Ik snap het gedicht 'Zo waait de wind' niet helemaal

[Eva_NiLi]

Zo waait de wind

Zo komen de dingen en gaan
we verzinnen ze niet, ze gebeuren
en al weten we niet waarvandaan
ze maken ons blij of we treuren
alles is nemen en geven lief kind
zo waait de wind

De wolken ze varen
ze varen voorbij
de sneeuw van december
de bloei van de mei
alles wat ik zing
wordt herinnering lief kind
zo waait de wind
't is 'n voetstap op 't grind
zo waait de wind

Zo komt de liefde
opeens ontmoet je haar
ze komt jouw kant op
en niemand weet van waar
als je de moed al hebt verloren
komt onverwacht 'n vriend
zo waait de wind

Ik kwam vandaag dit gedicht van Toon Hermans tegen.
Ik vind hem erg mooi en dacht dat hij er mee bedoelde dat ervan alles kan gebeuren, zoals je liefde en geluk. Maar de rare is dat ik hem na een paar keer lezen niet meer snapte.
Nu denk ik dat er een andere betekenis achter zit. Is het iets met de dood en herinneringen?
Kan iemand de betekenis en de analyse van dit gedicht geven? Ik wil hem graag snapen.

[Arrow]

Laat 't toch waaien

Het mooie aan kunst dat iedereen het op eigen manier interpreteert, en dat kan ook gewoon. En het kan ook nog eens veranderen per periode in je leven.

[Eva_NiLi]

Ik dacht eerst dat de gedichten maar een betekenis hebben, maar je hebt echt gelijk.
Zou ik mogen weten wat jij hier uit kan maken?

Vaak wel maar het belangrijkste aan poëzie is toch wel aan het denken gezet worden en je eigen conclusies trekken.

Eva_NiLi schreef:

Ik dacht eerst dat de gedichten maar een betekenis hebben, maar je hebt echt gelijk.
Zou ik mogen weten wat jij hier uit kan maken?

Ja, hoor!

Mijn idee van dit gedicht is dat je vrienden en geliefden maakt en die verschijnen dan zomaar in je leven. En dat je deze vindt in goede tijden en slechte tijden.
Soms verdwijnen ze ook weer en soms zijn er alleen maar in een bepaalde periode (sneeuw in december en bloei in mei).
Het is net zo natuurlijk als het waaien van de wind en het langsgaan van wolken.

[Eva_NiLi]

deadlock schreef:

Vaak wel maar het belangrijkste aan poëzie is toch wel aan het denken gezet worden en je eigen conclusies trekken.

Ja! Inderdaad.

[Eva_NiLi]

VeraIustitia schreef:

Ja, hoor!

Mijn idee van dit gedicht is dat je vrienden en geliefden maakt en die verschijnen dan zomaar in je leven. En dat je deze vindt in goede tijden en slechte tijden.
Soms verdwijnen ze ook weer en soms zijn er alleen maar in een bepaalde periode (sneeuw in december en bloei in mei).
Het is net zo natuurlijk als het waaien van de wind en het langsgaan van wolken.

Wat mooi gezegd!

Missen er posts uit 't topic?