[Columnwedstrijd] Mensenkennis in 't bushokje

Mensenkennis in 't bushokje

Vrijdagmorgen, vijf over acht. Wachtend op een bus van tien minuten vóór acht. De lente mag dan wel begonnen zijn, maar toch rits ik mijn wit WonderWoman-jasje wat meer richting hals. Mijn busreis was gepland naar de Markt. Oké, ik heb school. Nou en? Dat blokuur gym en dat saaie uurtje economie kan best wel eens geschrapt worden. Uit pure verveling kijk ik om me heen. Het is, begrijpelijk, vrij rustig. Naast me zit een vrouw op leeftijd. Jaartje of zeventig? Ze ziet me kijken en glimlacht. Wát een lief vrouwtje, denk ik bij mezelf. Zo zie je ze niet vaak meer. Ze sjezen rond in hun 45km-wagentjes, of hun eigentijdse ‘scoot-mobiel'. Kruipen voor bij de Aldi, terwijl je alleen maar een pakje kauwgom en een sixpack Pepsi in je handen hebt. Schelden als je met je fiets op de stoep rijdt, terwijl als je op de weg rijd, je zowat wordt omgeblazen door hevige claxons van taxi's met haast en vrachtwagens die Unox-knakworstjes moeten uit laden voor de Spar, midden op de weg natuurlijk. Ja, die oudjes van tegenwoordig. Ik kijk door de glazen ruit, deels gebarsten, en zie daar een man staan met een, denk ik, Turkse afkomst. Hij kijkt verstard voor zich uit, en probeer te achterhalen waar hij zo afwezig naar staart. Jammer genoeg ontdek ik alleen een vrouw aan de overkant die haar poedeltje aan het uit laten is, die net een drol lanceert. Iets zegt me dat dat niet is waar de man zo aandachtig naar kijkt. Ik speel wat met mijn MP3-speler, waar ik drie keer mee terug ben moeten gaan naar de Expert, en als er een vrolijk deuntje van Ch!pz door mijn oren klinkt, begrijp ik dat ik die van mijn zusje heb meegenomen (die natúúrlijk dezelfde moest hebben). Inmiddels is het kwart over acht en nog steeds geen spoor van de bus. Mijn jeugdig ongeduld begint op te spelen. Ik merk dat ik aan mijn broekspijp begin te trekken, met mijn rits begin te spelen, en drie keer mijn been verwissel. En dan zie ik een kinderwagen. Een kinderwagen. O nee. Een kinderwagen is een ramp, een maatschappelijk probleem, een regelrecht gevaar voor alles wat binnen een straal van 10 meter staat. De vrouw ziet er vermoeid uit, en als ik haar zie staan met haar linkerhand steunend in haar rug, voel ik een steek van medelijden door mijn buik. Ik sta op en verwijs haar naar mijn zitplaats. Ze glimlacht dankbaar en laat zich bijna vallen op mijn zitplaats. Ik bekijk het kindje in de kinderwagen. Het meisje brabbelt en speelt wat met haar Spongebob-knuffeltje. De vrouw en het oude mensje raken aan de praat. Het gaat, zoals dat altijd bij oude mensjes en jonge moeders gaat, over het schattige snoetje in de kinderwagen. Hoe oud het is, of het al tandjes heeft, of het al zindelijk is, of het vieze woordjes gebruikt...Het oude mensje vraagt de vermoeide moeder de oren van het hoofd. Ze doet me denken aan de ‘nanny's' van het opvoedprogramma op SBS6. Poepluiers, bedplassers, televie- en snoepverslaafden, slaapwandelaars, brutaaltjes, de hyper-actiefjes...Met natuurlijk de overspannen, overwerkte, 30 jaar en al verrimpelde, gestresste ouders. Ineens begint het schattige meisje te snikken. Langzaam aan te huilen. Te krijsen. Te brullen... Het lijkt net een sirene. Ik heb geen idee waarom het meisje zo'n stennis schopt, en zet mijn MP3, met Ch!pz uiteraard, een aardig stukje harder. Maar het geloei van het kindje verslaat nog een brandweerwagen. De moeder zucht en staat op om het kindje uit de kinderwagen te tillen. Maar hoe de vrouw ook wiegt, zingt, sust, zoent, knuffelt en streelt ; het kind houdt gewoonweg niet d'r kop. Ongelooflijk. De decibellen verhogen met de minuut en mijn MP3 kan het niet meer aan. Ik zet hem maar uit. Kijk ik op mijn horloge, zie ik dat het al bijna 5 voor half negen is. Mijn klas rent zich nu de longen uit het lijf voor een duurloop of is de pols aan het verrekken met volleybal. Ik voel gelukzaligheid, (ik hoef niet mee te doen), en ook weer een soort van lafheid (ik laat mijn klas in de steek). Het laatste overwint. En, als het meisje voor de zoveelste keer haar sirene opengooit, de vrouw bijna met een gebroken rug het kindje terug probeert te proppen in de kinderwagen, het oude mensje haar wandelstok probeert te pakken, en de Turkse man in zijn ogen wrijft van de slaap, zie ik de bus aankomen. De bus remt voor de Turkse man en de deuren openen zich uitnodigend. Ik zie de een drukke menigte op elkaar gepropt staan in de smerige bus. Ik laat de oude vrouw voor en help de mam met de kinderwagen. Het kindje loeit nog steeds. Ineens zie ik de reden waarom het kindje krijst. Ik raap een Spongebobje op, vies en modderig door de stoep, en geef hem aan het meisje. Het meisje stopt onmiddellijk met brullen en het verandert in een zacht gesnik, gevolgd door een lief gebrabbel. De moeder kijkt me aan en ik zie opluchting, omdat het meisje is gestopt met huilen, maar tegelijkertijd een enorme uitputting. De buschauffeur kijkt me aan. Ineens besef ik me dat mijn uurtje economie eigenlijk niet zo saai is, en ik die gymles volgende keer toch maar ga volgen. Ik knik naar de chauffeur en stap weer uit. Ik kijk de bus na als hij de rotonde oprijdt, op weg naar de volgende halte. Ik zet mijn kraag rechtop en ga naar huis. Mijn schooltas inpakken.