U of je/jij zeggen.

[Röps]

Ik ben altijd bang dat degene waartegen ik "u" zeg, zich belegdigd voelt, omdat ik die persoon "oud" acht

[Henck]

Hangt van de leeftijd/ functie af die diegene in kwestie bekleedt. Mensen die zich hoger op de sociale ladder bevinden, spreek ik doorgaans sneller aan met u.

Etmakas schreef:

Waarom worden mensen nou weer boos als je ze u noemt? Waarom wil iedereen toch zo jong lijken, zich zo jong voelen? Wat is er mis met oud zijn? Het hoort bij het leven. Altijd jong willen zijn is meer iets voor Justin Bieber en Pippi Langkous. En voor mij is u gewoon een uiting van beleefdheid en een goede opvoeding. Wat ze over mij denken als ik je zeg maakt me niet zoveel uit, maar wat moeten ze van mijn ouders vinden? Die hebben dat meisje helemaal niet opgevoed, ze noemt zomaar ouderen je!

Ik vind het altijd zo respectloos wanneer iemand na 'u' genoemd te zijn ineens uitvalt met 'ik ben toch niet oud!!!'... Zeg gewoon dat iemand gerust 'je/jij' mag zeggen ipv iemand zo af te blaffen Gelukkig zelf nog nooit als reactie gekregen, maar wel vaker gehoord.

Wat ik me nu wel afvraag: hoe verwacht je zelf genoemd te worden door welke mensen?
Dat mensen van telefonische helpdesks enzo u tegen me zeggen vind ik normaal, maar ik vind het ook prima als ze het niet doen. Als mensen op straat ofzo de weg vragen vind ik het weer wat overdreven als ze u zeggen, maar ik zeg er niets van.
Als ik mensen leer kennen die ik vaker zal spreken zeg ik meestal na één u meteen dat ik liever heb dat ze je en jij zeggen, behalve als het patiënten zijn. Die horen mij met u aan te spreken, maar zeggen vaak alsnog 'je'. Daar zeg ik ook nooit wat van, maar ik zal nooit expliciet zeggen dat ze je en jij mogen zeggen, ook omdat veel mensen dat waarschijnlijk helemaal niet willen.

Sarah schreef:

Wat ik me nu wel afvraag: hoe verwacht je zelf genoemd te worden door welke mensen?
Dat mensen van telefonische helpdesks enzo u tegen me zeggen vind ik normaal, maar ik vind het ook prima als ze het niet doen. Als mensen op straat ofzo de weg vragen vind ik het weer wat overdreven als ze u zeggen, maar ik zeg er niets van.
Als ik mensen leer kennen die ik vaker zal spreken zeg ik meestal na één u meteen dat ik liever heb dat ze je en jij zeggen, behalve als het patiënten zijn. Die horen mij met u aan te spreken, maar zeggen vaak alsnog 'je'. Daar zeg ik ook nooit wat van, maar ik zal nooit expliciet zeggen dat ze je en jij mogen zeggen, ook omdat veel mensen dat waarschijnlijk helemaal niet willen.

Mensen met wie ik maar kort contact heb corrigeer ik niet als ze 'u' zeggen, maar 'je/jij' vind ik ook prima (als mensen iets van me willen, ze willen bv dat ik iets koop oid, dan vind ik 'u' wel gepaster, maar bij de weg vragen vind ik het niet nodig).
Mensen die ik vaker zal spreken zowel op wat meer informeel niveau (bv buren) als wat formeler niveau (bv docenten/begeleiders) zou ik wel aangeven dat ze je/jij mogen zeggen.

Artsen spreek ik trouwens altijd met 'u' aan, dat vind ik dan weer een context waarin ik 'u' echt gepast vind (en richting patient ook). Politieagenten zou ik ook met 'u' aanspreken (en ik verwacht dat ook wel terug).

[Daboman]

Ik voel me een beetje ongemakkelijk als mensen u of meneer tegen me zouden zeggen. En vanuit mijn waarde "wat gij niet wil dat gij geschiedt, doet dat ook een ander niet" spreek ik mensen praktisch nooit aan met u. Bij patiënten doe ik het wel, omdat dat etiquette is.

Tegen de praktijkverpleegkundige zeg ik wel je, want die heb ik al sinds ik astma kreeg (=vier of vijf jaar geleden) vast en die zag ik eerst om de twee maanden en nu om het half jaar. En die mag ik graag, en het is gewoon zo gegroeid. De sfeer tussen ons is eigenlijk ook niet zo heel formeel.

ik zeg je/jij en pap/mam tegen mijn ouders. Opa's en oma's heb ik niet meer en ik kan me niet meer herinneren wat ik tegen ze zei toen ze nog leefden.

Toen ik 16 was zat ik in een kliniek voor volwassenen en werd ik met u en mijn achternaam aangesproken en dat vond ik toen vreselijk. Tegenwoordig maakt me dat niet meer zoveel uit.

[Macrador]

In belgië zeggen we altijd U maakt niet tegen wat en het heeft niets met respect te maken meer met dialect

In Zwolle zegt men vaak 'oe'.

[Volk]

Sarah schreef:

Wat ik me nu wel afvraag: hoe verwacht je zelf genoemd te worden door welke mensen?

Aangezien iedereen mij 16 schat zegt iedereen je, en dat vind ik ook helemaal niet erg. Laatst werd ik door 2 jongens aangesproken met mevrouw... Toen wilde ik eigenlijk zeggen dat het juffrouw is, maar waarschijnlijk kennen ze dat woord alleen voor leraressen. Dus ik liet ze maar.

Toch zou ik het fijn vinden al juffrouw weer wat vaker gebruikt ging worden. Mevrouw klinkt zo... 30+

Volk schreef:

Aangezien iedereen mij 16 schat zegt iedereen je, en dat vind ik ook helemaal niet erg. Laatst werd ik door 2 jongens aangesproken met mevrouw... Toen wilde ik eigenlijk zeggen dat het juffrouw is, maar waarschijnlijk kennen ze dat woord alleen voor leraressen. Dus ik liet ze maar.

Toch zou ik het fijn vinden al juffrouw weer wat vaker gebruikt ging worden. Mevrouw klinkt zo... 30+

De bank stuurt mij altijd brieven met 'mejuffrouw Achternaam', dat vind ik echt vreselijk, toen ik 8 was, was dat grappig, maar ik vind dat ze als iemand 18 is geworden best over mogen schakelen naar 'mevrouw'

Ik zeg je/jij tegen m'n ouders. Kan het me niet eens voorstellen dat ik ze aan zou spreken met u, dat schept een enorme afstand. Tegen vreemden zeg ik altijd u, tegen docenten ook (als ik nu docenten zou hebben dan ).
De laatste tijd spreken mensen me vaker aan met u en mevrouw, en dat vind ik totaal niet nodig. Ik ben toch geen mevrouw. Pas laatst ook een jongen van een jaar of 18 die me mevrouw noemde. Come on.

[Nona]

Andijvie schreef:

De bank stuurt mij altijd brieven met 'mejuffrouw Achternaam', dat vind ik echt vreselijk, toen ik 8 was, was dat grappig, maar ik vind dat ze als iemand 18 is geworden best over mogen schakelen naar 'mevrouw'

Nee!!! Mevrouw is voor een getrouwde vrouw, en ik vind het stom als een bank me aanspreekt met de benaming voor een getrouwde vrouw terwijl ik dat niet ben. Doe dan mooi de afkorting mw., die kan voor zowel mevrouw als mejuffrouw staan.

Oh ja, en ik verwacht eigenlijk van niemand dat ik u genoemd word. Ook studenten die ik begeleid in hun scripties of opdrachten probeer ik zo snel mogelijk te vertellen dat mijn voornaam en je gewoon kunnen (al begrijp ik heel goed dat ze zo niet beginnen, zeker als ze me nog nooit gezien hebben en eerst een mail sturen).

Nona schreef:

Nee!!! Mevrouw is voor een getrouwde vrouw, en ik vind het stom als een bank me aanspreekt met de benaming voor een getrouwde vrouw terwijl ik dat niet ben. Doe dan mooi de afkorting mw., die kan voor zowel mevrouw als mejuffrouw staan.

Oh ja, en ik verwacht eigenlijk van niemand dat ik u genoemd word. Ook studenten die ik begeleid in hun scripties of opdrachten probeer ik zo snel mogelijk te vertellen dat mijn voornaam en je gewoon kunnen (al begrijp ik heel goed dat ze zo niet beginnen, zeker als ze me nog nooit gezien hebben en eerst een mail sturen).

Het feit dat ik wel getrouwd ben (en de bank dat weet) en ze nog steeds 'mejuffrouw' gebruiken, vind ik ook stom

(Mijn tandarts doet het veel leuker; daar is kennelijk in het vakje 'voorletters' mijn volledige voornaam in gevuld. Dus nu ben ik 'mevr. A.N.D.R.E.A. Achternaam' Maar dat is offtopic )

[Nona]

Andijvie schreef:

Het feit dat ik wel getrouwd ben (en de bank dat weet) en ze nog steeds 'mejuffrouw' gebruiken, vind ik ook stom

Ik word op straat aangesproken met u en mevrouw en dan voel ik me best groot

[MisSunshine]

Tegen mijn ouders en andere familieleden ( op mijn opa en oma van mijn vaders kant na) zeg ik allemaal je.
Persoonlijk vind ik dat wat gezelliger en makkelijker klinken. Het voelt alsof de afstand tussen mij en die andere persoon dan minder klein in.
Tijdens het werken zeg ik vaak automatisch u tegen mensen. Nu werk ik wel in een bedrijf wat vooral het "je"- gebruik stimuleerd. Ik heb 1 keer gehad dat een klant mij verbeterde, een oudere man (jaar of 50/60, dus wel ouder maar echt niet oud). Dat vond ik echt heel vreemd toen.
Toen ik nog een klein meisje was, vond ik het u gebruik wat vriendjes en vriendinnetjes hadden nooit zo erg (nu ook niet hoor ). Maar ik vond het altijd wel raar als ze boos werden of brutaal. Voor mijn gevoel werden kinderen die u zeiden ook makkelijker boos tegen hun ouders. Geen idee waarom, maar dat viel mij altijd op. Haha.

Etmakas schreef:

Ik word op straat aangesproken met u en mevrouw en dan voel ik me best groot

Haha, heb ik ook wel is

linooz schreef:

Haha, heb ik ook wel is

Jij wordt op straat aangesproken met mevrouw?

Etmakas schreef:

Jij wordt op straat aangesproken met mevrouw?

Omg nee, met meneer natuurlijk ;d;D;;;d

[Rivka]

Tegen vreemden zeg ik sowieso altijd u, dat vind ik wel zo beleefd eigenlijk . Tegen mijn opa en oma ook, ik zou ze niet eens meer met 'je' kunnen aanspreken. Tegen mijn ouders en vrienden van mijn ouders (oftewel goed bekende, geen bejaarde volwassenen) zeg ik wel 'je'.

Tegen mijn familie zeg ik altijd je. Ik weet niet, wat ik tegen mijn grootouders gezegd hebben zou: die zijn allang dood.
Soms word ik ook wel met u aangesproken, maar dat eigenlijk alleen als ik ergens voor moet doneren of als ik iets moet kopen.

meestal zeg ik gewoon je