Oud 20-11-2003, 23:13
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Tussen Licht en Donker

1. Zwart
2. Wit
3. Grijs


1. Zwart
Ik ben dood. Hoewel het is alsof ik nooit geleefd heb, pijnigen alle gedachten en herinneringen me iedere minuut met het besef dat ik iets vergeten ben. Natuurlijk, ik ben nog niet gestorven, maar pas zodra dat gebeurt zal ik echt kunnen leven. Het is de prijs die ik betaal voor mijn aanleg. Maar waarom? Ik heb er zelf niet voor gekozen, want ofschoon ik mij weinig herinner over de vele onbelangrijke dingen die elk mensenleven beschoren zijn, weet ik zeker dat ik hier nooit voor zou kiezen. Ik weet niet of ik nu droom of leef, maar het geeft niet.
Vroeger wist ik het nog niet, voor mijn zeventiende was ik net als alle anderen. Betekent dat dan dat ik toch geleefd heb, omdat ik toen niet besefte dat ik dood was? Natuurlijk niet, de enorme periode van dood en lijden overspant zonder meer dat kleine tijdsbestek van mijn jeugd, en het niets heeft alles van toen al lang verzwolgen.

Het was zeventien september van het jaar 1996. Mijn vriendin Mandy was bij ons thuis, en ze zou blijven slapen. Languit lag ze op de matras een boek te lezen. Ik had net mijn tanden gepoetst en stond nog in de deuropening. Ze legde haar boek terzijde, en trok één been een beetje op. Onwillekeurig staarde ik naar het witte stukje stof tussen haar benen, draaide toen mijn hoofd weg en ging op mijn bed zitten. Ik herinner me nog, dat ze toen al hetzelfde anders was. Niet zozeer met betrekking tot haar leven (dat was totaal anders), maar ze hield van diepgang in een gesprek. Net als ik.
“Ik wil dus nooit zo’n kutleven hebben als al die miljoenen mensen hier.” Zei ze plotseling. (Ze zei alles wat ze dacht, iets wat ik nooit zou kunnen)
“Hoe bedoel je?”
“Naar school gaan, feesten, studeren, werken, en bejaard zijn. Wat is daar nou aan? Bovendien, iedereen heeft het al gedaan. Laat iemand anders maar bejaard worden in plaats van mij. En trouwens, bejaard worden is een belediging naar alle mensen die al eerder gestorven zijn dan jij. Ik zal het recht doen zegevieren, en het onrecht dat door de geschiedenis is aangericht door alle meelopers van het leven voorgoed opheffen.” De gedachtegang leek mij compleet bespottelijk, maar ik zei er niets over. Ze dacht even na, en vervolgde toen haar rede.
“Eigenlijk zou voor elke bejaarde een kind geofferd moeten worden, willen we niet nog meer onrecht aan doen. Verdomme, waarom luistert het leven niet naar mij?”
“Pf, egoïst. Waarom luister jij niet naar het leven? ‘Echte’ mensen, waar jij er één van beweert te zijn, wéten al bij het ontluiken van hun leven wat ze zijn. Waarom ze dat zijn, dat is de vraag die iedereen moet oplossen. Het is net als een stuk touw waar je een knoop in legt, je weet precies hoe het touw eruit ziet. Toch weet je niet hoe het touw loopt, maar als je de knoop eruit probeert te halen, ontrafel je steeds meer van de kronkelige wegen die het heeft ingeslagen. Sommigen halen de knoop eruit, anderen niet. Je redenatie rammelt dus van alle kanten.”
“Mijn ideeën kloppen altijd. Elk idee is in principe een goed idee, totdat er anderen aan te pas komen. Maar zeg me eens, waarom zou de één de knoop er wel uit halen, maar de ander niet? Ik geloof er geen barst van. En de dieren, zitten die voortdurend opgescheept met een knoop die ze nooit zullen oplossen? Of hebben ze geen knoop? Hoe hebben wij die dan gekregen? En, wellicht belangrijker, waarom? Het is allemaal even onmogelijk. Nee, we hebben ons zelf aangepraat dat we met een knoop rondlopen. Dat we daardoor nu over de meest prachtige materialen op kunstgebied beschikken, doet niet af aan het feit dat het allemaal gebaseerd is op één grote leugen. Achteraf kunnen we zeggen dat al het mooie ontstaat uit een leugen. Ben ik mooi?”
Ik bloosde, en onmiddellijk vervloekte ik mijn onzekerheid. Ik was niet eens onzeker, nee, mijn lichaam vond dat ik onzeker moest zijn. Van binnen voelde ik niets wat daar op leek, en ik heb echte onzekerheid ook nooit gevoeld.
“Je bent hartstikke knap.” Friemelend met haar haar, vervolgde ze:
“Dat komt omdat mijn ouders gescheiden zijn. Al voordat ze mij hadden, waren ze niet eerlijk tegen elkaar. Dat wil niet zeggen dat één van hen vreemdging, of er zelfs maar aan dacht. Het geeft uitsluitend aan hoe de liefde tussen die mensen in elkaar stak. Ze overtroffen elkaar, en kregen zo’n klap dat die ontaarde in een schrikreactie.”
“Hoe weet jij nou wat er tussen je vader en moeder speelde.” Voegde ik smalend toe. (Daarna bedacht ik dat deze opmerking gemeen was, de meest fantastische theorieën waren al vernietigd doordat de ontwikkelaar gebrek aan ervaring had, en daardoor al snel ongeloofwaardig werd bevonden)
“Vertrouw je me niet? Ik zie karakters. Jij tast ze af, en je weet ook niet beter. Hoe leg je aan een automonteur uit wat de pracht is van de Mona Lisa? Hij ziet een vrouw, en ze ziet er aardig uit. Wat daarachter schuilgaat, kan hij niet zien. En waarschijnlijk zal hij het ook nooit leren. Mensen zijn bang om toe te geven dat ze niet alles kunnen leren. Tegelijkertijd is het zo dat je niet alles kan “leren kunnen”, auto’s maken bijvoorbeeld.”
Ik trok mijn kast open, haalde er een vale spijkerbroek, en een coltrui uit, waarna ze ik op mijn bureaustoel legde. Door mijn raam kon ik de maan zien schijnen. Doodleuk leek ze het daarbij te laten, want ze vroeg:
“Heb je ook een zaklamp? Die zal vast van pas komen.”

Hoezeer ik ook nadenk, de onbelangrijke formaliteiten van het slapengaan kan ik me niet herinneren. (Ze interesseerden me ook niet. Het mensenleven is zo inefficiënt, er moeten altijd dingen gebeuren die volstrekt waardeloos zijn. Ik haat al deze momenten, en weiger dan ook vaak om mijn medewerking te verlenen aan dit soort zaken. Ik heb bijvoorbeeld nooit een baan gehad, of ook maar één schoolopgave gemaakt.)
De volgende keer dat het doek van mijn geheugen opengaat, zie ik ons naast elkaar fietsen. Ik draag mijn spijkerbroek en coltrui, zij haar zwarte broek en roze topje. En daarnaast rijdt een scooter, ik zie Jeldert. Achterop zit nog een jongen, zijn naam ben ik vergeten. We rijden door de nacht, en dan doemt de kerk op. Een gigantisch donkere brok steen. Het stemt me treurig om het er zo bij te zien liggen. De kapitelen versierd met allerlei figuren die met holle ogen de duisternis in staren, de enorme bruine poorten, de kerk lijkt niet meer op haar evenbeeld van de dag. Als ik nu alles terughaal zie ik dat de deuren branden, maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu? Ik weet het niet meer. Tergend langzaam schuiven de deuren open. Ik stapte naar binnen, achter Mandy aan. Mijn adem stokte. Het was binnen nog erger dan buiten. Angst bekroop mij. Was dit leven?
“Zullen we niet terug?” Vroeg ik, maar ze hoorde het niet. Jeldert haalde de drank uit zijn scooter, en rende voor ons uit naar het altaar.
“Dit is cool. Niemand durft dit. Draai er ook een voor mij, Jeldert.” En ze nam plaats op een houten bankje. Jeldert stond tegen een gigantische pilaar. Ik weet nog letterlijk zijn woorden, maar zijn stem…? Het is net alsof het gedempt wordt, alsof hij door de hoorn van een telefoon praat. Onpersoonlijk, gevoelloos en onbeduidend. Toch raakte hij me met zijn opmerking, en ook ik raakte in een haast overheerlijke staat van verruktheid.
“Als God ons zou zien, zou hij de hemel hierheen verhuizen.”
“Maar de hemel is toch al hier?” Dacht ik. En ik keek begerig naar Mandy, maar dit was begeerte met respect. Ik zou het nu zeldzame dorst naar geestelijke genoegdoening noemen. Ik zag hoe Jeldert haar een jointje aanreikte, hoe ze de dood langzaam in zich nam, en de heerlijkheid ervan omarmde. Hoe kon zij nu menen dat langer leven een misdaad was jegens mensen die vroeg stierven, als ze zo het noodlot tartte? Ik nam me voor om het hier nog eens met haar over te hebben. En dan gebeurt er iets. Loopt de werkelijkheid over in een droom? Of wordt de droom opeens een werkelijkheid? Ben ik daar wel ooit geweest?

Ik kijk omhoog, de lichtblauwe lucht vult zich met spierwitte wolken. Zij vatten in elkaar, draaien en verdwijnen, om het pikzwarte van de nacht te laten zien. Ik zie, nee ik voel een traan neerdalen. Dan zie ik de gezichten, duizenden huilende gezichten die zich buigen over mij. De droefenis is verscheurend, maar ik snap het niet. Is het medelijden? Dan zie ik de gedachten, en ik schiet er tussendoor als een vlieg door een kamer. Ik zie de pijn.
“Je bent hier niet. Je bent van ons.” En ik schiet door naar de volgende.
“Lijden… Bloed en pijn.” Weer een ander.
“Alle duivels en demonen, een mens verdient dit niet, zelfs geen dode.” Het raast maar door, die duizenden gezichten schieten langs me heen.
“Shan… Sta… te staren?” Haar stem echoot uit de zwartheid om mij heen, maar Mandy klinkt hees en zacht. En dan komen ze. Honderdduizenden onbeschrijflijke creaturen dalen neer uit de duisternis die zich boven mij gevormd heeft. Honderden schaduwen zie ik langs de muur omlaag dalen, donkere poten omklemmen het Mariabeeld. Er klinkt gesnik, en ik besef dat ik zelf sta te huilen. De wind slaat om me heen, terwijl ik snel omringd wordt. Ik kan de hoofden zien, de hoofden van dode mensen op gigantisch mismaakte lichamen. Rood geblakerd, aangetast, en ziekelijk vervormd. Ze staren in de leegte in mij. Ik zie het weerspiegelen in hun ogen, het beeld van mezelf in de doodskist.

Droom ik het? Leef ik het? Ik zou het met geen mogelijkheid zeker kunnen zeggen. Het is in ieder geval niet verzonnen, en moet dus ergens zijn oorsprong hebben. Sinds die gebeurtenis ben ik over het antwoord blijven denken, hoewel ik nog steeds het idee heb zelfs het spoor bijster te zijn… Maar terwijl ik dit schrijf, bekruipt me een nieuw gevoel. Het lijkt zowaar dat ik op weg ben, ik zal het oplossen!

2. Wit
Het is woensdag 7 juli 1993. Met Mandy loop ik over straat. Ik zie de cafetaria, en verderop staat een grote menigte te drommen. Een reuzenrad doemt op in de verte. Kermis! We lopen daar, tussen de mensen door, elkaar telkens weer zoekend… Ik raak haar kwijt, maar vind haar weer bij de suikerspin kraam. Ze ziet er goed uit. Haar haren vallen losjes achter haar rug, in een waaier van lichtbruine gloed. Ze is prachtig! Alleen de gedachte aan Mandy, en hoe ze er toen uit zag, kan me helemaal gelukkig maken. En dan te bedenken dat ik vroeger altijd zo smalend om oudere mannen had gelachen, die het hadden over ‘hoe het vroeger was’. Nu begrijp ik precies wat ze voelen. Het is niet desinteresse in het nu dat hen tot een vroegere fase van hun leven laat teruggrijpen, het is het pure gevoel van gelukkig zijn, dat ze zelfs door er alleen maar over te praten (zij het in minder heftige mate) opnieuw ervaren. Och, en in mijn gedachten wordt ze alleen maar mooier, om dan toch maar diezelfde intensiteit te ervaren.
“Shan, zal ik ook even wat muntjes voor jou halen?” Vraagt ze. Ik knik afwezig, en draai me nog eens om.
Dan zie ik de mensen, op het eerste gezicht blije mensen. Maar als ik me dan concentreer op een gezicht, zie ik al snel die blijdschap verdwijnen. Vreemd… Net alsof blijdschap slechts sporadisch voorkomt, zelfs op een plaats als deze kermis. Natuurlijk, de gezichten zijn wel uitgelaten en vol van plezier en genot, maar blijdschap? Het wordt een uitdaging om het verschil te zoeken tussen blijdschap en plezier. Ik zie een vader met een jongetje op zijn schoot in de draaimolen zitten. Het jongetje, dat is de blijdschap! Verwondering over de mechaniek, het bewegen van het paard onder hem, al die mensen om hem heen, en ik weet dat het hem een gelukkig gevoel geeft. Maar de vader, dat is niet veel meer dan plezier. Natuurlijk, hij is wel blij, maar mist het echte geluk.
Is die draaimolen niet net het leven? Je stapt met je generatie erop, en gaat dan met zijn allen mee door de stroom van pieken en dalen. De één komt hoger dan de ander, het paard beweegt nu eenmaal hoger dan de kar. Sommigen stappen na één rondje al af, een ander geeft gerust een muntje af om nog langer te mogen draaien.
Of zijn het de botsauto’s? Door elkaar heen krioelen, tegen elkaar botsen, soms een stuk achteruit rijden als je vast komt te zitten…
Maar het kan natuurlijk ook het reuzenrad zijn. Je stapt onderaan in, zonder enig idee hoe je reis zal verlopen, zonder uitzicht op wat komen gaat. Maar dan, aan de top, zie je precies wat je al gehad hebt, en kun je ook veel beter inschatten hoe de afdaling naar beneden zal gaan.
Wat is de juiste verklaring? Ik zou in eerste instantie denken dat de draaimolen, botsauto’s en het reuzenrad in elkaar zouden grijpen en ieder onderdeel de andere delen zou aanvullen. Maar het klopt niet samen, het zijn immers toch aparte onderdelen? Het één kan niet het ander zijn. Maar een echte keuze is ook niet te maken, misschien is dat wel juist de onmogelijkheid van het leven.
“Wat sta je nu in vredesnaam voor je uit te staren?” Ze staat daar, en ik sta ernaast! Wat is dit vreemde, gelukzalige gevoel? En wat ze toen deed, maakt me nu nog aan het lachen. Ze doet een stap naar links, weer naar rechts, en half pratend, half zingend, spreekt ze me toe:
“Shanon staat daar maar te staren,
En vraagt zich af wat ik nu heb te maren.
Maar Shan, ik heb de muntjes op zak!
Ik ga ze met jou besteden, desnoods sleur ik je mee aan je haren.”
De laatste zin kostte haar wat tijd om te formuleren, maar ik vond het prachtig. Niet omdat het nu zo mooi was, maar omdat zij het zei, en ze mij noemde in het rijmpje.
”Niet slecht… Helemaal niet slecht.” Zei ik.
Met haar handen in haar zij keek ze me een beetje ontgoocheld aan, alsof ik zojuist een stel slippers van het slechtste merk ter wereld met de Nobelprijs bekroond had. Dan lopen we door, naar de achtbaan. We hoeven maar één ronde te wachten voordat we in kunnen stappen. Het was een nogal ouderwetse achtbaan, een lomp stuk corroderend metaal. De karretjes zouden waarschijnlijk lieveheersbeestjes moeten voorstellen, hoewel de rode en zwarte verf overal al sterk aan het afbladeren was. Daaronder werd een laag groen metaal zichtbaar. De beugels zaten nogal los toen we dan vertrokken. En dan ben ik opeens zelf de achtbaan. Een gevoel van vervreemding maakt zich van mij meester, alsof ikzelf ín mijn lichaam door elkaar wordt geschud. Mijn lichaam is niet meer van mij, maar een ander heeft het ingenomen. Of heb ik het uit handen gedaan? Ik kronkel alle kanten op, vlieg van hoog naar laag, en dan… schiet de beugel los? Ik vlieg maar door, zonder beperkingen, en Mandy vliegt met me mee. Het is geen vliegen meer, want als je vliegt ga je nog steeds gebukt onder alle natuurwetten. Maar dat zijn de wetten, die door ons bestaan onjuist zijn. Ik heb het nooit kunnen bewijzen, ik besta tenslotte niet meer.
We tollen door de aarde, en ik zie dan een helder wit licht, brekend door de bladeren van een eik. Dat is het moment, dat ik erin slaag om de tijd stil te zetten. Hoewel, eigenlijk voelt het alsof de tijd mij stilzet, ik heb er namelijk geen idee van hoe ik zoiets onmogelijks als de tijd zou kunnen vernietigen. Nee, het heeft mij vernietigd, maar in tegenstelling tot de vorige keer voelt het dit keer prachtig. Zeventien stralen helder licht, de explosie van groen in de top van de eik, het lieveheersbeestje op één van de bladeren, ik zie alles, en ik zie het telkens weer. Je begint de waarheid, zoals men de leugen van het leven noemt, pas te wantrouwen als je iets als dit gezien hebt. Tenzij je een genie bent, of gek.
Ik… Ik kom niet meer op gang, het gat van tijd wat zich in mijn leven bevind, zal niemand ooit kunnen snappen, daarom zou je ook veronderstellen dat ik na mijn rit toch wel degelijk ben uitgestapt. Niets is minder waar, het is zelfs zo dat ik de muntjes die ik voor de achtbaan betaald heb terug krijg. Ik wordt terug geduwd, tegen wil en dank in, ik ben liever dood dan halfdood. En dan sta ik daar weer, naast Mandy.
“…in vredesnaam voor je uit te staren?” Vraagt ze. Het gevoel bekruipt mij weer, maar ik ga er niet op in.
“Zullen we naar de cafetaria gaan? Ik moet je iets belangrijks vertellen.” Vraag ik haar.
“Shanon… Ik heb net die muntjes gehaald.” Wantrouwend kijkt ze me aan. Maar ik trek haar mee aan haar arm (ik wilde bijna schrijven ‘haren’), door het gewoel naar buiten, en binnen een mum van tijd staan we in de cafetaria.
“Wat wil je hier nu doen? Ik dacht dat we naar de kermis zouden gaan.” Haar gezicht stond strak, dit soort dingen was ze waarschijnlijk niet van me gewend. Maar dit was toch maar het begin? Als je het begin niet accepteert, kun je je dan ooit verzoenen met je einde?
“Vertrouw je me, Mandy?” Ik bespeur een sarcastisch lachje om haar mond.
“Wat is vertrouwen dan, Shannie?” Kinderachtig, smalend, gemeen en zo ontzettend lief, dat de tranen bijna over mijn wangen stromen.
“Zal ik jou eens uitleggen wat vertrouwen is?” (“Hmhm.” “Goed dan.”) “Het is het vertrouwen dat maakt wie je was, wie je bent, en wie je ooit nog zal zijn. Vergeet kansen en statistieken. Het is het vertrouwen in het leven wat bepaalt wat er gebeurd, niet het leven dat je vertrouwen bepaalt.”
Ze keek me aan alsof ze me niet begreep, en waarschijnlijk deed ze dat ook niet. Ik had geen zin om ook maar iets uit te leggen, want hoe kun je het ‘niets’ dat ik wilde vertellen uitleggen? Het is alsof dat niets alle uitleg in zich opslokt, zodat het onmogelijk wordt om het te bewoorden. Vandaar ook dat het ‘niets’ eigenlijk niet het ‘niets’ is, anders had ik het hier niet kunnen opschrijven. Het is iets anders, maar ik gebruik het woord ‘niets’ omdat dat er nog het meeste op lijkt.
Besluiteloos stonden we daar even, niet zeker wat te doen. Tenminste, dat denk ik. Het kan best zijn dat we iets besteld hebben, en zijn gaan zitten. Misschien zij of ik naar de WC geweest, of hebben we over iets nutteloos gepraat. Ik ben het vergeten. Maar wat de toedracht dan ook is geweest, uiteindelijk zijn we weer naar buiten gegaan. Het was al donker geworden, en in de verte kon ik de lampjes van de kermis nog zien. Wat hebben we in de tussentijd nou gedaan? Maar ach, ik kan het maar beter naast mij neerleggen. Het heeft geen zin om hier over te piekeren, het geheugen laat zich toch niet commanderen. We liepen naar de achterzijde van het gebouw, en ofschoon die weg naar huis noch kermis leidde, wist ik dat zij wist, dat ik deze weg zou nemen. Het was doodstil, toen ik het andere hoogtepunt bereikte. (Of was dit de diepte?)
Ze stopte plots met lopen, en ik hield stil naast haar. En als ze dan haar armen om mij heen slaat, weet ik, dat ze nooit meer mijn vriendin zal zijn. Ze was van “Mandy, mijn vriendin” in “Mandy” veranderd. Voortaan, als ik het over Mandy heb, zal ik het dan ook over de persoon hebben die daar voor mij stond, mij omarmde, en het initiatief nam. De zwartheid van de avond, sloeg om ons beide heen. Met mijn hand streek ik de haren achter haar oren, en zette mijn mond op de hare. Zij is de eik, het licht straalt door haar heen op mij. En als er niets gebeurd was, zou ik daar voor altijd staan. Dan zou ik de tijd naar mijn hand zetten, en oneindig de hare zijn. Hoewel het misschien beter is om te zeggen dat ik ‘de mijne’ zou zijn, het is immers mijn verlangen en mijn herinnering.
Had zelfs dit nog met geslachtsdrift te maken? De biologen konden samen met de psychologen nog wel meer bij elkaar fantaseren, dit was de werkelijkheid. Het had niets met voortplantingsdrang te maken. Ik kan het niet beter omschrijven dan door te zeggen dat het de eeuwigheid was, gevangen in één moment, in één herinnering. Net zoals ik de eeuwigheid heb gevangen in deze memoires. Dit alles omsluit ook alles (mijn ruimte en mijn tijd), want het alles is alleen van toepassing op mijn interpretatie. Met jou, beste lezer, heb ik niets te maken. Jij zal nooit mij worden, en het is ook niet waarschijnlijk te achten dat jij veel op mij zal gaan lijken.
Een inniger samenzijn dan toen met Mandy, heb ik nooit meegemaakt.

3. Grijs

Wat valt er nog te vermelden? Het was zoals het was, en in zekere zin zal het ook altijd zo zijn. Immers, de tijd, die mij heeft vernietigd, brengt mij iedere keer weer tot leven, een dood leven welteverstaan, want ik blijf filosoferen over deze twee gebeurtenissen die mijn leven (of dood?) zijn binnengevallen. Wat was de droom? Wat was de werkelijkheid?
Natuurlijk, je bent nu nieuwsgierig naar de stand van zaken, de actuele situatie waarin ik mij nu bevind. Daar wijd ik liever niet over uit, maar ook al heb ik niets met jou te maken, toch voel ik dat het me goed zal doen om dat wat ik al bedacht heb op te schrijven.
Deze memoires zouden een onderdeel moeten zijn van een episch werk dat mijn complete leven omvat, als een puzzel waar de stukjes vanzelf in elkaar vallen. Het zou bestaan uit een inleiding waarin mijn problemen verklaard worden, vervolgens een middenstuk wat alle mogelijke oorzaken, gevolgen, verklaringen en ronduit alles wat ook maar enige invloed kan hebben op de gebeurtenissen hiervoor beschreven (en dus ook dit geschrift) zou moeten bevatten, en tenslotte nog een Appendix waar bronnen worden vermeld en verantwoordingen worden afgelegd. Maar ik kan het niet. Ik kan me er niet toe zetten om dit fantastische dood zijn, (of dode leven, dat hangt af van je interpretatie, en dus je karakter) op een wetenschappelijke manier te vernietigen, te doden.
Als ik je dit in een normale brief had geschreven, of wellicht mondeling had medegedeeld, had je, naar ik kan beoordelen, mij waarschijnlijk uitgelachen of fronsend je schouders opgehaald (afhankelijk van je relatie tot mij). Je had me in ieder geval niet laten uitpraten. En nog steeds voel ik de ongeloof in elke zin die ik schrijf en jij straks zal lezen. Maar denk hier dan eens over na. Mijn leven en dood, omvat in twee gebeurtenissen, zijn beschreven, en dus in woorden uitgedrukt. Deze woorden zijn zonder meer waar, wat de aard van de gebeurtenissen ook mag zijn. Of het nu een droom was, een hallucinatie, of iets wat ik in mijn dood heb bedacht, het woord kan niet liegen zonder enige druk van buitenaf of de wil van de schrijver.
Niemand heeft mij ooit gedwongen om hierover te liegen, zelfs de demonen kunnen mij daar niet toe aanzetten, simpelweg omdat ik ze niet meer kan verstaan. En het is al helemaal niet mijn bedoeling of wil geweest om ook maar één woord te liegen. En zowaar, deze verklaring kan ook gelogen zijn, waardoor ik weer terug bij af ben. Ik zou de vorige regel doorgestreept hebben als ik niet wist dat alles wat ik nu schrijf of bedenk hierover mij op één of andere manier zal helpen. Doe met deze alinea wat je wilt, beste lezer. Ik machtig je om er haken omheen te zetten.
Ik ben dood. Maar vergis je niet, de dood is niet één moment waarop de levensfase beëindigd wordt, waarna er niets meer is. Mandy zei me ooit, met haar perfecte gevoel voor symmetrie, dat de dood het bestaan wel moest opheffen, omdat het bij de geboorte ook gecreëerd was. Wat gemaakt wordt, gaat ten onder, moet zij gedacht hebben. Wees gerust, want haar beschrijving lijkt niet op de staat waarin ik me nu bevind. Alles is anders dan het leven, maar wel op dezelfde manier. Dit klinkt verward, maar is niet anders te verwoorden. Nu terug naar het eigenlijke probleem.
Waarom sterf ik voortdurend? De tijd die zich als een cirkel om me heen wikkelt, en me laat imploderen. Ik zit gevangen binnenin de tijd, maar omdat zij zichzelf ontkent doordat zij pleegt de eigenschap “eeuwig” te hebben, sta ik er tegelijkertijd buiten. Ik heb mijn eigen religie gedood, en daar moet ik wellicht voor boeten… Maar wacht eens!
Het is niet ik die moet sterven, maar de gebeurtenis die vernietigd moet worden.

Opgenomen worden in de cirkel van de dood, om leven opnieuw uit niets te creëren!

Mijn eigen evolutieprobleem eindelijk opgelost!
Ik voel dat een toelichting noodzakelijk is. Mijn theorie, dat de continuiteit van de tijd, ofwel continuitijd, zich kenmerkt door de basisversie van de evolutietheorie, luidt als volgt. Voortdurend in de geschiedenis van alles, en dan heb ik het niet alleen over het levende, is vooruitgang altijd bereikt door uit te gaan van een basisgegeven. Dit werd geavanceerd, en daarna als normaal beschouwd, wat vernieuwingen mogelijk maakte. Het is de tijd die hier onlosmakelijk mee is verbonden, en hier ligt dan ook de oplossing voor mijn situatie. Maar het probleem waar ik mij al zolang ik mij kan heugen het hoofd over breek, is dat er niet uit niets, iets kan ontstaan. Dus kan er nooit een basis zijn geweest. Maar in de hierboven beschreven paradox ligt het antwoord, het is de dood van later die nieuw leven van nu maakt. Dus kan ik nu vredig alles laten varen. De gebeurtenissen, nu gevangen in dit schrijven, zal ik vernietigen…
En nu stop ik met schrijven. Ik heb weer zin om te leven.

Son en Breugel, September 2003


Noot: Dit is mijn eerste publicatie hier op scholieren.com. Ik ben benieuwd wat iedereen van dit verhaal vindt, en natuurlijk is alle kritiek ook welkom.

Laatst gewijzigd op 15-07-2008 om 22:52.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 21-11-2003, 17:35
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Addendum: Mochten er vragen zijn, dan beantwoord ik deze natuurlijk ook.
Met citaat reageren
Oud 21-11-2003, 20:06
Cardinair
Cardinair is offline
Een mooi, maar toch ietsje vaag verhaal. Zeer goed geschreven, vind ik, al is het dan nogal moeilijk om het helemaal door te hebben. Desondanks denk ik dat ik het wel snap, en de gedachte erachter is goed. De karakters zijn goed uitgewerkt (voor zover dat kan in een kort verhaal), en de onthulling dat de ik-persoon een vrouw is is een verassende plot-twist.

Ik geef het verhaal een 8/10
Met citaat reageren
Oud 21-11-2003, 22:47
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Bedankt voor je reactie! Misschien dat het verhaal inderdaad een beetje 'vaag' overkomt, zoals jij het omschrijft, maar dan kan ik natuurlijk altijd pogen het een en ander uit te leggen...
Nog meer mensen die willen reageren?
Met citaat reageren
Oud 23-11-2003, 02:14
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Ik breng hem nog maar een keertje omhoog.
Met citaat reageren
Oud 23-11-2003, 23:08
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Een allerlaatste keertje.
Met citaat reageren
Oud 24-11-2003, 14:34
Flshman
Avatar van Flshman
Flshman is offline
Wow...




Ik denk dat ik het straks, thuis, nog een keer moet lezen om alles echt te snappen en mee te krijgen. Maar, wat ik nu mee heb gekregen is erg mooi beschreven!

Je snijd het onderwerp aan waar ik al een ruime tijd 's avond vaak over nadenk. Maar ik geloof niet dat mijn ideeën en conlcusies zo uitgewerkt en doordacht zijn als die van jou. Want, dat vind ik prachtig aan je 'verhaal': de diepgang!

p.s: Grappig, ik ben precies 2 dagen ouder als jou
Met citaat reageren
Oud 24-11-2003, 23:05
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Flashman schreef op 24-11-2003 @ 14:34:
Wow...




Ik denk dat ik het straks, thuis, nog een keer moet lezen om alles echt te snappen en mee te krijgen. Maar, wat ik nu mee heb gekregen is erg mooi beschreven!

Je snijd het onderwerp aan waar ik al een ruime tijd 's avond vaak over nadenk. Maar ik geloof niet dat mijn ideeën en conlcusies zo uitgewerkt en doordacht zijn als die van jou. Want, dat vind ik prachtig aan je 'verhaal': de diepgang!

p.s: Grappig, ik ben precies 2 dagen ouder als jou
Hey Flashman,

Jij ook hartelijk bedankt voor je reactie, ik waardeer dat je de moeite hebt genomen om het te lezen.
Ik ben benieuwd naar je uiteindelijke oordeel, als je het nog eens goed doorleest. Het is interessant dat je ook over een onderwerp nadenkt waar dit verhaal over handelt, maar welk onderdeel bedoel je dan precies? Het is namelijk niet echt mijn bedoeling geweest, om dit verhaal uitsluitend over één onderwerp te laten gaan. (Hoewel het wel begonnen is als een enkel idee)

Opmerkelijk: Ik ben twee dagen te laat geboren, anders was ik op drie juli jarig geweest.
Met citaat reageren
Oud 25-11-2003, 20:41
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Offtopic: Een wijze signature heb je trouwens.
Met citaat reageren
Oud 26-11-2003, 00:44
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Kom op mensen... Geef het eens kans.
Met citaat reageren
Oud 26-11-2003, 01:30
Verwijderd
Citaat:
Renard schreef op 26-11-2003 @ 00:44:
Kom op mensen... Geef het eens kans.
Zoveel mensen reageren niet op dit tijdstip en zeker niet op dit forum.

Wel een goed verhaal. Meer?
Met citaat reageren
Oud 26-11-2003, 18:49
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Jadie schreef op 26-11-2003 @ 01:30:
Zoveel mensen reageren niet op dit tijdstip en zeker niet op dit forum.

Wel een goed verhaal. Meer?
Dat snap ik natuurlijk wel, maar het probleem is dat dit topic zo snel 'afzakt' waardoor mij de vrees bekruipt dat anderen er niet meer op zullen reageren.

Hou voor 'Meer?' de Verhalenwedstrijd maar in de gaten.
Met citaat reageren
Oud 27-11-2003, 18:43
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Afzakken, zoals dit dus... Sja, ik zal hem na dit bericht zeker niet nog eens omhoog brengen, dus als niemand het de moeite van het reageren waard vindt, vrees niet.
Met citaat reageren
Oud 02-12-2003, 20:51
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Het is niet zomaar een verhaal, maar een subliem verhaal. Dit kan jullie letterende fourmmers nog wat leren. Hoewel ik weet dat het grootste deel van jullie dit niveau nieteens kan interpreteren.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 02-01-2004, 23:53
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Preaper schreef op 02-12-2003 @ 20:51:
Het is niet zomaar een verhaal, maar een subliem verhaal. Dit kan jullie letterende fourmmers nog wat leren. Hoewel ik weet dat het grootste deel van jullie dit niveau nieteens kan interpreteren.
Dit is natuurlijk een erg suggestieve opmerking, maar aangezien ik daar zelf ook niet vies van ben zal ik er maar blij mee zijn dat je het een 'subliem' verhaal vindt.
Met citaat reageren
Oud 03-01-2004, 00:21
Flshman
Avatar van Flshman
Flshman is offline
Omdat je van directe kritiek houd: Stop met het 'uppen' van je post! Als iemand er iets over wil(de) zeggen had hij/zij het al wel gedaan. Bovendien staat het nogal opdringerig
Met citaat reageren
Oud 03-01-2004, 11:18
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Flashman schreef op 03-01-2004 @ 00:21:
Omdat je van directe kritiek houd: Stop met het 'uppen' van je post! Als iemand er iets over wil(de) zeggen had hij/zij het al wel gedaan. Bovendien staat het nogal opdringerig
Och, het spijt me. Als ik nog meer posts wilde, had ik er wel om gevraagd. Het was uitsluitend bedoeld als reactie op Preaper, en het houdt geen enkel verband met welke achterbakse up-praktijken dan ook. Maar als je er zeker van wilt zijn dat er niemand meer iets post, zal je een slotje erop moeten gooien.
Met citaat reageren
Oud 03-01-2004, 12:09
Flshman
Avatar van Flshman
Flshman is offline
Citaat:
Renard schreef op 03-01-2004 @ 11:18:
Och, het spijt me. Als ik nog meer posts wilde, had ik er wel om gevraagd. Het was uitsluitend bedoeld als reactie op Preaper, en het houdt geen enkel verband met welke achterbakse up-praktijken dan ook. Maar als je er zeker van wilt zijn dat er niemand meer iets post, zal je een slotje erop moeten gooien.
Ik reageer het liefst vlak nadat de reactie is gegeven, niet een maand na dato
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 03-01-2004, 12:54
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Ik had de reactie nog niet eerder gelezen.
Met citaat reageren
Oud 05-01-2004, 18:38
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 02-12-2003 @ 20:51:
Het is niet zomaar een verhaal, maar een subliem verhaal. Dit kan jullie letterende fourmmers nog wat leren. Hoewel ik weet dat het grootste deel van jullie dit niveau nieteens kan interpreteren.
Ik heb het nog niet gelezen dus over de eerste zin kan ik niks zeggen. Over de laatste echter wel. Onderschat de forummers niet. Hoewel ze niet allemaal hoogbegaafd zijn uiteraard (maar dat ben jij en Renard naar ik aanneem ook niet) kun je niet zomaar zeggen dat wij het niveau niet zullen begrijpen. Dat is een volledig ongenuanceerde opmerking, aangezien jij niet kan weten hoe intelligent ik, en met mij de rest van het forum, ben.
Met citaat reageren
Oud 05-01-2004, 19:05
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 05-01-2004 @ 18:38:
Ik heb het nog niet gelezen dus over de eerste zin kan ik niks zeggen. Over de laatste echter wel. Onderschat de forummers niet. Hoewel ze niet allemaal hoogbegaafd zijn uiteraard (maar dat ben jij en Renard naar ik aanneem ook niet) kun je niet zomaar zeggen dat wij het niveau niet zullen begrijpen. Dat is een volledig ongenuanceerde opmerking, aangezien jij niet kan weten hoe intelligent ik, en met mij de rest van het forum, ben.
Misschien had hij het beter kunnen formuleren, en zeggen dat hij een indruk had, want de manier waarop hij het nu bracht klonk wel vol overtuiging. Maar Krummeltje... Zou je een poging willen wagen?
Met citaat reageren
Oud 05-01-2004, 22:25
Verwijderd
Citaat:
Renard schreef op 05-01-2004 @ 19:05:
Maar Krummeltje... Zou je een poging willen wagen?
Ik zal morgen wat tijd vrijmaken.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 14:14
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 05-01-2004 @ 18:38:
Ik heb het nog niet gelezen dus over de eerste zin kan ik niks zeggen. Over de laatste echter wel. Onderschat de forummers niet. Hoewel ze niet allemaal hoogbegaafd zijn uiteraard (maar dat ben jij en Renard naar ik aanneem ook niet) kun je niet zomaar zeggen dat wij het niveau niet zullen begrijpen. Dat is een volledig ongenuanceerde opmerking, aangezien jij niet kan weten hoe intelligent ik, en met mij de rest van het forum, ben.
Mijn opmerking was enkel om jullie te provoceren . Maar deels geloof ik ook dat niet iedereen op het jusite niveau is voor Renard's literatuur. Daar zou jij vast niet bij horen, mijn beste krummeltje.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 15:44
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 06-01-2004 @ 14:14:
Mijn opmerking was enkel om jullie te provoceren . Maar deels geloof ik ook dat niet iedereen op het jusite niveau is voor Renard's literatuur. Daar zou jij vast niet bij horen, mijn beste krummeltje.
Ik ben uiteraard een van de meest intelligente forummers.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 15:55
Verwijderd
Ik heb je verhaal gelezen en zal proberen er een uitvoerige reactie op te geven. Mijn werkwijze is gruwelijk en daarom zal ik haar even toelichten. Heel asociaal deel ik het verhaal op in de drie stukken (Trouwens, is het een verwijzing naar De Moor?) die je zelf ook al gaf en lees ik ze om de beurt. Alles wat ik merkwaardig vond, heb ik eruit gelicht en voorzien van commentaar. Dit gaat van de meest flauwe interpunctie fouten drie keer op rij eruit halen, tot een algemeen commentaar over de tekst. Om het rommelige karakter teniet te doen, geef na elk hoofdstuk een korte 'conclusie' die ik trok en schrijf ik aan het einde van mijn reactie nog een compleet commentaar, waar je vermoedelijk het meeste aan zult hebben.
Ik neuk mieren, ben overvolledig en leg op elke wonde zout (mijn reactie is langer dan 75% van jouw verhaal). Dit is strontvervelend en ik zou het normaal ook niet doen (het kost veel te veel tijd en moeite), maar in dit geval wilde ik zo volledig mogelijk zijn. Waarom? Verschillende redenen.
Allereerst: Je bent duidelijk van plan een groot schrijver te worden en ik heb alle intentie om je daarin zoveel mogelijk te helpen. Als je werkelijk een geniaal literair talent ben, is dat een grote opluchting voor me, want dat hebben we de afgelopen zeshonderd jaar niet meer gehad in Nederland, geloof ik. Ik meen dus dat je alle kritiek die ik maar kan verzinnen kan gebruiken.
Ten tweede: Ik wil proberen een contrast te bieden voor de andere reacties in de topic, waar je zelf ook niet aan hebt. Gejuich is fijn, maar je leert er geen bal van. Daarom ga ik voornamelijk in op mijn kritiek en nauwelijks op de dingen die ik goed vond. Ik denk dat je dit wel kunt hebben.
Tot slot: Als je werkelijk een blinde plek hebt voor zelfkritiek is dat een groot gemis. Deze kritiek is namelijk het meest vernietigend en belangrijk van al. Om dit gemis op te vullen, ben ik uitgebreid, gemeen en stip ik alles aan.

Ik neem aan dat je je beseft dat het onderstaande mijn kijk op de zaken is en dat ik jou en de rest van de mensheid veel geluk en plezier wens met hun eigen kijk op de zaken. Ik verkondig geen enkele waarheid en elke ontkenning van een stelling van mij is even waar als de stelling zelf.

Zwart:

"Maar waarom? Ik heb er zelf niet voor gekozen, want ofschoon ik mij weinig herinner over de vele onbelangrijke dingen die elk mensenleven beschoren zijn, (...)" - Je herinnert je ergens iets 'van', niet 'over'.

"(...) overspant zonder meer dat kleine tijdsbestek (...)” - Zondermeer.

"Mijn vriendin Mandy was bij ons thuis, en ze zou blijven slapen." - Komma kan hier weg. Twee hoofdzinnen plak je aan elkaar door alleen een nevenschikkend voegwoord, zoals ‘en’.

"(…) draaide toen mijn hoofd weg en ging op mijn bed zitten. Ik herinner me nog, dat ze toen al hetzelfde anders was." - Het is niet vreselijk, maar tweemaal het woord 'toen' moet je vermijden. Eenmaal is eigenlijk al teveel. In dit geval kan je de eerste zeker weten weglaten zonder pijn te hebben.

"(...) als al die miljoenen mensen hier.” Zei ze plotseling." - Zinnen die in de directe reden staan en de vertellerstekst waarin ze ingebed zijn, scheid je van elkaar met een komma. Dus: "(...) miljoenen mensen hier," zei ze plotseling."

"Ze dacht even na, en vervolgde toen haar rede." - Je schijnt een abonnement te hebben op het woord 'toen'. Probeer dat af te leren. In deze zin is het immers weer overbodig. Het probleem met dit woord is dat het refereert aan de basisschoolkrant-stijl: "Toen gingen we naar de dierentuin. Toen zagen we de apen. Toen gingen we weer naar huis. Enz."

"(...) wéten al bij het ontluiken van hun leven wat ze zijn." - Toegegeven, ik ben vrij negatief over het menselijk ras, maar ik denk toch dat het aantal zeventienjarigen dat in een normaal gesprek dit woordgebruik bezigt, angstvallig klein is. ik begrijp dat je ze hierdoor juist als twee aparte mensen wilt kenschetsen, maar ik denk dat het voor veel lezers (waaronder ikzelf) overkomt als twee sprekende poppen. Dat komt nog eens extra naar voren met de zin "Je redenatie rammelt dus van alle kanten." De ikpersoon brabbelt wat over een touw en knopen daarin en meent daarmee een redenatie (die ik overigens niet heb kunnen vinden) voldoende ontwricht. De zelfgeclaimde 'diepgang' van de gesprekken ontgaat mij compleet en maakt het me erg moeilijk om de twee personen serieus te nemen.

Sorry dat ik je karakters afzeik, maar ik wil zoveel mogelijk uit dit verhaal halen: "Hoe leg je aan een automonteur uit wat de pracht is van de Mona Lisa? Hij ziet een vrouw, en ze ziet er aardig uit. Wat daarachter schuilgaat, kan hij niet zien. En waarschijnlijk zal hij het ook nooit leren. Mensen zijn bang om toe te geven dat ze niet alles kunnen leren. Tegelijkertijd is het zo dat je niet alles kan “leren kunnen”, auto’s maken bijvoorbeeld."
Wat een enorm pretentieus, snobistisch geneuzel. Maar onbewust gebruikt ze de juiste terminologie: leren. De 'elite' is nu eenmaal geleerd dat de Mona Lisa en de nachtwacht mooi te vinden en wie een andere mening heeft, wordt afgeschilderd als dom, barbaars, proleet of zelfs automonteur. Nee, dat is een meisje dat ik persoonlijk direct van mijn matras zou flikkeren. De zin "Tegelijkertijd is het zo dat je niet alles kan “leren kunnen”, auto’s maken bijvoorbeeld." is trouwens niet het meest heldere betoog dat ik ooit las.

"(...) de onbelangrijke formaliteiten (...)" - Pleonasme?

"(...) doek van mijn geheugen opengaat, (...)" - Als je refereert aan een toneelvoorstelling moet je spreken van een doek dat opgaat. Zo niet, dan heb ik niets gezegd.

"We rijden door de nacht, en dan doemt de kerk op." - 'En' en een komma gaan slechts zelden goed samen. In dit geval mag de komma weg.

"Een gigantisch donkere brok steen." - Een taalkundige knoop: Letterlijk staat er nu dat het brok steen gigantisch donker was en niet dat hij gigantisch EN donker was. Bedoel je dat?

" (...) maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu?" Ik vind het toch moeilijk om 'wellicht' en 'slechts schimmen van geheugen' zonder gniffelen te lezen in een tekst van na 1880. Zeker met een Weltschmerziaanse 'of droom ik nu?' erachter. Maar dat is heel persoonlijk.

"Toch raakte hij me met zijn opmerking, en ook ik raakte in een haast overheerlijke staat van verruktheid." - Alweer een komma die er mijns inziens niet hoeft. En een 'overheerlijke staat van verruktheid' lijkt mij een nogal bombastisch pleonasme.

"Ik zou het nu zeldzame dorst naar geestelijke genoegdoening noemen." - Het houdt niet op.

"Dan zie ik de gezichten, duizenden huilende gezichten die zich buigen over mij." - Prachtig beeld. Deze alinea vind ik ook bijzonder goed.

"Het is in ieder geval niet verzonnen, en moet dus ergens zijn oorsprong hebben." - Zonde dat je daarna de actie van het moment en de spanning die er was weer dood gaat redeneren met geneuzel. Verzonnen zaken hebben net zo goed een oorsprong. De hoofdpersoon is wat zeker van de onfeilbaarheid van zijn superieure redenatievermogen. Dat maakt hem, in combinaties met de redenaties zelf, soms wat belachelijk. Maar misschien bedoelde je het ironisch. Trouwens, de komma hoeft niet.

- - -
Ik vond zwart een niet bijzonder spannend stuk om te lezen. Ik leer twee jonge mensen kennen die menen de wijsheid in pacht te hebben, maar zichzelf belachelijk maken door hun woordgebruik en hun redenaties. Vervolgens gaan ze, met twee anderen, zonder duidelijke reden blowen in een kerk waar zich een prachtig visioen-achtig iets voordoet aan de hoofdpersoon. Dat was het enige stuk in 'Zwart' dat ik echt met gemeend plezier las.
- - -

Wit:
"Ik zie de cafetaria, en verderop staat een grote menigte te drommen." - Nogmaals de komma. Ik denk dat je mijn punt snapt. Bovendien is 'staat te ...' niet zo erg fijn om te lezen.

"de suikerspin kraam." - Eén woord.

"Het is niet desinteresse in het nu dat hen tot een vroegere fase van hun leven laat teruggrijpen, het is het pure gevoel van gelukkig zijn, dat ze zelfs door er alleen maar over te praten (zij het in minder heftige mate) opnieuw ervaren." - Je zou er goed aan doen het verhaal minder vaak stop te zetten om een melancholische overpeinzing erdoorheen te gooien. Het irriteert.

"voor jou halen?” Vraagt ze." - Net als in 'Zwart', wat betreft de directe reden. Het vraagteken moet blijven, maar is slechts een sluitingsteken voor de geciteerde zin, niet voor de geschreven zin. 'Vraagt' moet dus weer met een kleine letter. In de zin hierna heb je weer een overbodige komma.

"Is die draaimolen niet net het leven?" - "Nee, dat is het niet. Houd je mond en vertel een verhaal.

"Of zijn het de botsauto’s? (...) Maar het kan natuurlijk ook het reuzenrad zijn." - Als er iets makkelijk is, is het wel dingen symbolisch vergelijken met 'het leven'. Ik kan me niet echt voorstellen dat er veel mensen op zitten te wachten wat Shan erover te zeggen heeft.

"Helemaal niet slecht.” Zei ik." - '(...), zei ik."

"(...), alsof ik zojuist een stel slippers van het slechtste merk ter wereld met de Nobelprijs bekroond had." - Eindelijk, een kleine opluchting.

"De beugels zaten nogal los toen we dan vertrokken." - Dan?

"En dan ben ik opeens zelf de achtbaan." - Nee hè, niet weer!

"Ik moet je iets belangrijks vertellen.” Vraag ik haar." - Enz. Enz.

"“…in vredesnaam voor je uit te staren?” Vraagt ze. Het gevoel bekruipt mij weer, maar ik ga er niet op in." - Tijdens de gefantaseerde achtbaanrit verander je van verleden naar tegenwoordige tijd (wat op zich niet erg is) en daarna blijf je er foutjes mee maken (wat wel vervelend is). Trouwens, weer die directe rede fout.

"(...) wat er gebeurd (...)" - Wat er gebeurt.

"Ik had geen zin om ook maar iets uit te leggen, (...)" - "maar ga daarna de lezer toch vervelen met gepraat over het 'niets'."

"Misschien zij of ik naar de WC geweest, (...)" - Ik mis een persoonsvorm in deze zin.

" (...) en zette mijn mond op de hare." - Terwijl hij even daarvoor zei dat zij het initiatief nam. Wat een Casanova.

"Met jou, beste lezer, heb ik niets te maken." - Dat verklaart een hoop. Dit plotselinge aanspreken van de lezer (wat je, als ik het me goed herinner, niet eerder deed) stoort mij. het is ergens logisch dat je het doet, want je probeert een betoog te houden en betogen veronderstellen luisteraars, maar door dit plotseling te laten vallen, zinkt het nogal in het diepe. (Ik neem dit een beetje terug bij het lezen van 'Grijs', maar nog altijd ben ik er niet geheel blij mee.)

- - -
In deze tekst is Mandy als vertellend personage min of meer weggemoffeld zodat de verteller, als herinnerend persoon en als persoon op de kermis (die twee vloeien door elkaar (wat niet erg is)) nog meer kan zeggen wat hij allemaal denkt.
Er gebeurt te weinig om het interessant te houden voor een lezer die na het eerste deel al niet meer geboeid was door semi-filosofische uitwijdingen en pseudo-verklarend geneuzel. Het houdt op, draagt niets dan irritatie bij en verdringt het verhaal geheel.
- - -

Grijs:
"Deze woorden zijn zonder meer waar, wat de aard van de gebeurtenissen ook mag zijn. Of het nu een droom was, een hallucinatie, of iets wat ik in mijn dood heb bedacht, het woord kan niet liegen zonder enige druk van buitenaf of de wil van de schrijver." - Ik ben natuurlijk zwaar beïnvloed door een aantal taalfilosofen, maar ik denk dat je als worstelend schrijver (zo stel ik me jouw voor in dit verhaal en ik geloof dat je dat ook wel van plan was) toch niet echt zo naïef kan denken over woorden of taal. Even hiervoor vermeldde je ook al dat je je complete leven wilde opschrijven. Besef je niet dat woorden altijd ontoereikend zijn? Woorden zijn letters, geluiden, zonder enige betekenis. Hoe zouden die ooit vergeleken kunnen worden met de ervaringen die we opdoen tijdens een simpele wandeling door het park? Woorden liegen altijd.

",(...) ofwel continuitijd, (...) " - Fantastische woordspeling.

"(...) dat er niet uit niets, iets kan ontstaan." - Ik had al een donkerbruin vermoeden dat het hier naar toe zou gaan, omdat ik mijzelf deze vraag ook vaak zat gesteld heb. Ik heb haar ooit (vier jaar terug, toen was ik ook zeventien ) ook in een verhaalvorm gegoten (en vreselijk slecht betoog waarvan ik het bestaan eigenlijk niet meer wil erkennen) waarin ik stelde dat de menselijke logica geen wet van meden en perzen was, maar een willekeurige systeem om orde in de chaos te scheppen. Om de logica van haar troon te stoten, toonde ik aan dat de wetten van de causaliteit (dus ook liniare tijd) het ontstaan van het universum onmogelijk maken zonder Goddelijke interventie (op die wijze is het ontstaan van godsdienst feitelijk niet meer dan 'logisch').
Jouw antwoord op deze problematiek is "(...) het is de dood van later die nieuw leven van nu maakt." waarin ik de speelse noot van circulaire tijd herken. Geloof mij echter, circulaire tijd maakt meer kapot dan je lief is. Nee, als jijzelf tevreden bent met dit antwoord dan kan je je gelukkig prijzen. Zelf heb ik de illusie om ooit antwoorden op dit soort vragen te vinden opgegeven en dat lijkt me het enige verstandige om te doen. Het zijn leuke, pretentieuze spellen die het op een verjaardag goed doen, maar als het in aanraking komt het filosofie, zal er niet veel van over blijven. (Maar, ik vul natuurlijk erg veel in. Als jij straks reageert dat het niet om circulaire tijd gaat en ik er naast zit, dan heb je daar alle recht toe. Ik probeer echter een consistent iets van je verhaal te maken, zodat ik erop kan reageren.

Ik moet nog wat woorden zeggen over het verhaal in zijn totaliteit. Ik gun je het voordeel van de twijfel en denk dat je werkelijk iets te melden had binnen dit verhaal waarover het interessant praten is. Het is duidelijk dat je bepaalde gedachten hebt en de lezer daarvan deelgenoot wilt maken door ze te concretiseren in een verhaal. Nu is de combinatie tussen literatuur en filosofie een geweldige combinatie, maar ook vreselijk moeilijk om tot een goed einde te volbrengen (ik probeer het soms ook en hoewel ik het zelf op het moment fantastisch vindt, zie ik twee weken later dat het niets voorstelt). Jij gaat deze moeilijke combinatie proberen te maken en voor mij faal je erin, om een aantal redenen:

-Het verhaal wordt in deze tekst totaal verdrongen door je overpeinzingen, wat het erg lastig maakt om te lezen. Er is geen spanningsboog, er gebeurt weinig en de personages maken zichzelf en elkaar belachelijk door hun taalgebruik en overdreven pogingen om tot een diepgaand gesprek te komen. De balans tussen verhaal en theorie is ver te zoeken.
-Ten tweede is de theorie zelf ook niet duidelijk. Je herhaalt vreselijk veel (wat misschien bij het thema past) maar het wordt er niet duidelijker op. Ik meen dat ik zelf niet dom ben en dat ik mijn best gedaan heb om een filosofische stelling of gedachtegang uit de tekst te distilleren. Dit is mij echter met moeite gelukt en veelal door de hulp die je geeft in het laatste hoofdstuk. Ik denk dat dit weer te wijten is aan het taalgebruik in combinatie met je overdadige woordenstroom. Je wilt teveel tegelijk zeggen en wil bij elke opmerking weer een achterliggende gedachte, een tegenopmerking of een twijfel plaatsen. De lezer raakt het spoor bijster en weet niet meer wat je nu wilt vertellen, terwijl de verteller ervan overtuigd blijft dat hij een betoog voert dat helder is als glas. Dat irriteert.

Het gevolg is dat het noch literatuur is, noch filosofie. Ik vond het matig fijn om te lezen (sommige zinnen waren mooi en de scène in de kerk zal ik niet snel vergeten) omdat je teveel moeilijk aan het doen bent zonder duidelijke reden. Filosofisch valt er geen touw aan vast te knopen omdat je een rommelig betoog houdt. Deze rommelige indruk, samen met de zekerheid van de personages en het bombastisch, irreële woordgebruik maken het voor de lezer nog moeilijker om de filosofie in het verhaal serieus te nemen.
Ik denk niet dat je wegkomt met het aloude excuus dat je niet begrepen wordt en dat de lezer te dom is. Ik ga geen discussie met je aan over de macht van de lezer en de macht van de schrijver, omdat daar geen einde aan komt. Als jij begrepen wilt worden, moet je je gedachten duidelijker neerzetten en als je geen verhaal kunt schrijven dat je hierin steunt, kun je beter geen verhaal schrijven, maar een betoog. Als jij een goed verhaal wilt schrijven en ons iets 'leren', moet je ook daadwerkelijk een verhaal vertellen en ons de mogelijkheid geven je te begrijpen.

LUH-3417
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 06-01-2004, 16:07
Verwijderd
Ik heb het gelezen. Hieronder mijn overpeinzingen.


Hoewel het is alsof ik nooit geleefd heb,
Ik vind dit een vreemde zin. Zelf zou ik dan van 'is' 'lijkt' maken.

“(...) miljoenen mensen hier.” Zei ze plotseling.
Interpunctie: het is mooier als je van die hoofdletter na het aanhalingsteken een kleine letter maakt. En eigenlijk hoort die punt een komma te zijn, volgens mijn eigen interpunctieregels. Ik kan me ook niet herinneren zoiets ooit in een boek te hebben gezien.

het gesprek over het leven, dood, en bejaarden en knopen en kinderen
Een raar gesprek. Niet echt filosofisch aandoend, terwijl het volgens mij wel zo bedoeld is. Misschien kun je dat gedeelte beter herschrijven, want de zinnen lopen niet allemaal lekker, en de bedoeling wordt me ook niet geheel duidelijk.

Besluiteloos stonden we daar even, niet zeker wat te doen.
Niet weten wat te doen is inderdaad een goede definitie van besluiteloos. Dubbelop dus - maar geen mooi dubbelop.

Had zelfs dit nog met geslachtsdrift te maken?
Hoe verpletter je iets wat op zichzelf mooi is met een zo lelijk mogelijk woord?

Deze memoires zouden een onderdeel moeten zijn van een episch werk dat mijn complete leven omvat, als een puzzel waar de stukjes vanzelf in elkaar vallen.
Jammer dat het laatste stukje van de zin een nogal veelgebruikte metafoor is die daardoor niet het effect bereikt wat het zou moeten bereiken.

of wellicht mondeling had medegedeeld,
wellicht is zoals iemand het ooit uitdrukte 'gewild literair'. Je toon is op zich al redelijk 'verheven', maar hier voer het het m.i. wat te ver door.

En zowaar
Zelfde commentaar als hierboven.

zelfs de demonen kunnen mij daar niet toe aanzetten
waar tover je die nou ineens vandaan? Ze worden hier niet vermeld, maar een soort van neergesmeten. Het past niet helemaal.

Doe met deze alinea wat je wilt, beste lezer. Ik machtig je om er haken omheen te zetten.
De lezer wil een verhaal lezen, niet zelf aangesproken worden, neem ik aan. Dit vind ik echt een 'slecht' stukje, dat waar het over gaat had je inderdaad ook beter weg kunnen laten.

want ik blijf filosoferen
Helaas wel ja.

maar omdat zij zichzelf ontkent doordat zij pleegt de eigenschap “eeuwig” te hebben
'pleegt' zou ik zelf achter eeuwig zetten, omwille van de zinsconstructie.

ofwel continuitijd
Dat rekent je word spellingscontroller vast niet goed.

En nu stop ik met schrijven. Ik heb weer zin om te leven.
Wel een goede laatste zin.

(Ik vind het trouwens jammer dat je bij zo'n soort verhaal niet een betere naam als 'Mandy' had kunnen verzinnen. Ik (en misschien met mij wel meer) heb er toch bepaalde associaties bij. Heel fout, ik weet het, sorry.)

Algemeen:
Je schrijft 'gewild literair', zoals ik al zei. Dat is jammer. Eigenlijk zou je pretentieloos moeten schrijven, schrijven omdat je het leuk vind, een boodschap hebt te verkondigen, niet omdat je literatuur wilt schrijven, dat is tenminste mijn visie.
Dat resulteert in te wollig taalgebruik. Je 'voelt' (althans dat voel ik) dat je heel graag iets heel geweldigs wilt schrijven, en daarom stop je het vol met moeilijke woorden, moeilijke zinsconstructies en dat maakt dat je een soort stijl krijgt die de jouwe waarschijnlijk niet is. Ik ben benieuwd wat er van je verhalen overblijft als deze 'stijl' die je nu gebruikt, voor een keertje laat varen.
Verder staan er een aantal cliché zinnetjes in je tekst. Dat is jammer. Daaruit blijkt dat er toch weer niet zo heel veel aandacht aan is besteedt - of dat je niet zo heel goed bent in iets eigens verzinnen.
Maar ik vind het niet slecht. Wel vind ik dat je dus een eigen stijl moet vinden, en dan pas 'literair' moet proberen te schrijven, maar dat zei ik hierboven al. Verder wil ik er aan toevoegen dat ik natuurlijk niet de wijsheid in pacht heb, maar dat ik wel denk dat je wat aan mijn kritiek hebt, omdat ik een buitenstaander ben. En omdat ik heb geprobeerd zo objectief mogelijk te reageren.

Krummeltje.

P.S. Ik las net het stuk van LUH, en ik ben het wel met hem eens. Vooral dat hij zei dat hij het 'overdreven' en 'bombastisch' vond - dat klopt wel denk ik.

Laatst gewijzigd op 06-01-2004 om 16:34.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 17:10
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 06-01-2004 @ 16:07:
Algemeen:
Je schrijft 'gewild literair', zoals ik al zei. Dat is jammer. Eigenlijk zou je pretentieloos moeten schrijven, schrijven omdat je het leuk vind, een boodschap hebt te verkondigen, niet omdat je literatuur wilt schrijven, dat is tenminste mijn visie.
Dat resulteert in te wollig taalgebruik. Je 'voelt' (althans dat voel ik) dat je heel graag iets heel geweldigs wilt schrijven, en daarom stop je het vol met moeilijke woorden, moeilijke zinsconstructies en dat maakt dat je een soort stijl krijgt die de jouwe waarschijnlijk niet is. Ik ben benieuwd wat er van je verhalen overblijft als deze 'stijl' die je nu gebruikt, voor een keertje laat varen.
Ik ken Renard, en kan je daarom vertellen dat dit ook echt zijn stijl is. Renard is er van overtuigd dat een verhaal vooral mooi moet zijn en daardoor amuserend. Ik vind het feit dat Renard zoveel moeite steekt in elke zin juist prachtig. Zijn verhaal wordt niet zomaar een vertelwijze, maar een heel gedicht op zich.

Maar dat is mijn mening.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 17:17
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 06-01-2004 @ 17:10:
Maar dat is mijn mening.
en dat andere is ook slechts mijn mening. Maar het blijft te overdreven overkomen. Te overdreven naar mijn zin, dan.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 17:21
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 06-01-2004 @ 17:17:
en dat andere is ook slechts mijn mening. Maar het blijft te overdreven overkomen. Te overdreven naar mijn zin, dan.
Dan kan ik enkel nog vertellen dat ik Elmo sexy vindt.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 17:29
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 06-01-2004 @ 17:21:
Dan kan ik enkel nog vertellen dat ik Elmo sexy vindt.
[afbeelding]
stiekem in mijn fotoboek kijken

maar dat hoort niet in Renards topic...
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 17:38
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Noot vooraf: Ik ga echt niet overal op reageren, (niet dat ik dat niet wil, maar ik neem de lezers in bescherming) maar toch wil ik bepaalde dingen nader toelichten en wat vragen beantwoorden. Vandaar dit bericht. Alle kritiek op spelling en schrijftechniek waren zeer prettig om te krijgen, de fouten die je genoemd hebt zal ik voortaan proberen te voorkomen.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
(Trouwens, is het een verwijzing naar De Moor?)
Wie is De Moor? (Lees dus: Nee)

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
maar in dit geval wilde ik zo volledig mogelijk zijn.
Daar ben ik heel erg blij mee, dat je toch de tijd neemt om het geheel eens even flink uit te kleden. En dat zonder verkrachting, maar een aanranding was het natuurlijk wel.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
Allereerst: Je bent duidelijk van plan een groot schrijver te worden en ik heb alle intentie om je daarin zoveel mogelijk te helpen.
Fantastisch, want ik ben er nog lang niet.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
Tot slot: Als je werkelijk een blinde plek hebt voor zelfkritiek is dat een groot gemis.
Ik heb het mezelf nooit aangeleerd, dat is het grootste probleem. Maar ik denk dat het wat dit betreft steeds beter gaat.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
Het probleem met dit woord is dat het refereert aan de basisschoolkrant-stijl(...)
Hoe ironisch; ik die het altijd zo verschrikkelijk vind als iemand zo praat, maak schrijvend dezelfde fout. Zal niet meer gebeuren.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
"Een gigantisch donkere brok steen." - Een taalkundige knoop: Letterlijk staat er nu dat het brok steen gigantisch donker was en niet dat hij gigantisch EN donker was. Bedoel je dat?
Het zou moeten zijn: gigantische donkere brok steen, dus ik bedoelde EN.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
" (...) maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu?" Ik vind het toch moeilijk om 'wellicht' en 'slechts schimmen van geheugen' zonder gniffelen te lezen in een tekst van na 1880. Zeker met een Weltschmerziaanse 'of droom ik nu?' erachter. Maar dat is heel persoonlijk.
Dit zou ik wel eens uitgelegd willen zien, want ik snap er niets van.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
" (...) en zette mijn mond op de hare." - Terwijl hij even daarvoor zei dat zij het initiatief nam. Wat een Casanova.
De hoofdpersoon is een zij.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
Woorden liegen altijd.
Zonder de betekenis die wij aan de woorden geven niet, toch?

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
waarin ik de speelse noot van circulaire tijd herken. Geloof mij echter, circulaire tijd maakt meer kapot dan je lief is.
Maar hoe kan de filosofie dit 'beeld' dan aantasten? Ik ben er namelijk helemaal niet tevreden mee, maar het is leuk om eens 'anders' over dingen na te denken. En ik dacht dat ik de tijd als cirkel zelf had bedacht, maar blijkbaar zijn er mij duizenden voor gegaan.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
Je wilt teveel tegelijk zeggen en wil bij elke opmerking weer een achterliggende gedachte, een tegenopmerking of een twijfel plaatsen.
Klopt, dat probleem heb ik zelf ook geconstateerd. Ik denk dat het voortvloeit uit mijn instelling om te schrijven, en niet om te schrijven voor een publiek. Het 'stormt' vaak als ik nadenk, en dan smijt ik er waarschijnlijk veel te veel tegenaan waardoor je het 'spoor bijster raakt'.

Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 15:55:
(de scène in de kerk zal ik niet snel vergeten)
Het was een beeld dat zomaar in mij op kwam, maar ik zal de magie ervan verder niet verpesten met eventuele toelichtingen.

Citaat:
Als jij een goed verhaal wilt schrijven en ons iets 'leren', moet je ook daadwerkelijk een verhaal vertellen en ons de mogelijkheid geven je te begrijpen.
Je hebt me goed advies gegeven; dit hele betoog en deze regel specifiek hebben me echt enorm veel geholpen. En dat met zoiets banaals als 'daadwerkelijk een verhaal vertellen', je raakt denk ik toch de kern van mijn huidige problematiek. Verder heb ik qua taal weer een boel geleerd. Bedankt voor de moeite.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 18:33
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 06-01-2004 @ 17:29:
stiekem in mijn fotoboek kijken

maar dat hoort niet in Renards topic...
Offtopic: Renard kan het wel hebben
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 18:46
Verwijderd
Ik ben blij dat je er echt iets aan hebt.

Met de Moor bedoelde ik Magriet de Moor die het boek 'Eerst grijs dan wit dan blauw' (er zitten komma's in, dacht ik) schreef. ik moest er direct aan denken, hoewel de inhoud eigelijk nogal verschilt. Geloof ik, maar het boek las ik een poos terug.

"" (...) maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu?" Ik vind het toch moeilijk om 'wellicht' en 'slechts schimmen van geheugen' zonder gniffelen te lezen in een tekst van na 1880. Zeker met een Weltschmerziaanse 'of droom ik nu?' erachter. Maar dat is heel persoonlijk."

Ik bedoel ermee dat deze zin voor mij een hoogtepunt was in nogal bombastisch taalgebruik met overpeinzingen. Het doet mij altijd terugdenken aan Piet Paaltjens (die het ironisch toepast) en Bilderdijk (die het serieus meende). Die komen uit die tijd en daarom vind ik deze stijl nogal anachronistisch/ouderwets overkomen.

"De hoofdpersoon is een zij."

Dat verklaart een hoop. Voornamelijk de naam Shanon. Wel een beetje slordig dat ik er zelf niet op kwam. Ik had me moeten herinneren dat de meeste verhalen op scholieren.com over ontluikende, lesbische liefdes gaan.

"Zonder de betekenis die wij aan de woorden geven niet, toch?"

Het probleem is dat ik zei dat woorden altijd liegen doordat ik beïnvloed ben door vervelende taalfilosofen. Ik zal er kort op ingaan (omdat ik het toch makkelijk kan knippen en plakken uit een paper die ik voor school moest maken:

- - -
Woorden, die voorheen gezien werden als betekenisdragende elementen, vallen onder de handen van De Saussure uiteen in kleinere onderdelen: de betekenaar (signifiant) en het betekende (signifié). Beiden zijn twee kanten van hetzelfde taalteken, maar zijn niet op een natuurlijke manier aan elkaar gehecht. De totstandkoming van betekenis is daarmee ook geproblematiseerd. Het woord ‘boom’ betekent niet meer gewoon boom omdat die betekenis immanent aan het taalteken is, maar ‘boom’ betekent boom omdat dit door het taalsysteem binnen die cultuur zo bepaald is. In een andere cultuur kunnen dezelfde betekenaren deel uitmaken van een ander taalteken en zo verbonden zijn met een andere betekenis. De relatie tussen betekenaar en betekende is dus arbitrair en berust op conventie. Elke betekenis komt dus tot stand op basis van verschil. Door het gebruik van het ene teken, worden alle andere tekens uitgeschakeld en dit maakt betekenistoekenning mogelijk.
- - -
Een woord zelf heeft dus geen betekenis, maar is een leeg iets. Door mensen die de conventie hanteren, wordt er betekenis aan vast geknoopt. Het probleem is echter dat deze betekenis negatief tot stand komt. Door hond, kat en alle andere mogelijkheden uit te sluiten, komen het woord 'boom' en het concept 'boom' bij elkaar tijdens het lezen van een tekst. Maar er blijft altijd een niet te overbruggen kloof tussen het woord boom en het concept. Woorden liegen in de zin dat ze de mens de illusie geven een betekenis te hebben, terwijl dit niet waar is. Ze zijn slechts lege representaties.
Weer wat uit de paper:
- - -
Derrida is geïntrigeerd door deze manier van betekenisverwerving en meent dat de voornaamste eigenschap van een tekst de afwezigheid van wat er niet gezegd wordt is. Dat wat er wel gezegd wordt, staat slechts in de weg voor wat er allemaal gezegd had kunnen worden. Omdat het gezegde op zo’n manier een relatie aangaat met het ongezegde, heeft dit implicaties voor de theorie van De Saussure.
Teksten gaan een eigen leven leiden en produceren ook meer betekenis dan dat wat er staat. Volgens Derrida is het betekende op zijn beurt evengoed een betekenaar die verwijst naar andere (ongezegde) betekenden. Deze verwijzen echter ook weer verder en het gevolg is een eindeloze keten van betekenisproductie, waarin elke betekenis slechts tijdelijk is.
Bovendien beperkt Derrida tekens niet alleen tot het systeem van de taal, maar ziet hij ze terug in alle vormen van betekenisproductie. Foto’s, schilderijen, televisiebeelden, een groet op straat, een kledingstuk, een vallend blad; allemaal zijn het tekens. Dit is ook wat hij bedoelde met “Il n’ya pas de hors-texte.” (158).
- - -
Die gedachten lagen er zeg maar achter mijn uitspraak dat woorden altijd liegen. De mens kan de werkelijkheid alleen maar ervaren via de taal en de taal zelf vervormt die werkelijkheid in dat proces. Mensen kunnen nooit objectief iets zien. Woorden verstoren het beeld altijd.

"Maar hoe kan de filosofie dit 'beeld' dan aantasten? Ik ben er namelijk helemaal niet tevreden mee, maar het is leuk om eens 'anders' over dingen na te denken. En ik dacht dat ik de tijd als cirkel zelf had bedacht, maar blijkbaar zijn er mij duizenden voor gegaan."

Welk beeld bedoel je precies? Dat van circulaire tijd? Dat is zeker geen uniek idee van je, er zijn al eeuwenlang mensen die dat roepen. Er zijn ook genoeg theorien die circulaire tijd verdedigen, maar veelal worden die toch gezien als onvoldoende. Wanneer je stelt dat tijd circulair is, krijg je toch problemen als je wilt gaan werken met 'feiten' of subjecten. Conclusies komen al snel uit op alles of niets-antwoorden, zoals jij soms ook in je verhaal hebt. 'Omdat tijd circulair is, is ze oneindig (de lijn van een cirkel houdt niet op) en omdat ze oneindig is, zal alles ooit plaatsvinden. Omdat het in een circulaire tijd niet uitmaakt wanneer het plaatsvindt, is het vol te houden dat alles op elk moment plaatsvindt en dat er feitelijk geen tijd is.' Dit gaat zo erg in tegen het 'gezonde verstand' (voor zover dat bestaat) dat veel mensen liever een andere conceptie van tijd hanteren. Onze maatschappij en hele manier van denken is gebaseerd op een liniar verloop van tijd. Daarom is het inderdaad leuk en uitdagend om er anders over na te denken. Alleen ook verschrikkelijk moeilijk, omdat je in staat moet zijn om al je huidige zekerheden compleet op te geven om plaats te maken voor iets nieuws.
Trouwens, een schrijver die hier heel erg mee bezig is geweest is Jorge Luis Borges, een Zuid-Amerikaan. Je zou eens een aantal korte verhalen van hem moeten opzoeken. Ik denk dat je dat erg interessant gaat vinden. Circulaire tijd is trouwens een heel erg hip gegeven bij veel postmodernisten. In Gabriel García Marquez' 'Honderd jaar eenzaamheid' (een geweldig boek) is het ook een thema.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 22:55
Verwijderd
Citaat:
Renard schreef op 06-01-2004 @ 17:38:
De hoofdpersoon is een zij.
Oh, dat maakt een boel duidelijk.
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 23:11
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 06-01-2004 @ 22:55:
Oh, dat maakt een boel duidelijk.
Was het zo onduidelijk?
Met citaat reageren
Oud 06-01-2004, 23:12
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Renard schreef op 06-01-2004 @ 23:11:
Was het zo onduidelijk?
Ik vind dat je daar jusit mensen goed mee op de vingers tikt, omdat ze altijd vanuit hun eigen perspectief willen denken .
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 06-01-2004, 23:18
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef op 06-01-2004 @ 18:46:

---
Dat verklaart een hoop. Voornamelijk de naam Shanon. Wel een beetje slordig dat ik er zelf niet op kwam. Ik had me moeten herinneren dat de meeste verhalen op scholieren.com over ontluikende, lesbische liefdes gaan.
---
Die gedachten lagen er zeg maar achter mijn uitspraak dat woorden altijd liegen. De mens kan de werkelijkheid alleen maar ervaren via de taal en de taal zelf vervormt die werkelijkheid in dat proces. Mensen kunnen nooit objectief iets zien. Woorden verstoren het beeld altijd.
----
Welk beeld bedoel je precies? Dat van circulaire tijd? Dat is zeker geen uniek idee van je, er zijn al eeuwenlang mensen die dat roepen. Er zijn ook genoeg theorien die circulaire tijd verdedigen, maar veelal worden die toch gezien als onvoldoende. Wanneer je stelt dat tijd circulair is, krijg je toch problemen als je wilt gaan werken met 'feiten' of subjecten. Conclusies komen al snel uit op alles of niets-antwoorden, zoals jij soms ook in je verhaal hebt. 'Omdat tijd circulair is, is ze oneindig (de lijn van een cirkel houdt niet op) en omdat ze oneindig is, zal alles ooit plaatsvinden. Omdat het in een circulaire tijd niet uitmaakt wanneer het plaatsvindt, is het vol te houden dat alles op elk moment plaatsvindt en dat er feitelijk geen tijd is.' Dit gaat zo erg in tegen het 'gezonde verstand' (voor zover dat bestaat) dat veel mensen liever een andere conceptie van tijd hanteren. Onze maatschappij en hele manier van denken is gebaseerd op een liniar verloop van tijd. Daarom is het inderdaad leuk en uitdagend om er anders over na te denken. Alleen ook verschrikkelijk moeilijk, omdat je in staat moet zijn om al je huidige zekerheden compleet op te geven om plaats te maken voor iets nieuws.
Trouwens, een schrijver die hier heel erg mee bezig is geweest is Jorge Luis Borges, een Zuid-Amerikaan. Je zou eens een aantal korte verhalen van hem moeten opzoeken. Ik denk dat je dat erg interessant gaat vinden. Circulaire tijd is trouwens een heel erg hip gegeven bij veel postmodernisten. In Gabriel García Marquez' 'Honderd jaar eenzaamheid' (een geweldig boek) is het ook een thema.
---

LUH-3417
Ik kan je verzekeren dat dit toch echt het eerste verhaal was van mijn hand dat enig lesbische inhoud behuist. Maar wat andere forummers betreft, weet ik het niet.
---
Met alle theorie in je paper kan ik het allemaal wat beter begrijpen. In die context heb je natuurlijk helemaal gelijk, een woord is zonder mens inderdaad 'hol'. Je kunt nooit een boom beschrijven zoals hij is, door de vervorming die de woorden veroorzaken.
---
Als ik eeuwen geleden had geleefd, had ik dus iets revolutionairs ontdekt? Ik vond de redenering "Omdat tijd circulair...geen tijd is." trouwens al behoorlijk overtuigend.
Tot slot, ik zal eens een verhaal van die man opzoeken, ik ben benieuwd.
Met citaat reageren
Oud 07-01-2004, 11:29
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 06-01-2004 @ 23:12:
Ik vind dat je daar jusit mensen goed mee op de vingers tikt, omdat ze altijd vanuit hun eigen perspectief willen denken .
Ik had het gewoon niet door. Het wordt volgens mij ook nergens vermeldt, dus dan ga ik er op één of andere manier van uit dat de schrijver zijn/haar eigen sekse of perspectief gebruikt, denk ik.
Met citaat reageren
Oud 07-01-2004, 18:32
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 07-01-2004 @ 11:29:
Ik had het gewoon niet door. Het wordt volgens mij ook nergens vermeldt, dus dan ga ik er op één of andere manier van uit dat de schrijver zijn/haar eigen sekse of perspectief gebruikt, denk ik.
Dus je gaat, vanuit je eigen perspectief, er van uit dat de schrijver hetero sexueel is?
Dan heb je in dit geval goed gegokt.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Oud 07-01-2004, 19:26
Verwijderd
Citaat:
Preaper schreef op 07-01-2004 @ 18:32:
Dus je gaat, vanuit je eigen perspectief, er van uit dat de schrijver hetero sexueel is?
Dan heb je in dit geval goed gegokt.
Nou, dat zeg ik niet. Althans, dat bedoelde ik niet. Maar meestal als ik verhalen schrijf vanuit de ik-persoon, zijn de hoofdpersonen vrouwelijk. Dus ik was er vanuit gegaan de de hoofdpersoon in Renards verhaal mannelijk was.
Met citaat reageren
Oud 07-01-2004, 22:12
Preaper
Avatar van Preaper
Preaper is offline
Citaat:
Krummeltje schreef op 07-01-2004 @ 19:26:
Nou, dat zeg ik niet. Althans, dat bedoelde ik niet. Maar meestal als ik verhalen schrijf vanuit de ik-persoon, zijn de hoofdpersonen vrouwelijk. Dus ik was er vanuit gegaan de de hoofdpersoon in Renards verhaal mannelijk was.
Ow op die manier . Maar het is heel normaal van mensen om dit soort aannames te maken. Dat moet ook wel, want sommige verhalen gaan daar van uit.
__________________
█████████████████████99%
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
ARTistiek Mc Kauw
Mc Kauw
69 02-09-2014 12:48
Algemene schoolzaken kunst madonna enz
aylinn
7 18-01-2012 01:56
Lichaam & Gezondheid Blind geboren worden.
The Crash Bash
56 14-04-2004 17:37
Verhalen & Gedichten Manifest 1 - Pijn
Type
5 24-12-2003 19:41
Verhalen & Gedichten Het kind en de soldaat
nienie
2 19-05-2003 13:12
Verhalen & Gedichten Mijn naam is Nienke en ik besta
metzondernix
5 31-08-2001 17:02


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 07:44.