Verhaalding: Zweden

[Vlooienband]

Van alle landen op de hele wereld, is Zweden het meest boosaardig. Niet omdat roze, donzige konijntjes er worden getolereerd of vanwege de hoge werkelijkheid daar, maar door handboeien. Nergens anders zijn mensen zo verslaafd aan handboeien. Nu, negentien jaar na het vergaan van de derde wereld landen, de islamistische landen en het grootste deel van de westerse cultuur, wordt Zweden grotendeels bewoond door Oosterse freaks. Het schaarse hoopje westerse mensen zijn vervallen tot tiranie, elke persoon die zijn tegenkomen houden zij vast en kietelen zij tot om genade wordt gesmeekt.
'Klinkt gezellig', vond de bevolking van Zweden eerst. Later, toen het gevaar dringender werd, steeds meer en meer mensen een kieteldood stierven, was het tijd voor verandering.
Die verandering hield in dat barbaarse gewoonten weer ingezet zouden worden. Talen bijvoorbeeld. Terwijl de niet-Zweedse bevolking keurig netjes Engels als enige taal heeft, blijft Zweden koppig bij hun eigen taal. Ook begint de standaard opvoeding van een kind begint nu bij het leren kennen van de spreidstang, handboeien, voetboeien en de basisprincipes van bondage. Waarom vraag je? Het antwoord is simpel: de huidige bewoners van Zweden kunnen niet kietelen. Vreselijk tragisch, maar waar. Niemand, maar dan ook niemand kan zo goed kietelen als het hoopje overgebleven westerlingen.

Zaterdag zeven juni, drieduizenddrie. Pecciaj klimt uit zijn hoogslaper, rent naar de badkamer en doet een lange plas. Hij had het immers de hele nacht opgehouden, iets wat niet makkelijk is voor een vierjarige. Meteen doet hij de douce aan, wast hij zichzelf grondig en rent hij met de handdoek om zijn billen gebonden, naar de keuken. Zijn kleren hangen al over zijn stoel, paps, de schat, had dat al gedaan voor hij naar de ploegendienst vertrok.
Geuren verspreiden zich door het huis terwijl Pecciaj aan het koken slaat. gebakken eieren, pannenkoekjes, vers geroosterde cornflakes, niets is goed genoeg voor hem en zijn moeder. Een half uurtje later zitten de twee tevreden aan de keukentafelte eten en tv te kijken.
"Ga je vandaag naar school," vraagt mams tussen een slok melk door. Pecciaj schudt zijn hoofd.
"Vandaag is het zaterdag, excursiedag. Ik ga spijbelen, zodat ik westerlingen op kan zoeken. Ik geloof echt dat ik dat ketelen-ding onder de knie heb."
"Lieverd, het heet kietelen. Doe nou maar voorzichtig. Je neemt de L-auto?"
"Jep, tuurlijk. Het verbruik van lucht is beter dan die vieze grondstoffen."
"Doe voorzichtig..."
Mams geeft hem een kus op zijn voorhoofd, zet zijn muts op en tilt hem van de stoel af. Het jochie vliegt naar buiten en start de auto.

Middag, Pecciaj is net op een westerlinge gestommeld. Hij zet de motor af en wandelt naar de vrouw toe.
"Hoi, ik ben Pecciaj. Ik kom je kietelen."
Geniepig begint ze te fluisteren: "Isn't he cute? Such a little fellow, oh my God! He's just so sweet! Yeah, he is, I haven't got a clue what he's telling."
Pecciaj kijkt de westerlinge erg boos aan, hij vertelde haar immers dat ze een vreselijke tijd tegemoed ging, dit klopt niet! Het is oneerlijk, zou ze hem wel goed begrijpen? Misschien had hij het woord verkeerd uitgesproken.
"He jij daar! Ik ga j kietelen! Kitten, kitelen, ketelen, wat dan ook! Wees nou bang!"
De westerlinge lacht wat en met een boze blik stormt hij op haar af, trekt haar buiklappen omhoog en begint te kietelen.
"What on earth are you doing, you little bastard? Can't you see I'm pregant? Stop that, you!"
De gekietelde vrouw trekt een tak van de boom en deelt rake klappen uit, zodat Pecciaj met een verbouwereerd gezicht op de grond valt.
Meteen rent hij naar de auto, haalt er een touw uit met een steen aan het uiteinde en gooit het zo, dat de vrouw op de grond valt. De kleine jongen haast zich naar haar toe, bindt haar handen en benen vast en straalt haar naar de kofferbak. met een tevreden blik bekijkt hij zijn vangst. Als je ze niet kan kietelen, hou je ze maar als huisdier, zei opa altijd.

Drie jaar later is Pecciaj een goede leerling op de grafisch-technische school en houdt hij van programmeren, veroveren en denken. In de weekenden gaat hij naar huis, om zijn kleine westerling te bezoeken. De grote westerlinge, de vrouw, is twee jaar geleden ontsnapt. Ze moest naar de dierenarts, maar ontsnapte terwijl haar kind thuis was. Pecciaj vond het destijds onbegrijpelijk, maar kan er nu wel de logica van inzien. Automatische zelfoverleving, noemt hij het.
Met het kleine kind, West genaamd, heeft hij grootse plannen. Door hem een chip mee te geven die geprogrammeerd is om zijn eigen soortgenoten te kietelen, zou Pecciaj zijn doel verwezenlijken: een Zweden dat de wereld verovert. Op het vierde levensjaar van het kind zou de grote dag aangebroken zijn: het planten en activeren van de chip.

Vierde levensjaar Ricca. Hij heeft net een operatie ondergaan, binnen enkele uren zal hij wakker worden en gaan kietelen. Allerlei dingen zijn al klaargezet: een aanvalwerend pak, een gebruiksaanwijzing, een gezond ontbijt en een appel voor onderweg.
Aan zijn bed zit Pecciaj vol spanning toe te kijken en op een gegeven moment wordt het kleintje wakker.
"Pappa," roept de kleine vol liefde. Hij geeft Pecciaj een knuffel en een zoentje. Dan valt hij terug in bed, begint te schudden en daarna staat hij op met een ijzig, strak gezicht.
"Vaarwel pappa," zegt hij terwijl hij Pecciaj een kieteldood geeft.

Tof.

[Ieke]

cool