Het mooie-gedichten-van-anderen-topic

Ik verhef het nu tot mijn levenstaak om dit topic te vullen en hoog te houden.

De laatste brief - Bertus Aafjes.

De wereld scheen vol lichtere geluiden
en een soldaat sliep op zijn overjas.
Hij droomde lachend dat het vrede was
omdat er in zijn droom een klok ging luiden.

Er viel een vogel die geen vogel was
niet ver van hem tussen de warme kruiden.
En hij werd niet meer wakker want het gras
werd rood, een ieder weet wat dat beduidde.

Het regende en woei. Toen herbegon
achter de grijze lijn der horizon
het bulderen - goedmoedig - der kanonnen.

Maar uit zijn jas, terwijl hij liggen bleef,
bevrijdde zich het laatste wat hij schreef:
liefste, de oorlog is nog niet begonnen

Jongens, wel mij helpen met het topic redden hè.


Een eiland - Johanna Kruit

Er was een eiland vol dromen
met geuren van water en wind
de wolken erboven leken
op het sprookjesboek van een kind.

Er mochten geen mensen komen
omdat het geheimen had
met de zilveren zucht van de hemel
en de groene zee van het gras.

Soms klonk er de roep van een vogel
terwijl er geen vogel was
ik kon er naartoe in mijn dromen
met een boot die er ook niet was.

Dit alles is lang geleden
het eiland verzonk in de zee
de duisternis zingt in de gaten
de golven neuriën mee.

[Geel]

azèche schreef:

jongens, wel mij helpen met het topic redden hè.


een eiland - johanna kruit

er was een eiland vol dromen
met geuren van water en wind
de wolken erboven leken
op het sprookjesboek van een kind.

Er mochten geen mensen komen
omdat het geheimen had
met de zilveren zucht van de hemel
en de groene zee van het gras.

Soms klonk er de roep van een vogel
terwijl er geen vogel was
ik kon er naartoe in mijn dromen
met een boot die er ook niet was.

Dit alles is lang geleden
het eiland verzonk in de zee
de duisternis zingt in de gaten
de golven neuriën mee.

<333333!

Lucebert


knevel de vogel en slecht de vleugel
bijt open de roos met de haast
geen tanken lest de dorst
geen boek ontvouwt het brein
de kaarsen behoren het koren toe
de wijsheid de schijn
en wat roerloos is is tijdloos zijn

onze handen heel en ineen
bevruchten met de rilling de huid
groot uit de ogen puilt
een plein vol kruisdans en prijsrad
maar wij pupil wij zitten stil

schotvrij wij zitten stil
vergelijken de wil met de wens
de wellust met de helderheid
met het licht van de menslijke stilte


Uit: De Amsterdamse school (1952)

Tjitske Jansen

Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.
Of op de vensterbank gelegd,
op 't nachtkastje,
in een rommeldoos.
De keukenla!
Ik heb nog nooit een reis gemaakt,
ik moest zo nodig wortel schieten.
Als iemand mij nou maar had opgeraapt,
er was niets aan de hand geweest,
ik was kastanjebruin geweest,
ik had geglansd, geglansd,
wat later was ik wat gaan rimpelen,
en dan, nou ja, maar nu,
nu moet ik onvrijwillig transformeren
en niet zo n beetje ook.
En steeds als ik zo ongeveer
gewend ben aan mijn nieuwe vorm,
steeds als ik zo min of meer
geaccepteerd heb
dat ik ben zoals ik ben,
dan ben ik alweer anders.
En als het nu zo was dat ik gekozen had
om zo te zijn, dat ik het wilde:
steeds een ring erbij,
zoveel soortgenoten aan mijn takken
in hun veilig stekelhuis,
zo anders dan ikzelf,
maar wat weet ik het nog goed.

Ik heb het opgegeven
te zijn zoals ik ben.
Ik groei maar mee
met wie ik worden zal.
Af en toe hoor ik
Dat iemand zegt
Hoe mooi ik ben.
In mijn schaduw
gebeuren dingen
die de moeite waard zijn

Takkie89 schreef:

‘Kom terug.’
Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht...

en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend:
‘Ja.’

Toon Tellegen

hmm dit raakt mij! heel mooit

Ik heb een nieuwe held(in?).


Tjitse Hofman, uit Roodvocht, 2003.

Roodvocht


Meer meer
en vooral meer
en dat het mooi

Roodvochtige ijlslaap
van stroom en stroom
dat er bloedsoep kookt

Dat het borrelt
dat wij blootlijf

Koudzweet en warm
rillen en alles willen
alles tegelijk

Dat we dampen
stijgen en hopen
dat het ligt uit

dat het donker-

Dit gedicht vond ik in wat KCV-stencils. Volgens mij is het van Bastet, een classicus, en is geschreven rond 1978. Het gaat over het Mithrasheiligdom in San Clemente:

--

De koude stilte van de donkere kerk.
Ik zie de oude monumenten weer,
ruik de bestorven wierook van weleer,
herken de schedel, de gebarsten zerk.

De kale koster, zuchtend aan het werk
bij 't altaar, zet daar dodenbloemen neer.
Een duif vliegt op en laat een witte veer
en ritselt aan het venster met zijn vlerk.

De laatste non, in een verweduwd kreunen
- ik zie haar knielen en zich moeizaam steunen -
bidt haar gebed. Een kaars dooft flakkerend uit.

Ik denk aan Mithras, eens tot licht geboren
maar in de duistere crypt voorgoed bezworen,
en hoor de wind die door de spleten fluit.

--

<33. Maar hebben jullie ook dat jullie 'duistere' in de voorlaatste regel automatisch lezen als 'duist're'?

Annie MG Schmidt - Lodewijk

Lodewijk, waar was je?

Zoek zoek zoek in de struiken,
zoek achter elke heg.
Zoek zoek zoek in het fietsenhok
Lodewijk is weg.
Hier lopen wij in angst en vrezen
waar zoudie zijn, waar zoudie wezen?
Zit ie verscholen in het groen?
Wat moeten we doen,
o, wat moeten we doen?
Lodewijk, waar zit je?
Lodewijk, waar ben je?
Lodewijk, waar blijf je?
Lodewijk, ik ken je!
je houdt me voor de gek.
En waar ik ook kijk:
geen Lodewijk.

Zoek zoek zoek bij de vijver,
is ie nog niet terecht?
Zoek zoek zoek bij de pereboom,
Lodewijk is weg.
Als ie maar niet op straat gaat dallen,
als ie maar niet in een kuil is gevallen,
't jongetje nog veel te klein.
Waar zoudie toch zijn,
o, waar zoudie toch zijn?

Daar zit ie.
Waar?
Daar.
Daar is ie.
Waar?
Hier.
Is 't echt?
't Is echt,
Lodewijk is terecht.

Lodewijk, waar was je?
Lodewijk, waar zat je?
Was je in het schuurtje?
Zat je op het platje?
En nou zijn we allemaal de koning te rijk:
hier is Lodewijk.

Vier vosjes Lodewijk

Toen vader Tom naar huis toe kwam, op twee en twintig Maart,
Toen vond hij daar vier kindertjes met pluimpjes aan hun staart.
En Moeder Mam zat al te roepen: Kijk eens, vader, kijk!
Dat had je zeker niet gedacht! Vier kindertjes tegelijk!

Wat moeten die kindertjes drinken,
Vader Tom, Vader Tom?
Wat moeten die kindertjes drinken?
Melk uit een kom,
Wat moeten die kindertjes eten,
Moeder Mam, Moeder Mam,
Wat moeten die kindertjes eten?
’n Dubbele boterham!
Hoe moeten die kindertjes heten,
Vader Tom, Vader Tom?
Hoe kan ik dat nou weten?
Wat geef ik daar nou om?

Wel, weet je wat? Zei Moeder Mam, dan doen we dat wel samen:
Ik geef de dubbele boterham, en jij bedenkt de namen!
En Vader Tom ging zitten en hij dacht en dacht en dacht
En dacht en dacht en dacht en dacht, de hele lange nacht.
Ik weet het! Zei hij eindelijk. Ik ben de koning te rijk!
’t Was moeilijk, maar nou weet ik het. Ze heten Lodewijk.
Maar ’t zijn er vier, zei Moeder Mam, hoe heten de anderen dan?
Ook Lodewijk, zei Vader Tom, wat vind je daar wel van?
Wat knap, wat knap, zei Moeder Mam, en zo is het gebleven:
De vosjes heten Lodewijk voor heel hun verder leven.
Als Vader Tom en Moeder Mam nu roepen: Lodewijk!
Dan komen alle vier de kleine kindertjes tegelijk.

Nu Emmeken, naer u bede aen mi versocht,
So zijn wi emmer hier gherocht
Te Nieumeghen. Oec eester heden ommegancdach.
Ghi segt dat u moeye hier te wonen plach,
Wildise niet gaen besien?

[Homerus Dante]

Mei
Boek I

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggen, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.

Zóó wil ik dat dit lied klinkt, er is één
Die ik wèl wenschte dat mijn stem bescheen
Met meer dan lachen van haar zachte oog...
Heil, heil, ik voel hier handen en den weeken boog
Van haren arm. Een koepel van blind licht,
Mild nevelend, omgeeft mijn aangezicht,
Mijn stem brandt in mij als de geele vlam
Van gas in glazen kooi, een eikenstam
Breekt uit in twijgen en jong loover spruit
Naar buiten: Hoort, er gaat een nieuw geluid:
Een jonge veldheer staat, in 't blauw en goud
Roept aan de holle poort een luid heraut.


Blauw dreef de zee, het water van de zon
Vloot pas en frisscher uit de gouden bron,
Op woll'ge golven, die zich lieten wasschen
En zalven met zijn licht, uit open plassen
Stonden golven als witte rammen op,
Met trossen schuim en horens op den kop.

Maar in zijn rand verbrak de zee in reven
Telkens en telkens weer, er boven dreven
Als gouden bijen wolken in het blauw,
Duizende volle mondjes bliezen dauw
En zout in ronde droppen op den rand
Van roodgelipte schelpen, van het strand
De bloemen, witte en geele als room en rood'
Als kindernagels, en gestreepte, lood-
Blauw als een avondlucht bij windgetij.
Kinkhorens murmelden hun melodij
In rust, op 't gonzen van de golf dreef voort
Helderder ruischen als in drooger woord
Vochtige klinkers, schelpen rinkelden
In 't glinst'rend water glas en kiezel en
Metalen ringen, en op veeren wiek
Vervoerde waterbellen vol muziek
Geladen, lichter wind. Over het duin
Dreven ze door de lucht tot in den tuin
Van Holland, en die schoon en vol was zonk
En brak in 't zinken wijl muziek weerklonk
Schooner dan stemmen, en van mijmerij
Elk duin opzag verre en van nabij.


Het beginstuk van Mei is wel een van de mooiste gedichten. Na het door mij geciteerde gedeelte gaat de kwaliteit (naar mijn mening) wat bergafwaarts.

gr.

Lodewijk

[Jennies]

Daar ben ik het niet mee eens! Wat vind je van boek 3

Boek III
Het was de nacht
Toen alle wolken te begraven gingen.
Ik zat waar een rivier ging en er hingen
Treurwilgen over mij, waardoor de wind

Hoi, spoiler?

[Jennies]

Azèche schreef:

Hoi, spoiler?

Sorry, foutje. Ik heb al aangepast

Zijn er meer gorter fans?

[Em.]

Jennies schreef:

Sorry, foutje. Ik heb al aangepast

Zijn er meer gorter fans?

Een spoiler is:

Spoiler

hoi blablabla tekst in spoiler

Quoten om de code te zien. Lange gedichten in spoilers maken het een stuk beter scrolbaar allemaal.

[Geel]

Geel schreef:

[filmpje]

OMFG. Do. Like. Ik vond het accent van die man echt verschrikkelijk irritant, maar dat wende. En het past erbij. Ik moest er zo om lachen en glimlachen! <33

[Geel]

Het is Maya Angelou zelf die het voordraagt. En (Dr.) Maya Angelou is een vrouw.
Maar, inderdaad, het is een geweldig gedicht! <3

Een vrouw!? Jee.

[Em.]

Ik dacht ook al dat het een vrouw was, een negerin om preciezer te zijn. En dat blijkt ze ook te zijn!

[Geel]

Ja! Een geweldige vrouw - als ik haar biografie lees! Ik bedoel, lees dit eens!
Ik vind het indrukwekkend.

Ik ook!

[understand]

Genoeg
Duizend bomen is een bos
duizend druppels is de regen
duizend sprietjes is het gras
maar
hoeveel woorden heb ik
hoeveel belletjes van spuug
hoeveel tranen, hoeveel lach
hoeveel poep en hoeveel plas
hoeveel kusjes voor de nacht
zal ik nog krijgen
en nog geven?

Genoeg
voor mijn hele leven.

Hans en Monique Hagen 'Jij bent de liefste.

I learned about War last Night - Phu Loi

I learned about war
Last night
And I killed you
You looked
Through your eyes
Last night
And you saw me
You and I
Are only
Government pawns
Upon a voyage
That could only be rehearsed
In nightmares
My breast-fed-friend
By whose design
Have we fallen prey?

--

Eigenlijk weet ik zelf niet zo goed wat ik in dit gedicht zie, want ik houd normaal niet van dit soort gedichten en ook niet erg van Engelse gedichten. Maar iets in mij vind dit toch echt héél mooi.

Blue lips - Regina Spektor



He stumbled into faith and thought:
- God, this is all there is.
The pictures in his mind arose and began
to breath. And all the gods
In all the worlds began
Colliding on a backdrop of blue...

Blue lips - blue veins.

He took a step but then felt tired
He said: - I'll rest a little while
But when he tried to walk again,
He wasn't a child. And all the people
Hurried fast - real fast -
And no-one ever smiled.

Blue lips - blue veins,
Blue - the color of our planet from far, far away.
Blue lips - blue veins,
Blue - the color of our planet from far, far away

He stumbled into faith and thought
- God this is all there is...
The pictures in his mind arose and began
To breath. And no-one saw and no-one heard
They just followed lead.
The pictures in his mind awoke, and began
To breed.

They started out beneath the knowledge tree
Then they chopped it down to make white picket fences,
And, marching along the railroad tracks,
They smile real wide for the camera lenses
They made it past the enemy lines
Just to become enslaved in the assembly lines...

Blue lips - blue veins,
Blue - the color of our planet from far, far away.
Blue lips - blue veins,
Blue - the color of our planet from far, far away.
Blue - the most human color
Blue - the most human color
Blue - the most human color
Blue lips - blue veins
Blue - the color of our planet from far, far away.

En een klein gedichtje. Ik weet niet zeker van wie het is, maar, ik heb geprobeerd het te vertalen omdat ik het iets heel lievigs vond hebben.

"Vaarwel" - wat is dat voor woord,
door wie is toch dat woord bedacht?
Dat het voor taal zo eenvoudig is,
maar zo moeilijk, voor ons hart...

Spoiler

"Прощай" - какое это слово,
И кем придумано оно?
Для языка оно простое,
Для сердца очень тяжело...

[Geel]

J.H. Leopold
(1865-1925)


O, als ik dood zal, dood zal zijn
kom dan en fluister, fluister iets liefs,
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.
En ik zal niet verwonderd zijn;
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.

Godsamme wat mooi!

Wellicht heb ik deze al een keer gepost maar dat is dan niet erg want <3

Rutger Kopland

Het orgeltje van yesterday


III

Met jou kwam een nog vreemd
verdriet waarop ik een leven
lang gewacht heb.

Het kwam uit je ogen in de mijne
uit je handen onder mij jas
het kwam en ik liet het.

Eindelijk zag ik dat alles voorbij
zou gaan als deze dag boven
land dat ik liefheb.

Ik zeg niet dat het erg is
ik zeg alleen wat ik dacht
te zien.

[Geel]

Quis 2.0 schreef:

Godsamme wat mooi!

En, ik heb hem gevonden op een powerpoint van een lerares Nederlands. Dat vond ik wel raar Op zich is het niet raar natuurlijk, maar ik wist niet dat die lerares zulke mooie gedichten kende.

Geel schreef:

En, ik heb hem gevonden op een powerpoint van een lerares Nederlands. Dat vond ik wel raar Op zich is het niet raar natuurlijk, maar ik wist niet dat die lerares zulke mooie gedichten kende.

Hmm, dat is leuk, zo 'toevallig' achter mooie dingen komen. Wat vind je trouwens van de tweede versie van wat ik laatst poste?

[Geel]

Dit kreeg ik gepm'd van Azèche:

---

Voor een dag van morgen - Hans Andreus

Wanneer ik morgen doodga
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

----

<333333333333

Geel schreef:

Dit kreeg ik gepm'd van Azèche:

---

Voor een dag van morgen - Hans Andreus

Wanneer ik morgen doodga
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

----

<333333333333

<3 Ja mooi he! En, ik wist dat je die mooi zou vinden. Of niet helemaal wist, maar wel hoopte.

Was es ist

Es ist Unsinn
sagt die Vernunft
Es ist was es ist
sagt die Liebe

Es ist Unglück
sagt die Berechnung
Es ist nichts als Schmerz
sagt die Angst
Es ist aussichtslos
sagt die Einsicht
Es ist was es ist
sagt die Liebe

Es ist lächerlich
sagt der Stolz
Es ist leichtsinnig
sagt die Vorsicht
Es ist unmöglich
sagt die Erfahrung
Es ist was es ist
sagt die Liebe


Erich Fried

In vertaling, door Roel de Boer

Spoiler

Wat het is

Het is onzin
zegt het verstand
Het is was het is
zegt de liefde

Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is niets dan pijn
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is was het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnig
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

[Geel]

Boekje open

hoe ga ik open als een boek?
ik wil mezelf eens lezen,
bladeren en kijken
hoeveel pagina's ik tel.
of ik een sprookje ben
of meer een studieboek.
zou ik mij kopen?
lenen bij de bieb?
alleen stiekem lezen
hoe ik afloop en zachtjes
terugzetten in de kast?


uit: 'Van verdriet kun je
grappige hoedjes vouwen', 1986.

Schrijver: Ted van Lieshout

------------------------------

De drie vliegen

Er zaten eens drie vliegen
Om het hardst te liegen,
Buiten op een balkon,
Luierend in de zomerzon.

De eerste zei: ‘Met deze poot
Sloeg ik vijf olifanten dood.’

De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug,
In ’n uurtje naar Afrika en terug.’

De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog,
Nog hoger dan de regenboog.’

Toen werd ’t wat kil en ’t waaide wat
De vliegen riepen: ‘Voel je dat!’

En vlogen gauw het huis weer binnen
Om daar nóg meer leugens te verzinnen.


uit: 'Kinderversjes',
Schrijver: Hans Andreus

--------------------------------

De kwal en het water

Een kwal die vond dat het water stonk
sprong aan wal, waar hij verdronk.

MORAAL

Wie al te grote afstand neemt
was van tevoren al wat vreemd.

OF

Voor al te fijn besnaarde kwallen
kan evolutie tegenvallen.


uit: 'De gebeurtenis en andere gedichten',
Schrijver: Leo Vroman

------------------------------------
De Aldi

twee
kipfilets
een
blik
goulash
en
een
laptop
dat is
1739
euro



uit: Daar schrik je toch van, 2008
Schrijver: P. Kouwes

-------------------------------

Wanneer ik sterren was

Wanneer ik de armen van sterren had
zwaaide ik die door de grote leegte.
Wanneer ik benen van sterren had,
stapte ik door de grote leegte.

Laatst, in onze liefde,
schreeuwde je als een zeehond, maar dan mooi.
Dat was het begin van de leegte,
torn in de tijd.

Wanneer ik ogen van sterren had,
zwierven die door de grote leegte.
Wanneer ik een neus van sterren had,
stak ik die in de grote leegte.
Wanneer ik een mond van sterren had,
kuste ik de leegte.

Het wordt gezegd
dat de leegte geen hart heeft.
Ik weet zeker
dat het hart van de leegte klopt.


uit: 'Aarde',
Schrijver: Hans Andreus

[Em.]

Maar, de Aldi is heul niet zo duur dat ze een laptop van ruim 1700 euro zouden verkopen? Of was dat nou juist het idee van het gedicht (gezien titel van bundel)?

En die laatste en die met die kwal zijn leuk.

[Em.]

Het troostconcours - Luuk Gruwez


Er werd een wedstrijd in troosten gehouden.
Eén bracht een zondag mee met gregoriaans,
een worgengel, een zoon van God
en drie heel knappe jonge priesters.
Een schip naar Paramaribo.
Gezoen achter een sleutelgat.
- Men geeuwde zeer voornaam en hij verloor.

Eén bracht er mee: een kindertijd
met voetzoeker en knalbonbons,
de geur van jute en van boenwas.
Zijn lang bewaarde eerste kies
en al zijn nederlagen in de liefde.
De mooiste ziektes, roem, de fraaiste graven.
- Het kon de jury niet bekoren.

O wat het allemaal niet deed;
een doedelzak, een hangbuikzwijn.
een heroïnehoer van vijftien jaar,
het hoofd van een gestorven meisje
met nog confetti in het haar.
En het plezier van obers voor hun dienblad
om zowat vijf voor middernacht.

Een laatste bracht er tranen mee en groot applaus,
een spraakgebrek, wat kippevel, zichzelf.
Hij won, maar niemand weet waarom,
hij won en weende. Levenslang.





Ik weet niet waarom, maar die laatste strofe vind ik zoiets lievigs en eerlijk en oprechts hebben. Ahw.

[Geel]

Omg, ja <333

--
Judith Herzberg


Regels geschreven tijdens plaatselijke vrede no. 1

Wie van ons nog rechtop wou lopen kon er
angstgepantserd, onderdoor, maar niet geheel.

Oorlog – hoe zelden zijn wij helden zonder.

Bescherm de slaperige regendagen
de grond waarop geen mens ooit heeft bewonderd.

Helden – hoe zelden is er oorlog zonder.

Niet iets waar ze van spreken als een wonder
maar als zwaluwen zo Zweeds zo zeker.

Vrede – hoe zelden zijn wij helden zonder.

"Liefste, berg mijn gereedschap maar op zolder
je kunt het later nog aan iemand geven."

Helden – hoe zelden is er vrede zonder.



-------



Hans en Monique Hagen


Vogel

vogel, mag ik op je rug
gaan we de wolken plukken

vogel
kom nou uit de lucht
je moet even bukken
wat heb je zachte veren
zijn dat je mooiste kleren
als ik zelf vliegen kon
ging ik hoger dan de zon
in de bochten niet zo snel
verder durf ik alles wel.

De zee - Judith Herzberg

De zee kun je horen
met je handen voor je oren,
in een kokkel,
in een mosterdpotje,
of aan zee.

Die tarentaal - Totius

Die kruiwawiel se skreeugeluid
Kerm hy droefgeestig uit
Terwijl die skeemring vinnig daal
Die tarentaal.

Hy soek – en dit is ook al laat –
Vir hom 'n kameraad,
Om in 'n boom die eensaamheid
En nag te slijt.

Saam sal hul in 'n blinkblaarboom
Half slaap, half waak, half droom
En by die naadring van verderf
Alleen niet sterf.

Ek het gemik, en met die knal
Het een dood neergeval;
Die ander vlieg met wilde krag
Weg in die nag.

gemis van ?? gevonden op internet:

"tijd" heelt alle wonden,
dat word wel eens gezegd.
Maar 'gemis' is niet een wond,
'gemis' dat is oprecht.
'gemis' dat draag je bij,
heeft een plekje in je hart
Ook al krijgt je leven weer veel kleur,
dat plekje, dat blijft zwart.

Oude topics lezen.

there was a man very home-alone
he was sitting on his one own
he thougt 'maybe i write a poem'
toen ging ie dat dus doen.

- Emmeke

<333333

[Lisannedg19]

Karel IX
Wou dat het koppen regende
Toen de Bartolomeusnacht werd afgefloten
Zei hij zelfs: Ik heb (Hu!) genoten!

Van Drs.P
Ik vond hem erg grappig

[Geel]

Ik las Em.'s nieuwe sig en zag dat het uit een gedicht kwam. Toen ging ik dat gedicht dus opzoeken. En het is zó'n mooi gedicht! <333333

-
Een titel hoeft niet

Hier zit ik dan onder een boom
aan de oever van een rivier,
op een zonnige morgen.
Een nietige gebeurtenis
die niet de geschiedenis ingaat.
Het zijn geen veldslagen en pacten
waarvan de motieven worden onderzocht,
of gedenkwaardige tirannenmoorden.

Toch zit ik aan de rivier, dat is een feit.
En nu ik hier ben,
moet ik ergens vandaan zijn gekomen
en daarvoor
op nog vele andere plaatsen zijn geweest,
net zoals veroveraars van landen
voor ze aan boord gingen.

Zelfs een vluchtig ogenblik heeft een rijk verleden,
een vrijdag voor een zaterdag,
een mei die aan juni voorafging.
Het heeft zijn eigen horizons,
even werkelijk als in de veldkijkers van bevelhebbers.

De boom is een populier die hier al jaren wortelt.
De rivier is de Raba die langer stroomt dan vandaag.
Het paadje is niet eergisteren pas
door de struiken gebaand.
Om die wolken te kunnen verjagen,
moet de wind ze eerst hierheen hebben gewaaid.

En hoewel in de buurt niets groots gebeurt,
is de wereld daardoor nog niet armer aan details,
niet minder gefundeerd, niet zwakker gedefinieerd
dan toen volksverhuizingen haar in hun greep hielden.

Niet alleen geheime komplotten worden in stilte gehuld,
niet alleen kroningen gaan van een gevolg van oorzaken vergezeld.
Rond kunnen niet alleen de jubilea van opstanden zijn,
maar ook de omspoelde steentjes aan de waterkant.

Dicht en verstrengeld is het borduursel van
de omstandigheden. De steken van de mier in het gras.
Het gras dat aan de aarde is genaaid.
Het golfpatroon waardoor een twijgje wordt geregen.

Het is zo gegaan dat ik hier ben en kijk.
Boven me fladdert een witte vlinder in de lucht
met vleugeltjes die alleen van hem zijn
en over mijn handen vliegt zijn schaduw,
geen andere, niet zomaar een, alleen de zijne.

Wanneer ik zoiets zie, verlaat me altijd de zekerheid
dat wat belangrijk is
belangrijker is dan wat onbelangrijk is.



Wislawa Szymborska (vert. Gerard Rasch)

[Em.]

Daarom kreeg het ook een plaatsje in mijn sig! Alleen een beetje jammer natuurlijk dat ik pas achter haar bestaan kwam omdat ze dood was gegaan.

[Noinin]

Twee gedichten van twee (inmiddels gedebuteerde!) oud-DoPers.


Voor wie er niet bij was toen de wereld geschapen werd
onthoud de duisternis en knip het licht aan.
gooi je armen in de lucht en beroer het water
met je tenen. en al wat droog is noem je aarde,
je wangen de stoelen je moeder alles is nog stof.
word nu astronaut. beloer de seizoenen beneden:
alles verandert constant van kleur en het is het
mooiste dat je ooit gezien hebt. al kan dat pas
binnen twee dagen.
zegen de vogels want jij bent de allerhoogste,
kus de vissen, ook als ze proberen vliegen,
tracht ze niet te vangen. het zijn wonderbaarzen.
vergeet het land niet, aai de beren, panda’s, slangen,
paai ze, laat ze lopen. na dit alles, steek je hand
tot slot in eigen boezem: je bestaat. na jou volgt er
niks meer. sluit nu je ogen weer. je hebt honger,
eet een appel.

-- Bo van Luchene

Noorwegen

Donkergroen, denk ik. Ja
er zou veel donkergroen zijn. En geschreeuw
zo ver dat het onhoorbaar werd. De wereld
buiten ons zou, op haar beurt, mij eens niet
horen zuchten. Met een mondvol onzichtbare
kakkerlakken op een sofa die de grond heet,
zou je me geen pijn doen met die tong, maar
mijn huid helen. De wijnvlek op mijn enkel
zou je dronken maken – ik zou vragen
niet in de bloemenvaas te kotsen. De hele avond
op slippers door de keuken lopen, Zweden
kunnen zien liggen vanaf een steiger. En denken aan
de chimpansee ergens in de dierentuin
van Buenos Aires die men onze taal leert. Aan hoe
hij het nooit zal begrijpen. Ik zou zeggen:
oh nee, niet nog eens
die jurk.

-- Lieke Marsman

[Em.]

Hé, was Lieke Marsman een DoP'er? Dat wist ik niet!

En de ander ken ik niet.

[Em.]

Haha, toen ik zei 'dat wist ik niet', had ik het toen toevallig over de TS? Jeetje.

[Em.]

Van Anton Korteweg:

Wij samen
(psalm 139)

Onder en boven, je bent om mij heen; ik in je, je
weet van mij alles. Dat je me omringt, vooruit, me
doordringt, alles weet uit hoofde van jij, nou ja, maar
dat je daar ook nog op uit bent! Geen
plaats van je is er die, wil hij, niet ziet mij, die
niet in zich heeft mij. Verweg of dichtbij, in
de kraag pak je me; geen kant kan ik op, in
Den Haag niet en nergens - licht is er niets bij.
Niet raak ik me ergens in kwijt en niet
in de tijd; wat ik ook maar van plan ben, waar
en wanneer, je wist allang dat ik toen dat en dat - dat
ik knap in elkaar, heb je wel voor gezorgd.

Gebonden zijn, gekend, in iemand - erg is het, maar
niet is nog erger misschien. En hoe dan ook, altijd, ik
denk aan je, op de gekste momenten en nooit
niet eens niets. Het moet wel dat ik van je hou, de
pest heb aan wie dat aan jou. Ken me dan maar, weet
wie ik ben en doe maar.



Ik vind dat hij zo fijn voordraagt. Ik ben niet zo'n geweldige voordrager maar hier lukt het mij (een beetje, in ieder geval) om er drama in te leggen. Zoals bij dingen als 'erg is het!' en 'geen kánt kan ik op'. Dat vind ik leuk. En daarnaast vind ik het idee zo lief, dat je zegt 'ik vind het erg dat je er bent, maar ga toch alsjeblieft niet weg, want zonder jou zou het nog veel erger zijn' enzo, dat einde vooral 'ken me dan maar, weet wie ik ben en doe maar'.