Advertentie | |
|
03-04-2004, 16:54 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
03-04-2004, 17:48 | |||
Citaat:
Citaat:
aardig stukje, geen hoogvlieger.. soms ind een beetje langdradig, je zegt te weinig in te veel woorden... |
03-04-2004, 17:50 | |||
Citaat:
Citaat:
|
03-04-2004, 18:01 | ||
Citaat:
Nou excuses dan. |
03-04-2004, 18:19 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
en bovendien heeft Lichtenvoorde niet eens een station als ik me niet vergis |
04-04-2004, 23:23 | ||
Citaat:
Dat het langdradig is viel mijzelf ook al op, maar ik heb geprobeerd echt elke minuut te beschrijven, want dat doe je dan ter plekke ook. Daardoor zijn het heel veel zinnetjes geworden. Volgens mij als ik dat ga inkorten valt ook de 'hoop' en het aftellen van de tijd weg... denken jullie niet?
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
05-04-2004, 10:56 | ||
Citaat:
En ja serieus, dat bericht van: 'let op uw bagage, en neem deze ook mee' heb ik eens gehoord in een trein! Zeg nou zelf, dat verzin je toch niet? Wat de clue betreft heb je gelijk, ik zie er ook kats geen clue in. Misschien moet ik er nog een stukje achteraan schrijven..?
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
05-04-2004, 23:22 | ||
Citaat:
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
Ads door Google |
09-04-2004, 15:38 | |
Nadat Joran in de trein een plekje bij het raam had gevonden, begon zijn teleurstelling steeds meer plaats te maken voor woede. 'Waarom heeft ze me daar nou gewoon laten staan? Wat een streek zeg! Of... zou ze het echt vergeten zijn? Maar zoiets vergéét je toch niet?' Hij had er juist elke dag aan moeten denken, en elke dag kreeg hij er meer zin in. Tot vanochtend. Vanochtend had hij zich heel vreemd gevoeld, een combinatie van zin en geen zin. Geen zin in de confrontatie, hetgeen waar hij zo'n moeite mee had - met iemand die hij nooit had gezien een gesprek aangaan - zou die middag gaan gebeuren.
Volgens Joran dacht zij daar heel anders over. Hoe gemakkelijk zij hem iets over MSN of de mail kon vertellen, in hoe weinig woorden ze iets duidelijk kon maken, zij was er vast een ster in. Ze had hem ook vast raar gevonden - misschien zelfs uitgelachen - wanneer hij zo moeilijk uit zijn woorden was gekomen. Moeite met uit zijn woorden komen gebeurde vaak, te vaak, als hij een meisje in de kroeg of waar dan ook aansprak. Ergens in zijn hoofd begon zich een soort opluchting te vormen, terwijl het landschap langs hem heen schoot. 'Ze was niet gekomen - gelukkig, kon ik ook niet kunnen falen! Maar... moet je niet juist dit soort dingen ondergaan om die angsten te overwinnen?' De opluchting verdeen als ijs in de zon. Was hij eindelijk een keer over zijn angsten heengestapt, had het nog niks opgeleverd. Met een kwaad gezicht zette hij zijn mp3-speler maar weer aan. Het nummer dat begon te spelen was van Nazareth: "Love hurts...! Love..."Stop. Volgende nummer. Hier had hij nu helemaal geen behoefte aan. Niet dat wat hij vanmiddag meegemaakt had nou gelijk met liefde te maken had, maar op een of andere manier was de boodschap die Nazareth hem met dit nummer wilde geven nu niet op zijn plaats. Na een uur met-een-leeg-hoofd-naar-muziek-luisterend gereist te hebben, kwam Joran's trein aan in zijn woonplaats. Gauw liep hij het station uit, zocht zijn fiets op en fietste zo snel mogelijk naar huis. Voordat hij de woonkamer inliep keek hij nog even in de spiegel, en moest al glimlachen om wat zijn ouders hoogst waarschijnlijk zou zeggen: "Ben je nu al thuis?", met een gezicht dat zoveel verbazing uitdrukte alsof ze dachten dat hij maanden weg zou blijven. Toen hij binnenkwam keken zijn ouders op van hun krant, die ze samen aan het lezen waren. "Goh, nu al thuis?" Hoe orgineel. "Hoe komt dat zo..?" Zijn moeder zag het al aankomen, zag hij aan haar gezicht. "Nou," begon hij: "Het was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ze is niet op komen dagen, namelijk..." "Dat meen je niet..." begon zijn vader, waarbij zijn moeder keek alsof Joran had verteld dat zijn eerste huwelijk was mislukt. "Wat lullig zeg! Maar... weet je ook gelijk wat je aan d'r hebt!" Gelukkig zag zijn moeder het nog iets luchtiger: "Wie weet is ze het wel vergeten of zo, dat kan toch? Had je haar telefoonnummer niet dan - dat je haar even op het station had kunnen bellen!" "Ja, nee dus." Joran baalde ervan dat ze nou juist dat moest vragen. Waarom was hij ook zo dom geweest! "Ik ga nu even op de computer, kijken of ze online is!" Zonder op antwoord te wachten vluchtte hij naar beneden, ging achter zijn pc zitten en startte MSN op... Ze was er niet. Shit. 'Slim van haar, de confrontatie uit de weg gaan', was het eerste wat hem te binnen schoot. 'Hoewel, het feit dat ze niet online is, kan ook betekenen dat ze er dus echt niet is! Misschien was er iets belangrijks tussen gekomen ofzo...' Hij hoopte het, maar vreeste toch nog steeds het ergste. "Ik had je vanmiddag bij de telefoons op Utrecht CS verwacht, waar was je?!?", schreef hij in een e-mail aan haar. Die avond had een vriend van hem gevraagd of hij ook meeging uit eten bij de Mexicaan. Ze hadden met zijn vieren een gezellige tijd gehad - ze hadden hem 'maar' drie keer gezegd 'dat hij zich er niet druk over moest maken', 'ze is je niet waard', 'vrouwen - je kan niet met, je kan niet zonder ze!' enzovoort. Het liefst had Joran de hele avond niet aan haar gedacht, maar dat was niet gelukt. 's Avonds, toen hij na redelijk wat drankjes op eindelijk thuis was gekomen, plofte hij gelijk achter zijn pc. 'Eén nieuw e-mailbericht' vermelde MSN hem gelijk. 'Asjeblieft, laat het van haar zijn - laat het haar vergeten zijn!' dacht hij, toen hij zijn mailbox opende.
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
Laatst gewijzigd op 09-04-2004 om 23:35. |
10-04-2004, 16:52 | |
Heel goed! het boeide me!
en Charlottetje, dat gemierenneuk of die treinomroepen is zo blegh. ik zit vaak in de trein, en me broer 2 keer per dag, en er worden wel degelijk zulke leuke dingen omgeroepen. Bij mij ging er 1 zelfs een keer op de melodie van het wilhelmus omroepen waae we waren enzo, dus... maargoed, ga door.
__________________
Digital ash in a digital urn.
|
10-04-2004, 17:00 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
10-04-2004, 17:10 | |
en neem deze ook mee?
zo grappig vind ik dat niet, maar goed. heb het ze ook nooit horen zeggen, maar joh, wat jullie willen! Zoals een ander over spellingsfouten kan zeuren, omdat het die persoon opvalt, zo valt dit mij op en maak ik daar ook een opmerking over! ik was er toch al over opgehouden?
__________________
ja, maar...
|
10-04-2004, 17:52 | ||
Citaat:
|
10-04-2004, 18:00 | ||
Citaat:
__________________
Tsja
|
11-04-2004, 00:46 | ||
Citaat:
Of twee vrouwen van laat in de 30 die zich met kunst bezig houden en tegenover je zitten te praten over dat ze nooit meer een rode auto willen... want dat brengt ongeluk... net zoals zwarte katten....en tot de conclussie komen dat feng chui (of hoe je dat ook schrijft) nog niet zo slecht is. Of de zoveelste versierpoging achter je van iemand die net een biertje teveel te pakken heeft. Je hoort inderdaad veel, maar het gaat altijd over hetzelfde. Inspiratie kan je wel krijgen als je naar buiten kijkt en een beetje observeert, maar dat heb ik sowieso buiten al sneller. Het verhaal is best leuk. Alleen is het jammer dat je stijl zo'n hoog romannetjes-gehalte heeft.
__________________
A gramme is better than a damn. | When the individual feels, the community reels.
|
Ads door Google |
11-04-2004, 09:09 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Mierenneuken roept mierenneuken op. Je geloofde de mensen die het zeiden niet, dus ik dacht 'ik zeg ook even dat ik het ook regelmatig mee maak, wie weet gaat ze het ooit geloven als genoeg mensen het zeggen'. |
12-04-2004, 12:00 | ||
Citaat:
Over het verhaaltje: Leuk!! Mooi vervolg is het geworden! Ik weet alleen niet echt of ik wel wil weten hoe het nu afloopt... Op de een of andere manier vind ik dit einde zo ook wel iets hebben. Maja, aan de andere kant ben ik ook wel heel nieuwsgierig hoe het verder zou gaan Dus laat maar komen dat vervolg!
__________________
Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk!
|
12-04-2004, 20:32 | ||
Citaat:
Ik heb het gewoon nog nooit gehoord en zit toch vrij regelmatig (elke week toch zeker twee keer twee uur als het al niet meer is) dus ja... maar goed, doet er ook niet zo toe, ik gaf slechts mijn mening. het verhaal vind ik daardoor gewoon wat minder aantrekkelijk beginnen zeg maar, snap je?!
__________________
ja, maar...
|
12-04-2004, 23:28 | ||
Citaat:
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
12-04-2004, 23:32 | ||
Citaat:
Voor de mensen die op het vervolg wachten, thnx, heb geduld. Komt zo spoedig mogelijk!
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
13-04-2004, 15:58 | ||
Citaat:
__________________
A gramme is better than a damn. | When the individual feels, the community reels.
|
13-04-2004, 18:27 | ||
Citaat:
__________________
He who goes to bed with itchy but, wakes up with smelly finger.
|
14-04-2004, 23:11 | |
“Soms kan er opeens wat tussen komen, maar ik was er wel degelijk van bewust dat ik had moeten afzeggen – bedacht ik me op de fiets, vanochtend.
Ik voel me schuldig dat ik je voor niets naar Utrecht heb laten komen, of de illusie heb gewekt dat ik er zou zijn. Maar ja, internet blijft vaag... Vergeven?” Eigenlijk moest hij nu boos op haar zijn, haar zeggen dat hij het niet leuk van haar vond dat ze hem vergeten was. Wat kon er nou tussen gekomen zijn dat ze net op was komen dagen! Ze kon toch wel ergens even een mailtje sturen?! Maar hij kon het niet. Hij was veel te blij dat er wat tussen was gekomen, waarschijnlijk iets belangrijks! En ze voelde zich er nog schuldig om ook – hij had haar meteen vergeven. De wekker ging vroeg. Veel vroeger dan normaal gesproken. Gelijk zag hij dat ze een nieuwe mail gestuurd had. “Ik sta om elf uur op de afgesproken plek op Utrecht CS! Wees er, asjeblieft!” Was dit serieus? Hij gokte er niet op en voor hij het wist stond hij op het station – een kaartje te halen. Wie liep daar nou net langs, was dat niet een bekende van de televisie? Hij kon het zo gauw niet voor de geest halen. Opeens klonk het schelle conducteurfluitje in zijn oren, nu moest hij wel opschieten, anders miste hij de trein naar Utrecht nog! In de trein kwam er een man tegenover hem zitten. Hij had een baard, een kaal hoofd een grote, ouderwetse bril op. “Let goed op, mijn jongen, vergeet niet dat wat je ook wilt bereiken, toch echt van twee kanten zal moeten komen.” “Wat weet u er nou van wat ik bereiken wil?” sprak Joran, uiterst verbaasd dat deze vreemde man hem zomaar aansprak. Wat moest die vent van hem! “Niets is zo mooi als het lijkt, zelfs al lijkt het héél mooi.” Tijd om antwoord te geven had Joran niet, aangezien de trein op Utrecht CS aangekomen was. Gauw liep hij de trappen op, richting de telefoons waar ze afgesproken hadden. Hij keek op zijn horloge, vijf voor elf. ‘Wat zijn er weinig mensen op het station’ dacht hij bij zichzelf. ‘Waarom zou dat zijn?’ Plots zag hij een meisje langslopen met een wel heel bekend gezicht. ‘Hé, is dat niet dat meisje van vroeger, van de basisschool? Wat doet zij hier dan?’ Zijn verbazing kon niet op, maar werd nog veel groter, toen zijn ex van vorig jaar hem tegemoet kwam lopen. “Wat doe jij dan hier?” vroeg hij haar, maar alsof hij niet bestond liep ze langs hem heen. Hij begon panisch te worden. Overal begon hij bekende gezichten te zien, oude klasgenoten, zijn broers, een paar exen. Zelfs zijn moeder kwam langs. “Heb je haar nummer wel?” vroeg ze hem, en voor hij antwoord kon geven was ze de hoek omgeslagen. ‘Ze zullen de stad wel in gaan vandaag’ bedacht Joran zich een oplossing voor dit alles. Hij liep naar de telefoons en keek weer op zijn horloge. Precies elf uur. Nu kan ze er elk moment zijn! Zou ze… Opeens stonden er twee jongens van een jaar of 25 voor hem. De ene ongeveer zo groot als hijzelf, de ander bijna een kop groter. “Kom je voor haar?” vroeg hij, terwijl hij Joran recht in zijn ogen aan bleef keken: “Dan heb je een probleem, ze bestaat namelijk niet. Maar wij wel, en wij nemen je mee, kom je?” Angstzweet begon zich op zijn voorhoofd te vertonen terwijl hij de jongens een voor een aanstaarde. Toen zag hij het mes, dat de lange jongen opeens in zijn handen had. “Nee!” schreeuwde hij nog, maar het was al te laat – het lemmet fonkelde in het zonlicht… Badend in het zweet werd hij met zijn hoofd op het bureau wakker. Hij rilde over zijn hele lijf en moest eerst een tijdje nadenken wat er was gebeurd. “Het was een nachtmerrie, rustig maar!” zei hij tegen zichzelf. Hij keek om zich heen. IJskoud had hij het! En een verschrikkelijk droge mond. Hoe laat was het eigenlijk? Half zes in de ochtend. Verschrikkelijk – wát een tijd. Met het beeld van de jongen met het mes nog in zijn hersens liep hij naar de badkamer, slokte in mum van tijd een beker water weg en begaf zich weer naar zijn kamer, naar zijn bed. ‘Gelukkig, het was maar een droom’ dacht hij nog, en viel in slaap. Na nog een paar uur goed geslapen te hebben, een douche en een ontbijtje voelde hij zich weer kiplekker. De nare droom van die nacht was hij alweer bijna vergeten, het mailtje dat ze hem gestuurd had totaal niet. De hele tijd dacht hij erover na, met een glimlach op zijn gezicht. Er was wat tussengekomen, iets belangrijks! Dat kon iedereen gebeuren toch? En ze had verteld dat ze op haar werk geen internet had, dus mailen kon ook niet! Hij ging achter zijn computer zitten en startte MSN op. ‘Misschien dat ze er nu wel is!’ dacht hij, en zijn gedachten werden beloond. “Hey, hoe is het met je” schreef ze. “Sorry van gister, maar ik wil het zo snel mogelijk goedmaken, eigenlijk.” “Nou, doe je voorstel maar…” antwoordde Joran. Laat het nu maar van haar kant komen, hoor,’ dacht hij, en wachtte zenuwachtig op haar antwoord. “Wat dacht je van de aankomende zaterdag, weer op Utrecht Centraal, bij dezelfde telefoons?” “Lijkt me prima, tenminste, als je dan wel komt opdagen…” Hij moest haar er even mee plagen. “Had je ook al een tijd in gedachten?” “Ik sta er om elf uur! Wees er, alsjeblieft?”
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
Laatst gewijzigd op 15-04-2004 om 13:27. |
15-04-2004, 12:12 | |
Ik vind het een spannend verhaal hoor, allebei die stukjes
En dat gezeik over die trein omroep berichten is bullshit. Precies zoals het in het verhaal staat, heb ik het vaak gehoord. En ze variëren heus nog wel eens op de standaardberichten hoor, dus "wij naderen station .." of "nu eerst station .." enzovoort maakt allemaal niet uit. En dat van die bagage neemt u deze ook mee heb ik ook wel eens gehoord. Maar die stukjes vond ik wel spannend om te lezen |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
De Kantine |
Haten jullie mij? sexylexy | 24 | 16-03-2006 21:18 |