Aaarrgghh, kmoet het toch weer even kwijt

Khad al eerder een topic geopend over dat mn ouders uit elkaar gaan en ik daardoor onzeker werd over mij en mn vriend..

Dat gevoel gaat dus maar niet weg, ik heb het er net met hem over gehad, het hem uitgelegd, en hem verteld dat er een kans is dat ik het uitmaak enzo.

Ik ben alleen zo in de war, ik heb het idee dat ik mn gevoelens verkeerd begrijp ofzo. Ik heb geen reden om het uit te maken met mn vriend, en als ik nadenk wil ik dit ook niet. Maar een kutgevoel in mn buik zegt me dit wel te doen, alhoewel ik niet weet of het uberhaupt dat kut gevoel op zal lossen. Dr is echt niets mis in onze relatie en ook niks veranderd..

Ik heb het er net ook even met mn moeder over gehad, ik denk dat de gevoelens eigenlijk toch voortkomen uit dat mn ouders uit elkaar gaan, dat het angst is voor wat komen gaat en alles..

Ik wil graag weten of andere mensen dit herkennen? En hoe zij er doorheen gekomen zijn.

Moet ik even afstand nemen van mn vriend, moet ik het echt uitmaken (alhoewel ik dus denk dat dit eigenlijk niet het probleem is).. Ik kan zo slecht tegen dit gevoel, en wil het gewoon kwijt. Aangezien ik niks kan doen aan de scheiding van mn ouders, denk ik dat ik andere dingen probeer te doen. Steeds als ik stelletjes zie, of ze nu gelukkig of ongelukkig zijn voel ik me kut. Komt dit nu omdat ik het uit moet maken of doordat het me doet denken aan mn ouders?

Ik wil mn vriend absoluut geen pijn doen en ook absoluut niet de verkeerde beslissing nemen. Ik wil dat dit alles niet is gebeurd, dat mn ouders gewoon bij elkaar blijven

[Yolcu]

Tja ik begrijp het dus nog steeds.. ik heb dat gevoel ook miljoenen keren gehad, en elke keer als ik m'n vriend dan weer zag, wist ik opeens weer hoeveel ik van hem hou. Maar als ik hem een dagje, twee daagjes of een hele week niet zie, dan begin ik te twijfelen, en heb ik altijd het gevoel dat ik het uit moet maken. Ik heb dit ook aan hem verteld, en hij is er alleen maar erg onzeker door geworden. Tjah, ik zou het ook niet leuk vinden als hij aan mij verteld dat ie er meerdere keren aan gedacht heeft om het uit te maken. Ik heb m'n vriend er dus veel pijn mee gedaan, door er over te praten. Maar aan de andere kant, ik zou niet weten met wie ik er anders over moet praten, hij begrijpt me gewoon het beste van iedereen.

Ehm, omdat ik middenin de situatie zit, weet ik niet zo goed wat voor raad ik je moet geven. Ik denk dat je steeds die dwang hebt om het uit te maken, omdat je bang bent dat er tussen jou en je vriend hetzelfde gebeurt als tussen je ouders, en omdat je een soort van een muurtje om je heen aan het bouwen bent. Tenminste, zo ervaar ik het. Ik wil niet dat hij zich ermee bemoeit, maar ik voel me heeel erg klote als hij er niet is, ik voel me dan erg eenzaam en alleen. Ik ben daarbij ook nog eens heel snel depressief...

Ik denk dat dat bij jou hetzelfde is, niet dat van de depressies maar de rest, dat je je dus erg klote gaat voelen als het uit gaat. Probeer je voor te stellen hoe je leven zal zijn zonder hem, is dat wat je wil? Zul je je dan beter voelen? Ik kwam dus bij mezelf tot de conclusie dat ik dan niet beter af ben, alleen maar slechter.. Ik hoop dat jij tot dezelfde conclusie komt..

Nogmaals sterkte

Je hebt zeker wel gelijk in heel veel wat je zegt, en ik heb ook het depressieve gevoel erbij..

En idd, als ik nadenk, wat hij me allemaal geeft, hoe fijn dat is. Hoe fijn het is in zijn armen in slaap te vallen, bij hem te zijn, dingen met hem te doen. Maar dat gevoel blijft maar, alhoewel ik dus niet eens weet of het wel daardoor veroorzaakt wordt..

Ik wil gewoon van dit rotgevoel af! Ik wil niet de hele tijd dat gevoel in mn buik, die angst, zenuwen enz. Het zal angst zijn voor wat er komen gaat..

Alles s thuis nog normaal, mn ouders doen niet anders tegen elkaar, het is gewoon hetzelfde.. Behalve dan dat ik weet dat dit zal veranderen, maar wat houdt die verandering in? Hoe zal ik hier mee omgaan?

Idd, ik bouw een muurtje om mezelf, idd, ik ben bang dat tussen ons hetzelfde gebeurd.. dus ms is het zoiets van let's get it over with.. maar dit lost niets op, ik maak het alleen maar moeilijker voor mezelf dan..

maar toch blijft die twijfel, zonder motivatie, zonder reden.. alleen maar die twijfel, die zelfs los lijkt te staan van hem.. maar die toch inhoud dat ik erover denk het uit te maken. maar wat schiet ik hiermee op? niets!

Oh, ik wil zo graag van iemand horen dat diegene het heeft meegemaakt, en dr uit is gekomen, en weer zeker en gelukkig is.. Zodat ik weet dat het KAN!!

ARGH, ik wil dit niet!!

Eey meiss, ik weet natuurlijk echt niet wat jij nu doormaakt en hoe je je echt voelt.
Maar je zegt zelf al dat als je andere stelletjes ziet je je zo kut voelt, en dat zal ook wel door dat hele gebeuren met je ouders komen. Ik zou het niet uit maken, hij is er voor je. Hou je van hem.. of niet? Straks voelt het zo dat er nog zo'n gat is... Mjah.. ik weet iig niet wat ik je precies kan zeggen. Veel suc6 in elk geval. Ik zuo het echt nog niet uitmaken als ik jou was. *geeft hug*

[Yolcu]

Ik vind het wel apart dat jij hetzelfde voelt, ik dacht dat het aan mij lag, of aan mijn vriend, dat wij misschien niet zo goed bij elkaar passen als ik altijd gedacht heb. Maar nu blijkt dat iemand anders hetzelfde gevoel heeft, en ook midden in een scheidingssituatie zit.... Ik zie nu het verband pas. Het klinkt misschien stom, maar het geeft me steun, ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben, en dat er waarschijnlijk mensen zijn die dit ook gehad hebben, en het dus achter de rug hebben, het overleefd hebben en er misschien wel sterker uitgekomen zijn.

Over wat je vertelde dat alles bij jou thuis nog normaal is, dat was bij mij in het begin ook zo. En dat vond ik het allervreemdste aan heel de situatie: weten dat ze uit elkaar gaan, maar er verder niet veel van merken. Na een tijdje kon m'n moeder het niet meer aan, toen is ze apart gaan slapen, en weer een tijdje (1 of 2 weken ofzo) later ging ze na d'r werk gelijk naar boven, at ze op haar eigen kamer en ging daarna slapen. Als ze m'n vader op weg naar boven tegen kwam, dan was het standaard ruzie. Deze situatie deed mij nog het meest pijn, omdat mijn ouders nooit echt megaruzies gehad hebben, ik had dan ook niets van hun problemen door. Ze hadden wel eens een ruzietje, maar dat heeft iedereen...

Ik denk dat je gewoon zoveel mogelijk moet praten met mensen die jou kennen, of die hetzelfde meegemaakt hebben (vriendinnen/klasgenoten?). Ik merk de laatste tijd dat dat is wat ik het meeste mis, iemand om mee te praten, buiten m'n vriend. M'n vriendinnen zijn het onderhand wel beu om mij steeds te horen praten over 'het uitmaken'. Ze verwijten mij dat ik aandacht zoek, want ik praat steeds over dat ik het uit wil en ga maken, maar uiteindelijk doe ik het steeds niet. M'n huisarts heeft me aangeraden met iemand te praten (as in een maatschappelijk werker/psycholoog), onder anderen voor (of tegen) m'n depressies, en om te verwerken wat ik de laatste tijd meegemaakt heb. Ik zie dit niet zitten, met een vreemde over m'n problemen praten, maar misschien dat ik de grote stap nog wel eens waag. Misschien iets voor jou?

Bedankt weer voor de reacties..

Het steunt mij ook te weten dat zo'n scheiding bij iemand anders ook die onzekerheid in eigen relatie heeft voortgebracht..

Maar dat ik weet dat het hieraan ligt, haalt dat gevoel niet weg, waardoor ik dan bang ben dat ik het toch uit ga maken, of dat dat toch is wat ik wil. Want mn ouders gaan nu eenmaal uit elkaar, dat is een feit. En ik weet gewoon niet wat ik anders aan dat gevoel moet doen! Maar er is zoveel wat ik kwijtraak als ik het uitmaak, al die steun, liefde enz. Kan ik wel zonder? Ik wil weer gewoon verder gaan met van hem houden, met hoe het was, zonder die twijfel, zonder die onzekerheid. Maar het lukt me niet dat gevoel aan de kant te zetten. Ik wil hem niet onnodig pijn doen, het onnodig uitmaken, alleen maar om er achter te komen of dat de juiste beslissing is of niet. Zo egoïstisch wil ik niet zijn, dat kan ik gewoon niet maken!!

Hij blijft ook zo ontzettend lief, hij is hier nog steeds.. Ik huil ongeveer aan een stuk door, en hij blijft mij gewoon troosten, ookal heb ik hem dat alles verteld.

Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Ik hoop zo dat we hieruit komen, ik wil die problemen niet!

Ik heb al eens gepraat op het riagg met een vrouw, elke 2 weken, maar heb op een gegeven moment geen afspraak meer gemaakt, had niet het idee er iets mee op te schieten en ook het idee dat ik de laatste stappen nu wel zelf kon. Wat ook was gelukt, maar nu dit..

Misschien moet ik maar weer bellen, voor een nieuwe afspraak. Wie weet helpt het me om mn gevoelens op orde te krijgen, om te begrijpen wat ik voel..

Waarom zit die akelige beslissing toch zo in mn hoofd? Waarom denk ik er toch uberhaupt aan die te maken? En waarom wil dat niet weg?????

zucht..

iig nogmaals bedankt voor de lieve reacties

Kheb net met mn vriend gepraat weer..

Pauzeweek.. Ik heb hem gezegd dat ik niet weet of het definitief zal worden of niet, dat ik moet nadenken..

Kheb me beseft dak ut niet aankan, ik weet niet of ik het even niet aankan, of zoiezo niet aankan.. Maar ik moet ff afstand, even rust.. weer tot mezelf komen..

Z'n moeder was em ff komen ophalen.. Hijs nu thuis.. Ik zou em weer bellen wanneer ik mn beslissing genomen heb. Ik ben nu bang dat het toch uitmaken zal worden, maar ik weet niet in hoeverre dit definitief is. Ik moet aan mezelf werken, mn eigen behoeftes eens volgen in plaats van alleen maar die van anderen beantwoorden. Misschien dat ik dan later weer klaar zal zijn voor meer, maar nu even niet. Ik wil hem voor vrijdag toch bellen, zodat hij duidelijkheid heeft, omdat ik het niet eerlijk vind hem zo in onzekerheid te laten..

Als ik dan nog geen echt antwoord weet, dan wordt het denk ik toch uitmaken, omdat ik hem niet langer in onzekerheid wil laten, en het dan maar definitief wil maken..

Of het dan een verkeerde beslissing is moet dan blijken, en ook of als het idd verkeerd was hij weer opnieuw zal willen beginnen. Zo niet, heb ik pech en is dit mn eigen schuld..

Ik hoop dat het goed komt, ik ben bang van niet. Maar hij reageerde goed en lief, viel me mee. Hij leek zoiezo kalmer nadat ik een giga huilbui had gehad, begreep toen een beetje dat het echt niet aan hem lag, maar aan dat ik het moeilijk heb..

Ik haat mezelf om wat ik hem aandoe, wou ook dat ie nooit van mij was gaan houden zodat ik hem geen pijn zou kunnen.. Maar what's doen is done..

It will all work out.. eventually

[Piccola]

Heej,

Als ik dit zo lees begrijp ik wel hoe je je voelt en waarom enzo. Ik heb het zelf niet meegemaakt ofzo hoor..
Echt heel kut voor je!! Maar toch denk ik dat je het niet uit moet maken. Je voelt je erg rot omdat je ouders gaan scheiden en misschien heb je daardoor het vertrouwen in de liefde verloren! Als je verliefde stelletjes ziet voel jij je naar, maar ik denk dat dit door je ouders komt. Zoals je zelf al zei: er is nix mis met je relatie en er is nix veranderd ofzo. Dan begrijp ik niet echt waarom je het uit zou maken?! Ik denk dat het wel goed is om ff rustig aan te doen en tijd voor jezelf te hebben enzo. Dus zo'n pauze kan wel goed voor je zijn denk ik, je moet de boel weer ff plaatsen enzo. Maar ik denk dat uitmaken nix zal oplossen ofzo. Daar heeft het niet mee te maken denk ik. Je vriend begrijpt het heus wel dat je wat kalmer aan wilt doen enzo dus doe dat dan. En maak het niet uit! Hij kan in deze periode juist een grote steun voor je zijn!?

Maar goed, zo denk ik erover. Ken de hele situatie natuurlijk niet dus dit is echt een reactie op hetgeen wat ik hier lees.

In ieder geval heel veel sterkte en geluk! Ik hoop dat het goed afloopt met je vriend en jou!

Ja..

In die pauzeweek kan ik kijken wat ik nu echt wil..

Ik heb net ook ff met mn moeder gepraat, en daaruit is op zich ook wel veel duidelijk geworden. Ik nam veel te weinig tijd voor mezelf, niet dat hij me geen tijd gaf hoor, ik nam het alleen niet. Hij speelt in een band, en kan echt alles kwijt in zn muziek enzo. Ik heb zoiets niet, en durfde nooit zoiets wel echt te vinden zeg maar.. Ik pas me vooral aan aan anderen, en voorzie in hun behoeftes, waarin ik mezelf vergeet, en achteraan zet..

Dit gaat natuurlijk opspelen, kan niet echt goed gaan. Wat mijn vraag dan is, is dat ik bang ben dat het al te ver is, al te lang zo is gegaan.. Om die relatie voort te kunnen zetten zeg maar.. maar dit moet de tijd me denk ik leren..

Ik wil het niet uit maken, maar als ik hem geen zekerheid zal kunnen geven, doe ik dit wel. We zouden met hem en zijn ouders naar Barcelona gaan, en hij heeft me gezegd dat hij heel graag wil dat ik hoe dan ook toch mee ga.. is het nou als zijn vriendin, of als gewone vriendin. Dit geeft me wel zekerheid in dat ik hem nooit helemaal kwijt zal raken. Hij was zo lief, hij zei: OOkal kun je me nog geen zekerheid geven dan, als je het gevoel hebt dat je me nodig hebt, bel me dan

ZO lief!! Maar goed.. Ik kan nu echt niets zeggen over hoe het verder zal gaan.. Ik ben mezelf kwijt, volledig ingestort echt, ik wil helemaal niks meer.. en moet dus eerst weer even tot mezelf komen, en mezelf vinden...

zucht

[Starrie]

Dusjcrib schreef:
Khad al eerder een topic geopend over dat mn ouders uit elkaar gaan en ik daardoor onzeker werd over mij en mn vriend..

Dat gevoel gaat dus maar niet weg, ik heb het er net met hem over gehad, het hem uitgelegd, en hem verteld dat er een kans is dat ik het uitmaak enzo.

Ik ben alleen zo in de war, ik heb het idee dat ik mn gevoelens verkeerd begrijp ofzo. Ik heb geen reden om het uit te maken met mn vriend, en als ik nadenk wil ik dit ook niet. Maar een kutgevoel in mn buik zegt me dit wel te doen, alhoewel ik niet weet of het uberhaupt dat kut gevoel op zal lossen. Dr is echt niets mis in onze relatie en ook niks veranderd..

Ik heb het er net ook even met mn moeder over gehad, ik denk dat de gevoelens eigenlijk toch voortkomen uit dat mn ouders uit elkaar gaan, dat het angst is voor wat komen gaat en alles..

Ik wil graag weten of andere mensen dit herkennen? En hoe zij er doorheen gekomen zijn.

Moet ik even afstand nemen van mn vriend, moet ik het echt uitmaken (alhoewel ik dus denk dat dit eigenlijk niet het probleem is).. Ik kan zo slecht tegen dit gevoel, en wil het gewoon kwijt. Aangezien ik niks kan doen aan de scheiding van mn ouders, denk ik dat ik andere dingen probeer te doen. Steeds als ik stelletjes zie, of ze nu gelukkig of ongelukkig zijn voel ik me kut. Komt dit nu omdat ik het uit moet maken of doordat het me doet denken aan mn ouders?

Ik wil mn vriend absoluut geen pijn doen en ook absoluut niet de verkeerde beslissing nemen. Ik wil dat dit alles niet is gebeurd, dat mn ouders gewoon bij elkaar blijven

ik heb precies maar dan ook echt precies hetzelfde. Maar ik kan je niet helpen, het spijt me. Mijn ouders gaan ook uit elkaar en ik wordt er net zo onzeker van. Als hij bijvoorbeeld zegt: ik hou van je en blijf altijd bij je. Dan denk ik "ja dat zeiden mijn ouders ook tegen elkaar, en kijk wat daaruit voorkomt"
Ik kan je dus alleen zeggen dat het normaal is dat je dan gaat twijfelen. Damn het is echt heel moeilijk....

pfff, volgende ochtend.. kwerd huilend wakker net..

Het is zo raar, ik most me echt weer even beseffen wat er gister allemaal is gebeurd. Ik voel me eenzaam, er is niemand thuis, en mn vriend kan ik dus zoiezo niet bellen..

Op dit moment voel ik me weer zeker van hem en mij, maar dat was gisterochtend ook zo en sloeg s'middags weer om naar twijfel. Het zal dus afwachten worden, hoe ik me de hele dag voel..

Hoe ben ik hier toch terecht gekomen? Alles ging zo goed. Ik dacht echt dat ik wel kon omgaan met die scheiding, maar ineens blijkt hoe ontzettend moeilijk ik het ermee heb.. Khuil me de ogen uit mn hoofd..

Nouw ja.. we'll see hoe het vanmiddag is. Ik hoop zo dat ik duidelijkheid kan scheppen, zowel voor hem, als voor mezelf..

Dankje voor je reactie Starrie, jij dan iig ook nog veel suc6 met je vriend en je ouders.

ik wordt echt GEK van al die tegenstrijdige gevoelens!!!!!!!!!!!

kvoel me dr gewoon serieus ziek van