Oud 11-03-2008, 17:08
Verwijderd
Normaal zou ik hier niet snel meer posten en zeker niet over dit voor mij gênante onderwerp, maar omdat ik er toch erg mee zit zal ik proberen uit te leggen wat mijn probleem is. Ik waarschuw maar vast, het wordt een lang verhaal.

Sinds een paar jaar ga ik om met mijn leraar Beeldende Vorming. Via mijn tekeningen kwam hij er al gauw achter dat ik nogal wat problemen had met mezelf, en daar sprak hij me op aan. Ik had een erg laag zelfbeeld, ik sneed mezelf, had last van zelfmoordgedachtes en was erg eenzaam. Kortom, het ging slecht met me.

Vanaf dat moment is die leraar zich altijd met mij bezig blijven houden, vroeg me regelmatig hoe het met me ging en ik kon bij hem terecht als er wat was, maar wat hij me altijd voorhield was dat hij me niet kon helpen, maar dat ik professionele hulp nodig had. Hij is toen met mijn ouders wezen praten en heeft een opname aangekaart. Uiteindelijk is het nooit zo ver gekomen, maar na veel gedoe kwam ik bij mijn huidige therapeut terecht, die constateerde dat ik dreigde een borderline persoonlijkheidsstoornis te ontwikkelen.

Ondanks dat ik nu ‘echte’ hulp had gekregen, ging ik steeds meer verwachten van die docent. Toen ik hem leerde kennen had ik het gevoel dat er niemand was die van me hield en nog steeds denk ik dat vaak, al kan ik nu soms als ik logisch nadenk mezelf erop wijzen dat dat niet zo is. Ik ervoer het dus als heel bijzonder dat iemand mij al die aandacht gaf en oprecht geïnteresseerd in me was, en me niet alleen probeerde te helpen met mijn psychische problemen maar me ook zo veel mogelijk stimuleerde om gebruik te maken van mijn tekentalent. Bovendien was ik op zoek naar een vaderfiguur, iets wat ik nog steeds heel erg mis, en hij paste in dat plaatje. Sowieso had ik weinig contact met mensen, dus dat ik met iemand omging was voor mij ook al heel wat, al was het niet iemand van mijn leeftijd (leraar is in vijftig).

Omdat ik erg onzeker ben en ontzettend bang voor afwijzing, wilde ik iedere keer ‘controleren’ of ik niks verkeerds had gedaan, kwam ik hem elke dag wel een keer opzoeken, ook al had ik geen les meer van hem. Dat mocht ook. Omdat ik hem heel erg bij mijn tekenwerk betrok had ik altijd wel een excuus om langs te komen. Maar het betekende domweg te veel voor me en ik vatte alles zo negatief op dat ik overal een afwijzing in zag. Ik trok het me zo erg aan dat ik me juist daarom ging snijden, en de zelfmoordgedachtes werden alleen maar erger.

Toen het zo erg was besloot ik hem een mail te sturen om uit te leggen hoe belangrijk hij voor me was en dat ik er helemaal niet mee om kon gaan. Daar heeft hij heel begripvol op gereageerd maar natuurlijk wist hij er zich ook geen raad mee, dus uiteindelijk werd door school besloten, die inmiddels ook op de hoogte was, dat ik geen contact meer mocht hebben met de betreffende leraar. Ik hield me er totaal niet aan. Nee, ik kwam niet meer zijn les binnenvallen, in plaats daarvan mailde ik hem regelmatig. Ik was voortdurend bezig om op zo’n manier door school te lopen dat ik hem alsnog tegen zou komen, ik wist precies wanneer hij les had en als hij naar huis ging zorgde ik dat ik net op dat moment een wandelingetje bij school maakte zodat hij me zou zien. Ik dacht de hele tijd aan hem en ’s nachts huilde ik omdat ik hem zo ontzettend miste.

Als ik dit teruglees schaam ik me verschrikkelijk, maar ik weet dat het allemaal voortkwam uit de drang om mijn eenzaamheid te vergeten, en natuurlijk het willen vasthouden aan de voor mijn gevoel enige persoon die van me hield.

In december, toen ik voor een paar weken geen therapie had, raakte ik weer in paniek. Ik had het gevoel dat ik in de steek gelaten werd door mijn therapeut, en dat ik mijn leraar ook niet op mocht zoeken maakte het extra erg. Ik heb hem toen weer gemaild. Voor school was toen de maat vol en ik kreeg een brief thuis dat als ik nog een keer contact had met die leraar (en dan vooral via de e-mail), ik van school zou moeten. Dat heb ik een week volgehouden, daarna kwam ik gewoon weer zijn les binnenvallen en veel werd er ook niet aan gedaan. En mijn leraar stond het ook toe, omdat hij nou eenmaal een zwak had voor mijn teken- en schilderwerk.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder, en volgende week ben ik klaar met therapie. Volgens mijn therapeut kan ik nu goed voor mezelf zorgen; zelf heb ik daar – op bepaalde vlakken althans – sterk mijn twijfels over. Sinds december ben ik gestopt met snijden, en ik heb er redelijk wat vertrouwen in dat het me gaat lukken het vol te houden. Ook op sociaal vlak gaat het iets beter; soms durf ik zelfs met mensen af te spreken, iets wat ik voorheen zeker niet had gedurfd.

Maar ik blijf erg bang dat zodra ik klaar ben met therapie, ik me weer heel erg ga vastklampen aan die leraar. Gister heb ik van mijn leerjaarcoördinator te horen gekregen dat hij niet meer wil dat ik langskom omdat hij het idee heeft dat ik hem stalk. En ik kan dat goed begrijpen en ik heb me zelf ook een lange tijd erg stalkerig gevoeld, maar toch doet het me erg veel pijn en kan ik het niet van me afzetten. Ik wil iedere keer weer naar hem toe gaan om mijn excuses aan te bieden en het goed te maken, maar inmiddels heb ik dat al zo vaak gedaan dat dat geen optie meer is.

Donderdag heb ik weer een afspraak met mijn therapeut en dan wil ik dit ook weer aankaarten. Maar ik zou jullie ook graag willen vragen hoe jullie hier over denken en of jullie ideeën hebben hoe ik dit het beste van me af kan zetten. Zijn er ook mensen die zich enigszins in mijn verhaal kunnen herkennen, en hoe gaan jullie er mee om? En hoe ging degene waar je je aan vast klampte er mee om?

Bedankt voor het lezen en voor de eventuele antwoorden.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 11-03-2008, 17:22
Daboman
Avatar van Daboman
Daboman is offline
Dat is een flink verhaal. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Ik heb soms ook de neiging om me aan mensen vast te klampen. Erg vervelend want het zorgt er vaak juist voor dat je mensen gaat afstoten.

1 ding dat me opvalt is dat je je erg vast houdt aan het verleden. Waarom, als je ook aan de toekomst kunt bouwen? Zoek ook eens contact met andere mensen. Je bent helemaal gefixeerd op die leraar en daardoor zie je geen andere mogelijkheden meer om contact te zoeken met anderen. Ik denk dat je hem toch los zult moeten laten.

Verder zijn er ook wel mensen geweest die zich aan mij hebben vastgeklampd. En ja, het is irritant. Maar als je elkaar goed uitlegt hoe je je precies voelt kan dat al veel schelen. Goede communicatie helpt echt!
__________________
Diamanten zijn moeilijk te vinden.
Met citaat reageren
Oud 11-03-2008, 17:27
xxChange
Avatar van xxChange
xxChange is offline
Ik herken je verhaal wel een beetje. Ik klampte me heel erg vast aan mijn vriend van ong. 2 jaar terug. Hij was echt álles voor me en de hele wereld draaide om hem en als ik hem niet kon bereiken, raakte ik in paniek en dacht ik meteen dat ik iets verkeerds had gezegd/gedaan. Dat is ook de voornaamste reden dat het nu uit is, ik was extreem afhankelijk en hij werd daar nogal moe van, wat ik nu ook heel goed kan begrijpen .
Ik ben er eigenlijk pas sinds kort achter dat ik me zo aan hem vastklampte omdat hij mij waardeerde, hij zorgde ervoor dat ik me goed over mezelf voelde want ik waardeerde mezelf totaal niet. Was ik alleen, dan voelde ik een intense haat voor mezelf. Hij hield van mij, waardeerde mij etc. en gaf me een goed gevoel waaraan ik 'verslaafd' raakte.
Nu ben ik in therapie bezig om mezelf weer te leren waarderen zodat dit niet meer gebeurd en zodat ik me uiteraard ook weer beter over mezelf voel
Met citaat reageren
Oud 11-03-2008, 18:36
Verwijderd
Bedankt voor jullie reacties.

@ Daboman, Je hebt er inderdaad gelijk in dat ik te veel vasthoud aan het verleden terwijl ik me juist meer met de toekomst bezig zou moeten houden. Ik denk dat dit vooral komt doordat ik bang ben voor de toekomst, want ik ben een doemdenker. De laatste tijd probeer ik overigens wel contact te hebben met andere mensen, maar dat verloopt (van mijn kant) erg moeizaam en hoewel ik het op het moment zelf wel leuk vind heb ik daarna altijd een soort 'kater' om het maar zo te noemen. Dan ben ik ineens ontzettend gefrustreerd dat ik niet goed uit mijn woorden heb kunnen komen en krijg ik last van huilbuien. Maar ik doe mijn best, al is het moeilijk. Bedankt voor je tip
@ flyaway, dankjewel voor je lieve reactie. Ik begrijp heel goed wat je bedoelt en ik vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die dit herkennen.
@ xxChange, ik herken het ja, vooral wat je zegt over dat je je aan hem vast ging klampen doordat je jezelf niet kon waarderen. Eigenlijk is het een soort manier van compenseren denk ik. Omdat je jezelf geen liefde geeft hou je je vast aan de persoon die dat wel doet, om zo de leegte op te vullen.
Met citaat reageren
Oud 11-03-2008, 20:19
metallica
Avatar van metallica
metallica is offline
Ik herken het wel heel erg, alleen heb ik de neiging me vast te klampen aan degene waarmee ik een relatie heb. Of een paar jaar geleden iemand waar ik enorm verliefd op was en toen heb ik ook hele genante dingen uitgehaald om maar bij hem in de buurt te zijn. Ik kan daar nu nog het schaamrood van op mijn kaken krijgen. Op dit moment is het al stukken minder, maar ik merk dat ik het op een bepaalde manier ook met mn vriend heb.

Maar ik denk dat het enige dat je in deze situatie kan doen, is het echt loslaten. Vooral omdat je het risico loopt anders geschorst te worden en je leraar toch wel aangegeven heeft het nu niet meer prettig te vinden. Het is heel lastig, ik weet het. Maar je komt er op deze manier niet verder mee, integendeel zelfs. Het beste wat je kan doen is de moed verzamelen om er met je therapeut over te praten, misschien dat die je raad kan geven hoe je die bepaalde leegte nu kan opvullen, want ik denk wel dat dat nodig is. Niet dat je nu weer in een ontzettend diep gat gaat vallen omdat je strohalm verdwenen is... Overigens vraag ik me af; ben je er wel mee eens dat je therapie binnenkort stop gezet wordt?
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
Met citaat reageren
Oud 12-03-2008, 09:44
Verwijderd
Ik herken je vehaal wel. Ik had het een paar jaar geleden ook met een docent van mij. Hij was de eerste die zag hoe slecht het met me ging. Hij was vertrouwenspersoon en ik had regelmatig gesprekken met hem. Hij gaf me het gevoel dat ik wél iemand was, dat ik intelligent en lief was. Uiteindelijk is hij ook met mijn ouders gaan praten. Ik werd al vrij snel opgenomen. Toen ik weer af en toe op school was, sprak ik hem nog wel eens, maar ik had geen les meer van hem. Ik dacht heel veel aan hem en onze gesprekken, maar ik durfde niet goed op hem af te stappen. Op een gegeven moment ging ik naar een andere school en is het een stuk minder geworden, maar ik blijf een zwak hebben voor die man. Het is echt niet zo dat ik verliefd was op hem ofzo, maar hij gaf me aandacht en liet mij voelen dat ik speciaal was. Nog steeds denk ik wel eens dat ik hem een mail wil sturen om te vertellen hoe het nu gaat.

Hmm, nouja, ik weet niet of je er iets aan hebt, maar er zijn dus meer mensen met zo'n situatie en je hoeft je niet te schamen. Echte tips heb ik niet helaas. Probeer in ieder geval echt afstand te houden, voor het uit de hand loopt. Misschien kun je alles wat je hem wilt vertellen op papier zetten. Gewoon voor jezelf, maar dan ben je het misschien een beetje kwijt.
Met citaat reageren
Oud 12-03-2008, 10:12
Pruts0r
Avatar van Pruts0r
Pruts0r is offline
Ik herken het verhaal ook wel, hoewel het bij mij minder sterk is. Ik heb twee heel goede vriendinnen, waar ik me behoorlijk aan vastklamp. Nouja, ik zie ze allebei niet vaak, maar dat komt door de afstand (de een 6 uur retour), of de studie (de ander heeft een heel zware studie). Het is wel houden van, van beide kanten trouwens, maar ik heb niet het idee dat ze zich er zo aan vastklampen, zoals ik doe.

Als ik een keer weer eindelijk iets heb af kunnen spreken, ga ik echt helemaal toewerken naar dat moment, nouja, door de dagen af te tellen en uiteindelijk de uren, en zelfs minuten, zo ook vorige week woensdag, toen ik naar K. toeging. Nouja, nu is dat op zich niet zo'n probleem, omdat ik weet dat het zeker leuk wordt altijd, maar het punt is, wat als één van die twee op een gegeven moment geen contact meer wil, of dat er iets mee gebeurt... Wat dan? Want dan kom ik weer terug in waar ik jaren geleden inzat, dus dat ik continu depressief ben..

Maar wat jouw verhaal betreft, ik snap wel dat je je zo vast bent gaan klampen aan die leraar, ik bedoel als je eindelijk iemand hebt die jou ziet als een gelijke, en die je ook nog eens het gevoel geeft dat je een gelijke bent, dan is het logisch dat je die persoon als een heel goede vriend(in) gaat zien. Ik vind de beslissing van de school dan ook raar, dat ze dreigden met schorsing, als je nog eens contact zou hebben met die leraar, want dan nemen ze je het enige af, dat echt iets voor je betekent.

Die angst voor afwijzing, dat herken ik heel erg. Bijvoorbeeld K., die praat niet veel over dingen, en als ik dan een gesprek heb, op msn is dat meestal, en het loopt niet lekker voor mijn gevoel, ga ik al meteen denken dat ze me zat is, net als hoe dat gaat bij de meeste mensen. Dat is echter helemaal niet nodig, ook jij had daar niet bang voor hoeven te zijn, maar het is wel begrijpelijk, en dan ga je je juist nog meer vastklampen aan die persoon. En nouja, afgelopen donderdag en vrijdag, heb ik me ook rot gevoeld, omdat woensdag een gigantisch hoogtepunt was, en de dagen daarna, was een soort van afkicken, hoewel de gewone dagen normaal ook al leuk zijn.

Dat hij zich gestalkt voelt, dat snap ik wel. No offense hoor, zeker niet, want het is begrijpelijk, dat hoe meer je je gaat vastklampen en hoe banger je wordt voor afwijzing, des te meer dat je gaat zoeken naar bevestiging, dat je niet afgewezen wordt. Het enige advies dat ik nu kan geven, is dat je moet proberen het te laten rusten. Dat is natuurlijk wel heel moeilijk, maar dat heeft tijd nodig, veel tijd.

En wat flyaway zegt, over het inzien dat het leven van die ander niet in het teken van jou staat, dat merk ik nu ook met een meisje, dat eerst een heel goede vriendin van mij was. Nu is het nog steeds wel een vriendin van mij (ook al zie en spreek ik haar nauwelijks), maar dat komt meer door de dingen die ik met haar mee heb gemaakt. Nouja, ik heb me heel erg aan haar vastgeklampt, ik zag haar gemiddeld 3-4 keer per week, een tijd lang, maar nu hoeft dat voor mij allemaal niet zo. Als ze een keer wil afspreken, daar heb ik geen problemen mee, maar ik gok dat dat wel niet meer zal gebeuren. Mja, dat ging dus niet van het ene op het andere moment van veel contact, naar geen contact. Nouja, contact irl ging vrij abrupt, eigenlijk, na een feest van de vriendengroep waar ik in zat (ik mocht haar meenemen), waar het misging (lang verhaal, dat ik hier niet ga plaatsen), maar vervolgens nam het allemaal heel geleidelijk aan af.
__________________
Stop living in the past, live for the future!
Met citaat reageren
Oud 12-03-2008, 19:42
Verwijderd
Nogmaals bedankt voor de reacties, ik had echt niet gedacht dat zoveel mensen het zouden herkennen of überhaupt zouden reageren.

@ metallica: wat het stopzetten van de therapie betreft, het doel van therapie was grotendeels te stoppen met snijden, en in dat opzicht heb ik mijn probleem opgelost. Wel voel ik me nog regelmatig ronduit slecht, maar over het algemeen ben ik nu in staat goed voor mezelf te zorgen, ondanks die negatieve gevoelens. Op sociaal vlak heb ik nog erg veel angsten, maar volgens mijn therapeut is de beste manier om over die angsten heen te komen door te oefenen, en daar ben/probeer ik ook mee bezig te zijn. Maar zoals ik al heb gezegd heb ik ook mijn twijfels of ik het wel in mijn eentje ga redden, dus ik denk dat ik dat ook morgen als ik therapie heb ga bespreken.
@ lentekriebel: Goeie tip, van dat opschrijven. Schrijven is voor mij sowieso een goede manier om afstand te nemen, dus ik zal zeker kijken of ik er wat mee kan. Dankjewel.
@ Pruts0r: Dat school heeft besloten dat ik geen contact mag hebben met die leraar en anders van school af moet, was op advies van mijn therapeut. Grenzen opzoeken en ze overschrijden is ook een onderdeel van mijn problematiek, en daarom moesten er ook duidelijke grenzen gesteld worden, zo werd gezegd. Ook kon zowel ik als mijn leraar het emotioneel niet aan, dus eigenlijk was dat misschien ook het beste. Toch had ik het idee dat het de laatste tijd weer beter ging en daar was ik blij om, misschien dat het daarom voor mij extra hard aankwam dat hij me niet meer wilde zien.
Met citaat reageren
Oud 12-03-2008, 22:04
jiesju
Avatar van jiesju
jiesju is offline
Ik heb zelf met zelfmoord gedachten gezeten en heb het ook geprobeert, in klas 1 heb ik mij heel erg vastgeklampt (nou jah voor mijn gevoel een stuk minder dan jij aan je leeraar) maar k heb me wel vast geklampt omdat ik bij hem gewoon me veilig voelde(hij is niet voor niks een vertrouwens persoon) ik heb een enorm slecht zelfbeeld gehad maar het is nooit zover gegaan dat ik naar een therapeut moest.

Heb heel veel vertrouwen in jezelf als ik dit zo lees denk ik dat het je zeker gaat lukken!!
Met citaat reageren
Oud 13-03-2008, 12:40
Fingon
Avatar van Fingon
Fingon is offline
Heb je geen hobby ofzo, als je een instrument speelt en in veel bandjes gaat he bje in no-time een social life.
Dus als je geen instrument speelt meteen beginnen (volgens mij is er een tekort aan bassisten, hier iig wel )
Ik herken prutsors verhaal ook wel, bij werd het ook gewoon minder tot het me niet meer raakte.
__________________
Semper vigilans
Atheist tot in de kist
Met citaat reageren
Oud 14-03-2008, 12:40
Pruts0r
Avatar van Pruts0r
Pruts0r is offline
Oh, maar trouwens, muziek is sowieso heel fijn en goed, als je met problemen zit. Ikzelf speel niet echt vaak een instrument, maar ik heb wel eens de behoefte om, als ik bij pap ben, basgitaar te spelen. En dan probeer ik met liedjes mee te spelen, die ik mooi vind. En dan zit ik vaak gewoon 2 uurtjes ofzo te prutsen. Daar hoef je je niet persé rot bij te voelen, hoor, zeker niet, maar bij mij is het gewoon dat ik bij veel nummers bepaalde herinneringen heb, of een bepaald gevoel krijg en dan probeer ik op een bepaald moment dat nummer mee te spelen, of te leren. En dan dwaal je weer heerlijk af, of niet heerlijk afhankelijk van de herinneringen die je daaraan hebt, naar die herinnering, of dat gevoel. En drummen dat vind ik ook geweldig om te doen, dat doe ik wel vaker bij een goede vriend van mij. En ook dan speel ik vaak nummers mee (dat lukt me beter dan op de basgitaar, omdat ik vaak meetrommel met de muziek die op de radio o.i.d. is, onbewust)

Misschien zondag weer eventjes drummen. En het is ook gewoon leuk, om te improviseren op een muziekinstrument, om gewoon wat dingetjes uit te proberen. Echt, een goede tip van Fingon, om een muziekinstrument te gaan bespelen. Niet persé omdat je dan een social life krijgt, maar meer omdat muziek een heel goede manier is om dingen te verwerken, althans, dit werkt bij mij heel goed en het werkt ook goed, om de mooie dingen terug te halen.
__________________
Stop living in the past, live for the future!
Met citaat reageren
Oud 14-03-2008, 19:11
Daboman
Avatar van Daboman
Daboman is offline
Citaat:
Je hebt er inderdaad gelijk in dat ik te veel vasthoud aan het verleden terwijl ik me juist meer met de toekomst bezig zou moeten houden. Ik denk dat dit vooral komt doordat ik bang ben voor de toekomst, want ik ben een doemdenker. De laatste tijd probeer ik overigens wel contact te hebben met andere mensen, maar dat verloopt (van mijn kant) erg moeizaam en hoewel ik het op het moment zelf wel leuk vind heb ik daarna altijd een soort 'kater' om het maar zo te noemen. Dan ben ik ineens ontzettend gefrustreerd dat ik niet goed uit mijn woorden heb kunnen komen en krijg ik last van huilbuien. Maar ik doe mijn best, al is het moeilijk. Bedankt voor je tip
Dat je goed bij anderen wil overkomen herken ik ook. Wanneer je langer met mensen omgaan zul je zien dat ze niet zo slecht over je denken als je zelf misschien denkt. Ik denk dat je een beetje perfectionistisch bent. Je hoeft ook echt niet de leukste of de geweldigste te zijn, als het op dat moment gezellig is, is het toch goed? Je legt de lat te hoog voor jezelf.

Verder moet je het vaak wel heel bont maken, willen mensen echt niet meer met je op willen trekken. In het ideale geval heb je zoiets van mochten mensen me toch verlaten, dan vind ik wel weer iemand anders. En mensen waar je altijd ruzie mee hebt zijn het niet waard om mee om te blijven gaan.

Verder, zoals de rest aangeeft, een muziekinstrument, of een hobby in het algemeen, helpt ook. Als je je vastklampt aan een hobby zal die niet ineens weg gaan. En dat je dan meer contacten krijgt klopt ook. Als je in een vereniging gaat, leer je die mensen vanzelf kennen en kan je nog lekker bijkletsen over je hobby ook. Ik kan met sommige mensen echt eindeloos discusseren over m'n hobbies.
__________________
Diamanten zijn moeilijk te vinden.
Met citaat reageren
Oud 18-03-2008, 19:40
Verwijderd
@ Daboman: Je hebt wel gelijk hoor, over dat perfectionisme. En ook een (andere) hobby zou geen kwaad kunnen. Zoals altijd ben ik veel bezig met schilderen en dat is ook iets wat mij erg gelukkig kan maken. Met de nadruk op ‘kan’, want ook daarbij komt veel perfectionisme kijken. Maar momenteel heb ik niet veel tijd om met andere dingen bezig te zijn dan school en mijn toelatingsopdrachten voor de kunstacademie, waardoor sociale activiteiten nu al helemaal op een laag pitje staan. Omdat dat voor mij toch al erg gecompliceerd is en ik dat er nu even niet bij kan hebben, want dat wordt me snel te veel. Muziek is inderdaad een goed hulpmiddel om met emoties om te gaan. Het zelf maken kan ik niet, maar als ik schilder heb ik altijd muziek opstaan. Heerlijk is dat, ik kan er dan helemaal in opgaan, even weg zijn. Dus daar probeer ik wel mee bezig te zijn.

Inmiddels heb ik een beslissing kunnen nemen over hoe verder te gaan met mijn leraar, en ik zal het binnenkort uitgebreider proberen te vertellen. Om alles goed op een rijtje te krijgen, en om mezelf ervan te overtuigen dat ik goed bezig ben. Maar nu lukt dat even niet, dus binnenkort.
Met citaat reageren
Oud 18-03-2008, 20:14
metallica
Avatar van metallica
metallica is offline
Offtopic: Ik vind je schilderijen btw echt geweldig
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
Met citaat reageren
Oud 18-03-2008, 21:43
Verwijderd
Offtopic: Aw dankjewel, echt leuk om te lezen
Met citaat reageren
Oud 20-03-2008, 09:15
strontkind
Avatar van strontkind
strontkind is offline
goed opgeschreven, knap dat je van jezelf herkent dat je je vastklampt aan mensen en dit niet ontkent.
het is ook wel een borderline kenmerk haha maar hoeft niet te betekenen dat je het doet omdat je borderline hebt hoor.
wat je kunt doen is, zorgen dat je een beter zelfbeeld krijgt. makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.
deels een kwestie van geluk, deels een kwestie van positieve ervaringen opdoen.
door die ervaringen verbetert je zelfbeeld.
stel je bijvoorbeeld open voor je omgeving, de mensen waarbij je zoiets hebt van, die zijn wel oke. mensen die af en toe naar je vragen, ook eens aan hun vragen hoe het met hen gesteld is, soms eens afspreken e.d. doe je ook al aardig las ik.
verder een kwestie van tijd denk ik, t is een leerproces, daar is die therapie ook erg goed voor.

zelf heb ik ook erg veel meegemaakt waardoor ik onzeker werd en sociaal niet erg top was.
en ik had ook altijd een periode waarbij ik 1 of 2 personen in het bijzonder claimde. daardoor liepen die vriendschappen vrijwel altijd stuk.
momenteel houd ik vriendschappen meer op de vlakte. ben wel mezelf, maar gooi niet me hele hebben en houwen op tafel en sta niet meer iedere dag bij mensen op de stoep.
daardoor heb ik geleerd dat mensen ook mij kunnen bellen en ook naar mij toe kunnen reageren, terwijl ik eerst dacht, dat doen ze toch niet.
in ieder geval succes ermee, hoop dat je er iets aan hebt.
__________________
ik zeg maar zo: ik zeg maar niks. dan kunnen ze ook niet zeggen dat ik iets gezegd heb.
Met citaat reageren
Oud 21-03-2008, 15:22
Daboman
Avatar van Daboman
Daboman is offline
Citaat:
goed opgeschreven, knap dat je van jezelf herkent dat je je vastklampt aan mensen en dit niet ontkent.
het is ook wel een borderline kenmerk haha maar hoeft niet te betekenen dat je het doet omdat je borderline hebt hoor.
wat je kunt doen is, zorgen dat je een beter zelfbeeld krijgt. makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.
deels een kwestie van geluk, deels een kwestie van positieve ervaringen opdoen.
door die ervaringen verbetert je zelfbeeld.
stel je bijvoorbeeld open voor je omgeving, de mensen waarbij je zoiets hebt van, die zijn wel oke. mensen die af en toe naar je vragen, ook eens aan hun vragen hoe het met hen gesteld is, soms eens afspreken e.d. doe je ook al aardig las ik.
verder een kwestie van tijd denk ik, t is een leerproces, daar is die therapie ook erg goed voor.

zelf heb ik ook erg veel meegemaakt waardoor ik onzeker werd en sociaal niet erg top was.
en ik had ook altijd een periode waarbij ik 1 of 2 personen in het bijzonder claimde. daardoor liepen die vriendschappen vrijwel altijd stuk.
momenteel houd ik vriendschappen meer op de vlakte. ben wel mezelf, maar gooi niet me hele hebben en houwen op tafel en sta niet meer iedere dag bij mensen op de stoep.
daardoor heb ik geleerd dat mensen ook mij kunnen bellen en ook naar mij toe kunnen reageren, terwijl ik eerst dacht, dat doen ze toch niet.
in ieder geval succes ermee, hoop dat je er iets aan hebt.
Dat speelt inderdaad een grote rol. Dat je denkt dat mensen je zullen laten stikken. Maar daar zit een belangrijk verschil tussen de mensen waar je wel mee kunt opschieten en mensen waarmee je niet kan opschieten. Mensen waarmee het toch niet klikt zoeken je niet meer op. Mensen waarmee het wel klikt en die het waard zijn mee om te blijven gaan zoeken je dan wel op.

Het mooie is trouwens dat je die positieve ervaringen zelf kunt maken. Gewoon door je bezig te houden met wat je echt leuk vind. Het is me al veel eerder opgevallen dat hele succesvolle mensen zo succesvol zijn omdat ze het zo leuk vinden wat ze doen. Dus ik denk dat we wel kunnen concluderen dat als je doet wat je leuk vindt dat je er bijna automatisch ook goed in bent. Dat is een bron om zelfvertrouwen uit te halen.
__________________
Diamanten zijn moeilijk te vinden.
Met citaat reageren
Oud 22-03-2008, 20:07
Verwijderd
Citaat:
Stel je bijvoorbeeld open voor je omgeving.
Eigenlijk is het heel tegenstrijdig. Ik ging me vastklampen aan mijn leraar omdat ik het gevoel had dat hij de enige was die van me hield, maar het probleem was (is) juist dat ik andere mensen niet toesta om van mij te houden. Ik sta niet open. Dus ik creëer mijn eigen ongelukkigheid door me vast te houden aan de gedachte dat er op hem na toch verder niemand wat om me geeft, terwijl dat in eerste instantie juist de gedachte was die me op de been hield. Dat ik dat nu inzie is ook de reden dat ik heb besloten dat ik niet meer met deze leraar om kan gaan. Ik wil van mezelf leren houden, en om dat te doen zal ik ook open moeten staan voor liefde van anderen, en dat kan ik niet zo lang ik (met deze instelling) met mijn leraar omga. Van de week ben ik naar hem toe geweest om dit uit te leggen, en daar heeft hij begripvol op gereageerd. Ik heb er een dubbel gevoel bij, en hoe ik het nu verder vol ga houden om (voorlopig) geen contact te hebben weet ik niet goed. Maar dat ik dit heb ingezien en heb durven zeggen is denk ik al een hele stap.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Liefde & Relatie verwerken van je ex
divindae
112 24-10-2006 11:20
Liefde & Relatie Moeilijk om hem los te laten
Anijs
22 01-08-2005 13:40
Psychologie Leeftijd voor vriendschap te groot ???
Tieneke
57 15-05-2005 21:55
Psychologie Borderline (BL)
MisterDJ
10 11-05-2005 07:11
Liefde & Relatie Relatie met een "badboy"
One of a kind
43 29-04-2004 00:15
Liefde & Relatie Help mij pleese!!
Philemon
19 26-05-2003 20:01


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 19:27.