Eenzaam gevoel door vertrek van mijn moeder

[Mariposa]

Sinds anderhalf jaar is mijn moeder vertrokken naar het buitenland. Ze is ingetrokken bij haar vriend die daar al jaren woonde. Ik had de keus: ik mocht mee, of in Nederland achterblijven. Natuurlijk heb ik overwogen om mee te gaan, maar het leek me zo moeilijk om alles achter te laten dat ik heb besloten om alleen achter te blijven. Ik heb een jaar lang bij verschillende gezinnen gewoond, want ik was nog niet klaar om alleen op kamers te gaan. In een jaar tijd ben ik vijf keer verhuisd. Op dit moment heb ik mijn studentenkamer, maar ik voel me helemaal niet lekker in mijn vel. Ik denk vaak aan mijn moeder en hoe zij het zal hebben. Sinds een paar weken hebben we weer leuk contact, dus dat is wel positief, maar het lijkt wel alsof ik niet kan wennen aan het feit dat ik ‘alleen’ woon in Nederland. Ik voel me erg neerslachtig en ben erg onzeker geworden sinds haar vertrek. Alle puntjes van kritiek betrek ik enorm op mezelf, waardoor ik me afzonder en amper contact heb met huisgenoten. Ook heb ik geen zin meer om uit te gaan, of leuke dingen te doen, het enige wat ik wil is op mijn kamer zitten en mijn eigen dingen doen. De rest in mijn leven loopt wel goed: leuke studie, eindelijk woon ik op mezelf met andere studenten, hier en daar wat vriendinnen, maar nóg blijf ik die leegte voelen en het gaat maar niet weg. En zo gaat het al anderhalf jaar…

Ik heb hulp gezocht bij het Riagg, één keer in de twee weken heb ik nu een gesprek met een psychologe en dat lucht heel erg op. De therapie duurt me alleen te lang, ik ben nu al een jaar in behandeling, maar ik voel mezelf niet beter worden. Wat me erg dwars zit is dat al ik in mijn oude woonplaats kom (waar ik jarenlang met mijn moeder heb gewoond) heb ik de nachten erop nachtmerries en vreselijke huilbuien. Ik ben nu al zo vaak teruggegaan om vriendinnen en familie op te zoeken, maar de nachtmerries blijven. Het liefst had ik in ons oude huisje blijven wonen, ik ken daar immers alles, maar dat wilde mijn moeder echt niet.

Bij mijn moeder gaan wonen is geen optie, maar wat ik heel graag zou willen is mezelf een beetje beter voelen dan dit. Weer zin krijgen in leuke dingen en uitgaan. Ik heb alleen geen idee hoe ik dit moet realiseren…

Zijn er mensen die ook zoiets hebben meegemaakt? Of mensen die mij tips kunnen geven hoe ik er het best mee op kan gaan en me wat beter kan gaan voelen?

[Yana]

Ik herken dit wel redelijk, hoewel mijn moeder niet naar het buitenland is gegaan maar wel binnen Nederland is gebleven.

Waarom voel je je neerslachtig? Mis je haar echt, of mis je het oude vertrouwde van "wat eens was"? Heb je misschien het gevoel haar kwijt te zijn geraakt omdat je haar nu zo weinig ziet?

Voel je je misschien "ontheemd", omdat niet alleen zíj weg is, maar jíj ook nog eens een nieuwe leefomgeving hebt gekregen? Voel je je verloren, losgelaten..of misschien wel aan je lot over gelaten? Heb je familie of andere mensen die dicht bij je staan en die je opvangen? "hier en daar wat vriendinnen" klinkt namelijk niet echt alsof je het idee hebt hier een sociaal leven te hebben opgebouwd, maar eerder alsof je het idee hebt het écht alleen te moeten rooien.

Wat je zegt over 5x verhuizen in één jaar tijd is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor je gemoedstoestand.

Wat ik maar wil zeggen, is dat het heel belangrijk is te achterhalen wáár precies het probleem zit. Wat "stoort" je het meest aan haar weggaan? Is het allemaal in goed overleg gebeurt en sta je er achter? (Niet alleen verstandelijk, maar vooral ook gevoelsmatig...)


Denk er eens over na..

[Spiteful]

Kan je niet eens op vakantie gaan bij je moeder of zo? Volgens mij kan je wel best alleen verder, maar 't is normaal dat je haar mist, zij zal dat ook wel hebben. Daar kan je wat aan proberen te doen door haar vaker te zien, miss eens een weekje daar logeren of zo. Ik neem aan dat je niet zo nodig terug wilt naar de situatie zoals ze voorheen was, al lijkt dat miss zo omdat het allemaal zo snel gegaan is. De meeste mensen worden zo rond jouw leeftijd veel zelfstandiger, maar wat meer op het gemakje.
Probeer een zo goed mogelijke band met je moeder op te bouwen. Miss is dat moeilijk, ik weet niet hoe ver dat ze van je vandaan woont, maar het lijkt me iets dat je zeker moet doen. Maak haar ook maar eens duidelijk dat je haar mist.
Kheb er btw zelf geen ervaring mee, ik had toen ik op kot zat eig totaal geen behoefte om mijn ouders ieder weekend te zien, was meer een verplicht nummertje. Ik vind het nu tamelijk kl°te dat ik weer thuis woon.

[Spiteful]

Bij nader inzien vind ik de post van Yana nuttiger dan de mijne
Miss is het inderdaad niet zozeer het probleem dat je moeder weg is, al is het wel de oorzaak. De gevolgen kunnen net zo goed problemen zijn, dat wil ik al jaren uitleggen aan mijn pscychologen
Probeer die problemen eens aan te pakken, probeer wat contacten te leggen, vrienden te maken enz. Je zal je wrs al een pak beter in je vel voelen. Verder blijf ik erbij dat je er met je moeder het beste van moet maken.

[Mariposa]

Yana schreef op 12-11-2005 @ 14:13 :
Ik herken dit wel redelijk, hoewel mijn moeder niet naar het buitenland is gegaan maar wel binnen Nederland is gebleven.

Waarom voel je je neerslachtig? Mis je haar echt, of mis je het oude vertrouwde van "wat eens was"? Heb je misschien het gevoel haar kwijt te zijn geraakt omdat je haar nu zo weinig ziet?

Voel je je misschien "ontheemd", omdat niet alleen zíj weg is, maar jíj ook nog eens een nieuwe leefomgeving hebt gekregen? Voel je je verloren, losgelaten..of misschien wel aan je lot over gelaten? Heb je familie of andere mensen die dicht bij je staan en die je opvangen? "hier en daar wat vriendinnen" klinkt namelijk niet echt alsof je het idee hebt hier een sociaal leven te hebben opgebouwd, maar eerder alsof je het idee hebt het écht alleen te moeten rooien.

Wat je zegt over 5x verhuizen in één jaar tijd is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor je gemoedstoestand.

Wat ik maar wil zeggen, is dat het heel belangrijk is te achterhalen wáár precies het probleem zit. Wat "stoort" je het meest aan haar weggaan? Is het allemaal in goed overleg gebeurt en sta je er achter? (Niet alleen verstandelijk, maar vooral ook gevoelsmatig...)


Denk er eens over na..

Ik mis haar echt, maar het ergst vind ik dat 'mijn basis' weg is. Ik ben weggerukt uit m'n vertrouwde leefomgeving omdat mijn moeder wilde verhuizen, niet ik. Ik heb een oom en tante waar ik altijd terecht kan en een paar vriendinnen. Ik kan niet zeggen dat ik socialer ben geworden sinds dat ze weg is. De vriendinnen die ik al had heb ik behouden, maar ik zie ze niet echt vaak (ook omdat ze ver weg wonen) Nieuwe vriendinnen heb ik amper.

Ik voel me eenzaam omdat dit niet mijn keus was, het liefst had ik nog thuis gewoond, of iig dichtbij mn moeder, maar dat kan helaas niet.

[Mariposa]

Spiteful schreef op 12-11-2005 @ 14:20 :
Kan je niet eens op vakantie gaan bij je moeder of zo? Volgens mij kan je wel best alleen verder, maar 't is normaal dat je haar mist, zij zal dat ook wel hebben. Daar kan je wat aan proberen te doen door haar vaker te zien, miss eens een weekje daar logeren of zo. Ik neem aan dat je niet zo nodig terug wilt naar de situatie zoals ze voorheen was, al lijkt dat miss zo omdat het allemaal zo snel gegaan is. De meeste mensen worden zo rond jouw leeftijd veel zelfstandiger, maar wat meer op het gemakje.
Probeer een zo goed mogelijke band met je moeder op te bouwen. Miss is dat moeilijk, ik weet niet hoe ver dat ze van je vandaan woont, maar het lijkt me iets dat je zeker moet doen. Maak haar ook maar eens duidelijk dat je haar mist.
Kheb er btw zelf geen ervaring mee, ik had toen ik op kot zat eig totaal geen behoefte om mijn ouders ieder weekend te zien, was meer een verplicht nummertje. Ik vind het nu tamelijk kl°te dat ik weer thuis woon.

Ik ga regelmatig naar haar toe en blijf dan minstens een week logeren. Die week is meestal heel leuk en gezellig, maar het gaat er vooral om hoe ik me dan thuis voel over de situatie.