[Columnwedstrijd] Beproevingen van de fietser

Beproevingen van de fietser

Het gaat van bejaarden die zich letterlijk doodvervelen op hun veel te kleine appartementjes (ze zijn te lui of te schuw om zich in te schrijven in de plaatselijke Zilveren Passer, bridgeclub of bejaardenbond) tot kinderen die vastgekluisterd voor hun computer- of tv-scherm plots beseffen dat ze geen vrienden hebben. Het gaat over het ongemak dat je voelt wanneer op de bus plots een ‘onbekende’ naast je gaat zitten, over de stiltes wanneer je samen met zo’n ‘vreemde’ aan een rood licht staat of over de steels uitgewisselde blikken bij het wachten in een rij.

Ik ondervond deze vreemde(linge)nhaat voortbrengende stiltes zelf ook toen er plots nieuwe mensen in onze buurt gingen wonen. Ze hebben een dochter van ongeveer mijn leeftijd die elke morgen in dezelfde richting moet fietsen als ik. Op een bepaalde morgen wanneer ik, boeken en lunch op mijn rug torsend, naar school fietste, merkte ik aan de knarsende en piepende geluidjes dat er iemand op één of twee meter achter mij fietste. Met een schuchtere blik keek ik even achter me om te zien wie het waagde om met zoveel lawaai zo dicht achter mij te fietsen. Ik keek recht in een donkerbruin meisjesgezicht met bruin haar, bruine ogen, een licht krullende mond en opmerkelijk hoge jukbeenderen. Plots merkte ik dat ik haar recht in haar ogen aan het aanstaren was en ik wendde ik mijn ogen snel af met een licht beschroomde blos op mijn wangen. Door het gepiep en gekerm van haar fiets hoorde ik dat ook zij ongemakkelijk ging verzitten. Twee rode lichten en evenveel pijnlijke stiltes later zag ik dat ze naar rechts afsloeg. Een ongekende benauwdheid viel van me af, nu kon ik tenminste rustig fietsen zonder constant twee priemende ogen en dat kriepende geluid in mijn rug te voelen. Zo bleef de strijd (om ter laatste vertrekken zodat de andere voor jou zou rijden) doorgaan tot een gezegende morgen, twee weken geleden. Ik had besloten een eind te maken aan deze komedie. De vorige avond bedacht ik in mijn bed ‘de perfecte openingszin’: ‘Hallo, ik heb gemerkt dat jij vaak dezelfde weg moet nemen als ik, waar woon je?’ Als noodoplossing voor pijnlijke stiltes had ik een gesprek over de eindejaarsfeesten bedacht.
De volgende morgen was ik zo dapper om me tijdens het laatste rode licht om te draaien en mijn openingszin te mompelen. Zij reageerde eerst met opengesperde ogen en flinke knauw op haar bloedrode lip. Daarna mompelde zij op haar beurt: ‘Goed,…ik bedoel ik woon in de Transvaalstraat nummer vijf.’
Na deze woorden sprong het licht weer op groen en scheidden onze wegen ons eens te meer. Nu zit ik hier weer te denken wat ik volgende keer zal zeggen om pijnlijke stiltes te vermijden. Is ‘hoe was de kerstvakantie?’ goed genoeg?