vol hoofd, aanstellerij? of niet? advies gevraagd!

[zeep007]

Ik ben niet iemand die zo snel post of zelfs praat over haar problemen, maar ik heb nu heel graag de mening nodig van de medemens.

Mijn hoofd zit namelijk vol, overvol en ik heb niet het idee dat ik dit ergens kwijt kan. Of dat iemand mij begrijpt daarin.

Ik probeer bij een begin te beginnen. In september ben ik met een opleiding begonnen en ik vond dit het eerste half jaar een hartstikke leuke opleiding. Leuke mensen, leuke klasgenoten, en had min of meer ook een vriendin in die klas, waar ik het heel goed mee kon vinden.
In oktober ben ik gaan samenwonen met mijn vriend in stad zodat ik lekker dichtbij school woonde en ook nog eens samen met mijn vriend! Oftwel, fantastisch.
School werd heel druk, zo druk dat ik het nauwlijks kon bijbenen. En ik had een belangrijk onderdeel, namelijk vrijwilligerswerk niet voor elkaar. Ik zag mijn vrienden en familie bijna nooit meer. Had vanaf die periode iedere dag hoofdpijn en sliep slecht.
Ben naar de huisarts geweest, maar die kon me niet echt verder helpen. Maarja, mijn prioriteit lag bij school, dat moet goed komen, financieel al helemaal, anders heb ik zometeen ook nog een financieel probleem. In februari werden de klassen omgegooid en zat ik in een klas waar ik niemand kende. Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds niemand waar ik echt goed mee overweg kan.
Ik mis mijn vrienden. Ik zie ze bijna nooit meer, en dat doet me pijn, want we waren heel hecht. Ik heb ook niet het idee dat ik bij iemand terecht kan, behalve mijn vriend dan.
Ook neemt mijn zus me kwalijk dat we elkaar nooit zien. Ik neem het haar echter kwalijk dat ik hier al meer dan een half jaar woon en dat ze nog nooit is langsgeweest.

Nu heb ik mijn verplichte onderdeel vrijwilligerswerk inmiddels gevonden en dat is het werken met demente bejaarden, Dat doe ik dan 2 avonden in de week. Echter vind ik dit werk erg heftig en zie ik er continu tegenop.

Wat ik wil zeggen is dus, dat ik lichamelijk veel last heb van stress, hoofdpijn, buikpijn, slecht slapen.
Dat ik school niet meer plezierig vind.
ik continu tegen mijn vrijwilligerswerk opzie.
Mij ook niet meer kan focussen op school en tentamens.
Ik mis mijn vrienden. ( het lijkt wel alsof we nu worden vergeten ofzo)
Mijn zus die mij dingen kwalijk neemt sinds dat ik ben verhuist.
Niet zeker ben van de opleiding ben die ik heb gekozen, weet alleen niet wat anders te doen + dat ik hier min of meer ook financieel afhankelijk van ben geworden. ( evt. studieschuld, plus vaste lasten iedere maand)

1ding wil ik wel zeggen is dat mijn vriend me enorm steunt en begrip toont, hij is dan ook voor mij nu het enige goede op het moment. maar hij heeft op het moment ook zijn problemen etc.

Nu had ik net een gesprek op school en dit alles kwam eruit. Ik heb gewoon zitten huilen. Ik weet het allemaal gewoon ff niet meer.
Ik kan namelijk gewoon niet meer van een normale dag genieten. Ik ben me bewust van iedere minuut die voorbij gaat.

Nou heb ik het idee dat ik me enorm aanstel, en dat ik de boel gewoon moet fiksen, punt uit. Ik schaam me nu ook dood dat ik heb zitten huilen met dat gesprek. Ik moet zelfs zeggen dat ik er nu alweer spijt van heb dat ik dit wil posten, want er zijn wel ergere problemen in de wereld.

Ik vraag me af of jullie dit misschien herkennen, wat jullie hebben gedaan in die positie, stel ik me idd aan en moet ik me gewoon vermannen? Ik luister graag naar elk advies!

sorry voor dit lange warrige verhaal.

pffff, ik herken het heel erg. ik had al de nodige dingen in mn rugzakje en toen ging ik ook nog eens weg uit mijn vertrouwde omgeving, studeren in een andere stad, dus, en toen knapte er iets. ik ben ook een binnenvetter, wil andere mensen niet opzadelen met mijn problemen, dus ik raakte vol. ik kon alleen nog maar huilen, en dat was niets voor mij. huilend naar bed, huilend uit bed, huilend uit de sportschool. ik ben toen met mijn moeder naar de huisarts gegaan en die raadde mij aan eens met iemand te gaan praten. dat heb ik gedaan, en het was gewoon fijn om iemand te hebben die naar je wil luisteren (zonder dat ik me bezwaard voelde, zeg maar). nu loop ik nog steeds tegen een heleboel dingen op, maar ze heeft me wel weer even op gang geholpen. tegen jou kan ik alleen maar zeggen: zoek ook iemand die je (het liefst proffessioneel) even weer een steuntje in de rug geeft. ik dacht dat het niet nodig was, maar het helpt toch wel zeker. ik weet hoe moeilijk je het vind om te praten met vrienden etc, dus daar zal ik je niet toe praten (ik kan dat zelf immers ook niet. ) en het allebelangrijkste: ga nu eens aan jezelf denken. neem je rust en je tijd, dat is heel belangrijk. en doe dingen die je anders nooit doet, maar die je wel leuk vind. jij bent ook belangrijk!

[coopergirl]

- Is het wellicht een idee dat je met bijvoorbeeld een mentor om de tafel gaat zitten? Zodat jullie samen alle schoolse zaken op een rijtje kunnen zetten? Je gaf aan niet alles bij te kunnen benen, vandaar.
- Is het mogelijk één avond per week voor vrienden/ familie te reserveren?

Ik denk dat zodra je een heldere, haalbare planning hebt er een stukje stress van je af kan vallen. Je weet waar je aan toe bent, wanneer je welke activiteit op welke dag/ dagdeel hebt geplant.

Wat betreft je zus; dat is een erg lastige situatie. Je hebt neem ik aan uitgelegd waarom je bent verhuisd (hetgeen overigens voor de hand ligt; verhuizing/ studie). Misschien vind je zus het moeilijk je 'los' te laten, 'het kleine zusje woont zelfstandig'.
Het is ietwat lastig ideeën aan te dragen doordat je maar één kant van het verhaal hoort.

Sterkte meid!!

[zeep007]

Nattigheid schreef op 11-04-2005 @ 13:38 :
pffff, ik herken het heel erg. ik had al de nodige dingen in mn rugzakje en toen ging ik ook nog eens weg uit mijn vertrouwde omgeving, studeren in een andere stad, dus, en toen knapte er iets. ik ben ook een binnenvetter, wil andere mensen niet opzadelen met mijn problemen, dus ik raakte vol. ik kon alleen nog maar huilen, en dat was niets voor mij. huilend naar bed, huilend uit bed, huilend uit de sportschool. ik ben toen met mijn moeder naar de huisarts gegaan en die raadde mij aan eens met iemand te gaan praten. dat heb ik gedaan, en het was gewoon fijn om iemand te hebben die naar je wil luisteren (zonder dat ik me bezwaard voelde, zeg maar). nu loop ik nog steeds tegen een heleboel dingen op, maar ze heeft me wel weer even op gang geholpen. tegen jou kan ik alleen maar zeggen: zoek ook iemand die je (het liefst proffessioneel) even weer een steuntje in de rug geeft. ik dacht dat het niet nodig was, maar het helpt toch wel zeker. ik weet hoe moeilijk je het vind om te praten met vrienden etc, dus daar zal ik je niet toe praten (ik kan dat zelf immers ook niet. ) en het allebelangrijkste: ga nu eens aan jezelf denken. neem je rust en je tijd, dat is heel belangrijk. en doe dingen die je anders nooit doet, maar die je wel leuk vind. jij bent ook belangrijk!

Ik krijg inderdaad nu te horen dat ik wat meer om mezlef moet denken en dat ik idd nu de rust en de tijd moet zien te vinden om alles op een rijtje te zetten. Het is alleen voor mij makkeijkger gezegd dan gedaan, want mijn prioriteiten liggen niet bij mijn gemoedsrust, maar meer in de zin van dat ik school okey afmaak etc. Professionele hulp wil ik ook niet. Heb er geen tijd voor en ik heb het idee dat ik mijn probleem ermee groter maak dan het is.
Maar wat jij zegt over die huilbuien, dat heb ik dus ook continu. Als ik wakker word lig ik al meteen te stressen, kanik gaan huilen, overdag huil ik veel en af en toe als ik het ff niet meer heb als ik bij mijn vriend ben 's avonds, maar ik wil mijn vriend er niet mee opzadelen zeg maar.

daarbij komt dat ik het idee heb dat ik me moet vermannen ofzo.
I

Bedankt voor je reactie.

[zeep007]

coopergirl schreef op 11-04-2005 @ 13:51 :
- Is het wellicht een idee dat je met bijvoorbeeld een mentor om de tafel gaat zitten? Zodat jullie samen alle schoolse zaken op een rijtje kunnen zetten? Je gaf aan niet alles bij te kunnen benen, vandaar.
- Is het mogelijk één avond per week voor vrienden/ familie te reserveren?

Ik denk dat zodra je een heldere, haalbare planning hebt er een stukje stress van je af kan vallen. Je weet waar je aan toe bent, wanneer je welke activiteit op welke dag/ dagdeel hebt geplant.

Wat betreft je zus; dat is een erg lastige situatie. Je hebt neem ik aan uitgelegd waarom je bent verhuisd (hetgeen overigens voor de hand ligt; verhuizing/ studie). Misschien vind je zus het moeilijk je 'los' te laten, 'het kleine zusje woont zelfstandig'.
Het is ietwat lastig ideeën aan te dragen doordat je maar één kant van het verhaal hoort.

Sterkte meid!!

Ik heb vanmorgen dus voor het eerst met mijn mentor om de tafel gezeten. erg lastig want het is iin principe een vreemde voor mij omdat mijn mentrix zeg maar , nu al lange tijd afwezig was.
Hij heeft ook gezegd dat ik me niet zo druk hoef te maken voor vrijwilligerswerk en dat ik evt een herkansing kan krijgen.
Verder heeft hij me aangeraden om een afspraak te maken met het decanaat. Maar dat zijn allmeaal vreemden en ik weet wel wat er mis is ik denk alleen dat het een kwestie van tijd is ofzo. tot dat ik alles Zelf op een rijtje krijg. Ik kom alleen nu de tijd niet door ofzo.

Wat je zegt over die avond per week aan vrienden en/of familie is wel een goed idee. Totnu toe is het alleen zo geweest dat ik 's avonds gewoon energie meer heb en ook veel hoofdpijn etc. heb waardoor het af en toe echt omogelijk wordt.
Het staat allemaal weer met elkaar in verband.

Mijn zus weet waarom ik ben verhuist, maar ze maakt af en toe opmerkingen waarvan ik denk , zeg het dan meteen in mijn gezicht ofzo. wnat ik zie ze voornamelijk als ik bij mijn ouders ben. Maar ik vraag me af waarom ze mij het zo kwalijk neemt, terwijl ze zelf hier nog nooit is geweest. Ik heb het met mijn ouders hierover gehad en die zeiden dat ze zij misschien wel andersom net zo dacht. En dat 1 van ons die vicieuze cirkel moet doorbreken en dat ik dat dan maar moest doen. Mjah, het druist wel tegen mijn verstand in.

Ook thx voor je reactie

[dark princess]

ik ken het ook wel dat mijn hoofd te vol is, dat ik te veel denk enzo en dat ik dat niet meer aan kan. Ook ik zeg het liever tegen niemand, daardoor ben ik veel vrienden kwijt geraakt, want die snapten mij niet meer, ik mezelf trouwens ook niet.

Ik denk dat het idd belangrijk is om met vrienden af te spreken en ze een beetje probeert uit te leggen wat er aan de hand is, je hoeft niet alles gelijk te vertellen. Ik vind het erg goed van je dat je het op school hebt verteld!

Het is ook belangrijk dat je leuke dingen blijft doen, want op een gegeven moment weet je niet meer wat je leuk vindt... iig ik heb mezelf zover gekregen dat ik niks meer leuk vind en als ik dan met iemand af heb gesproken om iets 'leuks' te doen, zie ik er heel erg tegenop en is het ook niet leuk meer.

Porbeer eerst zelf eens alles een beetje op een rijtje te krijgen, door te schrijven of te vertellen, zodat het weer wat rustiger wordt in je hoofd. Dan gaat het met school misschien ook vanzelf weer wat beter. Maar dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan...

Veel succes meid!
en veel plezier met je vriend, hij vindt het waarschijnlijk alleen maar fijn als hij weet waar je mee zit.

knuffel!!!

Ik herken het zeker en ik denk dat iedereen op een gegeven moment tegen dergelijke dingen aan loopt. Het is enorm vervelend, aan de andere kant kun je er ook enorm veel van leren waar je later alleen maar wat aan hebt.

Probeer prioriteiten te stellen en probeer verplichte en nietverplichte dingen, leuke en minder leuke dingen met elkaar af te wisselen en zorg voor voldoende ontspanning. En praat problemen, bv. met je zus, uit, dat scheelt vaak ook een hele hoop ergernis, irritatie en energie die je beter voor andere dingen kunt gebruiken. En als je mensen wilt zien: spreek dan met ze af.

Ontspanning en aan jezelf denken is juist nodig wanneer je prioriteiten bij school liggen: zonder die dingen red je school nl niet. Ieder mens heeft ontspanning ed nodig, jij dus ook. Tijd voor dergelijke dingen heb je niet, die moet je maken. En als ik jouw posts zo lees, dan denk ik dat het erg belangrijk is dat je dat doet, anders red je het niet.

Misschien kun je ook iemand zoeken waar je je verhaal bij kwijt kunt en dan niet eenmalig, maar wanneer je dat nodig vindt? Misschien is het mogelijk om die persoon op school te vinden, omdat zij je misschien ook kunnen helpen op het gebied van je studie (het weer leuk laten vinden, kijken of je de goede opleiding gekozen hebt (vrijwel iedereen heeft btw wel eens momenten dat hij/zij twijfelt of het wel de juiste keuze is geweest ed), enz.).
Ook al weet je wat er mis is, het probleem is vaak het veranderen ervan. En daarvoor kan de hulp van een buitenstaander enorm handig zijn. En ook hierbij geldt: "Tijd voor dergelijke dingen heb je niet, die moet je maken." Als je bij alles zegt "daar heb ik geen tijd voor", dan zal er, denk ik, ook weinig veranderen. Als je wilt dat er iets verandert, dan zal je daar tijd voor moeten maken en er tijd en energie in moeten stoppen.

Zie dergelijke dingen als een investering: nu kosten ze tijd en energie, maar later leveren ze je dat dubbel en dwars weer op en win je er op de lange(re) termijn dus enkel tijd en energie mee.

Natuurlijk zijn er ergere problemen in de wereld, maar op dit moment niet in jouw leven en aangezien dit forum over personen gaat, gaat het dus ook over dit.

[nietzijweer]

Neem een dagje vrij om bij te slapen,
als je ziek bent/instort ben je verder van huis.
Ga desnoods een keertje met je zus naar de sauna of iets anders om te relaxen, zo kan je met haar praten en even lekker ontspannen, je spieren in je rug zullen ook wel helemaal vast zitten als ik dat zo hoor. (zou ik wel hebben)
Zo spaar je ook weer tijd
Verder sluit ik me aan bij de adviezen hierboven en wens ik je heel veel succes!!

[zeep007]

Hey, superbedankt voor de reacties, heb ik echt wat aan.

Wat ik min of meer vergeet te vertellen is dat als ik mij min of meer ontsapn, de hoofdpijn begint. Dus ik wil best met mensen afspreken, maar meestal heb ik dan automatisch hoofdpijn.
Met als gevolg dat ik veel thuis zit en ook nog een schuldgevoel krijg tegenover mijn vriend omdat hij dan meestal ook thuis blijft voo rmij. Gelukkig is hij erg begripvol en neemt ie mij niks kwalijk.

Ik ga inderdaad prioriteiten stellen:

Ik ga de dingen maar eens uitpraten met mijn zus, want dit suddert gewoon al veel te lang. Het is maar eens tijd voor woorden en daden, blijft mijn zus dus zal wel goedkomen, denk ik. Hoop ik.

Verder heb ik van mijn begeleider op school een ander alternatief voorgeschoteld gekregen voor mijn vrijwilligerswerk. Ik kan eventueel ook in de zomervakantie een week op kamp gaan ofzo met kinderen of iets dergelijks. Ik denk dat ik mijn huidige vrijwilligerswerk daarvoor opzeg, zodat ik me dan weer op andere dingen kan focussen. Dan kan ik iets rustiger met school bezig en heb ik meer vrije tijd voor de rest van dit blok.

Ik had vanmiddag alvast met een goede vriend afgesproken en we hebben het erover gehad dat ik men nu zo weing zie, en hij vond dit ook erg jammer. Donderdag gaan we stappen en we gaan daar verandering in brengen. Ik verheug me hier ook al op en is een klein stapje in de goede richting. Ik hoop dat ik geen hoofdpijn heb!

Voor zover mijn kleine stapjes in de hopelijke goede richting.