stukje verhaal, oordeel graag

[hijdoetutnie]

Njah, kschrijf al langer aan di verhaal en kvond dat het maar eens tijd werd voor onafhankelijke kritiek enzow, zodat ik mijn schrijfstijl kan verbeteren. Dusse hier ff stukje van hoofdstuk, enne graag uw oordeel dr over, Ik sta open voor alle kritiek


Hoofdstuk 33
Delen

De week daarop vertrok Anne weer richting Kees.
“Als hij ook deze week maar van me afblijft,” dacht ze bij zichzelf al fietsend naar de fysiotherapeut, “die vieze kerel.” Ze fietste de straat in waar Kees woonde en kwam uiteindelijk bij zijn woning aan. Ze opende het hek van de geïmpregneerde vurenhouten schutting. Hij had een mooie tuin, redelijk groot voor in de stad. Het was een tuin op het zuiden, dus het zou hier ’s middags heerlijk vertoeven zijn als de zon goed doorbrak. In de noordoosthoek van de tuin bevond zich een prachtige vijver, compleet met waterval. Leliebladeren dansten op het water, licht golvend. Een kikker sprong uit de vijver het omliggende groen in. Naast de vijver was een terras aangelegd dat je via een slingerpaadje kon bereiken. Het terras zou de perfecte plaats zijn om de tuin mooi te kunnen overzien. Er stond een mooi houten stoelensetje op, terwijl de ronde houten tafel het geheel afmaakte. Prachtige beeldjes stonden verspreid door de gehele tuin, behalve in de zuidwestelijke hoek, waar Kees zijn eigen groente verbouwde. Alles stond daar keurig netjes in rijen, de aardbeienplanten, de wortels, de peultjes en noem maar op. Het was een vrolijke, kleurige tuin, maar toch overheerste het groen. Groen was Anne’s lievelingskleur, niet in het algemeen, voor tuinen gold dat echter wel. Anne keek naar de kruik die de waterval startte. Het water gleed eruit, zocht zijn weg naar beneden tussen de kleine stenen en planten, de zonnestralen weerkaatsend. Het water kwam in een opvangbakje, net een miniatuurdam waar het water overheen stroomde als deze vol zat. Een huismusje zat op de rand van het opvangbakje, voorzichtig drinkend om er niet in te vallen. Een tweede vogel kwam aangevlogen, ook een huismus. Deze begon ook te drinken terwijl hij zijn lied wilde voortzetten. Een vreemde rochel was hierdoor hoorbaar, drinken en zingen ging blijkbaar niet samen. Anne moest lachen van de rochel, waardoor beide musjes opschrokken. Gewaagd keken ze Anne aan en besloten weg te vliegen. Samen. Rakelings scheerden ze langs het kleine boompje op, dat midden in het kleurige bloemenperkje stond. Zingen ging nu weer wel en het ene musje leek de ander te willen imponeren met zijn zangkunsten. In samenzang vervolgden ze hun vlucht en landde op de houten schutting. Met een verliefde blik keken de musjes elkaar aan.
“Wat kan het leven soms toch mooi zijn.”
Plots speet het Anne dat ze zelf geen vriend had, maar ze kon er niets aan doen, ze was tenslotte op niemand verliefd. Het linkse vogeltje vloog weg van de schutting, de hoge boom in, het rechtse vogeltje enkele seconden later ook, maar met een andere bestemming: het nestkastje dat tegen de achterwand van de tuin was gespijkerd. Weer enkele seconden later streek het, zojuist nog linkse, musje neer uit de boom, het gazon op. Hij leek niet bang voor Anne te zijn, want hij ging zo dicht mogelijk bij Anne zijn voedsel zoeken. Na enige tijd had hij dat gevonden. Met een kronkelende pier in zijn snavel kwam hij almaar dichterbij. Een zachte ‘splat’ deelde de pier in tweeën. Beide helften vielen op de grond. Het musje nam weer één deel in zijn snavel, vloog op naar Anne en landde op haar schouder. Hij keek Anne doordringend aan, alsof hij de pier aan haar wilde aanbieden.
‘Ik hou niet zo van pieren, maar toch bedankt voor het aanbod.’
Het kleine vogeltje leek haar te begrijpen en daalde weer. Hij nam de andere helft van de pier ook in zijn snavel en steeg op richting het nestkastje.
“Ik moet maar eens naar Kees gaan, straks kom ik nog te laat.”
Via het slingerpaadje kwam ze aan bij de achterdeur, waar ze naar binnen stapte.
‘Hoi, ik ben Kees, Kees Padriaans,’ klonk het door de gang, ‘wie ben jij eigenlijk, ik heb niemand voor kwart over vier op mijn lijst staan.’
Anne schrok op, “kwart over vier al? Dat betekent dat ik drie kwartier in die tuin heb gestaan. Drie kwartier, terwijl het maar drie minuten leek. Ik was er toch wel om half vier, toch? Of niet, heb ik soms langzaam gefietst? Nee, dat kan niet, ik fiets elke week zo hard ik kan hiernaartoe.” Haar hersenen draaiden op volle toeren, maar konden geen antwoord vinden. Radeloos als ze was, begon ze zich maar opnieuw voor te stellen.
‘Hoi, ik ben Anne. Ik had hier drie kwartier geleden al moeten zijn, maar ik ben schijnbaar de tijd vergeten.’
‘En hoe kom ik er achter dat jij Anne wel echt bent? Ik heb je hier nooit eerder gezien, of wel soms?’
Anne dacht na en pakte haar portemonnee om haar schoolpasje te laten zien. “Nee, niet nu, waarom moet ik uitgerekend nu mijn portemonnee niet bijhebben? Wat kan ik nog meer doen om hem te overtuigen?”
‘Euh… zal ik zeggen wat voor klachten ik heb, waarvoor ik hier kom, kan ik je daarmee overtuigen?’
‘Ja, ik denk wel dat je me daarmee kunt overtuigen.’
‘Oké, ik ben Anne van den Oever, ik had hier om half vier moeten zijn, voor mijn knie. Je zou trouwens ook nog naar mijn pols kijken, want die was vorige week ook al niet goed en die is nog steeds niet hersteld.’
‘Ik geloof je, Anne. Zullen we buiten gaan zitten, het is tenslotte zo’n mooi weer en dat moeten we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.’
‘Ja, laten we naar buiten gaan. Het is inderdaad lekker weer, ik heb toen straks al even van je tuin staan genieten.’
Kees leidde haar door zijn huis naar buiten, ‘lust je trouwens een kopje thee? Misschien kunnen we even gaan euh… praten, ik heb hierna toch niemand meer.’
‘Ja, natuurlijk lust ik wel wat thee.’
Hoewel ze het zelf niet wilde, ging ze toch op zijn wens in. Die ‘euh…’ beviel haar niet echt, ze kreeg al vreemde ideeën als ze er dieper over nadacht. “Wat zou hij van plan zijn?” Ze dagdroomde met de klink van de achterdeur in haar hand. Ze kon zo ontsnappen als ze wilde, maar dan moest ze eerst uit haar dagdroom ontsnappen.
“Misschien was hij helemaal niets van plan, misschien kon hij gewoon niet goed uit zijn woorden komen op dat moment.”
Een fluitketel verbrook de stilte, de thee was bijna klaar, Kees zou er zo aankomen.
‘Wat voor smaak thee lust je Anne?’
Anne werd uit haar dagdroom gewekt.
‘Doe maar gewone thee.’
Anne aarzelde, zou ze wegrennen of niet? Had haar moeder haar niet geleerd geen vooroordelen over mensen te hebben?
“Hij is gewoon niets van plan, en als dat wel zo is kom ik daar vanzelf achter. Als dat zo is kan ik nog altijd wel ontsnappen, ik heb niet voor niets zelfverdediging gehad met gym op school.” Het dienblad was al zichtbaar door de deuropening.
‘Oeps, de thee vergeten, ik kom er zo aan Anne, ga maar vast naar buiten.’
Ze deed maar wat er gezegd werd. Ze drukte de klink omlaag en stapte de frisse buitenlucht in. Anne liep over het slingerpaadje naar het terras toe. Ze schoof de stoel achteruit en liet zich langzaam zakken om te zitten. Het leek alsof ze opnieuw betoverd werd door de ‘magische tuin’. Haar ogen richtte zich weer op het opvangbakje bij de waterval, waar haar eerste ontmoeting met het vogeltje plaatsvond. Het kleine musje zat weer op ‘zijn’ plaats te drinken. Hij had Anne niet in de gaten, en ging ongestoord verder. Anne merkte de grote ekster op die zojuist op de schutting landde. Hij maakte een doorvlucht richting het opvangbakje. Niet veel later landde hij, naast het musje. De mus merkte de landing op, en vloog opzij. Net op tijd. De ekster pikte naar het musje, maar raakte de mus net niet. Het musje vloog weg, schichtig om zich heen kijkend. Hij landde op het stokje voor zijn nestkastje en kroop vlug naar binnen. De ekster volgde hem en bleef lange tijd op het stokje zitten omdat hij niet door het kleine gat naar binnen kon. Het leek erop dat de ekster de mussenfamilie wilde gaan belegeren.
“Nee dat mag niet, het kan niet, niet dat musje!”
Een schot klonk, de ekster viel van het stokje neer op het gazon. Anne snelde eropaf, en zag een kogelgat net naast het oog. Het bloed gutste eruit, langzaam, ritmisch. Ze keek om en zag Kees nog staan met een buks in zijn hand. Hij had het keukenraampje opengezet en van daaruit op de ekster geschoten. Zijn buks haalde hij voorzichtig terug om zijn kozijnen niet te beschadigen. Iets later kwam ook hij naar buiten. Hij liep naar de ekster, pakte hem op en gooide hem in de groencontainer.
‘Ik hou niet van eksters’ mompelde hij.
Anne liep naar het nestkastje toe.
‘Je bent weer veilig. Je kunt weer naar buiten komen.’
‘Kom, onze thee wordt koud.’
Samen liepen ze terug richting het terras om onder het genot van een heerlijk kopje thee te kunnen praten.
‘Lekker weer vandaag hè?’
‘Ja, zeker wel, maar dat mag ook wel rond deze tijd van het jaar.’
Anne keek op, en zag het musje weer op de schutting zitten, aandachtig kijkend naar haar.
“Er is iets speciaals met dat musje,” dacht Anne, “hij is in ieder geval wel heel schattig.”
Ze keek terug naar het musje en zag een dunne, nauwelijks opvallende lijn over zijn linkervleugel lopen, “hé, dat is speciaal, dat heb ik nog nooit gezien bij een mus.”
Haar gedachten keerden weer terug naar het gesprek.
Na een tijd lang over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, begon Kees opeens over een heel ander onderwerp.
‘Anne, wist je dat je eigenlijk heel mooi bent? Echt heel bijzonder.’
‘Nou, ja, bedankt, denk ik.’
Hij strekte zijn arm naar haar uit naar haar en wilde haar door haar haren strelen.
‘Rot op man!’ schreeuwde Anne, en gaf hem een schop tegen zijn scheenbeen. Dit was waar ze voor gevreesd had, haar vooroordeel was dus toch juist.
“Ik wist het altijd al, die vieze vuile…,” ze kon haar gedachte niet afmaken want Kees was inmiddels al opgestaan uit zijn stoel, en kwam dreigend op haar af.

Goh, dit leest bekend...

Een fluitketel verbrook de stilte, de thee was bijna klaar, Kees zou er zo aankomen.

verbrak, aars

verder niets het meeste heb je al via MSn gehoord

Het is wel lang, ik weet niet of er mensen doorheen komen.
Misschien komt de Belgische spellingscontrole straks, dan zul je wat beleven.

Grim - komt hoofdstuk 34 ook, of niet?

[hijdoetutnie]

Bloemenpoes schreef op 18-07-2004 @ 19:57 :
Sander, nietwaar?

yepz, en jij is?

Flikker eens op met dat gespam!

Sander is mijn manager en idool, mijn grote voorbeeld en van hem heb ik het schrijven geleerd en door hem ben ik begonnen met schrijven.

Bloemenpoes heet eigenlijk Kelly, ze schrijft mooie verhalen en ze is ook een heel mooi en lief meisje.

Grim- en nou terug naar het commentaar, we hebben een spamtopic voor dit soort dingen

[Nijn*]

Hmmm...best leuk stuk.. Is die Kees gestoord ofzo? Dat hij vraagt wie ben jij, terwijl ze er vorige week nog is geweest?
Vreemd maar goed, wel leuk geschreven
Nijn*

Nijn* schreef op 18-07-2004 @ 20:11 :
Hmmm...best leuk stuk.. Is die Kees gestoord ofzo? Dat hij vraagt wie ben jij, terwijl ze er vorige week nog is geweest?
Vreemd maar goed, wel leuk geschreven
Nijn*

Misschien gewoon vergeetachtig ofzo?

Grim - who knows

[hijdoetutnie]

Nijn* schreef op 18-07-2004 @ 20:11 :
Hmmm...best leuk stuk.. Is die Kees gestoord ofzo? Dat hij vraagt wie ben jij, terwijl ze er vorige week nog is geweest?
Vreemd maar goed, wel leuk geschreven
Nijn*

jah, die kerel is half dement/schizofrenisch
kdoe n poging tot een literair werk te schrijven

[Nijn*]

hijdoetutnie schreef op 18-07-2004 @ 20:16 :
jah, die kerel is half dement/schizofrenisch
kdoe n poging tot een literair werk te schrijven

Kijk, dat verduidelijkt de boel een beetje
Nou die poging is best goed aan 't lukken hoor

[Charlottetje]

wow, wat was die eerste zin cliche en slecht zeg!
sorry! als ik weer rustig ben en tijd heb zal ik het misschien wel lezen, goed?

Charlotte