En beschrijf het maar als een goede scène, voor het effect
.
Via de stalen treden die in de muur verankerd zitten, daal ik af naar de stadsgracht. Ik probeer elegant in het bootje dat onder me dobbert te stappen, maar struikel en val tegen hem aan. Hij pakt me vast en we kijken elkaar aan. Dan kijk ik weg, het is zo moeilijk. In mijn lichaam vechten gevoel en verstand hun eigen strijd, ik probeer ze te negeren, ze buiten dit moment te sluiten.
Ik ga zitten en heb het gevoel dat dit een droom is, de stadslichtjes, het donkere water onder me, het blauwige licht dat in de bruggen schijnt en dat de weerspiegeling in het water bijna surrealistisch maakt. En hij naast me. Ik ken hem zo goed maar nu voel ik me toch als een vreemde. Er is zoveel, zo onverwacht, gebeurt de laatste dagen en ik weet even niet meer wie ik ben binnen onze relatie. Alles is anders, en toch nog steeds zo vertrouwd.
We varen langzaam weg, zwijgend. Er valt zo weinig te zeggen, en ik zou niet eens weten hoe ik moet verwoorden wat ik nu voel. Onder een donkere brug slaat de motor af. We kijken elkaar aan en opeens weet ik het zo zeker; dit is niet te ontkennen, niet eens te beredeneren. We schuiven naar elkaar toe en in dat bootje onder die brug kussen we weer, niet meer vol twijfel maar vol overgave. Toch vraag ik nog één keer: "Weet je het zeker?" want de gedachte om hierna weer weggeduwd te worden kan ik niet verdragen.
Hij leunt zachtjes tegen mijn schouder. "Mijn hart klopt zo snel." En ik voel het, mijn hand op zijn borst. En voor het eerst voel ik geen twijfel meer, wel angst nog voor alles wat we zullen moeten overwinnen. Maar geen twijfel is meer mogelijk over wat er tussen ons is. De spanning die de laatste dagen mijn nek en schouders zo vastzetten, glijdt van me af.
Op een open stukje water leggen we de boot weer stil en praten weer met elkaar zoals vroeger. Ik lig tegen hem aan in dat bootje, op het water in die nachtelijke stad waar we geen deel meer van uit lijken te maken. Dan slaat een klok twaalf uur. Dit is perfect, in al zijn onmogelijkheid.
Dit is van 2 dagen geleden, ik vond het moeilijk om het "gevoel in een film te zitten" over te brengen, maar dat kon ik toen niet van me afzetten. Het "klopte" zoals het normale leven maar zelden klopt, ookal was het moeilijk.
Ben benieuwd!