Advertentie | |
|
02-07-2004, 23:03 | ||
Citaat:
Mja, kweenie of het duidelijk voor je is Maar ik baseer het graag op de werkelijkheid. Ik wil niet dat het helemaal dramatisch overkomt. Ik wil het neutraal houden, zodat je zelf je emotie toe kan passen. Maar om jou bitchy te noemen?! Waarom? Je geeft je mening, wie ben ik om dat van je af te pakken?
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
02-07-2004, 23:12 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
ow ja over dat bitchy; ik vind het soms moeilijk mn mening te geven, ik was nou niet super positief etc., ben nogal onzeker, vandaar |
03-07-2004, 09:55 | ||
Citaat:
Als jij vindt dat het een slecht verhaal is, is er niemand die dat van je af kan nemen
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
04-07-2004, 16:28 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
04-07-2004, 16:35 | ||
Citaat:
__________________
I can say what I want to, even if I'm not serious. Just kidding!
|
04-07-2004, 20:37 | ||
Citaat:
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
|
05-07-2004, 21:34 | ||
Citaat:
Dat is een formulier waarin je je gedrag opschrijft. Je zet de situatie neer, je gevoel (bang, blij, bedroefd, boos) met een cijfer (hoe bang, blij, bedroefd, boos je bent). Je schrijft je gedachtes op van wat je dat moment denkt en je zet neer hoe je reageert. Zo kun je je gedrag later herzien en kun je je eigen gedrag verbeteren
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
05-07-2004, 22:19 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 11:24 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 13:08 | ||
Citaat:
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
|
07-07-2004, 13:22 | ||
Citaat:
ik heb ook nog nooit tentames gehad (en nee ik ben geen belg) |
07-07-2004, 15:27 | ||
Citaat:
Ik wist t niet meer
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 17:34 | ||
Citaat:
Wauw, ik vind het echt een heel cool verhaal. Echt superknap dat je je eigen ervaringen en die van anderen zo goed kan verwoorden... meer meer!!!
__________________
*zoef, jij bent niet pluizig en blauw* I grab for stars, and I can reach them all...
|
07-07-2004, 17:39 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 17:40 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 17:40 | |
Femke was blij met Felix en Marlies. Ze waren heel anders dan de socio’s op de open afdeling. Toch mocht ze hen niet vertrouwen. Ze had van Marlies papier en een zeer buigzame pen (waar amper mee geschreven kon worden) gekregen. Marlies of Felix kwamen een half uurtje later weer even kijken. Femke besloot een brief naar haar beste vriendin Eva te schrijven, zodat ze in gedachte toch even met haar kon praten.
Lieve Eva, Hoe is het met jou? Ik zit nu in de separeer en verveel me best wel een beetje. Het gaat niet echt goed met me. Ik zou vanmiddag even op de afde- ling mogen om mee te eten, maar dat ging niet door, omdat ik gek werd. Ik werd wel heel lief getroost door Felix, een sociotherapeut van hier. Je weet wel, zo’n leiding geval. Hij sloeg zijn arm om me heen, echt zo lief! Hoe gaat het op school? Ik mis het eigenlijk best wel heel erg. Hoe gaat het met Jaqueline? Is ze nog steeds geschorst of mag ze de les van Jaanstra alweer in? Het was echt lullig hoe zij behandeld werd! Dit wordt wel een lange brief hoor, maar ik heb zoveel te vertel- len. Weet je nog toen Sjors en Richard mij ver- kracht hadden? Ik hoor nu de hele tijd hun stemmen in mijn hoofd. Ik mag van die stemmen er hier niet over praten. Ze zouden ook zorgen, dat ik voorlopig niet meer uit de separeer zal ko- men en tot nu toe is dat ze gelukt. Soms ben ik echt zo ontzettend bang hier. Ook raak ik telkens van de wereld en dan spuiten ze me plat en kom ik dus weer in de separeer terecht. Ik weet dan zelf niet meer wat er gebeurd is. Ze leggen het nu wel uit en ik weet nu ook, dat ik dit vaak in de les heb gehad. Weet je nog die ene keer dat Van der Berg zo kwaad op me werd en ik helemaal niet meer wist wat ik gedaan had? Even een nieuw blaadje hoor. Er zitten maar 28 regels op. Een heel raar formaat papier is dit, maar het zal weer een apart iets zijn. Ik krijg zelfs eten op een plastic bord. Niet normaal toch?! Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk hier. Soms denk ik echt; ik had nu met Eva in de stad kunnen lopen! Dan baal ik heel erg dat ik hier zit. Weet je nog dat ik telkens sneed? Dat kan hier niet eens. Ik heb alleen maar een bed hier staan. Ik zit opgesloten achter een grote gele deur. Strakjes komt Felix of Marlies weer even kijken hoe het met me gaat. Ik vind het wel leuk als ze even ko- men, maar het liefst was ik gewoon vrij geweest. Ik mis jou echt heel erg. Ik kan hier niet eens mu- ziek luisteren. Dus ook niet die cd die jij speciaal voor mij gebrand hebt. Ik hoop dat ik snel uit de separeer weg mag, maar dat zal wel niet. Ik ben zo bang, dat ik vanavond weer gek word. En dat ik dan weer niet uit de separeer mag. Kom jij wel snel een keer op bezoek? Ik mis jou en de rest van ons vriendengroepje echt heel erg! *Dikke knuffel* Femmie Met tranen keek Femke nog even naar de brief. Wanneer ze hem zou versturen wist ze niet. Nee, dan moest ze eerst hier uit zijn. Eerder mag ze ook geen bezoek ontvangen, dus niemand kan de brief dan op de post doen. Femke legde de brief opgevouwen naast haar bed neer en liet zich op haar bed vallen. Er rolde een traan uit haar oog. “Waarom ik…” huilde ze. Ze kneep haar ogen dicht en viel weer half in slaap. Ze had niet gemerkt dat de deur langzaam open ging. “Femke? Slaap je?” fluisterde een mannenstem. Femke verstijfde. Het zal toch niet? “Hé meisje, rustig maar. Ik kom even je pillen brengen. Het is namelijk al bijna twee uur.” Femke ontspande van opluchting. Gelukkig, het was Felix maar. “Moet ik die pillen slikken? Ik heb helemaal geen trek.” Felix moest lachen. “Je hoeft er ook niet op te kauwen!” Femke glimlachte terug met een lege blik en nam braaf haar medicatie in. “Hoe gaat het nu met je?” vroeg Felix. “Wel wat beter. Ik heb net een brief naar mijn beste vriendin geschreven.” zei Femke. Ergens was ze enorm blij, dat Felix er weer even was. Ze vond het gezellig om met iemand te praten. “Wat ik wilde voorstellen was, dat je nu even een half uurtje met de groep buiten even wat komt drinken. Ik heb je kleren meegenomen, dus je hoeft niet in je short.” Femke schoot overeind. “Mag ik er even uit?!” zei ze blij. Felix knikte. Felix nam haar mee de separeer uit. Ze stond nou in de kamer met de wc en het bad, waar ze vanochtend vroeg nog even in had mogen liggen van de nachtdienst. Felix sloot de separeer achter zich dicht. “Ik zal je hier even alleen laten. Als je klaar bent roep je maar. Ik sta buiten de deur te wachten.” Femke was enorm opgelucht. Ze mocht eindelijk uit de separeer, ook al was het maar voor een half uurtje. Nu had ze de tijd om zichzelf te bewijzen, dat het goed kon gaan als zij niet in de separeer zat. Ze kleedde zich aan en borstelde haar haren, daarna bonkte ze op de deur, dat ze er uit wilde. Buiten viel het zwaar tegen. Femke dacht, dat ze het heerlijk zou vinden om weer buiten de separeer te zijn, maar ze werd doodsbang. Toch probeerde ze dat gevoel te negeren, want anders wist ze zeker, dat ze nog heel lang in de separeer moest zitten. Felix was met drie anderen van de gesloten afdeling aan het basketballen, terwijl Marlies in het hoekje van de tuin een sigaretje zat te roken, samen met nog een meisje. Femke zat apart op een stoel met haar hoofd in haar armen. Ze had geen zin in basketbal en ze durfde niet bij Marlies aan te sluiten. Waar ze wel van genoot was het geluid van de radio.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
Ads door Google |
07-07-2004, 18:05 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 18:35 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Grim |
07-07-2004, 18:46 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 19:29 | ||
Citaat:
__________________
*--Sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy..- My life turned around, but I still believe in my dreams..--*
|
07-07-2004, 19:31 | ||
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
07-07-2004, 20:34 | |
De radio… De leuke muziek en de stilte die weg viel. Femke had niet eens door, dat ze in slaap gevallen was. “Hé luilak! Wil je ook wat drinken?” vroeg Marit, een afdelingsgenootje. Glas! Ze zou een glas in handen krijgen! Gelijk sloeg haar gedachte weer om. Zij was niet lieve Femke meer. Zij was Femke die doordraaide. Rustig knikte Femke. Even later kreeg alleen zij een plastic beker. De rest kreeg allemaal netjes een glas, maar nee hoor, zij niet! Ze dronk de inhoud van de beker op en smeet hem woedend op de grond. “Verdomme!” riep ze kwaad en liep naar binnen. Ze nam de eerste de beste deur en gaf daar een enorme trap tegen. “Ik wil hier niet meer zijn!” schreeuwde ze. “Laat me hier uit!” Femke rende naar de deur toe. Achter de deur bevond zich de hal en daarna volgde de open afdeling. Ze bonkte hard tegen de ramen aan, maar het glas wilde niet breken. “Laat me er uit!” schreeuwde ze nog een keer. Bert, de sociotherapeut van de open afdeling kwam via het kantoortje naar binnen. Femke wilde snel via de deur van het kantoor naar buiten glippen, maar Bert hield haar tegen. “Daar gaan wij dus niet heen.” zei hij en sloot de deur. Hij negeerde haar verder en liep naar de tuin toe, waar hij met Felix en Marlies ging praten.
Zo te horen hadden ze lol. Femke stond hier de boel bij elkaar te schreeuwen, maar niemand stak er aandacht in. Femke zat alleen voor de deur en kon verder nergens heen. Niemand stak tijd in haar. Nee, ze hadden het te druk met hun eigen lol. Ze was pas een kwartier op de afdeling, maar het leek uren te duren. Vijf minuten later kwam Marlies naar haar toe lopen. “Wil je zonodige medicatie?” vroeg ze. Femke keek haar niet aan. Nee, ze kwamen niet naar haar toe en nu komen ze eindelijk wel en dan willen ze haar weer platspuiten. “Nee, dank je. Ik heb al genoeg op.” antwoordde Femke sarcastisch. “Nou, als je het alsnog wilt, moet je het maar even zeggen.” zei Marlies en liep weer weg. “Ja, doe maar zo, loop maar weer weg. Laat me maar weer alleen zitten, dat is wat jullie hier altijd doen…” riep Femke haar na. “Vind je dat?” vroeg Marlies. “Wij komen elk half uur bij je kijken en toch vind jij dat je alleen gelaten wordt?” “Ja!” zei Femke kwaad. “Het boeit jullie geen ene reet wat ik mezelf aandoe! Al zou ik mezelf straks ophangen aan mijn trui dan doet het jullie nog niks!” Femke probeerde nog een aantal keer op het raam te slaan, maar nog steeds had het geen zin. “Laat me er uit!” schreeuwde ze weer. “Nee Femke, dat weet je!” zei Marlies streng. “En nu ga je rustig doen of je gaat nu al terug naar de separeer en dan haal ik ook het papier weg!” “Weet je? Je doet maar, trut!” riep Femke kwaad. Marlies haalde Felix erbij en hij deed de deur naar de voorkamer alvast open. “Jullie krijgen me er toch niet in…” mompelde Femke en kwaad keek ze rond. “Kom je?” vroeg Felix. “Nee!” zei Femke vastbesloten. “We krijgen toch niet weer dat spelletje he?” vroeg hij. “Ik wil er gewoon niet meer in, klaar.” “Ja, vertel dat je behandelaar maar. Op dit moment heb je niks te willen. Je kunt nog vijf minuten er uit blijven. Het is net wat jezelf wilt.” Felix was gewoon niet pissig te krijgen. Hij bleef gewoon constant met zijn hoofd koel en dat viel Femke maar zwaar. Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weer weg. Femke besloot een mes mee te smokkelen. Ze liep naar de keuken en pakte een mes uit de besteklade. De socio’s waren weer wat aan het basketballen en hadden er, voor zover zij wist, geen oog voor. Vijf minuten later kwam Felix binnen. “Voordat je mee gaat naar de separeer wil ik eerst dat mes hebben.” zei hij. “Maar ik heb helemaal geen mes…” zei Femke. “Femke, ik heb zelf gezien dat je ‘m pakte, dus geef hem nu maar aan mij.” “Ik heb niks!” riep Femke kwaad. “Hou me niet voor de gek Femke! Ik wil je best helpen, maar dan moet je wel mee helpen! Geef dat mes!” Femke smeet kwaad het mes naar de andere kant van de woonkamer. “Jullie gunnen me ook niks!” zei ze kwaad en liep naar buiten. Ze wilde via de regenpijp het dak op klimmen, maar toen had Marlies haar al vast. “Laat me nou, alsjeblieft.” smeekte Femke. “Je weet de regels. Morgen wordt dit met je behandelaar besproken!” zei Marlies streng. Femke zakte in elkaar. “Jullie wilden me toch helpen…” “We helpen je in jouw eigen belang en nu opstaan. Je gaat terug naar de separeer.” Marlies klonk nu heel streng en Femke werd al iets banger voor haar. De tranen rolden over haar wangen. “Ik wil niet meer. Laat me alsjeblieft vrij.” “Doorlopen.” zei Marlies kortaf. “Maar…” begon Femke weer. “Je wilt niet. Nee, dat horen we ook al de hele tijd. Toch moet je, klaar. Discussie gesloten.” zei Marlies. Felix had de separeer al open gedaan en Bert stond al klaar om te helpen. Femke wilde niet en ze deed weer een poging tot weigeren. “Blijf van me af!” schreeuwde ze weer, maar dit keer was ze te zwak om ook maar iets tegen te werken. “Tot over een half uurtje.” zei Felix en knipoogde en sloot de zware gele deur. Femke had Felix willen smeken om niet weg te gaan. Ze durfde niet meer alleen te zijn. Ze liep naar de deur en begon met bonken. “Help me!” riep ze, maar er was niemand, die dat hoorde.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Laatst gewijzigd op 07-07-2004 om 21:46. |
07-07-2004, 21:45 | ||
Citaat:
Wat bedoel je met Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weg? Of was dat meer om mijn fout duidelijk te maken? Het klonk wel moordadig
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Laatst gewijzigd op 07-07-2004 om 21:47. |
07-07-2004, 23:22 | |
thnx Nijn*
Een half uurtje later kwam Felix weer langs. Bert assisteerde hem, omdat Marlies met iemand anders bezig was. Felix kwam bij Femke op haar bed zitten, terwijl Bert in de kamer daarnaast bleef wachten. Net als Marlies regelmatig deed. Femke lag huilend op haar bed. Ze had met haar nagels haar armen opengehaald. “Hé meisje, hoe voel je je nu?” “Klote.” snikte ze. “Mijn buik doet pijn…” Felix aaide over haar rug heen. “Waarom maak je het ook zo moeilijk voor jezelf meisje. Als je telkens zo’n rel blijft schoppen, dan mag je er strakjes helemaal niet meer uit. Ik had juist verwacht dat het wel goed zou komen met dat opbouwen. Je wilde er zo graag uit.” Femke werd rustig van zijn aanraking en zijn stem. “Ik weet ook niet hoe het allemaal komt… Ik wil het helemaal niet, alleen ik heb het zelf niet in de hand.” Felix keek haar bedenkelijk aan. “Wat heb je niet in de hand?” Die woede, die angst, die blijheid. Het lijkt wel alsof ik maar een lijf ben en iemand anders de macht heeft. Ik doe het allemaal heus niet expres.” Felix glimlachte. “Dat weet ik meisje en daarom willen wij je ook helpen.” “Maar waarom sluiten jullie me hier dan op?” “Dat doen we voor jouw eigen veiligheid, omdat we ons zorgen om je maken.” “Waarom maken jullie je dan zorgen?” “Nou, het is niet niks om hier met een rechterlijke machtiging te zitten als veertien jarige.” “Ligt het allemaal daaraan?” “Nee, het ligt ook een beetje aan wat er gebeurd is. Die eerste week van de therapie is duidelijk te zwaar voor je geweest. Daarom heb je nu ook zo’n klap gehad, maar we hopen eigenlijk dat je er weer bovenop klimt. Op dit moment blijf je gewoon hangen en dat is zo zonde. Morgen heb je trouwens om half tien weer een afspraak met je behandelaar en Marlies. Ikzelf heb dan avonddienst. Ze gaan dan kijken of het wel goed voor je is om zo lang in de separeer te zitten. Ik ben trouwens jouw mentor geworden, dus dan kunnen we morgen avond even een zelfcontrole plannetje bedenken.” “Ik ben bang voor dat gesprek. Dadelijk moet ik nog heel veel weken in de separeer blijven.” “Dat zou een optie kunnen zijn, maar ik vind je te sterk voor de separeer. Maar hé! Het is al drie uur. Ik moet gaan rapporteren. Zien wij elkaar morgen avond?” Femke knikte. Ze was blij met het gesprekje van Felix, want het gaf haar weer een beetje hoop. “Nog een fijne avond he? En hopelijk slaap je wat beter vannacht!” zei Felix en sloot de deur. Femke voelde zich gelijk weer heel alleen. Ze bleef nog even op haar buik liggen om de fijne beweging van Felix z’n hand over haar rug te blijven voelen. Het had haar zo op d’r gemak gesteld. Femke probeerde weer wat te rusten. Weer viel ze even in slaap. “Femke?” fluisterde een stem. “Felix?” vroeg ze versuft, maar de deur was gesloten. “Nee, ik ben Felix niet.” “W-w-wie ben jij dan wel?” vroeg Femke angstig en wilde naar de rode knop grijpen. “NEE!” siste de stem kwaad. “Blijf van die knop af!” Femke werd nog angstiger. “W-w-wie b-ben jij dan?” vroeg ze nog een keer. “Hahahahaha!” klonk het enge lachje weer. “Ach, je kent me wel… WANNEER JE ME ZIET!” siste de stem weer. Femke kroop angstig ineen. “Felix!” riep ze angstig, maar er kwam amper geluid uit. Weer probeerde ze naar de rode knop te grijpen. “Blijf daar van af zei ik je!” siste de stem weer. Femke schrok. De stem klonk vlak bij haar oor. Ze sprong van haar bed af en ging in de hoek aan de andere kant van de kamer zitten. Ze voelde een koude windvlaag door haar haren gaan. “Lekker zacht meisje, hahahahahaha!” Femke nam een sprint naar de rode knop en drukte er op. “WAT DEED JIJ?! Je verraad me!” siste de stem kwaad. “Nee…nee, echt niet!” verdedigde Femke. “JAWEL! En dat zul jij gaan merken ook!” siste de stem. “Laat me met rust!”zei Femke en kroop in het hoekje op haar bed. “NEE! Nog lange niet! Je hebt me verraden!” De stem klonk woedend en Femke werd alleen maar banger. Langzaam ging de deur weer open. “Femke?” Het was de stem van Felix. Later stak hij zijn hoofd om de hoek. Femke zat trillend en ineen gedoken op haar bed. “Je bent nog net op tijd, meis. Ik wilde al bijna mijn pieper wegleggen en naar huis gaan. Wat is er aan de hand?” vroeg Felix en kwam op haar bed zitten. “Hij was hier…” zei ze met een bibberende stem. “Wie was hier?” “D-die stem… Hij bedreigde me… Hij zei, dat ik hem verraden had en dat hij wraak zou nemen…” “En die stem was hier? Waar kwam hij vandaan?” “Overal! Vlak naast mijn oor toen ik op bed lag. Boven me toen ik in die hoek daar zat en hij verplaatste zich telkens.” “En hoe denk je dat wij je daarbij kunnen helpen?” “Ik weet het niet.” “Moeten we misschien vaker langskomen of euh… Moet je er misschien wat vaker uit?” “Ik weet het echt niet.” “Zal ik anders je extra medicatie gaan halen? Dan krijg je even wat meer rust.” “Ik vind het best…” Felix knikte en sloot de deur achter zich dicht. Even later kwam hij terug met een plastic bekertje en een wit rond pilletje. Nadat Felix weg was gegaan begon ze steeds wat rustiger te worden. Rond vier uur werd er weer op de deur geklopt. Weer twee totaal vreemde socio’s stonden voor haar neus. Ze bleken Angela en Nienke te heten. Ook stond haar behandelaar er bij. “Hé Femke, hoe is het nu met je? Ik kon nog even tijd voor je maken, omdat ik hoorde dat de separeer niet zo goed verloopt.” Femke keek hem een beetje onverschillig aan. Wat moest zij nou weer met die informatie. “Misschien is het wat te snel, maar ik wilde je er eigenlijk uithalen, wat denk jij daar zelf van?” Femke kon zijn woorden amper geloven. “Graag zelfs…” zei ze. “Oké, omdat ik je nog niet op de open afdeling wil hebben, mag je zo strakjes met Angela of Nienke je spullen van de open afdeling hierheen verhuizen. Verder wil ik wel met je afspreken, dat mocht er iets gebeuren, je gewoon naar de separeer gaat en daar net zolang blijft, totdat ik, of een dienstdoende arts, je gesproken heb. Spreken we dat af?” Femke knikte. Femke mocht zich weer in normale kleren hijsen en met begeleiding van Angela haar kamer op de open afdeling leeg gaan ruimen. Daarna kreeg ze haar nieuwe kamer toegewezen. Wel kreeg ze een apart rustprogramma, zodat ze niet te veel tegelijk kon gaan doen. Ook de therapiegroep werd stopgezet. Ze moest nu elke dag met de afdelingsactiviteiten mee gaan doen.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Psychologie |
Het Grote Lucht-je-Hart-topic # 78 Roosje | 494 | 12-12-2006 20:07 | |
Verhalen & Gedichten |
[Vervolg]Achter de gele deur #2 Eend | 166 | 20-06-2006 20:32 | |
Verhalen & Gedichten |
[Verhaal] Albaster de journalist Verwijderd | 19 | 27-12-2005 23:05 | |
Verhalen & Gedichten |
-Verhaal- Redhair | 430 | 21-09-2005 13:54 | |
ARTistiek |
T begin hebbik hier wel es neergezet Eend | 48 | 18-05-2002 18:12 | |
ARTistiek |
Mijn verhaal, nieuwe versie en makkelijker te lezen ArvidKeemink | 4 | 04-09-2001 19:57 |