Hoe kan ik die Jongen helpen!

[MeLovesYou]

Hallo Iedereen!

Ik ken een jongen en die is 1,5 jaar geleden zijn broer van 16 verloren, hijzelf is 14! Hij kon het goed vinden met zijn broer, maar nu, heeft hij er geen 1 meer!
In het begin, ongeveer het 1e jaar, kon je niet aan hem zien, dat hij zoiets afschuwelijks had meegemaakt...hij dacht er wel bij na..maar hij uitte zijn gevoelens niet (dat doen jongens sowiezo minder snel, maargoed)...nu hoorde ik vandaag, dat hij de laatste tijd allemaal nachtmerries heeft over zijn broer! Dat ze samen leuke dingen doen...en dan word hij wakker, dan beseft hij zich, dat zijn broer er niet meer is...dan wordt hij overstuur!!

Hoe kan ik deze jongen helpen? Door te praten? Of wat?
Ik gun die jongen alle geluk van de wereld...maar hij maakt alleen maar ellende mee!

Alle tips zijn welkom...het zou mij ook echt helpen, als ik hem gelukkig zie!

Alvast bedankt!

Liefs MeLovesYou

[synclinorium]

praat met hem.... als hij dat liever niet doet. Ga zelf leuke dingen met hem doen. Kan hij er achter komen dat er nog mensen om hem geven. Misschien heeft hij proffesionele verwerkingshulp nodig

Wel heel lief van jou dat je hem wilt helpen

[MeLovesYou]

Ik heb hem ook vertelt dat ik een keer met hem wil praten! Alles wat ik wil, is hem helpen! Hij vond het wel goed..dat we gingen praten, dus hij is er al wat op voorbereid!!
Ik hoop echt dat het een fijn en goed gesprek wordt!
Ik weet niet hoe...maar ik zal het uit hem krijgen..! (hij weet namelijk niet, dat ik van zijn nachtmerries weet!)
Maja...ik wil hem zeker helpen!


Bedankt in ieder geval!

[synclinorium]

Van wie weet je van zijn nachtmerries? En diegene die dat weet.. wilt die persoon die jongen dan niet helpen?

[Sweetsurrender]

Wow wow wow meisje. Rustig. Ok, hier komt mijn lange verhaaltje .
Mensen helpen is moeilijk. Echt. Het lijkt allemaal makkelijk enzo. Je praat met iemand en je pept hem een beetje op. ''Joh, het komt allemaal wel weer goed, echtwaar!'' Maar het echt uit hem krijgen, sorry dat ik dit zeg, maar dat gaat je niet lukken. Dat weet ik 99,9% zeker.
Ik ken ook genoeg mensen met problemen. Ik kan naar ze luisteren, maar ik kan ze niet helpen. Ik weet namelijk niet hoe het is om lesbisch te zijn (zoals de betreffende persoon bij mij) of hoe het is om nooit vrienden gehad te hebben (persoon nummer 2).
Ik heb deze mensen enorm geholpen. Advies gegeven. Maar na een tijdje ging ik te ver. Het ging mij persoonlijk raken. Een keertje had ik een enorme kut week gehad, en veel problemen gehad van meisje nummer 1 (om haar zo maar ff te noemen). Aan het einde van de week ben ik jankend thuis gekomen, gewoon, van alle ellende die in 1 week over me heen kwam.
Toen realiseerde ik me (na een geweldig gesprek met mijn vader, respect voor die man, serieus) kwam ik erachter dat ik ze niet kon helpen. Ik kon hun problemen niet voor ze oplossen. Zoals ik al zei, ik weet niet hoe het is om lesbisch te zijn. Ik kan zeggen wat ik zou doen, maar wie ben ik? Ik ben een hetero jongen. Een mens, anders dan ieder ander mens dat ook zijn problemen op een andere manier oplost dan andere mensen.
Ik begrijp dat je hem wil helpen, iets wat ontzettend lief is, begrijp me niet verkeerd. Maar begrijp wel dat er echt maar 1 ding is, en dat is luisteren. Praten is meestal het beste wat je kan doen. En daar hoef je iemand niet eens goed voor te kennen. Ik heb een vriendin van me gehad, die 3 uur huilend onder mijn arm heeft gezeten. Ik kende haar toen 2 maanden. De laatste persoon waarvan je zou verwachten dat die daar zou zitten, was ik.
Maar ok, ik dwaal af. Helpen is echt super. Het geeft niet alleen hem een goed gevoel, maar ook jou geeft het een gevoel dat je een ander weer moed geeft. Maar dat kan je alleen als je het je niet te persoonlijk gaat aantrekkken. Als ik deze twee posts lees, krijg ik de neiging dat je het je nu al persoonlijk aantrekt.

Het best wat je kan doen is gewoon praten. Heel veel meer valt er niet te doen, igg, niet voor jou. Hoe graag je het ook wil, het verwerkingsproces kan jij niet voor hem overnemen, hoe graag je het misschien zou willen. Het zijn zijn gevoelens, die die aan een ander kan vertellen, maar niet geven.

Heel veel succes, respect voor jou

[MeLovesYou]

Ernst, heel erg bedankt voor dit verhaal!
Ik weet dat ik zijn zorgen niet op me kan nemen, dat weet ik, maar net wat je zegt, ik kan natuurlijk altijd naar hem luisteren en hem laten weten, dat ik er voor hem ben!
Het ligt misschien anders, als ik vertel, dat ik zijn vriendin was toen zijn broer overleed...misschien dat het verhaal dan anders wordt, dus ik heb ook dingen moeten verwerken (wat me nu nog STEEDS NIET is gelukt )!!

Die persoon heeft met zijn moeder gepraat..zijn moeder, wat dus ook een ongeluk heeft gehad een aantal dagen geleden, had dat vertelt aan die persoon...Die persoon weer aan een ander en die ander aan mij! Ik heb heel dicht bij hem, zijn vader en moeder in de buurt gestaan! Ze konden het altijd erg waarderen, als ik weer langs kwam na lange tijd! Zijn vader zei, dat De jongen zelf er telkens van opknapte! Mja goed...dat is allemaal achteraf!!

Ik ga mijn best doen, meer kan ik niet doen! Ik wil 1 en al oor voor hem zijn, zodat hij zijn gevoelens en gedachten kan uitten, en dat hij niet gaan denken, ja maar..dan ziet een meisje mij huilen...dat wil ik juist niet! Het is echt geen zwak teken, als iemand huilt, diegene toont gewoon zijn gevoelens. Ik heb hem gezegd, dat ik nergens raar van op kijk!!

Nou, Ernst, nogmaals erg bedankt!!

[Frederieke]

Ik ben het helemaal met Ernst eens !! Je kan het probleem van je vriend niet oplossen, dat moet hij toch echt zelf doen. Je kan hem wel helpen door te luisteren en soms wat advies te geven, maar luisteren is vaak al genoeg.... Er voor hem zijn is al een hele steun.
Zo was ik een keer op een feestje en een vriendin van mij, Anne, had op eens een dip. Ze is al jaren erg ongelukkig (wil het niet al te snel depressief noemen) en snijdt soms in zichzelf. Op dat feest hoorde ik van een andere vriendin dat het niet goed met haar ging. Maar die vriendin was door Anne weggestuurd.
Toch ben ik haar overal gaan zoeken en vond haar uiteindelijk in een hoekje, in het donker. Ik ben naast d'r gaan zitten en zei: "Ik weet dat je liever alleen wil zijn, maar ik wilde alleen even zeggen dat ik er voor je ben, van je hou en dat je altijd naar me toe kan komen........ Zal ik gewoon hier zitten? Ik kan ook gewoon helemaal niks zeggen." Ze vond het goed. Ik was eerst een tijdje stil.. maar heb daarna langzaam een gesprek opgebouwd. Daarna ging t een stuk beter.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dus dat "er alleen zijn voor iemand" al een hele steun kan zijn. En dat het ook wel zo moet zijn dat jouw vriend geholpen wil worden, anders heeft 't geen zin.
In ieder geval heel erg veel succes ermee!!! Khoop dat je hem een beetje kan helpen... en inderdaad, hoe moeilijk t ook is: nooit gaan denken dat het aan jou ligt, of het te veel "naar huis nemen". Daar help je jezelf en die ander namelijk niet mee.
Horen we nog van je hoe 't gaat met jou en de jongen?

[LittleFreak]

Ik ken een jongen, die heeft toen hij 12 was zijn zus van 16 verloren aan plotselinge ziekte. Hij is toen naar stichting Achter De Regenboog gedaan en daar hebben ze hem geholpen, het heeft hem erg goed gedaan zover ik weet.. Hij was weliswaar 2 jaar jonger maar misschien toch een tip??

In elk geval succes

[MeLovesYou]

Bedankt allemaal! Dit helpt me zeker!

Ik heb laatst even met hem gepraat, maar hij ontloopt alles Hij is heel erg op zichzelf...hij wil dingen zelf doen, terwijl hem van alle kanten dingen worden aangeboden, om mee te helpen. Tuurlijk moet hij doen wat hij zelf wil, als hij het alleen moet doen, moet ik hem laten gaan, dat heb ik dan ook wel gedaan! (met moeite).
Hij vertelde mij, dat hij me dingen niet kon vertellen, omdat het gewoon niet mee heb gemaakt...daar geef ik hem 100% gelijk in! Maar hij ziet het nut er niet van in, om het allemaal te vertellen, zodat hij zijn hart weer gelucht heeft, hij snapt niet waarom dat moet of waarvoor dat is!!
Ik heb nou wel heel goed contact met een goede vriend van de jongen, die goede vriend was eerst heel erg bevriend met de "overleden" jongen!! En die goede vriend, laat zich wel helemaal los over hoe hij erover denkt enzo en hij helpt mij ook wel een beetje om te vinden wat ik zoek!
Maar hij ontloopt het gewoon als ik bij hem wil komen, hij zegt dat hij van alles nog moet doen! Is dat een teken dat hij niet wil praten? Of een teken van bang om het onder ogen te komen?
Maarja...ik wil ergens bijkomen, waar ik niet bijkan!
Het is net, een bal ligt in de boom, ik wil er heel graag bij, maar ik kan er niet bij!
En nu is de vraag, wanneer laat hij me erin!!? Zodat ik erachter kan komen, wat ik wil weten!

Jullie komen het wel te horen, als er vooruitgang word geboekt!

Nouja..misschien moet ik me er maar bij neerleggen, hij gaat zondag op vakantie, misschien moet ik het de poos dat hij op vakantie gaat maar laten bezinken en later daarna maar weer proberen! Ofniet??

Nouja...iig heel erg bedankt maar weer allemaal!!

Ten eerste kun je je zodanig gedragen dat die jongen echt het gevoel heeft dat je naar hem wilt luisteren. Want veel mensen luisteren wel, maar luisteren niet echt, zeg maar. Maar ook als hij niets vertelt, moet je dat accepteren. Want dan is hij er nog niet aan toe of hij vindt jou niet de juiste persoon om het tegen te vertellen. Hem vrijlaten is de allerbeste methode, maar laat wel weten dat je echt luistert en niet alleen uit eigenbelang.

Stop hem ook maar vol met liefde. Hij heeft al zoveel verdriet in zich, daar kan wel wat liefde bij. Dan bedoel ik niet meteen liefde als in: zoenen...etc. Maar gewoon liefde voor de medemens.

Het is best normaal dat je het eerste jaar niets aan hem zag. Misschien besefte hij het ook pas later dat het echt zo is.

Je kunt wat hebben aan deze site:
http://www.achterderegenboog.nl
Daar staat ook een forum met lotgenoten. Ik heb hier het zusje van een overleden vriend ook naartoe gestuurd en zij heeft er veel aan...

[moenbase]

Jij kunt er alleen zijn als vriendin, niet als psychologe.
Daar moet hij het maar mee doen. Meer kan en mag hij niet verwachten van je, en jij ook niet van jezelf.

[JJ13]

heel lief dat je m wilt helpen, maar denk aub ook aan jezelf. ik heb het zelf ook, ik ken n jongen via internet. hij is heel erg depressief, wilde zelfmoord plegen. ik kan via internet heel goed met m praten en hij zegt dat hij niet weet wat hij zou doen zonder mij. toch heeft dit veel invloed op mn stemming, ik wil m zo graag helpen, maar ik weet niet of ik het kan en daar wordt ik heel verdrietig om. probeer met m te praten en leuke dingen met m te doen. heel veel succes ermee, xx

[MeLovesYou]

Bedankt maar weer!

Hij weet dat als hij iets vertelt, dat ik écht naar hem zal luisteren, dat heb ik hem meerdere malen vertelt!
Het lijkt net of hij me ontloopt, ook al ben ik alleen eropuit om leuke dingen met hem te doen, toch heb ik een gevoel, dat hij dan denkt, dat ik er toch over zal gaan beginnen! Terwijl mijn bedoeling dat dan helemaal niet is, tenzij er dan zelf over zou beginnen!
Soms slaat het wel om mijn eigen humeur, maar dan vraag ik mezelf af of ik mezelf er meehelp, om zo diep te gaan, dat ik er zelf verdrietig van word...en dan kom ik erachter, dat ik dit niet wil..! Ik wil hem helpen, ik bied mijn hulp aan, als hij daar niets mee doet, tja...dan moet hij dat weten, ik kan niets meer doen dan mijn hulpgeven en naar hem te luisteren, als het nodig is!

Moet ik me erbij neerleggen, dat ik hem blijkbaar niet kan helpen? Of moet ik nog even vol blijven houden??

[moenbase]

JJ13 schreef op 16-07-2004 @ 21:15 :
ik ken n jongen via internet. hij is heel erg depressief, wilde zelfmoord plegen.

pas op dat hij je daar niet op pakt.
"we moeten iets afspreken anders redt ik het echt niet"

laat je hoe dan ook niet manipuleren door em. ook niet als hij het serieus zegt te menen.

[JJ13]

moenbase schreef op 17-07-2004 @ 08:47 :
pas op dat hij je daar niet op pakt.
"we moeten iets afspreken anders redt ik het echt niet"

laat je hoe dan ook niet manipuleren door em. ook niet als hij het serieus zegt te menen.

nee, het is bijna onmogelijk om iets af te spreken want hij wwont in australie. en hij heeft het gisteren echt gedaan, hij heeft pillen ingenomen, dus nu weet ik niet of hij wel leeft.

[proof of life]

Frederieke schreef op 15-07-2004 @ 13:00 :
Ik ben het helemaal met Ernst eens !! Je kan het probleem van je vriend niet oplossen, dat moet hij toch echt zelf doen.

dat zegt ze zelf toch ook niet... ze wil helpen niet oplossen...

maar goed.

Ik denk dat je niet te opdringerig moet zijn. Ik denk dat dat averechts werkt. Naar mijn mening kun je beter laten weten dat je er voor m bent en dat je m niet zomaar in de steek laat, ook als ie zich rot voelt en dat ie zich niet anders hoeft voor te doen bij jou dan hoe hij zich voelt. Niet te doordrammen dat hij het moet vertellen, want bij sommigen die iets vertellen lucht het niet op, ze gaan zich er alleen maar kutter door voelen en vertellen het uiteindelijk omdat de ander zo aandringt.
Ga ook leuke dingen met m doen... geef m afleiding en gezelligheid... wees ook geintereseerd over zijn dagelijks leven... Laat zien dat je goed kunt luisteren en wees oook eerlijk. Vertel ook wat jij voelt en denkt... Als je je kut voelt niet te bezwaarlijk vertellen, als je snapt wat ik bedoel, maar gewoon dat je je rot voelt ossow. Kort houden... Laat wederzijds vertrouwen komen... Misschien denkt ie 'zij vertelt iets vertrouwelijks aan mij... dan kan ik waarschijnlijk ook bij haar terecht'
En wat al eerder is genoemd... zorg er wel voor dat je je er ook voor af kunt sluiten... Je helpt m niet door je er zelf kut door te gaan voelen en jezelf al helemaal niet

ik weet niet... maar misschien een idee...
succes ermee