[verhaal] Spiegelbeeld Tegenbeeld.

Hallo,

Dit is een verhaal wat al eerder op de site heeft gestaan, maar ik ben 'm kwijt, en hij is al langer, dus nog maar een keer.
Ik heb veel aan jullie reacties, ik schrijf namelijk teveel zodat niemand in mijn omgeving meer wat wil lezen, want daar hebben ze geen zin in. Jullie wel.

Krummeltje

Spiegelbeeld Tegenbeeld

Hoofdstuk 1. Nienkes nieuwe vriend

“Sebastiaan!”
“Ja, hierzo…” Sebastiaan lag voor de tv tekenfilms te kijken en keek niet op of om toen zijn tweelingzusje Nienke enthousiast achter hem stond.
“Sebastiaan, kijk eens, zie ik er zo goed uit?” Nienke draaide een rondje zodat Sebastiaan haar goed kon zien.
“Je ziet er goed uit, hoor,” glimlachte Sebastiaan en richtte zijn aandacht weer op de tekenfilm.
“Hè, Sebastiaan, kijk nou eens goed! Zie je niks aan me?”
“Ik zie alleen dat je shirt wat korter is dan normaal en dat – Allejezus, Nien, wat heb je met je háár gedaan?!” vroeg Sebastiaan verbijsterd. Nienkes haar, dat normaal erg lang was en in een staart zat, was nu een heel stuk korter geworden.
“Afgeknipt,” grijnsde Nienke. “Hoe vind je het?”
“Kort,” antwoordde Sebastiaan, maar hij moest toegeven dat het er wel leuk uitzag. “Heel anders… Wel net zo leuk als je lange haar, eigenlijk. Misschien nog wel leuker…”
Nienke vloog haar broer om zijn nek. “Dankjewel! Gelukkig dat jij het leuk vindt. Mam vond het helemaal niets.”
Sebastiaan lachte. “Nee, dat kan ik me voorstellen.”
“Waarom ga jij eigenlijk niet mee naar het schoolfeest? Het is altijd hartstikke leuk.”
“Ja, het is leuk als je een vriendin – of, in jouw geval een vriendje – hebt. Maar die heb ik niet, dat weet je toch. En ik ben ook niet geïnteresseerd in meiden.”
Dát was niet helemaal waar, en dat wist Nienke ook. “Oh… En hoe zit het met Lisa dan?” plaagde ze.
Sebastiaan zuchtte. “Ik wou dat je daar eens over ophield. Lisa… Nou ja, laten we maar zeggen dat de meeste meiden niet geïnteresseerd zijn in mij.”
Nienke haalde haar schouders op. “Je moet het zelf weten. Ik ga me omkleden, want anders moet Nathan straks op mij wachten.”
“Nathan?” vroeg Sebastiaan verbaasd. “Wie is dát nou weer?” Maar Nienke was al weg.

Sebastiaan stond op en slofte naar de deur toe toen de bel ging. Hij was reuze benieuwd of Nathan weer eens een van Nienkes slechte keuzes was, of dat het deze keer wel meeviel. Maar toen hij de deur opendeed, wist hij het zeker: dit was de slechtste keus die Nienke ooit gemaakt had.
Nathan was zeker een paar jaar ouder dan Sebastiaans zusje. Zijn blonde haar zat strak achterover en zijn groenige ogen fonkelden boosaardig. Hij had een paar kettingen om zijn nek en Sebastiaan wist, dat hij niet bij hen op school zat, want hij had nog nooit iemand met zoveel tattoo’s gezien.
“Is Nienke d’r?” vroeg Nathan humeurig.
“Boven, ik zal haar even halen. Momentje.” Sebastiaan rende naar boven. “Nienke,” zei hij hijgend. “Nathan is er.”
“Oh.” Ze lachte. “En, hoe vind je hem?”
“Een eikel.” Het was eruit voor hij er erg in had. “Hoe oud is hij?”
“Tweeëntwintig,” zei Nienke, diep gekwetst. “Hij is hartstikke lief!”
“Ja…” Sebastiaan geloofde Nienke niet zo. Nathan zag er meer uit als een gangster.
“Ik ga,” zei Nienke.
“Het regent, zou je niet even wachten?”
“Toevallig,” zei Nienke uit de hoogte, “heeft Nathan een auto!” En ze stampte woedend de trap af.
“Oh ja,” zei Sebastiaan. “Natuurlijk.”

“Goedemorgen Sebastiaan,” riep Ivan vrolijk. “Jij ziet er uitgeslapen uit.”
“Hou op,” gromde Sebastiaan. “Jij hebt geen zus die om drie uur ’s nachts je kamer binnenvalt om te vertellen hoe geweldig haar vriend wel niet is.”
Ivan lachte. “Heeft Nienke weer een vriend? Mooi zo.” Hij had een half jaar met Nienke gehad en hij had het een paar maand geleden uitgemaakt. Nienke was er kapot van geweest, dus Ivan was blij dat ze zich weer een beetje hersteld had.
Sebastiaan knikte. “Het is een kloon van onze schoolmacho, Rick Justers. Met het verschil dat Rick geen tweeëntwintig is.”
“Tweeëntwintig!” riep Ivan uit. “Zo, ze heeft ze wel uitgekozen. Jakkes, een Rick-kloon.” Hij grijsde breed.
Sebastiaan haalde zijn schouders op. “Het is net een gangster. Ik moet hem niet.”
“Joh, als Nienke dat nou leuk vindt,” zei Ivan. “Concentreer je nou maar op een meisje voor het volgende schoolfeest.”
“Wat? Nee zeg.”
“Tuurlijk wel,” zei een stem achter Sebastiaan. Maurice, hun beste vriend begroette de andere twee.
“Zo, we zijn weer compleet,” zei Ivan.
“De verschrikkelijke drie-eenheid,” grijnsde Maurice.
“Jullie zijn niet goed,” zei Sebastiaan, maar hij glimlachte alweer.
“Ik hoorde dat je een meisje zoekt voor hem,” zei Maurice tegen Ivan. “Goed idee.”
“Houden jullie op! Het duurt nog een maand. Hebben jullie al iemand?”
Sebastiaan kon zijn twee beste vrienden soms wel eens wat doen. Ze hadden nog steeds het idee dat ze Sebastiaan eens aan een meisje moesten helpen. Hij haatte dat.
“Ik ga met Leanne, natuurlijk,” zei Ivan alsof het zo logisch als wat was.
“Oh ja. Natuurlijk.” Ivan had sinds een week met Leanne, een meisje uit de derde.
“Ik denk dat ik Krista Berger eens ga vragen,” zei Maurice.
“Krista? Dat donkere meisje?” vroeg Ivan en Maurice knikte.
Sebastiaan wist wie ze bedoelden. Krista Berger zat bij Engels bij hem in de klas. Ze had prachtig zwart haar, kwam uit Brazilië of zoiets. Maurice wist altijd de knapste meisjes eruit te halen en hij kreeg ze meestal ook nog.
Ivan was gek op lieve meisjes en soms waren ze ook gek op hem. Zoals Leanne.
Sebastiaan had nog nooit een vriendin gehad. Verliefd was hij wel, juist op het meisje waarbij hij de minste kans maakte: Lisa van der Voort.
Lisa was superpopulair, razend knap en had een hele rijke vader. En het ergste was dat ze niet eens wist wie Sebastiaan was, laat staan dat ze hem léúk zou vinden.
Maar hij zou nog liever zijn tong inslikken dan Maurice en Ivan vertellen dat hij Lisa leuk vond.
“Wat vind je van Merel?” vroeg Ivan toen ze naar binnen liepen.
“Merel? Die blonde?” vroeg Sebastiaan. “Kweenie.”
“Nou, wat een enthousiasme!” mopperde Ivan. “Ik doe mijn best voor je, hoor!”
“Ja, dat is het probleem nou juist.”
“Kom op Ivan, het is juist een uitdaging om hem aan een meisje te helpen,” zei Maurice.
“Jij ziet overal een uitdaging in,” zei Sebastiaan.
“Uitdaging of niet, hij mag nog wel dankbaar zijn!” hield Ivan vol.
“Nou, hartstikke bedankt,” lachte Sebastiaan.
“Ben je nou tevreden, Ivan?” zei Maurice, en toen lachte Ivan ook. “Vooruit dan maar. Wat vind je van Elise?”

De hele klas stommelde de ANW-les binnen. Meneer de Jong, de leraar, stond al voor de klas, klaar om zijn les te beginnen.
“Hallo jongelui. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: jullie moeten voor de proefwerkweek een groot werkstuk inleveren.”
“Wat?”
“Ah, nee hè?” Sebastiaan had een vreselijke hekel aan werkstukken, en aan Ivans gevloek te horen had die er ook weinig zin in. “Getverdemme.”
“Jullie moeten samenwerken in groepjes van twee.”
Sebastiaan keek Ivan en Maurice eens aan. Vorige keer was Maurice alleen geweest. “Doen jullie maar samen.”
Ivan knikte. Maurice zei: “Wil je niet vragen of het ook met zijn drieën mag?” maar het maakte Sebastiaan niet zoveel uit. Eerlijk is eerlijk.
“Hebben jullie groepjes gevormd? Mooi zo. Wie is er nu nog alleen?”
Zowel Sebastiaan als een meisje wat schijnbaar ook bij hem in de klas zat, maar hem nog nooit was opgevallen, staken hun hand op.
“Nou, dan moeten jullie maar samendoen, of niet? Sebastiaan, als jij nou even naast… Eh…”
“Jessie,” hielp het meisje.
“Oh ja. Sebastiaan, ga jij maar naast Jessie zitten, dan kunnen jullie alvast gaan bedenken waar jullie het werkstuk over gaan doen.”
“Dit is je kans, Sebas,” fluisterde Ivan. Maurice grinnikte.
“Oh, hou je kop.” Sebastiaan pakte zijn spullen bij elkaar en liep naar de lege plaats naast Jessie toe.
“Hoi,” glimlachte die. “Sebastiaan, is het niet?”
“Ja. Sebastiaan Vermeer.”
“Familie van Nienke?” informeerde ze, en hij knikte. “We zijn een tweeling.”
“Oh!” Jessie lachte. “Dan lijken jullie weinig op elkaar. Nou, heb je al een idee?”
“Eh, oh, over het onderwerp… Nee, niet echt.”
“Nou, ik had gedacht, we kunnen het wel over Nostradamus doen.”
“De toekomstvoorspeller?” vroeg Sebastiaan.
“Ken je hem dan?”
“Ja, een beetje.”
“Oh!” Jessie lachte weer. “Dat is meer dan de meeste jongens. Die interesseren zich alleen voor computers en meiden.”
“Ja, ik ben gewoon saai.” Sebastiaan lachte.
“Het is maar net wat je saai noemt natuurlijk.” Jessie lachte.
“Oh,” zei Sebastiaan kalm, maar hij was erg verbaasd. Verbaasd over dat Jessie hem niet saai vond, over waarom zij hem nog nooit was opgevallen en nog veel meer hersenspinsels.
“Luister je wel?” vroeg Jessie.
“Wat? Nee, wat zei je?”
“Of je vanavond tijd had om bij mij te komen, dan kunnen we alvast wat dingen op gaan zoeken, in de bieb, of op Internet of zoiets. Kan dat?”
“Eh, ja, dat is goed. Wanneer? En waar woon je?”
“Even zien. Ik heb vanmiddag weinig tijd, en we eten wat later, dus… Is zeven uur goed?” vroeg Jessie. Sebastiaan knikte. “Wil je jouw adres even opschrijven?”
“Oké.”
“De Tuinderslaan? Die kan ik wel vinden, denk ik,” zei Sebastiaan. “Wil je ook even je telefoonnummer opschrijven, voor het geval ik het toch niet weet, of als ik niet mag, of zoiets?”
“Mijn mobiele nummer of ons huisnummer?”
“Maakt het uit?”
“Nee,” zei Jessie. “Ik schrijf ze allebei wel op.”
“Nostradamus… Even kijken… Wanneer leefde die ook alweer? 1500 toch?”
“Ik weet het niet precies,” zei Jessie. “Ik heb een boek over Nostradamus, daar kunnen we het wel opzoeken.”
Ondertussen plofte er een briefje op Sebastiaans tafel, die aan het handschrift te zien van Maurice was.
Hé, Sebastiaan, is dit je date?
Leuke meid hoor, maar ik dacht dat je geen vriendin wou?
Maus
Sebastiaan zuchtte eens diep. Maurice weer, hoor. Hij pakte het briefje en krabbelde er een antwoord op.
Kweenie, jullie wilden dat toch?
Het is maar een werkstuk en bovendien wil ze me toch niet.
Mzzl, Sebas

Hij gooide het briefje geërgerd op Maurice’s tafel.
“Wat was dat voor briefje? Van Maurice of Ivan zeker? Ik wist niet dat jongens briefjes stuurden,” zei Jessie.
“Doen ze normaal ook niet. Ze vonden het alleen grappig dat ik naast jou moet zitten – ze willen dat ik een vriendin krijg, maar daar heb ik weinig zin in.”
Nog geen drie seconden later plofte er weer een briefje op Sebastiaans tafel. Ditmaal van Ivan.
Nee, dat was een tactische opmerking!
Go Sebastiaan! (not!)
Grtz, Ivan

“Oh, ik krijg nog eens wat van je,” gromde Sebastiaan tegen Ivan die tegen zijn voorhoofd tikte. “Jullie zijn gek.”

Ik moet me nou concentreren, MAZZEL!!!!
Sebas

De bel ging. Jessie tikte Sebastiaan op zijn schouder. “Vanavond zeven uur, hè?”
“Zeven uur,” zei Sebastiaan en hij lachte.

Hoofdstuk 2. Jessie

“Toe maar weer!” riep Maurice uit toen Sebastiaan hem van zijn afspraak met Jessie vertelde. “Ze wil je, joh!”
“Tof!” zei Ivan, die met zijn armen om Leanne heen, naar hem grijnsde.
“Zij vertelt Jessie toch niks?” vroeg Sebastiaan. Leanne glimlachte en schudde haar hoofd. Ivan keek hem beledigd aan. “Wat, mijn lieve meisje?” Hij grijnsde. “Daar heeft ze kans niet voor…”
Maurice maakte een gebaar alsof hij moest kotsen. Sebastiaan schoot in de lach en Maurice proestte het uit bij het zien van Ivans verbaasde gezicht.
“Ik zeg al niks meer,” mopperde die.
“Hé, Sebas,” zei Maurice. “Wat dacht je ervan als wij, met z’n zessen, eens gingen zwemmen zaterdag?”
“Zes?” echode Sebastiaan.
“Zes?” vroeg Ivan verbaasd.
“Zes,” zei Maurice. “Ivan, met Leanne, ik, met Krista, en jij Sebas, met Jessie.”
“No way!” riep Sebastiaan. “Dan moet ik haar zeker ook nog gaan vragen. Punt Eén: dat durf ik niet, en Punt Twee: zo leuk vind ik haar niet. Ze lijkt niet eens op Lisa!”
Het was eruit voor hij er erg in had. Sebastiaan kon zichzelf wel wat doen.
“Lisa?” vroeg Maurice verbijsterd.
“Toch niet Lisa van der Voort?” vroeg Ivan.
Sebastiaan, die besefte dat er nu toch niks meer aan te doen was, knikte.
“Jezus, Sebas, ik dacht dat je wel iets meer smaak had! Of in ieder geval hersens! Lisa van der Voort doet niks anders dan spelen met mensen! Dat weet je toch!” Maurice ontplofte zowat.
Sebastiaan haalde hulpeloos zijn schouders op. “Ik kan er toch ook niks aan doen?” vroeg hij zachtjes. Hij voelde zich knap ellendig.
Ivan had zijn wenkbrauwen opgetrokken bij het horen van Maurice’s woorden. “Juist jij zou toch moeten weten dat Lisa niet bepaald iemand is om te weerstaan,” zei hij scherp.
Maurice was even met stomheid geslagen door Ivans woorden. Toen draaide hij zich om en liep weg.
Sebastiaans gezicht was één groot vraagteken. “Hè?”
Ivan maakte een gebaar. “Maurice heeft met Lisa gehad, lang geleden. Ze heeft hem gedumpt en daarna kwam hij erachter dat ze vanaf het begin er nog een vriendje op nahield. Het brak zijn hart.”
“Dat wist ik helemaal niet,” zei Sebastiaan.
“Wij kenden jou ook nog niet,” zei Ivan.
“Oh. Maar het is toch al lang geleden?”
“Tsja,” zei Ivan. “Maar Maurice… Maurice was echt verliefd op haar, hij hield van haar. En toen deed ze zoiets.”
“Is hij nou boos op je?” vroeg Leanne en Ivan glimlachte. “Morgen niet meer.”

Sebastiaan zat op zijn bureaustoel rondjes te draaien toen Nienke binnenkwam. “Hoi, Sebas,” zei ze. Ze noemde hem nooit Sebas, tenzij ze wilde praten. Sebastiaan vroeg zich af waarover.
“Heb je even tijd?” vroeg Nienke.
Sebastiaan keek op zijn horloge. “Even dan. Ik moet over een kwartiertje weg.”
“Waarheen?” vroeg Nienke verbaasd.
“Iemand van school, voor een werkstuk.”
“Oh,” zei Nienke.
“Wat is er, zusje?” vroeg Sebastiaan, bezorgd vanwege de uitdrukking op Nienkes witte gezicht. Ze zag eruit als een spook, in haar witte nachtjapon en haar bijna doorschijnende huid. “Kom op Nien, vertel op.”
Nienke zei niets en staarde voor zich uit. Langzaam drupten er tranen over haar wangen.
“Nienke?” Sebastiaan sloeg een arm om haar heen. “Wat is er aan de hand?”
“Dat kan ik niet vertellen,” fluisterde ze zachtjes. “Ik kan het niet, Sebastiaan. Echt niet.”
Sebastiaan aaide Nienke zachtjes over haar haar. “Vertel me maar als je het wel kan,” zei hij. Nienke keek dankbaar op. “Sebastiaan?”
“Ja?”
“Ik ben blij dat jij mijn broer bent.” Ze stond op en liep naar haar eigen kamer. Sebastiaan wachtte tot ze weg was en haalde vanuit zijn la een foto. Er stond een blond meisje op, die vrolijk lachte. Haar ogen waren van een glinsterend soort blauw die je maar weinig ziet. Sebastiaan kreeg een dromerige blik in zijn ogen. Hij voelde zich in de zevende hemel telkens als hij Lisa’s foto zag, gemaakt op een feestje waar Nienke ook was geweest. Hij had zijn zusje gesmeekt om een foto van haar, en uiteindelijk kreeg ze medelijden. Sebastiaan zuchtte en keek op zijn horloge. Tijd om naar Jessie te gaan.

“Hoi! Je bent vroeg,” zei Jessie. Sebastiaan maakte een gebaar. “Op mijn horloge is het nu… vijf over zeven.”
“Dan ben je te laat. Was het makkelijk te vinden?”
“Jawel. Maar het is dat ik wist waar het ongeveer was. Zijn je ouders er niet?”
“Nee, die zijn uit eten. En mijn broers zijn uit.”
“Heb je broers? Dat wist ik niet.” Sebastiaan keek om zich heen. Jessie woonde in een simpel rijtjeshuis.
“Oh, maar ze zijn ook al volwassen. Joris is 22, Rick 24 en Leon 26.”
“Beetje een nakomertje?” lachte Sebastiaan. Jessie knikte. “Een beetje, ja. Is Nienke je enige zus?”
“Ja. Gelukkig wel zeg. Stel je voor, twee Nienkes. Dat zou ik niet overleven!”
Jessie lachte. “Kom maar binnen. Wat te drinken?”
“Eh, ja, graag. Heb je koffie, toevallig?”
“Ja, tuurlijk. Drink je veel koffie dan?”
“Ja, alleen de rest van de familie niet. Je hoeft het niet voor me te zetten, hoor.”
“Oh, maar ik had het al voor mezelf gezet. Daar is de kapstok.”
Jessie liep de woonkamer in. De kamertafel was bezaaid met boeken en videofilms.
“Kijken jullie veel video hier?”
“Ja,” zei Jessie. “Joris werkt in de videotheek.”
“Oh, dus dát is je broer! Ik kom vaak genoeg in de videotheek. Hij lijkt niet echt op je.”
Jessie lachte. “Dat zeggen wel meer mensen. Kijk, dit is een foto van Rick en Leon.”
“Zij lijken wel gigantisch op je, zeg!” zei Sebastiaan.
Jessie glimlachte en liep naar de keuken.
Sebastiaan plofte neer op de bank en legde zijn boeken op de tafel. “Mooi, zullen we beginnen?”
Die avond fietste Sebastiaan terug naar huis met zijn hoofd vol gedachten. Als Nienke toch eens wist waar hij over dacht.. Hij had nu twee meisjes in zijn hoofd, Lisa… en Jessie!
Nienke had ondertussen iets heel anders aan haar hoofd: Nathan. Met haar hoofd in haar handen zat ze op haar kamer en snikte hartsverscheurend. Zo trof Sebastiaan haar aan, en niet-begrijpend trok hij zijn zusje naar zich toe en omhelsde haar.

Mh, lekker leesbare stijl, je leest makkelijk weg en wilt weten hoe het verder gaat. Ik denk wel dat je een beetje veel euh *probeert grammatica term te vinden* *geeft op* 'wat mensen zeggen' hebt, of beter gezegd weinig beschrijvingen van wat de sprekers doen, hoe ze precies praten, hoe ze kijken of staan of... je begrijpt wel wat ik bedoel

Mh, je stijl lijkt eng veel op die van mij Ik doe dat namelijk ook teveel...

Vanavond lees ik het en zal ik mijn ideeën erover te kennen geven.

LUH-3417 - Vanwaar dan dit bericht?

LUH-3417 schreef:
LUH-3417 - Vanwaar dan dit bericht?

Nee, erg nuttig is het niet.
(Maar toch bedankt dat je de moeite gaat nemen het verhaal te lezen).

[Vlooienband]

Grammatica:

"Hij had een half jaar met Nienke gehad en hij had het een paar maand geleden uitgemaakt."
Het hoort "maanden" te zijn.

"“Het is maar net wat je saai noemt natuurlijk.” Jessie lachte. "
Hiervoor begon ik een beetje af te dwalen, maar door deze zin was ik er meteen weer bij.
Leuk en verrassend antwoord!

("Zo trof Sebastiaan haar aan, en niet-begrijpend trok hij (....)"

Dat woord klinkt me een beetje vreemd in de oren, volgens mij wordt dat altijd gebruikt als "en met een niet-begrijpend gezicht". Ik geloof dat bij de overige niet-begrijpende uitdrukkingen iets anders voor gezegd moet worden. )



Inhoudelijk:
Niemand kan natuurlijk het niveau van een tekst bepalen, daar er geen gradaties zijn voor een tekst.
Maar goed, ik vind dat het verhaal lekker wegleest, het is leuk en aardig geschreven.
Maar ik kan het niet als heel bijzonder omschrijven, het heeft iets bekends, iets voorspelbaars (niet slecht bedoeld). Het klinkt alsof er iets vreselijks met Nienke is gebeurd, of met Nathan.
Dit soort verhalen trekt me niet zo erg, het lijkt tussen het niveau van een volwassenenboek en een jeugdboek te zitten. Ik doe het je niet na, je schrijft heel leuk !

scimmia schreef:

Maar ik kan het niet als heel bijzonder omschrijven, het heeft iets bekends, iets voorspelbaars (niet slecht bedoeld). Het klinkt alsof er iets vreselijks met Nienke is gebeurd, of met Nathan.
Dit soort verhalen trekt me niet zo erg, het lijkt tussen het niveau van een volwassenenboek en een jeugdboek te zitten. Ik doe het je niet na, je schrijft heel leuk !

Het is ook geen heel bijzonder verhaal, echt standaard en daar ben ik mezelf terdege van bewust. Dit is echter wel het soort verhalen wat ik over het algemeen schrijf, ik houd ook meer van jeugdboeken om te lezen, misschien ligt het daaraan?

Dat Yara-verhaal is iets wat ik weinig doe, maar deze keer pakt het goed uit.

In grote lijnen volg ik mijn voorgangster Scimmia. Niet wat betreft de grammatica, want daar heb ik nauwelijks op gelet. Qua spelling en zinsbouw en meer van die rommel is er op deze lap tekst vrijwel niets aan te merken. Dat mag gezegd worden.

Het is de inhoud waar ik op doelde. Met een vlotte stijl kabbelen we binnen in het leven van Sebastiaan en zijn zus. We maken kennis met de medespelers en de dingen zetten zich in beweging. Schoolfeest, vriendin zoeken, vreemde vriend van zijn zus en meer van die dingen.

De zaken wordt aan elkaar geplakt door conversaties die de zaak een natuurlijke 'touch' (wat een vreselijke uitdrukking) geven en het wat levendiger maakt. Hoewel ik bij de drie vrienden wel mijn vraagtekens zet. Maar dat zal er wel aan liggen welke ervaringen iemand met school heeft.

Af en toe echter blijkt dat de nonsens de overhand krijgt. Niet dat de mensen over dingen praten die nergens over gaan, maar dat het van een bedenkelijke waarde voor het verhaal opzich is. Het is niet vreselijk wanneer je een soepele stijl hebt, zoals jij nu laat zien, maar na een hoofdstuk of zeven wordt een lezer zoiets toch zat. Schrijven is wegstrepen, schreef de schrijver. Daarna streepte hij het weg.

De zaken laten zich soms ook wat te goed raden. De lezer weet wat er gaat gebeuren en staat weinig versteld als Sebastiaan opeens ook wat blijkt te voelen voor Jessie. Dat is erg jammer.

Maar, dat neemt niet weg dat het verhaal op gang is en dat ik wel benieuwd ben wat er verder gaat gebeuren. En dat terwijl ik niet erg veel houd van liefdesverhalen en al helemaal niet veel van middelbare-school-verhalen.
Je verzorgde en goede stijl weten mij als lezer toch beet te pakken. Erg goed.

LUH-3417

[Flowtje]

ik vinddit ook wel een leuk verhaal..
het leest makkelijk weg,en ik ben benieuwd naar de rest van het verhaal

yara is ook geweldig trouwens