Star Wars: de memoires van Red Nightstalker.

[Eye of Sauron]

Ik loop al een tijdje rond met het idee om weer een lang vervolgverhaal te schrijven. Moet er toch maar eens van komen. Deze speelt zich af in het Star Wars universum. Ik hoop dat hier veel Star Wars fans zitten, maar ook als je de films niet gezien hebt, moet dit te volgen zijn. Zijn er toch nog vragen, schroom dan niet om ze te stellen.
Nog een ding: Ik gebruik de nieuw-republikeinse jaartelling (slag om Yavin is het nulpunt) omdat dit memoires zijn die in dit tijdperk geschreven zijn, maar het verhaal speelt zich grotendeels in de Keizerlijke periode af, waar uiteraard een andere jaartelling gebruikt wordt.
Ok, here goes.

Deel 1: de keizerlijke academie.

Aan degene die dit leest.
De holokubus waar je nu naar kijkt bevat mijn memoires. Ik hoop dat je door dit te lezen inzichten verkrijgt die je ervan weerhouden dezelfde fouten te maken als ik deed. Ik zal beginnen met het begin. Mijn naam is Red Nightstalker. Ik ben geboren op Alderaan. Mijn ouders waren relatief rijk, en ik had een onbezorgde jeugd. Toen ik 16 jaar was ging ik, zoals zoveel jongens van mijn leeftijd, naar de Keizerlijke academie om een carrière te beginnen in het leger. Het is nu vier jaar later, een paar maanden voor de Slag om Yavin en het verhaal begint als ik bezig ben met mijn afstudeerproject. Ik moest een eenheid stormtroepers leiden als ze een piratenbasis veroverden op een of ander achterafplaneetje, Brimaan genaamd. Ik werd gecontroleerd door een oudere officier, kapitein Terpen. Als ik slaagde voor deze opdracht zou ik de rang van luitenant krijgen. Ik had de troepers met een omtrekkende beweging richting de basis gestuurd, samen met twee AT-PT’s ter ondersteuning. Ikzelf bleef op een afstandje de aanval besturen met de macrokijker vanuit mijn AT-ST, met de kapitein in de stoel naast me.
Terwij de troepers de basis naderde nam de sergeant in een van de AT-PT’s contact met me op. ‘commandant, er zijn geen tekenen van beweging. De basis lijkt verlaten.’ Ik vermoedde een val en maande voorzichtigheid. Toen de troepen bij de basis aankwam bleek ik gelijk te krijgen. Er was een zware ontploffing een daarna straalvuur. Door de rook kon ik het slagveld niet meer zien. Ik riep de sergeant om een statusrapport, maar er kwam alleen maar ruis uit de comlink. Toen werd ik zelf opgeroepen ‘commandant, dit is troeper TK-923! We zitten ingesloten, herhaal, we zitten ingesloten! Ze hebben een hovertank! We zijn beide AT-PT’s en vijf troepers kwijt. We houden het niet lang meer vol! Wat zijn uw orders?’
Ik kende de training van de stormtroepers, dus als ik zou zeggen dat ze hun dekking moesten verlaten en de tank moesten aanvallen, dan zouden ze dat ook doen. Dat zou echter zelfmoord zijn en dan zou de missie falen, dus ik antwoorde: ‘Blijf in dekking. Ik kom er aan’ Ik haalde een paar schakelaars over en de AT-ST zette zich traag in beweging. Terwijl ik mijn best deed om de afkeurende blik van kapitein Terpen te negeren klemde ik mijn vingers om de trekker van de kannonnen. De tank was bijna in bereik. Ik zag de troepers achter de muur schuilen terwijl de tank bezig was stelselmatig diezelfde muur te vernielen. Toen ik binnen schootsafstand was opende ik het vuur. Ik richtte op de brandstoftanks. Het was raak, maar ik zag een blauwe gloed om de tank heen verschijnen. De tank had schilden! Terwijl de geschutskoepel van de tank begon te draaien, kwamen de stormtroepers achter hun dekking vandaan en openden ze het vuur op de tank. Kapitein Terpen deed ook een duit in het zakje door de raketten van de AT-ST op de tank af te schieten. Daar kon het schild niet tegenop en de tank ging in vlammen op. Toen zette ik koers richting de basis zelf, terwijl de troepers volgden, dekking zoekend achter de poten van de AT-ST. Er kwamen wat piraten naar buiten om verzet te bieden, maar die waren snel opgeruimd. Een van de troepers plaatste toen een bom op de gepantserde deur van de basis. Een paar seconden later was er een ontploffing en de deur was weg. Er kwamen nog wat piraten maar die waren geen partij voor de AT-ST. Een half uurtje later was alles voorbij. Ik kreeg een statusrapport van de troeper die nu de hoogste rang had, een korporaal. ‘We zijn twee AT-PT’s kwijt, en zeven stormtroepers. Twee stormtroepers zijn gewond geraakt. We hebben vijftien piraten gedood, en drie hebben zich overgegeven. De basis is van ons. In de basis hebben we zeker voor een half miljoen kredieten aan contrabande in beslag genomen. Troeper TH-751 uit.’
Ik verwachtte nu half een berisping van kapitein Terpen over het in gevaar brengen van een hogere officier, maar hij was heel tevreden met het resultaat. ‘Aarzel nooit om jezelf in gevaar te brengen ter meerdere glorie van de Keizer. Er komt een dag dat je je leven moet offeren, maar maak dat offer dan wel zinvol, zoals vandaag. Goed gedaan, luitenant’
Ik dacht dat ik nu een veelbelovende carrière in het Keizerlijke leger tegemoet ging, maar toen ik terugkwam op de academie, lag er een nare en uiterst onprettige verassing op me te wachten…..

wordt vervolgd

[Vogelvrij]

Teveel onbegrijpelijke informatie in 1x, naar mijn idee...
Maar dat ligt er misschien ook aan dat ik niet van Star Wars houd en er niets vanaf weet

[I C U]

Ik begin er niet aan, ik hou niet van Star Wars Misschien dat ik me er later nog eens aan waag!

[duivelaartje]

De vorige keer schreef je over de LOTR, nu Star Wars.

[Eye of Sauron]

duivelaartje schreef op 27-01-2005 @ 17:49 :
De vorige keer schreef je over de LOTR, nu Star Wars.

'k heb meerdere hobbies

[A Narrator]

Als ik jou was zou ik een omschrijving maken van de AT-ST en de AT-PT. Bijvoorbeeld dat de AT-ST's loopwijze ontzettend veel lijkt op die van een kip. En dat de AT-PT een kleine wenbare 'kruiper' is ofzo.
Ben zelf ook een Starwars-Fan.

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 29-01-2005 @ 21:45 :
Als ik jou was zou ik een omschrijving maken van de AT-ST en de AT-PT. Bijvoorbeeld dat de AT-ST's loopwijze ontzettend veel lijkt op die van een kip. En dat de AT-PT een kleine wenbare 'kruiper' is ofzo.
Ben zelf ook een Starwars-Fan.

Goed idee, alleen kwam ik er net achter dat ik mijn tekst niet meer kan wijzigen. Maar ik zal het onthouden voor de volgende delen.

[Eye of Sauron]

Deel 2: De ontsnapping.

Die verassing was natuurlijk de vernietiging van mijn thuisplaneet, Alderaan. In een klap, mijn ouders dood, mijn kleine zusje, mijn familie, al mijn vrienden en kennissen, mijn huis, mijn hele leven was weg. Ik was een gebroken man. De oorzaak hiervan was natuurlijk de Death Star, maar er werd tegen me gezegd dat de terroristen die zich ‘rebellen’ noemden dit gedaan hadden. Ik zwoer me te wreken maar dat werd me door mijn werkgever, de Keizer, niet gemakkelijk gemaakt. Ik werd geplaatst op de Plunderer, een Star Destroyer van het type ‘Victory’. Deze waren veel kleiner dan het type ‘Imperial’ en eigenlijk al verouderd. Ze werden daarom alleen gebruikt voor routinevluchten. Er braken toen drie verschrikkelijke maanden aan. Drie maanden waar ik elke nacht weer nachtmerries had over mijn familie. Tot ik op een dag een weekje verlof had. Ik was afgedaalt naar de planeet waar we op dat moment boven hingen, een klein planeetje in de middenring met de naam Ithol. Ik was in burgerkleren in de lokale cantina met de intentie om mezelf te bezatten. Maar toen ik eens rondkeek zag ik aan een tafeltje een bekend figuur zitten. Het was een jeugdvriendin van me, die ik nog kende van voordat ik naar de academie was gegaan. Ze had Alderaan twee jaar eerder dan ik verlaten. Ik had op de academie al gehoord dat ze nu smokkelaar was. Haar naam was Tara Akira, en ze was nog geen spat veranderd, behalve misschien dat ze wat….euhm….gevulder was dan zes jaar geleden.
Ik liep naar haar toe en groette haar beleefd. Zij herkende mij ook meteen. ‘Red! Ik dacht dat je ook gedood was door de ontploffing. Hoe komt het dat je nog leeft?!’ Ik antwoordde: ‘Ben vier jaar geleden naar de academie gegaan. Ik hoorde het net nadat ik was afgestudeerd’. Ze keek me boos aan. ‘Werk je nu voor die zwijnen?!’ Ik wist even niet wat ik moest zeggen. ‘Je weet toch dat zij Alderaan hebben opgeblazen, met hun zogenoemde Death Star?’ Ik geloofde haar niet. Toen zei ze: ‘waarom kom je niet voor mij werken? Ik zoek nog een goede copiloot.’ Ik bedankte vriendelijk en verliet de cantina. Maar ik was nog niet terug op de Plunderer of ik had al spijt. Spijt en twijfels. Ik moest het zeker weten. Toen heb ik de centrale computer van de Plunderer gehacked en daar stond het bewijs: het Keizerrijk had zelf Alderaan opgeblazen. Ik was furieus en besloot meteen om het leger te verlaten. Ik zond een gecodeerd berichtje naar Tara met de tekst: ‘Je had gelijk. Het spijt me. Als je aanbod nog geldt dan ga ik er graag op in.’ Ik kreeg de volgende dag een berichtje terug van haar met de tekst: ‘Ik wist het. Ik ken je langer dan vandaag. Zorg dat je over een week op landingplatform 5 van de ruimtehaven van Hatzuri bent’
Dus ik had een week om op Hatzuri te komen. Ik zocht die planeet op op de holokaart en het bleek dat de afstand tussen de Plunderer en Hatzuri in vijf dagen te vliegen was, met een klasse 2 hyperdrive. Ik wist de vrachtshuttles van het type ‘Lambda’ een klasse 2 hyperdrive hadden, dus die moest ik een zien te veroveren. Ik bedacht een plannetje om hier weg te komen, dat ik de volgende dag ging uitvoeren. In mijn luitenantsuniform zou ik heel erg zou opvallen, zeker op zo’n klein schip als de Plunderer, waar ik feitelijk derde officier was. Dus het eerste wat ik deed was het witte uniform van een stormtroeper uit de uniformkast stelen. Dat ging vrij gemakkelijk, want er was op dat moment niemand bij de uniformkasten aanwezig. Ik trok het uniform aan. Toen ik richting de hangar aan het lopen was merkte niemand mij op. Maar op een gegeven moment moest ik met een lift naar beneden. Ik stond in de lift met een andere troeper en deze begon een gesprek met mij. Een gesprek dat hij nooit had durven voeren als ik mijn luitenantsuniform aanhad. Het ging namelijk over mij. ‘Heb je de nieuwste roddel over die nieuwe luitenant al gehoord?’ vroeg hij. Ik kreeg het benauwd. ‘nee, vertel’ antwoordde ik. Hij begon een verhaal over zijn verlof op Ithol, vorige week. Ik kreeg het heel erg benauwd. Hij zou toch niet…. ‘Nou ik zit in de cantina daar’ verteld hij ‘komt de luitenant in een keer binnen. Ik ben in burger, dus hij herkent me niet. Hij was ook in burger, maar ik vergeet nooit gezichten. Er zat een ontzettend knappe, blonde meid aan een van de tafeltjes. Ik was al de hele avond bezig oogcontact te maken. Nou, de luitenant komt dus binnen, en hij loopt meteen naar die meid toe, en begint een gesprek met haar!’ Ik moest toch even lachen, ondanks dat ik bloednerveus was. Ik antwoord: ‘Ging ze erop in?’ Hij weer: ‘Da’s nu het zure. Ze was als was in zijn handen. Ik zat daar te balen terwijl zij het steeds gezelliger kregen. Ze hing zowat om zijn nek…’ Nu moest ik echt lachen. ‘Dat had ik nou nooit achter onze luitenant gezocht’ ‘Nee, ik ook niet.’ Antwoordde hij. ‘Maar het gekke was dat hij ineens de tent uit liep, zonder zelfs gedag te zeggen.’ Ik vroeg voorzichtig: ‘Heb je nog gehoord waar ze het over hadden?’ Hij antwoordde van niet. ‘Ik zat te ver weg. Maar hier moet ik er uit. Mondje dicht hé?’ Toen liep hij de lift uit. Ik moest nog verder naar beneden en ik dacht bij mezelf: ‘Hij moest eens weten….’
Toen was de lift er en liep ik de hangar binnen. Ik had al bedacht dat ik een afleidingsmanoeuvre moest creëren wat tevens mijn afscheidscadeau aan het Keizerrijk zou zijn. Een stormtroeperoutfit heeft standaard een thermische detonator (een bom) aan zijn gordel. Ik had de detonators van alle uniformen in de kast meegenomen. Met deze detonators ben ik toen naar de hangar voor de TIE-bommenwerpers gegaan. Deze TIE’s zijn speciaal uitgerust voor bombardementen op gronddoelen en slagschepen, en zitten dus propvol bommen, raketten, torpedo’s en ander explosief spul. Dat beloofde mooi vuurwerk! Ik liep die hangar dus binnen. Er kwam een vloottroeper met een zwarte helm naar me toe. ‘Wat is het probleem?’ vroeg hij. Ik antwoordde dat ik een routine-inspectie van de TIE’s moest doen. Orders van de kapitein. ‘Oh’ antwoordde hij en hij liep door. Ik liep dus heel nonchalant langs alle TIE-bommenwerpers en plaatste een bommetje bij elk schip, aan de binnenkant van een van de zonnepanelen. Thermische detonators zijn namelijk magnetisch. Ik had de detonators op een timer van drie minuten gezet. Ik liep ook weer rustig de hangar uit en wuifde nog een ‘alles in orde’ naar de vloottroeper. Toen ging ik snel naar de hangar van de vrachtshuttles en verstopte me in een van de Lambdaklasse-shuttles. Toen gingen de bommen af. Er was paniek en iedereen in de hangar voor de vrachtshuttles ging ernaartoe om het vuur te blussen. Ik startte de motor van de shuttle en piepte ertussenuit. Ik werd uiteraard onder vuur genomen, maar alleen door het geschut van de stardestroyer zelf. De hangardeur van de TIE-jagers was geblokkeerd door de ontploffing. Nog een gelukje aan mijn kant. Gelukkig zijn turbolasers van een stardestroyer veel te traag om kleine snelbewegende scheepjes te raken. Ik kreeg wel een paar treffers maar mijn schilden hielden het. Lambdashuttles worden vaak gebruikt voor het vervoer van hoge officieren en zijn dus zwaar gepantserd met sterke schilden. Toen ik buiten bereik van het geschut was draaide ik met nog een keer om een keek ik voor de laatste keer terug op de Plunderer, en op mijn oude leven. Een felle brand woedde aan de onderkant van het schip. ‘het was inderdaad mooi vuurwerk’ dacht ik bij mezelf. Daarna greep ik de intercom en schreeuwde erdoorheen: ‘Voor Alderaan!!!!’ Pas daarna sprong ik de hyperruimte in, richting Hatzuri, het avontuur tegemoet……


wordt vervolgd

[A Narrator]

Het verhaal op zich is leuk gevonden, maar misschien kun je beter wat minder snel gaan. Je moet situaties (zoals zijn ontsnapping) wat uitvoeriger beschrijven.

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 31-01-2005 @ 19:59 :
Het verhaal op zich is leuk gevonden, maar misschien kun je beter wat minder snel gaan. Je moet situaties (zoals zijn ontsnapping) wat uitvoeriger beschrijven.

Goed idee. Ik denk dat dat deel inderdaad te snel beschreven was. Ik heb de tweede helft van deel twee (de feitelijke ontsnapping) herschreven en vervangen. Beter zo?

[Eye of Sauron]

Ik had vandaag een vrije dag, dus ik heb meteen maar het volgende deel geschreven.


Deel 3: Het Kerkhof

Na mijn ontsnapping van de Plunderer bereikte ik zonder problemen de planeet Hatzuri. Op landingsplatform 5 stond Tara al op mij te wachten. Het volgende halfjaar ben ik met haar op verschillende smokkelvluchten geweest, voor verschillende personen, zoals gangsterbaas Jabba de Hutt. Ik had ook gehoord dat het rebellenverbond ondertussen de Death Star had vernietigd, boven Yavin. Uiteraard stemde dit nieuws mij zeer tevreden. Ik speelde toen al met de gedachte om me bij het verbond aan te sluiten, maar ik had het er nog niet met Tara over gehad. Het schip van Tara heette de Smuggler’s run, en behalve wij twee had het nog één ander bemanningslid: de Sullustaan Bub Snunb. Sullustanen komen van de planeet Sullust en zijn te herkennen aan grote ronde ogen en grote oren. Ze zijn vaak niet groter dan 1,60 meter. Bub sprak alleen Sullustaans, wat klonk als een soort ‘blub-blub-blub’ en daarom kon ik niet verstaan wat hij zei. Tara verstond echter wel Sullustaans want dat had ze van hem geleerd.
Het toeval wil nu dat we een vrachtje illegale wapens voor Jabba aan het smokkelen waren. We hadden deze net afgeleverd op de bestemming, en we waren op de terugweg naar Jabba. Het viel ons op dat precies op de route tussen deze locaties het Kerkhof lag. Het Kerkhof is overigens de bijnaam voor de brokstukken van Alderaan. Met toestemming van Bub waren we hier uit de hyperruimte gekomen voor een moment van rouwverwerking. Terwijl Bub het schip op de koers hield, zette Tara en ik bakens uit ter ere van de doden, iets dat veel gedaan werd door overlevenden van Alderaan. Het was een triest moment waar we onze tranen de vrije loop lieten en troost zochten bij elkaar. We werden echter ruw onderbroken. Bub kwamen de kamer binnenrennen. Hij riep: ‘Blub blub blub blûûûb’(of zoiets) Ik vroeg aan Tara wat hij zei en zij vertaalde met: ‘Er is een stardestroyer uit de hyperruimte gekomen die zijn trekstraal op ons gericht heeft. We worden binnengetrokken’ Ik wist natuurlijk het een en ander van trekstralen van stardestroyers en ik wist dus dat er geen ontsnappen meer mogelijk was. We zouden binnenkort in hun hangar staan. Ik rende naar de brug van de Smuggler’s run en keek door het venster. De stardestroyer kwam steeds dichterbij. Het was er een van het type ‘Imperial’, een stuk groter dan de Plunderer. Ik zocht de romp af naar een naam. Die vond ik: de Annihilator. Het was geen schip dat ik kende, dus ik hoopte maar dat de kapitein mij ook niet herkende als hij mij zag. Overlopers werden namelijk meestal geëxecuteerd.
Ondertussen stond de Smuggler’s run in de hangar van de stardestroyer. We werden geënterd door stormtroepen die ons alledrie arresteerde en naar buiten bracht. We werden vervolgens naar de brug gebracht, waar de kapitein al op ons wachtte. Het was een man van achter in de 40, menselijk uiteraard, bijna alle officieren in het Keizerlijke leger waren immers menselijk. Hij zag er nog heel fit uit voor iemand van zijn leeftijd. Op zijn rechterwang had hij een litteken, maar wat me het meeste opviel waren zijn koude, staalblauwe ogen. Ik wist meteen dat dit een tiran was, die er geen problemen mee had om een heel volk uit te roeien. Hij nam het woord. ‘luitenant Nightstalker, ik ben blij je eindelijk te ontmoeten’ Ik dacht bij mezelf: ‘Shit, hij kent mijn naam’ Hij zag me denken. ‘Verbaast dat ik weet hoe je heet? Kijk hier dan maar eens naar.’ Hij liet me een holokubus zien, met een hologram van mij. Eronder stond de tekst: Gezocht voor hoogverraad en sabotage. Dood of levend. Beloning 4000 credits. ‘Ik ben beroemd zie ik’ zei ik. ‘Daar lijkt het wel op.’ antwoordde hij.
Daarna wees hij op mijn rode ogen. ‘is het luitenantje bang?’spotte hij. ‘Of zijn jullie weer op zou maffe rouwtoer? Dat is het hé? Jullie Alderaaniërs zijn een vreemd volk. Worden helemaal emotioneel als ze een hoop rondvliegende stenen zien….’ Hij wenkte een jongere officier. ‘Gooi die verrader en dit beest in de cel, en breng ze straks een bezoekje met een martelrobot.’ Terwijl hij dit deed wees hij vol minachting naar mij een Bub. De jongere officier antwoordde: ‘Jawel kapitein Forlag. En wat doen we met haar? Kapitein Forlag draaide zich om naar Tara en zijn gezichtsuitdrukking veranderde van minachting naar goedkeuring. Hij liet een streng van haar blonde haar door zijn vingers glijden en rook er even aan. Ze draaide haar hoofd af. ‘Breng haar naar mijn kamer.’ zei hij toen. ‘schoft!!’ schreeuwde ik toen en ik rukte mij los. Ik gaf een rechtse hoek aan de dichtbijzijnste stormtroeper en sprong op de kapitein af, klaar om hem te wurgen. Helaas kwam ik niet zo ver, want voordat ik twee stappen had gezet werd ik door minstens drie verdovingsschoten geraakt en viel ik neer op de grond. Toen werd alles zwart.

wordt vervolgd

[mjk]

Wel aardige stukjes, alleen een beetje kort, mag wel wat langer, wat uitegebreider allemaal.

Starwars fan meld zich

Maar ik vind het verhaal niet zo

[Eye of Sauron]

Nog een stuk geschreven, vlak voordat ik een weekje op vakantie ga:

Deel 4: opstand!

Ik werd wakker met een barstende koppijn. Het was geen verassing dat ik me in een cel bevond. Ik had geen idee hoe lang ik verdoofd was geweest. Minuten, uren, dagen? Na een korte zoektocht kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik mijn straalpistool kwijt was. Mijn kleine pistool dat ik in mijn polsholster had was ook weg, evenals mijn vibromes. Ik vond echter wel een klein voorwerp dat de stormtroepers over het hoofd hadden gezien. Een kleine dwangbout. Dwangbouten worden gebruikt om gehoorzaamheid bij robots af te dwingen, maar ze werken niet bij beveiligingsrobots. Een nutteloos voorwerp dus, zou je zeggen. Het was echter wel de sleutel van mijn ontsnapping, let maar op.
Na een uurtje in de cel gezeten te hebben kwam er bezoek. Het waren twee vloottroepers met de beloofde martelrobot: een rond, zwart ding met veel enge naalden en tangetjes. Ik had echter geen zin in een marteling en toen het lelijke ding dichterbij kwam om me te injecteren plakte ik gauw de dwangbout op de huls. De robot stopte meteen. Daarna beukte ik me met volle kracht in de maag van een van de troepers. Ik gritste zijn straalpistool af en met de duizelige troeper als dekking rekende ik met een welgemikt schot af met de tweede troeper. Het schot trok natuurlijk de rest van de troepers in het detentieblok aan, maar met mijn levende schild en een hoop schoten was dat ook zo opgelost. Eerst twijfelde ze om op hun eigen man te schieten, en toen ze het toch maar deden ving hij alle schoten op. Ik was nu dus vrij, maar wel alleen op een vijandig schip. Ik moest Bub en Tara gaan zoeken. Ik besloot dat Bub waarschijnlijk in een van de andere cellen in het blok zat, maar ik wist niet welke, dus opende ik ze allemaal maar. Dit presenteerde meteen een ontsnappingskans. Wij waren namelijk niet de enige gevangenen. Vrijwel alle cellen waren bezet. Toen alle cellen open waren, was de hele gang gevuld met een pluimage van vreemde en minder vreemde wezens: een harige Wookiee, een handvol tapirachtige Rodianen, een paar gehoornde Gotals, ook nog een groepje Weequay en nog een hoop andere wezens die ik zo één twee drie niet bij naam kende. Helemaal in de laatste cel zat Bub. De aliens begonnen al een beetje ruzie met elkaar te krijgen. Sommige soorten konden namelijk heel slecht met elkaar overweg, en ik vermoedde dat dit lang niet allemaal politieke gevangenen waren. Er zaten sowieso een paar massamoordenaars bij. Maar als je opgesloten zit in een stardestroyer moet je roeien met de riemen die je hebt. Daarom nam ik het woord. Ik begon met: ‘Wie spreekt er hier Standaard?’ Er waren vrij weinig reacties. ‘Alderaans dan?’ probeerde ik. Toen kwam er een oudere man naar voren. ‘Kom jij van Alderaan af?’ Ik kon aan zijn accent horen dat hij ook Alderaaniër was. ‘Ja, ik kom ook van Alderaan’ antwoordde ik. Hij stelde zich voor: ‘Generaal Carlist Rieekan is de naam. Laat mij het woord maar doen, ik ken meerdere talen’ Ik hield mijn mond. Carlist Rieekan was een bekende naam op Alderaan. Hij was commandant van het Koninklijke leger op Alderaan, en een echte volksheld. Wat deed een man van zijn allure nou op een stardestroyer? Later bleek dat hij hetzelfde aan het doen was als ik, voordat ik werd opgepakt: bakens uitzetten.
Hij begon een plan van aanpak te formuleren, in verschillende talen die ik niet kon volgen. Er werd juichend op gereageerd. Sommige aliens hadden de wapens van de troepers die ik had gedood opgepakt en waren al schietend op de stormtroepers af gegaan, maar de meeste wat verstandigere bleven dicht bij de groep. De eerste bestemming van de oproer was het wapenmagazijn. Dat was vlakbij, dus dat werd relatief makkelijk veroverd. Één rodiaan werd gedood. Iedereen in onze groep pakte een wapen uit de kast. Keuze was er niet: in de kast stonden alleen standaard E-11 stormtroepergeweren. Toen werd er vergaderd over de richting van de oproer. De meesten wilden direct naar de hangar gaan, richting de vrijheid. Mijn doel was echter de kapiteinskamer, waar Tara waarschijnlijk opgesloten zat. Iemand had een hologram met blauwdrukken van het schip gevonden, zodat ik de kapiteinskamer kon zoeken. Helaas bleek die helemaal aan de andere kant van het schip te zijn. Toen stelde ik de aliens voor de keuze: naar de hangar gaan of met mij mee richting Tara. Er wou echter niemand met mij mee, behalve Bub, Carlist Rieekan en, heel verassend, de Wookiee. Ik ging dus met drie metgezellen op weg. Gelukkig was de oproer van aliens ook heel geschikt als afleidingsmanouvre. Het eerste verzet dat we tegen kwamen was een patrouille van stormtroepers op een kruispunt van gangen. Iedereen zocht dekking achter een muur. Schoten werden over en weer gelost. Bub was de eerste die een troeper uitschakelde,met een welgemikt schot in zijn borst. Terwijl we echter in het vuurgevecht verwikkeld waren, werden we van achteren beslopen door nog een stel troepers. Niemand had de tweede groep nog gezien, totdat er ineens een harde Wookieebrul klonk. De wookiee, die Rorworr heette, was in een fel handgemeen verwikkeld met de troepers. De mensen waren echter geen partij voor de razende wookiee. Terwijl Rorworr met de tweede groep afrekende, schoten Bub, Generaal Rieekan en ik de eerste groep overhoop. Na een kwartier was alles voorbij. Niemand van onze kant was gewond geraakt, behalve Bub die een schampschot in zijn arm had. Helaas hadden we pas 100 meter afgelegd en moesten we nog een half schip doorkomen…..

wordt vervolgd

[A Narrator]

Weer te snel naar mijn mening, het verhaal zou veel spannender zijn als je de gevechten beter zou beschrijven en ook de personages, want ik kan me nog steeds geen beeld maken van Nightstalker.
En als ik jou was zou ik Kapitein Forlag laten leven, voor het plot misschien wat aantrekkelijker te maken. (Hij laat me een beetje aan zo'n SS-Officier denken uit die oude oorlogs films.)

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 12-02-2005 @ 20:41 :
Weer te snel naar mijn mening, het verhaal zou veel spannender zijn als je de gevechten beter zou beschrijven en ook de personages, want ik kan me nog steeds geen beeld maken van Nightstalker.
En als ik jou was zou ik Kapitein Forlag laten leven, voor het plot misschien wat aantrekkelijker te maken. (Hij laat me een beetje aan zo'n SS-Officier denken uit die oude oorlogs films.)

Hij leeft nog. Er is in ieder geval iemand waarvan je een beeld kan maken, en precies het goede beeld ook.
Carlist Rieekan is by the way de generaal bij de Slag om Hoth. Ik wou eerst Ackbar of Madine pakken, maar dat kon ik niet goed in het verhaal verwerken.

[A Narrator]

Je had ook Jan Dodonna kunnen pakken het enige nadeel is dat hij vlak na de Slag om Yavin is vermoord door Vader.

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 13-02-2005 @ 20:07 :
Je had ook Jan Dodonna kunnen pakken het enige nadeel is dat hij vlak na de Slag om Yavin is vermoord door Vader.

Mis. hij is gevangen genomen en in een strafkamp gezet. Een aantal jaar later is hij bevrijd door Rogue Squadron.

Maar Rieekan werkte het beste, omdat hij Alderaaniër was, en het stond in de Fact File dat hij verschillende bakens heeft uitgezet bij het Kerkhof.

[Eye of Sauron]

Deel 5: de redding

Ondertussen was het alarm afgegaan. We zagen meerdere stormtroepers langsrennen, maar als we in dekking bleven dan negeerden ze ons gewoon. Kennelijk waren ze alleen geïnteresseerd in de hangar. Op dat moment waren we bij de woonvertrekken van de bemanning gekomen. De kapiteinskamer lag helemaal aan het einde van de gang. Er waren verschillende troepers aanwezig. De meeste hadden geen dienst en lagen op bed, maar kapitein Forlag had een paar bewakers voor zijn kamer gezet, die meteen iedereen wakker maakte met hun geschreeuw. Ik gooide een tafel om die we als dekking gebruikten. Het viel mee dat de meeste troepers net wakker waren en dus niet al te scherp schoten, want we waren wel zwaar in de minderheid. Ik gluurde even om het hoekje om een schot af te schieten. Een troeper in een nachthemd viel op de grond. ‘Maakt u dit wel vaker mee?’ grapte ik tegen Generaal Rieekan. ‘Sinds Hoth regelmatig’ antwoordde hij. Ik moest even nadenken, terwijl ik nog een paar schoten loste. Die naam zei me wel wat… ‘Hoth?’ antwoordde ik daarom. ‘Daar was de geheime basis van de rebellen, waar ik de generaal was, totdat Lord Vader hem ontdekte.’ legde hij uit. ‘Bestaat het rebellenverbond nog?’ vroeg ik, terwijl ik met een schot tussen de ogen een troeper in pyjama neerlegde. ‘Jazeker, we hebben de boel op tijd geëvacueerd’ antwoordde hij trots. ‘Waar kan ik mijn sollicitatie neerleggen?’ vroeg ik toen. Toen zei hij: ‘Als we dit overleven, stel ik je voor bij Admiraal Ackbar, Prinses Leia, Mon Mothma en wie je maar wil’ ‘Daar hou ik je aan’ zei ik toen. Maar eerst moesten we het nog zien te overleven. Rorworr brulde iets en gooide toen een granaat over de tafel heen. Er was een explosie en een hoop rook. Ik kwam boven de tafel uit en vuurde met in elke hand een geweer een paar schoten in de rook. Ik had iets geraakt, want ik hoorde een plots afgebroken schreeuw. Maar er kwamen ook schoten mijn kant op. Ik dook weer achter de tafel. Toen hoorde ik naast mij iets vallen. Het was Bub. Hij was ook boven de tafel uitgekomen, maar een van de schoten had hem vol in de borst geraakt. Hij was op slag dood. Ik voelde woede in mij opkomen. Woede, en verdriet, want Bub was in het halfjaar dat ik met hem had samengewerkt een goede vriend van me geworden. Ik dacht op dat moment niet meer aan mijn eigen veiligheid en wilde met mijn twee geweren op de vijand afrennen. Dat had ik ook gedaan, als Rorworr me niet had tegengehouden. Hierbij wil ik nog even opmerken dat het zinloos is om een wookiee tegen te spreken. De rook was ondertussen opgetrokken, en iemand van de vijand riep: ‘kom achter die tafel vandaan, met jullie handen omhoog’ Ik beantwoordde het verzoek met een paar schoten over de tafel heen. ‘Rieekan merkte toen op: ‘het zijn er nog maar drie. Die granaat heeft er een flink aantal uitgeschakeld’ Ik gluurde over de rand heen en zag dat er inderdaad nog maar drie man in leven waren: Een troeper in een nachthemd, een in volle wapenrusting en een persoon in het groene uniform van een officier. Ik kon de rang niet zien, maar ik zag wel dat het niet Kapitein Forlag was. Die was groter en had bredere schouders. ‘Steken jullie maar je handen omhoog’ zei ik bluffend. ‘jullie zijn nu in de minderheid.’ De officier antwoordde: ‘troepen van het Rijk geven zich nooit over, en zeker niet aan verraders’ ‘Ook goed’ zei ik toen, en ik loste nog een schot over de tafel heen. Helaas miste ik. Maar dat schot genoeg afleiding voor de troepers om Rorworr de Wookiee de tijd te geven om boven de tafel uit te komen, te richten, en beide troepers uit te schakelen. Toen was de officier ineens wel bereid zich over te geven. Hij liet zijn geweer vallen en stak zijn handen in de lucht. ‘Niet schieten’ smeekte hij. ‘Ik voer alleen maar orders uit, ik deed het ook niet expres’en zo ging het nog even door. ‘wat een lafaard’dacht ik bij mezelf. Generaal Rieekan bond hem vast en we besloten hem voorlopig mee te nemen. Hij was misschien wel handig als gijzelaar. Eindelijk waren we dan bij de deur van de kapiteinskamer. Hij zat op slot, maar onze nieuwe vriend was wel bereid om hem open te maken, nadat Rorworr flink tegen hem gebruld had.
Het interieur van de kamer was kitscherig en duur. Na een korte inspectie bleek Forlag niet meer aanwezig te zijn. Ik vond Tara in het slaapvertrek. Ze zat totaal apathisch op het bed, met de deken over haar heengeslagen. Haar kleren lagen her en der door de kamer verspreid. Ik wist niet goed wat te doen, maar ik wist wel dat we hier niet te lang konden blijven. Ik besloot haar door elkaar te schudden. Ze reageerde daarop door me in mijn gezicht te slaan. ‘Tara!’ Zei ik. ‘Ik ben het! Je bent veilig…’ Ze leek me te herkennen en haar blik verzachtte iets. Toen raapte ik haar kleren bij elkaar en draaide me om. Ze leek de hint te snappen en begon zich aan te kleden. Toen we drie minuten later weer naar buiten kwamen leek ze weer zichzelf te zijn. ‘Waar is Bub?’ vroeg ze. ‘Ik keek naar de grond’ Ze knikte begrijpend en zei zachtjes ‘daar zal hij ook voor boeten’ Ze legde de nadruk op ‘ook’. Toen zag ze onze gevangene. Ze schopte hem in zijn gezicht en schreeuwde ‘Waar is je baas, nou? Waar is hij?’ Ik pakte haar vast om haar te kalmeren terwijl de officier zijn handen voor zijn gezicht hield. Ze rukte zich los en liep de kamer uit. Ik volgde haar terwijl Rorworr de gevangene oppakte. We moesten nu weer hetzelfde eind terug, naar de hangar. Maar nu was het angstvallig rustig. Het enige wat we veel zagen waren lijken. Veel stormtroepers en ander rijkspersoneel, maar ook veel gevangenen. Het leek wel een ware veldslag. Een half uur later kwamen we bij de hangar. Daar werd nog gevochten. We zagen rijkstroepen en allerlei aliens op elkaar schieten. We zagen ook aliens richting de shuttles rennen, waarbij er veel neergeschoten werden. Ons groepje liep linea recta naar de dichtbijzijnste shuttle. Wij werden ook onder vuur genomen, maar niet alleen door de rijkstroepen. Sommige Rodianen hadden besloten dat de premie op mijn hoofd te aantrekkelijk was om te laten lopen. Rieekan had ondertussen de shuttle bereikt en begon de motor te starten. Ik volgde hem op de voet, terwijl ik Tara afschermde met mijn lichaam. Rorworr liep achteraan omdat hij de gevangene met zich meedroeg. ‘Laat hem maar vallen!’ schreeuwde ik. De Wookiee wierp de officier tussen de Rodianen die mij als doelwit hadden uitgekozen. Toen bereikte ik de shuttle. Toen Rorworr binnen was sloot ik de deur. De Wookiee liep meteen door naar de cockpit. Ik bleef alleen met Tara achter. De shuttle begon op te stijgen. Door het raam kon ik nog vijf andere shuttles zien. Alle gevangen aliens waren nu dood of ontsnapt. Uitgeput ging ik op de bank van de shuttle zitten. Tara kwam naast me zitten. ‘Zijn we ontsnapt?’vroeg ze ‘Ja, we springen nu net naar de hyperruimte’ bevestigde ik. ‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg ze toen. ‘Naar Sullust, antwoordde ik. ‘De rebellenvloot is daar aan het verzamelen. Ik ga me bij de rebellen aansluiten’ Toen zei ze: ‘Red’ Ik draaide mijn hoofd om. ‘bedankt dat je me bent komen redden’ En toen zoende ze me vol op de mond. Ik zoende terug en dacht bij mezelf: ‘Ik hoop dat deze reis nog héél lang gaat duren….’

wordt vervolgd

[A Narrator]

Beter, en leuker.
Alleen viel me iets op in de laatste zin 'vol op de mond' niet bepaald de manier waarop zoiets word beschreven in een series verhaal.

En de tijdsvolgorde er zit in de films ongeveer drie jaar tussen elke film want de Slag om Hoth speelt zich drie jaar na de Slag om Yavin af, niet een half jaar.

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 14-02-2005 @ 20:47 :
Beter, en leuker.
Alleen viel me iets op in de laatste zin 'vol op de mond' niet bepaald de manier waarop zoiets word beschreven in een series verhaal.

En de tijdsvolgorde er zit in de films ongeveer drie jaar tussen elke film want de Slag om Hoth speelt zich drie jaar na de Slag om Yavin af, niet een half jaar.

Shit, heb ik effe over het hoofd gezien. Dan klopt dat half jaar dus niet, maar dat is nu niet meer te veranderen.

[Str0nk]

Eye of Sauron schreef op 15-02-2005 @ 12:57 :
Shit, heb ik effe over het hoofd gezien. Dan klopt dat half jaar dus niet, maar dat is nu niet meer te veranderen.

Je kan het altijd editen, en zo schrijft men verrassing. Of had je het over een crematie ?

[Eye of Sauron]

Str0nk schreef op 15-02-2005 @ 13:47 :
Je kan het altijd editen, en zo schrijft men verrassing. Of had je het over een crematie ?

Je kunt niet altijd editen.
Na een bepaalde tijdsperiode kan dat niet meer.

[Eye of Sauron]

In de vorige afleveringen zit een fout die ik nu niet meer kan wijzigen. De tijdsduur van Red’s carrière als smokkelaar is niet een half jaar maar iets meer dan drie jaar. Zijn gevangenneming op de Annihilator speelt zich dus na de Slag om Hoth af.
A Narrator: tussen ESB en ROTJ zit maar één jaar, geen drie. Han Solo is dus één jaar ingevroren geweest.

Deel 6: De Slag om Endor.

Nadat we met de shuttle op Sullust waren aangekomen hield generaal Rieekan woord en stelde me voor aan alle leiders van de Alliantie die aanwezig waren op de vloot die boven Sullust dreef.
Ik begon daarna aan een basistraining om de verschillende schepen van het verbond te leren vliegen, maar eerst nam ik een week rust om de planeet te bezoeken, samen met Tara. Sullust was immers de thuisplaneet van Bub geweest. We richtten een gedenkteken voor hem op op het planeetoppervlak, en we brachten een bezoek aan zijn familie om het trieste nieuws mee te delen.
Tijdens deze periode van reflectie kwamen Tara en ik ook dichter bij elkaar, en toen de week voorbij was waren we officieel verloofd.
Maar daarna moesten we aan het werk. Tijdens mijn trainingsmaanden werd ik getraind door de commandant van het rogue-eskader, Wedge Antilles. Vrij snel kwam naar voren dat mijn favoriete schip de A-Wing was. Toen ik dat schip perfect kon vliegen werd ik overgeplaatst naar het A-Wing eskader van commandant Arvel Crynd. Tara had ondertussen een post gekregen op het Nebulon-B fregat Redemption, dat door iedereen het medisch fregat genoemd werd, omdat daar alle gewonden naartoe werden gebracht.
Twee maanden lang gebeurde er niets noemenswaardigs, alleen routinevluchten. Totdat er een memo bij onze kamer bezorgd werd dat er vrijwilligers gezocht werden voor een speciale missie richting Endor. Ik wist toen nog niet waar het over ging, maar mijn intuïtie zei me dat ik me moest aanmelden. Nog diezelfde week werd er een briefing gehouden over de missie, waar ik ook bij was. Voordat die begon had ik mezelf al onsterfelijk belachelijk gemaakt. Toen ik namelijk de zaal binnenkwam werd ik geconfronteerd met royalty: Prinses Leia Organa van Alderaan. Omdat ik zelf ook Alderaaniër was een zij belangrijk persoon voor mij. Ik begroette haar dus op de traditionele Alderaanse manier: op één knie en dan een handkus met een buiging. Ik was echter vergeten dat de zaal al behoorlijk vol zat en dit gebaar kwam de personen van andere planeten nogal belachelijk over. Er werd dus hartelijk om mij gelachen. Gelukkig was de Prinses niet beledigd en beantwoordde de groet op de juiste wijze. Toe ik later op de bank zat gaf Tara me een por en ze zei dat ze me zou neerschieten als ik dat nog eens zou doen. Vrouwen….
De briefing ging over de bouw van een tweede Death Star, en ik wist meteen dat mijn intuïtie juist was geweest. Gevoelens van haat borrelde in mij op toen ik de dreigende metalen bol op het hologram zag. Meteen zag ik ook de gezichten van mijn familie weer voor me.
Later in de hangar kreeg ik te horen dat het eskader van commandant Arvel Crynd het groene eskader werd in de slag, en ik kreeg de codenaam groen vier. Eerst zou er een team van commando’s proberen om het schild rond de Death Star uit te schakelen, en vervolgens zouden wij volgen met de vloot om het ding op te blazen.
En de volgende dag was het zover. De vloot sprong in hyperspace en kwam een tijdje later weer tevoorschijn boven Endor. De Death Star hing dreigend boven de planeet. Meteen kwamen de haatgevoelens weer boven. Ik probeerde mezelf voor te houden dat dit niet dezelfde Death Star was, maar het was zinloos. Ik kon nog maar aan één ding denken: vernietigen!
Alle jagers vlogen meteen richting de Death Star. Ik stuurde alle energie naar mijn voorste schild, en laadde mijn raketten op. Toen we er bijna waren brak Generaal Calrissian van het gouden eskader ineens de aanval af. Het schild stond nog aan! Ik wilde eigenlijk doorvliegen, maar mijn gezonde verstand won het even van mijn haat, en ik draaide mijn schip om met een scherpe draai.
Toen schreeuwde de stem van Admiraal Ackbar door mijn comlink: ‘Het is een val!!’ Een hele vloot van stardestroyers lag ons op te wachten! Ik zag de TIE-jagers snel dichterbij komen, en had nog net de tijd om mijn schilden weer te stabiliseren. Toen zei ik door de comlink: ‘Een standaard Keizerlijke omsingelingsmanoeuvre. Pas op voor jagers die van beneden komen.’ ‘Begrepen’ antwoordde groen drie, een van mijn vleugelmannen, door de comlink. En toe was er geen tijd meer voor tactieken. Het kwam nu aan op schietkunst. Schietkunst en geluk. Het geluk was echter niet aan mijn kant want ik had meteen een formatie van TIE-interceptors achter me aan. De superieure snelheid van mijn A-Wing werd teniet gedaan omdat TIE-interceptors even snel zijn. Ik begon dus te zigzaggen om hun schoten te ontwijken. Ze miste me, maar groen drie had minder geluk en zijn schip verdween in een grote ontploffing. Groen twee, mijn andere vleugelman, raakte in paniek en begon door de comlink om hulp te roepen. Gelukkig was er hulp in de buurt. Het Correlliaanse vrachtschip van Generaal Calrissian volgde ons en schoot met dodelijke precisie alledrie onze achtervolgers neer. ‘Bedankt gouden leider’ zei ik door de comlink. ‘drie neer, drieduizend te gaan’
Tien minuten lang was het dus een drama van schieten en geschoten worden. Ik moet in die tijd wel 25 TIE-jagers hebben neergehaald. Gelukkig kreeg ik geen jagers achter mij aan.
Toen maakte Generaal Calrissian een opmerking over de Stardestroyers. ‘Waarom vallen die niet aan?’ vroeg hij zich af door de comlink. En toen barstte de hel pas echt los. De Death Star vuurde! De kruiser Liberty was in een gigantische wolk van vuur veranderd, en een fractie van een seconde later was het hele schip verdwenen! Nu werd het echt een race tegen de tijd. Waarom schoten ze niet op met het uitschakelen van dat verdomde schild?

wordt vervolgd

[A Narrator]

Weer te snel, in het volgende stukje zou je een dogfight kunnen beschrijven tussen Red en een Tie-Fighter om het wat spannender te maken.

[Eye of Sauron]

Excuses dat het laatste deel zo lang op zich liet wachten. Ik heb het heel druk gehad met school en tentamens, en ik begon eerlijk gezegd ook een beetje mijn interesse in het verhaal te verliezen. Maar dat kon ik Red natuurlijk niet aandoen, het verhaal midden in een slag te laten eindigen.
Daarom hier nu het laatste deel.


Deel 7: Het lot van de melkweg.

‘Ja, ik zei dichterbij! Ga die destroyers te lijf, zo dichtbij als je kan!’ Schreeuwde de stem van Generaal Calrissian in mijn oor.
Ik gooide mijn schip in een scherpe draai en vloog richting de dichtbijzijnste stardestroyer, terwijl ik even snel een blik wierp op mijn teller voor de raketten: nog vier over. Ik had er te veel verspild aan TIE-jagers! Dit kon wel eens een probleem worden….
Op dat moment ging mijn alarm af. Dat betekende dat een doelzoekende raket op mij was afgeschoten! Ik keek door het cockpitvenster maar kon de raket niet zien. Daarom zette ik maar een looping in. Het hielp niet: het alarm bleef afgaan. Door de comlink hoorde ik de stem van Admiraal Ackbar: ‘Die raketten zijn hittezoekend: vlieg naar iets dat warmer is dan jouw motor.’ Ik wist dat dat vrij moeilijk was, want als ik een ding wist van TIE-jagers, was dat ze nauwelijks hitte produceerden. En ik kon moeilijk de raket naar onze eigen kruisers leiden. Toen bedacht ik ineens dat het Keizerrijk ook kruisers had meegebracht. Nadat ik mezelf vervloekt had voor mijn trage gedachtegang vloog ik op volle snelheid richting de stardestroyers. Groen twee, mijn vleugelman, zei door de comlink: ‘Je bent sneller dan die raket. Als je het met stijl wilt afmaken, zorg dan dat dat ding in de schildgenerator van die destroyer gaat!’ Dat leek me inderdaad een goed idee dus ik rekte de ontploffing nog een paar seconden langer om rakelings tussen de twee immense bollen bovenop de destroyer te vliegen. Groen twee nam weer contact met me op: ‘Hij veranderd van koers! Het is gelukt!’ Ik draaide mijn jager om om de ontploffing te kunnen zien: een grote wolk van vuur en één van de generators was verdwenen. Een wolk van vuur en rook ontsierde de destroyer. Ik gebruikte een van mijn eigen raketten om de andere op te blazen.
‘Groen twee, de voordeur staat open’ schreeuwde ik toen door de comlink. Ik zag de andere A-wing op de commandobrug afvliegen en een raket afschieten. Voltreffer. Het schip begon stuurloos te tollen en dreef richting de Death Star, aangetrokken door diens zwaartekracht.
Toen vloog ik richting de volgende stardestroyer, klaar om het trucje te herhalen.
Toen gebeurde er echter iets geks: mijn intuïtie zei me om deze stardestroyer te negeren en degene die er achter lag aan te vallen. Er was iets bekends aan dat schip. Toen ik er naar toe vloog zag ik de naam van het schip en ik wist dat mijn instinct gelijk had gekregen: het was de Annihilator. Gevoelens van haat begonnen weer op te spelen. Ik dacht niet meer logisch na en pakte mijn comlink. Ik riep het schip aan en zei: ‘Kapitein Forlag, voordat je sterft wil ik dat je weet wie je te grazen heeft genomen: Red Nightstalker. Ik ben de engel der wrake die een rekening komt vereffenen!’ Die tekst sloeg natuurlijk helemaal nergens op en Forlag was ook niet onder de indruk. Hij antwoordde: ‘Nightstalker. Jij bent dus degene die net de Crusher heeft neergehaald. Je zal merken dat ik me niet zo makkelijk laat doden. Heb ik trouwens al gezegd hoezeer ik genoten heb van je vriendinnetje?’ Hij probeerde me kwaad te maken en dat werkte erg goed. Ik was witheet van woede en haat. De herinneringen aan mijn gevangenschap kwamen weer terug. Ik zag Tara weer op dat bed zitten. Hij probeerde me zo kwaad te maken dat ik fouten ging maken. Ik vloog richting de schildgenerators van de destroyer, klaar om de rekening te vereffenen. De eerste raket vloog weg. Raak. Ik veranderde de koers iets en schoot mijn tweede af. Weer raak. Beide schildgenerators waren vernietigd. Ik moest nu alleen nog mijn laatste raket in de brug boren. Ik vloog richting brug. Maar toen bemerkte ik dat hij me stond af te leiden. ‘Er werd een noodkreet door de comlink geroepen: Dit is fregat Redemption: we zijn onze schilden kwijt. TIE-bommenwerpers op een bombardeerroute. We kunnen niet veel meer hebben. Help!’ Daarna de stem van Admiraal Ackbar vanuit de Home One: ‘we worden geblokkeerd door Stardestroyers. We kunnen jullie niet bereiken.’ Ik stond voor een verschrikkelijke keuze al mijn haatgevoelens zeiden me dat ik de Annihilator moest vernietigen, maar het fregat had dringend hulp nodig. En ik was de enige die dicht genoeg in de buurt was. Mijn plichtgevoel won het toch en ik draaide mijn schip richting de Redemption. Het schip was omsingeld door minstens 20 TIE-bommenwerpers. Gelukkig zijn bommenwerpers erg sloom, zelfs voor de traagste schepen in onze vloot. En de A-wing was de snelste jager in de vloot. Ik was binnen schootsafstand gekomen. Een snel salvo met mijn lasers rekende met de eerste formatie af. Een tweede formatie onderging hetzelfde lot. De bommenwerpers begonnen de formaties op te breken en zich te verspreiden. Kennelijk hadden ze geen zin om schietschijf te spelen. Ondertussen begonnen er meer rebellenjagers op de bommenwerpers te schieten. De Redemption begon zich ondertussen uit de gevarenzone te bewegen. Ik riep ze aan: ‘Redemption, wat is jullie status?’ Ik schrok enorm toen het Tara was die antwoordde: ‘Alles in orde. We zijn onze schilden kwijt maar de scheepsromp in nog intact. Dankzij jou, Red’ Ik besefte pas veel later aan wat voor ramp ik ontsnapt was. In mijn woede was ik gewoon vergeten dat Tara op de Redemption geplaatst was. Als ik de noodkreet genegeerd had was ik waarschijnlijk de liefde van mijn leven kwijtgeraakt!
Ik zag ondertussen dat de Annihilator aan het draaien was. Het schip maakte aanstalten om er vandoor te gaan!
Toen klonk de stem van Generaal Calrissian door de comlink: ‘Het schild is weg. Begin de aanval op de hoofdreactor van de Death Star!’ Alle overgebleven fighters draaiden en begonnen richting de Death Star te vliegen. Ik riep Ackbar aan en vroeg: ‘Permissie om de Annihilator neer te halen, Admiraal?’ Hij antwoordde: ‘Toegestaan. Groen Twee en Acht, geef hem dekking’ Ik begon richting de Annihilator te vliegen. Ze hadden ondertussen een volledige draai gemaakt en waren de hyperdrive aan het opstarten. Ik wist dat dat ongeveer vijf minuten duurde, dat ik had nog tijd. Maar ik moest opschieten.
In mijn ooghoek zag ik het vlaggenschip van het Keizerrijk, de Executor. Het schip was in een keer gaan tollen en dreef ook in de richting van de Death Star. Later hoorde ik van de heldhaftige opoffering van commandant Arvel Crynd, die zijn A-wing in de brug geboord had. Ik riep de Annihilator aan en zei: ‘Kijk maar goed Forlag, dit staat jou ook te wachten’ Er kwam geen antwoord. Ik had de destroyer bereikt. Er vlogen TIE’s omheen, ter bescherming. Ik stuurde mijn vleugelmannen op de TIE’s af terwijl ik richting brug vloog. Het geschut van de destroyer probeerde me neer te halen, maar ik was te snel voor de trage turbolasers. Er kwamen ook TIE’s achter me aan, maar aangezien het geen Interceptors waren konden zij me ook niet bijhouden. De brug was in schootafstand. Daar ging mijn laatste raket. Het was een prachtige voltreffer. Er spoot vuur uit de destroyer en ook dit schip begon te tollen. Het schip begon reddingscapsules uit te werpen terwijl het richting de Death Star dreef. Toen werd ik geraakt door lasers. Mijn schild was meteen weg en omdat een A-wing zo’n zwakke romp had wist ik dat er nog maar een treffer nodig was om me naar de andere wereld te helpen. Ik keek waar het schot vandaan kwam. Het was een vreemd gevormde TIE. Hij had drie zonnepanelen in plaats van twee. Ik werd aangeroepen. Het was Kapitein Forlag. ‘Hoe vind je mijn nieuwe TIE-defender, Nightstalker? Komt net uit de fabriek. Uitgerust met torpedo’s, schilden en het mooiste van al: een hyperdrive. Ik ga je kapotschieten voor wat je met mijn schip hebt gedaan, en daarna kan ik van dit slagveld vluchten.’ Ik probeerde mijn A-wing achter zijn schip te krijgen, maar het nieuwe schip bleek sneller dan dat van mij te zijn. Ik keek naar mijn vleugelmannen, maar die waren alletwee bezig met de gewone TIE’s. Dit werd één tegen één.
Hij schoot een torpedo op met af. Het was weer zo’n doelzoekend rotding! Helaas waren hier geen Stardestroyers meer in de buurt. De meeste waren vernietigd of gevlucht van het slagveld. Ik gooide mijn schip in een neerwaardse duik. De torpedo volgde me. Ik probeerde een kurketrekker. Ook dat kon het ding aan. En toen had ik ineens een briljant idee. Met al die extra’s zou de Defender waarschijnlijk meer hitte veroorzaken dan een normale TIE. Ik draaide mijn schip en vloog recht op Forlag af. Toen ik hem bijna bereikt had gooide ik het schip omhoog en koos de torpedo hem als doelwit uit. Forlag kan niets anders doen dan zijn eigen torpedo kapot schieten. Ik maakte gebruik van zijn verwarring om achter hem te komen. Ik had geen raketten meer, dus opende het vuur met mijn lasers. Ik raakte hem drie keer voordat hij uit mijn vuurlijn was, maar hij was nog niet kapot. Die schilden waren echt sterk! Maar nu zat ik dus achter hem aan. Hij begon te zigzaggen met zijn schip. Ik volgde zijn beweging en loste meerdere schoten. Maar hij wist ze allemaal te ontwijken. Toen begon hij aan een looping. Ik zette ook een looping in zat vlak achter hem. Toen zag ik de zwakke plek van de Defender. Door de drie zonnepanelen was het schip minder wendbaar dan de Interceptor. Ik kreeg zijn schip in mijn vizier. ‘Dit is voor Tara’ zei ik. Toen blies ik zijn schip op.
Nog geen seconde later was er een gigantische ontploffing een paar kilometer bij ons vandaan. De tweede Death Star was ook vernietigd. Het was voorbij. Eindelijk.

diezelfde avond, op de planeet Endor.
Na de slag had ik mijn zwaar beschadigde A-wing de hangar van Home One ingevlogen en was ik per shuttle naar de planeet afgedaald, voor het overwinningsfeest. Daar werd ik herenigd met Tara. Toen ik haar zag heb ik haar temidden van alle krijgers en leiders van de alliantie, plus de Ewoks, ten huwelijk gevraagd. Ze antwoordde met ja. Drie maanden later zijn we getrouwd op Nieuw Alderaan, waar we nu ook wonen.

Einde


Ik wil de volgende mensen bedanken:
-allereerst mijn trouwe lezers, ook al waren het er niet zoveel.
-In het bijzonder wil ik A Narrator noemen, voor zijn onderbouwende kritiek. Het heeft echt geholpen om de reeks beter te maken.
- Uiteraard ook mezelf, dat ik het aandurfde om met dit lange verhaal te beginnen.
-En als laatste natuurlijk George Lucas, vanwege het creëren van de beste science fiction trilogie(en) ooit.

[A Narrator]

Goed einde, de dogfight met Forlag is heel goed beschreven.
En bedankt.

[Eye of Sauron]

A Narrator schreef op 05-03-2005 @ 15:28 :
Goed einde, de dogfight met Forlag is heel goed beschreven.
En bedankt.

Bedankt en alsjeblieft.