Spel IV

[Vogelvrij]

Ach, zo breng ik tenminste leven in het topic


Vergankelijkheid

De witte stippen op je jurk. De sproetjes op je oogleden. De chocolade in je hand. Alles gaat voorbij.

En ik? Ik sta hier en kijk naar de witte stippen, de sproeten, het snoepgoed. Wanneer is het Sinterklaas? Wanneer is het Valentijnsdag? Dan zal ik je een kaart sturen waarop ik zal typen: "Sproeten verbleken, jurken vergaan, maar mijn liefde voor jou zal blijven bestaan." Nooit schrijven, voor je het weet, ga je met de kaart langs een grafoloog, die je vertelt dat de kaart onmiskenbaar geschreven is door een passieve romanticus zonder enige ambitie of fantasie. Wat een getypt handschrift betekent, daar denk ik liever niet aan.

Jij weet van niets, zoals een God ook niets weet, daarvoor ben je te verheven. Ik aanbid jou, maar alleen in stilte, zodat je het niet merkt. Je zou je schamen en generen, terwijl ik jou juist al het geluk van de wereld toewens. Mijn geluk zit verpakt in die sproetjes op je oogleden. Elke keer dat je je ogen sluit, vuur je ze op me af. Soms wankel ik, soms moet ik ervan huilen. Dan vraag je of het leven echt zo moeilijk is en dan antwoord ik: "Ja, fantastisch moeilijk." Alsof dat een antwoord is. Alsof dat een vraag was. Alsof wij een gesprek kunnen voeren. Ik praat soms ook tegen bomen.

De witte stippen op je jurk vermengen zich met het blauw van je jurk als je rondwervelt en lacht. Je valt op het gras, nu zit er een groene streep ter hoogte van je linkerbovenbeen. Dat wordt dus vandaag mijn favoriete plekje van jou. Ik fluister zacht, zodat je het niet kan horen: "Wil je met me trouwen?" Je zendt me een kushandje toe en biedt me chocolade aan.


Nieuwe titel: De stem

[Bright Blue]

Mag ik proberen om een verhaal te maken met als titel 'de stem' dan?? Heb ineens inspiratie!

[Bright Blue]

Oh. Los, dus

[Bright Blue]

De stem.

Beginnen. Zo moeilijk als het kan zijn, zo makkelijk kan het soms gaan.

Mijn bed was koud. Koud van kille gedachtes, die nog steeds van gisternacht in mijn hoofd spookten. Mijn kussen was bezweet, en mijn dekens lagen op de grond. Die zou ik er wel afgeschopt hebben.
Ik moest denken aan de verboden gedachtes in mijn hoofd. Aan de wanhoop, de irritatie, van vannacht. Aan die tientallen keren dat ik uit mijn bed kroop om een boek van mijn boekenplank recht te zetten, omdat hij er te veel uitstak. Of om de deur van de badkamer dicht te doen, omdat hij piepte. Dit had ik steeds vaker en ik had er steeds meer last van. Het kwam allemaal door de stem.. de stem in mijn hoofd. Hij zegt me wat ik moet doen. Allemaal onzindingetjes. Maar ik moet gehoorzamen, anders dan gebeurt er iets vreselijks... Daar was weer die felle pijn in mijn borst. Ik klapte in. "Rechtop zitten en rustig ademhalen" zei ik tegen mezelf. En langzaam trok de pijn weg. Ik werd er gek van. Ik wou dit niet meer, ik wou dat het stopte!

"Alles moet gelijk. Lings, rechts. Rechts, links. Inademen, uitademen. Uitademen, inademen. Tik tik, tak tak. Tak tak, tik tik. Alles moet recht. Borden bestek, stoelen, pennen, schriftjes, zakdoekjes. Ik moet alles controleren. De deurtjes van de vogelkooi, de deur moet op slot, de ramen moeten dicht zijn, de deuren mogen niet piepen. Alles moet schoon zijn. De wasbak, de vloer, mijn kleren, de bank."


En de nieuwe titel is, De laatste trein

[Issun]

Nou, uh, Los dan maar!

[Issun]

De laatste trein

Het is winter. Kinderen spelen met de sneeuw, ze bouwen er sneeuwpoppen van of gooien het naar elkaar, schreeuwend van plezier en de koude rilling van ijs in je nek. Het bevroren water knispert en kraakt onder onze voeten terwijl we samen wandelen door het dorp. Afgelegen en geïsoleerd, maar rustig en vredig is het bewoond door mensen die van elkaar houden, als familie, als geliefden. Des te groter is de pijn van vertrek.
Hij gaat vertrekken. Je kijkt nog één keer je koffer na, je hebt alles wat je nodig hebt. Warme sokken, een pak koekjes, vijf flesjes, twee dunne boeken, je paspoort, je geld. Een foto van ons, waar we lachend onder een boom staan terwijl de sneeuw ons bedekt. Ik kijk je aan en je knikt, je pakt mijn hand en we lopen door. Nog een kwartier.
We zien meer mensen in dezelfde richting lopen, een ouder paar, de familie van een zoon die net volwassen is en jonge stellen. Ze hebben koffers bij zich, en foto’s waarop ze lachend in de sneeuw staan. We zijn er bijna.
We komen aan op het perron, de letters op de digitale klok schijnen tussen het vallend wit door. Er staan bankjes, met mensen die hun koffers nog een keer doorkijken, er zeker van willen zijn dat die ene foto er in zit. Aan het eind van het perron staat hij, de machinist. Hij heeft zijn handen in zijn zij en rookt een pijp, de witte rookwolkjes die opstijgen keren zich tegen de witte vlokken die neerdalen. Hij staart in de verte, naar de mensen die blijven en de mensen die vertrekken. Nog een paar minuten en het vertrek begint.
We stoppen voor de trein die daar rustig wacht op de mensen die vertrekken. Je kijkt me aan en lacht, ik lach terug en je zoent me. De zoen voor het vertrek.
De sneeuw daalt neer en bedekt het dorp en de mensen, de mensen die blijven en de mensen die vertrekken. Je kijkt nogmaals je koffer door, je hebt je sokken, je hebt je koekjes en belangrijker: je hebt de foto. Je geeft hem even aan mij, om er nog een laatste blik op te werpen. We praten en ik bekijk de foto, we lachen terwijl we zouden moeten huilen.
De machinist fluit, de trein vertrekt. De mensen die blijven omhelzen de mensen die vertrekken en huilen om elkaar. De machinist fluit nogmaals, mensen stromen de trein in. Huilend en lachend tegelijk omhels je me vurig, de foto valt in de witte sneeuw. Je ziet het niet en je zoent me een laatste keer en rent wuivend weg, je vertrekt. Huilend schreeuw ik dat je moet wachten, maar je hoort het niet. De foto blijft achter en de trein vertrekt.
En zo scheidt de trein de mensen, de mensen die blijven van de mensen die vertrekken. De laatste trein is vertrokken.

Een beetje expirimenteel.

De nieuwe titel is: De Kerkklok luidt.

[fizzle-fluffy]

los!

[fizzle-fluffy]

De kerkklok luidt.
Zacht kietelt een zonnestraal zijn gezicht. Hij wil zich ertegen weren, maar een briesje maakt het gordijn bol en laat de zon door. De jongen geeft het gevecht op, hij rolt op zijn rug en laat de zon zijn gezicht warmen en kietelen.

Hij ligt in een zonovergoten weide, het koren is hoog en het gras groen. Er dartelt een lam in de wei. Het is een goed, gezond lam. De tuin staat er prachtig bij: de saliebladeren zijn zacht en groot, de rozen staan in bloei, tussen de vlierstruiken scharrelen kippetjes die de eerste besjes van de struiken pikken en overal hangt de zware geur van rozen, tijm, salie, roosmarijn... het is een prachtige nazomerdag. Zijn werk in de tuinen is klaar, er wordt vanavond een varken geslacht en er zit een goed ontbijt in zijn maag. Met een grasspriet in zijn mondhoek tuurt hij naar de wolkeloze lucht en hij zucht gelukzalig.

Plotseling schrikt hij op van een oorverdovend gebulder, een dreunend gebrom. Het is een stem die hij heeft te gehoorzamen, een bevel van hoger hand. Fronsend opent de jongen zijn ogen. Een wolk is voor de zon geschoven, er is onweer op komst. De kou van de stenen vloer schiet zijn gebeente in en de wind snijdt door zijn pij. Hij moet aan het werk. Het voedsel moet bereid, de varkens moeten gevoerd, de tuin moet geharkt, de gebeden moeten gebeden en de preken gesproken; de kerkklok luidt.

_________
Oh en een nieuwe jaja!
Het sprookjeshuwelijk

[Issun]

Leuk!

[fizzle-fluffy]

Dankjewel!

[Anany]

Laat ik maar eens meedoen.. LOS

[Anany]

Het sprookjeshuwelijk.

Onze tijd samen was eigenlijk nooit echt perfect. Ik bedoel we hadden het leuk samen maar het klikte gewoon niet. Hoe vaker ze die woorden herhaalde hoe minder ze erin ging geloven en hoe meer tranen er opkwamen. Ze zeeg voor het altaar ineen en slaakte een gil die enkel overstemd werd door het slaan van de kerkklokken, de muziek galmde in het duister. Maar van duisternis was geen sprake want het was zomer en de zon scheen helder door de prachtig versierde glas in lood ramen. Maar voor haar werd alles duisterder naarmate de gedachte aan wat de mooiste dag in haar leven had moeten worden een steeds dieper wordende wond in haar hart kerfde.En hoewel ze dacht dat haar gebroken hart haar fataal zou worden, zou het toch de speelse vlam van de kaars in haar trillende hand zijn die het licht voor altijd zou doen doven. Ze bracht de kaars naar haar sneeuwwitte jurk waaraan de vlammen gretig likten en waarover het vuur zich snel verspreide. En door alle tranen en vlammen zag ze haar sprookjeshuwelijk in rook opgaan.


Volgende titel: Speel met mij!

[Issun]

Speel met mij!

Het is een warme zomermiddag, ergens in juli denk ik. Als het warm is vergeet ik altijd de tijd, want de tijd maakt nu niet uit. Ookal is het juni, juli of augustus, de zon schijnt door. Die bekommert zich ook niet om de tijd.
Ik ben vrij en het is warm, maar wat moet je met je vrijheid als het veel te warm is? Ik ga zitten onder de boom, wiens takken zorgen voor het enige beetje schaduw in de omgeving. Het is te heet om iets te doen, dus ga ik denken. Mijn gedachten dwalen al gauw naar jou, ook al weet ik dat ik je moet vergeten, want denken aan jou lost niets op. De tijd die we samen hebben gehad was mooi, maar het kon niet verder. Nee, ik kan niet aan je denken. Ik moet je vergeten, net als dat ik deze zinderende hitte moet vergeten. Ik dwing mezelf te denken aan andere dingen, dingen die ik leuk zou moeten vinden, maar ik kom altijd uit op jou. Je bent afschuwelijk. Ik hou van je.
Verderop slentert een hond heen en weer, bevangen door de hitte en met zijn lange tong uit zijn bek bungelend. De hond gaat zitten op de grond, probeert schaduw te vinden, maar geeft het uiteindelijk op. Hij gaat plat op de grond liggen, met zijn sombere gezicht naar mij toe. Hij kijkt droevig.
Zo zitten we daar samen, in gedachten verzonken. Ik denk aan jou; aan wie denkt hij? Heeft hij ook iemand verloren? Probeert hij nu ook aan andere dingen te denken? Ik besef me dat ik eindelijk ergens anders aan denk dan aan jou, maar daardoor denk ik juist weer aan je. Zo zitten de hond en ik samen somber te zijn, proberen we samen alles te vergeten. De hond kijkt me aan. Begripvol? Kunnen honden begripvol kijken? Kunnen honden vergeten?
Plotseling staat de hond op en rent hij op me af. Hevig hijgend en met zijn staart kwispelend, kijkt hij me aan. Zijn blik zegt: 'Speel met mij!'. Dan weet ik het zeker. Hij wil ook vergeten, hij wil dat we samen vergeten. En we spelen.

--------------------------------
De volgende: Opnieuw

[Bright Blue]

Mooi Issun! Herkenbaar.

[Issun]

Dank je.^^

[Kitten]

los!

[Kitten]

Opnieuw

Ik loop de straat over naar de bank. Bij de lage stoep twijfel ik een moment, maar stap dan met vastberaden tred voorbij de lage drempel. De deur van de bank komt dichterbij en ik voel mijn angst langzaam weer omhoog kruipen. Dit keer moet het…

Opnieuw

Ik loop de straat over naar de bank. Met een lichte sprong hop ik over de stoeprand en loop naar de deur. De bewakers kijken mij een beetje argwanend aan, terwijl ik de grote, lege hal inloop. Ik loop naar de balie en…

Opnieuw

Ik stap uit de taxi. Nog voordat de taxichauffeur de deur heeft dichtgeslagen, ben ik al bij de deur. De bewakers proberen me tegen te houden, maar ik loop door ze heen, richting de balie. Uit mijn jas haal ik mijn pistool en…

Opnieuw

Ik rij de taxi met piepende remmen de bank in. De bewakers zijn zo verbaasd, dat ze nog niet hun pistool kunnen trekken voor ik ze raak met de kogels. Paniek breekt uit in de hal en ik grinnik als een nette mevrouw me met grote ogen aanstaart. De bediende is verstijft van angst als ik met mijn pistool haar kabinet nader. Ze heeft het alarm al geactiveerd dus ik moet snel zijn. Met een pistool tegen haar hoofd leidt ze me naar de kluisjes en…

Opnieuw

Met mijn parachute daal ik af van de flat aan de overkant. Met een grote zwaai keer ik om de bocht dit me recht afstuurt op de voorkant van de bank. Mijn parachute ontkoppelt met een enkele druk van mijn duim en ik land hard op de vloer. Ik rol door en sla beide bewakers bij de deur in een enkele beweging tegen de grond. Een krakend geluid verteld me dat hun beide schedels gebroken zijn. Ik sta op. Mijn aankomst is zo geruisloos geweest dat geen van de mensen in de hal mij opmerkt. Rustig loop ik naar de balie toe en trek met een enkele beweging de beambte over haar kasje. Ze opent de kluis zonder verder te vechten tegen mijn ijzeren grip. Ik kijk met liefde naar al het geld en…

Opnieuw

Ik doe mijn ogen open. De bank voor me is rustig als altijd. Langzaam steek ik de straat over en loop naar de bank. De bewakers aan de deur groeten mij met een vriendelijke knik. Ze zijn zoals altijd alert op alles wat er kan gebeuren. Ik loop door de detectiepoortjes en kijk de hal in. Het is rustig op dit vroege uur. Een oudere man is geld aan het opnemen bij balie één, bij balie vier zit een jonge vrouw te schrijven aan een formulier. Balie acht wordt bevolkt door een zwangere mevrouw van begin dertig. Ze is druk aan het overleggen met haar jonge collega bij balie negen. Rustig loop ik de hal over. Dit keer moet het goed gaan. Balie negen komt sneller dichterbij dan ik mijn zenuwen kan laten wennen. Ze hebben me nu gezien en beide kijken naar me. Ik glimlach terug en leun op balie negen. Het meisje buigt zicht naar voren en zoent met op mijn mond. Ik zoen haar terug.
“Is het zo beter?” vraag ik zachtjes.
“Dat weet ik nog niet zeker,” zegt ze met de liefste glimlach die ik ooit heb gezien. Mijn hart smelt op daar de marmeren vloer. Ze buigt zich naar me toe.

Opnieuw

De volgende: Miesje Mulder (ik hoop dat iemand hier iets op kan verzinnen)

[flyaway]

Oh leuk!! Je verhaal

[Issun]

Geweldig!

[Kitten]

Niemand voor mijn titel?

[Issun]

Sorry.

[flyaway]

Ik kan dr niet veel mee

[Kitten]

Moet ik iets anders bedenken?

[Issun]

Doe maar.

[flyaway]

Goed idee

[Kitten]

En een bliksemschicht verlichtte de hemel

[Issun]

Ik zou nu wel 'los!' willen roepen, maar ik heb dit weekend weinig tijd. Iemand anders?

[fizzle-fluffy]

los

[fizzle-fluffy]

Een bliksemschicht verlichtte de hemel.

Wat een vreselijke storm! Net nu ze over de open heide trokken, waar zij in de wijde omtrek het hoogste punt waren. Ze vingen alle wind, kregen de volle laag van de hagel die met geweld uit de hemel gesmeten werd, maar banger waren zij voor het naderende onweer, het verwoestende gebulder, de lichtflitsen - zij, als enige doel voor de bliksemschichten, die uit de wolken zouden komen scheuren en hun laatste hoop op een veilige oversteek met geweld zouden wegnemen.

Daar, net over de volgende heuveltop, doemde een hutje op. Een herdershutje - niet groot, maar groot genoeg om de herder en zijn kudde in te laten schuilen. Opgelucht haalden ze adem: daar zouden ze veilig zijn! De mannen renden ernaartoe, alle voorzichtigheid vergetend. Wat deden gevaarlijke dieren er nu nog toe, waarom oppassen voor de snijdende wind, waarom vermoeiing uit de weg gaan, nu ze zo dichtbij de redding waren?

Eindelijk kwamen ze aan bij het hutje. Er was geen kudde, maar het was niet verlaten. Een figuur knielde in het hutje, de ogen dankbaar ten hemel geslagen. Bagage lukraak uitgespreid om zich heen. De mannen juichten en gooiden ook hun tassen neer, ze knielden naast de figuur neer en sloegen eveneens hun ogen dankbaar ten hemel. Ze dankten de goden voor hun bescherming, voor hun barmhartigheid.

Een bliksemschicht verlichtte de hemel. Ze vingen een flits op van de figuur, die met hen bad. De ogen verstijfd, de pupillen bedekt met een blauwwit vlies. De handen verkrampt in elkaar geslagen, het gezicht vertrokken in een grimas. In haar dankbaarheid en opluchting was de vrouw onvoorzichtig geweest. Zij was gestoken door een schorpioen of een gifslang, en gestorven terwijl zij haar dank aan de goden uitte, die haar hadden behoed voor het onweer en de kou.

Nu baden de mannen uit wanhoop, uit verdriet, uit paniek, ze smeekten de goden hen te sparen. Een bliksemschicht verlichtte de hemel. Ze vingen de glinstering van een slangenhuid op, een lange strook die zich naar hen toebewoog.


___
Nieuwe titel:
Sluiers

[Issun]

Los.

[fizzle-fluffy]

het topic leeft weer!

[Issun]

Geen tijd, geen tijd, wil iemand anders hem even overnemen?

EDIT: Laat maar, ben al bezig.

[Issun]

Sluiers
Ze paradeerden voorbij, hun speren rood van het bloed, schreeuwend in een onbekende taal. Brandende gebouwen, krijsende vrouwen, rennende kinderen. Bloed. De voorste van de groep blafte een ranzig bevel en streek over de rode pluim aan zijn speer, die ontbrak bij de wapens van zijn ondergeschikten. Twee van de moordenaars beantwoordden in hun gorgelende taal en renden een steeg in. Even later klonk er een afgrijselijk gegil.
Ik keek om me heen, maar zag slechts vuur en bloed. Ook deze straat was in vlammen opgegaan, daar stond de geblakerde winkel van Jeff Moon, daarnaast de overblijfselen van die van zijn buurman, en daarnaast het huis van de ouwe Cronk, en het drinkhuis waar Tyron en zijn vrienden altijd lachten en brulden – tot ergernis van mevrouw Musis, haar huis was er trouwens ook niet meer -, en vervolgens de ooit prachtige tuin van de Yocks, en…
Ik schrok me dood toen ik achter me een luid geritsel hoorde. Ik sprong overeind, klaar om weg te rennen tot ik zag dat het een gore zwarte rat was, knagend op het lichaam van Ron, barmhartige Ron, zoals ze hem altijd noemden. Hadden genoemd. Ik onderdrukte het kokhalzen maar het kwam toch, gepaard met een schor kreetje. Buiten schreeuwde iemand iets. Ik kende zijn taal niet.
Ondanks dat mijn benen mij nauwelijks meer konden dragen rende ik, ik rende het zwartgeblakerde huis door, over de met as bedekte vloer, langs de vunzige rat die gewoon door bleef knagen. Ik had geen bewijs dat ze me hadden gezien, dat ze nu achter me aanzaten, maar ik rende toch door. Angst geeft vleugels. Ik arriveerde al snel bij de achteruitgang van het gebouw maar was zo bevlogen door de angst dat ik vergat te kijken of er zich in deze straat iemand bevond. In plaats daarvan rende ik door, de straat over. Alle huizen hier waren weg, gewoon weg, dus ik kon me nergens achter verschuilen. Ik sloeg rechtsaf. Aan de overkant van deze straat liep opnieuw een groep aanvallers, hun gezichten bedekt door de kenmerkende bloedrode sluiers. Ik wilde wegrennen, me verstoppen achter die boom daar verderop, of desnoods die verwoestte deurpost. Angst gaf misschien vleugels, maar nu stond ik stijf van de schrik.
Eén van de mannen wees naar me en schreeuwde, de anderen draaiden zich om, waardoor hun sluiers zwierden. Ze namen niet de moeite om naar me toe te rennen, maar in plaats daarvan legde één van hen een pijl aan en schoot. Voor ik het wist had ik mezelf op de grond geworpen en was ik razendsnel als een slang weggekropen. Of had ik dat zelf wel gedaan? Een paar handen greep me beet en trok me mee. Ik worstelde tegen maar de greep van deze onbekende aanvaller was te sterk. Ik kreeg pas weer besef van tijd en plaats toen ik tegen een muur aan zat in waarschijnlijk het enige huis dat overeind was gebleven in het hele dorp. Wat was dit? Was ik meegevoerd naar de rustplaats van onze aanvallers? Gingen ze me ondervragen? Ik had nog nooit gehoord dat deze aanvallers mensen ondervroegen, een snelle dood vonden zij toepasselijker.
Plotseling verscheen er een gedaante in de kamer. De schrik sloeg me opnieuw om het hart maar die maakte snel plaats voor een blij gevoel. Mijn redder was Mirk, de vriendelijkste dorpeling die er was. Hij groette me vriendelijk en vroeg hoe het met me ging met het grappige accent waar hij altijd mee geplaagd werd. Ik vertelde dat ik niks had en bedankte hem voor zijn redding. Hij knikte, friemelend met een rood lapje. Ik vroeg of hij zeker wist of het hier veilig was. Volgens hem wel. Ik vroeg hem waar hij dat rode lapje vandaan had.
‘Om het bloed te stelpen. Bloed op een rode lap valt niet op.’ Om de één of andere reden viel zijn accent vandaag heel erg op. Midden in een vraag werd ik plotseling onderbroken door een schreeuw van buiten. Mijn blik schoot naar Mirk zoals dat altijd gaat als je samen iets bedreigends hoort. De verwachtte schrik was op zijn gezicht niet aanwezig. Hij keek kil, doods. Zo had ik Mirk nog nooit gezien. Zo had niemand Mirk ooit gezien.
Hij bracht het rode lapje omhoog naar zijn gezicht, en mompelde dat er niks te vrezen was. De adem stokte in mijn keel toen ik opeens zijn accent herkende. De verrader trok een lang mes en sprong gesluierd op mij af.
Het was voorbij.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende: Groot.

[fizzle-fluffy]

gedver, wat een verhaal!!

[Issun]

Betekent dat dat-ie eng genoeg was?

[Geel]

^Echt wel!

[Issun]

Dus, roept één van jullie nog 'los'?

[flyaway]

Ik vind 'm echt gaaf geschreven. Wel eng Maar goed gedaan

[Issun]

Iemand, ga schrijven. Ik heb zin in een nieuw woord!

[Kitten]

Los

[Kitten]

Ik heb dit even snel geschreven, dus mijn excuses voor schoonheidsfoutjes.

Groot

Als ik thuis kom en haar weer zie, smelt mijn hart elke keer. Nooit had ik verwacht dat kleine dingen zoals haar glimlach mij zo veel zou geven. Ze speelt met haar krullen terwijl ze haar tekening af maakt. Een kleurplaat van de supermarkt, helemaal netjes binnen de lijntjes. Het is een tekening van een vrouw op een paard, want ze houdt van paarden. Dit weekend ga ik haar meenemen naar de Blauwe Kamer. Daar zullen we de paarden zien.

Haar grootmoeder heeft zich verschanst in de woonkamer met de krant. Grote gaten prijken in het stuk papier waar de cartoons weg zijn geknipt. De kinderschaar en het plakboek liggen vult en trots op de tafel naast haar. Twee kopjes staan op de tafel. Een van de kopjes dampt nog van de warme thee –het ruikt naar Ceylon-, mijn moeder’s hand rustend op het oor.

“Ik ben er weer,” zeg ik zachtjes, terwijl ik mijn jas en tas neer zet bij de kapstok. “Bedankt dat je voor me wilde oppassen, mam.”

“Ze is heel lief geweest, hoor,” antwoordt mijn moeder met een glimlach. Ik zie een vleug van treurigheid in haar ogen als ze de krant neerlegt. Het is niet eerlijk dat ik haar steeds moet vragen om op te passen. Toch kan ik het niet opbrengen om het aan iemand anders te vragen. “En je moet je niet zo schuldig voelen. Je doet wat je kan. Ik heb pizza voor jullie gekocht.”

Als ik haar bij de deur knuffel, stopt ze me een strippenkaart toe. Ze loopt het kleine trapje af naar de straat en haalt haar fiets van het slot. “Dag oma!” roept mijn dochtertje. Ze staat wildzwaaiend naast me met stralende ogen. Dan springt ze van het trapje en geeft de mooie kleurplaat aan haar grootmoeder.

Onder het eten verteld ze alles wat ze die dag gedaan hebben. Hoe ze naar de kinderboerderij waren geweest, de eendjes hadden gevoerd, bloemen hadden geplukt en uiteindelijk de heeeele supermarkt hebben gezien. Ze eet bijna de hele pizza op en drinkt een heel glas melk. Ik tel in mijn hoofd de dingen op mijn lijstje en was af, terwijl ze ingespannen naar het Jeugdjournaal kijkt. Natuurlijk is ze meer de leeftijd van Sesamstraat, maar dat vindt ze te saai. Het zal niet lang meer zijn voordat ze niet de cartoons uit de krant knipt, maar hem echt leest.

Om half 8 breng ik haar naar haar kleine bedje en stop haar diep onder de lakens. Haar blonde haartjes steken uit over het kussen en we verdiepen ons samen in de avonturen van Hans en Grietje. Ze griezelt mee met de enge heks, en fantaseert hard op over de voor- en nadelen van een huisje van snoep. “Want dan zou het huisje toch in elkaar storten als een biskwietje in thee?” zegt ze vertwijfeld.

“Misschien wel,” zeg ik. “Maar ze is wel een heks, natuurlijk.”

“Dat is waar,” haar slaperige oogjes vertellen me hoe hard ze probeert wakker te blijven. Het einde van het verhaal haalt ze.

“En nu is het tijd om te gaan slapen,” vertel ik haar als ik het boek terug zet in de kast.

Ze richt zich een beetje op als ik dichterbij kom. “Heb ik ook een moeder?” vraagt ze zachtjes. “Net als Jeltje en Sallie en Ali?”

“Ja,” ik kan niet tegen haar liegen. “Je hebt ook een moeder.”

“Ga ik haar ooit zien?”

“Natuurlijk wel. Ze houdt heel erg van je. Ga nu maar lekker slapen,” en ik stop haar toe met een grote nachtzoen.

Buiten haar slaapkamer moet ik mezelf een diepe zucht toestaan voor ik me kan richten op de rest van de avond. Het zal niet lang meer duren voordat – net als de krant – deze geheimen aan haar verteld moeten worden. Ik zal haar de harde waarheid moeten vertellen over hoe ik in mijn eentje voor haar kwam te zorgen en waar haar moeder nu uithangt. Soms zou het zo veel makkelijker zijn, bedenk ik wrang, als haar moeder niet meer had geleefd. Met zulke kennis kan je leven. Al het andere is een mysterie van proporties. Een raadsel dat ze zal willen oplossen, net als het huisje van de heks. Spoedig, want ze is al zo groot.

De volgende titel is: "Waar mijn moeder is."

(Ik zou het persoonlijk wel grappig vinden als er verder geschreven wordt op deze scene, maar kijk maar of je er iets mee kan.)

[fizzle-fluffy]

noou, ik kan niet tegen verhaaltjes over kleine meisjes die groot worden

[Kitten]

Do want more feedback plx?

[Issun]

Ik vind 'm leuk geschreven, hoor.^^

[Issun]

Dit topic mag niet doodbloeden.

Waar mijn moeder is

De dood komt als een sneltrein op je af.
Bij mij was het een auto op een druk kruispunt, maar ik kom in de buurt. Zouden gestorvenen in het hiernamaals elkaar vertellen hoe ze stierven? Zouden zij die in de oorlog waren gestorven groot aanzien krijgen; zouden zelfmoordenaars gepest worden? Daar kom ik allemaal nog achter.
De tunnel, ja, hij bestaat echt, de tunnel met een licht aan het eind. Je hoort het altijd in bijna-dood-ervaring-verhalen en dan is het best bijzonder om dat zelf te zien. Ik loop op het licht af. Ik zie geen schaduw op de vloer en hoor niet mijn voetstappen, noch mijn adem. Gek eigenlijk, het licht is ontzettend fel, maar de tunnel wordt er niet door verlicht. Als blijkt dat ik toch niet dood ben , dan schrijf ik dat op in mijn eigen bijna-dood-ervaring-verhaal. Dan gaan andere mensen daar op letten als ze in de tunnel komen.
Het licht lijkt dichterbij dan het is, maar het is nog een heel eind lopen. Ook raar eigenlijk, als je in de tunnel bent denk je niet aan de wereld waar je net vandaan komt, of aan de mensen die daarin wonen, maar je denkt aan het leed dat je hebt als dode wanneer je een lange tunnel moet doorlopen. Ik ben toch al dood? Wat nou eeuwige rust? Stomme tunnel.
En op het moment dat je het licht nadert begint er toch wel iets te knagen. Kunnen die mensen wel zonder je? Mijn vader, die is nu helemaal alleen. Wacht, ik ben dood, ik ben zielig. Hij moet maar medelijden met mij hebben. Misschien zijn er helemaal geen aardige mensen in de hemel, en dan verveel ik me dood. Mijn vader vindt toch wel weer iemand.
Trouwens, er is wel iemand in de hemel waarmee ik kan optrekken. Ze zal me wel missen, ik bedoel, ze was al die tijd alleen in de hemel en van de hele tijd borrelen op wolkjes word je ook geen gelukkig mens.
Plotseling is het licht weer een kilometer verder. Ik overweeg te vloeken, maar dat lijkt me ongepast in de tunnel naar de hemel. Konden ze hier geen leuke schilderijtjes ophangen? Van god met zijn lange baard en engeltjes die er lachend omheen vliegen, net als posters van je bestemming in de tunnel naar je vliegtuig. Of ze laten hier een metro rijden, is dat niet wat?
Vijfhonderd meter verder word je overladen met schuldgevoel. Shit, mijn vader. Je draait je om – geloof me, iedereen doet dat – maar je ziet dat er achter je helemaal geen tunnel is. Achter je is niks. Dat niks is de tunnel naar waar mijn vader is. Dat licht is de tunnel naar waar mijn moeder is. Dat is het moment dat de tranen komen, dat je je ongelukkig voelt, schuldig, je krijgt heimwee, je wordt misselijk. Kan ik mijn vader wel alleen laten? Hij heeft helemaal niemand meer. Eerst verloor hij mijn moeder, nu mij. Hopelijk kunnen we snel samen borrelen in de hemel, met zijn drieën, zoals het ooit was.
Een aantal dingen duwen je als een stevige wind naar het einde van de tunnel: ongelukkigheid, het missen van zij die in de hemel zijn, het besef dat dit het einde is, nieuwsgierigheid.
Ik ren naar het eind van de tunnel – sorry pa, maar ik wil mam ook wel weer eens zien - en dan bereik je het licht, ja, dit is het echte licht, dit is de poort naar het hiernamaals, naar waar mijn moeder is.
Aan het eind van de tunnel sterf je pas echt.

---------------------------------------------------------------
De volgende: Gras

[Kitten]

Los! (Geef me even tot 6/11/09)

[Issun]

Geen feedback?

[Kitten]

Issun schreef:

Geen feedback?

Krijg je vandaag. Ik was even snel aan't typen toen ik los riep.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

Ach, zo breng ik tenminste leven in het topic


Vergankelijkheid

*Goed verhaal*

Ik lees dit verhaal net pas. Wat een mooi verhaal zeg, Vogelvrij! <3!

Gras

"Ik gris. Jij grist. Hij grist. Gris jij? Wij grissen. Jullie grissen. Zij grissen. Ik gras..."
"Fout, Amélie Leschats! Jij leert het ook nooit - wil je geen Nederlands leren? Ben je niet gemotiveerd genoeg?"
"Jawel, meneer. Maar ik kan het gewoon niet! Ik kan het niet!"
"Natuurlijk kan je het wel! De anderen kunnen het toch ook?"
"Ik niet, meneer!"
"Je moet! Opnieuw!"
"Nee! Ik kan het niet, ik spreek geen Hollands, ik wil het niet spreken!"
"Dom kind! Ga je maar melden, ik ben het zat. Hup, weg!"
Huilend rende Amélie de klas uit. Ze had niet eens haar tas meegenomen. Want wie had er nou schoolboeken nodig in de wijde wereld?
Misschien heeft ze eventjes getwijfeld toen ze het talenschooltje uitliep, maar niet zo lang - in ieder geval niet lang genoeg om het zich later te herinneren. Enfin, het komt erop neer dat ze vlug de school uitliep en heel diep ademhaalde.
Dus dit is de wijde wereld. Orléans, is in feite ook een stukje van de wijde wereld, maar dat was bekende wijde wereld. Hoelang woonde ze hier nu al? Ze kon het zich niet eens herinneren. Uit Bosnië herinnerde ze zich vaag nog wat harde knallen en gegil en roze bloesems enzo, maar dat telde eigenlijk niet. Waarom die niet telden was niet duidelijk, maar Amélie was nooit duidelijk, dus dat gaf niet.
Amélie ging op pad. Door het park, waar ze een boterham die ze had gevonden op de grond aan de eendjes voerde, langs de kathedraal, waar ze eventjes naar binnen liep om een kaarsje te branden zonder te betalen.
"God, zrg voor mama", bad ze met haar handen vroom gevouwen. "Zorg er alstublieft voor dat ze veilig bij ome Aleksandar in U - t - r - ai - zj - t terechtkomt. En dat ze Misty niet vergeet. En dat ze me niet teveel mist..."
Nu dat was afgerond, kon ze naar de Echte Wijde Wereld. Waar zou die zijn?

Na vijf dagen van lopen viel Amélie uitgeput op het gras. Ze kon werkelijkwaar niet meer. Haar voeten bloedden, haar ribben staken uit, haar haren klitten vast met opgedroogd bloed tot een soort bizarre dreadlock, haar ogen waren ontstoken... Als dit de wijde wereld was, was ze liever thuis.
"Maman", fluisterde ze. Niemand antwoordde. Waarom niet? Waar was iedereen? Waarom kriebelde het gras zo?
"Mak, maman. Mak."
Maar dat was geen mak, het was lievevrouwebedstro. Dat leek er niet eens op. Maar dat zag ze toch niet, want haar ogen waren helemaal opgezwollen. Amélie strekte haar handje uit naar de bloem - het onkruid - en plukte hem.
"Mak, maman. Mak."
Daar stierf Amélie Leschats, twaalf jaar oud, met in haar linkerhand wat lievevrouwebedstro en in haar andere hand lucht - lucht en een herinnering aan roze bloesems en rode klaprozen, een heel veld vol.