Midden-Oosten topic

[T_ID]

jompo schreef op 31-05-2007 @ 13:25 :
Waarom ben je nou nog steeds niet ingegaan op mijn vraag aan jou met bewijs te komen voor de stelling dat compensatie niet nodig is, omdat volgens jou door de PA compensatie gekwalificeerd wordt als landoverdracht aan Israeliers en dit met de dood bestraft wordt?

Lees eens terug, dit is al uitgelegd. Het is onder Palestijnse wetgeving strafbaar met de doodstraf om geld te ontvangen van een Jood in ruil voor land. Wanneer boeren netjes uitgekocht worden lopen ze grote risico's. Niet in schijnprocessen dan wel van terroristen die het niet zo nauw nemen met rechtvaardigheid in het vermoorden van 'collaborateurs'.

Je moet niet vergeten dat er simpelweg geen rechtspraak bestaat in de Palestijnse gebieden. Het klinkt bot, maar worden de boeren benadeeld dan komen ze niet soft over.
Je moet dit dan ook zien in het licht van fenomenen als het sturen van kinderen om criminele acties te begaan, met als doel dat Israëlische troepen hen arresteren. Zit hun kind namelijk in Israël in de cel, dan ontvangt de familie daarvoor een bonus van de PA, en kunnen ze pochen dat hun kind mee deed aan de intifada.

jompo schreef op 31-05-2007 @ 13:25 :
en zorgt voor waterverontreiniging.

Onderbouwing ontbreekt, zoals gebruikelijk. Betonplaten verontreinigen geen grondwater, dus ik ben zeer sceptisch.

jompo schreef op 31-05-2007 @ 13:25 :
Het enige wat jij zegt is dat Israel land mag jatten voor het bouwen van een muur omdat ze hiertoe gerechtigd zijn vanwege het terreur element

Nee, ze zijn daartoe gerechtigd omdat het de enige oplossing is voor de terreur, nadat de PA veertig jaar lang niks heeft gedaan of faalde.

Het is uiteraard onacceptabel om terreur lonend te maken door het slachtoffer land te laten opofferen voor veiligheidsmaatregelen. Welnu, dan blijft de huidige oplossing over.

Een huidige oplossing die erg goed werkt, moet men daar nog aan toevoegen.

[jompo]

T_ID schreef op 31-05-2007 @ 13:41 :
Lees eens terug, dit is al uitgelegd. Het is onder Palestijnse wetgeving strafbaar met de doodstraf om geld te ontvangen van een Jood in ruil voor land. Wanneer boeren netjes uitgekocht worden lopen ze grote risico's. Niet in schijnprocessen dan wel van terroristen die het niet zo nauw nemen met rechtvaardigheid in het vermoorden van 'collaborateurs'.

Je moet niet vergeten dat er simpelweg geen rechtspraak bestaat in de Palestijnse gebieden. Het klinkt bot, maar worden de boeren benadeeld dan komen ze niet soft over.
Je moet dit dan ook zien in het licht van fenomenen als het sturen van kinderen om criminele acties te begaan, met als doel dat Israëlische troepen hen arresteren. Zit hun kind namelijk in Israël in de cel, dan ontvangt de familie daarvoor een bonus van de PA, en kunnen ze pochen dat hun kind mee deed aan de intifada.
Onderbouwing ontbreekt, zoals gebruikelijk. Betonplaten verontreinigen geen grondwater, dus ik ben zeer sceptisch.
Nee, ze zijn daartoe gerechtigd omdat het de enige oplossing is voor de terreur, nadat de PA veertig jaar lang niks heeft gedaan of faalde.

Het is uiteraard onacceptabel om terreur lonend te maken door het slachtoffer land te laten opofferen voor veiligheidsmaatregelen. Welnu, dan blijft de huidige oplossing over.

Een huidige oplossing die erg goed werkt, moet men daar nog aan toevoegen.

Weer lekker koppig doen hé. Wanneer jij eits stelt, en ik zeg dat je met bewijs moet komen dan betekent het niet dat jij al bewijs hebt geleverd wanneer je zelf aannemelijk probeert te maken dat het zo zal zijn dat de PA compensatie zal kwalificeren onder de desbetreffende wet die jij bedoelt, dat hij bestaat weten we nu, maar nu moet je nog met bewijs zien te komen dat het zo gekwalificeerd wordt. Dat betekent dus dat alle onzin die jij vertelt geen bewijs zijn voor wat ik je vraag. Bronnen dus, jij bent geen bron.

Bespaar me je onzin over kinderen in cellen in israel en blijf gewoon bij het onderwerp.

Jij ontkent dat Israel de watervoorzieningen voor Palestijnen nadelig maken? Hierdoor hebben ze minder water en zijn ze dus aangewezen om verontreinigd water te gebruiken.

http://www.vrede.be/middenoosten_view.php?id=468
http://www.netwerk.tv/index.jsp?p=it...=45134&a=46917
http://cdonet.ugent.be/noordzuid/ond.../water-bvo.htm


Haha volgens jou hebben de Palestijnen dus maar alles te slikken wat de Israeliers ze flikken omdat alles gerechtvaardigd is volgens jou in strijd tegen terreur

[Gatara]

De gevechten in Libanon laaien weer op:

01 Juni 2007
"Beslissende aanval" Noord-Libanon

Het Libanese leger heeft de aanval op het Palestijnse vluchtelingenkamp Nahr el-Bared in het noorden van Libanon hervat. De militairen zeggen dat ze de beslissende aanval hebben ingezet op de radicale beweging Fatah al-Islam, die zich in het kamp heeft verschanst.

Het leger beschiet het kamp van alle kanten. Door vuur van de militanten is zeker één militair gesneuveld.

Vorige week kwamen bij zware gevechten om het kamp al tientallen militairen en Palestijnse strijders om. Ook viel er een onbekend aantal burgerdoden. Toen de gevechten luwden, onvluchtten duizenden burgers het kamp.
NOS-TT

[Cartosa]

T_ID schreef op 31-05-2007 @ 13:41 :
Onderbouwing ontbreekt, zoals gebruikelijk. Betonplaten verontreinigen geen grondwater, dus ik ben zeer sceptisch.

Begin jaren '90 was er al een water-issue en met de bouw van de muur is dat in een stroomversnelling geraakt. Vooral omdat het niet duidelijk was wie gelijk had, het water in het algemeen in Israël is van bedenkelijke kwaliteit (niet alleen schadelijke stoffen maar ook bv. bilharziaplaagjes in het noorden) en eco-Palestijnse NGO's maakten daar misbruik van. In de Gaza zou het water zelfs vuiler zijn als op de WJO.

Het UNEP rapport heeft daarin veel duidelijkheid gebracht, zoek maar ns Desk Study on the Environment in the Occupied Palestinian Territories uit 2003. Ook organisaties aan beide zijden van het spectrum geven toe dat de muur voor ecologische problemen zorgt. Zoals CMWU, die in beide gebieden de watervoorziening regelen en regelmatig gesprekspartner is met de VN-missies.

[Gatara]

Cartosa schreef op 01-06-2007 @ 16:55 :
Begin jaren '90 was er al een water-issue en met de bouw van de muur is dat in een stroomversnelling geraakt. Vooral omdat het niet duidelijk was wie gelijk had, het water in het algemeen in Israël is van bedenkelijke kwaliteit (niet alleen schadelijke stoffen maar ook bv. bilharziaplaagjes in het noorden) en eco-Palestijnse NGO's maakten daar misbruik van. In de Gaza zou het water zelfs vuiler zijn als op de WJO.

Het UNEP rapport heeft daarin veel duidelijkheid gebracht, zoek maar ns Desk Study on the Environment in the Occupied Palestinian Territories uit 2003. Ook organisaties aan beide zijden van het spectrum geven toe dat de muur voor ecologische problemen zorgt. Zoals CMWU, die in beide gebieden de watervoorziening regelen en regelmatig gesprekspartner is met de VN-missies.

Ik ben er niet ziek van geworden itt water in Italie.

[T_ID]

Cartosa schreef op 01-06-2007 @ 16:55 :
Begin jaren '90 was er al een water-issue en met de bouw van de muur is dat in een stroomversnelling geraakt.

Nee, dat zou met of zonder muur gebeuren. De muur heeft namelijk geen effect op bevolkingsgroei of omvang van de landbouw. Je verbind nu twee zaken met elkaar waar geen link tussen bestaat.

[Cartosa]

T_ID schreef op 01-06-2007 @ 19:07 :
De muur heeft namelijk geen effect op bevolkingsgroei of omvang van de landbouw. Je verbind nu twee zaken met elkaar waar geen link tussen bestaat.

Nergens gezegd, ik heb het over het beheer van waterputten ed. Maar dat de problematiek de boeren treft is gekend. Bovendien is er daarover geen enkele duidelijke wetgeving geweest, is er ook nog steeds niet. In het begin was het beleid voor de boeren die in de buurt van de muur land hadden vrij los, naarmate dat aangescherpt werd (zonder dat er daarvoor in bepaalde vruchtbare gebieden echt aanleiding was) is men sinds 2004 met het permit-systeem begonnen voor boeren. Het uitdelen van die permits werd een klein schandaaltje omdat het ontzettend chaotisch gebeurde. Sommige kochten gewoon hun permit, anderen kregen m, heel veel mensen kregen niets. Er werden permits uitgedeeld op basis van oude lijsten waardoor mensen die al lang niet meer in Israel woonden plots recht hadden op eentje.

Oa BBC WORLD en ook het OCHA van de VN had er serieuze twijfels over, in een rapport van begin november 2006.

Deze hele problematiek heeft ervoor gezorgd dat de VN zich heel sterk is gaan toespitsen op alle boeren op de WJO (in de vorm van World Food Programmes) omdat er vrij snel vrees was dat er een enorme toevloed van werkloze Palestijnen zou ontstaan richting bolwerken à la Nablus, waar de situatie al vaker explosief was.

edit: ILO rapport over werkomstandigheden met nog 2 technische commissies die regio's apart gaan bestuderen zullen we tegen november een heel goed beeld hebben lijkt me.

[T_ID]

Libanees leger heropent strijd tegen Fatah

TRIPOLI - Met een fel gekleurde pruik op, probeert Rabieh als clown twintig Palestijnse kinderen aan het lachen te krijgen.

Al ruim een week is hij getuige van de erbarmelijke omstandigheden in het vluchtelingenkamp Bedawi. Zijn gedachten zijn echter ergens anders. Hij probeert zijn dierbaren in het nabijgelegen Nahr-al-Bard te bereiken. ,,Ze vertellen me dat er vandaag weer veel is verwoest, maar mijn familie en vrienden willen per se blijven.’’

Na enkele dagen rust waren er gisteren weer hevige gevechten rond het Palestijnse vluchtelingenkamp, iets buiten Tripoli. De Libanese regering heeft het leger toestemming gegeven de extremistische groep Fatah-al-Islam ‘uit te roeien’. De hele dag werd het kamp met artillerie en tankkannonen beschoten. Er zouden 14 doden zijn gevallen.

Nahr-el-Bard wordt belegerd sinds er op 20 mei gevechten uitbraken tussen het leger en de extremistische groep Fatah el-Islam. Inmiddels zouden 33 soldaten, 20 burgers en 60 militanten zijn omgekomen. Tienduizenden Palestijnen ontvluchtten het kamp. Naar schatting zijn er echter nog vijfduizend mensen die het vertikken huis en haard te verlaten.

Onderhandelingen tussen regering en diverse Palestijnse facties zijn op niets uitgelopen. Het kabinet had duidelijk gemaakt in dat geval tot actie te zullen overgaan. Het zou daarbij de steun genieten van de belangrijkste Palestijnse groeperingen. Het besluit definitief af te rekenen met Fatah al-Islam, dat door Syrië zou zijn aangestuurd, ligt politiek extra gevoelig, nu de VN-Veiligheidsraad heeft besloten een tribunaal in te stellen naar de moord op de Libanese politicus Rafik Hariri. Syrië is de voornaamste verdachte,

Of het leger bereid is diep het kamp in te trekken, valt overigens te bezien. ,,Het zou dom zijn,’’ zegt Hathem Assadi, een inwoner van Nahr-el-Bard. ,,In de steegjes zijn de militairen in het nadeel.’’ Assadi verblijft met 20.000 lotgenoten, in Bedawi. In een crèche kijkt hij naar het nieuws, terwijl zijn kinderen op een matrasje slapen. Zijn commentaar bij de beelden: ,,God helpe ons.’’

http://www.ad.nl/buitenland/article1409891.ece

Dat wordt een massaslachting. Het kamp binnen vallen resulteerd in verwoede straatgevechten waarvan me lijkt dat het leger er niet goed op toegerust is. Ook zware artillerie en terroristen die schuilen in woonwijken gaan niet zonder ongelukken samen.

[TheCreator]

Heeft iemand nog een korte en duidelijke uitleg van hoe dat midden-oosten-oorlog gebeuren nou eigenlijk is ontstaan?

Ik snap het vaak niet meer..

Iets met bezet gebied door joden en de bemoeienis van de amerikanen en de russen toch?

[T_ID]

TheCreator schreef op 02-06-2007 @ 19:15 :
Iets met bezet gebied door joden en de bemoeienis van de amerikanen en de russen toch?

Even kortweg samengevat:
Na de Tweede Wereldoorlog kwam er een massale migratie van Joden op gang naar het toenmalige Transjordanië. Het was er al jaren geen koek en ei, de Joden die er al waren werden sinds ruwweg 1920 al belaagd (de Jaffa rellen bijvoorbeeld). Dat botste met het Arabische nationalisme dat een heel eigen Palestina alleen voor Palestijnen wilde.
Er waren al enige onderhandelingen over een oplossing met een staat voor iedere groep, maar de Arabische delegatie weigerde steevast om aan de tafel te verschijnen.

In 1947 was er een verdelingsplan opgesteld door de VN. Dit voorzag in een staat voor ieder, maar was behoorlijk oneerlijk. Pro-Arabieren roepen dat het oneerlijk was omdat de Joden 'veel land' kregen, maar waar ze aan voorbij gaan is dat het grootste deel van Israël in de Negev woestijn zou liggen, en de Arabieren dus behoorlijk bevoordeeld werden. De Joden accepteerden dit plan, alle Arabische staten stemden tegen. Maar, de pleuris begon feitelijk al in 1947 toen Arabische leiders opriepen tot een driedaagse staking, die prompt uitmondde in aanvallen op Joodse wijken. Toen de Britten halfzacht reageerden en hun troepen niet in staat waren het racistisch geweld te stoppen besloot de Haganah, de meest prominente Joodse militie, ook geweld te gaan gebruiken om de aanvallen af te slaan. Dat sudderde enigsinds door.

Dan roept in 1948 David Ben Goerien de staat Israël uit. Prompt vielen alle Arabische staten en de Palestijnse troepen het nieuwbakken Israël aan, daarbij de VN resolutie voor de verdeling schendend.

Tegen elke verwachting en statistische wetmatigheid in (tegenover alle luchtmachten van alle Arabische landen stond bijvoorbeeld in het begin niets, en later slechts enkele oude Duitse Messerschmidt's, die door Tjechië geschonken werden) verslaan de Israëli's echter de gecombineerde Arabische legers en drijven hen terug. Mede op aanraden van hun eigen leiders vluchten veel Palestijnen naar omliggende landen, zoals Jordanië (inclusief de West Bank, toen nog) en Libanon. Egypte, Libanon, Jordanië en Syrië sloten op Rhodos een vredesakkoord. Irak weigerde vrede te sluiten met Israël, maar trok zich wel terug.

In 1956 is er dan de Suez-crisis. Egypte nationaliseerde opeens het Suez kanaal en weigerde schepen die voorheen gewoon konden passeren de doorvaart. Dit zet alle internationale verhoudingen op scherp. Egypte begint troepen samen te trekken langs de Israëlische grens. Een conflict kon niet uitblijven, met of Israël, of Groot-Britannië, of Amerika. Israël valt echter als eerste aan. Frankrijk en Groot-Britannië, beiden gedupeerd door de blokkering van het Suez kanaal, mengden zich in de strijd.
De Egyptische troepen werden sterk teruggedrongen en Egypte verloor de gehele Sinaï en het Suez Kanaal. Israëlische troepen stonden praktisch voor Cairo.
Op dat punt dreigde de Sovjet-Unie echter met militair ingrijpen, en mede omdat Amerika hoog van de toren had geblazen tegen diezelfde Sovjet-Unie wegens het binnenvallen van Hongerije dwongen beide supermachten een staakt het vuren af. Israël bedong daarbij vrije doorvaart door het Suezkanaal.

In 1967 verenigen de Arabische landen zich opnieuw, en steunen Egypte in een nieuwe blokkering van het Suezkanaal. Israël wacht wederom een inval van gecombineerde Arabische legers niet af en valt bliksemsnel al zijn buren aan. Vooral de luchtmacht speelde hierbij een rol, want in de bliksemaanval werd vrijwel de gehele (en veel grotere) Arabische luchtmacht op de grond vernietigd. Hierdoor had Israël vrij spel in de lucht, waarop een massaslachting onder Arabische pantsertroepen in het open (woestijn)landschap volgde.
Dit staat bekend als de Zesdaagse Oorlog. Israël veroverde de strategische Golan Hoogvlakte op Syrië, de Westelijke Jordaanoever en de Sinaï woestijn.
De oorlog eindigd met VN resolutie 242 die Israël oproept zich terug te trekken, in ruil voor vrede en vastgelegde erkende en gehandhaafde grenzen, een unicum aangezien de VN ermee erkende dat er niet zoiets meer was als een recht om Israël maar terug de zee in te drijven omdat men in 1948 de onafhankelijkheidsoorlog wist te verliezen.

Dan vallen Syrië en Egypte in 1973 tijdens het feest Yom Kippoer Israël binnen. Israël wordt verrast en lijkt te verliezen. Veel landen reageren hierop door troepen klaar te stomen voor steun aan Israël. (Nederland dirigeerde bijvoorbeeld al eenheden naar Den Helder om te verschepen om Israël te steunen mochten ze verliezen) Israël hersteld echter en weet zeker op de Golan Hoogvlakte de tegenstanders een naar de verhoudingen verpletterende nederlaag toe te brengen. (tijdens die tankslag is ook direct de legende van de Israëlische hybride gevechtstank geschapen, aangezien die het opnamen tegen een vele malen groter Syrisch arsenaal aan tanks van Sovjet makelij)


Daarna is het vrijwel rustig gebleven rond oorlogen. In 1982 verjaagt Israël de terreurorganisatie PLO uit Beiroet, waarna Libanese milities een massamoord aanrichten onder de Palestijnen in de vluchtelingenkampen. Israël zich later weer terug.

Dan is er eind 1984 nog Operatie Mozes, waar Israël na onderhandelingen met de toenmalige Ethiopische dictator, die verwikkeld was in een staatsgreep, de geïsoleerde stam de Falasha's weghaalt uit Ethiopië. De Falasha's waren een geïsoleerde stam die het Jodendom aanhingen. De Falasha's ontvingen in Israël eerst grote steun, maar kwamen later in de problemen doordat ze de taal niet spraken, extreem orthodox waren en bijvoorbeeld huizen hun gezinsgrootte (rond de 20 personen aldus Boyle et al) niet aankonden.

Dan komt er begin jaren '90 m.b.v Clinton een voorzichtig vredesproces dat een eind moet maken aan de Palestijnse terreur en de bouw van nederzettingen. Hieruit kwamen bijvoorbeeld de Oslo-akkoorden voort.

Israël trekt zich in 2000 volledig terug uit Libanon. De Palestijnen zijn dit alsof Israël is verslagen, en als Ariël Sharon een bezoek brengt aan de Tempelberg roepen ze de tweede intifada uit, waarmee alle vredesakkoorden in het water vallen.

In 2002 lanceerd Sharon zijn plan voor een veiligheidshek tussen Israël en de Palestijnse gebieden om een einde te maken aan de terreur van zelfmoordaanslagen.

In 2004 wordt een plan voor terugtrekking uit de gazastrook goedgekeurd door Israël goedgekeurt. De terugtrekking was eenzijdig en niet het gevolg van enige onderhandeling. In 2005 worden daadwerkelijk alle nederzettingen in de gazastrook ontruimd en afgebroken.
Sharon komt in zijn eigen partij ten val en richt de Kadima partij op. Later raakt Sharon in een coma en kan zijn partij niet voortzetten. Kadima wordt overgenomen en regeerd tot op heden.

Rond diezelfde tijd worden de verkiezingen in de Palestijnse gebieden gewonnen door de terreurbeweging Hamas. De beweging weigert terreur af te zweren en weigert de eerdere afspraken met Israël te erkennen. Israël en het grootste deel van de wereld gaan over tot een boycot van de nieuwe regering.

Als de populariteit van de Hamas sterk daalt door de enorme armoede die het instorten van de kunstmatig met hulpgeld in leven gehouden Palestijnse economie, voert de Hamas een publiciteitsstunt uit door in Israël een militaire post aan te vallen. Ze doden twee militairen en ontvoeren korporaal Gilad Shalit, die tot op heden gekidnapt is gebleven. Recentelijk dreigde de Hamas hem dood te martelen als Israël niet stopte met de acties tegen de terreuraanslagen met qassamraketten van de Hamas.

De Hezbollah vind dat ook wel iets, valt Israël binnen, en kidnapt nog twee Israëlische soldaten. Na een kortstondige eis tot vrijlating valt Israël de door Hezbollah gedomineerde gebieden in Libanon binnen en de oorlog die ongeveer een maand zou duren is een feit.


Dat dekt het wel ongeveer.

[Joostje]

jup. En ze worden heden ten dage gediscrmineerd in Israel.

[Cartosa]

T_ID schreef op 02-06-2007 @ 19:44 :
Dan roept in 1948 David Ben Goerien de staat Israël uit. Prompt vielen alle Arabische staten en de Palestijnse troepen het nieuwbakken Israël aan, daarbij de VN resolutie voor de verdeling schendend.

De resolutie kan op dat moment niet geschonden worden door Palestijnen want de nieuwe staat zelf is niet conform resolutie, tenzij je in de beginselen dezelfde terugvindt als in resolutie 181 (statuut Jeruzalem, verdeling bevoegdheden, ...). Als je geschiedenisles wilt geven, trek dan geen rare verbanden die er niet zijn en blijf neutraal.

[T_ID]

Cartosa schreef op 02-06-2007 @ 20:23 :
De resolutie kan op dat moment niet geschonden worden door Palestijnen want de nieuwe staat zelf is niet conform resolutie

Daar maak je je zelf net zo goed schuldig aan, want als de Palestijnen niks kunnen schenden 'omdat ze geen staat zijn' hebben ze ook geen rechten die geschonden kunnen worden 'omdat ze geen staat zijn'. Beide beweringen kloppen uiteraard van geen kanten. Verder viel men het land dat aan Israël gegeven was volgens die resolutie binnen met als oogmerk het te bezetten, wat neerkomt op een schending van de resolutie.

[Cartosa]

T_ID schreef op 02-06-2007 @ 20:28 :
Daar maak je je zelf net zo goed schuldig aan, want als de Palestijnen niks kunnen schenden 'omdat ze geen staat zijn' hebben ze ook geen rechten die geschonden kunnen worden 'omdat ze geen staat zijn'. Beide beweringen kloppen uiteraard van geen kanten. Verder viel men het land dat aan Israël gegeven was volgens die resolutie binnen met als oogmerk het te bezetten, wat neerkomt op een schending van de resolutie.

Ik zeg toch nergens iets over rechten van Palestijnen?

Het statuut van Israel dat dan gesticht wordt staat volledig los van de VN-resolutie, want het land werd niet gegeven volgens een resolutie maar geclaimd door Israëlische leiders, oa omdat de Arabische leiders vanaf begin 'nee' zeiden. Maar het aanvallen van dat nieuwe Israël is geen schending van een resolutie, want verdere resoluties waren nodig indien de Arabieren wel akkoord waren gegaan.

[T_ID]

Cartosa schreef op 02-06-2007 @ 20:37 :
Maar het aanvallen van dat nieuwe Israël is geen schending van een resolutie, want verdere resoluties waren nodig indien de Arabieren wel akkoord waren gegaan.

Ik heb het dan ook over schending door binnenvallen van het land dat aan Israël was gegeven.

[Cartosa]

Maar dan kan je ook de hele inhoud van de resolutie toetsen, aan het Israël dat Goerion uitroept en zien dat hij die eigenlijk de facto naast zich neerlegd, net als de Arabische leiders. Van een resolutie is daarom ook geen sprake, tenzij jij op dat moment een statuut voor Jeruzalem ziet, vrije verkiezingen, enz.

[Supersuri]

T_ID die VN resolutie die in 1948 volgens jou geschonden is , is toch niet geschonden? Want de Arabische leiders hadden toch immers tegengestemd dus zijn er geen afspraken geschonden lijkt me.

En je vergeet wel even te vermelden dat Arafat samen met de Israelische president Robijn bijna vreden had gekregen. Maar die werd toen neer geschoten en toen begon de ellende weer opnieuw.

[T_ID]

Cartosa schreef op 02-06-2007 @ 20:48 :
Maar dan kan je ook de hele inhoud van de resolutie toetsen, aan het Israël dat Goerion uitroept en zien dat hij die eigenlijk de facto naast zich neerlegd, net als de Arabische leiders.

Waarom? Totdat er afspraken geschonden worden door het schenden van territorium bijvoorbeeld, is er niets waarom beide Israëls niet hetzelfde zouden kunnen zijn.

Supersuri schreef op 02-06-2007 @ 21:31 :
T_ID die VN resolutie die in 1948 volgens jou geschonden is , is toch niet geschonden? Want de Arabische leiders hadden toch immers tegengestemd dus zijn er geen afspraken geschonden lijkt me.

Je begrijpt zelf dat dat niet de manier is waarop VN resoluties werken. Noord-Korea zal ook vast tegen sancties tegen Noord-Korea stemmen, maar dat betekend niet dat er geen sancties komen. Dat zou een mooie boel worden anders zeg.

[Cartosa]

T_ID schreef op 02-06-2007 @ 23:05 :
Waarom? Totdat er afspraken geschonden worden door het schenden van territorium bijvoorbeeld, is er niets waarom beide Israëls niet hetzelfde zouden kunnen zijn.

Resolutie werd nooit toegepast, lijkt me duidelijk.

[Supersuri]

T_ID ik begrijp dat resoluties niet zo werken. Maar jij vindt dus dat de VN het recht heeft land af te pakken en te herindelen mochten ze dat zo willen.

Ik vind dat belachelijk. En het is algemeen bekend hoe de VN werkt of beter gezegt niet werkt.

Het land was al afgepakt in WOI, van de Ottomanen.

[T_ID]

Supersuri schreef op 02-06-2007 @ 23:20 :
T_ID ik begrijp dat resoluties niet zo werken. Maar jij vindt dus dat de VN het recht heeft land af te pakken en te herindelen mochten ze dat zo willen.

Afpakken? Bij mijn weten waren de Britten voorstander. Ze maakten zelfs al aanstalten datzelfde te doen voordat de VN in het spel kwam.

Misschien had men het Italië moeten vragen, het was namelijk afgepakt van de Romeinen. Die verschrikkelijke Palestijnen en Joden ook, zomaar land stelen van de Romeinen.

[hhendrikxx]

Supersuri schreef op 02-06-2007 @ 23:20 :
T_ID ik begrijp dat resoluties niet zo werken. Maar jij vindt dus dat de VN het recht heeft land af te pakken en te herindelen mochten ze dat zo willen.

Ik vind dat belachelijk. En het is algemeen bekend hoe de VN werkt of beter gezegt niet werkt.

Ach, de VN... heel dubbel. Kosovo onafhankelijk maken, want die Serviers waren zo vervelend (deels waar). Maar we doen niks in Darfur, laten de mensen in de Westelijke Sahara stikken (ja, want Marokko is vriendje he) en zijn bang van China. Ik zeg: Tibet.

Dus VN: bah!!

[Clemenzia]

Ahmadinejad: vernietiging Israël is nabij

AP

TEHERAN - De wereld zal binnen afzienbare tijd getuige zijn van de verwoesting van Israël. Dat heeft de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad zondag gezegd, meldde het staatspersbureau IRNA. De president sprak op een bijeenkomst van buitenlandse leiders ter gelegenheid van de achttiende sterfdag van ayatollah Ruhollah Khomeini.

Volgens Ahmadinejad heeft de oorlog die Israël vorige zomer in Libanon tegen Hezbollah voerde aangetoond dat het land niet langer onverslaanbaar is. De oorlog had tot doel twee ontvoerde Israëlische militairen vrij te krijgen en Hezbollah een vernietigende slag toe te brengen. Geen van beide doelen is gehaald en de Israëlische premier Ehud Olmert staat sindsdien onder zware politieke druk.

Ahmadinejad heeft vaker van zich doen spreken met anti-Israëlische uitspraken. In oktober 2005 haalde hij zich de woede van velen op de hals door te stellen dat Israël van de kaart moet worden geveegd. Volgens aanhangers van Ahmadinejad is hij destijds echter verkeerd geciteerd. Zijn woorden hadden volgens hen moeten worden vertaald met zoiets als 'verdwijnen van de pagina's der geschiedenis'. Hij zou hebben willen suggereren dat Israël uit zichzelf ineen zal storten en niet door een buitenlandse mogendheid vernietigd


'neeeneeenee ik ben geen kernbommen aan het bouwen!'

[hookee]

Clemenzia schreef op 03-06-2007 @ 17:48 :
.. achttiende sterfdag van ayatollah Ruhollah Khomeini.]

Het kunnen er nooit genoeg wezen

verdwijnen van de pagina's der geschiedenis.

Dat is een bekende techniek uit die hoek ; geschiedvervalsing, of gewoon pagina's uitscheuren. Ik vind het persoonlijk nog erger, het betekent een massaslachting en daarna nog eens ontkennen (gôh waar heb ik dat eerder gehoord? )

Hij zou hebben willen suggereren

En hoe zouden ze dat kunnen weten wat hij zou hebben willen ? Kunnen ze gedachtenlezen? Het lijkt verd.. de koran wel.

[T_ID]

Ach, de gebruikelijke bullshit in zijn speeches. Zelfs een inteeltproduct als Ahmadinejad weet verrekte goed dat wanneer hij iets echt fout doet, Teheran in een radioactieve parkeerplaats verandert wordt.

En yep, zelfs godsdienstwaanzinnigen schrikken daarvoor terug.

[Gatara]

Joostje schreef op 02-06-2007 @ 20:13 :
jup. En ze worden heden ten dage gediscrmineerd in Israel.

want alleen in Israel mag discriminatie absoluut niet voorkomen.
Alleen israel dient het paradijs te zijn waar niemand niemand mag discrimineren nooit en te nimmer niet. En bij iedere discriminerende scheet dat gelaten wordt in Israel dient Israel met een keiharde stok op hun afgrijselijke hand geslagen te worden. Als het in eigen land gebeurt, zoals Nederland, dan doen we gewoon alsof onze neus bloedt. We hebben immers een andere zondebok gevonden in de wereld die we flink kunnen aanpakken op allerlei soorten discriminatie!

yes!

[Gatara]

Tv-medewerksters protesteren tegen intimidatie
Uitgegeven op zondag 03 juni 2007 om 18:04:57


(Novum/AP) - Een groep Palestijnse tv-medewerksters is zondag in Gaza-stad de straat opgegaan uit protest tegen een dreigement van een extreem fundamentalistische groep, Zwaarden van de Waarheid, die heeft aangekondigd tv-presentatrices te zullen onthoofden als die zich niet houden aan islamitische waarden en normen waar het hun kleding betreft.

Ongeveer vijftig tv-presentatrices en andere medewerksters van de Palestijnse televisie, de meesten met moslimhoofddoek, liepen door Gaza-stad in de richting van het kantoor van president Mahmoud Abbas. Zwaarden van de Waarheid, die eerder internetcafés en muziekwinkels met brandbommen bestookte, liet vrijdag in een e-mail aan persbureaus weten dat zo nodig kelen worden doorgesneden, 'van ader tot ader', om de islamitische zeden te verdedigen.

De meeste van de vijftien vrouwelijke tv-presentatrices op de Palestijnse televisie dragen in overeenstemming met de moslimtraditie een hoofddoek. Zij zouden zich door het dragen van makeup en westerse kleding evenwel 'schandelijk' misdragen.

Extreme groeperingen hebben de afgelopen jaren in de Gazastrook de wind in de zeilen, speciaal sinds de toegenomen armoede en verpaupering die het gevolg zijn van onder meer de internationale financiële boycot van de Palestijnse Autoriteit. Terwijl dat in het verleden zelden voorkwam, worden op straat in de Gazastrook nu veel vrouwen gezien die het gehele gezicht bedekt houden.

Zwaarden van de Waarheid eist de verantwoordelijkheid op voor tientallen aanslagen met brandbommen op internetcafés, muziekwinkels en biljartzalen. Daarbij werd uitsluitend schade aangericht. Volgens een Palestijnse veiligheidsbron telt de groep niet meer dan honderd leden.
http://buitenland.nieuws.nl/464862/T...en_intimidatie

Go girls!

[T_ID]

Gatara schreef op 03-06-2007 @ 23:33 :
want alleen in Israel mag discriminatie absoluut niet voorkomen.

Yep, white man-syndrome in actie.

[jompo]

Gatara schreef op 03-06-2007 @ 23:33 :
want alleen in Israel mag discriminatie absoluut niet voorkomen.
Alleen israel dient het paradijs te zijn waar niemand niemand mag discrimineren nooit en te nimmer niet. En bij iedere discriminerende scheet dat gelaten wordt in Israel dient Israel met een keiharde stok op hun afgrijselijke hand geslagen te worden. Als het in eigen land gebeurt, zoals Nederland, dan doen we gewoon alsof onze neus bloedt. We hebben immers een andere zondebok gevonden in de wereld die we flink kunnen aanpakken op allerlei soorten discriminatie!

yes!

[hookee]

Gatara schreef op 03-06-2007 @ 23:34 :
.. dat zo nodig kelen worden doorgesneden, 'van ader tot ader', om de islamitische zeden te verdedigen.

Zouden ze zichzelf nou niet kunnen horen? Wat is dat met die zedenpolitie dat ze denken Allah's beul mogen spelen?

[Cartosa]

Gatara schreef op 03-06-2007 @ 23:33 :
We hebben immers een andere zondebok gevonden in de wereld die we flink kunnen aanpakken op allerlei soorten discriminatie!

yes!

Ja, want iedereen in dit topic was ongenuanceerd, zonder argumentatie gecombineerd met een allesverblindende Jodenhaat Israël aan het wijzen op het schenden van mensenrechten. Gelukkig trok Hookee al de Holocaustkaart en wijzen jullie ons zo terecht. Volledig genuanceerd, mét argumentatie en alziend neutraal.

Veel belangrijker:

40 jaar geleden was er sprake van de zesdaagse oorlog, waarover T_ID het ook had. Mooi moment voor allerlei media om een heleboel archiefmateriaal uit de kast te halen. Mooie bijdrages op: BBC World en Radio 1 ;-)

[Gatara]

Volgens mij ontbreekt hier de logica:

"A member of the Syrian parliament, Muhammad Habash, confirmed on Tuesday that his country was actively preparing for war with Israel, expected to break out in the summer, Israel Radio reported.

In an interview with Al Jazeera, Habash said it was no secret that the Syrian military was arming itself for the upcoming confrontation with the IDF.

He also claimed that the Israeli government was the one that wanted the war so that it could survive politically."
http://www.jpost.com/servlet/Satelli...cle%2FShowFull

ondanks alle toespelingen op onderhandelingen....
juist ja

Toch heeft hij wel een punt. De Israëlische regering is ontzettend impopulair en wordt geplaagd door corruptie en schandalen. Een afleidingsmaneouvre ligt dan altijd op de loer.

[Gatara]

Mephostophilis schreef op 05-06-2007 @ 21:32 :
Toch heeft hij wel een punt. De Israëlische regering is ontzettend impopulair en wordt geplaagd door corruptie en schandalen. Een afleidingsmaneouvre ligt dan altijd op de loer.

erm dan zijn ze bankroet en hebben ze een legertje dat beter sokken kan gaan wassen.


Anyway, terug naar de jaren 60... waar Cartosa naar verwees. Hier is een interessante flashback:

The Quickest War
TIMES jun 16, 1967

No amount of warning, however shrill, ever quite prepares a people for the air-raid siren's scream. The first wail is always difficult to believe. In Cairo, last week, it scarcely disturbed the morning bustle of the bazaar, or the gossip of black-clad women clucking along the banks of the muddy Nile. No matter that only the night before, President Gamal Abdel Nasser had welcomed Iraq to the Egypto-Jordanian alliance against Israel, and proclaimed: "We are so eager for battle in order to force the enemy to awake from his dreams and meet Arab reality face to face." Fixed in their own routine, the residents of Nasser's capital listened to the unfamiliar sound of the siren and continued—for a time—to go about their business.

In Tel Aviv, Israel's largest city, the reaction was much the same—and with better reason. Only days before, new Defense Minister Moshe Dayan, the dashing, one-eyed "Hero of Sinai," had said the time was not ripe to strike at the Arab forces ominously gathering around the Jewish homeland. "It is either too early or too late," he said. "Either we should have reacted right away, or we should wait and see what are the results of diplomacy." Since the choice was obviously to wait and see, when the first sirens sounded, most Tel Avi-vians thought it was a drill. A few dutifully ambled to shelters; others merely scanned the cloudless skies and shrugged.

This was no drill. In stunning predawn air strikes across the face of the Arab world, Israeli jets all but eliminated Arab airpower—and with it any chance of an Arab victory. Without air cover, tanks and infantry under the clear skies of the desert offered little more than target practice. In a few astonishing hours of incredibly accurate bombing and strafing, Israel erased an expensive decade of Russian military aid to the Arab world.

Hardly a Crater. Streaking in ahead of the dawn, the first waves of Israeli Mirage3 fighter-bombers simultaneously destroyed four Egyptian airbases in the Sinai Peninsula, site of Nasser's massive buildup against Israel in the past month. Some 200 of Nasser's frontline fighters, mostly Russian-built MIG-21s, were caught and destroyed on the ground. At almost the same time, Israeli jets hit Arab bases in Jordan, Syria and Iraq. They swept in from the sea to hit Egyptian bases deeper inside Egypt; and after landing only long enough to refuel, they hammered away until 25 of the most vital fields in the Arab world lay smoking. So expert were the Israeli pilots that they seldom seemed to waste a bomb, a rocket or a bullet. Their reconnaissance photos showed plane after plane smashed and burning—with hardly a crater in the runways or the level sands surrounding the targets (see pp. 24-25).

By Monday night, the end of the first day's fighting, some 400 warplanes of five Arab nations had been obliterated. Egypt alone lost 300, Syria 60, Jordan 35, Iraq 15, Lebanon at least one. The cost to Israel's 400-fighter air force: 19 planes and pilots, mostly downed by ground fire.

Inevitably, the fact that so many Arab planes were trapped in their parking area—strung out wingtip to wingtip—suggested that Israel must have struck the first blow. The stunned Arabs, of course, said that it had, and Moscow angrily concurred. But, as Israel first told it, the Jewish jets scrambled only after early-warning radar picked up several waves of Arab planes headed straight for Israel. At the same time, a massive Egyptian armored column was reported to be rolling out of its base at El Arish and steering toward the Israeli border.

Historians may argue for years over who actually fired the first shot or dropped the first bomb. But the Realpolitik of Israel's overwhelming triumph has rendered the question largely academic. Ever since Israel was created 19 years ago, the Arabs have been lusting for the day when they could destroy it. And in the past month, Nasser succeeded for the first time in putting together an alliance of Arab armies ringing Israel; he moved some 80,000 Egyptian troops and their armor into Sinai and elbowed out the U.N. buffer force that had separated the antagonists for a decade. With a hostile Arab population of 110,000,000 menacing their own of 2,700,000, the Israelis could be forgiven for feeling a fearful itch in the trigger finger. When Nasser closed the Gulf of Aqaba, a fight became almost inevitable.

Death in Zagazig. It was radio, rather than air-raid sirens, that delivered the full realization of war to the people on both sides. A full hour after the first sirens and some four hours after the attack, Radio Cairo got around to announcing the Israeli air raids, and then the martial music and martial pep talks began. "Our people have been waiting 20 years for this battle," roared Cairo. "Now they will teach Israel the lesson of death! The Arab armies have a rendezvous in Israel!"

The first day's battle bulletins teemed with false reports of victory, including the claim of 86 Israeli planes shot down. At each fresh bit of wishful reporting, the Cairo mobs that were gathered around transistor radios on every street corner erupted in excited yells and jubilant dances. They chanted such ditties as "We shall fight, we shall fight, our beloved Nasser; we are behind you to Tel Aviv!"

Whenever black puffs of antiaircraft fire blossomed above the horizon, crowds clinging precariously to trucks careened off towards the action, hoping to see a captured Israeli pilot. Radio Cairo reported that one downed pilot had pulled his pistol to threaten a band of fellahin in the delta town of Zagazig; the fellahin chopped him to pieces with their field axes. As night fell, thousands of youth volunteers, self-consciously aware of their new authority, poured into the streets to enforce a complete blackout on the capital.

Much the same mixture of exhilaration and invective marked the first flush of war in the other Arab capitals. "Kill the Jews!" screamed Radio Baghdad. A Syrian commander offered the rash prediction to radio listeners that "we will destroy Israel in four days." In Damascus, schools were closed, more in celebration than precaution against air raids, and schoolchildren, singing rhythmically, filled sandbags and placed them around public buildings. Having no prepared shelters, the Syrians hastily converted two discothèques. In Beirut, supplies of laundry bluing, vegetable dye and blue paint quickly ran out as drivers rushed to darken their headlights. The nouveau-modern Phoenicia Hotel painted all its windows on the first five floors in blue so that some of its guests could have light during the blackout.

Ice-Cream Trucks. Tel Aviv's residents got the news only 30 minutes after the first air-raid siren, as Radio Kol Israel interrupted its regular broadcast to announce that heavy fighting had begun against "Egyptian armored and aerial forces which moved against Israel." Lively Jewish folk tunes, rousing Israeli pioneer songs and stirring military marches, including the theme song from The Bridge on the River Kwai, filled the air waves until Defense Minister Dayan came on. His message, like the man, was economical and blunt, concluding with: "Soldiers of the Israel Defense Forces, on this day our hopes and security are with you."

Only three-fourths of Israel's reserves were mobilized when war began. Now the radio read out the code names of the remaining units: Love of Zion, Close Shave, Men of Work, Alternating Current, Open Window, Good Friends. Throughout the tiny nation, youths and middle-aged men scrambled into the streets, half in uniform, half in mufti, bundles and knapsacks thrown over their shoulders as they headed for their prearranged secret rendezvous with buses.

The buses used to deliver the reservists to their units in the field were often reserves too: laundry trucks, ice-cream trucks, even taxis and private cars drafted along with Israel's men and women. All were elements of a superbly organized and functioning system that Major General Dayan helped to create between 1953 and 1956 when he was Israeli Chief-of-Staff. Israeli tanks, each manned by a single regular of Israel's 50,000-man standing army, waited in convenient tank parks for the two or three reservists required to complete each crew. The tanks were ready to move out, complete with helmets, razors and toothbrushes. Each crew had been assigned battle sectors, rendezvous points and objectives. Israeli Intelligence had tracked the Arab enemy to the last desert dune. The system worked so well that Israel was able to field a fighting force of 235,000 men within 48 hours.

Trapping the Remnant. Modern desert warfare is essentially tank warfare, supported by infantry and aided by air. At the start of the war, both Israel and Egypt had some 1,000 tanks each. The Israelis' were largely American and British; Nasser's were Russian, like most of his other equipment. Some 800 on each side squared off to battle for the Sinai Peninsula, a hell's amphitheater of ankle-deep, choking velvet sand broken by the ocher slag heaps of hills and occasional grey-green scrub.

There, as in the air, the Israeli tactics were based on surprise and speed. They were the same tactics Dayan had employed in his 1956 Sinai campaign that sent the Arabs scrambling barefoot for home within 100 hours. "The enemy will be given no time to reorganize after the assault, and there will be no pause in the fighting," he wrote in his reconstruction of that war, Diary of the Sinai Campaign. "We shall organize separate forces for each of the main objectives, and it will be the task of each force to get there in one continuous battle, one long breath to fight and push on, fight and push on, until the objective is gained."

Israel's main objectives in the Sinai last week were much the same as they were in 1956: to break the back of the massed Arab armor on its borders, then to sprint south to seize Sharm el Sheikh on the heights that control the Strait of Tiran, then west to the edge of the Suez Canal, trapping the remnants of Egypt's forces. To be sure, no one expected the fight to move so swiftly this time. The word was that with Russian help, Nasser had vastly improved his armies. In addition, he had the advantage of Dayan's Diary, which not only recapitulated in precise detail every element of Israeli tactics and strategy, it even provided a critique of what the Israelis and Egyptians had done wrong last time.

But Nasser had apparently not read Dayan; nor had he studied Santayana, who observed that "those who cannot remember the past are condemned to repeat it." Thundering down the same roads, blasting and overrunning the same Egyptian positions, the Israelis repeated almost exactly what they had done in 1956—the only difference was that this time the job took only half as long.

From Kerem Shalom in the north to El Kuntilla in the south, Israeli Centurion tanks, halftracks and field guns, plus convoys of infantrymen in sand-colored fatigues, pounded across from the Negev into Sinai in the blazing morning sunlight. In some places, the Egyptians had built their fortifications smack against the Israeli border; there, in hand-to-hand fighting, the Israelis drove them out. While the pushing Israeli ground troops forced the Egyptians back, Israeli jets roamed the skies virtually unchallenged, bombing and strafing at will. Within two days, the Israelis had knocked out or captured 200 of Nasser's tanks, and were deep in Sinai. One prong of their attack curled northward and occupied the Gaza Strip, site of Egyptian artillery and mortars and the vast unkempt barracks that housed the rabid, ragtag refugee Palestinian Liberation Army. Israelis wasted little time weeding out the toughest of the Arab commandos and terrorists, carting them off to prisoner-of-war stockades erected deep inside the Negev Desert.

Hathaway Patch. Amid the swirl of battle orders, Moshe Dayan took a few minutes off to be officially installed as Israel's Defense Minister. He had been on the job for six eventful days before Premier Levi Eshkol actually administered the oath of office. And even then, neither he nor Israel really thought the ceremony was necessary. His country was fighting for its life, and the tough general in the black eyepatch was clearly Israel's first and only choice.

Dayan is as much a sabra as an Israeli can be. He was born on May 20, 1915, in the first Jewish kibbutz established in Palestine. When he was seven, his Russian émigré parents moved the family to a moshav, a cooperative farm where, unlike a kibbutz, the members own their land. Moshe liked both farming and books, but he soon found himself learning the arts of war as well. The British sent him to prison in 1939 for belonging to a unit of the Haganah, the Jewish underground.

He was released two years later to work as a scout for the Australians against the Vichy French in Syria. During a fire fight, a bullet drove his binoculars into the left side of his face, destroying an eye, which he has kept covered ever since with a Hathaway-style black patch. Despite his wound, Dayan was eventually back in action, leading the Haganah commandos in 1948. Soon after, he took command of the Jerusalem front in Israel's first war with the Arabs. In 1953, he was made Chief of Staff, and he taught the Israeli army his uncompromising philosophy of battle—speed, emphasis on surprise and night assaults—the attributes that led to victory in 1956, and again last week.

Only a year later, he retired to study politics. He joined Ben-Gurion's Cabinet as Minister of Agriculture, where he proved every bit as tough a professional as he had been in the army. Against determined opposition, he broke up the large dairy cooperatives, which he felt were not operating in the nation's best economic interest. He seemed on the way to eventual premiership. Then, when Ben-Gurion resigned and left the ruling Mapai party, Dayan followed; he became a Knesset member of B-G's splinter Rafi party.

Fiercely independent, and an outspoken iconoclast, Dayan was a success at every job he tried. But the profession of arms is his first love. He went back into uniform last week with calm confidence. If he had any complaint, it was that the desk-bound duties of a Defense Minister kept him from spending as much time as he would have liked with his troops; there was too much paper work waiting in his command bunker in Jerusalem. Even so, at least once a day he motored, flew or helicoptered to inspect some military field position. He wanted to see for himself that every aspect of the war was being handled properly. For this time Israel was involved in far more than a Sinai campaign.

Lovelier Windows. At 11 a.m. on the first day of battle in response to a plea from Nasser, Jordan opened a second front. Mortar and artillery shells rumbled down from the heights of Arab Jerusalem to splatter the Israeli sector of the divided city. Longer-range guns reached across Israel's narrow waist to hit the outskirts of Tel Aviv, and Syrian guns opened up on northern Israeli towns from the hills overlooking the Sea of Galilee. But it was Jerusalem, the Israeli capital, that took the worst damage the Arabs inflicted on the Jews in the whole war. Most of the city's residents spent the next two days of constant bombardment in underground shelters. Even with only essential civilians venturing above ground, more than 500 were killed and wounded in the massive Jordanian shelling.

No part of the city was spared. Shells hit near Premier Eshkol's home and in the garden of the King David Hotel. The glass panes in the Israel Museum were blasted out, and the Isaiah Scroll, most complete of all the Dead Sea Scrolls, was hastily moved into its underground vault. Most of the famed Chagall stained-glass windows in the Hadassah Medical Center's synagogue were taken down in time, but a hole was blasted in one. Wrote Chagall from France: "I am not worried about the windows, only about the safety of Israel. Let Israel be safe and I will make you lovelier windows."

As darkness descended on the Judean hills, the Israelis moved to the attack. Swept-wing French jets, the Star of David gleaming in blue and white on their wings, swooped down on Jordanian positions around the city in a spectacular exhibition of night bombing that left the skies red with flames. Two armored columns snaked out and around the Old City of Jerusalem. Within its ancient walls are nestled the holy sites of three world religions, and Israeli gunners and bombers had carefully spared it. The northern column fought its way to the commanding height of Mount Scopus. The southern column swept south, moving inexorably from hill to hill despite stubborn Jordanian Arab League resistance, until the Old City was encircled.

Next night Israeli commandos prepared a dawn attack into the Old City itself. But most of the Jordanian troops defending it had slipped away, leaving only sniper resistance as one Israeli unit entered through St. Stephen's Gate and a second drove through the Damascus Gate. By 10 a.m., the conquerors stood before the great boulders of the Wailing Wall, the only remnant of the Second Temple, that for 1,897 years has been the symbol of Jewish national hope —and despair. For all the sensational —and far more important military victories won in Sinai, nothing so elated the Israelis as the capture of the Biblical city of Jerusalem. Said the tough commando leader who took the Wall: "None of us alive has ever seen or done anything so great as he has done today." And there by the Wall, he broke down and wept.

Curious Footnote. One by one, other Biblical towns fell to the advancing Israelis—Jericho, Hebron, Bethlehem—until they had seized all of Hussein's kingdom west of the Jordan River and the Dead Sea. Unlike their Egyptian brethren in Sinai, King Hussein's legionnaires fought stubbornly and with discipline. But as in Sinai, the Israelis' absolute mastery of the air meant ultimate Arab defeat. All day the jets wheeled into steep dives to drop bombs and napalm canisters on stubborn pockets of Jordanian resistance. Unaware of the extent of Egypt's air losses, Hussein could not believe that the Israeli air force alone could so blacken the sky on his own Jordanian front. Thus it was partially understandable that for a while, at least, he backed up Nasser's claim that the U.S. and British planes had joined in Israel's attack.

Nasser almost surely knew better. But he was desperate to find an excuse for the Arab debacle, and he probably hoped that by implicating the U.S. and Britain he might persuade Moscow to come to his rescue. He never had a chance. Russian ships monitoring the U.S. air movements in the Mediterranean knew from their own radar that no U.S. or British planes had been involved. The Russian ambassador in Cairo went to Nasser and bluntly told him so. With nothing more to lose, Nasser continued his big lie, triggering the breaking off of diplomatic relations by seven Arab nations with the U.S. and touching off demonstrations against U.S. and British embassies all over the Arab world.

Just how Nasser pressured Hussein into backing his phony air-attack ploy will surely become one of history's more curious footnotes. Israel monitored and tape-recorded a radio conversation between Nasser and Hussein on the second day of the war, and released the dialogue two days later. The voices were unmistakably those of Nasser and the King; neither bothered to deny it. A sampling of their talk:

Nasser: Hello—will we say the U.S. and England or just the U.S.?

Hussein: The U.S. and England.

Nasser: Does Britain have aircraft carriers?

Hussein: (Answer unintelligible.)

Nasser: By God, I say that I will make an announcement and you will make an announcement and we will see to it that the Syrians will make an announcement that American and British airplanes are taking part against us from aircraft carriers. We will stress the matter, and we will drive the point home.

Later, Hussein admitted that the "vast umbrella" over Jordan had been entirely Israeli. Nasser, however, stuck to his story to the end, insisting that "three times as many" planes as Israel possessed had engaged the Arab forces.

Disappointed Troopers. To the south of Israel, Nasser's soldiers were having considerably more trouble sticking to their guns. By Wednesday night, the third day of war, all Israel brimmed with the sense of victory. As Dayan's chief of staff, Major General Yitzhak Rabin, summed it up succinctly: "We have inflicted almost total destruction on the Egyptian army, delivered a crushing blow to the Jordanian army, captured most of the relevant parts of the Sinai Peninsula and the west bank of the Jordan, and we have destroyed almost totally the air forces of four countries." Eager young Israeli paratroopers prepared for a jump assault on Sharm el Sheikh, only to be advised that the Israeli navy had arrived first—and the Egyptians had fled. The disappointed troopers disembarked like tourists from planes that landed unopposed on the Egyptian airstrip.

Next day, as Israeli troops captured the west bank of the Suez Canal, Jordan broke ranks and accepted the U.N. cease-fire that Moscow had been desperately trying to arrange for three days to save the Arabs from total disaster. The Egyptians fought one final tank battle at Suez in a frantic attempt to open a retreat path for what was left of their 80,000-man ground force in Sinai; then they, too, agreed to the ceasefire. Syria joined the chorus only a few hours later.

But Syria was not to be let off quite that easily. With each side claiming that the cease-fire had been violated by the other, Israel turned its full and angry attention to the nation that, by provoking terrorist raids and egging Nasser on, had probably done the most to create the crisis. Despite the natural advantage of the terrain they occupied, the Syrians were driven off the heights of Galilee as Israel extended its conquests 15 miles from the border. Israeli tanks and planes fought all the way to the outskirts of Damascus.

The Hebrew Version. Cairo received the news of the cease-fire in stunned and sullen silence. Extra police turned out at key points where demonstrators normally rally, but no one in the city seemed in the mood for demonstrating. Police moved swiftly through the empty streets taking down the anti-Israel slogans and banners that had festooned the city since Nasser's buildup began last month. Of the Arab alliance, only Algeria, which sent 36 MIGs too late to aid Nasser, vowed to fight on—presumably because the Algerians had not fought at all and were safely out of Israel's deadly reach.

Tel Aviv, however, was a different world. Suddenly it became a city of blue and white flags, fluttering from tall poles, flying from auto aerials, draped from terraces overlooking the sparkling sea. The beaches filled up with bathers and paddle-ball players; occasional soldiers, the dust of the desert still clinging to their boots, thumbed rides homeward on brief furloughs; concerts, chorales and cruises all resumed their schedules.

Jerusalem's Mandelbaum Gate, once a grim passageway into no-man's land, became just another street intersection, save for bands of religious Jews in their black hats and long coats who gathered to cheer every Israeli vehicle rolling out of the Old City. The sentimental Israeli city bus cooperative put its No. 9 bus to Mount Scopus back into operation; it had been saving the number for that particular route ever since the last run was made in 1948. Jerusalem Mayor Teddy Kolleck called his municipal council into session to approve a $50 million fund "to rebuild the Eternal City of Jerusalem." Like Dayan and Eshkol and every other Israeli who could possibly manage it, Ben-Gurion visited the Wailing Wall. "This is the greatest moment of my life," he said, then frowned as he noticed that the Jordanian sign on the wall was in English and Arabic. He asked the soldiers to take it down and replace it with a Hebrew version, fussing at them all the while not to damage the stones.

No Clearance. Though at the outset of the fighting Eshkol had asserted that his country had no territorial ambitions, the magnitude of Israel's victory began to temper that resolution. Dayan himself said of the Old City on its capture: "We have returned to our holiest of holy places, never to depart again." Nor did he have to add that Israel was not likely to let Sharm el Sheikh fall back into Arab hands to renew the possibility of another blockade of the Gulf of Aqaba. It was equally clear to all concerned that taking the heights of Galilee permanently from the Syrians would remove the longstanding Arab threat to Israel's Jordan water supply. Holding fast to the west bank of the Suez would guarantee the right of passage to Israeli shipping, denied by Nasser since 1956.

In the flush of a victory that surprised even Dayan and his officers ("I thought it would take a day or two longer," Chief-of-Staff Rabin said laconically), the Israelis are clearly not yet sure what to do with their spoils. Indeed, they hardly had time to count the full cost of their victory—or of the Arab defeat. Casualty figures, as yet, are fragmentary, but the few days of desert warfare may well have accounted for more dead than a whole year's fighting in Viet Nam. And historians will be a long time calculating the price in Arab morale, to say nothing of Russia's tremendous loss of face as it stood helplessly by, watching its expensive Middle Eastern adventure being ground to dust by the advancing Israelis. Among the major Israeli spoils were several captured Russian SAM missiles.

What seems certain now is that, for the moment at least, Israel is the absolute master of the Middle East; it need take orders from no one, and can dictate its own terms in the vacuum of big-power inaction, U.N. fecklessness, and Arab impotence.

How did Israel manage to win so big so quickly? Much of the answer can be found in the almost incredible lack of Arab planning, coordination and communications. Despite their swift defeat in 1956, this time the Arabs seemed to expect a long, leisurely war of attrition. Though two squadrons of Algerian MIG-21s arrived, they were a fatal 24 hours too late because Egyptian commanders had failed to instruct them which airbase to head for. In retrospect, it might have been even worse if they had arrived in time for the Israeli raids. Five planeloads of Moroccan troops actually got to Cairo, but five others were grounded in Libya because Egypt had not given them clearance to enter Egyptian airspace. More than 100 truckloads of Algerian troops crossed southern Tunisia on the way to the Sinai front, which crumbled long before they arrived. Tunisian troops ready to move for Nasser were never asked for by Cairo.

The Third Temple. Though the destruction of Arab airpower played the largest part in turning the battle, the Arabs' field performance was nothing to write home about. Their Russian-trained officer corps was a disaster; it fought far better with words than with weapons. Of all the Arab troops, only the Jordanians handled themselves ably and well—and paid for it with what Hussein called "tremendous losses" that included as many as 15,000 dead. Lebanon fired not a shot at Israeli ground forces during the entire war; as they manned their border positions, its soldiers played a backgammon-like game called tricktrack and watched the Syrians and Israelis trade shellfire. Breastbeating to the contrary, Syrian ground forces made no significant move to relieve the pressure on Jordan and Egypt. Few Arab pilots had a chance to show their skills; and those that did came out second best. The Israelis shot down 50 Arab fighters while losing only three. Arab field communications were so bad that Egypt was soon reduced to sending messages to its men in Sinai via Radio Cairo. Arab commanders lost two-way contact with whole units.

In the last analysis, though, it was the Israeli military virtues of superb tactics and timing, its professionalism in the martial arts, that turned an Arab defeat into a classic rout likely to be studied with admiration at war colleges the world over. Beyond those tangibles there looms the dedication of the Jews, forged in thousands of years of dispersions and persecutions, their inviolable determination to ensure modern Israel's survival as a nation. "Everybody fought for something that is a combination of love, belief and country," said Moshe Dayan at week's end. "If I may say so, we felt we were fighting to prevent the fall of the Third Temple."
http://www.time.com/time/printout/0,8816,843937,00.html

[Gatara]

we schuiven weer terug naar het heden en wat op naar het oosten:

Bloedbad in Fallujah
Uitgegeven: 5 juni 2007 21:29

BAGDAD - Zeker negentien personen zijn om het leven gekomen door een zelfmoordaanslag dinsdag bij de West-Iraakse stad Fallujah. Een man blies zijn auto vol exposieven op bij een markt.

De meeste slachtoffers zouden vrouwen en kinderen zijn. Fallujah geldt als een bolwerk van soennitische moslims die zich verzetten tegen de huidige regering en de buitenlandse troepen in het land.
http://www.nu.nl/news/1102806/23/Blo..._Fallujah.html

[en om dat te laten zien blaas je jezelf op een markt, te midden van vrouwen en kinderen, op]

[hhendrikxx]

Gatara,

Gisteren bij NOVA was Nederlander die zei dat Israel de oorlog min of meer had uitgelokt.

Maar wat ik eigenlijk wou zeggen:

Ik snap niet dat Israel 40 jaar geleden niet zag dat die miljoenen Palestijnen die ze toen 'veroverden' toch echt zouden blijven...

[Gatara]

hhendrikxx schreef op 05-06-2007 @ 22:27 :
Gatara,

Gisteren bij NOVA was Nederlander die zei dat Israel de oorlog min of meer had uitgelokt.

Maar wat ik eigenlijk wou zeggen:

Ik snap niet dat Israel 40 jaar geleden niet zag dat die miljoenen Palestijnen die ze toen 'veroverden' toch echt zouden blijven...

ja dat was een idiote uitzending.

enneh, zie jij het woord palestijn opduiken in het artikel uit de jaren 60? Probeer eens meer van dat soort oude artikelen op te graven en laat me weten wanneer je het woord palestijn tegen komt.

[Cartosa]

Gatara schreef op 06-06-2007 @ 00:03 :
enneh, zie jij het woord palestijn opduiken in het artikel uit de jaren 60? Probeer eens meer van dat soort oude artikelen op te graven en laat me weten wanneer je het woord palestijn tegen komt.

Toch wel, ook in een paar boeken in die tijd. Logische verklaring: PLO met hun charter die een nieuw soort nationalisme aanwakkert en een soort nieuwe Palestijnse identiteit uitvinden met als art 1 'palestine is the homeland of the Arab Palestinian people' enz, vanaf begin jaren 60.

[hhendrikxx]

Gatara schreef op 06-06-2007 @ 00:03 :
ja dat was een idiote uitzending.

enneh, zie jij het woord palestijn opduiken in het artikel uit de jaren 60? Probeer eens meer van dat soort oude artikelen op te graven en laat me weten wanneer je het woord palestijn tegen komt.

(1) Waarom was dat idiote uitzending?

(2) Sorry Gatara, maar dat is woordenspel. Stel ik ga met je mee: er zijn geen Palestijnen. Dan zijn er nog wel miljoenen arabieren! Dus maakt dat verschil.
Mijn punt is: wat doe je met die miljoenen arabieren die daar wonen?

Ik vind een-staat oplossing juist daarom helemaal geen slecht idee. Denk wel dat dat niet meer haalbaar is!
Joden, Arabieren, Druzen, Bedoeiden... in een staat. Zou toch mooi zijn.

[Hugo Chrétien]

hhendrikxx schreef op 05-06-2007 @ 22:27 :
Ik snap niet dat Israel 40 jaar geleden niet zag dat die miljoenen Palestijnen die ze toen 'veroverden' toch echt zouden blijven...

hhendrikxx schreef op 06-06-2007 @ 03:28 :
(2) Sorry Gatara, maar dat is woordenspel. Stel ik ga met je mee: er zijn geen Palestijnen. Dan zijn er nog wel miljoenen arabieren! Dus maakt dat verschil.
Mijn punt is: wat doe je met die miljoenen arabieren die daar wonen?

Veertig jaar geleden werd grondgebied op Jordanië en Egypte veroverd. Een klein gedeelte daarvan werd door Israel geannexeerd (voornamelijk de andere helft van Jeruzalem) en de daar wonenende arabieren kregen Israelisch staatsburgerschap. Het overige gebied werd Israël in de maag gesplitst toen Egypte de Gazastrook niet terug wou en Jordanie de westbank.
Hierdoor ontstond volgens de westerse wereld een landurige periode van bezetting. Volgens de arabische wereld echter is het bestaan van de staat Israel reeds bezetting. Hoe de voormalige bezetting van de westbank en de gazastrook door Jordanië en Egypte door hen worden beschouwd weet ik niet, feit is echter wel dat noch Egypte, noch Jordanië ooit last hebben gehad van "Palestijnse" aanslagen, ondanks dat de arabische vluchtelingen kampen al sinds 1948 bestaan.
Op hetzelfde moment als er arabische vluchtelingenkampen ontstonden onstonden er in Israel Joodse vluchtelingenkampen. Na de onafhankelijkheid van Israel werd het klimaat voor de Joodse bevolking in de arabische landen, die daar overigens al millenia woonden, zeer vijandig. Met achterlating van al hun bezit zijn velen gevlucht naar Israel. Hierdoor komt het dat in heel de arabische wereld nu nog geen tienduizend Joden wonen. Zo was er dus een uittocht van tussen een half en een miljoen arabieren en een intocht van tussen een half en een miljoen Joden.
Het grote verschil tussen deze vluchtelingengroepen is dat de arabische wereld altijd terugkeer heeft geeist voor de arabische vluchtelingen (waaronder zij ook hun nazaten verstaan) en daarom de vluchtelingenkampen in stand hielden, terwijl de Joodse vluchtelingenkampen in de tijd verdwenen.

[Blood Fire Rage]

Gatara schreef op 06-06-2007 @ 00:03 :
ja dat was een idiote uitzending.

Ik had die docu ook gezien, en ik vroeg me al af wat de s.commers er van vonden. Wil je vertellen?

[Gatara]

Blood Fire Rage schreef op 06-06-2007 @ 14:18 :
Ik had die docu ook gezien, en ik vroeg me al af wat de s.commers er van vonden. Wil je vertellen?

Jee, waar moet ik beginnen. Het verhaal rammelt aan alle kanten, is eenzijdig, is weinig onderbouwd en Ohren en Rami Tal worden in een hoek geduwd waar ze niet thuishoren. Muhren is voortdurend aan het woord, terwijl hij "slechts een pionnetje in het veld was" - maar wordt aangehaald alsof hij iedere zandkorrel in Israel kent. Zijn beschuldigingen zijn controversieel. Prima. Maar door alleen hem aan het woord te laten is eenzijdig, niet informatief. Zeker op de manier hoe het gebeurt.

Er wordt het dorpje op de westelijke jordaanoever samua aangehaald met de mededeling dat het op Jordaans grondgebied was en dat het na de 6daagse oorlog onder bezet land door Israel viel. Goed, maar kan ik hier dan uit concluderen dat de inwoners van Samua weer onder Jordanie willen vallen en dat ze onder Jordaans gezag dat geen bezetting vonden? Prima, hoor. Ik kan er wel mee leven als de westelijke jordaanoever weer wordt afgegeven aan Jordanie. Als het daar allemaal om te doen is..... waar vechten we dan nog voor, zou je denken.

Affijn, datzelfde dorpje wordt in het begin aangehaald omdat het door Israel onder de voet was gelopen na een aanslag door terroristen op Israelisch grondgebied. Meer dan - oh die zielige inwoners - wordt er niet gezegd. Terwijl er cruciale informatie aanwezig is dat het beeld wat evenwichtiger en informatiever maakt. Dat is om 1 of andere reden weggelaten.

Michael Oren - miniem aangehaald in de reportage - wordt aangehaald, maar niet op de manier waar hij volgens mij zelf mee zou instemmen. Zeker niet als je recent een interview van hem in de Jerusalem Post hebt gelezen:
"The biggest myth going is that somehow there was not a real and immediate Arab threat, that somehow Israel could have negotiated itself outside the crisis of 1967, and that it wasn't facing an existential threat, or facing any threat at all," said Oren, aid Oren, who is a senior fellow at the Adelson Institute for Strategic Studies at Jerusalem's Shalem Center and author of Six Days of War: June 1967. He noted that this was the premise of Tom Segev's book, 1967: Israel, the War and the Year That Transformed the Middle East. "What's remarkable is that all the people alleging this - not one of them is working from Arabic sources. It's quite extraordinary when you think about it. It's almost as if Israel were living in a universe by itself. It's a deeply solipsistic approach to Middle East history."
http://www.jpost.com/servlet/Satelli...=1180960609020

Rami Tal wordt aangehaald alsof grensprovocaties door Israel overal plaatsvonden, terwijl het gaat om de grens tussen Israel en Syrie. Niet dat er overigens erg uitgebreid op die beschuldigingen ingegaan wordt. Dat die provocaties er geweest zijn, sluit ik niet uit. Maar hoe provocerend waren ze?

Moet ik verder gaan?

De Raad voor de Journalistiek heeft een leidraad gemaakt waar journalisten zich aan dienen te houden: http://www.rvdj.nl/rvdj-archive/docs/Leidraad_2007.pdf
De journalisten die deze reportage maken, lappen deze flink aan de laars. Er staat ondermeer in"

"De journalist bericht waarheidsgetrouw. Op basis van zijn informatie
moeten lezers, kijkers en luisteraars zich een zo volledig mogelijk en
controleerbaar beeld kunnen vormen van het nieuwsfeit waarover
wordt bericht."

"In de berichtgeving maakt de journalist een duidelijk onderscheid
tussen feiten, beweringen en meningen."

"De journalist vermijdt eenzijdige en tendentieuze berichtgeving,
maakt geen misbruik van zijn positie, verricht zijn werk
in onafhankelijkheid en vermijdt (de schijn van) belangenverstrengeling."

enzovoorts

[T_ID]

Blood Fire Rage schreef op 06-06-2007 @ 14:18 :
Ik had die docu ook gezien, en ik vroeg me al af wat de s.commers er van vonden. Wil je vertellen?

Ik moet het nog zien, maar klinkt by the sound of it alsof ze een stapje tever zijn gegaan in mensen aan het woord laten met een politieke mening. Dat kan je doen om mensen te polsen, zoals EenVandaag gister een discussie tussen een oude Palestijn en een Israëlische settler (zijn buur) aan het woord liet omdat dit de tegenstelling mooi weergeeft.

Maar net zoals bij Roemenië en weeshuizen kun je je daar als journalist ook in verliezen, zoiets verwacht je eerder bij Zembla dan bij Nova, maar ik zal wel kijken of er iets over te melden is.


Interessant leesvoer overigens: google op Geografie, vind september 2004 in het digitale archief. Artikel van Bob Newman.

[Gatara]

T_ID schreef op 06-06-2007 @ 18:42 :
Artikel van Bob David Newman.

[Gatara]

hhendrikxx schreef op 06-06-2007 @ 03:28 :
(
Ik vind een-staat oplossing juist daarom helemaal geen slecht idee. Denk wel dat dat niet meer haalbaar is!
Joden, Arabieren, Druzen, Bedoeiden... in een staat. Zou toch mooi zijn.

Ik zie nog liever een 1 wereldoplossing

Maar even serieus. Stel je wilt hiervoor gaan (persoonlijk geloof ik niet in de haalbaarheid ervan, omdat de dominantie van 1 religie niet echt meer aanwezig is en aangezien op twee religies op 1 kussen de duivel er tussen slaapt - maar desondanks is het een mooie gedachte), hoe wil je die staat vormgeven? En hoe gaat die staat heten? En wie is er aan de macht? Is het een seculiere staat? Een religieuze staat?

Persoonlijk voel ik meer voor een federatie, waarbij de westelijke jordaanoever en gaza als twee soorten autonome provincieen onder een centraal bestuur vallen die banale dingen voor ze regelt zoals watertoevoer en elektriciteit enzo. Eigenlijk qua logisitiek hetzelfde als nu, alleen dan zonder militairen in de omgeving, maar met duidelijke grenzen

Een andere oplossing waar ik niet wakker van zal liggen is Gaza bij Egypte of eventueel onafhankelijk als eigen staat (Westbankers houden ook niet altijd van Gazaten) en de westelijke jordaanoever bij Jordanie.

Een derde oplossing zou Gaza onafhankelijk, WJ onafhankelijk (eventueel samen onder 1 hoedje (een deel an Rusland is ook losgekoppeld aan Rusland, dus waarom zou dat hier niet mogelijk zijn?)) en een Midden-Oosten Unie (Egypte, Israel, Pal. staten, Jordanie, en eventueel Libanon en Syrie. Dat laatste is wel zware toekomstmuziek, maar erover nadenken kan geen kwaad, lijkt me. Er is nu pas een gasbel voor Gaza gevonden, dus dat kan de vrede weer ten goede komen. Als het aan de Britten en Israel ligt, tenminste want de Hamas becshuldigt Israel weer van jatten (terwijl Israel er gewoon voor wilt betalen - in natura weliswaar, want van geld koopt de Hamas wapens... zucht).

[hookee]

hhendrikxx schreef op 06-06-2007 @ 03:28 :
(1) Waarom was dat idiote uitzending?

(2) Sorry Gatara, maar dat is woordenspel. Stel ik ga met je mee: er zijn geen Palestijnen. Dan zijn er nog wel miljoenen arabieren! Dus maakt dat verschil.
Mijn punt is: wat doe je met die miljoenen arabieren die daar wonen?

Ik vind een-staat oplossing juist daarom helemaal geen slecht idee. Denk wel dat dat niet meer haalbaar is!
Joden, Arabieren, Druzen, Bedoeiden... in een staat. Zou toch mooi zijn.

Voor zover ik weet wonen al deze groepen in Israël, al zij het in groepen.
Wikipedia zegt: 76,0% joods, 16,6% moslim, 2,1% christen en 1,7% druus.
(Nederland: 27% Katholiek, 17% Protestant, 6% Moslim,
1% Hindoe, 1% Overige gezindten, 48% Geen gezindte).

Weet je wat het probleem wordt als miljoenen arabieren een Israëlisch paspoort krijgen? -> meerderheid -> einde staat Israël.
Tenzij jij me kan overtuigen dat de meerderheid arabieren tolerant zullen zijn t.o.v. joden is één staat dus geen optie.

[T_ID]

Gatara schreef op 06-06-2007 @ 19:57 :
David Newman

Lol, klopt ja. Het is dan ook uit 2004, drie jaar terug herinneren uit de losse pols. Het was geloof ik ook eerder in het jaar, het maartnummer ofzo, niet september. Niet te missen, want een foto van de muur in aanbouw met een legerjeep ervoor stond op de omslag.

Best een goed artikel. Geen gezeik, hij ging gewoon puur pragmatisch over de toekomst en wat voor problemen er door die muur zouden kunnen ontstaan.

Sterk contrast met mijn benadering is zijn mening dat onbekend onbemind maakt, en dat een obstakel is voor vrede. Ik heb juist zoiets van, scheidt de boel maar van elkaar, zoveel mogelijk, dan kan de een geen raketten op de ander schieten en schiet de ander ook niet terug op de een, en een paar jaar later is iedereen vergeten waarover het ging en wil iedereen wel vrede.

Het meest intrigerende is nog dat beide visies op zich kloppen, maar het lastig is beiden in een oplossing te gieten.

[hhendrikxx]

Gatara schreef op 06-06-2007 @ 20:07 :
Persoonlijk voel ik meer voor een federatie, waarbij de westelijke jordaanoever en gaza als twee soorten autonome provincieen onder een centraal bestuur vallen die banale dingen voor ze regelt zoals watertoevoer en elektriciteit enzo. Eigenlijk qua logisitiek hetzelfde als nu, alleen dan zonder militairen in de omgeving, maar met duidelijke grenzen

Bedoel je dan een federatie met Israel? Of Palestijnse stata die uit twee delen bestaat?

[Gatara]

hhendrikxx schreef op 07-06-2007 @ 01:09 :
Bedoel je dan een federatie met Israel? Of Palestijnse stata die uit twee delen bestaat?

Een soort Duitsland, alleen krijgen de delen zelf meer zeggenschap over zichzelf.