Ik krijg het maar niet uit mn hoofd

[Thommos]

Hee medeforummers,

Sorry voor de wazige topictitel, maar ik zal het allemaal wel toelichten. Toon mn punt niet graag en plain publique, maar ik heb niet echt zin om het met vrienden erover te hebben (word het niet echt "objectief" van).

Ik zal even kort het probleem inleiden:

Vorig jaar, rond deze tijd (net na de examens), leek het me even allemaal mee te zitten, en alles waarop ik op dat moment hoopte, leek te gebeuren: ik was geslaagd voor mn examens; door het goede resultaat was ik zeker van inloting op Geneeskunde, waarvoor ik al drie jaar best goed mn best deed; en het leek iets te worden met een hele leuke meid.

Ze was de ex van mijn beste maat, maar dat was n dik jaar daarvoor al uitgegaan (hij had t uitgemaakt). Ik kende haar al wel, en hij vond het wel komisch dat ik haar leuk vond, en wenste me het beste ermee.
Anyway, op een feest net na examens had ik haar eigenlijk voor t eerst goed gesproken en op mn eigen examenfeest ook nog weer goed. Daartussen had ik haar al op msn toegevoegd (crappy, I know ) en dat ging opzich wel. Zo in RL op feestjes klikte t opzich ook wel. Toen besloten we wat af te spreken, en hoewel t opzich toen ook nog wel klikte (ondanks mijn gedeeltelijke kater van een feest de dag ervoor ), vertelde ze me n week of twee erna dat ze toch dacht dat t niet ging werken. Ze had toen al niet echt bijster veel laten weten, maar ze vond dat we niet bij elkaar pasten. Ze vond me echt wel n leuke jongen, maar niet leuk genoeg vond ze. dat vond ik niet echt leuk, het kwam wel n beetje apart over op me, maar ik nam het haar niet kwalijk. Kon altijd, dacht ik, en beter dat ze er nu achter kwam, dan midden in een relatie.

Afijn, een half jaar daarna kreeg ik een relatie met mn huidige vriendin. Echt n hele lieve meid en alle clichés die iedereen altijd geeft over zn vriendin (niet respectloos bedoelt, maar ik ben echt wel blij met haar enzo). Alleen ik kan die meid van toen niet vergeten. Ik blijf nog momenten houden dat ik eraan terugdenk, en gisteravond toen ik in bed lag ben ik gefrusteerd maar weer TV gaan kijken omdat ik eraan moest denken.
Het is net alsof een klein deel in me nog hoopt dat het ooit wél wat wordt.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt niet mn relatie opgeven om dat hopeloze ideaal na te streven, want mn huidige vriendin ben ik dus ook heel blij mee. Ik vind het alleen dat het lijkt op bedrog tegenover mezelf, dat ik nog steeds aan háár terug moet denken, en ook tegenover mn vriendin vind ik het niet echt eerlijk

Heeft iemand zo'n soortgelijke ervaring, of kan iemand me wat tips geven ofzo? Ik zou het fijn vinden als onzinnige reacties achterwege blijven.
Alvast bedankt!

[Kitten]

Ik denk dat het verlangen naar het onbekende niemand vreemd is, ook niet tijdens relaties. Ik heb het zelf ook wel gekend tijdens mijn laatste relatie (bijna 4 jaar). Het leven is alleen iets van keuzes maken, ook al kleven er minder prettige gevolgen aan die keuzes.

Zolang jij trouw blijft en gelukkig met je vriendin, dan is er weinig aan de hand. Misschien heeft je vriendin ook wel soortgelijke interesses in het onbekende. Dat soort mystiek bestaat altijd en zolang het puur nadenken en fantaseren blijft en het je verder niet hindert.

Een als dat niet werkt, proberen het uit je hoofd te zetten.

[Alyssia]

Hmja, ik heb ook wel zoiets. Ik heb nu een vriend, maar heb ook wel een soort van gevoelens voor een andere jongen waar ik heel close mee ben... Ik heb daar een tijdje veel last van gehad, zo erg dat m'n vriend er ook last van kreeg (hij wist ook dat ik gevoelens had voor die ander), maar uiteindelijk heb ik even afstand kunnen nemen van de andere jongen. Inmiddels zijn ze weer wat closer enzo, maar het gaat nu veel beter, ik zie meer overzicht, zoals jij ook hebt.
Ik heb niet echt tips voor je, maar ik denk dat als het bij 'dromen' blijft, er niks aan de hand is. Zoals je zegt, je wil graag bij je huidige vriendin blijven en ik vind het wel logisch dat je blijft denken aan dat andere meisje, als je maar met zekerheid kan zeggen dat je nooit de fout in zal gaan (vreemdgaan oid). Succes nog, hopelijk hebben andere mensen wel wat bruikbaars als reactie. xD

[Thommos]

Bedankt voor jullie reacties!

@Kitten: ik weet niet precies hoe ruim je 'het onbekende' hier ziet? Doel je dan echt op persoontje X van vorig jaar, en daar een relatie mee krijgen? Dus zeg maar, het aangaan van een relatie met de persoon die je al eerder zag zitten?

@Alyssia: het enige wat me er wel een beetje aan dwars zit, is dat soms de scheidingslijn tussen dromen en verlangen een beetje kwijt lijkt te zijn. Het is niet dat, als de meid van vorig jaar morgen aanbelt en zegt iets met me te willen, ik volmondig 'ja' zeg enzo. Maar soms heb ik het gevoel alsof ik niet eerlijk tegenover mezelf ben als ik toch nog aan haar blijf denken, omdat een deel van mij dus kennelijk nog steeds zn heil wil zoeken in gelukkig zijn met háár, en niet mn vriendin van nu. Dat stoort me eigenlijk wel .. ik weet niet of jij dat zo toendertijd ook ervaren hebt met die vriend waarmee je erg close bent?

[Changshan]

Ik denk dat Kitten dat bedoelt ja. Da's op een bepaalde manier toch redelijk onbekend, ook al had je haar al wel leren kennen.

Het gras is af en toe toch weer groener aan de overkant... dat gevoel komt bij iedereen wel eens terug, vooral in periodes waarin veel dingen onwennig aanvoelen, situaties net veranderd zijn. Ga niet malen over waarom je nou precies aan haar denkt; dan moet het denk ik wel goedkomen.

[Alyssia]

Dat dromen en verlangen... Ja die scheidingslijn is ook maar heel klein. Ik heb er verder eigenlijk niet zo veel last van, maar eerst stoorde het in mijn relatie, de omgang met mijn vriend werd bemoeilijkt omdat ik dus steeds aan die andere jongen dacht, zélfs als ik gewoon alleen met mijn vriend was. Lichamelijk contact was er ook niet echt meer bij. (Punt was ook dat die jongen dus ook gevoelens had voor mij, maar we voelden ons er dus allebei heel erg schuldig over en er is ook nooit iets gebeurd ofzo, maarja, ergens hoop je het dan toch)
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar op een of andere manier gingen die gevoelens die ik had, gewoon weg. Heel langzaam, dat wel. Ik heb wel een tijdje met een behoorlijk laag self-esteem gelopen hierdoor, maar ja. Ik weet niet hoe, maar zoals ik zei, ik heb nu veel meer overzicht.

(Ik kan het allemaal niet zo goed verwoorden, sorry.)