Verhaal: Grootmoeder

[4621473155]

Grootmoeder

Mijn grootmoeder was gewoon een heks. Ze had een wrat op haar neus en kon zo ieder moment in een kikker veranderen. Haar gezicht zat vol diepe groeven, haar handen vertoonden lange levenslijnen en haar blik was alsof ze net een glas citroensap had leeggedronken. Het kwam niet vaak voor dat ik haar zag. Zo af en toe kwam ze wel eens bij mijn moeder op de koffie, maar aangezien ik dan op school zat, had ik weinig last van haar. Zo’n drie weken geleden zat ik ziek thuis tv te kijken, toen mijn grootmoeder ineens voor me stond. Mijn humeur was al slecht en werd hierdoor zeker niet beter. Ze stond erop dat ik gezellig een kopje koffie meedronk. Zonder te vragen pakte ze de afstandbediening uit mijn handen en deed de tv uit. Mijn moeder kwam vrolijk binnen met de koffie. Ze keek me aan met een blik die zei: wil-je-alsjeblieft-blijven-zitten-en-gezellig-meepraten-anders-zwaait-er-wat. Daar zat ik dan. Ik voelde me slecht en luisterde afwezig naar een gesprek over tuinarchitecten. Mijn grootmoeder had er een ingehuurd, want ze wilde haar tuin weer gaan onderhouden. Dat was ook hard nodig. Haar tuin was een jungle geworden, doordat ze de afgelopen tien jaar meer bij de bejaarde bingoclub was geweest dan in haar eigen huis. De bingoclub was failliet gegaan door teveel volle bingokaarten en nu moest mijn grootmoeder haar tijd op een andere manier doorkomen. Waarschijnlijk had ze haar bingovriendinnen wel bij haar thuis uitgenodigd om lekker te roddelen. Ze zouden mijn grootvader met hun luide gepraat en gelach uit zijn slaap houden, die hij hard nodig had, zodat ook dat niet de hele dag kon doorgaan. Mijn grootvader sliep de helft van de dag en de hele nacht. De rest van de tijd besteedde hij in zijn donkere kamer. Vroeger, toen ik hem nog wel eens zag, dacht ik dat hij een vampier was. Alleen ‘s avonds kwam hij uit zijn kamer om te eten, daarna verdween hij er dan weer in. Toen ik een jaar of tien was zag ik dat hij rode lampen in zijn kamer had en dacht ik dat hij daar foto’s ontwikkelde. Pas sinds een jaar weet ik dat hij postzegels verzamelt. Omdat hij bang is dat ultraviolet licht ze beschadigd, heeft hij altijd de gordijnen dicht en werkt hij bijna in het donker. Nu komt hij er nooit meer uit. Waarschijnlijk is hij nog steeds boos op mij. Op 23 februari vorig jaar, ik weet het nog goed, ben ik naar binnen geslopen en heb de gordijnen geopend. Mijn grootvader moest huilen en was niet meer in staat om mij weg te sturen. Dat heeft mijn grootmoeder natuurlijk weer gedaan. Met haar schelle stem joeg ze me weg en de rest van die dag heeft ze me telkens ontweken, wat ik overigens zeer op prijs stelde. Volgens mij heeft ze sindsdien een hekel aan mij en wil me het leven zuur maken. Ze nam dan ook graag het aanbod van mijn moeder, dat ik haar deze vakantie wel kwam helpen met de tuin. Mijn neef zou ook komen helpen, was mijn moeders excuus later, maar ik neem het haar nog steeds kwalijk.
Daar stond ik dan. De eerste trein had ik gemist en nu kwam ik een uur later aan. Ik hoopte op een warme welkomst, wat ik natuurlijk niet kreeg. Toen mijn grootmoeder de deur opende keek ze chagrijnig op haar horloge en liet me duidelijk merken dat ze niet tevreden over mijn komst was. Ik moest maar meteen mijn spullen naar boven brengen naar een Assepoesters uitziend kamertje en meteen beginnen. Het ging vanmiddag regenen en ik moest voor twee werken, aangezien mijn neef niet kon komen. Hij was op een karatekamp, wat pas twee dagen eerder aan hem was medegedeeld. Het stonk in mijn kamer. Ik kleedde me snel om en liep naar beneden. Mijn grootmoeder zat zoals gewoonlijk achter de geraniums de straat te bekijken, die ze waarschijnlijk straks zou verruilen voor en blik op mij werkend in de hitte. Ze kwam naar me toe, liet me zien hoe de tuin eruit moest komen te zien en zei dat ik wel kon beginnen. Gereedschap lag in de schuur en over drie uur konden we eten. Eigenlijk had ik nu al wel zin in een broodje, maar ik durfde niet tegen te sputteren. Toen ik buiten kwam zat mijn grootmoeder al achter het raam. Ik besloot om de hoek te beginnen, zodat mijn grootmoeder mij eerst nog niet kon zien. Haar zure gezicht werd nog zuurder toen ze dat zag en ik kon niet laten even vrolijk naar haar te lachen. De jungle was nog erger dan ik had verwacht. Het gras was een halve meter hoog, de planten stonden er slecht bij en van een pad was niets meer te zien. Ook de schuur moest nodig eens onderhouden worden. Het hout was rot, het gereedschap verroest en verder lag er allemaal rotzooi, wat nodig eens opgeruimd moest worden. Wat potten en flessen stonden op een plank. Toen kreeg ik mijn geniale idee. Op de grond zat een kikker. Hij keek brutaal naar mij. Snel pakte ik een leeg potje van de plank en stopte de kikker erin. Ik begon maar met werken, terwijl ik me verheugde op wat er zou gaan gebeuren. Het eten ‘s avonds smaakte naar karton en ik zei dat ik maar naar bed ging, want ik was nogal moe. Mijn grootmoeder deed geen moeite om haar blijdschap te verbergen, omdat ze nu niet de hele avond met mij opgescheept zou zitten. Ik ging maar snel slapen en zette de wekker om zes uur. Het was alsof het de avond voor pakjesavond was. Al jaren was ik niet meer zo zenuwachtig in slaap gevallen.
Ik werd door de wekker gewekt. Ik deed mijn ochtendgymnastiek, zachtjes zodat mijn grootouders niet wakker werden. Toen liep ik naar beneden en ging zachtjes hun slaapkamer in. Uit mijn zak haalde ik de kikker tevoorschijn, die ik voorzichtig op het dekbed van mijn grootmoeder zette. Het beest bleef gelukkig meteen zitten. Zachtjes deed ik een paar stappen achteruit en bekeek mijn grootmoeder, die nog nietsvermoedend sliep, vanaf een afstand. Ik maakte me gereed en liet een harde boer. Mijn grootmoeder schrok wakker. Een gil. Ze sprong op, waardoor de kikker van het bed viel. Ik pakte hem op en liep naar mijn grootmoeder, die al snel haar zelfbeheersing weer terugkreeg. Ze gebood me weg te gaan en mijn spullen te pakken. Verdere hulp van mij was niet gewenst. Ze liep achter me aan, zorgde dat ik ook daadwerkelijk het huis meteen verliet en smeet de voordeur achter me dicht. De kikker liet ik vrij. Luid kwakend sprong hij weg van blijdschap. Ook ik besloot, dat ik nu maar eens moest gaan. Sloffend liep ik naar het station, weg van mijn grootmoeder, waarvan ik waarschijnlijk nooit meer iets zou horen.