[Verhaal] Lijn 4, de Toekomst

Waarschijnlijk met allerlei fijne spelfouten, maar toch aanwezig; een nieuw science fiction-verhaal.

- - -

Terwijl het vocht opkroop van de grond om het gele licht van de lantaarnpalen te verwateren, sloeg de kerkklok negen uur. Geïrriteerd keek Simon op zijn horloge en zag dat de kerk niet loog. Nogmaals verdoemde hij het college dat tot zo laat moest doorgaan. Zeker omdat de enige verbinding naar zijn afgelegen dorp, lijn 123, ’s avonds om het half uur reed en hij die natuurlijk altijd net miste.
In het tochtige bushokje pakte hij zijn jas om zijn lichaam en plaatste hij zijn oordopjes terug in zijn schelpen, meer om de wind eruit te houden dan om muziek erin toe te laten.

Tien minuten voordat zijn eigen bus zou komen, zag hij het karakteristieke groene licht aan het begin van de weg opdoemen. Een hevig geronk vocht zich een weg door de mist en deed de ruiten in de abri trillen. Simon stond op en liep naar de stoep om te zien welke bus het was. Lijn 4, zo leek het, maar die reed toch aan de andere kant van de stad? Na verloop van tijd was de bus dichtbij genoeg en zijn adem stokte toen hij de bestemming kon lezen. Lijn 4, de Toekomst.
Nog voordat Simon na kon denken over wat dit te betekenen had, stopte de bus al bij zijn halte. De deur vloog open en uit reflex stapte hij in. Bovendien was hij nieuwsgierig. Een bus die hem naar de toekomst zou brengen? Hij moest er meer van weten.
Hij liet zijn vervoersbewijs aan de chauffeur zien en toen er geen enkele reactie kwam, liep hij alsnog verder. De zachte zitting ontving hem welwillend in de lege bus. Het gas werd ingetrapt, de bus kwam rammelend tot leven en op weg was hij.

De groenige verlichting in de bus knipperde zelden, maar vaak genoeg om een gevoel van onbehagen te verspreiden. Het gerommel achterin de bus klonk alsof de motor dingen deed waarvoor hij nooit gemaakt was.
Simon dacht diep na. Natuurlijk, het was niet logisch dat hij plotseling in een tijdreizende bus zou zitten, op weg naar de toekomst, maar het was ook niet logisch dat er opeens een lijn 4 op de route van zijn lijn 123 reed. Het klopte niet, maar gebeurde allemaal toch. Het was als een droom.
“Ja, een droom,” zei Simon zacht. Natuurlijk. Daarmee viel alles te verklaren. Gerustgesteld leunde hij achterover in zijn stoel, benieuwd naar wat zijn slapende geest hem nog meer voor zou schotelen. Als hij niet zo lekker had gezeten, zou hij in zijn handen gewreven hebben.
Plotseling kraakte de stem van de chauffeur door de intercom.
“Dit is geen droom.” klonk de emotieloze stem.
“W-wat?” stamelde Simon.
“Ik zei; dit is geen droom.” het leek de stem van een machine. Onpersoonlijk, kil en bijna doods.
“Maar… hoezo niet dan?”
“Heb je ooit een droom gehad waarin je wist dat je droomde?”
“Uhm…”
“Nee, dat heb je niet. Je beseft pas wat je gedroomd hebt als het voorbij is, als je wakker bent geworden in je eigen wereld.”
“Ja?”
“Ja. Dit kan onmogelijk een droom zijn.”
“Maar… wat is het dan?”
“Dit is een bus. Onderweg naar de Toekomst!”
Simon trok wit weg en probeerde te slikken. Langzaam droop het zure slijm langs zijn adamsappel. Hij keek in de reflectie van de ruit en zag hoe bleek en bang hij was. De lichten buiten snelden voorbij totdat ze dunne strepen werden en de bus leek het asfalt niet meer te raken. Monotoon dreunend bracht de motor hem verder, waarheen dan ook.
Simon hield zich vast aan de stoel voor zich met het gevoel dat hij ziek werd terwijl een zwarte waas zijn gezichtsveld overnam. Met de lachende stem van de robotchauffeur in zijn hoofd nagalmend, verloor hij het bewustzijn.

Na een onbepaalde tijd werd Simon wakker omdat de bus abrupt stopte.
“Laatste halte” galmde de stem van de chauffeur en de deur spoot open.
Vertwijfeld keek Simon het duister in maar vanuit het licht in de bus kon hij weinig onderscheiden. Bevend trok hij zichzelf omhoog en strompelde hij naar de deur. Hij keek om de hoek van de en wist niet wat hij moest verwachten.

Plotseling werd hij getroffen door een herinnering die zich opdrong. Hij zag het grote bord “Welkom in de Toekomst!”, met de lachende zon erbij en wist plotseling weer dat die nieuwe wijk tussen de stad en zijn dorp die vreemde naam droeg. Hij keek om naar de chauffeur die zijn voicebox tegen zijn keel hield en met een metalen stem vroeg;
“Komt er nog wat van? Ik heb ook niet alle tijd!”

- - -

LUH-3417 - Het is niet mijn gewoonte om getallen als 4 en 123 in cijfers te schrijven, maar aangezien 'honderddrieëntwintig' het leesgemak niet bevorderd en ik niet 'vier' naast '123' wil hebben staan, heb ik hiervoor gekozen. Bovendien staat het met het woord 'lijn' ervoor wel aardig. Beetje SF-erig ook nog.

[Signy]

Lijkt me een aardig begin van een verhaal. Het doet me wel een beetje denken aan de Griezelbus van Paul van Loon.

Trouwens je schreef: “Heb je ooit een droom gehad waarin je wist dat je droomde?”
“Uhm…”
“Nee, dat heb je niet. Je beseft pas wat je gedroomd hebt als het voorbij is, als je wakker bent geworden in je eigen wereld.”

Dat is niet waar, ik heb weleens een droom gehad waarin ik wist dat ik droomde.

En deze zin snap ik niet..: Als hij niet zo lekker had gezeten, zou hij in zijn handen gewreven hebben.

Je kan toch én lekker zitten én in je handen wrijven..

Bedankt, je bent de tweede lezer die aan de griezelbus moest denken. Maar je bent ook de zoveelste die zegt ik dat het beter verder kan uitwerken. En ik ben het volledig met je eens.

Ik heb ook wel eens gehoord van 'lucide dromen' waarin je je eigen droomwereld kan bepalen en ik twijfelde er ook even aan om dat in de tekst te verwerken, maar het leek me niet nodig. Omdat de chauffeur alleen spreekt tegen Simon met 'jij', heeft hij het alleen tegen Simon, en die heeft dat, bij deze, nog nooit meegemaakt.

Lekker zitten en in je handen wrijven kan inderdaad wel tegelijk, maar deze formulering stond me wel aan. Vandaar.

LUH-3417

Niks op aan te merken, het leest vlot en dat vind ik altijd prettig. Overigens deed het mij ook sterk denken aan de griezelbus

Verder nog wat kleine dingetjes, zoals je zelf al zei. Dit stukje bijvoorbeeld:

Het was als een droom.
“Ja, een droom,” zei Simon zacht
Het is hier net, ook in het kleine stukje erboven, alsof iemand anders het verhaal verteld en Simon opeens zijn woorden overneemt. Of zie ik dat nou verkeerd?
Dat lijkt me een kwestie van puntjes en aanhalingstekens.

Hopelijk post je binnenkort een tweede stukje, ik wil wel een stukje verder lezen

Dat dubbele gevoel bij Simon komt waarschijnlijk omdat hij dingen zegt en denkt en dat deze door elkaar heen staan. Ik moest hem wel hardop laten spreken, omdat de chauffeur anders niet had kunnen reageren. Vandaar dat het wat stuitert daar.

LUH-3417 - Danke voor dem reactie.

[cha0s]

puik verhaal, eigenlijk niet veel op aan te merken, alleen dan dat van die droom.

(lijn 123? die ging toch terug in de tijd? )

Nee, dat was 126 naar Maasland.

LUH-3417

[cha0s]

LUH-3417 schreef:
Nee, dat was 126 naar Maasland.

LUH-3417

Monster is nou ook niet het toonbeeld van vooruitgang hoor

[skatergirl15]

neeeej! hij doet me nie denken aan de griezelbus maar aan bus 7 en een half.
komt uit een boek waar allerlei griezelverhalen in staan van bekende griezelverhalen schrijfers. en dat boek had ik natuurlijk (ben jaren lang een griezel fan geweest). en dat ging over een bus en net zoiets als dit maar dan dat ie naar 1 of ander griezeliets gaat. (jaah...lekker vaag )

maar ff over het verhaal zelf... ik vind um erg leuk! vond ik lekker lezen etc

[Anom]

Mooi verhaal! Vooral het einde is origineel De beeldspraak die je gebruikt is gelukkig niet zo moeilijk, maar je gebruikt het wel erg veel. 't Is alsof je het gebruikt omdat je 'mooie zinnetjes' wil maken in plaats van dat het de functie heeft om een sfeer of situatie te beschrijven. Probeer dat wat in te dammen en zeg af en toe ook iets in 'Jip en Janneke-taal'. Dit is hoe ik erover denk. Er zijn misschien mensen die het prettiger vinden om 'mooie zinnetjes' te lezen dan om soepel door een verhaal heen glijden.
Verder is het een prachtig verhaal! no offence

[stroopwafel]

LUH-3417 schreef:
Bevend trok hij zichzelf omhoog en strompelde hij naar de deur. Hij keek om de hoek van de en wist niet wat hij moest verwachten.

verhaal, ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan de reply's hierboven dus...

Bedankt voor de reacties en opmerkzaamheid.

LUH-3417

[Vlooienband]

Het leest prettig, het is een goed idee. Het einde van het verhaal vind ik echter veel minder, de spanning is juist heel hoog en dan... Tegenvaller. Slap einde.

Sommige zinnen vind ik niet mooi, zonder duidelijke uitleg. Ze lopen dan niet echt lekker. De eerste zin bijvoorbeeld.

Spelling, stijl e.d.

"Nogmaals verdoemde hij het college dat tot zo laat moest doorgaan"
"dat tot zo laat" klinkt niet mooi, klopt dat wel?

"(...) en hij die natuurlijk altijd net miste."
Het is: "(...) en hij die, natuurlijk, altijd (...)"

"In het tochtige bushokje pakte hij zijn jas om zijn lichaam en plaatste hij zijn oordopjes terug in zijn schelpen, meer om de wind eruit te houden dan om muziek erin toe te laten."
Hindelijke herhaling: zijn, er (in het laatste deel van de zin)

"De deur vloog open en uit reflex stapte hij in. Bovendien was hij nieuwsgierig."
Niet mooi.

"De groenige verlichting in de bus knipperde zelden, maar vaak genoeg om een gevoel van onbehagen te verspreiden. Het gerommel achterin de bus klonk alsof de motor dingen deed waarvoor hij nooit gemaakt was.
Simon dacht diep na."
Hinderlijke herhaling van zinsdelen. Drie keer achter elkaar begin je met het onderwerp, da's één keer te veel, mijns inziens.

"De groenige verlichting in de bus knipperde zelden, maar vaak genoeg om een gevoel van onbehagen te verspreiden. Het gerommel achterin de bus klonk alsof de motor dingen deed waarvoor hij nooit gemaakt was.
Simon dacht diep na. Natuurlijk, het was niet logisch dat hij plotseling in een tijdreizende bus zou zitten, op weg naar de toekomst, maar het was ook niet logisch dat er opeens een lijn 4 op de route van zijn lijn 123 reed. Het klopte niet, maar gebeurde allemaal toch. Het was als een droom."
Hinderlijke herhaling: maar.
Ook komt de logische conclusie dat het een droom is té snel en té zelfverzekerd, terwijl Simon er daarna over twijfelt. Kan je er niet een kleine twijfel inbouwen?

Het slappe einde was opzettelijk slap als een kop warm water die in de verte een theezak geroken heeft. Ik heb geprobeerde hoge, futuristische science fiction verwachtingen bij mijn publiek op te wekken en ze daarna te laten vallen met dit flauwe einde. Helaas heb ik het verhaal daarvoor wat te kort gelaten, wat dus wat vraagtekens oproept bij die droom enz. Terecht.

Ik probeer de laatste tijd minder komma's te gebruiken in mijn verhalen, dus vandaar dat ik het hier en daar misschien vergeten was. Eerst deed ik altijd een komma waar ik, als ik het mentaal hardop las, een pauze plaatste, maar taalkundig klopte daar vaak weinig van. Ik twijfel nu nog waarvoor ik liever ga.

Bedankt voor de reactie. Als ik vanavond geen hoofdpijn meer heb, zal ik wat achterstand qua verhalen in gaan werken op dit forum. Het nu al wat teveel gelezen van een beeldscherm... bweurk.

LUH-3417