Mijn Verhaal: Dezelfde groene ogen.

[MissyGeduld]

Vandaag ben ik vroeg opgestaan. We gaan naar mijn opa. Hij woont in een huisje op de berg. En je kan zo over de wijde zee kijken. Het huisje is omringd met bomen. Iedere boom is anders. Ander blad, andere kleur. Zelfs elke stam, heeft zijn eigen motief. Opa woont alleen, oma is een paar jaar geleden gestorven. Zomaar, zonder een teken. Ze was nog zo gezond, maar van de een op andere dag, was ze weg. Opa zit er nog steeds heel erg mee. In de hoek van de kamer, staat een tafel. Met foto's van oma, en kaarsjes. Die steekt hij elke avond, voor het slapen gaan aan. Dan bid hij zachtjes, en zoent hij het fototje. Dan gaat hij slapen, met een goed gevoel. Hij is denk ik bang, dat hij oma anders in de steek laat.

Mijn vader en moeder zijn erg opgewonden. We zijn al een hele tijd niet bij opa geweest. Waarom ze zich zo druk maken, begrijp ik ook niet. Mijn zusje van 8 loopt de hele tijd te klieren. Ik heb zin om haar te slaan, maar dan word het alleen maar erger.

Hoofdstuk 1. Opa?
Ik duw mijn tas dicht, en trekt de rits kapot. Ik zucht, en haal al mijn kleren uit de tas. Ik zoek vermoeid een andere, maar kan er geen een vinden. `Mama!` schreeuw ik naar beneden. Vluchtige voetstappen, komen de trap oplopen. `Ja?` zegt mijn moeder hijgend. Ik wijs naar mijn tas `De rits is kapot` mijn moeder zucht. Ze word rood, en haar handen gaan trillen. `Dan moeten we snel een nieuwe vinden` ze loopt naar mijn kast. Ze rukt de deur open, en zoekt verwoed, naar een tas.
Uiteindelijk, komt ze met een plastic tasje aanlopen. `Prop je spullen hier maar in` ik kijk naar het kleine tasje. Maar zonder tegenslag, prop ik mijn kleren er een voor een in. Er past een truitje in, en meer niet. Het tasje scheurt aan de onderkant. Doordat hij veel te vol is. `Mama!` roep ik opnieuw. Ze komt weer de trap opgelopen. Haar voetstappen worden steeds vlugger. `Wat is er nu weer?` vraagt ze een beetje geirriteerd. `Het tasje` ik hou hem voor haar neus. Teminste, het vod was overgebleven is. Mijn moeder word rood, en kijkt op haar horloge. `En we moeten zo weg!` roept ze.
`Ik kan er ook niks aan doen mam` zeg ik. Mijn moeder kijkt me boos aan. `Ja dat weet ik ook wel! Maar we moeten zo weg!` mijn moeder baant rondjes in mijn kamer. Ik word helemaal nerveus van haar. Ik laat me op het bed vallen, en staar naar het plafond. Ik tel de vieze plekjes. `Ik weet wat` mijn moeder staat stil. `Nou?` vraag ik. `We gooien gewoon je kleren los in de auto` mijn moeder pakt mijn kleren. Een paar sokken, vallen van de stapel. Dan loopt ze naar beneden. Gevaarlijk wiebeld ze heen en weer. Ik wacht er gewoon op, voor ze valt. Maar wonder boven wonder, haalt ze de grond. Ik loop achter haar aan, naar de auto. Ik open de achterklep, en mijn moeder, gooit mijn kleren naar binnen. Ze liggen op een hoop. Mijn vader, pakt de koffers. Hij rolt ze achter zich aan, het grindpad op. Het lukt niet, en hij tilt de koffers steunend op. `Pam wat heb je allemaal meegenomen?` vraagt mijn vader. Foute zet, denk ik. Mijn moeder heet Pamela, en ze heeft er een hekel aan om Pam genoemd te worden. `Pamela` verbeter ik mijn vader, voor mijn moeder uitbarst. Mijn zusje zit al mokkig in de auto. Haar kleine worstenarmpjes zijn over elkaar heen geslagen. Haar lip, heeft ze naar buiten geklapt. Echt een pruillip. Ik ga naast haar zitten, op de achterbank. Ik zet mijn gordel vast. En kijk naar mijn zusje. `Zet je nou vast Sandrine` zeg ik. `Shanique, bemoei je er niet mee!` zegt mijn zusje gesmoord. `Ach krijg het heen en weer` mompel ik zachtjes. Mijn zusje kijkt me boos aan. `Jongens, jongens, rustig. Je moeder is al zo hyper. Al moet ik zeggen, dat ik ook niet rustig ben. Hou vandaag is een keertje op.` mijn vader kijkt smekend. `Ja, maar pap zei deed het.` zeg ik. Mijn zusje wil er wat tegen in brengen. `Niet vandaag` zegt mijn vader `Niet vandaag.`

Ik kijk uit het raamp, langzaam draai ik hem naar beneden. Ik laat de wind, met mijn haren spelen. Ik adem diep in, mijn longen vullen zich met koude lucht. Het is schone, frisse lucht. We zijn al een uur onderweg. Het landschap schiet voorbij, en het is erg gevarieerd.
Van vlak, naar heuvels. Van heuvels naar bergen. `Nog even, kijk het dorpje Hydelberg komt eraan. Nog een kilometer` zegt mijn vader. Ik zucht, eindelijk kan ik dan mijn benen strekken. En het belangrijkste natuurlijk, mijn opa zien. Al een paar jaar, zijn voorbij gegaan. En hij is vast verandert, net zoals wij.
Ik stap de auto uit, mijn zusje ook. Haar armpjes zijn nog steeds over elkaar heen geslagen. Ze kijkt venijnig uit haar ogen. Soms kan ze zo irritant zijn. Dit is een voorbeeld. Rustig Shanique, maak geen ruzie. Doe het voor opa, spreek ik tot mezelf. Ik draai me om, en besluit niet meer naar Sandrine te kijken. Mijn vader zet de auto op slot. Ik kijk naar de berg, we moeten een eindje omhoog lopen. Ik zet een stap, en een paar stenen rollen onder mijn voeten weg. Ik glijd bijna uit, maar weet mijn evenwicht te bewaren. Gelukkig, anders was ik gevallen. Ik loop verder, en kijk af en toe naar beneden. Eindelijk ben ik bij mijn opa's huis aangekomen. Wat gek, ik kon me niet voorstellen dat het huis rood was. De bloemen in de tuin, zijn helemaal kaal. En de stelen van de bloemen, zijn geknakt. De aarde is droog. Vroeger zag het hier, heel anders uit. Waren er grote bloemen, en struiken. Het huis, was gewoon wit. Maar nu felrood. Zou opa dat expres gedaan hebben? Ik loop de veranda op, sommige planken zitten vol met gaten, en scheuren. Mijn vinger, gaat naar de bel. Ik druk hem even in, niet te lang, niet te kort. Er word binnen gekucht, en de deurkruk gaat naar beneden. Mijn hart gaat te keer, als ik de man voor mij ziet staan. Grijze haren, gerimpeld gezicht. Maar nog altijd, de glinsterende groenen ogen.


Wat vinden jullie?

[-Melody-]

Vreest niet voor nare reacties mijn geliefde forum-vriend..

* hier spreekt de geest van ffer darling *

[MissyGeduld]

Hey, Darling? Jij hier ook, leuk!
Nog een stuk

Hoofdstuk 2. Groene Ogen.

We lopen de huiskamer in. Mijn moeder met mijn stapel kleren. Mijn vader met de koffers. Ik met een paar boeken. EN mijn zusje, met een pesthumeur.
Mijn opa gaat achterste voren in de stoel zitten. Hij kijkt naar de leuning.
`Hoe gaat het nou met jullie?` vraagt hij met zijn schore stem. `Goed hoor opa` zeg ik. `Maar moet u zich niet omdraaien?` vraag ik zachtjes. Ik laat het lief klinken. Anders beledig ik hem straks. Misschien maak ik hem verlegen door zijn fout. Mijn opa draait zich, sloom om. `Ja. Ik weet het, maar omgedraait zit makkelijker` hij kijkt me aan. De groene ogen, vangen mijn blik. Mijn ouders lopen naar boven, met mijn zusje achter zich aan. `Gaat het goed op school?` vraagt opa. Ik knik. `Ja, hoor opa. Ik mag naar het vwo toe` hij pakt mijn hand beet. `Goed zo meisje. Je moet goed leren voor later. Je moet een toekomst opbouwen, in deze rottige maatschappij` ik vind het fijn, dat hij dit zegt. Ik weet niet waarom, maar het stelt me gerust.
Mijn vader en moeder komen de trap af. Ik hoor het aan hun manier van lopen. Het is hard, en vluchtig. Mijn zusje en ik daarin tegen, lopen heel langzaam en zacht. Zo zie je maar iedereen heeft zijn eigen manier.
`Waar is Sandrine?` vraag ik aan mijn moeder. `Boven, in haar kamer` ik word kwaad. Heeft ze zomaar een kamer uitgezocht! Zonder mij. Straks heeft ze de mooiste kamer. Dat is echt iets voor Sandrine. `Ik ga ook even naar boven` ik loop naar de trap. Mijn hand pakt de eiken leuning vast. Hij voelt glad aan, maar af en toe zit er een slinter in. Ik loop traag en zachtjes de trap op. Zodra ik boven ben, kijk ik mijn ogen uit. Ik kijk naar een grote en lange hal. Aan de zijkant van de muren, zijn allemaal kleine deuren. Het is niet echt een huis, voor lange mensen. Ik open een paar deuren. De badkamer, wc, keuken, hok met handdoeken erin. Totdat ik op een mooie grote deur uitkomt. Hij staat aan het einde van de gang. De klink, is van goud, en glimt in de zon. Ik loop naar de deur, en open hem. De kamer is lichtpaar, en er loopt een roze streep over de muur. Op die roze streep, zijn bloemetjes, in het paars geschildert. Het is een prachtig geheel. Ik kijk naar het bed. Een groot hemelbed, met gordijntjes die je dicht kan schuiven. Hij is roze, van kleur. Ik loop door de kamer. Mijn voetstappen weergalmen. Het is een grote ruimte. Ik kijk uit het raam, hij bedekt een hele wand. Ik kijk zo uit over de zee. Ik zie de hoogte waar we op staan. De zee is wild, en van bovenaf, lijkt hij nog groter. Ik kijk mijn ogen uit, het is hier geweldig. Ik loop naar het hemelbed, en val achterover. Mijn zusje heeft dus niet de mooiste kamer. Ik ben benieuwd waar zij slaapt. Ik kijk naar het sleutelgat, een sleutel. Ik pak hem, en draai de deur op slot. De sleutel stop ik in mijn broekzak. Nou komt Sandrine er echt niet in.


Ik loop verder door de hal. En kom aan het andere uiteinde. Ik open de deur, Sandrine zit op de grond. Ze speelt met een onthoofde barbie, en een naakte ken. Geweldig, hoe ze daar mee omgaat. Ik kijk rond, klein kamertje. Maar wel mooi van kleur. Het is een groot bed. Maar mijn kamer is mooier. `Sandrine, moet je mijn bed zien?` vraag ik lachend. `Ja hoor` ze staat op. Haar kleine hand, pakt de mijne beet. Dit vind ik een geweldig gebaar. Op momenten als deze, zou ik geen ander zusje willen.
We lopen naar mijn kamer, en ik open hem. Ze kijkt met open ogen. `Kon ik hier maar slapen` ze kijkt met een open mond. `Dan kom je toch gewoon hier?` zeg ik tegen Sandrine. `Nee, krijgen we ruzie en dat soort dingen. En ik heb gelijk mijn kamer gekozen, had ik beter moeten kijken.` ze word nog verstandig ook. Sandrine lijkt hier helemaal op te beuren.

[-Melody-]

Ze zijn hier hard, maar rechtvaardig, hoe kom je btw aan de site?

[MissyGeduld]

Uit een van die topics bij het fancy forum, bij jouw topic geloof ik.


Hoofdstuk 3. Eten.

`Sandrine, Shanique!` roept mijn moeder, `We gaan eten!` zegt ze er achter. Ik loop de trap af, Sandrine volgt me. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht. Ze heeft een beige jurk aangedaan, waarom weet ik niet. Ik heb gewoon mijn oude spijkerbroek aan, met een slobbertrui. Ik weet dat het niet staat, maar het zit gewoon zo lekker. We gaan aan tafel zitten. Opa heeft ook een beige broek aan. Hij heeft een mooie geborduurt t-shirt aan. Mijn moeder en vader, zijn helemaal opgetut. Ik snap het niet hoor, iedereen ziet er opeens zo netjes uit. Doen ze dat alleen maar voor opa? Mijn vader schept het eten op. Macaronie met kaas, jammie. Ik lik langs mijn lippen. Ik wacht tot iedereen eten heeft, en neem dan een hap. Wat vreemd, het smaakt zo zoet. Het heeft de smaak van suiker. Ik kijk om me heen, iedereen merkt het. Behalve opa, die eet gewoon door. `Smaakt het niet?` vraagt hij zachtjes. Ik kijk hem aan `Jawel hoor` ik neem een hap. Ik geef een schop tegen mijn zusjes beet. `Eet, doe het voor opa` mompel ik. Ze knikt, en neemt ook een hap. Mijn vader en moeder, doen hetzelfde.
Eindelijk is mijn bord leeg, ik zit vol, en ben misselijk. Er zat gewoon suiker, in de macaronie. Zou opa dat nou lekker vinden? Ik besluit er niet verder over na te denken. `Ik ga even douche` zeg ik, als ik van de tafel wegschuif. Mijn moeder helpt opa met afwassen. Ik loop naar de badkamer. Ik open de deur, en sta in de wc. Ik grinnek, en loop verder. Waar was die badkamer ook al weer? Eindelijk heb ik hem gevonden. Ik kleed me langzaam uit. De kraan zet ik alvast aan. Ik kijk bewondert naar de kamer. Het is betegeld met marmeren steentjes. En daar zitten kleine paarse bloemetjes op. Heel erg mooi. Op de grond, ligt een klein tapijtje ook in het paars. Het vormt een mooi geheel. Ik stap onder de kraan. Het water omringt me, en ik voel de warme stralen op me komen. Ik ga op de grond zitten, en de warmte neemt mij in zich op.
Ik draai de kraan dicht. Een paar waterdruppels kruipen nog uit de gaten. Ze vallen op een plas water, die op de vloer ligt. Ze laten kringetjes achter. Ik pak een handdoek, en droog me af. Dan wikkel ik hem om me heen. Ik loop snel naar mijn kamer. Daar trek ik een jogginpak aan. Mijn sokken, beschermen mijn voeten, tegen de kou, op de trap. Mijn zusje staat nu onder de douche. Ik laat me op bed vallen, en pak de krant. Een artikel valt mij op, ik lees hem aandachtig.

`Maandag 17 augustus 1991.
Die datum zou iedereen onthouden. Op die dag, is het meisje, Serana Waterloo ontvoerd. Iedereen was doodsbang. Waar zou ze zijn, en zou ze nog leven. Die vragen, schoten door iedereen zijn hoofd. De ouders van Serena waren ontroostbaar. Begrijpenlijk natuurlijk. Maar op Dinsdag 18 maart 2003 is het lichaam van Serena gevonden. Vermoord, en gedumpt in het bos......`

Ik stop bij deze zin. Afgrijselijk, welk mens, kan dit nou doen. Iemand zo afmaken, en in het bos gooien. En het lichaam daar gewoon laten liggen. Degene die Serena heeft vermoord, kan verder leven. Maar die ouders.... Ik ril bij die gedachten. Dit is niet goed, om te lezen. Ik ga zo slapen, dan moet ik er de hele tijd aan denken. Ik zucht, en pak een boekje. Al snel, ben ik met mijn gedachten, in de romantiek gezonken.
Er word op mijn deur geklopt. Ik loop naar de deur, en open hem. Niemand te zien, vreemd. Ik pak mijn boek weer, en lees verder. Weer word er geklopt. Ik doe de deur niet open, maar kijk door het sleutelgat. iK zie mijn zusje lachend, naar haar kamer rennen. Ik open de deur woest, en baan me een weg, naar haar toe. `Zo grappig ben je hoor!` schreeuw ik. Mijn zusje kijkt me aan. `Vind ik ook` ze word steeds brutaler! Ik grom, en draai me om. Kwaad loop ik terug naar mijn kamer. Hoe durft ze! Wacht maar ik krijg haar nog wel. Ik ga op bed zitten, en bedenk een naar plan.
Er word op mijn deur geklopt. Ik loop naar de deur, en open hem. Niemand te zien, vreemd. Ik pak mijn boek weer, en lees verder. Weer word er geklopt. Ik doe de deur niet open, maar kijk door het sleutelgat. iK zie mijn zusje lachend, naar haar kamer rennen. Ik open de deur woest, en baan me een weg, naar haar toe. `Zo grappig ben je hoor!` schreeuw ik. Mijn zusje kijkt me aan. `Vind ik ook` ze word steeds brutaler! Ik grom, en draai me om. Kwaad loop ik terug naar mijn kamer. Hoe durft ze! Wacht maar ik krijg haar nog wel. Ik ga op bed zitten, en bedenk een naar plan.

Na een tijdje gezeten te hebben, zijn mijn benen stijf. Ik kijk naar de zee, ik zou natuurlijk even kunnen gaan zwemmen. Misschien bedenk ik dan wel een goed plan. Ik loop naar mijn kast, en zoek mijn bikini. Waar is dat ding gebleven? Hij zou toch niet van de stapel gevallen zijn. Nou kan ik weer niet zwemmen, net zoals de zomer hiervoor! Mijn zusje ging lekker de zee in, en daar zat ik op het strand. Met een korte broek aan, en een topje met helmsteeltjes. Ik had een hele afdruk op mijn lijf. Iedereen lachde me op school uit tijdens gym. Dat was echt vernederend. Ik kijk naar buiten, de zon schijnt fel. Hij brand op mijn gezicht. Ik vloek, en sla met mijn hand op de vensterbank. Tranen schieten in mijn ogen, verdomme!
Mijn zusje staat achter me, ze lacht. Ik pak de zijkant van mijn hand beet. `Dat is niet leuk!` schreeuw ik. Mijn zusje lacht nog harder, ze rolt over de grond. Ik snap het niet, en loop op haar af. Nu ben ik het zat! Ik geef haar een schop. Ze rolt mismakelijk in een balletje. Ze huilt, tranen over haar wangen. Dan staat ze op, en loopt krom mijn kamer uit. `Ik haat je!` weet ze uit te brengen. Dan gaat ze naar beneden, ik hoor haar van de trap af lopen. Ik zucht, en tel `1. 2. 3 Shanique!` en inderdaad ik hoor mijn naam. Mijn moeder komt mijn kamer in stormen. Ze pakt mijn oor beet, en trekt me mee naar beneden. Ze wijst op mijn zusjes buik. Hij begint blauw op te trekken, en er zitten rode vlekken op. Ik kijk met grote ogen, dit was niet mijn bedoeling!
`S-s-s-sorry` stammel ik zachtjes. Mijn zusje kijkt me met grote ogen aan. Ze staan vol met tranen, ik voel een druppel langs mijn wang lopen. Dan ren ik naar boven, en storm mijn kamer in. Tranen druipen langs mijn neus, op mijn kussen. Die krijgt een grote kring, die nattig aanvoelt. Ik blijf maar huilen. Niemand is perfect, maar dat wil ik wel zijn. Ik wil aardig zijn, voor iedereen. Maar wel voor me opkomen. Ik wil gewoon alles kunnen. `Alles` mompel ik, dan vallen mijn ogen dicht. En word het zwart voor mijn ogen.

[duivelaartje]

Leuk! Maar niet echt van een literair hoogstandje, maar dat doet er niet toe. Af en toe schrijf je simpel, een wat "kinderlijke" zinsbouw. Ook gebruik je soms woorden die er niet in passen. Je kan ze wel gebruiken, maar dan in een ander zinsverband. (zal ze er nog wel een keer voor je uithalen als je dat wilt)
Ook zet je soms komma's op een plek waar het niet hoeft. Is makkelijk te veranderen.
En wat meer enters gebruiken, vooral bij dialogen. Je schrijft nogal achter elkaar aan.

Maar verder een leuk verhaal! Wil graag meer lezen.

[MissyGeduld]

Bedankt!

Je kan ze wel gebruiken, maar dan in een ander zinsverband. (zal ze er nog wel een keer voor je uithalen als je dat wilt )

Als je het wil doen graag! Dan kan ik er wat aan doen.

Hoofdstuk 4. Fout, over, uit.

Ik open mijn ogen. Mijn hoofd bonkt, en mijn ogen zien een vaag beeld. Ik knipper even, maar alles blijft wazig. Langzaam kom ik overreind. Ik zie mijn bed, de kamer, het vloerkleed. Alles lijkt zo compleet, alleen ik zelf ben niet compleet. Ik mis een gevoel, wat ik maar niet kan krijgen. Ik wil voldoening in mijn leven. Ik wil iets hebben, om echt alles aan te geven. Iet wat mijn kracht, nodig heeft. Ik wil iemand helpen.
Er word op mijn deur geklopt. Ik mompel wat, en draai me om. Ik trek het stukje van mijn dekbed, ver over me hoofd heen. Het is warm, dus trap ik hem van me af. Het dekbled, ligt nu als een zielig hoopje aan mijn voeteneind. Een zielig hoopje, net zoals ik.
Weer word er op mijn deur geklopt. `Wat?` zeg ik zachtjes, het klinkt boos. De deur word langzaam geopend, het kraakt in zijn schanieren. Ik hoor iemand, die op mij af komt lopen. Een klein handje, pakt mijn gezicht vast. Sandrine. `Shanique. Sorry` als ik niks zeg, hoor ik hoe het kleine meisje een snik uitbrengt. Dan loopt ze weg, en haar voetstapjes stommelen weg, in de gang. Ik voel me nu nog slechter. Ik heb het hart, van een meisje gebroken. Ik heb Sandrine verdrietig gemaakt, ik heb haar pijn gedaan. Ik vraag me af, wat voor een monster ik wel niet ben.
Ik loop zachtjes de trap af. Mijn ochtendjas, sleept achter mij aan. Mijn sloffen, voelen lekker warm aan mijn voeten. Ik loop de woonkamer in, het is nog akelig stil. Mijn blik dwaalt af, naar de klok. Hij hangt ondersteboven aan de muur. Ik draai mijn hoofd 180% en zie de tijd. Negen uur, niks voor mij, zo vroeg opstaan. Maar vandaag staat mijn hoofd er gewoon niet naar. Ik moet bewegen, ik moet mijn spieren gebruiken. Ik word zo stijf, van de hele dag lezen. En ik wil ook wel eens wat anders. Ik ga het straks aan mama vragen. Ik zie de kleine tv staan. Het beeldje is heel erg mini. Ik zoek de afstandsbediening, na lang zoeken, vind ik hem. Hij kraakt onder mijn voeten. Hij ligt op een niet zo'n bruikbare plek. Ik til het tapijt op, en zie de vertrapte afstandsbediening. Ook dat nog, ik zucht. Ik val langs de muur naar beneden. Daar leg ik mijn hoofd, op mijn handen. Alles zit me tegen, echt alles.

Ik voel een vinger, die in mijn schouder prikt. Ik kijk op, en kijk in de groene ogen. Ze zijn helder, en lijken op te glimmen, in het donker. Opa. `Meisje, wat doe je zo vroeg op?` vraagt hij. Opa, komt naast me zitten. Hij buigt moeizaam zijn benen, en ploft op de grond. `Opa, alles zit tegen` antwoord ik stotterend. Hij aait over mijn rug. `Meisje toch, kom vertel het me maar` zegt opa. Ik vertel verder, `Sandrine, gaat me meer irriteren. Ik word minder tevreden over mezelf. En ik zit met school, haal ik wel goede cijfers. Ga ik wel over, dat soort dingen.` ik stop. Opa kijkt me aan `Welkom in het leven meid` zegt hij. Ik moet lachen, opa heeft nog steeds die groene ogen. En zijn goede gevoel voor humor.

`Gaat het al weer beter?` vraagt opa. Ik heb alles verteld, en het lucht heel erg op. Ik kijk op de ondersteboven hangende klok. Twaalf uur. De zon schijnt van onder het gordijn. Het is een fel licht, die door de kamer gaat. Binnen een mum van zijn, is de hele kamer opgelicht met een gele gloed. Het ziet er mooi, en rustig uit. `Ga nog maar even in bed liggen. Je hoeft dan niet te slapen, lees dan gewoon wat` zegt opa. Ik knik, en loop de trap op. Beneden hoor ik opa stommelen. Ik hoor dat hij de tv aanzet. Hij vloekt, en zoekt de afstandsbediening. Als ik weer met opa praat, moet ik hem even het -probleempje- vertellen. Ik denk dat we een nieuwe afstandbediening moeten kopen. Ik lach, opa's gesprek heeft me goed gedaan.
Met een zucht leg ik mijn tijdschrift, op het bureu. Allemaal van de saaie verhalen, en domme vragen. Mijn vriend is vreemdgegaan, wat nu? Dat weet ieder mens toch! Ik word gek van die mensen, die soms van die domme vragen stellen. Als je een goed verstand heb, weet je dat toch wel? Ik stap uit bed, en loop de trap af. Ik hoor zachtjes gesnik, het komt uit de hoek, van oma. Ik zie een gedaante, die op de grond zit geknield. Het steunt met zijn arm tegen de muur. Als ik dichterbij komt, zachtjes lopend op mijn tenen, zie ik dat het opa is. Ik wil naar hem toegaan, en hem troosten. Maar opa draait zich al om. Hij kijkt me aan, zijn ogen staan vol tranen. Die mooie groene ogen.
`Ik mis haar` zegt opa, terwijl hij een traan wegveegt. Ik klop op zijn rug. `Dat snap ik opa. Maar oma heeft het goed in de hemel.` ik weet niet of het zo is. Het helpt wel, opa word kalmer. `Je hebt gelijk` zegt hij. Opa duwt zijn hand, in zijn broekzak. En daar haalt hij een vieze stoffige zakdoek vandaan. Hij brengt hem naar zijn neus. Even is de kamer bedekt met het geluid van snuiten. Ik moet lachen, en opa kijkt me aan. `Ik zie oma nog voor me. Die dag, op de kermis. Ze zocht overal een zakdoek. En toen ze die niet kon vinden, droop het snot langs haar neus, over haar kin. En dan hield ze altijd haar neus op.` opa knikt. `Opa, we moeten denken aan de goede tijden, die we met oma gehad hebben. Denk aan die grappige tijden. Maar vergeet het feit, dat ze die gedachten niet met ons kan delen.` opa lacht. `Je hebt gelijk lieverd, je hebt helemaal gelijk.`

`Laat dat kind, naar buiten gaan. Ze moet niet opgesloten zitten, in dit hol. ` opa's stem slaat over. `Je bent net zoals vroeger. Alleen nog een tikje gekker!` mijn moeder baant zich een weg naar buiten. Een seconde later, valt de deur met een klap dicht. Ik zit op de bank, een staar naar buiten. Ik zie mijn moeder lopen. Haar voeten zet ze kwaad neer op de grond. Op een bankje, verscholen onder de boom, gaat ze zitten. Ik zie een traan in haar gezicht. Ik wil naar haar toe, maar ze lijkt opeens zo ver weg. Vroeger hadden ik en mijn moeder, dezelfde gedachten. Maar nu, lijkt alles zo anders. Ze verandert en ik ook. Terwijl ik helemaal niet wil veranderen. Ik wil gewoon de normale Shanique blijven.

`Kind, ga maar lekker naar buiten. Hier heb je 25 euro. Ga lekker naar het zwembad, en koop een ijsje` ik kijk verwondert naar het geld. Zwemmen wat een goed idee. Ìk zucht `Dat gaat niet opa, ik heb geen badpak` opa lacht. `Hier heb je 20 euro. Op de hoek, aan de overkant is een winkeltje. Daar verkopen ze er vast een` Ik geef opa een kus. Let niet op het geld, en stop het in mijn broekzak. Ik loop naar de deur, en sluit hem achter me. Zodra ik buiten sta, omringt de wind mij. Ik voel hoe hij me meedraagt, naar de winkel. Ik stap naar binnen. Een vrolijk belletje rinkelt. Een jonge vrouw, met een kleurige haarband, verschijnt aan de toonbank. `Kan ik u helpen?` vraagt ze met haar piepende stem. `Ik kijk liever even rond` is mijn antwoord. `Oke` ze verdwijnt weer.
Mijn ogen worden groter. Ze hebben veel mooie badpakken, ik kan bijna niet kiezen. Mijn keuze valt op een blauw badpak, met knalgele bloemen erop. Ik loop naar de toonbank, `Mevrouw?` geen geluid. Ik kijk naar het knopje dat in het witte hout zit. Ik glijd er met mijn vinger over heen, het voelt koud aan. Ik ben nieuwsgierig en druk er op. De winkel word vervuld met een akelig geluid.
Het akelige geluid, lijkt op het gekraak van botten. Ik moet er van rillen, en de winkel lijkt opeens zo donker. De vrouw komt naar de toonbank, haar haren staan overreind. Ik kijk om me heen, ben ik wel in dezelfde winkel? `Deze wil ik graag kopen` ik leg de bikini op de toonbank. `Is goed` zegt de vrouw met een hese stem. Ze rekent hem af, en ik geef haar het geld. Dan loop ik naar buiten. Het plastic tasje zweeft mee in de wind. Ik ga naar huis, en trek de bikini aan. Ik laat hem aan opa zien, en hij fluit. `Mooi hoor` ik doe me kleren, erover heen aan. Dan stap ik de deur uit. Buiten kijk ik naar de gammelen fiets. Daar moet ik het maar even mee doen. Ik ga op de fiets zitten, en trap. Hij kraakt heel erg, maar ik haal -wonder boven wonder- het zwembad. Ik loop naar binnen, en reken af bij de toonbank. Best wel duur 15 euro, maar dan wel de hele dag zwemmen. Vol goede moed, loop ik naar de hokjes. Daar trek ik me kleren uit. Ik kijk naar mezelf, mooie bikini, bruin buikje. Ik zie er best goed uit. Ik stap het hokje uit, en stop mijn spullen in een kluisje. Nummer 8, mijn geluksgetal. Bof ik even. Met een grote glimlach op mijn gezicht, loop ik naar de douches. Ik stap onder een kraan, en het ijskoude water stroomt over me heen. Rillend stap ik eronder vandaan, wat koud! Ik kijk naar het grote zwembad. Het water klots wild heen en weer, en veel water loopt over de rand. Ik loop naar het trapje, en zet een stap in het water. Mijn voet word opgenomen, door de kou. Met een duik spring ik het zwembad in. Het is even wennen, maar een tijdje later, is mijn lichaam aan de kou gewend.

duivelaartje schreef op 19-06-2004 @ 17:08 :
Leuk! Maar niet echt van een literair hoogstandje, maar dat doet er niet toe. Af en toe schrijf je simpel, een wat "kinderlijke" zinsbouw. Ook gebruik je soms woorden die er niet in passen. Je kan ze wel gebruiken, maar dan in een ander zinsverband. (zal ze er nog wel een keer voor je uithalen als je dat wilt)
Ook zet je soms komma's op een plek waar het niet hoeft. Is makkelijk te veranderen.
En wat meer enters gebruiken, vooral bij dialogen. Je schrijft nogal achter elkaar aan.

Maar verder een leuk verhaal! Wil graag meer lezen.

Daarbij, het eerste stukje > zoveel korte zinnen hoeven niet


Grim

[duivelaartje]

Ha leuk! Die andere foutjes haal ik er een andere keer uit, maar van dit stuk zijn me deze opgevallen: (Ook nog wat vergeten hoofdletters, maar die heb ik niet gequote)

Iet wat mijn kracht, nodig heeft.

"Iets"

Een klein handje, pakt mijn gezicht vast.

Geen komma

Dan loopt ze weg, en haar voetstapjes stommelen weg, in de gang

Komma's weg

Mijn ochtendjas, sleept achter mij aan. Mijn sloffen, voelen lekker warm aan mijn voeten.

Komma's weg

Het beeldje is heel erg mini.

Je kan beter neerzetten: "Het beeld is erg klein". Staat mooier.

Binnen een mum van zijn, is de hele kamer opgelicht met een gele gloed.

Zijn=tijd
Geen komma

Opa duwt zijn hand, in zijn broekzak.

Geen komma

Even is de kamer bedekt met het geluid van snuiten. Ik moet lachen, en opa kijkt me aan.

Bedekt met het geluid? "Even is de kamer gevuld met het geluid van snuiten" lijkt me mooier staan.

Vervolg graag!

`Ja, maar pap zei deed het.` zeg ik
zij

[Astuanax]

Leuk verhaal! Je stijl is iets minder maar het is nog wel te lezen
Ik heb altijd het gevoel dat er spoken in dat huis zitten maar ik weet niet waarom, iedere keer denk ik: ja nu komen de spoken maar dan blijkt even later dat het een zusje ofzo is, heel raar gevoel