Vriendin is gevoel kwijt, wat te doen

[FW]

Ik heb ruim een jaar een relatie gehad met de leukste meid die ik ooit ben tegengekomen.
We waren echt een super stelletje samen, deden alles samen, zijn na 4 maanden al gaan samenwonen waar we beiden nooit spijt van hebben gehad, en hebben veel leuke herrineringen samen.

Helaas ging het twee maanden geleden mis. Op eens vertelde ze dat het gevoel wat ze voor me had ineens een stuk minder was, en dat ze zich aan bepaalde trekjes van mij begon te ergeren. Hier ben ik ongelooflijk van geschrokken, en ik heb alles waar ze zich aan ergerde aan mezelf veranderd.

Jammer genoeg hielp dit niet. Een maand later vertelde ze dat het gevoel nog steeds minder was, en de ergernissen waarschijnlijk daardoor kwamen in plaats van andersom. We hebben toen op het randje gestaan om het uit te maken, maar hebben toch afgesproken om het toch nog eenmaal te proberen.
Ik heb hierop geprobeerd om allerlei dingen met haar te gaan doen, maar dat wou ze meestal niet. Uiteindelijk hebben we gewoon thuis proberen gezellige dingen te doen zoals samen film kijken. Echter merkte ik dat ze altijd veel te gespannen was, zich puur en alleen concentreerde op de film, en elke toenadering van mij wegdrukte.

Afgelopen vrijdag is de bom gebarsten, na flink wat ruzie heeft zij besloten dat het beter zou zijn om het uit te maken. Ik ben die nacht in tranen naar mijn ouders gegaan, en zij is de ochtend daarop richting die van haar gegaan.
We hebben nog gepraat waarom het gevoel weg is: Dat wist ze niet. Waarom ze nooit reageerde op toenadering van mij: Ze had het gevoel dat het "verplicht" was om met me te knuffelen, en hier werd het een stuk minder leuk van voor haar.

Ik heb bijna elke nacht wakker gelegen, en naast de oude herrineringen die elke nacht weer boven komen, denk ik steeds heel erg na hoe het zover heeft kunnen komen. Inmiddels, na ongeveer 5 slapeloze nachten, denk ik dat het een sleur is geworden. Aan het begin deden we van alles samen. Daarna nam het gigantisch af. Een dag bestond meestal uit zij opstaan, 2 uur later ik opstaan, samen eten, zij naar bed, 4 uur later ik naar bed. College's gingen we zelden heen, en het huis uit deden we ook bijna nooit.
Ze heeft nog kaartjes voor de efteling geregeld, maar dat is twee keer uitgesteld, en toen we dan echt gingen was het rotweer, en is het er weer niet van gekomen.
Ook ben ik af en toe nogal opdringerig geweest. Het is een moeilijke meid, en ze is vaak erg bang voor dingen die eigenlijk lang niet zo eng zijn. Zo hadden mijn ouders aangeboden dat we mee mochten op ski-vakantie, en dat leek mij erg leuk. Helaas was zij veel te bang: Bang dat ze moest lessen en dat ze het dan niet zou kunnen, bang dat ze het niet leuk zou vinden, bang dat ze...
Omdat ik van haar weet dat ze gewoon van natura vaak bang is voor nieuwe dingen, heb ik haar heel erg gepushed om het toch te proberen.

Ik denk dat die twee dingen vooral bijgedragen hebben aan het feit dat zij het fijne gevoel dat we bij elkaar hadden is kwijtgeraakt. En ik denk dat als ik dat wegneem, dat de kans dan erg groot is dat haar gevoel geleidelijk aan weer terug komt, en we weer zo fijn met elkaar samen kunnen zijn als in het begin.
Ik had mezelf voorgenomen om dan maar haar wat tijd bij haar ouders te gunnen, en gewoon vaak met haar af te spreken: Haar laten zien dat het niet zo'n sleur hoeft te zijn, en ook niet meer zal zijn.
Helaas wil ze dit nog niet, en kan ze me ook niet vertellen wanneer ze denkt dat ze dat wel weer wil. Sterker nog, ze "kan me niet beloven" dat ze dat ooit weer wil.
Hierop ben ik dom geweest, en heb ik in een enorm bange bui haar voorgesteld om de beslissing om het uit te maken nog eens te heroverwegen. Ik heb haar verteld dat ik haar nooit meer zo zal verwaarlozen, en ik ben echt van plan dit ook te doen. Ik heb haar verteld dat ik er zeker van ben dat als we het nog eens proberen, en ons blijven inzetten voor de relatie, en dingen blijven doen, dat het gevoel dan vanzelf terug komt, en dat het weer zo fijn kan zijn als vroeger. Dit is niet iets wat ik gezegd heb om haar te overtuigen, maar ik geloof hier echt in: We passen zo goed bij elkaar, en we kunnen het zo leuk met elkaar hebben, dat ik zeker weet dat als we zorgen dat we dingen met elkaar blijven doen, dat dan dat fijne gevoel er zal zijn, ook aan haar kant.
Helaas is zij daar niet zeker van. Ze heeft wel beloofd erover na te denken, maar vandaag aan de telefoon zei ze dat ze het waarschijnlijk niet meer wil.
Wat ik denk dat daar heel erg aan bijdraagt is het feit dat ze voor zichzelf een beslissing heeft gemaakt, en omdat ze ook erg met zichzelf in de knoop zit, zich krampachtig vasthoudt aan die beslissing om enige zekerheid te hebben.

We hebben overigens ook afgesproken dat we tijdelijk nog wel bij elkaar in huis blijven wonen, maar dan met gescheiden kamers. Ik wil dit veelal omdat ik het gevoel heb dat als ze weg gaat, dat dan de kansen om ooit nog zo verder te gaan echt voorbij zijn. zij zegt dat ze dit wil omdat het eigenlijk wel een fijn huisje is, en stukken fijner dan de gemiddelde studentenkamer in Utrecht.
Wat ook meespeelt in deze beslissing is dat we twee katten en een hondje hebben. In principe hebben we hier toen we ze namen goede afspraken over gemaakt (hondje blijft bij mij, omdat het huis via mijn ouders geregeld is, katten gaan waarschijnlijk met haar mee omdat ze bij haar ouders heel veel katten hebben), maar toch is het leuker om er gewoon nog samen voor te zorgen.

Verder heb ik haar al twee keer weer gezien nadat het uit was, en elke keer was ze erg afstandelijk. Zelfs bij een vriendschappelijke knuffel of iets normaals als een hand vasthouden als we het erover hebben verkrampt ze helemaal van de spanning
Ze zegt dat dit komt omdat ze denkt dat ik niet goed snap dat het uit is, en ik het als vriendje-vriendinnetje dingen zie ipv vriendschappelijke dingen, en dat ze dat vervelend vindt.

Na deze hele bump aan informatie eindelijk maar eens de vraag:
Hoe ga ik nu verder? Hoe ga ik hier mee om? En hoe krijg ik haar terug ?
Ik ben ten einde raad. Aan de ene kant wil ik haar ruimte geven, want ik denk dat ze dat nodig heeft, aan de andere kant kan ik haar geen ruimte geven omdat ik bang ben haar definitief kwijt te raken
Het is een moeilijk meisje, en ze zit waarschijnlijk ook grotendeels met zichzelf in de knoop nu, maar ik hou zielsveel van haar, en zij betekent meer voor me dan wat dan ook op deze aardbol...

Heeft iemand alstjeblieft advies ?

FW schreef:

Verder heb ik haar al twee keer weer gezien nadat het uit was, en elke keer was ze erg afstandelijk. Zelfs bij een vriendschappelijke knuffel of iets normaals als een hand vasthouden als we het erover hebben verkrampt ze helemaal van de spanning
Ze zegt dat dit komt omdat ze denkt dat ik niet goed snap dat het uit is, en ik het als vriendje-vriendinnetje dingen zie ipv vriendschappelijke dingen, en dat ze dat vervelend vindt.

Na deze hele bump aan informatie eindelijk maar eens de vraag:
Hoe ga ik nu verder? Hoe ga ik hier mee om? En hoe krijg ik haar terug ?

1) 'handjes vasthouden terwijl je het erover hebt' is niet 'vriendschappelijk'. handjes vasthouden doe je als je verliefd bent en als je naar de cinema gaat. handjes vasthouden doe je niet met vrienden als je aan het praten bent, dus ook niet met ex-liefjes.
2) volgens mij is het een verloren zaak. laat haar gaan.

[Volk]

Geef haar de afstand die ze wil. Als je steeds toenadering blijft zoeken zal zij zich in een hoekje gedreven voelen. Ze heeft vast heel goed nagedacht over voordat ze het uitmaakte. Ga niet wanhopig achter haar aan want dat zal haar waarschijnlijk alleen maar verder weg duwen.

En handjes vasthouden zie ik ook niet als vriendschappelijk.

Het is uit.

En dit komt niet goed.

Je bent pas 20. Dus nog tijd genoeg om wel de ware te vinden.

[FW]

Sorry dat ik dit zo grof ga zeggen, maar flikker alstjeblieft op als je niets nuttigs te zeggen hebt
Ik ken haar een jaar, en ik *weet* dat ik nog een kans heb als ze me die geeft.
Dingen als "verloren zaak" of "dit komt niet goed" voegen geen fuck toe, zijn geen oplossing, en hebben puur en alleen als resultaat dat ik me kut voel, en dat jouw post-count omhoog gaat. Kap daar dus alstjeblieft mee.

Daarbij wil ik wel even kwijt dat ik de reactie van Volk wel op prijs stel.
Dat ik afstand moet nemen weet/wil ik wel, maar kan/doe ik niet. Ik ben echt zo bang dat elke keer dat ik de kans krijg ik weer veel te veel push
Elke keer dat ik haar even zie is er zo'n ongelooflijk sterk bang-gevoel, dat ik allemaal dingen doe die ik me eigenlijk had voorgenomen om mee te wachten

[Armoed]

Feel the world has let you down
somehow, we cannot see this
Have to bear the winterburn
You can only wait, if, it, will, fade with time...

FW schreef:

Sorry dat ik dit zo grof ga zeggen, maar flikker alstjeblieft op als je niets nuttigs te zeggen hebt
Ik ken haar een jaar, en ik *weet* dat ik nog een kans heb als ze me die geeft.
Dingen als "verloren zaak" of "dit komt niet goed" voegen geen fuck toe, zijn geen oplossing, en hebben puur en alleen als resultaat dat ik me kut voel, en dat jouw post-count omhoog gaat. Kap daar dus alstjeblieft mee.

Daarbij wil ik wel even kwijt dat ik de reactie van Volk wel op prijs stel.
Dat ik afstand moet nemen weet/wil ik wel, maar kan/doe ik niet. Ik ben echt zo bang dat elke keer dat ik de kans krijg ik weer veel te veel push
Elke keer dat ik haar even zie is er zo'n ongelooflijk sterk bang-gevoel, dat ik allemaal dingen doe die ik me eigenlijk had voorgenomen om mee te wachten

Lieverd... nee.

Ik denk dat het niet goed gaat komen. Natuurlijk heb je een kans als ze je die geeft - dat is nou net het punt, het ziet er niet naar uit dat zij jou die kans wil géven. En het succes van een relatie zit 'm grotendeels in het domweg voor elkaar gaan. Niet omdat het leuk is samen, of omdat je zo vreselijk verliefd bent, maar gewoon het feit dat je allebei de intentie hebt om er écht iets van te maken. En dat doet ze niet. De kans is groot dat ze, zelfs al proberen jullie het weer, blijft twijfelen - en erger, dat jíj ook gaat twijfelen.

Ik weet dat je het niet wil horen, maar ik denk dat afstand nemen ook het verstandigste is wat jij kunt doen. Als ze van gedachten verandert, doet ze dat ook wel als jij niet de hele tijd op d'r lip zit (misschien zelfs júist als ze even de kans krijgt om je te missen). En als ze niet van gedachten verandert... tja, dan heb je tenminste vast wat afstand.

Sterkte. Ik herken het helemaal en het zuigt. (Bij ons is het na 3 maanden weer goedgekomen, trouwens - en vervolgens na een jaar tóch weer uitgegaan omdat we het gewoon niet meer kregen zoals het vroeger was. Dus tja, eigen ervaring + ervaring van andere = voorspel weinig goeds).

Morgan schreef:

Lieverd... nee.

Ik denk dat het niet goed gaat komen. Natuurlijk heb je een kans als ze je die geeft - dat is nou net het punt, het ziet er niet naar uit dat zij jou die kans wil géven. En het succes van een relatie zit 'm grotendeels in het domweg voor elkaar gaan. Niet omdat het leuk is samen, of omdat je zo vreselijk verliefd bent, maar gewoon het feit dat je allebei de intentie hebt om er écht iets van te maken. En dat doet ze niet. De kans is groot dat ze, zelfs al proberen jullie het weer, blijft twijfelen - en erger, dat jíj ook gaat twijfelen.

my thoughts exactly, maar dan beter verwoord.

Bitches, you know.

[Optima]

1

[FW]

Optima schreef:

zoooooooooooo herkenbaar, de kant van het meisje dan.

En om even totaal niet opbouwende kritiek te geven: alle mannen zijn pas bereid te veranderen als het al te laat is. pas als de vriendin het helemaal gehad heeft en het uitmaakt, gaan ze analyseren wat er mis is, en beseffen ze ineens wat ze nu moeten missen.

nou boehoe, had je maar eerder die oogkleppen af moeten doen.

het is uit, zij vindt een andere gast, jij een ander meisje, op den duur zijn jullie allebei apart weer gelukkig en is de balans weer hersteld.

Ik heb al vanaf dat ze aangegeven heeft dat het minder was mn best gedaan om te kijken wat er mis ging.
Ik heb diverse keren met haar proberen te praten, maar ze "wist het niet", of zei ook telkens wat anders (de ene keer wast dit, de andere keer lag het daaraan, uiteindelijk was het heel iets anders).
Het is niet dat ik nu pas ben gaan nadenken, in tegendeel.
Echter heb ik wel nu pas het idee dat ik de oorzaak van het probleem heb gevonden.

[Armoed]

Bitches, you know.

I do know one thing though, bitches they come they go

@FW: Ga door onder motto je-chick-wordt-gehit-als-die-bitch-ermee-door-kan

het is een kansloze zaak, er is al teveel kapot om nog verder te kunnen

laat haar gaan

[igfy]

Ik herken het ook wel een beetje. iets van 9 maanden geleden ging mijn relatie uit en ik woonde ook samen enzo. De manier waarop het uitging was bij ons wel heel anders, maar ik dacht ook zeker te weten dat als we nog een kans kregen dat het dan wel goed zou komen en dergelijke. Terwijl een aantal weken later deze mening al bijna volledig herzien was.

Je moet je nu realiseren dat een relatie van twee kanten komt, als een van deze partijen het niet meer wil is het over. Zij wil blijkbaar niet meer en dat heb je maar te accepteren, ookal is het niet leuk en doet het pijn. Als je haar over zou halen om het nog een keer te proberen blijft bij haar misschien altijd die twijfel bestaan en is de kans groot dat het later nog kapot loopt. Ook zul je zelf waarschijnlijk gaan twijfelen of ze nog wel genoeg van je houdt en of je het nog wel goed doet en dat soort dingen, dat is niet een fijne manier om een relatie te hebben, daar ga je zelf aan onder door.

Als ik jou was zou ik ook niet samen in dat huis blijven wonen. Dat kan echt heel pijnlijk zijn namelijk. Je vraagt je constant af wat de ander aan het doen is en er blijft een soort van spanning heersen. Hoe zou jij het bovendien vinden als ze over een aantal maanden ineens met andere jongens gaat daten? Als je afstand neemt heb je dat soort angst in ieder geval niet meer en kun je een beetje gaan werken aan je eigen leven.

Sterkte

tjah ik kan het alleeen maar met Morgan eens zijn. Tis zeker kut.. ik kan merken dat ej echt veel om dr geeft..maar soms is dat gewoon domweg niet genoeg meer.. In ieder geval heel veel sterkte.
Zelf heb ik ook nog even samengewoont nadat mn relatie stuk ging. Geloof me dit is niet goed voor je! Je zal merken dat als jullie ook niet meer samen wonen dat je dan pas echt gaat accepteren dat het uit is.

Sterkte!

[x-spekkie-x]

Als het al na een jaar zo kut gaat, dan is er ook weinig kans dat het nog goed komt. En waarom zou jij moeten veranderen? Waarom verandert zij niet?
Kortom: jij wil veel meer in de relatie stoppen en een relatie komt normaal gesproken van twee kanten. Aangezien zij het eigenlijk niet meer wil, kun je wel aan haar blijven trekken, maar wordt het nooit meer een volwaardige relatie. Dus: laat haar gaan.

Verder is in één huis blijven wonen ook totaal niet verstandig. Jij hebt nog gevoelens voor haar, wil haar het liefst vaak zien en handje vasthouden etc, terwijl zij de knop al om heeft gezet dat het uit is. Dit zal jou alleen maar frustreren, en haar waarschijnlijk ook. Uiteindelijk zal zij dan alsnog vertekken.

En: lees de post van Morgan nog maar eens goed door

[WolterB]

Het is uit, zij wil iets anders. Daar kan jij niets aan veranderen. Je zegt al veel aan jezelf veranderd te hebben en je kan je wel blijven veranderen voor haar, maar word je daar zelf gelukkig van?
Jezelf veranderen puur om iemand anders gelukkig te houden breekt je een keer op.

Ga niet te veel zwelgen in zelfmedelijden, want daar is nog nooit iemand gelukkig van geworden.

Ik denk dat het inderdaad niet slim is geweest om samen te gaan wonen voor de ergste verliefdheidskriebels over zijn. En om dan ook nog eens allebei er nauwelijks een sociaal leven buiten die relatie op na te houden. Maarja dat is nu geweest. Ik denk dat als je ooit nog een kans wil hebben dat het goedkomt, dat je je nu juist zoveel mogelijk terug moet trekken. Misschien moet je haar laten weten: ik geef je alle tijd en vrijheid om je gang te gaan en te ontdekken wat je wil en niet wil, en als je bedenkt dat je t toch weer wil proberen, mag je altijd bij me terugkomen. Of iets in die richting, en er dan verder helemaaaal geen druk achter zetten.. al is dat waarschijnlijk het moeilijkste dat er is.

FW schreef:

Sorry dat ik dit zo grof ga zeggen, maar flikker alstjeblieft op als je niets nuttigs te zeggen hebt
(

Je vraagt ons om onze mening. Als je daar niet gediend bent, moet je hier niet posten.

ot:Ik sluit me bij de rest aan. Uit is uit. Het beste werkt het als jullie nu een tijd geen contact hebben, want dat geeft jou alleen maar hoop, zo blijkt. Gun elkaar de tijd om hier over heen te komen, want het is overduidelijk uit. Je kunt nog zoveel van iemand houden, maar als dat niet wederzijds is, is het einde verhaal. Neem afstand, gun haar (en jezelf!) de tijd om hetgeen wat gebeurd is te verwerken en als het dan werkelijk zo blijkt te zijn dat jullie bij elkaar horen, laat zich dat dan wel weer zien. Zorg eerst dat je je eigen leven weer op de rails krijgt.

Hoe harder jij je best gaat doen om haar aan je te binden, hoe harder zij weg van je zal lopen.. geef het tijd en ga gelukkig uit elkaar ipv nooit meer een woord te zeggen tegen elkaar..

[Smokin']

FW schreef:

Ik heb ruim een jaar een relatie gehad met de leukste meid die ik ooit ben tegengekomen.
We waren echt een super stelletje samen, deden alles samen, zijn na 4 maanden al gaan samenwonen waar we beiden nooit spijt van hebben gehad, en hebben veel leuke herrineringen samen.

Helaas ging het twee maanden geleden mis. Op eens vertelde ze dat het gevoel wat ze voor me had ineens een stuk minder was, en dat ze zich aan bepaalde trekjes van mij begon te ergeren. Hier ben ik ongelooflijk van geschrokken, en ik heb alles waar ze zich aan ergerde aan mezelf veranderd.

Jammer genoeg hielp dit niet. Een maand later vertelde ze dat het gevoel nog steeds minder was, en de ergernissen waarschijnlijk daardoor kwamen in plaats van andersom. We hebben toen op het randje gestaan om het uit te maken, maar hebben toch afgesproken om het toch nog eenmaal te proberen.
Ik heb hierop geprobeerd om allerlei dingen met haar te gaan doen, maar dat wou ze meestal niet. Uiteindelijk hebben we gewoon thuis proberen gezellige dingen te doen zoals samen film kijken. Echter merkte ik dat ze altijd veel te gespannen was, zich puur en alleen concentreerde op de film, en elke toenadering van mij wegdrukte.

Afgelopen vrijdag is de bom gebarsten, na flink wat ruzie heeft zij besloten dat het beter zou zijn om het uit te maken. Ik ben die nacht in tranen naar mijn ouders gegaan, en zij is de ochtend daarop richting die van haar gegaan.
We hebben nog gepraat waarom het gevoel weg is: Dat wist ze niet. Waarom ze nooit reageerde op toenadering van mij: Ze had het gevoel dat het "verplicht" was om met me te knuffelen, en hier werd het een stuk minder leuk van voor haar.

Ik heb bijna elke nacht wakker gelegen, en naast de oude herrineringen die elke nacht weer boven komen, denk ik steeds heel erg na hoe het zover heeft kunnen komen. Inmiddels, na ongeveer 5 slapeloze nachten, denk ik dat het een sleur is geworden. Aan het begin deden we van alles samen. Daarna nam het gigantisch af. Een dag bestond meestal uit zij opstaan, 2 uur later ik opstaan, samen eten, zij naar bed, 4 uur later ik naar bed. College's gingen we zelden heen, en het huis uit deden we ook bijna nooit.
Ze heeft nog kaartjes voor de efteling geregeld, maar dat is twee keer uitgesteld, en toen we dan echt gingen was het rotweer, en is het er weer niet van gekomen.
Ook ben ik af en toe nogal opdringerig geweest. Het is een moeilijke meid, en ze is vaak erg bang voor dingen die eigenlijk lang niet zo eng zijn. Zo hadden mijn ouders aangeboden dat we mee mochten op ski-vakantie, en dat leek mij erg leuk. Helaas was zij veel te bang: Bang dat ze moest lessen en dat ze het dan niet zou kunnen, bang dat ze het niet leuk zou vinden, bang dat ze...
Omdat ik van haar weet dat ze gewoon van natura vaak bang is voor nieuwe dingen, heb ik haar heel erg gepushed om het toch te proberen.

Ik denk dat die twee dingen vooral bijgedragen hebben aan het feit dat zij het fijne gevoel dat we bij elkaar hadden is kwijtgeraakt. En ik denk dat als ik dat wegneem, dat de kans dan erg groot is dat haar gevoel geleidelijk aan weer terug komt, en we weer zo fijn met elkaar samen kunnen zijn als in het begin.
Ik had mezelf voorgenomen om dan maar haar wat tijd bij haar ouders te gunnen, en gewoon vaak met haar af te spreken: Haar laten zien dat het niet zo'n sleur hoeft te zijn, en ook niet meer zal zijn.
Helaas wil ze dit nog niet, en kan ze me ook niet vertellen wanneer ze denkt dat ze dat wel weer wil. Sterker nog, ze "kan me niet beloven" dat ze dat ooit weer wil.
Hierop ben ik dom geweest, en heb ik in een enorm bange bui haar voorgesteld om de beslissing om het uit te maken nog eens te heroverwegen. Ik heb haar verteld dat ik haar nooit meer zo zal verwaarlozen, en ik ben echt van plan dit ook te doen. Ik heb haar verteld dat ik er zeker van ben dat als we het nog eens proberen, en ons blijven inzetten voor de relatie, en dingen blijven doen, dat het gevoel dan vanzelf terug komt, en dat het weer zo fijn kan zijn als vroeger. Dit is niet iets wat ik gezegd heb om haar te overtuigen, maar ik geloof hier echt in: We passen zo goed bij elkaar, en we kunnen het zo leuk met elkaar hebben, dat ik zeker weet dat als we zorgen dat we dingen met elkaar blijven doen, dat dan dat fijne gevoel er zal zijn, ook aan haar kant.
Helaas is zij daar niet zeker van. Ze heeft wel beloofd erover na te denken, maar vandaag aan de telefoon zei ze dat ze het waarschijnlijk niet meer wil.
Wat ik denk dat daar heel erg aan bijdraagt is het feit dat ze voor zichzelf een beslissing heeft gemaakt, en omdat ze ook erg met zichzelf in de knoop zit, zich krampachtig vasthoudt aan die beslissing om enige zekerheid te hebben.

We hebben overigens ook afgesproken dat we tijdelijk nog wel bij elkaar in huis blijven wonen, maar dan met gescheiden kamers. Ik wil dit veelal omdat ik het gevoel heb dat als ze weg gaat, dat dan de kansen om ooit nog zo verder te gaan echt voorbij zijn. zij zegt dat ze dit wil omdat het eigenlijk wel een fijn huisje is, en stukken fijner dan de gemiddelde studentenkamer in Utrecht.
Wat ook meespeelt in deze beslissing is dat we twee katten en een hondje hebben. In principe hebben we hier toen we ze namen goede afspraken over gemaakt (hondje blijft bij mij, omdat het huis via mijn ouders geregeld is, katten gaan waarschijnlijk met haar mee omdat ze bij haar ouders heel veel katten hebben), maar toch is het leuker om er gewoon nog samen voor te zorgen.

Verder heb ik haar al twee keer weer gezien nadat het uit was, en elke keer was ze erg afstandelijk. Zelfs bij een vriendschappelijke knuffel of iets normaals als een hand vasthouden als we het erover hebben verkrampt ze helemaal van de spanning
Ze zegt dat dit komt omdat ze denkt dat ik niet goed snap dat het uit is, en ik het als vriendje-vriendinnetje dingen zie ipv vriendschappelijke dingen, en dat ze dat vervelend vindt.

Na deze hele bump aan informatie eindelijk maar eens de vraag:
Hoe ga ik nu verder? Hoe ga ik hier mee om? En hoe krijg ik haar terug ?
Ik ben ten einde raad. Aan de ene kant wil ik haar ruimte geven, want ik denk dat ze dat nodig heeft, aan de andere kant kan ik haar geen ruimte geven omdat ik bang ben haar definitief kwijt te raken
Het is een moeilijk meisje, en ze zit waarschijnlijk ook grotendeels met zichzelf in de knoop nu, maar ik hou zielsveel van haar, en zij betekent meer voor me dan wat dan ook op deze aardbol...

Heeft iemand alstjeblieft advies ?

Interessant dat zij zoveel betekent voor je. Jij betekent namelijk helemaal niks voor haar. Ze heeft inderdaad ruimte nodig, want ze vind het maar niks om uberhaupt bij jou in de buurt te zijn.

Gedeeld verleden en mooie herinneringen? Het proces om dat vaarwel te zeggen is zij al voorbij, daarom kon ze de definitieve stap zetten, het uitmaken. Jij doet het voor alsof ze een beslssing heeft genomen en dat ze daar heel rigoreus in was. Ik garandeer je dat ze veel getwijfeld heeft. Ze dacht er al over na vanaf dat die ergernissen de kop op staken.

Zij is geen moeilijk meisje. Jij wil alleen dat zij moeilijk is omdat je zo een andere oorzaak voor jullie break-up kan aanwijzen dan de oorzaak dat zij jou niet meer leuk vind. Kijk eens wat een idiote pscychologische spinsels je allemaal verzint om maar te kunnen beredeneren waarom ze nog op haar beslissing terug kan komen. Tuurlijk zullen je analyses kloppen, want je kent haar immers. je kent haar zelfs zo goed dat je je rot schrok toen ze ineens vertelde dat ze het allemaal niet meer zag zitten. Blijkbaar liet je zelfverklaarde kennis je toen in de steek.

Ja die sleur is een probleem geweest. Maar niet zoals jij denkt. Het was in de eerste plaats een probleem omdat het een sleur met JOU was.

Jij bent te lief. Kijk je eens snel je gedrag veranderen als je ergernissen bij haar bespeurt. Als een echte slaaf bedien je haar op haar wenken. Tuurlijk groeide haar ergernis hierdoor alleen maar. Is dat aantrekkelijk gedrag voor een vrouw? Heb je je vriendin vaak vertelt dat je van haar hield? Dat ze speciaal was? Tuurlijk. Heb je het vaker vertelt dan dat zij het tegen jou zei? Waarschijnlijk. Waarom direct samen wonen? Kon je niet wachten elke denkbare minuut van je leven aan haar te wijden? Immers, zij is het belangrijkste op deze aardbol.

Hoe het ook zij: Je hebt in ieder geval een hoop verkeerd gedaan, anders was het nu niet uit. Maar dat willen de meeste lui niet weten.. ze bedenken een ingewikkelde constructie waarbij de echte oorzaken vermeden worden. Maar de waarheid is simpel. Veel lui veranderen naarmate de tijd verstrijkt hun gedrag waardoor ze niet meer uitdagende en aantrekkelijke kwaliteiten tentoon spreiden waar dit eerst wel het geval was. Vervolgens daalt de interesse van het meisje gestaag..een proces van maanden. De man heeft niks door omdat hij kleine veranderingen in het gedrag van zijn vriendin wegrationaliseert. Maakt zijn vriendin het dan op den duur uit dan probeert de man haar met hopeloze smeekbedes terug te winnen, hetgeen totaal contraproductief is.

Maargoed. Koester je herinnering. Ga wat vaker naar buiten. Wees niet zo gretig de volgende keer. Na een tijdje wordt het allemaal wel weer oke.

[Armoed]

Zij is geen moeilijk meisje. Jij wil alleen dat zij moeilijk is omdat je zo een andere oorzaak voor jullie break-up kan aanwijzen dan de oorzaak dat zij jou niet meer leuk vind. Kijk eens wat een idiote pscychologische spinsels je allemaal verzint om maar te kunnen beredeneren waarom ze nog op haar beslissing terug kan komen. Tuurlijk zullen je analyses kloppen, want je kent haar immers. je kent haar zelfs zo goed dat je je rot schrok toen ze ineens vertelde dat ze het allemaal niet meer zag zitten. Blijkbaar liet je zelfverklaarde kennis je toen in de steek.

Dit is meestal waar, maar ik kan toch met 100% zekerheid zeggen dat mijn laatste ex echt moeilijk was. En dat ze een ander neukte op vakantie kan je wel beredeneren met "misschien dat je haar wel [x] niet gaf en dat ze dat vond bij die gast op vakantie" of "misschien dat je haar niet duidelijk genoeg hebt gemaakt en zij haar impulsen blahblah", maar ik denk dat we uiteindelijk het punt missen. Zij neukte een ander op vakantie.

Maar niet om deze topic te hijacken... Ik sluit niet uit dat de break-up niet voornamelijk veroorzaakt is door de TS (ookal denk ik van wel).

[Flip!]

Aw ik vind dit zo zielig om te horen
Het is idd erg vervelend en kut om te horen dat je vriendin het allemaal niet meer weet, en je zult je ook nog echt wel een paar dagen/weken ellendig voelen. Want het is ook niet niks hoor. Probeer er niet teveel aan te denken, of denk liever dat alles wel goed komt (niet dat jullie weer iets krijgen, maar denk dat je ooit wel weer gelukkig zal worden).

En net zoals iedereen hier zegt, probeer een beetje afstand te nemen. Ja, dat is makkelijker gezegd als gedaan als je gewend bent om bijna alles samen te doen, maar dan kan zij en ook jij weer even op adem komen. Even alles laten bezinken enzo. Als je van haar houdt neem je eventjes afstand.
Ik weet niet precies hoe de relatie tussen jullie nu is, maar erover praten helpt. Ik praat nu ook nog best veel met mn ex vriend (we hadden bijna 2 jaar verkering toen we (eigenlijk hij) hebben besloten om het uit te maken) en dat doet me best goed, en hem ook wel. Sommige mensen vinden dit niet erg verstandig maar ik denk daar echt anders over. Doordat ik er veel over heb gepraat met mijn ex, is het allemaal wat minder zwaar geworden, en heb ik minder verdriet om het feit dat ik 'de liefde van mn leven' kwijt ben.
Want voor mij was/is hij ook de liefde van mijn leven, en we wilden absoluut niet met ruzie en gebitch uit elkaar.
Misschien helpt het ook bij jullie?

Iig veel sterkte ermee, en alles komt wel goed someday

[Magican]

Armoed schreef:

I do know one thing though, bitches they come they go

Saturday through Sunday, Monday. Monday through Sunday yow

[Armoed]

Saturday through Sunday, Monday. Monday through Sunday yow

@TS: Dat dus

@TS:
Het is logisch dat jij gaat zoeken naar oorzaken en probeert dingen te veranderen, maar helaas is de harde realiteit dat gevoelens precies zijn wat ze zijn, namelijk gevoelens. Ze zijn niet rationeel. Het heeft weinig te maken met hoe en wat jij doet.

Sterkte.

[Fosca]

Oh jakkes, ik heb ook zo'n vriendje als jij gehad. Op een gegeven moment was de liefde bij mij over maar bij hem nog lang niet waardoor ik me ging ergeren aan de meest kleine dingetjes. De manier waarop hij de telefoon opnam, hoe hij ademde... toen ik het uitmaakte was hij ook wanhopig en de keren dat ik hem daarna nog zag probeerde hij krampachtig te doen alsof ik nog van hem hield door mijn hand te pakken, mij te overvallen met knuffels enzovoort, hetgeen mijn irritatie eerder aanwakkerde dan wegnam.

Mijn tip dus voor jou: laat haar voorlopig even met rust, in elk geval pak niet haar hand terwijl jullie aan het praten zijn enzo. Zij zal zich aangevallen voelen en bevestigd worden in haar irritaties. Eerlijk gezegd denk ik niet dat het bij jullie nog goed komt maar zoals je nu handelt komt het zeker niet meer goed.

Sterkte

Fosca schreef:

Oh jakkes, ik heb ook zo'n vriendje als jij gehad. Op een gegeven moment was de liefde bij mij over maar bij hem nog lang niet waardoor ik me ging ergeren aan de meest kleine dingetjes. De manier waarop hij de telefoon opnam, hoe hij ademde...

oooooooooooh my god, dit had ik kunnen schrijven
dan krijg je zo zin om te roepen dat hij zo'n raar stemmetje niet moet opzetten als hij met zijn moeder belt, en dat hij zo luid niet moet ademen, en dat hij zo'n grote happen niet moet nemen als hij eet
I know...

[Stefanie]

Dan ben je echt klaar met diegene, ik ken het gevoel

[luchtballon]

*blue angel* schreef:

oooooooooooh my god, dit had ik kunnen schrijven
dan krijg je zo zin om te roepen dat hij zo'n raar stemmetje niet moet opzetten als hij met zijn moeder belt, en dat hij zo luid niet moet ademen, en dat hij zo'n grote happen niet moet nemen als hij eet
I know...

uhhu . Vooral ergeren aan iemands ademhaling is bijna het idiootste wat je kan doen, maar het is zooooo irritant en het houdt niet op.