Oud 22-03-2005, 20:58
Mirruh
Avatar van Mirruh
Mirruh is offline
Voor geschiede nis moesten we 2 verhalen maken: een van de arbeider en een van de fabrikant. De tweede is een beetje kort geworden, maar ja. Te laat begonnen
Hier zijn ze:

Het verhaal van de arbeider

“Dus hier moeten we voortaan wonen?” Ik kijk rond. De kleine krotjes die er stonden waren alles behalve aantrekkelijk. De meeste hadden niet eens een vloer! Ook buiten was geen vloer te bekennen. De huisjes waren net groot genoeg voor twee bedden en een tafeltje. Aan beide kanten van het huizenblok stonden fabrieken, hun rook verduisterde de lucht.(Bron 4)
“Hier kunnen we toch niet wonen?” Mijn broer slaat zijn arm om me heen. Vader komt er ook aan. “We zullen het veel beter krijgen! We hebben zelf al een baan voor ons gevonden, ook voor jullie.” “Maar vader, u had gezegd dat we naar school mogen!” Mijn broer weer. Ik kijk hem aan en glimlach. Wat is het toch fijn een tweelingbroer te hebben. We hadden geluk gehad, mijn broer en ik. Moeder had de geboorte amper overleefd. Gelukkig was de oogst dat jaar goed gelukt. Toen kon dat nog, nu niet meer. Een week geleden was het laatste stukje land verkocht en toen zijn we naar de stad gegaan. Ik, mijn broer, vader en moeder. En het kindje in haar buik. Een jaar geleden is mijn andere broertje gestorven, hij was nog maar drie! Veel kinderen halen de vijf niet.(bron 1)
“Helpen jullie even met de matrassen, jullie moeder moet rusten.” Zonder pardon krijgen we allebei een matras in handen gedrukt. Snel leggen we de matrassen en de rest van onze spullen in het armzalige hutje. “Maar vader, over school-” “Houd op over school! Jullie moeder is ziek, ze moet rusten! Dat betekend dat jullie moeten werken! Je wilt toch niet dat we allemaal omkomen van de honger?” Een bedrukte stilte. Vader kijkt naar de ongelukkige gezichtjes van zijn kinderen.
“Sorry dat ik zo uitviel, maar in deze moeilijke tijd hebben we, heb ík jullie hard nodig.” “Oh vader…” Ik sta op en geef hem een knuffel. Ook Jos komt erbij. Na een tijdje kijkt vader weer op. Verbeeld ik het me, of zijn zijn ogen vochtig? “Kom op, we moeten je moeder in bed helpen.”

Ik prop snel nog wat brood in mijn tas en ren naar buiten. Ik kom te laat, te laat op mijn eerste werkdag! Jos slaapt nog, hij draait een nachtdienst.
“Zo, mevrouw heeft ook besloten op te komen dagen?” beschaamd kijk ik naar beneden. “Maar, omdat dit je eerste werkdag is, zal ik je geen straf geven.” “Dank u hartelijk meneer.” “Welnu,” gaat de opzichter verder, “hier is je machine, heb je uitleg nodig?” “Nee meneer, ik heb al uitleg gehad.” “Oke, dan. Ga maar aan het werk.” De opzichter loopt weg. Opgelucht adem ik uit.
Ik loop naar de machine en zet hem aan. Ik stop proppen katoen in mijn oren tegen het lawaai en begin aan mijn werk. Het is geen zwaar werk, maar je moet wel opletten, steeds maar opletten. Want ik bedien de getouwen, wat wil zeggen dat ik doe wat zij van mij verlangen. Ik moet op de spoelen letten, voor ze leeg zijn de machine stoppen en de spoelen vervangen. Ook moet ik opletten dat er geen draden losschieten, want als dat gebeurt, schieten er tientallen draden los. Dan moet ik de draden weer goed kammen met een kam die naalden heeft in plaats van tanden.(bron 6)
Eindelijk is het middagpauze. Ik ga bij de rest van de kinderen zitten en pak mijn brood. Terwijl ik daarop kauw, kijk ik rond. De meeste kinderen eten stilletjes hun eten op. Dan komt er een jongen aan. Hij ziet er anders uit, sterker, gezonder en hij draagt mooie kleren. De andere kinderen negeren hem, ze fluisteren achter zijn rug om. Ik kijk in mijn tas of ik nog wat brood heb. “Jij bent toch nieuw he?” Ik kijk op, het is de jongen van daarnet. “Ja, we zijn net verhuist.” “Vind je het werk hier leuk?” even aarzel ik, wat als hij het doorvertelt? “Nee, maar niet verder vertellen hoor, we hebben het geld hard nodig!” “Waarom zou het je je baan kosten als ik het doorvertel?” Ik bloos. “Nou… Mijn vader zei dat we op moesten passen met wat we zeggen.” Hij knikt. “En, werkt je familie hier ook?” “Alleen mijn moeder, maar die is nu ziek. Mijn vader en broer werken bij de glasfabriek.” Ik denk even na en zeg dan: “Ik ben Rita Karelsen, wie ben jij?” De jongen kijkt naar de grond en zegt: “Daran. Daran Ledeboer.”
“Ledeboer… Is dat niet de eigenaar van de fabriek?” Nog steeds kijkt hij me niet aan. “ja…”
“Gaaf!” Verbaasd kijkt Daran op. “Maar, vind je dat dan niet erg?” “Hoezo?” “Nou, de meeste kinderen vinden mij niet aardig vanwege mijn vader, hij staat ze niet eens toe lid te worden van een vakbond!( Bron 8)” “Gelukkig heb ik wat meer diepgang!” Hij glimlacht. “Fijn van je.” De bel gaat en ik moet weer aan het werk. Ik zucht, nog vijf lange uren. “Tot ziens Daran.” “Tot ziens Rita.”
NU ik aan het werk gewend ben, kan ik een beetje rondkijken. Naast mij is een jongetje aan het werk, niet ouder dan negen of tien jaar schat ik. “Ach vader, ik heb het zo benauwd.” Een andere man, waarschijnlijk zijn vader, zegt dat hij stil moet zijn. Wat maar goed is ook, want als je niet oplet, raak je zo een vinger kwijt, of erger…
Als ik mijn machine stil zet om de spoel te vervangen, zie ik het kind onder zijn machine kruipen, waarschijnlijk om iets te pakken wat hij heeft laten vallen. Op eens hoor ik een gil! (Bron 3) Het kind zit met zijn hand vast in de getouwen! Voordat iemand de machine uit kan zetten, wordt zijn magere lichaampje de tandwielen ingetrokken. Botten kraken en bloed stroomt over de witte draden. Ik ren naar buiten en mijn maag keert zich om op de straat. Op de boerderij hadden we vaak dieren geslacht, maar dit is zo veel erger.
Sterke armen trekken me weer omhoog. Als ik opkijk, zie ik het gezicht van Daran. Hij veegt mijn tranen af en leidt me weer naar binnen. Ik ben niet de enige die overgegeven heeft, zie ik. Een paar mannen halen het lichaam van het jongetje uit de getouwen. Ik voel hoe mijn maag protesteert. Ik heb de hele weg naar huis gehuild.
Dit was nog maar de eerste van een hele serie vreselijke gebeurtenissen. Mijn broer vindt zijn werk verschrikkelijk. Hij moet de hele nacht werken en toen zijn baas erover geïnterviewd werd, noemde hij het: werk dat spelenderwijs verricht wordt.( Bron 2) Mijn moeder kreeg een miskraam, ze mocht niet eens nog een dag vrij om het kind te begraven. (Bron 5) Ze is kort daarna gestorven. Ik heb een gedicht gevonden dat heel erg goed bij onze situatie past.
Het gaat zo:

Wij willen de ketens verbreken,
Die ons kluist’ren aan de fabriek
Verwoest worden daar onze geesten,
De lichamen raken er ziek.

Tien uren het slavenjuk torsen
Is dat al niet meer dan genoeg?
Wij zullen met aller kracht breken,
De zweep die ons langer nog joeg.

De tijden zijn naar het verleden,
Dat de slaaf zijn roede nog kust
Wij eischen een beetje meer vrijheid
Wij eisen een beetke meer rust. (Bron 7)


Het verhaal van de fabrikant

Hallo. Ik ben Daran, Daran Ledeboer. Mijn vader is een fabriekseigenaar, daarom vind niemand mij aardig. Dat klinkt misschien gek, maar eigenlijk is het wel logisch. Mijn vader beheert namelijk 2 fabrieken: een weeffabriek en een glasfabriek. Hij is niet echt goed voor zijn arbeiders: ze mogen geen lid worden van een vakbond (Bron 8) en moeten hun eten en andere levens benodigdheden in zijn winkel kopen, waar alles veel duurder is. Een keer heeft hij een interview gegeven en hij zei dat zwaar nachtwerk, gedaan door jongens van mijn leeftijd, spelenderwijs gedaan werd!(Bron 2) Dat is toch vragen om problemen? Daarna zijn de arbeiders in opstand gekomen. Maar genoeg daarover. Dit verhaal gaat over het enige meisje dat mij aardig vond: Rita. Ik ontmoette haar in de weeffabriek van mijn vader, ik vroeg haar en paar dingen over haar werk enzo. Toen vroeg ze naar mijn naam. Meestal vind ik het niet fijn om mijn naam te vertellen, mensen vinden me dan een stuk minder aardig. Zij was niet zo. Ze vond mij aardig en ik haar ook. Meteen de eerste dag dat ik haar leerde kennen, zag ze een bedrijfsongeluk. Daarna was ze veranderd. Eerst was ze vrolijk en positief, daarna werd ze steeds stiller en verdrietiger. Toen ook haar moeder overleed nadat ze een kind had gebaard, ontweek ze me. Ik wist dat dat kwam doordat mijn vader haar geen extra dag vrij had gegeven om haar miskraam te begraven(Bron5). Ze geeft mij de schuld van haar dood. Ik heb haar daarna nog maar één keer gezien. Het was na een lange werkdag, ze zei dat ze ging verhuizen en gaf me een gedicht. Om aan mijn vader te laten lezen zei ze. Het ging zo:

Wij willen de ketens verbreken,
Die ons kluist’ren aan de fabriek
Verwoest worden daar onze geesten,
De lichamen raken er ziek.

Tien uren het slavenjuk torsen
Is dat al niet meer dan genoeg?
Wij zullen met aller kracht breken,
De zweep die ons langer nog joeg.

De tijden zijn naar het verleden,
Dat de slaaf zijn roede nog kust
Wij eischen een beetje meer vrijheid
Wij eisen een beetke meer rust. (Bron 7)

Ik heb haar daarna nooit meer gezien…

PS
Het is voor geschiedenis, dus ik heb er niet heel erg mijn best op gedaan
__________________
Be the miracle!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 22-03-2005, 22:00
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Haha, mijn verhaal is per ongeluk f*cking lang geworden. Viereneenhalf A4tje. Goed, ik heb het niet gelezen, behalve dan op school. Maar ik ga nu economie maar eens leren.

Edit: Lekker tactisch, ik heb het toch maar gelezen. Je klooit met de tijden. En zeiden ze toen al gaaf? Ach pech, wat boeit dat ook. De "moordscene" blijft een beetje smerig.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.

Laatst gewijzigd op 22-03-2005 om 22:02.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Huiswerkvragen: Cultuur, Maatschappij & Economie geschiedenis verslag.
laartjee
2 28-11-2007 07:54
Verhalen & Gedichten [VERHAAL] Tou-Fe en haar verboden liefde
ook hallo
0 19-12-2005 20:42
Verhalen & Gedichten [ Verhaal ] Jouw hand op mijn schouder
Kerz
5 06-08-2005 20:14
Verhalen & Gedichten Spel - deel II
Roosje
196 17-05-2005 22:04
Verhalen & Gedichten [verhaal] Zomerkamp
Roosje
172 05-05-2005 12:24
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: 1 April
Ieke
181 18-04-2005 22:29


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:08.