|
|
Heey mensen,
Ik ben een verhaal aan het schrijven, even kort samengevat:
Kurt O'Connell is een Canadese journalist, die naar de Balkan word gestuurd. Daar is er na de oorlog een machtsstrijd ontstaan tussen verschillende verzetsgroepen. Hij komt via zijn tolk Val in contact met de 'Leraar', die meer weet over een Engelse geheim agent, die na de oorlog in de Balkan is gebleven om wraak te nemen op degenen die hem hebben verraden in de oorlog. O'Connell raakt gefascineerd door Alexander Shottenheimer, bijgenaamd de Waakzame. Zijn honger naar informatie en het feit dat hij niets weet over Shottenheimer, word hem fataal...
Ik ga nog verder schrijven, als ik zin heb. Graag even geen feedback over taal foutjes (wel over manier van schrijven), dit heb ik even snel geschreven en heb geen zin om alles te controleren. Het verhaal is deels gebaseerd op ware en onware gebeurtenissen. Feedback graag.
Hier het verhaal:
- Een geur van zware tabak en wodka hing in de oude truck. De journalist waand zich even weer thuis, in zijn warme bed, met naast zich zijn vrouw. Maar toen hij de geur opsnoof besefte weer dat hij in het schijtoord genaamd Joegoslavië zat. De wagen waarin hij zat was volgestouwd met allemaal plaatselijke rotzooi waarvan hij niet wist wat het was: hij vermoedde dat het een smokkelwaar was. Het was in ieder geval niet van hemzelf. Buiten wierpen de eerste zonnestralen zich over de bergen. Het was duidelijk dat de herfst zijn intrede deed, want erg veel warmte gaf de zon niet. Hij vervloekte dat hij deze klus had aangenomen, en niet lekker thuis was gebleven. Door de zware hobbels in de weg was het onmogelijk om weer in slaap te vallen, je werd constant wakker gehouden doordat je elke oneffenheid in de hobbelige weg voelde. Blijkbaar waren veringen hier nog niet uitgevonden.
Na een uur kwam de auto in een stadje aan, waarvan hij de naam niet kon uitspreken. De taxi stopte voor een half kapot geschoten gebouw van het Rode Kruis, wat diende als ziekenpost, maar ook als het enigste veilige ontmoetingspost voor buitenlanders. Hij stapte uit, en zag een man op zich af komen. De man zag eruit alsof vijf jaar oorlog op zijn gezicht gegroefd was. Getekend door het leven. Zal wel corrupt, geldbelust en arrogant zijn. “U bent vast meneer Kurt O’Connell.” De man gaf de journalist een stevige handdruk. Hij sprak verrassend genoeg goed Engels. “Hoe wist u dat?” zei O’Connell op een cynische manier. “Jullie journalisten zijn de enige ongehavenden hier.”
De journalist besefte door deze woorden dat deze plaats echt compleet verkracht was door al het oorlogsgeweld en nu de machtsstrijd. De man, die zich voorstelde als Val, bracht hem naar zijn auto. Ze reden in de richting van een bergdorpje. “Ben je bekend met de situatie hier?” Vroeg Val. “Totaal niet.”
“Ik zal het uitleggen. In 1940 viel Mussolini, simpelweg machtsgeil, de Balkan binnen. De Italiaanse ‘leeuwen’ werden in de koude bergen afgeslacht door de bevolking. De Italianen, licht bekleed en bewapend, dachten de barbaren wel een lesje te leren. Voordat de herfst begon zou het klusje geklaard worden. Maar het liep anders. De mannen stierven of door de kogels van een verzetsgroep, of van de kou. De herfst viel in, en ze hadden amper winter kleding. Met het schaamrood op de kaken trok de ‘Duce’ zich terug. Hitler was laaiend door het gestuntel van zijn bondgenoot. Hij bouwde een enorme troepen macht op in het Oosten, om Rusland binnen te vallen. Hij kon nu niet manschappen missen. Maar hij moest wel, want anders waren de flanken van de troepen te kwetsbaar. Met een paar divisies viel hij de Balkan binnen. Ze werkten effectief, en twee maanden na de inval, in de herfst van 1941, waren bijna alle verzetsgroepen de bergen in gevlucht. De Duitsers bleven, en de verzetsgroepen kwamen terug. Vier jaar lang vochten ze een verbeten strijd tegen de moffen. De groepen werden groter, beter en georganiseerder. Dit kwam mede omdat ze ondersteunt werden door de Engelse SOE*, de geheime dienst. Na de oorlog zat de Balkan met miljoenen mannen die geen werk hadden, een kapot gemaakt land en een enorm overschot aan wapens. De groepen, die tijdens de oorlog al regelmatig elkaars haren eruit trokken, raakten slaags. Die macht strijd gaat nu nog steeds voort. Iedereen maakt elkaar af, ongeacht overtuiging. De Servische socialisten vechten tegen Servische socialisten. Het gaat om macht, maar niemand is georganiseerd, behalve de communisten. Die werken samen, waarschijnlijk met hulp van de Russen.” O’Connell hoorde het verhaal aan. Hij had al vaak oorlogs situaties mee gemaakt, maar dit was een geval apart. Hierover kon hij een top artikel schrijven, misschien zijn eerste doorbraak als journalist. Maar nu was het geen tijd voor dromen, maar voor keihard werken. Hij moest zorgen dat hij goede informatie kreeg. O’Connell huurde Val in als tolk, en begon bij zijn eerste aanknopingspunt. Een jonge leraar had zelf meegevochten in het verzet, maar was na de oorlog uit het verzet gestapt. Hij wist door zijn contacten genoeg over de machtsstrijd.
* Special Operations Executive: de Engelse voorganger van de MI6. De SOE had als taak het verzamelen van informatie, het trainen en bevoorraden van het verzet, en het paniek zaaien achter de vijandelijke linies.
Het bergdorpje leek onaangetast door de oorlog. Alle gebouwen stonden er nog. Alleen de bewoners ontbraken bijna allemaal, vooral de mannelijke. De oorlog had zijn tol geëist. De leraar was nog een van de weinige mannen die leefden. Hij leek wel tien jaar ouder dan hij was, met zijn bril en de eerste grijze haartjes. Met zijn gebruinde huidskleur en zwart haar leek hij eerder op een Griek dan op een Slaaf. De man stelde zich voor als Nikolas, het was dus een Griek. Hij spraak Engels met een licht accent. De journalist stelde zich voor bij zijn voornaam. De mannen dronken wat van de plaatselijke sterke drank, die zo sterk was dat O’Connell bijna over zijn nek ging, en dat terwijl hij toch wel wat gewend was. Al vrij snel kwamen ze ter zake. De leraar nam uitgebreid de tijd om te spreken. “In 1944 kwam er al onenigheid. Het werd de leiders duidelijk dat de Duitsers de oorlog zouden gaan verliezen, en dat zij de nieuwe machtshebbers konden worden. De groepen begonnen langzamerhand te bekvechten. Regelmatig raakten de patrouilles slaags, en onthielden groepen elkaar van vitale informatie over de Duitsers. Toen de Duitsers plotseling vertrokken, rekenden we er allemaal op dat Joseph Tito, een tijdens de oorlog al sterke communist de president zou worden. En dat werd hij. Maar hij regeerde maar drie maanden.”
“Vergiftigd door zijn kok.” zei O’Connell. Hij had weinig verstand van de Balkan, maar wist wel aardig wat van de politiek in de Balkan. “Dat is de officiele bericht geving. De waarheid is dat de kok volkomen onschuldig is.” O’Connell voelde de nieuwsgierigheid om heir alles van te weten branden, maar hij wou niet teveel druk leggen op de leraar. “Wie zijn werk is het dan? Cheka*? MI6?”. O’Connell voelde dat hij iets te veel gas had gegeven, maar de leraar bleef kalm. “Geen van beiden. Het is het werk van Parandrus. Een uiterst effectieve huurmoordenaar. Niemand heeft hem ooit gezien, niemand weet wie hij echt is. Parandrus is iemand die geen spoor achterlaat, na zijn werk weer in het niets verdwijnt.” O’Connell wist niet, maar hij voelde, dat dit een vies geurtje had. Toch besloot hij zich op glad ijs te begeven, en de leraar verder te ondervragen. “Maar, hoe kom je dan in contact met hem?” De leraar haalde zijn schouders op. “Meer weet ik niet. Weinigen weten wie hij is, maar niemand weet wie hij is.” “Maar hoe weet u dan van het bestaan van Parandrus?” De leraar stond op, en keek het raam uit. “Ik denk niet dat dat belangrijk is voor uw artikel, meneer O’Connell.” O’Connell fronsde zijn wenkbrauwen. Hoe wist deze man zijn achternaam? Hij voelde dat de leraar meer van hem wist dan normaal was. O’Connell besloot het voor het laatste maal te wagen om een vraag te stellen. Toch voelde hij dat hij nog duizend vragen had, zo was hij nu eenmaal als journalist. “Maar, wat voor figuren zijn nou de slachtoffers van Parandrus?” De leraar liep naar het eind van de grauwe kamer, en ging in de oude fatieul zitten. “Van alles. Als de klanten maar betalen, en hij zijn werk kan doen. Bende leiders, Duitsers, Russen, zelfs journalisten.” Het gesprek begon een sarcastische ondertoon te krijgen. Val leek niet meer de laagopgeleide tolk die Engels sprak, maar was blijkbaar volledig op de hoogte van wat de leraar vertelde. “Slaat hij vaak toe?”
“Dat verschilt. Soms een keer per maand, maar soms een half jaar niet. De laatste tijd heeft niemand meer iets van hem gehoord. Geruchten gaan rond dat hij gedood is door de Waakzame.” De journalist kreeg het gevoel dat het beroep huurmoordenaar hier een geliefd beroep was. “De Waakzame?” “De Waakzame is een beetje hetzelfde als Parandrus. Hij is net zoals Parandrus onzichtbaar, niemand heeft hem ooit gezien. De Waakzame werkte vroeger voor de Engelsen maar werd verraden, en trok zich terug in de bergen om na de oorlog wraak te nemen.” De Engelsen hadden tijdens de oorlog blijkbaar een dikke vinger in de pap. “Dus hij werkte voor de geheime dienst?” “Nee, hij was een van hen. Zijn naam is Alexander Shottenheim. Maar, nu heeft u vragen gesteld, maar ik wil u ook wat vragen.
*Cheka: bijnaam voor de NKVD, de voorganger van de gevreesde KGB. De NKVD de geheime dienst van de Stalin, die zowel in het binnenland als in het buitenland hun praktijken uitoefenden.
Wie is Alexander Shottenheimer?” De leraar wist blijkbaar dat de journalist samengewerkt had met aardig wat jongens van de SOE, maar de naam kwam hem niet bekend voor. “Ik ken wel iemand in London die meer jongens kent van de dienst. Waarom wilt u dit weten?” Het was niet echt handig als O’Connell de namen van deze jongens overal rondstrooide. “Ik zoek een SOE agent waarmee ik samen heb gewerkt in het verzet. Zijn naam is Christopher Sears.” O’Connell wist niets over ene Sears.
“Maar een Engelsman die na de oorlog nog in de Balkan zit, dat kan niet. Alle agenten werden na de oorlog teruggetrokken.”
“Heerlijk, dat koppige. Voor de Waakzame is de oorlog over maar de wraak niet. Hij spookt rond door de bossen, op zoek naar de volgende bende leider.” Het draaide allemaal in zijn hoofd, dit was onbegrijpelijk. Iemand die hier, in dit schijthol, wou blijven, was compleet gek. “Het was erg fijn om met u gepraat te hebben, meneer O’Connell. Nu moet u gaan, wij hebben het druk. Val zal u terug brengen.” Overdonderd stond O’Connell op, en wou eerst nog protesteren, maar besloot het er maar hierbij te laten. Samen met Val liep hij het huisje uit. “Meneer O’Connell?” De journalist draaide zich om. “Doe de groeten aan Sue. Ze moet het zwaar hebben met die zwangerschap.” Verdoofd bleef hij staan. Hoe wist deze gek dat? Alleen Sue en hij wisten het blijde nieuws, voor de rest niemand. Hij moest het alziend oog zijn. O’Connell stapte in de auto en keek achter zich om. Het huisje was weer een van de vele steenhopen die in het dorpje stonden. De leraar was verdwenen. De auto reed langzaam het dorpje uit. O’Connell bleef achter zich kijken, of hij nog een teken van leven in het huisje zag. Maar het was uitgestorven. Hij besloot om alles op te schrijven, nu alles nog vers in zijn geheugen lag. Na een half uur had hij drie kantjes vol geschreven, en was hij voldaan. De twee blaadjes deed hij in zijn onderbroek, een manier die hij in de vele oorlogssituaties had geleerd van een oude rot. Regelmatig controleerden officieren of je geen aantekeningen bij je had, voordat je het bloedige slagveld had verlaten. Journalisten zochten allerlei uitwegen om wat ze zagen op te schrijven of te fotograveren, tot ergenis van de leger officieren. Het schrijven bracht weer wat orde in zijn hoofd. Denkend aan het gesprek besefte hij dat de ‘leraar’ zelf geen leraar was, maar waarschijnlijk iemand van de Cheka. Wie kon hij vertrouwen? Misschien lag hij over een paar minuten in de berm, tot moes geslagen. Val leek nu veel bedreigender, nu O’Connell besefte dat hij ook voor de Cheka werkte. Het werd langzaam donker, zo donker dat hij de glinstering van het maanlicht op het koude metaal niet zag. Val voelde het koude metaal onder zijn vingers. Dit was niet de manier. Hij stopte en draaide zich om naar O’Connell. “Onder dat deken naast je ligt een fles water. Kan je het even pakken.” De journalist had een vermoeden, maar besloot toch de water fles te pakken. Op dat moment voelde hij koud metaal in zijn nek. Het werd donker voor zijn ogen, en zacht kreunend viel hij over de fles water. Val sleepte de bewusteloze journalist uit zijn auto, en greep zijn rechter schouder met zijn linkerhand. Met zijn rechter draaide hij de kin naar links tot hij het hoorde kraken. Maar plots klonk er een schreeuw. O’Connell stond plots stijf van de adrenaline en verzette zich hevig. Val viel tegen de auto, en greep in een reflex zijn pistool. Twee doffe, metaalachtige schoten klonken door de koude bergen. Het water, wat langzaam uit de auto sijpelde, vermengde zich met donker rood bloed. Langzaam zakte de journalist in elkaar. Zijn borst was opengereten door de kogels. Het bloed gutste over zijn blouse. Dat deerde Val niet, die snel en vakkundig de journalist fouilleerde, en ontdeed van zijn broek, sokken en schoenen. Gekocht tijdens een bezoek aan een vriend in Cardiff, Engeland. Het lijk werd neergegooid in de berm. Het leek wel het zoveelde lijk in de eindeloze bende strijd, of een dronken werkloze, die is neergeschoten door een verzetsstrijder. Val pakte de fles water op, en veegde het bloed van Kurt O’Connell van zijn gezicht. Hij stapte in de auto, en reed langzaam verder over de hobbelige weg, om voor altijd te verdwijnen. Parandrus had toegeslagen, snel, onzichtbaar, en zonder een duidelijk spoor achter te laten. De donkere nacht viel over Kurt O’Connell toen het laatste licht van de auto niet meer te zien was.
__________________
I know not with what weapons World War III will be fought, but World War IV will be fought with sticks and stones.
Laatst gewijzigd op 16-01-2005 om 17:47.
|
15-01-2005, 17:56
dus vandaar!
Soortgelijke topics
Adverteren