Supernovazusje

[Porcelain]

Supernovazusje

Daar valt een ster, zei jij verbaasd.
We zaten in de vensterbank, we rilden,
maar het was niet koud.
Jij deed een wens, ik lachte zacht,
geen ster sierde de stille nacht,
het was alleen een vliegtuiglicht.

En als ik nu zou doodgaan en
een ziel zou zijn
zou ik spontaan -
zou ik dat vliegtuig nemen,
met mijn wangen op de vleugels
liggen en naar hemelbergen vliegen
waar ik elke boom zou kennen
want ik had alles zelf bedacht.

Jij zou een beetje huilen,
tot je plotseling hoorde zingen:
het broze blazen van de wind.
En dan wenste je dat ooit die ster
ook jou zou komen dansen.

- En dan lachte ik zacht

want als sterren konden twisten
waren je muiltjes te vergankelijk,
en de melkweg niet gezellig.

[Reynaert]

Als ik je titel lees moet ik elke keer denken aan het woord 'superzusje', en dan zie ik haar al vliegen met een rode cape om... Maar goed, daar gaat je gedicht niet over.

Je schetst een heel fijn beeld, zitten in de vensterbank met je zusje en kijken naar de hemel. Ook mooi hoe je met een omweg de bewondering beschrijft: "we rilden//maar het was niet koud." En dat ontkracht je vervolgens onmiddelijk door te stellen dat het geen vallende ster is, maar een vliegtuig. De beelden zijn opzich echt heel sterk, maar ik merk dat je moeite hebt om precies de juiste woorden te vinden voor wat je wil zeggen. Je hebt het bijvoorbeeld over de stille nacht, terwijl ik dat beeld al had door de dingen die je daarvoor had aangehaald. Je zou best op een andere manier kunnen aangeven dat het een stille nacht was, subtieler misschien. Verder vind ik de drie regels met komma's erachter in strofe 2 houterig overkomen. Ik snap dat het je bedoeling was om in deze regels een soort vertraging in te lassen, een twijfel, je beeld als het ware het zoeken naar de juiste woorden uit door de herhaling van 'zou ik', maar ik denk dat je die komma's niet nodig hebt. Een streepje in plaats van een komma na "zou ik spontaan," zou al helpen, denk ik. Dan is die aarzeling nog steeds aanwezig.

hoorde blazen
broze zangen van de wind.

Ik snap niet goed waarom je voor deze woordvolgorde gekozen hebt.

tot je het plotseling hoorde: blazende
broze zangen van de wind.

...kan toch ook? Het staat nu wat te gemaakt naar mijn smaak. Datzelfde probleem heb ik met de zin "ook jou zou komen dansen." Iemand dansen vind ik in deze context niet heel erg gepast, omdat je heel erg gemakkelijk het woord 'met' kan invoegen, nu lijkt het net alsof je dat hebt weggelaten alleen omdat het wat beter staat. Het rammelt meteen aan het alarm van je taalgevoel als je het leest zoals het er nu staat. Verder snap ik het einde niet helemaal: als sterren konden twisten, was de melkweg toch juist wel gezellig? Het einde loopt ook niet helemaal lekker, de laatste regel is denk ik niet de optimale afsluiter. Niet dat het persé moet rijmen, maar het zou fijn zijn als die regel het hele gedicht wat meer afsluit, snap je?

Nou goed, afgezien hiervan vind ik het een heel fijn gedicht. Het is net alsof ik er zelf bij was, dat heb je in ieder geval al bereikt dus. Hier en daar nog wat bijschaven en dan heb je een heel erg mooi gedicht.
Oh, en een heel grote pluim omdat je weer eens wat geplaatst hebt. Ga zo door!

[Porcelain]

Dankje! Kan ik wat mee. Die komma's heb ik nagelezen en direct veranderd (er stond dus een komma na 'zijn' en 'spontaan', even voor de duidelijkheid), want ik vind dat je gelijk hebt en dat het zo eigenlijk rustiger klinkt dan met komma's.

De stukken die je eruitpikt omdat iets je er niet aan zint zijn de stukken waar ik het langst over na hebt gedacht. Ik heb iets in mijn hoofd waar ik iets mee wil, maar inderdaad, daar kan ik dan zo moeilijk woorden voor vinden. Het einde bijvoorbeeld, ik weet precies wat ik wil omschrijven,

Spoiler

namelijk dat ze zo lief is dat de sterren ombeurt met haar zouden willen twisten maar dat haar schoenen dat stuk zouden gaan en de sterren bovendien twist (vandaar dus) zouden krijgen om wie er met haar mocht dansen

maar het lukt gewoon niet goed in zo weinig zinnen en als het er meer worden vind ik het ook weer zonde (ik zou meer moeten schrijven om dat te leren).

Over dat andere stukje, voor het ritme zou ik kiezen voor iets als:
'tot je plotseling hoorde zingen:
het broze blazen van de wind'
klinkt dat beter? Ik had die zin zelf dus ook anders geschreven dan jij hem las: je hoort iets blazen, het is de wind. Dus niet: je hoort blazen de wind. Als ik hem zo lees rammelt mijn taalgevoel ook, dus die zin moet wel veranderd.
'jou zou komen dansen'. Er stond eerst 'jou zou komen zwieren', vind je dat logischer klinken? Ik heb er geen 'met' voor gezet omdat ik het niet lekker vind lezen eigenlijk.

[Reynaert]

De stukken die (...) dat te leren).

Ik denk inderdaad dat het een kwestie van ervaring is. Hoe meer je schrijft hoe makkelijker je de juiste woorden bij elke situatie vindt. Het dubbelzinnige van 'twist' sprong er voor mij nog niet uit. Ik zou wel suggesties kunnen doen, maar het blijft jouw gedicht en anders ga ik er vast teveel aan sleutelen.

Over dat andere (...) vind lezen eigenlijk.

tot je plotseling het broze
blazen van de wind hoorde zingen

Dat lijkt me de meest natuurlijke vorm, maar zoals het er nu staat kan het opzich ook wel. Het blijft een beetje krom en 'gemaakt' omdat je er duidelijk aan kan aflezen dat je met de woordvolgorde husselt om bepaalde woorden bij elkaar te krijgen. Oh en 'Jou zou komen zwieren' vind ik iets leuker, maar zelf heb ik eigenlijk geen problemen met 'met'.

[CSN]

Ik wil allereerst even zeggen dat ik gisteren nog toevallig echt de hele dag heb lopen piekeren over hoe zo'n bijna ontploffende ster ook alweer heet dus thank you very much voor het antwoord.

Eigenlijk heeft Reynaert alle de dingen die naar mijn mening niet mooi klonken er al uit gehaald, zoals dat dansen. Ik weet dat je het niet zo hebt bedoeld, maar nu klinkt het zo geforceerd poëtisch, zoals wanneer je 'zomeren' als werkwoord gebruikt of 'vlinderen'. Ik denk dat op het moment dat je zinnen hebt gemaakt die voor je gevoel net niet helemaal kloppen, je soms gewoon een aantal van die zinnen helemaal moet schrappen. Ik snap dat bepaalde ideeën zo verloren kunnen gaan, maar ehm, vergelijk het met struiken die je kort moet houden om ze uiteindelijk te laten bloeien? In elk geval, het komt af en toe inderdaad een beetje over alsof er teveel woorden staan die net naast de bedoelde inhoud zitten.

Maar verder schep je hele mooie beelden, ik hou van de ruimte en sterren en zussen. De tweede strofe raakt me echt en de toon is mooi kalm. Ik zou het gedicht even een paar weken laten liggen (ondertussen veel andere dingen schrijven en posten har har) en dan de puntjes op de i zetten.