Bedankt voor je reactie Straatmeid,
Ik heb vertraging opgelopen omdat ik zowel pech heb gehad en "beslissende" toetsen voor mijn positief bindend studie advies niet heb gehaald, maar ook zeker omdat ik er zelf meer mijn schouders onder zou moeten zetten.
Ik mag van mezelf zeggen dat ik de capaciteiten heb dit af te ronden, maar er te weinig voor doe.
Komt dit 100% omdat ik er niet veel plezier uit haal.. nee dat denk ik niet, maar dit speelt wel mee.
Mijn grootste probleem is dat ik alles vooruitschuif en dan later pas de problemen ervan inzie.
En omdat ik vaak mijn problemen wegdenk.. hierdoor voel ik me dan weer slecht als het moment komt dat ik er wel echt iets aan moet gaan doen. (bijvoorbeeld ouders vertellen dat ik dus wil stoppen na zo'n lange tijd)
het depressieve komt bij mij meestal in fases.
Ik kan het ene moment heel blij zijn en dan de volgende week weer iets minder in mijn vel zitten.
Ik heb wel een grote sociale kring, een vriendin die me alles geeft en de situatie met mijn ouders en familie is goed.
Het ligt dus zeker wel bij mij en daarom schaam ik me ervoor.
Het liefst zou ik willen dat ik alles anders had gedaan en een assertievere versie van mezelf was..
maar ik heb het nu eenmaal zo laten lopen.
Echt praten met iemand hierover (Hulp) is niet nodig denk ik.
Het voelt al goed het er nu over te kunnen hebben en ik ben echt niet zo depressief als het nu lijkt
Dat alles goedkomt heb ik wel vertrouwen in, ik wilde graag weten wat jij in dit geval (en anderen) ervan vonden, een soort acceptatie. Want ik kan mezelf soms niet recht in de spiegel aankijken als ik er over nadenk.
Waarom ik het m'n ouders niet durf te vertellen... Ik heb mijn hele jeugd me voorbeeldig gedragen, tot mijn 18e, ik denk dat ik daarna soms mijn ouders heb teleurgesteld en dat ze graag zouden zien dat alles vanaf NU echt goed loopt en ik mijn best doe vooral.. maar dat doe ik dus niet helemaal en daarom ben ik bang dat wanneer ik nu zeg dat ik wil stoppen, ze het heel erg gaan vinden.