[Verhalenwedstrijd] De wereld van glas

Ik wachtte totdat de lichten aan de overkant gedoofd waren. Het was al laat, maar ik wilde geen risico lopen dat ze me zouden zien. De nacht maakte het raam als een spiegel met mijzelf in het midden, gevangen in een wereld waar mijn veilige kamer en het vreemde van buiten in elkaar over liepen. De nacht maakte alles één, zelfs mijn lichaam was niets anders dan een onderdeel van de wereld van glas. Was ik maar niets meer dan een weerspiegeling, een schijnbeeld, niet ‘echt’. Misschien bestond ik ook wel niet, maar was ik slechts een nare gedachte van een meisje dat meer kon dan huilen. Ik ben zwak. Wanneer ik mijn handen over de rondingen van mijn zij laat gaan, besluit ik dat het zo niet langer kan. Het is vet, het moet weg. Het is lelijk, ik ben lelijk. Ik ga afvallen, het moet. Diep in mijn hart weet ik dat het me toch niet gaat lukken, het is slechts een kwestie van tijd voor zich weer een eetbui aandient en dan sla ik helemaal los. Nee, dit keer zal me dat niet meer gebeuren, dit keer ga ik het volhouden. Dit keer word ik mooi slank en zal iedereen vol bewondering praten. Ze zullen het knap van me vinden en zeggen dat ik er goed uitzie. Ja, het gaat me lukken.

Het is allang tijd. Ik heb nog geen zin om naar binnen te gaan, dus ik steek nog maar eens een sigaret op. Ik voel hoe de nicotine mijn longen binnendringt terwijl ik inhaleer. Ik ben niet verslaafd, ik kan stoppen wanneer ik wil. Ik zie hoe de laatste mensen zich haasten om nog op tijd te komen. Tevergeefs natuurlijk, maar ik heb geen zin om ze uit de droom te helpen. Het zijn ook altijd dezelfden. Dezelfde luie niksnutten, die niet vijf minuten eerder hun bed uit kunnen komen, niet even iets harder kunnen fietsen, de sloomste mensen van de school. Ik hoor bij hen, althans dat wil ik. Ze hebben een bepaalde charme, eentje die ik dolgraag zou willen bezitten. Daarom sta ik hier met een verlepte sigaret buiten bij de muur, zodat het tenminste nog ergens op lijkt. Ik neem nog maar eens een hijs en kijk tevreden op mijn horloge. Dat heb ik goed gedaan, al minstens zeven minuten te laat. Ik moest nu maar eens gaan. Ik grijp mijn tas en sjok achter een meisje aan, iemand die ook geen moeite doet om nog maar enigszins op tijd te komen. Bij de deur kijkt ze me aan. Twee vermoeide holle ogen, starend. Mijn blik zwijgt.

Ik kan niet het. Overal aan mijn lichaam zie ik het bobbelen. Ik wil de controle. Ik wil zelf beslissen hoeveel ik eet, ik wil beslissen over mijn eigen lichaam. Ik wil dat het dun wordt. Maar een paar kilo moet toch genoeg zijn? Ik ben bang. Bang dat ik nooit goed genoeg kan zijn, bang dat ik altijd zal blijven onderdoen voor anderen. Ik moet discipline hebben, dat is het belangrijkste. Als ik dat heb, dan moet het haast wel goed gaan. Ik moet afvallen, pas dan kan ik gelukkig zijn. Ik weet dat de wereld mij nog zoveel te bieden heeft, maar dan moet ik wel een eerlijke kans krijgen om te bereiken wat ik wil. En dat gaat niet in dit logge lichaam. Ik zie ze achter mijn rug om fluisteren en kijken. Ik wil dit niet meer.

‘Hallo, let je nog op?’ Ik keek recht in het gezicht van een jonge vrouw. Ik was verdwaasd maar na een seconde schoot er een flits van herkenning door me heen. Geschiedenis, ja. Waar zat ik met mijn hoofd? Niet dat ik normaal zo ijverig ben, maar dit keer was de concentratie echt ver te zoeken. Ik bleef nadenken over die twee holle ogen. Het was alsof ze me iets had willen vertellen. Iets wat ze niet kon zeggen, iets wat niemand wist. Ze had haar hart in haar blik proberen te leggen en mij een kijkje gegund, maar ik kon haar niet doorgronden. Wat bezielde me toch, ik kende haar niet eens. Ze zeggen wel eens dat ogen de spiegel van de ziel zijn, ik geloof daar wel in. Maar het is alleen een spiegel als je het wilt. Ze wilde dat ik het zag, alleen ik snapte niet waarom.

Ik ben dom geweest. Die jongen bij de deur, ik had zijn blik moeten vermijden. Ik vermeed eigenlijk de blik van iedereen. Dat was al een gewoonte geworden sinds ik voelde dat ze over me praatten. Hij is anders. Ik kon het niet laten. Ken je dat gevoel dat je eigenlijk niet wilt dat mensen je geheim weten, maar tegelijkertijd ook weer wel. Je wilt dat ze het zien, dat ze merken dat er iets is. Je wilt dat ze je zo goed kennen en gewoon voelen dat er iets mis is, dat ze naar je toekomen en je bij de hand nemen en zeggen dat alles goed komt. Dat ze je zullen helpen en je nooit in de steek zullen laten. Je wilt je begrepen voelen en zij willen je begrijpen. Helaas zit de werkelijkheid niet zo in elkaar. Mensen zijn blind, ze zien het niet, of ze willen het niet zien. Ze zijn dom. Soms kan ik het wel uitschreeuwen. ‘Zien jullie dan niet dat er iets mis met me is. Kijk, dit logge varken waar je nu tegen aankijkt, zij wil afvallen. Alleen kan ze zichzelf niet bedwingen om te eten, hahahaha. Grappig hè’ Ik wilde iemand in vertrouwen nemen. Die blik was misschien mijn schreeuw om hulp.

Ik ben een simpele ziel. Is dat niet wat ze van alle jongens zeggen? Meisjes zijn complexe wezens en jongens daarentegen slechts simpele zielen? Ik weet niet of het voor elke jongen geldt, maar ik geloof voor mij wel. Ik heb niet veel nodig. Vroeger dacht ik altijd dat ik heel bijzonder was, zo’n jongen als ik vond je nergens. Iedereen is uniek, maar ik was speciaal. Maar de wereld zag het niet. Naarmate ik ouder werd begon ik me te realiseren dat ik helemaal niet zo speciaal was als ik wel niet dacht. Mijn denkwijzen waren niet uitermate bijzonder. Ik was een jongen, een typische jongen. Aan de ene kant denk ik nog wel lacherig terug aan die tijd, hoe zo’n hoge dunk had ik wel niet van mezelf, om dat te denken. Hoe kon ik nou denken dat ik anders dan anderen, meer bijzonder. De arrogantie spatte er gewoon vanaf en als ik ergens een hekel aan heb, is het aan arrogante mensen. Eigenlijk zou ik ook een hekel aan mezelf moeten hebben, maar ik vind mezelf wel een aardige gozer. Kijk, zelfs dat is alweer arrogant gedacht. Ach, waar maak ik me ook druk om. Ik kan mijn tijd beter besteden aan andere mensen, dat is tenminste nog nuttig. Al weet ik niet of het piekeren over dat dunne meisje nou wel zo nuttig is. Ik weet haar naam. Stiekem ben ik er wat rondvraag over gaan doen, iets wat totaal niet ‘mij’ is. Ik ben stil en ik praat niet zo makkelijk met mensen. Maar ik had het gevoel dat zij me riep in stilte. Een rusteloos gevoel bekroop me en het leek haast verstikkend. Een eindje lopen zou me vast goed doen.

Zwijgend zat ik op de grond tussen allerlei papiertjes. Wat was ik ook een vieze vreetzak. Ik stond in de supermarkt en ik had zo’n honger. Ik kon mezelf niet meer bedwingen en kocht een hele zak mini-marsjes. En die at ik allemaal in één keer op. In één keer. Ik walgde van mezelf. Die walging was terecht, iedereen deed dat. Zelfs mijn moeder, ik zag haar kijken toen ik binnenkwam. Er liep een traan over mijn wang en ik kon niet meer stoppen met huilen. ‘Sorry mama, sorry dat ik je zo teleurstel. Sorry dat ik een slechte dochter ben. Ik ben niet de dochter die jij graag wou. Jij verdient een slanke mooie dochter, iemand die er net zo uitziet als jij. Maar ik kan dat niet zijn. Het spijt me. Ik heb de kracht niet om te veranderen, ik ben slap, net als papa. Sorry mama, sorry dat ik op hem lijk. Ik weet dat je veel verdriet had toen hij wegging, maar het was beter zo, dat zei je zelf. En tot jouw grote vreugde ga ik zijn voorbeeld volgen, want dikke mensen horen niet in dit huis. In jouw mooie slanke huis. Het is beter zo, net als bij papa.’ Ik propte wat spullen in mijn rugzak en liep de deur uit. Geen briefje, dat is beter zo. Ik rende naar het eind van de straat en ging in de lege bushalte staan. De schemering begon het glazen hokje ook om te toveren tot een spiegel. Ik hoopte dat de bus kwam voordat het nog veel donkerder werd. Ik wilde mijn lijf niet zien. Ik kon mezelf niet bedwingen. Het gevoel om elk klein vetje te gaan inspecteren was sterker dan mijn verstand. Met waterige ogen staarde ik naar de weerspiegeling. Was ik dat echt? Ik sloeg mijn ogen neer en toen ik opkeek zag ik en gestalte aan de andere kant van het glas, door de nacht vermengd met mijn lichaam alsof het één was. Ik schrok, maar toen ik beter keek herkende ik in hem de jongen. De jongen die anders was. Uitgerekend hij. Ik sloeg mijn ogen neer en keek beschaamd naar de grond. Ik wilde niet dat juist hij me hier zo zou zien. Toen ik weer opkeek had hij zijn hand tegen het glas gelegd, als een teder gebaar. Het ontroerde me en ik werd door een gevoel van opluchting vervuld. Voorzichtig legde ik mijn hand ook tegen het glas, op zijn hand. Het leek alsof het glas verdwenen was en ik de oprechtheid van zijn aanraking voelde. Hij lachte. Het voelde als mijn redding.