[verhaal] treurverbod

[Anetj]

Ik ben een verhaal aan het schrijven maar het wil nog niet zo lukken. Dus ik zou graag tips willen horen en willen weten wat jullie er van vinden. Ik heb het verhaal wel verder. Ik hoor het wel als jullie verder willen lezen.
ps. ik ben dyslecties, dus als er rare zinnen in voorkomen, wil je het dan even zeggen? Dankje wel

Treurverbod
1.
Rick fietst alsof zijn leven er vanaf hangt. Hij moet haar zien, hij moet haar zien! Denkt hij wanhopig. Hij gaat nog eens flink op de trappers staan. ‘Stop!’ hoort hij Sjors achter zich roepen. ‘Wacht nou even, waarom fiets je zo hard?’Rick gaat wat zachter fietsen zodat Sjors hem inhaalt. Het is zijn beste vriend. Sjors staat altijd voor hem klaar. Je kunt hem midden in de nacht wakker bellen voor niets! Vanaf de brugklas zijn ze al vrienden. Nu zitten ze in de 3e. Rick vind het heel fijn dat hij zo’n goede vriend heeft. Hij kan hem nu moeilijk de hele weg achter zich aan laten rijden.
‘Waarom fiets je nou zo hard?’ vraagt Sjors nog een keer hijgend. ‘Ik ben helemaal op. Jeetje Rick. Volgens mij ging je wel 300 km per uur. De Formule 1 wagens moeten een voorbeeld aan je nemen!’ Rick lacht. ‘Ik moet mijn broertje ophalen van de crèche, En naar Sam natuurlijk. Dus ik moet er weer vandoor!’
‘Oeh, stel je voor dat je haar niet meer ziet! Haha, veel plezier hoor!’ Roept Sjors hem joelend na als Rick weer snel wegsprint. Sam… Hij zou het zichzelf niet vergeven als hij haar niet meer ziet bij de crèche. Waarom moet hij dan ook weer nablijven? Kan hij er wat aan doen dat hij zijn hoofd niet bij de les kan houden? Zijn hoofd is in de zevende hemel. Hij is echt stapelverliefd op Sam.

Als hij bij de crèche zijn fiets parkeert ziet hij de fiets van Sam staan. Mooi, ze is er nog, denkt hij opgelucht. Dan kan hij haar eindelijk weer eens spreken. Vorige week was zijn broertje, Lars weggelopen. Zomaar, het is nog steeds een raadsel waarom. Sam was mee helpen zoeken. Sinds die dag voelt hij wat voor haar. En zij voor hem. Toen ze Lars terug hadden gevonden hebben ze gezoend. Hij ziet het zich nog voor zich. Het was zo romantisch! Het was onder een boom omdat het regende. Sindsdien hebben ze verkering en kan Rick nergens anders aan denken. Rick smelt al als hij aan die dag terug denkt.
Rick hijgt als hij de crèche binnen loopt. ‘Hé Rick, Jij ook al laat?’ vraagt Sam meteen als ze hem ziet. ‘Je ziet he.’ antwoord Rick en geeft Sam een kus op haar wang. ‘Nu kan ik jou gelukkig nog zien.’ Sam bloost. Hij ziet zijn broertje spelen met Stef. Stef is het broertje van Sam. Gelukkig dat Stef en Lars zulke goede vrienden zijn! Rick moet lachen. ‘Het zijn echt dikke maatjes hé?’ zegt hij met een grijns. ‘Zeg dat wel, het is fijn dat Stef zo’n goede vriend heeft.’ Lacht Sam. ‘Kom Stef, we gaan naar huis.’ ‘Kom je ook Lars? Dan kunnen we nog even langs Sam! Kijken of ze nog van die lekkere koekjes heeft!’ zegt Rick met een knipoog. ‘Hm, daar heb ik ook wel zin in!’ En met zijn vieren lopen ze de crèche uit.
2.
Als Rick thuis komt ziet hij zijn moeder roken op de bank. Ze heeft haar ogen half dicht en ze ziet er heel vermoeit uit. Maar hoe kan je nou moe worden van alleen maar roken en op de bank zitten, vraagt Rick zich af. ‘Gaat het wel?’ vraagt Rick bezorgt. ‘Hoe bedoel je? Bemoei je toch eens niet met me! Dit zijn toch mijn zaken? Ga wat eten klaar maken. Ik sterf van de honger.’ antwoord zijn moeder nijdig. Snel gaat Rick naar de keuken en haalt wat diepvries eten uit de ijskast. Hij zet het in de magnetron. Eigelijk is hij bang voor zijn moeder. Zoals zij je aankijkt. Diepbruine ogen en hele dikke zwarte wallen onder haar ogen. Vooral dat vieze haar van d’r. Van die vieze dikke vette plukken. Het ziet er niet uit! Ze lijkt wel een zwerver. Dat is zijn moeder? Als hij zijn moeder aankijkt kan hij het zelf bijna niet geloven. Zo horen moeders niet te zijn. Altijd aan de drank. En altijd met een peuk in haar mond. Jak, Moet je die astbak van haar zien! Helemaal vol. En hij verschoont hem zelfs iedere dag. Al die bierglazen dan op de tafel. Waarom moet hij eigelijk al dat vieze werk doen? Dat kan ze toch ook zelf? Nee, daar is ze te moe voor. En altijd maar op hem zeuren. Ik snap het niet hoe papa het met haar uithoud. Waar is papa eigelijk? Hij moet allang thuis zijn. ‘Moet papa overwerken?’ Roept hij uit de keuken. Geen antwoord. Ik ga zo nog wel even kijken, denkt hij. Ze zal wel slapen. Als Rick de kamer binnen loopt hoort hij al het gesnurk van zijn moeder. Hij gaat naar boven om Lars voor het eten te roepen, en een deken te halen voor zijn moeder. Al dat werk dat hij moet doen. Vind je het gek dat hij zo vaak te laat is. Soms, midden in de nacht, zou Rick willen dat haar moeder er niet meer was. Maar een paar minuten later krijgt hij daar alweer spijt van. Hij zou willen dat ze niet meer rookt. En niet zoveel drinkt. Ze drinkt zichzelf nog eens kapot. Het was altijd zo’n lieve moeder, hij moet toch wat voor haar over hebben?

[Nijn*]

Poeh. Hoog Carry Slee gehalte hoor. Verder: nogal saai.. Je hoeft echt niet bij alles wat je schrijft uitleg te geven, dat staat echt ontzettend amateuristisch. Als het een goed lopend verhaal is, kom je daar vanzelf wel achter. Je verdrinkt de lezer meteen met informatie die je in één stukje geeft, een beetje zonde. Nee, dit is echt totaal niet mijn ding.

[Anetj]

dankje,, Sorry... ik had het eigelijk ook niet moeten posten

Anetj schreef op 27-06-2005 @ 15:09 :
dankje,, Sorry... ik had het eigelijk ook niet moeten posten

Waarom niet?
Ik ben het wel een beetje met Nijn * eens, toen ik las dacht ik ook steeds aan Carry Slee boeken, of dat genre.
Het is niet echt mijn ding, maar slecht, nee.
Als je vaker schrijft krijg je vanzelf trucjes en dergelijke om het interessanter en leuker te maken om te lezen.

[Anetj]

Weetje, ik stuur nog een stukje, misschien is dat stuk beter. Waarschijnlijk niet, maar het valt te proberen.

Als Rick’s vader eindelijk om half twaalf thuiskomt, is Rick nog wakker, omdat Lars niet naar bed wilde. Hij hoort zijn vader zachtjes praten. Hij gaat naar beneden om te kijken tegen wie hij het heeft, het zal wel een collega zijn. Hij hoort een vrouwenstem. Wat doet die nou hier? Misschien is het iemand van zijn werk. Dan is het stil, gevolgd door wat gegiechel. Rick kijkt door de spleet van de deur die half open staat. Hij kan niet goed zien wie die vrouw is en wat ze doen. Hij doet de deur wat verder open. Verwart staart hij voor zich uit. Zijn vader staat daar met een vrouw te zoenen. Dat is niet zijn moeder. Zijn moeder is niet zo slank als zij is. Zijn moeder is lelijk en dik. Deze vrouw is mooi en slank. Hij voelt zich langzaam slap worden. Alsof de wereld onder zijn voeten verdwijnt. Is dat zijn vader? Die daar staat met een vreemde? Hoe kan dat nou? Even staat Rick doelloos te kijken. Dan slaat hij de deur open en roept hij verschikt uit, ‘Pap, wat doe je?’ ‘O, uh, hoi Rick, ik had niet verwacht dat je zo laat nog op zou zijn.’ Zegt zijn vader verward met grote, bange ogen. De vrouw giechelt weer. ‘Nee, dat zie ik!’ roept Rick en hij rent zo snel mogelijk de trap op. ‘Wacht Rick, zeg het tegen niemand, ik kan het uitleggen.’ Word hem nog nageroepen. Uitleggen, denkt Rick spottend. Ja hoor, dit valt niet uit te leggen, wat denkt hij wel? Zoiets kan je niet uitleggen. En zeg het tegen niemand, zei zijn vader. O, wat is Rick boos! Hoe kan dit waar zijn? Zelfs nu mijn moeder het al zo moeilijk heeft! Dit is onmogelijk! Hij zal wel dromen… Rick knijpt zichzelf een paar keer. Au, dat doet pijn. Dus geen droom. Wat moet hij nu? Tegen zijn moeder zeggen? Aan Lars vertellen? Nee, Lars is nog veel te jong om dit te begrijpen. Hij begrijpt het zelf niet eens. Verward stapt hij weer zijn bed in. Zijn hoofd voelt aan als een blok beton. Hij hoort zijn hard bonzen. Niet aan denken, gewoon vergeten, zegt hij tegen zichzelf. Niemand iets laten merken. Morgen, word hij gewoon weer wakker en is alles weer hoe het was. Hij durft het eigelijk niet eens aan Sjors te vertellen. Zijn vader, die vreemd gaat… Een schande. Dat had hij nooit achter hem gezocht. Vandaar dat hij telkens moest overwerken… Hij voelt een traan langs zijn wang glijden.

Ja, sorry, maar nog steeds denk ik er hetzelfde over. Vind je zelf niet dat het lijkt op de standaard boeken voor 12/13 jarigen?

[Anetj]

ik ben zelf 14... ik bedoel... Hoe kan ik dan schrijven voor mensen van 24??

[Nienna*]

Dat kan

[Nijn*]

Anetj schreef op 27-06-2005 @ 15:09 :
dankje,, Sorry... ik had het eigelijk ook niet moeten posten

Laat je niet ontmoedigen door één reactie die niet zo positief gesteld is. Ik ben het inderdaad ook met Nienna* eens, dat iemand van 14 best een boek kan schrijven voor volwassenen, of in elk geval hoger dan dit niveau (12/13-jarigen) kan komen. Ik ben zelf ook pas 14 maar heb toch een totaal andere schrijfstijl dan jij hebt. (Gebruik de zoekfunctie maar eens)

Overigens vind ik het verhaal ook nogal cliché, en je spelling en interpunctie laten ook zijn wensen over.. Maar ik zal je niet verder bedoezelen met mijn commentaar, probeer gewoon verder te schrijven voor jezelf, oefening baart kunst.

[Roosje]

Ik vind het ook niet echt iets, om het zo maar even te zeggen. Gewoon blijven oefenen, dat werkt het beste.

Dit verhaal is een beetje... alle problemen van tieners bij elkaar gepropt, zeg maar. Iets te veel.

[Anetj]

Ja dankje wel voor de tips. En dat alle problemen bij elkaar gepropt zijn is inderdaad wel zo... Had ik niet eens bij nagedacht Ik ben heel blij met jullie reacties, nu weet ik wat ik moet doen.
Bedankt

[Tovenaar]

''Gewoon'' proberen om bij je volgende poging een probleem of emotie centraal te stellen, en daar een goed lopend verhaal omheen te bouwen. Vraag je dan bij elke zin af of het nog wel relevant is voor die emotie of dat probleem, en probeer het zo dicht mogelijk erbij te houden. Dan zal het in ieder geval geen los zand worden, van daaruit kun je je verder ontwikkelen. En nog een tip, probeer het eens in de ''ik-vorm verleden tijd''. Dat is, zeker als je begint, een veel makkelijkere manier om te schrijven.

Vraag je dan bij elke zin af of het nog wel relevant is voor die emotie of dat probleem, en probeer het zo dicht mogelijk erbij te houden.

Agree,
maar soms is het ook gewoon goed om lekker verder te schrijven zonder na te denken. Ik kijk dan vaak later nog of ik het nog steeds goed/leuk/mooi vind, soms vind ik het dan kut, maar soms ook niet : )