Als de dag van gisteren.

[ro-tje]

Hoi, mijn naam is Lyra. Ik woonde in Amerika en ben sinds kort naar Nederland verhuist. Dan vraag je je misschien af waarom dit verhaal toch in het Nederlands is, maar ik heb het laten vertalen door mijn oom die hier woont. Ik kan zelf nog geen Nederlands praten, maar ik ga sinds kort naar school en probeer mijn leven weer op de goede weg te krijgen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn dochter, Rickie. Ze lijkt verschrikkelijk veel op mij, maar ik hoop dat zij een betere toekomst tegemoet gaat dan mij. Ik heb meer meegemaakt dan een meisje van mijn leeftijd meegemaakt hoort te hebben.. Misschien vraag je je wel af waarom ik naar Nederland toe ben gekomen, en dat zal ik je nu vertellen. Misschien vind je het een sentimenteel en overdreven, maar dit is mijn levensverhaal.

Het was mei 1994, en ik was net 15 geworden. Zoals gewoonlijk was mijn vader er niet toen ik jarig was. Ik zou er ondertussen wel aan gewend moeten zijn, maar toch hoop je dat hij deze keer dan toch zou komen. Dat hij toch ons adres zou opzoeken en naar ons toe kwam om te kijken wat er van ons geworden was. Maar hij was er weer niet. Het was de dag waarop mijn leven voor altijd zou veranderen, en het zou dramatisch veranderen. Maar ik zal eerst mijn levensverhaal van voor de verandering vertellen:

Mijn moeder was er altijd voor me, ook al had ze een hele drukke baan bij een krant en was ze vaak weg. Altijd als er iets was, als ik moest huilen of was gevallen, kwam ze binnen lopen. Ik had er nooit echt bij na gedacht, maar als nu ik er over na denk, was ze er op zulke momenten altijd. Ik weet nu hoe dat komt, ze was een heks, en dat ben ik ook. En dan zie en hoor ik jullie meteen denken aan die heksen uit tekenfilms met vies grijs haar en lange lelijke nagels, gore met puisten bedolven gezichten en lelijke zwarte kleren... en natuurlijk niet de bezemsteel te vergeten. Maar dat is het tegenovergestelde van mijn moeder. Kristel had lange blonde haren, die altijd vastgebonden waren in een paardenstaart of een loshangende knot. Ze was heel slank en had altijd mooie kleren aan. Vroeger trok ik altijd haar kleren aan en hoopte met mijn hele hartje dat ik later net als haar zou worden. Ik wist dat ik niet zo mooi en geliefd was als mijn moeder, ik was vaak chagrijnig en helemaal niet zo knap als haar. Mijn haar was sluik en pluizig, mijn ogen waren donker en glinsterden niet zo mooi als die van haar. Als ik naar mijn lichaam keek, leek dat niet eens in de verste verte op dat van Kristel. Als we door de straten van New York liepen, werd mijn moeder altijd na gefloten en met priemende ogen door de mannen bekeken. Ik was dan altijd jaloers, maar toch hield ik meer van haar dan wat dan ook. Hoe kon ik niet van haar houden, ze was de enige die ik had. Ik had geen broertjes of zusjes, en had niet veel speelkameraadjes. Ik speelde vaak alleen, omdat ik nooit mee mocht spelen van de kinderen in mijn straat. Er was meer een jongetje waar ik mee kon spelen, Jorik. Hij was net als mij, klein, stil en heel verlegen. Toen we ouder werden, en rijp werden voor de liefde, werden we verliefd op elkaar. Samen konden we overal over praten, maar hoe moeilijk het leven ook voor me werd, hij was er altijd voor mij. En ook al is hij niet meer hier, ik weet dat hij er nog steeds voor me is. En als de dag komt dat ik ook dood zou gaan, zal ik aan hem denken, en aan Kristel. De twee mensen waar ik het meest om heb gegeven zullen me met open armen ontvangen, op de plaats waar de mensen heen gaan als ze dood zijn. Misschien word ik wel heel oud maar ik zal niet zelfhandig een einde maken aan mijn eigen leven. Ik zal rustig sterven en geen drama maken van het eind. Maar ik dwaal af. Ik zal je vertellen wat ik nog weet van mijn vader. Hij was nog jong toen hij samen met mijn moeder mij maakte. Hij was te jong om een gezin te kunnen onderhouden, en hij gaf het al snel op. Ik was 8 jaar, en ik weet het nog alsof het gisteren was. Mijn ouders maakte steeds vaker ruzie, en wat ik er nog van weet is dat het altijd over geld ging, of over mij. Hij had mij nooit gewild en kon mij dus ook niet meer betalen. Hij dacht geloof ik dat ik nog te jong was om het te begrijpen, maar ik begreep elk woord. Hij wou mij niet. Toch hield ik zielsveel van mij vader, meer dan ik hield van mijn moeder, het was een lieve man. En ook al had hij mij nooit gewild, hij deed nooit gemeen tegen mij, en diep van binnen voelde ik dat hij van me hield, en om me gaf ondanks het gebrek aan geld om me te onderhouden. Hij heeft mij nooit pijn gedaan, fysiek dan. Op de dag dat hij wegging, gaf mij me een kus en zei : 'Ik hou van je Lyra, en je zult me snel weer zien. Ik moet alleen wat voor mijn werk regelen in het buitenland en ik kom snel weer terug.' Ik wist dat hij loog, hij hoefde nooit naar het buitenland voor zijn werk. Hij werkte in een garage, en al die 8 jaar was hij nog nooit naar het buitenland geweest. Ik wist dat het slecht ging met de zaak, en dat hij altijd de kans liep om ontslagen te worden. Maar ondanks die vreselijke leugen waarmee hij uit mijn leven is gestapt, moest ik toch bijna iedere dag, en vooral elke verjaardag die hij gemist had, denken aan zijn woorden... 'ik kom snel weer terug..' Maar ik heb hem nooit meer gezien, en hij was de eerste persoon om wie ik veel gaf die ik kwijt ben geraakt. Ik weet nog dat hij weg reed op zijn brommer, en dat mamma huilend op de stoep van ons huis zat. Ik was naar haar toe gelopen en had mijn armpjes om haar heen geslagen. Ze was ten einde raad, hoe kon ze zichzelf en een klein meisje onderhouden? Ze had geen werk en dus ook geen inkomen, en iedereen weet dat je het van een uitkering niet kon redden, vooral in Amerika niet. Ze was vastberaden om niet in de goot van de samenleving terecht te komen, en ging werk zoeken. Ik zat vaak alleen thuis en begreep niet waarom alles zo slecht was en waarom Kristel zo vaak weg was. We hadden maar weinig eten, en geen geld genoeg voor mooie kleren. Ik zat die tijd vaak alleen thuis, ik had (zoals ik al verteld heb) geen vriendjes en speelde alleen in de tuin achter ons huis.

Niet bijzonder en ook niet echt mooi. Probeer eens wat alinea's? Dit is bijna niet door te komen. Probeer een beetje op je stijl en woporden te letten.

Succes

Grim

[tiram]

Hmm..het kan wel een leuk verhaal worden opzich, maar je schrijft nu een beetje euhm.. *kan niet op woord komen* langdradig. En idd, werk meer in alinea's.
Succes!

[ro-tje]

Hier weer een stukje......met alinea's! kus ro-tje


Al snel moesten we verhuizen naar een groot huis zonder tuin, waar alleen een kamer van ons was. Kristel vertelde me dat onze kamer niet van ons was, maar van meneer Holden, en dat we het zo netjes mogelijk moesten houden omdat we anders op straat stonden. Terwijl mamma weg was hield ik de kamer schoon. Ik maakte het enige bed in de kamer op, en hield het kleine keukentje zo schoon mogelijk. Er was maar een andere kamer waar we kwamen in het huis, en dat was de badkamer op de eerste verdieping. Het was een hele kleine ruimte met alleen een oud bad wat je tegelijkertijd ook als douche kon gebruiken. Meneer Holden verwachtte van ons dat we die kamer ook schoon hielden. Dus een keer per week liep ik met een emmertje sop de trap af en maakte de vloer, het bad en de wc schoon. Ik was daar vaak de hele dag mee bezig en vond het heel vervelend werk, maar ik had mamma beloofd dat ik haar zou helpen en dat deed ik dus ook.

Ik moest ook naar school toe, daar was ik erg stil en viel niet op. In de pauze at ik stilletjes mijn lunch op en ging op het bankje op het schoolplein zitten. Ik had geen vriendinnetjes, en voelde me erg eenzaam. Ik werd niet gepest, ik denk dat ik me zo onopvallend wist te maken dat de kinderen op onze school zich niet aan mij stoorden en verder gingen met hun leven zonder mij op te merken

Als ik thuis kwam en niets meer kon schoonmaken, omdat alles al schoon was, speelde ik op onze kamer met geïmproviseerd speelgoed, zoals pannen en lege shampoo flessen. Soms zat ik uren bij het raam, kijkend naar de kinderen die op straat speelden. Ik durfde zelf niet naar buiten te gaan om mee te spelen. Ik was veel te verlegen en bang dat ik niet geaccepteerd zou worden. Ik maakte dus geen vriendjes en zat elke dag eenzaam op onze kamer te wachten tot mamma 's avond laat thuis kwam. Ze had nog steeds geen goede baan gevonden en werkte nu in een wegrestaurant. Ze was moe, ik voelde altijd dat ze moe was. Ik wist niet dat het apart was dat je kon voelen hoe iemand zich voelde. Maar aan die eigenschap van mezelf heb ik mijn beste en enige echte vriend te danken.

Ik had nog nooit in mijn eentje boodschappen gedaan, maar ik werd ouder en mijn moeder wist dat ik geen vriendjes maakte en wist dat ik altijd binnen zat. Ze voelde zich schuldig en dat wist ik. Maar ik nam het haar niet kwalijk, dat doe ik nog steeds niet. Ik was volwassen genoeg om te begrijpen dat ze alles voor mij deed wat ze kon, ze moest toch werken en zorgen dat wij konden eten. Ze nam me voor het eerst mee naar buiten, ik wilde niet, maar ik durfde niet tegen te stribbelen toen ze me jas aan trok en me bij de hand nam. We liepen over de straat en ik had het gevoel alsof iedereen naar ons keek. We hoefden maar een paar minuten te lopen en we kwamen aan bij een kleine supermarkt. Mamma nam me mee naar binnen, ik was zo verbaasd dat ik helemaal vergeten was dat ik bang was. Ik moet nog steeds lachen als ik aan die dag terug denk, ik vond het zo mooi dat ik door de lange gangen heen rende en alle dingen op de planken aandachtig bekeek. Ik kakelde vrolijk tegen Kristel over alles en nog wat, over de shampoo fles die Piet heette en over alles wat ik wel zou willen hebben van die planken. Een nogal goedige zwarte mevrouw keek me lachend aan, en meteen werd ik weer verlegen en kroop achter mijn moeder weg, die lachend een praatje maakte met de mevrouw. Stiekem keek ik van achter mijn moeders benen naar de mevrouw en zag dat ze bijna het hele gang pas in beslag nam door haar gestalte. Ze had zo'n lief en gezicht dat het me altijd bijgebleven is, het straalde gewoon goedheid uit.

Sinds die dag ging ik vaak naar de supermarkt, ik maakte nog steeds geen vrienden en ging ook niet buiten spelen, het enige wat ik buiten onze kamer deed was de badkamer schoonmaken en naar de supermarkt gaan. En daar leerde ik Jorik kennen, ik wist dat hij bij mij op school zat, en had vaak stiekem naar hem gekeken terwijl ik op het bankje zat.
Hij was een kleine jongen met dezelfde verlegen blik in zijn ogen als ik had, ook hij maakte geen vrienden. Hij zat vaak alleen op de schommel waar zijn lange blonde haar, dat geknipt was in een paddestoelvorm, wapperde in de wind. Maar in tegenstelling tot mij, trok hij juist wel de aandacht, ook al probeerde hij zo onopvallend mogelijk te zijn. De grote jongens, die een paar klassen hoger zaten, sloegen hem vaak, en ik voelde zijn pijn en angst. Hij maakte zich zo klein mogelijk om niet op te vallen, maar daar door viel hij juist meer op. Ik snapte niet waarom het mij wel lukte om onopvallend te blijven en hem niet, ik vond het niet eerlijk en had heel erg veel medelijden met hem. Maar er was niets dat ik kon doen.
Jorik kwam ook vaak in de supermarkt, het was denk ik de plek die ons troostte, de plek waar we ons niet bang hoefde te voelen omdat we er geen mensen tegen kwamen van school. Ik keek vaak stiekem naar hem, ik was toen 10 jaar en over twee jaar zou ik naar de hogere school gaan.

[tiram]

Leest meteen makkelijker!

tiram schreef op 25-06-2004 @ 20:55 :
Leest meteen makkelijker!

[ro-tje]

Maar is het verhaal ook leuker geworden?

Nog steeds in ongeveer dezelfde stijl, ik zie het verschil niet echt. Het wordt gewoon overschaduwd door de alinea's


Grim

[ro-tje]

Nog een keer proberen dan! kus ro-tje


Het was donderdag en ik moest boodschappen doen voor Kristel, ze vroeg me vaak om na school wat spullen te kopen, toen ik Jorik weer zag staan. Hij stond midden in het gangpad, alsof hij ergens op wachtte, en keek in de richting waar ik vandaan kwam. Ik werd helemaal rood en wou snel weglopen. Maar hij fluisterde mijn naam op een toon die ik gewoon niet kan beschrijven, 'Lyra..' Verbaasd bleef ik staan. Ik had nog nooit zijn stem gehoord, en had eigenlijk, naïef dat ik was, gedacht dat hij die ook niet had, omdat hij hem nooit gebruikte. 'Lyra..' het bleef in mijn hoofd spoken, maar ik bleef staan. We wisten geen van beiden wat te zeggen, en volgens mij was Jorik er nogal ondersteboven van dat hij zoveel lef had om zomaar mijn naam te fluisteren. Hopeloos keek hij mij aan. Ik wist niet precies wat ik moest doen, moest ik weglopen en hem zo hopeloos achterlaten? Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, en ik bleef staan. Toen nam ik een besluit, ik vroeg hem mee naar huis. Ik wist dat hij net zo was als mij, en dat was de reden dat ik het vroeg. Ik hoefde me niet voor hem te schamen, ik was zelf precies hetzelfde. Met een stem die soms net klonk alsof het niet die van mij was, omdat ik hem nooit gebruikte, vroeg ik het hem. Zijn ogen begonnen te glanzen, en ik voelde zijn opluchting en verbazing. 'Echt?' vroeg hij zo ongelovig als hij zich voelde. Jorik wist altijd al zijn emotie in zijn stem vast te leggen, waardoor ik soms niet eens mijn gave nodig had. hij verraadde zijn emoties altijd in zijn stem en ik kende hem beter dan iedereen. Samen liepen we naar mijn huis, waar we de rest van de dag samen doorgebracht hadden. We waren prima speelmaatjes, we hadden geen woorden nodig om ons uit te drukken. Soms leek het net alsof hij dezelfde gave had als ik, maar ik wist dat het niet zo was. Ik liet hem mijn 'speelgoed' zien en hij hielp mij met het opruimen van de badkamer. 's Avonds bleef hij eten, mijn moeder was dolgelukkig toen ze thuis kwam. Ze was zo blij dat ik iemand gevonden had, dat ik er helemaal warm van werd.

Steeds vaker kwam Jorik mee naar huis, we speelden en hij hielp mij me opruimen. Op school kwam hij altijd naast mij zitten op het bankje en opeens viel ik ook op, hoewel we niet gepest werden. We gingen naar de achtste klas, zoals jullie het in Nederland noemen. En we werden ongekend goede vrienden, onafscheidelijk. Mijn moeder vroeg wel eens aan Jorik of zijn moeder wist dat hij bij ons was. Dan voelde ik een vlaag van verdriet over me heen waaien, afkomstig van Jorik. Ik wist dat hij geen vader had, dat had hij me zelf verteld, toen ik vertelde dat ik eigenlijk ook geen vader meer had. Maar hij had het nooit over zijn moeder, en ik vroeg er ook niet naar. Hij wou het er niet over hebben, dat merkte je aan hem. Misschien had ik er toch naar moeten vragen, dan was het misschien makkelijker voor hem geweest.
Toen we naar de 'brugklas' moesten, kozen we voor dezelfde school en zorgde Kristel ervoor dat we in dezelfde klas kwamen. Ik had nog steeds geen nieuwe vrienden gemaakt en ik had genoeg aan mezelf en aan Jorik. Het werd een tijd van grote veranderingen. Mijn lichaam veranderde en ik begon een keer per maand te bloeden, bloed dat gepaard ging met pijn. Ik was vaker chagrijniger en mijn interesses begonnen te veranderen. Ik wou niet meer met speelgoed spelen en ik raakte meer geïnteresseerd in de buitenwereld. Mijn angst was niet weg, en ik had nog steeds moeite om me buiten de kamer te begeven. Maar mijn moeder was er voor me, ze had een nieuwe baan bij de krant, en ze verdiende meer geld. En ze was echt goed in de baan want ze kreeg veel meer betaald dan vroeger. Ze nam me voor de eerste keer in mijn leven mee de stad in. Ik keek mijn ogen uit, ik had de stad wel van veraf gezien, maar hoe kon ik weten dat de gebouwen echt zo hoog waren?! Ik kreeg mooie nieuwe kleren en schoenen. En ik was dolgelukkig, totdat ik merkte dat ik andere gevoelens kreeg. Ik werd verliefd. Jorik.... Ik merkte dat hij ook veranderd was, ook al veranderde hij anders dan mij. Hij werd groter dan mij, en breder. Zijn schouders en handen werden groter en hij kreeg haar op zijn gezicht. Iedere keer als hij nu naar me keek kreeg vlinders in mijn buik, en ik wist niet waar ze vandaan kwamen. Ik voelde me alsof ik per ongeluk een hele zooi vuurvliegjes binnen had gekregen en die nu probeerden te ontsnappen. Mijn moeder vertelde me dat ik verliefd was, en ik snapte nu dat je je hierdoor ook fijn kon voelen. Jorik keek ook anders naar mij dan vroeger, hij nam mij aandachtiger in zich op, en werd nu verlegen als ik naar hem keek. Toen kwam de eerste zoen. Het was dinsdag en hij was weer bij mij, we waren ons aan het vervelen. We hadden voldoende huiswerk, maar geen van ons had er zin in. We lagen samen op het bed en keken door het dakraam naar buiten, het werd schemerig en de maan was al te zien. 'Denk jij dat er iemand woont op de maan?' Ik vond het zo'n stomme vraag dat ik vergat antwoord te geven en hem alleen maar sarcastisch aan kon kijken. Hij draaide zijn hoofd naar me toe, en lachte. Zijn ogen straalde en vonkelde in het zwakke licht van de kamer. Mijn buik maakte een salto en ik draaide snel mijn hoofd weg. 'Wat denk je zelf?' Hij dacht enen na en zei toen 'Ik denk dat daar engeltjes wonen, en dat ze vanaf daar een oogje op de aarde houden.' Ik vond het zo'n naïef antwoord dat ik moest lachen en hij ook. Lachend keken we elkaar aan, en opeens kwam zijn hoofd dicht bij die van mij. Ik werd rood en voor ik het wist drukte hij zijn lippen op die van mij.

Ik had het wel eens op de televisie, die mijn moeder als verjaardag cadeautje voor mij had gekocht, gezien. En ook verschillende stelletjes op school gaven elkaar soms zulke zoenen, maar dat ik het ook wel eens zou doen... Ik schrok zo dat ik m'n hoofd terug trok, maar ik voelde zijn verbazing over mij heen waaien en snel drukte ik mijn lippen terug op z'n mond. Ik wist niet precies hoe ik mijn hoofd moest houden, of hoe ik mijn tong moest bewegen. Het duurde heel lang, en ik wou niet dat het stopte. Maar we wisten niet precies hoe het moest, en opeen gegeven moment stopten we. Daar lagen we dan, allebei bloednerveus en verbaasd. De rest van de avond zeiden we niets. Toen mijn moeder thuis kwam en ons zo zag liggen met al onze emoties, die zij ook op kon vangen, glimlachte ze.

Mooi mooi mooi mooi
Laatste stuk zeer goed beschreven.
Go, meer, meer en meer

Grim

[ro-tje]

Grim schreef op 26-06-2004 @ 10:43 :
Mooi mooi mooi mooi
Laatste stuk zeer goed beschreven.
Go, meer, meer en meer

Grim

Nou, dat is mooi. Drie maal scheepsrecht dus! Dank je wel Grim. Ik zal snel een nieuw stukje plaatsen. Kus ro-tje

[Millroy]

Niet snel.
Spanning houden.
Wacht een tijdje.
Vanavond ofzo

[ro-tje]

oke, oke! Ik wacht eerst wel even wat andere reacties/commentaar af. Kus ro-tje

[Nienna*]

Van dat laatste stuk krijg ik spontaan weer vlinders (en dan is hij nog niet eens in de buurt!)
Jammer vind ik wel de spellingsfouten die me in het begin vooral opvielen, kijk daar nog eens goed naar. Bijv.:
Ik woonde in Amerika en ben sinds kort naar Nederland verhuist. Het hele werkwoord is nl "verhuizen" met een Z, stam dus: verhuiz- --> De Z zit niet in T KoFSCHiP, dus een D bij het voltooid deelwoord.
Let verder op je interpunctie, dat je de komma's op de goede plaatsen zetten.
Verder wacht ik op een nieuw stuk!

Liefs Silla

[ro-tje]

Hier weer nieuwe stukjes van mijn verhaal. Hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden. En Silla...ik heb die fouten verbeterd. Was idd wel een stomme fout. :$ Kus kus ro-tje

Sinds die dag zoenden we elkaar vaker. De mensen op school zagen ons nu als een stel. Ik kreeg ook vriendinnen, met wie ik overal over kon praten. Mijn beste vriendin heette Sofia ze was een mollig klein meisje met een mooi hoofdje. Ik was dolgelukkig, voor het eerst in mijn leven was alles volmaakt. Ik had een lieve vriend, van wie ik steeds meer ging houden. Ik had een lieve moeder, die haar best deed om voor me te zorgen en van wie ik zielsveel hield. En ik had nieuwe en lieve vrienden en vriendinnen. Het leven was fijn, maar het duurde niet lang.
Geen maand na mijn eerste zoen werd mijn moeder ziek. Ik merkte het aan haar gezicht. Haar ogen twinkelden niet meer en haar wangen die vroeger vol en roze waren, werden bleek en ingevallen. Ze had pijn en voelde zich slap. Ik drong aan dat ze naar de dokter moest, maar ze zei dat het maar een griepje was. Maar daar leek het niet op. Ik viel twee keer flauw en lag steeds vaker op bed. Ik zorgde voor haar en bleef aandringen. Ik maakte me doodongerust. Uiteindelijk, na 2 weken, stemde ze toe en ik bracht haar naar de dokter in onze straat. Het koste veel geld en er werd bloed afgenomen. Ze kreeg medicijnen mee naar huis die de pijn in haar rug en buik moesten verlichten. Na een paar dagen voelde ze zich iets beter en wandelde weer door de kamer heen. Toen kwam de uitslag, ze was niet ongeneeslijk ziek en met de juiste medicijnen zou ze er zo bovenop zijn. Ik was weer dolgelukkig, ik was bang geweest dat ze dood ging, maar dat was niet zo! Ik kon mijn geluk niet op, en Jorik ook niet. Hij had een hele goede band met mijn moeder, en zij behandelde hem als haar eigen zoon, ze kocht kleren voor hem, omdat we steeds meer geld binnenkregen en zijn eigen moeder dat niet deed.
Maar toen kwam de dag in mei, ik weet niet meer welke dag het was. Ik leefde na die dag maar half, en had geen besef van de tijd. Het was een gewone door de weekse dag, en mijn moeder was aan de beterende hand. Ze moest echt weer terug naar haar werk, hoewel ze nog niet helemaal beter was. Ik keek haar na uit het raam, met een prikkend ongerust gevoel, het vrat aan me. Ik wou achter haar aan rennen en haar tegen houden en zeggen dat ze terug moest in bed en dat ze niet weg kon. Maar toen stond Jorik voor de deur, hij gaf me zijn gebruikelijke zoen op mijn mond, en ik vertelde hem over mijn gevoel. Maar hij lachte en zei dat ik me weer veel te bezorgd gedroeg. Ik lachte mee en dacht dat ik me nooit zomaar zo had gevoeld. Maar toen fietsten we naar school en vergat ik het gevoel.

We hadden Spaans, en terwijl ik verveelt naar mijn opdrachten keek ging de schooltelefoon in ons klaslokaal. Onze lerares nam op, haar gezicht trok wit weg. Meteen kwam het knagende gevoel terug, het zou toch niet voor mij zijn? 'Ja, ja...' ze hapte naar adem en keek verschrikt de klas in, haar ogen dwaalden de klas in en bleven hangen op mij. 'Oké, ja ik zal het doorgeven.' Ze hing op en liep naar mijn tafel toe, de hele klas was doodstil. Een
onaangenaam gevoel verscheurde me, het gevoel dat er een mes door je hart en je vlees wordt gestoken. 'Lyra, je moet naar de conciërge toe, er is iets met je moeder.' En koude hand sloot zich om mijn hart, al het bloed trok weg uit mijn gezicht. Was mijn gevoel van die ochtend waar geweest? Was er echt iets ernstigs gebeurd? Langzaam stond ik op en liep naar de deur, de ogen van alle kinderen in mijn klas brandend in mijn rug. Ik sloot de deur en liep richting conciërge. Ik hoorde de deur open gaan en snelle voetstappen door de gang galmen. Jorik sloot zijn hand om die van mij en samen liepen we naar beneden. Meneer Caspers stond al op ons te wachten, hij zag ons aankomen en deed snel de deur open. Zenuwachtig lachte hij naar mij. Het leek alsof ik verdoofd was. Ik weet niet meer precies hoe hij het vertelde, dus ik ga hem hier niet lopen citeren. Ik vertel het hoe ik het wil vertellen, en niet hoe ik denk dat hij het heeft verteld. Het zal er misschien wat ongelukkig uitkomen, maar de tranen rollen over mijn wangen, terwijl ik moeizaam de herinneringen van die dag probeer op te halen.
Mijn moeder had een auto ongeluk gehad, een heel erg auto ongeluk. Ze was duizelig geworden en had een rare bocht naar rechts gemaakt. Ze wist de vrachtauto te ontwijken die van rechts aankwam, maar door de slinger die ze aan haar stuur had gegeven, was ze de macht van haar stuur kwijt geraakt. Ze stormde regelrecht het ravijn in. Er was niets van de auto overgebleven... nog minder van mijn moeder.

Ik stond verstijfd midden in het hok van de conciërge... ik hoorde Jorik naar adem happen. Ik voelde al die emoties, en tegelijkertijd voelde ik niets. Ik kon niets doen, alleen maar midden in het lokaal staan en zwijgen. Het leek net alsof alles het opgegeven had, eerst mijn hersens, ze konden het niet verwerken. Ik kon het niet bevatten dat ik haar nooit meer zou zien. Het was te groot om in een keer te begrijpen. Mijn benen begaven het en ik zakte in elkaar. Naar adem happend bleef ik op de grond liggen, Jorik kwam naast me liggen en samen huilden we om de lieve vrouw die we net verloren hadden en die me niet zou kunnen zien opgroeien en die ik nooit meer zou kunnen knuffelen.

Mooi stukje, droevig op het einde.

Mijn beste vriendin heette Sofia ze was een mollig klein meisje met een mooi hoofdje.
Sneltreinzin, moet je niet doen.

Ik viel twee keer flauw en lag steeds vaker op bed.
De moeder was ziek?

Ik maakte me doodongerust.
Jezelf ongerust maken? Mn gevoel zegt dat het niet klopt, maar ik kan het fout hebben. Uitsluitsel graag.

Grim

[Millroy]

Jezelf ongerust maken kan.
Die eerste zin die Grim aanhaalt in stukken verdelen.
Verder niet slecht. (Litotes)

Grim schreef op 27-06-2004 @ 16:11 :
Ik maakte me doodongerust.
Jezelf ongerust maken? Mn gevoel zegt dat het niet klopt, maar ik kan het fout hebben. Uitsluitsel graag.

Je kunt jezelf wel ongerust maken.
Anders is het volgens mij "Ik was doodongerust."

Leonoor schreef op 27-06-2004 @ 16:19 :
Je kunt jezelf wel ongerust maken.
Anders is het volgens mij "Ik was doodongerust."

Als je jezelf ongerust maakt, vind ik je eng
Verder dacht ik ook aan de andere mogelijk die je gaf.

on·ge·rust (bn.)
1 bezorgd, bang dat iem. iets zal overkomen <=> gerust

on·ge·rust·heid (de ~ (v.))
1 bekommering wegens iets dat al of niet zal of kan gebeuren => bezorgdheid, verontrusting

Van Dale geeft niets over de werkwoorden, dat is wel jammer.
Ik wacht op de meningen van anderen.

Grim

Grim schreef op 27-06-2004 @ 16:24 :
Van Dale geeft niets over de werkwoorden, dat is wel jammer.

Je kunt iets zijn ("Ik ben ongerust.") of het kan dat je iets nog moet worden/aan het worden bent ("Ik word ongerust."/"Ik ben ongerust aan het worden."), toch?

Leonoor schreef op 27-06-2004 @ 16:26 :
Je kunt iets zijn ("Ik ben ongerust.") of het kan dat je iets nog moet worden/aan het worden bent ("Ik word ongerust."/"Ik ben ongerust aan het worden."), toch?

Ja, mee eens, maar dan is: ''Ik maak me ongerust'' toch enorm vaag? Dat klinkt echt zo van: Ja, ik doe het mezelf expres aan.

Grim

[Millroy]

Ongerust worden is niet expres. Als jij inzit met iemand maak je je ongerust. Over die persoon weliswaar, maar je maakt jezelf ongerust.

Millroy schreef op 27-06-2004 @ 16:34 :
Ongerust worden is niet expres. Als jij inzit met iemand maak je je ongerust. Over die persoon weliswaar, maar je maakt jezelf ongerust.

Och, oké

Grim

[Nienna*]

Droevig stukje. Ik vind dat je de gevoelens goed hebt omschreven.
Minder spelfouten dan in het eerste stuk, maar gooi er eens een spellingscontrole overheen!
Bijv. We hadden Spaans, en terwijl ik verveelt naar mijn opdrachten keek ging de schooltelefoon in ons klaslokaal.
VerveelD, met een D. Dacht ik dan
Nou, de overige opmerkingen hebben de anderen al gemaakt...
Ga door en ik wacht met smacht op een vervolg! (hé, dat rijmt)(hm, bestaat het woord smacht trouwens wel? haha)
liefs,
Silla

[Millroy]

smart.

Silla schreef op 27-06-2004 @ 18:17 :

Silla

Smacht bestaat, als in smachten. Zoals Millroy zei, jij bedoeld/t smart

Grim

[Nienna*]

Oh, oké. Ik vroeg het me al af
Het stond even heel raar.
Waarom "bedoeld/t", Grim?

xxx Silla

Silla schreef op 27-06-2004 @ 18:38 :
Oh, oké. Ik vroeg het me al af
Het stond even heel raar.
Waarom "bedoeld/t", Grim?

xxx Silla

Ben niet zeker of het eindigt op d of t, ben te lui om erover na te denken. Daarbij, ik vind het beide wel goed staan

Grim

[Nienna*]

Jij bedoelT en jij hebt bedoelD
...
Grim toch, luiaard!

Silla schreef op 27-06-2004 @ 18:40 :
Jij bedoelT en jij hebt bedoelD
...
Grim toch, luiaard!

Sue me

Grim

[Nienna*]

I will

[Millroy]

Objection.

(Als er iemand overruled zegt, ga ik door vele linten tegelijk.)

[Nienna*]

Overruled.
*is nu heeel bang *

Silla schreef op 27-06-2004 @ 21:09 :
Overruled.
*is nu heeel bang *

[Millroy]

*Blaast het stof van zijn langeafstands raket *

*Klopt op zijn AMS* *

en nu weer ontopic



Grim


*AMS = Anti Missile System

[ro-tje]

Ik zal deze topic maar weer even nuttig maken. kus kus ro-tje


Ik ben 3 maanden in bed blijven liggen, na een tijdje waren mijn tranen op en kwam de woede naar boven. Ik praatte niet meer. Ik was nog maar 15 toen ik haar verloren had.
Maar na 3 maanden sleurde Jorik mij m'n bed uit, na eindeloos gezeur over dat ik weer eens naar buiten moest. Ik wist nog steeds niet precies hoe het nou verder moest zonder mijn moeder, ze had me geld na gelaten, voor als er iets met haar zou gebeuren. Maar was dat genoeg om van te leven en naar school te gaan? Ik had geen besef van geld of hypotheken en huur. Ik wist niets, ik was snel volwassen, maar ik wist niets van de economie in de samenleving. En zo kwam het dat ik radeloos werd van verdriet en wanhoop. Ik zou mijn school niet af kunnen maken door gebrek aan geld. Ik wist me geen raad. Toen was daar Gretah... de goedmoedige zwarte vrouw uit de winkel.

Ze nam me onder haar vleugel en zorgde voor me. Het bleek dat zij mijn peetmoeder was en dat ze zo snel mogelijk terug was gekomen naar Amerika toen ze het gehoord had. Ze was een hele goede vriendin van mijn moeder geweest en was kapot door het nieuws. Ik ging weer naar school toe en Gretah heeft me geholpen. Mijn leven nam een andere wending en ik leerde met het verdriet omgaan. Ik was weliswaar weer net zo stil geworden als vroeger, toen ik een klein meisje was. Maar ik kon met het verdriet leven, dankzij Gretah en Jorik die mijn grote steunpaal was. Het was mijn tweede grote verlies in mijn leven, maar het lot vond het niet genoeg...

Het was een jaar na het verlies van mijn moeder, en ik ging weer naar school en het leven zag er weer wat beter uit. Ik moest iedere dag wel tig keer aan haar denken, maar de tranen waren op en de goede herinneringen bleven. Jorik was nog steeds mijn vriend, we hadden een hele serieuze relatie voor 16 jarigen. We hadden nog geen seks gehad, en ik was er ondertussen denk ik klaar voor. En het gebeurde ook steeds vaker dat we niet van elkaar af konden blijven. Toen op die dinsdagavond in april was het zo ver, we hadden het nu 2 jaar met elkaar. Jorik en ik waren niet meer te scheiden. We wisten alles van voorbehoedsmiddelen en die gebruikten we ook. Omdat ik in Amerika woonde, waar vaak meisjes verkracht werden, en omdat Gretah het wou, was ik aan de pil. Ik vond het niet nodig om een condoom te gebruiken. Het was toch voor ons allebei de eerste keer? Ik kon toch niet zwanger worden. Ik had het fout...

Het was alweer een week of 6 geleden dat we het met elkaar hadden gedaan, en ik was met Jorik kleren kopen in de stad. We stonden in een pashokje en ik probeerde een truitje aan te trekken. Ik zag Jorik kijken naar mijn buik. 'Was het altijd zo strak?' zei hij met een verbaasd gezicht. Ik was gewend aan zijn naïeve opmerkingen, maar hij zei het met zoveel verbazing dat ik er om moest lachen. 'Het lijkt wel of je zwanger bent, zo zag de buik van mijn moeder er ook uit.' Ik stopte met lachen omdat ik geschrokken was, in al die jaren dat ik hem had gekend was hij nooit uit zichzelf over zijn moeder begonnen. Toen drong het tot me door wat hij zei. 'Nee suffie, ik kan niet zwanger zijn! Ik ben toch aan de pil?!' Maar als ik er eens goed over na dacht, ik was al een hele tijd niet ongesteld geweest, ik had het nooit bijgehouden. Ik schrok zo dat ik me aan de muur vast moest houden. 'Het kan toch niet... hoe... o god..' 'Rustig Lyra, het komt wel goed, we weten nog niets zeker, misschien vergissen we ons wel.' Maar zijn ogen zeiden iets heel anders, ze waren bang en donkerder dan anders.
We gingen die dag daarop meteen naar de dokter, en die belde een week later dat ik inderdaad zwanger was. Ik had de hele week niet kunnen slapen, omdat ik zo bang was. Wat als ik inderdaad zwanger was?? Zou Jorik mij ook verlaten net als mijn vader.. nee toch... zo was hij toch niet? Het drong heel langzaam tot me door, ik was zwanger... wat nu?

[Briseïs]

Leuk verhaal, en het wordt steeds beter. Wel zit er een paar keer 'dan mij' in , wat 'dan ik' moet zijn.

[Nienna*]

De stijl in het begin klopt niet helemaal, hoor... haha.
Verder vind ik het laatste stuk een beetje vluchtig beschreven. Bovendien een beetje raar dat Jorik zo'n opmerking maakt en ze dan ineens gaan nadenken.
Het idee is goed, maar de uitwerking laat te wensen over...

Mooi stuk, weer even een vluggertje

Jorik die mijn grote steunpaal was.
komma tussen Jorik en die, anders van je Gretha en Jorik samen als één steunpilaar.

Jorik, die mijn grote steunpaal was.

Grim

[ro-tje]

Bedankt voor de reacties. De fouten zijn verbeterd, en silla....ik zal er even naar kijken. kus kus ro-tje

[ro-tje]

Klein nieuw stukje! Kus kus ro-tje


Ik dank haar leven aan Jorik, zonder hem zou ze er nu niet geweest zijn. Ik zou zonder zijn hulp, dus zonder haar, op dit moment alleen in het leven staan. Maar dankzij haar probeer ik mijn leven weer op de goede weg te krijgen, zij geeft me net het stukje kracht wat ik nodig heb om me over mijn verdriet heen te zetten. Ik hou veel, heel veel, onbeschrijfelijk veel, van haar. Zij is het enige stukje van Jorik dat overgebleven was, het enige in mijn leven dat ik mocht houden. En het enige waar ik nu nog bang voor ben, is haar verliezen, of de kracht om voor haar te zorgen.

Tijdens mijn zwangerschap had ik vaak buien, en het is een wonder dat ze nu leeft. Ik wou haar niet, net zoals mijn vader mij niet had gewild, maar het is dankzij Jorik dat ze er is. Ik wilde een abortus, maar hij hield mij tegen. Hij heeft mij overtuigd dat we, samen, voor haar konden zorgen. En ook voor dat ben ik hem oneindig dankbaar. De zwangerschap was vreselijk, maar niets, helemaal niets, vergeleken bij de bevalling. De pijn was onbeschrijfelijk. Ik was nog maar 16, en ik weet niet hoe of waar ik de kracht vandaan heb gehaald om me door die pijn heen te slaan. De pijn is niet te omschrijven, maar het geluk als je je bloedeigen kind voor het eerst in je armen houdt ook niet. ‘Ze moet Rickie heetten, naar mijn moeder.’ Die woorden van Jorik waren de eerste die ze van hem hoorde. Ik was te moe om verbaasd te zijn, maar voor het eerst wist ik pas echt wat er gebeurd was, het lag allemaal in die paar woorden. Zijn moeder was overleden toen hij nog jong was, ik wist het zeker. En zelfs nu kan ik mezelf nog voor mijn hoofd slaan over het feit dat ik het nooit geweten heb, terwijl het antwoord zo vlak voor mijn neus lag.

Mijn kracht was weg, ik had 3 weken op bed gelegen, en had alleen de kracht om mijn volledig gezonde dochter vast te houden. Jorik en Gretah zorgden voor haar toen ik het niet kon. Toen, drie maanden na de geboorte van Rickie, toen we zo gelukkig waren dat we er niet bij konden, en Rickie een deel van ons gezin was die niet meer weg te denken was, overleed Gretah. Ons geld was op en we hadden geen geld voor een goede dokter. De dokter die we wel konden betalen zei dat het een griepje was en zo weer over ging. Maar Gretah had geen griep, ze werd met de dag zieker en bleef steeds vaker in bed liggen. Ze kwam er met moeite uit om te eten, en vlak voor het eind kwam ze zelfs daar niet meer haar bed voor uit. Jorik en ik hadden alles voor haar gedaan wat we konden, maar het was niet genoeg. Ze had een goede dokter nodig, en die konden wij haar niet geven. Ik was haar dankbaar dat ze voor me had gezorgd, terwijl ik daar zelf niet toe in staat was. Ik voelde me zo vreselijk schuldig dat ze door mijn toedoen niet vredig had kunnen sterven in haar geboorte land, maar hier in zo’n klein huis, die ze met haar spaargeld voor ons tweeën en Jorik had gekocht, dat ik niet meer kon leven in dat kleine huisje. Ik wilde weg, en ik hield het niet meer uit.

[Soapsie]

Leuk verhaal, maar let idd even op je spellings- en stijl fouten. Dikke kusz Soapsie -x-

[Roxjuh]

damnzz.. ik zat op het laatst bijna mee te janken.

volges mij heb ik oowk een nieuwe favoriete schrijf(st)er

ik mag u zeer donders mooi verhaal, whoe

(sorry voor het taalgebruik)

[Astuanax]

Mooi verhaal, grappige naam

[ro-tje]

We gingen weg. Ver weg. Het maakte niet uit hoeveel het zou kosten, maar ik wilde zover mogelijk weg. We werkten lange dagen en maakten lange uren, maar we lieten Rickie nooit alleen. Van het geld dat ik verdiende, kochten we ons eten, verder gaven we niets uit. Het geld dat Jorik verdiende spaarden we op voor de reis, en pas na een half jaar konden we weg, eindelijk weg.

We pakten alles in en drie dagen later gingen we weg. Terwijl we in de trein zaten die ons naar het vliegveld bracht en we zwijgend uit het raam keken voelde ik me dood ongelukkig, ik weet nu waarom ik me zo voelde, ik voelde het aankomen. Het was hetzelfde knagende gevoel als de dag in mei, de dag dat ik Kristel verloor, het gevoel dat je niet weet wat er komen zal, maar dat je weet dat het slecht is. Ik was te druk bezig met mijn verdriet en gedacht. Op dat moment had ik geen idee, ik vroeg me af waarom ik niet blij was. Eindelijk zouden we de plaats verlaten waar ik twee lieve mensen had verloren, herinneringen waarmee ik elke dag weer werd geconfronteerd, waarom was ik niet blij. Over 5 minuten zouden we aankomen, het gevoel werd erger, ik begon te zweten en te huilen, ik nam Rickie op schoot en krulde me op in de stoel. Ze merkte dat ik verdrietig was en keek me geschrokken aan, toen begon zij ook te huilen. Ik knuffelde haar stevig en verdrietig keek ik naar Jorik, hij keek terug en in zijn ogen glinsterden tranen. Onze ogen lieten elkaar niet los toen de trein waarin wij ons begaven op een andere trein botste.

Ik heb het overleefd omdat ik opgekruld lag, en de klap minder hard aankwam, maar Jorik heeft het niet overleefd. Hij was opslag dood en dat was en is nog steeds mijn enige troost, hij heeft geen pijn geleden. Maar ik wel, uitwendig weinig, maar inwendig werd ik uit elkaar gerukt. Iedere vezel in mijn lichaam leed, ik was mentaal ingezakt. Ik kon niets meer. Alles was me lief was, was me afgenomen. Elke keer dat ik gelukkig was, gebeurde er iets wat al mijn hoop en dromen de grond in sloeg. Mijn grootste verlies, mijn laatste echte steunpaal, had ik verloren toen ik al niet meer wist was geluk was.

2 Jaar van mijn leven heb ik er gezeten, ik herinner me alleen het laatste gedeelte van mijn verblijf in het tehuis. Ik had telkens dezelfde droom, ik liep in het donker en zocht naar iemand die me kon helpen. Allemaal waren ze dood. Maar hoe vaker ik die droom kreeg, hoe sterker het lichtvlekje werd dat eerst zo nietig had geleken. Langzaam werd ik er naar toe getrokken en daar was ze. Ze was groot geworden. Zoet speelde ze met een teddybeer in een box met een roze dekentje erin.

Steeds meer begon ik te verlangen naar Rickie, ik keerde terug naar de werkelijkheid. En algauw was ik de oude, stille Lyra die ik altijd geweest was, alleen dan de versie zonder hoop en dromen, met alleen een sterk brandend verlangen naar haar dochter. De artsen ontsloegen me, 3 maanden na mijn droom, uit het tehuis. Ze hadden geen reden om me daar te houden. De mensen van het tehuis waar Rickie, na men mentale inzakking, was opgevangen, had goed voor haar gezorgd. Ze kende me niet meer, en wou niet met mij mee. Ik was 18 en had een klein meisje van twee en een half om voor te zorgen. Ik wist me geen raad, en toen groeide mijn hoop. De mensen in het dorp waar mijn tehuis had gestaan, hadden van mij gehoord. Ze hoorden mijn levensverhaal, en wat ik meegemaakt had, en hadden een fonds opgericht. Veel mensen hadden geld gegeven. Ik was zo blij toen ik het hoorde dat ik spontaan in huilen uitbarstte. Toen veegde ik mijn gezicht af, en nam een besluit. Ik moest sterk zijn voor Rickie, als ik mezelf niet bij elkaar hield voor Rickie, zou zij net zo’n naar leven als mij hebben.
Ik pakte mijn hoopje kleren bij elkaar en vertrok naar het dorpje dat me geholpen had. Ik kocht er een schattig klein huisje van het geld uit het fonds en wist een goede baan te bemachtigen. Het fonds dat opgesticht werd om mij te helpen, bleef open. Met het geld dat er op werd gestort, is naar een speciaal fonds gegaan dat kleine kinderen die alleen in het leven stonden, net als mij, hielp.

Zo, dat was weer even een nieuw stuk. Kus kus ro-tje

[Roxjuh]

het is opgericht of gesticht, maar niet opgesticht..
verder heb ik geen fout meer kunnen ontdekken
ook de wending vind ik supers mooi.. niet egt leuk voor het verhaal zelf, je had meer nog kunnen ingaan op Jorik en Lyra, maar dat terzake..

komt er nog meer?
ME WANT MORE

[Astuanax]

[ro-tje]

Sindsdien is het leven alleen maar goed voor me geweest, ik denk dat het lot het genoeg vond. In het dorp heb ik 3 heerlijke jaren geleefd. Rickie groeide gelukkig op, ze was een stil meisje, maar maakte vriendjes. En daar was ik blij om. Na de drie jaar had ik voldoende geld gespaard om te vertrekken. Ik was gelukkig in het dorp, maar ik kon niet echt verder gaan met mijn leven. De herinneringen van mijn leven en de mensen die ik verloren had bleven als spoken terug komen. Vaak, te vaak, werd ik ermee geconfronteerd en verloor ik mijn hoop weer. Wat als ik elke keer als het leven er goed voor me uitzag iets of iemand verloor…
Op en dag nam ik mijn besluit. Rickie en ik zouden naar Nederland gaan. Waarom Nederland weet niemand. Het was een klein landje, en ik voelde me klein, heel klein. Het was een economisch welvarend land, waar goed voor de mede mens gezorgd werd, met WAO uitkeringen. En het sprak me aan, dat kleine boeren landje. Ik nam afscheid van de mensen uit het dorpje. Enkelen van hen zou ik misschien, heel erg missen. Maar ik treurde niet lang. Het vliegtuig bracht ons naar Nederland, en daar stond hij. Mijn oom.

Ik kwam het vliegtuig uitlopen met een huilende kleuter op mijn arm. En hij kwam naar me toe lopen, keek me in mijn ogen en omhelsde me. Ik voelde zijn geluk en verdriet tegelijk, want na alles wat er gebeurd was, mijn gave had ik nog. Ik was stomverbaasd. Maar hij vertelde dat ik zijn nichtje was en mijn moeder zijn zus. Ik keek hem aan en begreep het niet, waarom was hij er niet toen ik hem nodig had? Het bleek dat hij in de gevangenis had gezeten. De walging maakte zich van mij meester, maar als er iets is wat ik had geleerd van Jorik was het wel dat je nooit voor je angst weg moest lopen. Ik was blijven staan en hij lachte naar me. Had deze man in de gevangenis gezeten, deze man met die lieve ogen, dezelfde als mijn moeder had gehad? Ik geloofde het niet, en terwijl hij naar me keek gloeide zijn goedheid over me heen. Deze man was ook een heks. Ik voelde het gewoon. Hij had niets verkeerds gedaan, hij was opgepakt voor iets wat hij niet gedaan had. Hij hoefde het niet meer uit te leggen, ik begreep het nu.

Sinds die dag ben ik gelukkig geweest. Ik was 21 jaar oud toen ik in Nederland aankwam, en ik ben nu 24. Rickie is 8 jaar oud. We wonen samen in een klein huisje in Drente, vlakbij mijn oom, die Romke heet. Hij is als een vader voor me is die ik nooit heb gehad. Onze tuin is groot en mooi. Rickie komt vaak thuis met vriendjes en vriendinnetjes en samen spelen ze onbezorgd in de tuin. Ik ben gelukkig, maar als ik dan ’s avonds alleen in het grootte bed lig en de herinneringen van vroeger door mijn hoofd vliegen, voel ik me ongelukkig en schuldig, en huil mezelf in slaap.

Rickie heeft dezelfde gave als mijn moeder en mij. Ze voelt emoties aan, en als ik dan ’s avonds alleen in bed lig en me eenzaam voel, komt ze stilletjes haar bed uit en klimt bij mij in bed. Ze slaat dat haar kleine vuistjes om mijn nek heen en geeft me een kusje ‘Alles komt goed mamma.’

En ze zegt het zo lief en zo zorgzaam, dat ik weet dat het waar is. Ja, alles komt goed. Mijn verdriet zal nooit weggaan, maar ik kan ermee leven.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Eeey jongens, ik ben echt blij met jullie reacties. Dit is het laatste stukje, en dus meteen ook het einde! Ik hoop dat jullie het geheel leuk vonden. En commentaar is welkom. Kus kus ro-tje

[Briseïs]

ro-tje schreef op 06-07-2004 @ 20:29 :
... net als mij ...

net als ik