advies gevraagd

[moon]

Alvast bijvoorbaat exuces voor het lange verhaal.
Er zit mij iets op dit moment best wel even dwars. En ik wil heel graag advies omdat ik denk dat ik daarmee wat meer zelfvertrouwen kan krijgen in deze situatie.
Ik zal het uitleggen:
Ik heb mij vorig jaar zomer in een enthousiaste bui, vol zelfvertrouwen, opgegeven voor vrijwilligerswerk. Nou is daar opzich niks mis mee, want ik sta nog steeds achter die beslissing. Ik wil heel graag iets voor mensen kunnen betekenen en bovendien sluit dit vrijwilligerswerk goed aan op de dingen die ik in mijn opleiding leer.
De eerste hulpvrager was een meisje met autisme met wie ik de stad in ging om inkopen te doen. Na 1 keer had zij het al gezien, voor zover ik nu te horen heb gekregen had dit voornamelijk te maken met het feit dat ze erg met zich zelf in de knoop zat. (ze is een paar maanden later van huis weg gelopen en heeft een suïcide poging gedaan).
Een aantal weken geleden heb ik kennisgemaakt met een nieuwe hulpvrager. Het is een jongen met het syndroom van down. Deze jongen praat niet, de enige reactie die hij je geeft is een glimlach en soms probeert hij iets te gebaren. Zijn mogelijkheden om te communiceren zijn dus heel beperkt. Tijdens deze kennismaking is mij eigenlijk vrij weinig over deze jongen verteld. Het is de bedoeling dat ik nu morgen kennis ga maken met hem zonder dat er andere mensen bij zijn. We gaan eerst wat drinken en daarna gaan we waarschijnlijk een stukje lopen.

Ik zit erg in de stress over deze kennismaking, ten eerste omdat ik vrij weinig van deze jongen weet en ook omdat ik totaal niet weet hoe hij op bepaalde dingen reageerd. Daarbij komt dat ik zelf ook heel veel moeite heb om een gesprek opgang te brengen. Dat dit mij zoveel moeite kost zou wat te maken kunnen hebben met het feit dat ik waarschijnlijk een leerstoornis heb: NLD. Deze stoornis wordt door sommigen ook gezien als een stoornis in het autisctisch spectrum...waar het o.a opneer komt is dat je niet om kunt gaan met onverwachtse gebeurtenissen en dat je moeite hebt om een gesprek aan te gaan met mensen. Ik wil deze stoornis niet als reden aanvoeren om bepaalde dingen niet te kunnen en ik wil er ook zeker niet mee te koop lopen zolang ook nog helemaal niet officieel uit de test is gebleken dat ik echt die stoornis heb.
Maar goed, waar ik dus erg tegenop zie is dat ik een gesprek aan moet gaan met iemand die zelf nauwelijks communiceert. Ik ben iemand die heel veel luisterd naar mensen en er opgericht is om veel vragen te stellen aan mensen, niet om zelf met een verhaal te komen. De bedoeling is dat ik dat nu wel moet gaan doen. Iets anders is dat is omdat ik die jongen nog niet ken ook totaal niet weet hoe ik met hem om moet gaan en er ongetwijfeld onverwachtse dingen gebeuren waar ik zo snel niet mee om weet te gaan.
Ik zit er echt al dagenlang over in de stress en heb er nu zelfs helemaal buikpijn van. Ik wilde deze avond al nauwelijks meer eten van de zenuwen. En dat voor iets, waar ik eigenlijk zelf voor gekozen heb.

Nou ja, lang onzinnig verhaal...mijn vragen zijn:
Hoe kan ik het beste omgaan met iemand die het syndroom van down heeft? Hoe kan ik het best met hem communiceren, gezien het feit dat hij zelf niet praat? hoe moet ik me opstellen/gedragen; wat moet ik zeggen en doen?
hoe kan ik omgaan met onverwachtse gebeurtenissen of situaties waa ik me geen raad mee weet? Ik weet meestal alleen wat ik moet doen in situaties die ik ken, gebeurt er iets onverwachts dan raak ik in paniek en heb ik volstrekt geen idee wat ik moet doen. Ik ben niet goed in logische oplossingen zoeken voor problemen.

[Balance]

Allereerst: waarom heb je eigenlijk voor dit vrijwilligerswerk gekozen? Het is een zware taak en voor jou blijkbaar ook erg lastig. Misschien moet je overwegen of er niet vormen van vrijwilligerswerk zijn die veel meer aansluiten bij jouw sterke kanten. Want zelf in de stress zitten om zo'n situatie lijkt me niet handig.

Dan je vragen. Ik zou als ik jou was even wat meer opzoeken over het syndroom van Down. Kijk vooral ook naar wat iemand met Downsyndroom wel kan. Mensen zijn erg geneigd om te kijken naar wat iemand niet kan (ik zie jou ook diverse malen zeggen: hij is niet communicatief, hij praat niet, etc.), maar kijk eens wat hij wel kan. Downers zijn over het algemeen heel creatief! Daar kan je wellicht wat mee. Misschien vindt deze jongen het ontzettend fijn om te luisteren naar geluiden? Of misschien probeert ie met z'n handen en z'n gezicht wel dingen aan jou te vertellen, geef hem in ieder geval veel aandacht en mogelijkheden om contact met jou te zoeken.

En als er iets onverwachts gebeurt hebben vrijwel alle mensen heel veel baat bij structuur en duidelijkheid, dus ik zou in ieder geval zorgen dat je dan heel duidelijk bent in wat je van hem verwacht.

[coopergirl]

Als je vraag puur gericht is op communicatie in de relatie tot iemand met syndroom van Down, zijn er ontzettend veel boeken en webpagina's hierover te vinden.


Je doet nu voorkomen alsof er iedere minuut wat gezegd moet worden. Op deze manier creëer je veel druk bij jezelf. Waarom zou er tijdens het hele samenzijn gesproken moeten worden?
Desnoods ga je uit een boek voorlezen, zet je een lekkere cd op enzovoort...

Ikzelf word al overprikkelt ( )wanneer iemand een paar uur continue tegen me aan zit te praten, laat staan bij iemand wiens informatie verwerking traag is..


Succes, en maak het jezelf niet zo moeilijk... Je hoeft niet altijd een oplossing te hebben, je kunt ook 'gewoon' benoemen wat het met je doet, zeggen dat je even niet weet wat je moet doen etc.

[Freestyler*]

ik denk dat je je juist helemaal niet zo druk hoeft te maken bij een jongen met het syndroom van down.

'Ze' zijn vaak vrolijk, open, recht voor zijn raap. Bovendien kan ie je niet eens belachelijk maken

Ik vind het wel een goed idee om een activiteit te plannen. De jongen zal qua niveau op dat van een jong kind zitten, dus misschien kun je een stuk speelgoed meenemen; een bal ofzo voor bij het wandelen.

Maar je moet je niet zo druk maken. Je hoeft die jongen niet hulp te verlenen, alleen een beetje vermaken. En wat kan er nu gebeuren? Dat het niet klikt? Dan word je vast wel aan iemand anders gekoppeld, alhoewel autisten me bijvoorbeeld veel lastiger lijken

[dallie]

Je hebt iets op je genomen waar je waarschijnlijk jezelf vaak zal tegenkomen. Het kan goed voor je zijn als je daardoor je eigen zwaktes beter leert kennen en ermee leert omgaan. Maar ik denk dat je er goed op moet letten dat het niet ten koste gaat van de mensen die je helpt. Ik bedoel, je moet ze wel helpen he

Maar ik denk dat in de meeste gevallen dat ze allang blij zijn dat iemand zich om ze bekommert en dat mits je een beetje je inleeft in ze dat de hulp/steun die je geeft niet verkeerd zal aankomen

[coopergirl]

Freestyler* schreef op 31-03-2007 @ 02:21 :
iMaar je moet je niet zo druk maken. Je hoeft die jongen niet hulp te verlenen, alleen een beetje vermaken. En wat kan er nu gebeuren? Dat het niet klikt? Dan word je vast wel aan iemand anders gekoppeld, alhoewel autisten me bijvoorbeeld veel lastiger lijken

Mee eens!

Hmmmm, herkenbaar. Ik heb me ook opgegeven voor vrijwilligerswerk en ik had ook een intake gesprek, alleen mijn begeleider had alleen gezegd dat het een vrouw was met een verstandelijke handicap. Sja, wat verwacht je daar dan van, dat kan natuurlijk alles zijn.
Het gesprek is inmiddels achter de rug en meestal kan ik me niet zo goed een houding geven, weet ik niet waarover te praten etc, maar het ging eigenlijk goed. Het was eerst een beetje lastig, maar zij had daar ook last van, gelukkig waren er twee medewerkers bij, dus dat was voor mij ook wat gemakkelijker en na een paar minuten begonnen we gewoon een beetje een praatje te maken enzo.

Tip voor jou: vraag naar wat hij doet, voor werk of hobbies of wat ook. Bij mij was het het geval dat ze erg enthousiast was over haar werk en begon tevertellen, dus toen was het ijs gebroken.

Succes!

[moon]

Bedankt voor alle adviezen, ik moet eerlijk zeggen dat ik ze nu pas voor het eerst goed lees, voor ik daar heen ging had ik zo de zenuwen dat wat jullie me geadviseerd hadden zelfs niet eens tot me doordrong.
Het is best wel goed gegaan! Het was moeilijk want de gehandicapten in dat huis hebben allemaal een niveau dat lager is dan 4 jaar. Hij ook. Het is moeilijk met hem communiceren omdat hij dus nooit antwoord, maar hij gebaart wel en geeft duidelijk aan wat hij wel en niet wil. Makkelijk was het niet, maar ik vond het toch een leuke en goede ervaring en ik hoop dat hij datzelfde heeft ervaren. Ik wil het voor hem doen, dat staat voor mij voorop.