kort verhaal!!

Hey mensen,
Ik was laatst mijn documenten aan het bekijken om te kijk wat ik allemaal weg kon doen en raad eens wat ik vond!!
Een verhaaltje dat ik ongeveer een jaar geleden schreef, maar nooit meer wat mee heb gedaan.

Verhaal:

Een vrouw ver van de deze tijd verward door alle veranderingen die zich hadden voort gedaan.
Volgens de maatschappij vormde ze een bedreiging. 'Ze kon schadelijk zijn' zeiden ze,
Ze was gek, alles wat ze vertelde was een leugen, tenminste dat dachten ze.
Ze werd in een gesticht geplaats.
Na 5 jaar kwam er een nieuwe verzorger in het gesticht, zelf was hij streng gelovig en zij was zijn eerste taak.
Ze sprak nooit, ze keek nooit op. Pas wanneer ze alleen was ging ze snel achter haar bureautje zitten en krabbelde wat met veer en inkt op papier.
Na 4 maanden kwam er een dag dat de verzorger wou weten wat ze nou op papier had geschreven,
maar het waren geen brieven. het waren portretten van zijn familie, van zijn vrienden.
Hij keek verschrikt en vroeg of ze hen kende.
Ze schudde lichtjes met haar hoofd en begon voor het eerst te spreken.
'Vanavond.. je vrouw en kind.. zo tragisch... het spijt me..'
Hij onderbrak haar: ' wat spijt je? en wat is er met mijn gezin?'
' Ze zullen sterven' zei ze' vanavond bij een auto-ongeluk en op het zelfde moment krijgt je vader een hartaanval'
De verzorger keek haar aan, zei dat hij haar niet geloofde en liep weer weg.
De volgende morgen werd de verzorger wakker gebeld met de mededeling dat zijn vrouw, kind en vader waren overleden.
Hij rouwde voor maanden en bedacht zich plots wat de vrouw uit het gesticht hem had verteld.
Hij vroeg haar hoe ze het wist, maar kreeg geen antwoord.
Ze verteldde hem steeds vaker wat zijn toekomst hem zou brengen, alle vreselijke ongelukken waarvan het onmogelijk was dat ze het kon weten.
Alles ging precies zoals ze had verteld en hij vertelde zijn vrienden dat hij haar verdacht van hekserij of misschien was ze wel de duivel!
Samen met zijn vrienden haalde hij haar 's avonds uit het gesticht en leiden haar naar een plaats aan de oever.
Ze legde haar op een bedje van stro.
'Moeten we dit wel doen? er is iets mis. ze verzet zich niet!' zei een vriend van de verzorger.
'We moeten dit doen voor dat ze meer mensen vermoord!' riep hij terug en stak het stro met een fakel aan.
Het bedje van stro brandde en het lichaam erop verroerde zich niet.
Het vuur kroop langs haar lichaam en plots doofde het.
De mannen staken het bedje velen malen aan maar steeds opnieuw doofde het vuur wanneer het haar lichaam raakte.
'Breng me terug' zei de vrouw, en zoals ze dat zei deden de mannen dat.
3 dagen later waren de vrienden en verzorger omgekomen tijdens een avondje stappen.
ze waren meerdere malen neergestoken op verschillende plekken en vervolgens beroofd.
De vrouw hoopte dat het afgelopen was met mensen die haar voor gek verklaarden of haar als bedreiging zagen, terwijl ze allen alleen probeerde te waarschuwen.
maar nee, de broer van de verzorger had gehoord over de vrouw en wat ze allemaal kon.
De man had zijn broer voor gek verklaard, maar nu kon hij er niet omheen, hij wou zijn broer wreken.
Hij sloop 's nachts naar het gesticht en stak het in brand.
' Gestoorde heksen, brandt toch in hel!' riep hij uit en rende het bos in.
De volgende morgen hoorden het volk op het nieuws dat er een man was doodgebeten door een zeldzame wolfsoort bij het bos naast het gesticht dat was afgebrandt op 1 kamer op begaande grond na.
Tekeningen van alle overleden mensen hingen er nog maar er was niemand te bekennen.
De vrouw was verdwenen, maar voor ze totaal verdween had ze een brief geschreven aan haar bedkleindochter:

Mijn mooiste kindje,

Je ogen zoals die van oma, je mond en neus zoals die van je moeder.
Ik ben terug gekeerd om mensen te waarschuwen voor de toekomst, maar het liep uit de hand.
Ik bied mijn excuses aan aan allen die ik pijn deed, zodra ik weet dat alles goed met jou komt zal ik rusten en weggaan.
Nooit weer zal ik terug keren naar de aarde,
Sandra Isabella Olstenburgh zoek mij op en laat mij met een gerust hart je verlaten.

Je bedovergrootmoeder,
Marga Hariette Olstenburgh

Zoals haar bedovergrootmoeder als laatste wens had ging Sandra naar haar graf, legde haar brief en een roos neer en met de woorden:

'Als ik bang ben, denk ik aan jou,
als ik gelukkig ben, denk ik aan jou
en als ik sterven zal, denk aan wat ik heb gedaan.
Voor u en de mensheid.'

Nam ze afscheid en sindsdien kwam ze elk jaar op de dag dat ze de brief kreeg terug naar het graf om haar bedovergrootmoeder te vertellen hoe het met haar ging en wat ze allemaal had meegemaakt.

wat vinden jullie?
grazie mille voor de aandacht xx

Ik ben blij verrast te zien dat er een verhaal geplaatst wordt dat geen stereotype tiener-school-verhaal is. Maar toen ik je verhaal wilde gaan lezen, raakte ik van slag door je eerste zin. Wat staat daar überhaupt? Dus toen heb ik niet verder gelezen.

Bij deze mijn tip: let op je zinsbouw.

[Linda Prins]

Bijzonder verhaal, oké die zinsopbouw daar moet nog een beetje aan gewerkt worden, maar verder is het verhaal wel aardig in elkaar gezet, en als je het zelf ook leuk vind, gewoon er mee doorgaan, zelfs de grootste schrijvers van nu, die bekende boeken hebben geschreven, moesten hun verhaal, na het de eerste keer op papier te hebben gezet, vele malen bijwerken, en verbeteren, voordat het verhaal uiteindelijk goed en wel op papier stond,

Ik vond het verhaal echt heel goed. beter dan die troep van Carry Slee. Tot welk genre hoort dit verhaal eigenlijk?