Post-puberaal? Verloren gevoel

Oké, dit is best genant, maar het moet dan maar.
Ik ben inmiddels 20, woon al ruim een jaar op mezelf, heb een aardig leuke studie, genoeg goede vrienden en verder zo'n beetje ''alles wat mijn hartje begeert''. Mijn puberteit is naar mijn weten al een aantal jaartjes voorbij en ik mag mezelf dan ook wel een volwassen vrouw noemen, nog in ontwikkeling weliswaar, maar zeker zelfstandig e.d.
Vanaf dat ik op kamers ging wonen ging dat meteen goed en ik heb nooit problemen als heimwee e.d. gehad, ik was meteen heel zelfstandig. De laaste tijd lijkt daar op een of ander manier echter verandering in gekomen. Kort door de bocht: ik voel me net een veertienjarige puber en ik weet niet waar het vandaan komt.
Als ik op mijn kamer ben ik wil naar mijn ouders, eenmaal daar erger ik me aan alles en wil ik zo snel mogelijk weer weg. Ik heb veel ''alleen tijd'' nodig, maar tegelijkertijd voel ik me constant alleen als ik een halve dag alleen spendeer. Ik ben geïntimideerd door iedere opdracht vanuit de uni, ik paniek al als ik lees dat we een essay moeten schrijven terwijl ik wéét dat ik het kan. Ik kan huilen om dingen die helemaal niet gebeuren maar die ik me alleen maar verbeeld of die hoogstens óóit eens zullen gebeuren. Ik durf beslissingen niet zelf meer te nemen (terwijl ik dat eerst wel deed), ik consulteer overal mijn ouders of anders een aantal vrienden voor. Ik voel mij meteen gepasseerd als een goede vriendin een tijdje wat meer met iemand anders optrekt (eerder ook nooit last van gehad) en in tegenstelling tot vroeger, trek ik mij steeds meer aan wat mensen van mij vinden. Ik heb dan ook veel meer dan eerder bevestiging nodig dat ik goed ben/goed bezig ben etc. Ik ben bang voor de toekomst. Ik moet mezelf er echt toe zetten nieuwe dingen te gaan doen omdat ik denk geen tijd en/of energie voor die dingen te hebben, terwijl dat wel zo is. Kritiek is nooit leuk, maar nu is het dodelijk. Ik voel mij constant verloren en verward. Samenvattend: ik voel me de grootste aansteller op aarde word compleet gek van mezelf, want zo ken ik mijzelf he-le-maal niet.

Herkenning? Suggesties? Oplossingen? Help

Ik herken je gevoel wel, bij mij is het een depressie. Heb je daar eerder last van gehad? Is er iets gebeurd waar je nu misschien last van hebt gekregen?

Ik kan overigens niet bedenken waarom het zo omgeslagen is, aangezien het eerst wel goed ging.

Volwassen worden houdt niet op na de puberteit, helaas, en periodes waarin je niet weet wat je aan moet met de wereld en jezelf ook niet. Bij mij kwam dit trouwens allemáál pas na de puberteit (begon eerder halverwege de 6e, toen ik al een tijdje 18 was). In de puberteit was ik te druk met andere dingen om onzeker en labiel te doen

Maar goed, weinig help, behalve dat je gewoon moet leren los te laten Lekker gemakkelijk gezegd.

[KIET]

Ik herken een paar dingen Vooral het uit- en inwonend. Ik heb anderhalf jaar lang in een studentenhuis gezeten met drie huisgenoten en ook daar wisselden mijn 'favoriete' periodes zich af. Sommige periodes vond ik het heel fijn als iedereen er was, sommige periodes vond ik juist de weekenden heel fijn als ik alleen was. Ik woon nu weer even bij mijn ouders maar ga (hopelijk) volgende maand weer op mezelf wonen en op dit moment lijkt me dat heel erg fijn om weer alleen te zijn. Ik zit me hier namelijk ook de helft aan de tijd aan mijn ouders en broertjes te ergeren. Maar ik weet nu al dat als ik er eenmaal woon, ik weer periodes ga krijgen waarbij ik huisgenoten mis.

Ook het 'alleen tijd' probleem heb ik. Ik spendeer niet veel echte tijd met mensen, vooral ook omdat ik nog weer eigen problematiek heb. Het idee om even alleen te zijn lijkt me heerlijk, maar in de praktijk wil ik dan juist weer met mensen omgaan hoewel ik wel weet dat dit ook weer problemen met zich meebrengt. En als ik dan eindelijk plannen heb, ga ik er heel erg tegenop kijken. Er zijn nog wel meer punten in jouw post die ik, tot op een bepaalde hoogte, ook in mijzelf terug zie.

Maar ik heb geen oplossing voor je. Ik zou je ook niet als aansteller willen bestempelen, en ik denk ook niet dat het iets is om je voor te generen

[deoxyribose]

Volgens mij zijn die gevoelens hartstikke normaal en als je 20 bent ben je niet opeens volwassen ofzo hoor

[Vogelvrij]

Ik heb er ook wel last van. Het komt denk ik ook omdat je tijdens je puberteit gewoon op de middelbare school zit en je piekert wel over van alles en nog wat, maar school kabbelt dan vaak wel gewoon een beetje door. Dat is nu anders, je moet echt keuzes maken qua studie, het gaat nu echt over de toekomst en daardoor wil je denk ik ook vaak meer presteren, het is toch wel belangrijk om goede essays te schrijven enzovoorts. Ik weet niet, ik denk dat twintigjarigen veel meer echt, op een praktischere manier, met de toekomst bezig zijn dan veertienjarigen en dat is best beangstigend en lastig.

En ik denk dat een hoop mensen er last van hebben dat ze twee 'thuizen' hebben, en misschien daardoor juist ook wel helemaal geen. Ik heb dat ook een tijdje heel erg gehad, ik wilde altijd naar mijn andere huis en als ik daar dan was, vond ik het er niet leuk

Ik denk dat je je niet teveel zorgen hoeft te maken, veel mensen hebben last van de dingen die je zegt. En inderdaad, wel proberen om toch maar genoeg dingen te blijven doen, want wij denken wel de hele tijd dat we het druk hebben, maar dat is vaak voornamelijk in ons hoofd, met piekeren over wat we nog allemaal moeten doen

Bedankt voor alle antwoorden! Heb er echt wel iets aan gehad.
Wat me nog het meest dwars zit is dat het eerst wél zo goed ging en nu ineens niet meer. Vorig jaar had ik van de meeste dingen die ik nu beschrijf geen last, terwijl ik bijna hetzelfde leven had. Ik kan niks bedenken, geen gebeurtenis of wat, waardoor ik nu wel zo onzeker ben. Feitenlijk zou ik juist minder onzeker moeten worden omdat ik vorig jaar rond deze tijd nog geen nieuwe vrienden had, nog niet wist dat ik mijn studiepunten zou gaan halen, etc etc.
@ Deoxyribiose: nee, ik wil ook niet onmiddelijk ''klaar'' zijn of zo, maar wat er nu door me heen gaat op een dag is vrij extreem en ik denk niet dat dat ''heel normaal'' is.

Soms kan het gebeuren dat ontwikkelingen zo snel gaan dat je pas achteraf last ervan krijgt. Geen idee of dat bij jou zo is echter.

Misschien moet je het eens met de huisarts bespreken. Het zou nog kunnen dat het een lichamelijke oorzaak heeft.

Voor de rest:
- slaap je wel genoeg?
- neem je ook tijd voor jezelf om te rusten overdag?
- eet je goed?
- krijg je genoeg (mannelijke) aandacht?
- doe je genoeg leuke dingen?

[deoxyribose]

Quis schreef:

@ Deoxyribiose: nee, ik wil ook niet onmiddelijk ''klaar'' zijn of zo, maar wat er nu door me heen gaat op een dag is vrij extreem en ik denk niet dat dat ''heel normaal'' is.

Volgens mij is het wel normaal, want ik heb het ook gehad bij mij was het in een periode dat ik erg weinig te doen had buiten m'n studie, en het daarnaast ook nog niet zo goed ging met m'n toenmalige vriendje. Het trok vanzelf wel weer bij.

[TheMain]

Toch wel fijn dit te lezen.

Ikzelf ben ook 20, mag officieel over niets klagen. Fijne ouders, OK vrienden, je kent het wel. Woon nu een jaar op mezelf, maar ook ik heb nog niet helemaal mijn draai gevonden. Pendel nog vaak op en neer tussen ouders en Amsterdam. Alles een beetje half-half. Voel me inderdaad een beetje tussen de wal en het schip. Heb sterk het idee dat het allemaal prima op z'n pootjes terecht zal komen, omdat ik immers geen grote problemen heb, maar toch is dit gevoel van nu niet fijn.

Volwassen worden (wat doorgaat tot ver na je twintigste - en ook juist dan weer 'heftiger' kan worden) kan op zich al reden zijn om je zo te voelen. Ik denk dat het voor veel mensen heel herkenbaar is. En zolang je het in je eentje aan kunt, is er ook niet echt heel veel aan de hand, zodra je het niet alleen aan kunt of je er teveel door tegengehouden wordt, doe je er goed aan het met iemand te bespreken (dat is het sowieso, met vrienden, je ouders, een broer of zus, maar anders kan ook met je huisarts, studentpsycholoog of een maatschappelijk werker ofzo).

En natuurlijk kan het ook een heel andere oorzaak hebben, idd bv. een depressie. Daar hoeft helemaal niets speciaals voor gebeurd te zijn oid.

Laat het niet te lang aanlopen, zoek hulp als je het idee hebt dat je dat nodig hebt. (En nee, dat maakt je geen aansteller, juist niet, dat maakt je iemand die probeert om verder te komen en dat is het tegenovergestelde.)

[igfy]

Ik herken het wel, vooral de alleen-tijd. Soms wil ik graag alleen zijn, maar als ik dan weer een tijdje alleen ben dan voel ik me weer eenzaam. Maar als ik de hele week volgepland heb voel ik me weer gestresst. Inderdaad houdt ontwikkeling niet op na de puberteit en zullen er waarschijnlijk altijd nog wel van die periodes komen.

Nogmaals bedankt voor de reacties.
Er zit zeker wat in, alle suggesties e.d. die jullie doen. Ik kijk het nog een tijdje aan en als het dan niet over of tenminste minder is, ga ik het er eens met iemand over hebben. Waarschijnlijk ga ik het er sowieso maar mijn ouders over hebben, praten helpt altijd he. En als je zelfvertrouwen kwijt kan raken kun je het vast ok weer terugkrijgen.