Depressie of aanstellerij?

[dreklop]

Goedendag allen,

Laatste tijd zit ik in een ontzettende dip. Het besef dat ik jaren 'vergooid' heb, maakt mij verdrietig. Al vroeg in mijn tienerjaren zonderde ik me af van de buitenwereld. En als ik terugkijk op mijn leven dan kan ik enkel concluderen dat mijn kluizenaarsbestaan een negatief impact heeft gehad op mijn zelfvertrouwen. Ik weet niet waarom, maar ik heb me nog nooit op mijn gemak gevoeld wanneer ik onder mensen ben. Dit heeft er toe geleid dat ik nooit relaties met vrienden en familieleden kon aangaan en behouden. Ik was altijd zeer afstandelijk in contact, oneerlijk en bang. Oneerlijk in de zin van dat ik altijd anders voordeed dan ik wie ik daadwerkelijk was. Bang omdat ik niet negatief beoordeeld wil worden.

In het afgelopen jaar heb ik mijn dieptepunt bereikt; contact met klasgenoten en familieleden volledig gebroken. Mijn angsten om mijn familieleden onder ogen te zien is zo groot dat ik hen expres ontwijk. Groot deel van mijn familie heb ik al zeker 4 jaar niet meer gezien ondanks dat ik herhaaldelijk word uitgenodigd door hen. Mijn angsten worden steeds groter naarmate de tijd verstrijkt; het lukt mij niet om de vicieuze cirkel te doorbreken.

Hoe gek het ook klinkt, maar soms -sinds dit jaar- hoop ik dat een depressie heb. Eindelijk een verklaring voor mijn gedrag en emotie. Ik heb hier een gemixte gevoel erover. In het verleden kon ik nooit accepteren dat ik psychologisch niet in orde ben. Jaren hoor ik van mijn ouder dat ik abnormaal ben en telkens maar weer ging ik daartegen in. Misschien moet ik gewoon accepteren dat ik een vreemde eend in de bijt ben? Mijn groep 8 leraar zei ooit tegen een collega van hem dat ik nooit echt blij ben. En dit is tot op de dag van vandaag bij mij gebleven.

Waarom heb ik nooit hulp gezocht? Schaamte, ontkenningsfase, jong en onbevangen. De gevolgen komen nu pas hard aan. Lichamelijk ben ik niet fit. Vermoeidheid, weinig energie en last van ouderdomskwalen terwijl ik pas in de twintig ben. Daarnaast merk ik ook dat mijn spreek- en schrijfvaardigheid enorm onderontwikkeld zijn. Ik kan niet meer spontaan een gesprek houden; ik moet vaak naar woorden zoeken alsof Nederlands mijn derde taal is. Ik stotter en kom onduidelijk over. En nee, daar had ik vroeger geen last van. Mentaal ben ik onstabiel. Tegenwoordig lukt het mij zelfs niet meer om normaal over te komen. Sterker nog, tijdens mijn huisartsbezoeken durf ik niet eens mijn echte zorgen te uiten.

Op dit moment ben ik ten einde raad. Ik zoek op internet advies... jullie weten hoe laat het is.

[hookee]

Ja, jeetje, je weet zelf waar de schoen wringt en je klinkt me nog sterk genoeg de cirkel te doorbreken. Je bent bijvoorbeeld al begonnen door dit topic te openen.
Je weet zelf hoe laat het is, breek die cirkel, zoek je familie op, ga eventueel met je billen bloot.

Ik niet ziet zo gauw waarom je familie je op je vroegere gedrag zou aanspreken, zo dramatisch is het zelden. Daarnaast zien (oudere?) familieleden dwars door tieners heen; wat je vroeger ook dacht verborgen te houden, ze wisten er waarschijnlijk allang van. Je hoeft het ook niet allemaal op te biechten, begin gewoon met een schone lei.
Het is 2e paasdag, vraag of je vanmiddag nog langs kan komen, de familie doet vast iets samen vandaag.

Nouja dan haal ik m'n post toch lekker weg

[Nonny]

Offtopic; nou aan die reactie van hookee heeft Ts meer als aan die van jou hoor..

Ot; ik ben het met hookee eens. Maak contact met familie, ze zijn je dus niet vergeten en je bent welkom zoals het nu klinkt. En over je zorgen, zet op papier wat je zorgen maakt, net als hier en neem dat mee naar de huisarts. Hij/zij kan je wellicht helpen of doorsturen als die dat nodig vind!

[ESCLEPIOS]

Aanstellerij? nee.
Depressie? ja. ernstig.
Er is wél hulp, het is goed te genezen, en je kan hier uit komen, vraag de huisarts voor verwijzing naar psychiater.

ESCLEPIOS schreef:

Aanstellerij? nee.
Depressie? ja. ernstig.
Er is wél hulp, het is goed te genezen, en je kan hier uit komen, vraag de huisarts voor verwijzing naar psychiater.

Misschien moet je niet dit soort zwart/wit uitspraken doen op basis van een verhaaltje van vier alinea's.

@TS: Je weet zelf heel goed waar het niet goed zit, dat is al positief! Als je werkelijk wil veranderen, zul je dat zelf moeten doen. Zoek contact met je ouders, je huisarts, familie, iemand die je vertrouwt en leg uit wat er aan de hand is. Samen kom je verder dan alleen en kun je bedenken wat je volgende stap is. Succes.

[dreklop]

Bedankt voor de reacties. Ik heb dit topic ook op een ander forum geplaatst. Gisteren heb ik gereageerd op het topic op dat forum.
Gezien er best wel veel mensen die dit topic hebben gelezen, lijkt het me gepast om mijn reactie ook met jullie te delen.

Voor fok-begrippen lijkt het inderdaad dat ik met de horizon ben vertrokken, maar wees gerust hier ben ik dan weer. Het gekke is dat ik me erg aantrek wat mensen op internet uiten. Terwijl ik weet dat de meeste mensen zeer anders gedragen op het internet dan dat zij in het werkelijk zijn. Dat merk ik zelf op bij mijn kenniskring; mensen lijken veel extraverter en expressiever te zijn wanneer ze via de digitale wegen communiceren. Laat staan anoniem op het web begeven dan gaan echt alle remmen los.

Echter, ben ik zo niet. Hoe ik op internet overkom zo kom ik ook in de werkelijkheid over. En ik ben gaan nadenken waarom ik zo’n gedrag vertoond. Waarom ben ik bang hoe anderen over mij denken? Zelfs op internet verberg ik mezelf. Voor dit topic heb ik nieuw account aangemaakt op een ander ip-adres dan die van mij met een tijdelijke e-mail eveneens op een willekeurige ip-adres. Terwijl er niets op mijn originele fok-account staat die het daglicht niet kan verdragen en niemand kan aan de hand van mijn toenaam en fokberichten achterhalen wie ik ben in het echte leven. En, als we toch eerlijk zijn, zo boeiend ben ik toch niet. Ik denk dat ik wegren van mijn problemen en niet wil inzien dat er iets mis is met mij. Hoe langer ik een plaat voor mijn kop houd, hoe lastiger het wordt om eruit te komen.

Aan de andere kant ben ik blij dat ik nu in mijn dieptepunt zit. Voor hetzelfde geldt was ik doorgesukkeld tot aan mijn dood. Het leven voorbij laten gaan en nooit de verantwoording genomen om iets moois van mijn leven te maken. Ik heb besloten om echt actief aan mijn gedrag en gedachtegang te werken. Allereerst ga ik concreet opschrijven waar ik meezit en vervolgens voor eens en altijd het verleden afsluiten c.q. verwerken. Vervolgens ga ik in de toekomst keuzes maken waar ik achter staat en niet meer mijn leven laat leiden door angsten.

Waar zit ik hoofdzakelijk ermee?
- Ik voel me nooit op mijn gemak wanneer ik onder mensen ben.
- Ik durf nooit mijn werkelijke gedachten te laten spreken.

Welke gevolgen ervaar ik hierdoor?
- Langdurige sociaal isolement.
- Stress/Depressie met alle gevolgen van dien.
- Spreek- en schrijfvaardigheid zijn sterk verminderd.

Hoe zorg ik ervoor dat ik weer gelukkig kan worden?
- Mijn problemen delen met mijn naasten.
- Bij het opdoen van nieuwe contacten niet meer mensen afstoten.
- Eerlijk zijn.

Ik denk niet dat er een specifieke gebeurtenis aan te wijzen is die mijn huidige situatie verklaart. Opeenstapeling van negatieve ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik telkens weer verkeerde beslissing neem. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik me enorm aanstelde omdat ik geen ernstige ervaringen heb meegemaakt. Ben niet gehandicapt, geen ongeluk(ken) gehad, niet seksueel misbruikt, maar toch lukt het me niet om de mooie dingen van het leven te zien.

Achteraf gezien ben ik in een niet al te gelukkige familie opgegroeid, maar zoals je weet, wat je niet hebt mis je ook niet. Al vroeg in mijn jeugd waren mijn ouders gescheiden. Was een of 2 jaar toen mijn vader uit mijn beeld was, maar ik heb me daar nooit aan geërgerd. In tegenstelling tot de mensen in mijn omgeving, maakten zij daar altijd zo’n punt van. Klasgenoten, leraren en zelfs mijn moeder vonden het altijd vreemd dat ik zo koel en kil was over mijn vader. Ik weet nog heel goed dat ik in groep 4 na de les bij mijn lerares moest langsgaan. Ze stelde wat vragen over mijn thuissituatie en voor het eerst in mijn leven voelde ik me ongemakkelijk. Ik wist bijna niets over mijn vader. Ik wist niet meer hoe hij eruit zag, waar hij was en wat hij deed. Om goed uit de verf te komen verzon ik allerlei dingen; ik wist niet beter. Ze stelde ook vragen over of ik gelukkig was. Die vraag vond ik destijds heel vreemd alsof mijn geluk afhangt van mijn vader.

Tussen 2 en 9 jaar had ik een redelijk stabiel leven en had ik niets te klagen. Er zijn wel twee gebeurtenissen die mij altijd zijn bijgebleven. Mijn moeder heeft mij een keer in de krant geplaatst, ze wilde dat ik in een pleeggezin terecht kwam. Ik was een jaar of 8 en erg verdrietig hierover, ik smeekte haar om mij niet weg te doen. Niks mocht baten, plan was in motie gezet. Een gezin die het krantenartikeltje had gezien nam contact op met mijn moeder en algauw gingen we het gezin bezoeken. Moest op die dag ook een toelatingstest bij een nieuwe basisschool afleggen in de buurt van het gezin. Plan was uiteindelijk niet doorgegaan dankzij mijn basisschool en grootouders. Mijn basisschool vond dit geen goed plan, en mijn grootouders hadden indertijd net te horen gekregen dat ze naar Nederland kunnen gaan. Kort daarna ging mijn moeder terug naar haar moederland en ik smeekte haar om niet te gaan, want ik zou haar enorm missen. Ze luisterde niet en ging weg.

Daarnaast ben ik in die periode ook een tijdje naar de kerk geweest en ik voelde mij altijd buitengesloten in de kerkelijke gemeenschap. De kerkgangers hadden dezelfde afkomst als ik, maar toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik bij hen hoorde. Ik spreek namelijk een ander dialect dan al mijn kerkgangers, en in de kerk moest je elke week spreuken uit je hoofd leren. Mijn groepsgenoten maakten altijd gemene sneren naar mijn broertje en ik omdat wij de spreuken niet kenden en omdat wij geen geld doneerden. Mijn grootmoeder doneerde uiteraard wel, maar je weet hoe gemeen kinderen tegen elkaar kunnen zijn op een jonge leeftijd.

Op mijn negende hertrouwde mijn moeder. Een stiefvader in het gezin dus. Deze man was geen fijne man. Hij heeft mijn familie compleet verwoest. Hechte band tussen mijn grootvader en moeder, broertje en ik was binnen een aantal maanden verdwenen. Aanvankelijk werd ik na een aantal maanden bij mijn grootouders -wanneer ze huisvesting hadden gevonden- geplaatst, maar uiteindelijk was mijn broertje die daar naartoe verhuisde.

Mijn stiefvader had dus vrij spel in het huis. Ik zonderde me steeds meer af in het huis. Als ik thuis was dan was ik in mijn kamer aan het lezen of tekenen. Moeder ruziede vaak met haar man. Mijn moeder gaf altijd mij de schuld dat zij ruzie had met haar man, dat het mijn schuld was dat haar eerste huwelijk was gestrand en dat haar huidige leven niet was wat ze had gehoopt. Jammer genoeg zag ze niet in dat haar nieuwe man haar leven compleet had verwoest. Destijds had ze vanwege haar nieuwe man mijn grootmoeder en broertje verjaagd. Naarmate de tijd verstreek werd ik steeds ongelukkiger thuis. Thuis had ik niemand, tijdens etenstijd was ik letterlijk binnen 5 minuten klaar met mijn maaltijd en vervolgens was ik weer terug in mijn kamer. In die periode was ik ook extreem dun; op de weinige foto’s die ik heb was het duidelijk te zien dat ik destijds ondervoed was en de opmerkingen uit mijn omgeving bevestigd mijn oordeel.

Gelukkig had ik het super naar mijn zin op de basisschool. Elke dag was ik enorm blij dat ik weer naar school mocht. Op school had ik het fijn. En vaak bleef ik na school buiten tot een uur of 6, want dan moesten mijn klasgenoten thuis eten. School was het enige lichtpuntje in mijn leven en gelukkig was ik alleen ’s avonds thuis. Ik stond elke dag om acht uur op en was pas om 6 uur thuis en om 9 uur ging ik al naar bed. Ik merk nu op dat ik vanaf toen op school steeds meer begon te liegen over mijn thuissituatie en steeds minder op mijn gemak begon te voelen wanneer persoonlijke vragen werden gesteld naarmate ik ouder werd.

Thuis werd ik vaak uitgescholden door zowel mij stiefvader als moeder. Door mijn stiefvader werd ik slaafs behandeld. Alle huishoudelijke taken moest ik uitvoeren en ik moest hem altijd helpen met al zijn handelsplannen gezien hij geen Nederlands spreekt.

Soms gingen ze een avondje weg en dat was een moment van blijdschap voor mij. Ik had het huis voor mezelf. Ik ging dan vaak naar de supermarkt(ik kreeg dan een paar euro’s van mijn moeder), avondmaal koken en tv kijken. Waar ik wel bang voor was, was dat ik betrapt werd door mijn stiefvader dat ik tv had gekeken. Elke keer als hij thuis kwam ging hij de keuken en tv controleren. Afwas moest gedaan worden voordat zij thuis kwamen en o wee als ik een avond tv had gekeken. Hij ging dan de tv controleren op warmte en als het blijkt dat ik wel tv had gekeken dan werd ik flink uitgescholden. Nog een voorbeeld. In het weekend moest ik altijd schoonmaken. Dat houdt in het huis stofzuigen, dweilen en poetsen. Nadat ik alles had schoongemaakt ging mijn stiefvader obsessief controleren of ik mijn taken goed had uitgevoerd. Er werd gecontroleerd of er nog stof was op de oppervlakte waar het beeldje stond. Vloeren werden nauwkeurig onder de loep genomen. O wee als er dwijlstrepen te zien waren, want dat hield in dat er tussen de strepen ‘niet’ gedweild was. Zo kan ik nog honderden klusjes opnoemen die ik moest uitvoeren. Ik moest bijvoorbeeld mijn sokken en ondergoed altijd met de hand wassen en vervolgens op een hangertje laten drogen en als ik mijn ondergoed niet goed uitwring en dus water liet druppelen op de tegels dan werd ik op het matje geroepen. Ik was thuis altijd heel erg bang dat ik allerlei kleine dingen verkeerd deed.

Op mijn elfde hoorde ik van mijn moeder dat we gingen verhuizen naar Zuid-Holland, ik was daar totaal niet blij mee. Ik wilde mij basisschool niet verlaten. Op school tijdens pauze barstte ik in tranen omdat ik weg moest. Als ik het me goed herinner was het februari. In april zouden we gaan vertrekken naar Zuid-Holland. Echter had ik mijn moeder overgehaald dat ik het huidige schooljaar graag in mijn eigen woonplaats wilde afmaken, 80 km vandaan waar we naartoe zouden verhuizen. Gek genoeg, achteraf gezien, was mijn moeder daarmee in akkoord gegaan. Ik had mijn moeder beloofd dat ik elke dag netjes zelfstandig om 8 uur richting school zou begeven en op tijd naar bed zou gaan. Mijn grootmoeder, die 15 km vandaan woonde, zou dan elke dag eten komen brengen zodat ik ’s avond niet hoefde te koken. Ik was enorm blij, eindelijk hoefde ik niet meer met mijn stiefvader samen te wonen. Eerste week op mezelf ging goed. Ik deed braaf alles, maar de weken daarna werd ik losser en deed ik sommige huishoudelijke taken op een later moment. Soms deed ik niet meteen mij afwas, maar de volgende dag bijvoorbeeld. Geen probleem dacht ik totdat ik betrapt werd. Een maand ging voorbij zonder problemen totdat mijn moeder en stiefvader een keer onaangekondigd ’s avonds laat thuis kwamen. Volgens mij was het een uur of elf, ik zat op de computer en hoorde luid geluid van twee mensen. Ik wist meteen wie het waren. Ik sloot de computer direct af, maar ik had geen tijd om de etensresten weg te gooien. ’s Avond had ik kippenvleugeltjes als diner, maar de botten en borden lagen nog op de tafel. Het was of betrapt worden dat ik nog op ben of dat ik niet had afgeruimd. Ik koos voor het tweede. Ik rende naar mijn slaapkamer en deed alsof ik sliep. Vanuit mijn kamer hoorde ik de deur open gaan en ik trilde van angst onder mijn deken. Toen zij eenmaal in de woonkamers bevonden hoorde ik gevloek dat ik niet had afgeruimd. Mijn stiefvader wilde mijn kamer bestormen en verhaal halen alsof ik een misdaad had begaan. Gelukkig had mijn moeder nog een schrijntje schuldgevoelens jegens mij en hield hem tegen. De hele nacht was ik enorm bang hoe het de volgende dag zou verlopen. Aangezien het vrijdag was had ik de volgende dag geen school en kon ik hen niet ontlopen. De dag erop moest ik mij verantwoorden voor wat ik de afgelopen nacht had uitgespookt. Als kind vertelde ik ze natuurlijk wat ik dacht dat zij wilden horen. Ik had de hele nacht uitgedokterd wat ik zou zeggen, maar met één ding hield ik geen rekening mee! Mijn stiefvader kon aan de hand van de geschiedenis van de browser zien op welke tijden ik internette. Hij zag dat ik meestal doordeweeks pas om 10 uur naar bed ging. Gelukkig waren de sites die ik bezocht Foxkids en een chatsite, Else heette het volgens mij, je kon een poppetje en een chatkamer kiezen. Ik dacht dat ik op die dag afgeranseld zou worden, maar nee, ik moest met hen direct mee naar Zuid-Holland.

In Zuid-Holland ervoer ik voor het eerst sociaal isolement en langdurige eenzaamheid. Op de nieuwe basisschool vond ik geen aansluiting. Het onderwijs was op die basisschool enorm anders dan wat ik was gewend. Ik was voor het eerst ook echt gemeen tegen een klasgenoot. Het voelde goed wanneer ik iemand pestte, maar al gauw werd ik op de vingers getikt door mijn leraar. Als kind had ik altijd veel respect voor leraren dus ik werd gelukkig niet een pestkop. Maanden gingen voorbij in Zuid-Holland. Uiteindelijk zijn we weer teruggekeerd naar mijn oorspronkelijke woonplaats omdat mijn stiefvader als zakenpartner niet te vertrouwen was, had hij ruzies met zijn compagnons.

Toen ik weer terug was in mijn oorspronkelijke woonplaats was ik veel timider geworden. Na school ging ik meestal direct naar mijn kamer als ik niets hoefde te doen. Ik trok steeds meer terug. Op mijn kamer had ik niks, ik vulde mijn dagen met dromen, denken en tekenen. Mijn moeder merkte dat op en begon mij uit te kafferen waarom ik zo vaak thuis bleef en niet naar buiten ging. Ik kreeg allerlei nare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd en onbewust stond ik steeds angstiger in het leven. Die opmerkingen raakte mij echt. Ik was volgens mijn moeder kil, vriendloos en emotieloos. Hoe gek het ook klinkt ik begon bewijzen te verzamelen om het tegendeel te bewijzen. Uitnodigen voor verjaardagsfeestjes, kerstkaarten en cadeaus van klasgenoten liet ik aan mijn moeder zien om haar de mond te snoeren. Natuurlijk werkte dat voor geen ene meter. Ik had mijn eigen problemen, maar zij had ook problemen en ze kon alleen op mij botvieren.

Mijn biologische vader kwam daarna in beeld. Vanaf dat moment zag ik mijn broertje weer vaker dan één keer per jaar. Alleen is mijn band met hem nooit meer zoals vanouds geweest. We kunnen door één deur, maar we hebben geen echte broederschapsband zoals je van broers onderling zou verwachten. Mijn schoolvakanties spendeerde ik met mijn vaders familie. Langzamerhand kwamen ze erachter hoe ik thuis werd behandeld. In plaats van mij te steunen werd ik uitgelachen. Ik schaamde mezelf zo diep dat ik alles goedpraatte wat er bij mij thuis gebeurde en verdraaide verhalen zodat het leek alsof ik thuis het heel goed had. Vanaf toen was ik totaal veranderd. Ik was zo bang geworden hoe mensen over mij dachten. Contacten verbreken met kennissen, klasgenoten, vrienden en familie werden steeds gemakkelijker. Ik voelde mij sindsdien nooit meer op mijn gemak onder mensen.

Relatie tussen mijn stiefvader en moeder ging bergafwaarts. Toen ik 12 was, was ik in mijn gezicht geslagen door mijn stiefvader. Het was tevens de laatste keer in mijn leven dat ik mij fysiek liet slaan. Mijn oog was bont en blauw en mijn moeder nam me mee naar mijn grootvader. Ik had het verdiend en blauwe plekken genezen wel was mijn grootvaders oordeel. Mijn moeder gebruikte mij om haar relatie met mijn stiefvader te verbreken, maar gezien mijn grootvader toentertijd in handel was met mijn stiefvader wilde hij niet om zoiets onbenullig de relatie van zijn dochter te laten beëindigen ondanks dat hij weet dat mijn moeder en ik niet gelukkig waren. Een paar maanden later kwam eruit dat mijn stiefvader aan oplichting deed. Hij leende grote som geld van mijn grootvader om goederen in het buitenland te kopen om die goederen weer door te verkopen in Nederland. Echter bleek dat hij niet had betaald voor de goederen. Er kwam ook naar buiten dat hij een buitenechtelijke relatie had met wie hij handelde in het buitenland; hierdoor kon hij een jaar lang onopgemerkt beide partijen oplichten. Mijn grootvader was natuurlijk woest, want hij had al het geld als lening verschaft aan mijn stiefvader. Ik kan dat moment nog zo goed voor mijn geest halen. Veel kabaal, geschreeuw en gevloek. Ik zat daar en wist op dat moment dat ik mijn stiefvader nooit meer zal zien. Wat ik niet zag aankomen was dat mijn grootvader ontzettend boos werd op mij. Voordat hij boos werd, dwong hij mij om naar de politiebureau te gaan en aangifte doet tegen mijn stiefvader vanwege het feit dat hij mij had mishandeld een paar maanden terug. Ik was ertegen omdat het gevoelig onderwerp voor mij was. Dat laatste zei ik niet, maar ik was pertinent tegen om mee te werken. Hij wilde mij bij mijn kraag beetpakken en meesleuren, maar de kennissen van mijn grootvader hielden hem tegen. Ik dacht toen bij mijzelf, ik wil nooit meer iets met mijn grootvader te maken hebben.

In de afgelopen tien jaar hebben we sindsdien nooit meer echt contact gehad. Hij heeft nooit de moeite gedaan om contact met mij op te nemen.

Vaak als ik weer terugdenk aan het verleden, vraag ik me af of ik wel de juiste beslissingen heb genomen. Waarom verbreek ik direct relaties met mensen? Had ik maar zus en zo gedaan. Soms denk ik dat het karma is. Driemaal heb ik de kans gekregen om mijn familie te verlaten, maar ik heb geen van de kansen verzilverd.

Het verhaal is nogal van de hak op de tak en ik zie ook dat ik weinig heb beschreven over hoe ik mij voelde in dergelijke situaties. Daarnaast zijn veel belangrijke details en gebeurtenissen weggelaten omdat het anders te lang wordt of was ik het vergeten toe te voegen. Het verhaal beslaat ook maar een klein deel -tot mijn twaalfde- van mijn leven.

Mijn post is relatief lang omdat ik voor mezelf mijn gedachten op papier wil formuleren zodat als ik bij een deskundige zit mijn verhaal in ieder geval gedeeltelijk op papier heb staan.

[Daantjer]

Als ik je verhaal lees, wat nog aardig lang is, lijkt depressie mij niet het meest voor de hand liggende. Wel is het voor mij duidelijk dat van een liefdevolle familie geen sprake was. Ik denk ook dat de oplossing hierdoor niet bij je familie te zoeken is, zowel vaders- als moederskant lijken niet productief voor jouw gemoedstoestand.

Hoewel je achtergrondverhaal heel interessant en waardevol is, kan men makkelijker oplossingen aandragen als je recente geschiedenis ook bekend is.

Vooralsnog, zonder overhaaste conclusies te trekken, lijkt het me dat je veel last hebt van stress. Daarbij weet ik je verhaal nog niet, maar in je eerste stuk lijkt stress een verklaring te geven. Wellicht is het handig om te gaan praten met je huisarts over je problemen. Als je dat niet durft, of denkt dat je dicht klapt, is het misschien handig om een deel van je zorgen vooraf uit te drukken naar zijn assistent(e).

[Klikding]

Misschien kan je mensenschuw zijn geworden door de negatieve gebeurtenissen die je hebt meegemaakt. Bij mij was het verhaal andersom, bij mij thuis ging het goed maar op school minder.