[Verhaal] Ze heet Anna

Alle overeenkomsten met echt bestaande personen berusten op de aanwezigheid ervan.

Ze heet Anna

Op een dag besloot ik naar school te gaan, een besluit dat op zich niet bijzonder is, maar ik had het niet moeten doen. “Ga hier weg!” had mijn klasgenoot Anna mij toegebeten, maar ik bleef. Geloof me, luister altijd naar Anna ook al klinkt het vergezocht wat ze zegt; zij is alwetend. Met zulke mensen moet je zeker wel oppassen, dat zal ik niet ontkennen, maar alsjeblieft, geef gehoor aan hun voorspellingen, dit zal je veel narigheid besparen!
Toen ze dat had gezegd liep ik gewoon de klas in, mijn wenkbrauwen optrekkend en ging zitten. Omdat ik geen zin had mijn tas te pakken kreeg ik de ingeving met een grijns naar Anna te staren. Haar ogen stonden paniekerig en probeerden me weg te jagen. Ik haalde mijn schouders op en zei tegen mijn buurman: “O mijn goeie god, waar is zij in hemelsnaam mee bezig?” Hij wist het ook niet.
Ik besloot verder aan niemand aandacht te besteden en luisterde muziek, dromerige muziek van Moby. Ik sloot mijn ogen, zodat ik geen blikken kon opvangen die mijn rust zouden verstoren. Een kort moment waande ik mij 100% gelukkig. Mijn geluk bestond uit het vergeten van alle werkelijkheid. De geluiden van pratende leerlingen om mij heen werden weggevaagd door de volle muziek die mijn oren in werd gepompt en door mijn ogen dicht te doen hoefde ik niet te kijken naar het lege schrift op mijn tafel of naar wat de mensen om mij heen deden. Er was niets meer en dat voelde aangenaam. Misschien is dat wel de reden dat mensen zich aangetrokken voelen door de dood.
“Waar luister jij naar?” De schelle stem van Anna klinkt dwars door de muziek heen. Enkele seconden doe ik alsof ik niets heb gehoord, dan open ik mijn ogen en zeg geïrriteerd: “Ik luister naar Moby.” “Zeker weer van die rare muziek.”
“Nee. Luister maar gewoon.” Ik heb er weinig vertrouwen in, maar misschien dat ze het begrijpt. Ze doet de oortjes in en staart een seconde of vijf uitdrukkingsloos voor zich uit. Dan verbergt ze in een felle beweging haar gezicht in haar handen. “Ga weg!” gilt ze. Ze slaat haar hoofd tegen de tafel, met forse klappen. Haar handen zijn nu tegen haar oren geklemd. “Ze zitten me achterna! Ze willen mijn geest vangen! Red me. HELP!” Ze rukt de mp3-speler uit haar oren en smijt hem tegen het bord. Ze hijgt. “Ik stik zo nog eens, werkelijk! Die muziek wil rare dingen met me doen; voor je het weet laten ze me kikkergeluiden maken. Ik word gehypnotiseerd!” Op dat moment ging de bel. “Dat mens is gek” zei ik tegen mijn buurman. Hij was het ermee eens.
Mijn mp3-speler was gelukkig ongedeerd dus ik had – wederom gelukkig – geen reden meer om nog contact met haar te zoeken.
Ik liep naar mijn kluisje om mijn wiskundeboeken te pakken. Terwijl ik mijn sleutel zocht in mijn broekzakken, zag ik Anne vanuit mijn ooghoeken staan. Ik draaide me om. Met ogen vol van verbazing keek ze me aan.
“Wat doe jij nu hier?” Ik reageerde niet en pakte mijn boeken uit de kluis. Zonder ze eerst in mijn tas te doen liep ik naar de les. “Kom je naast me zitten?” vraagt Anna. “Je gewoonlijke buurman kan best een les zonder jou.” “Maar ik niet zonder hem.” “Als gangster moet je af en toe ook naast meisjes zitten, M.” “Ik ben geen gangster.” “Maar je draagt toch een roze polo?” “Had jij gisteren niet besloten me te negeren?” “O ja. Ik ben heel boos op jou weet je dat?” Ik besluit haar flesje water te pakken en rustig weg te lopen. “Ik hou van mijn water, geef terug!” Ze likt zachtjes aan haar dop om vervolgens een klein slokje uit de fles te nemen. Anna`s onbeantwoorde liefde richt zich blijkbaar op haar flesje. Je moet toch wat, denk ik dan maar. Ze kan in ieder geval van kleine dingen houden en dat is belangrijk voor het levensgeluk.
Ik zie dat mijn buurman en Anna het spel RPS-25* doen. “Vrouw!” zegt Anna. “Schaar!” zegt mijn buurman. “Dan win ik, de vrouw is superieur!” “Nee, want de schaar steekt je, Anna. Mik die schaar!” Mijn buurman pakt de schaar uit zijn etui en haalt enkele keren kort en fel uit in zijn eigen hand. “Zie je al dat bloed? Probeer jij maar eens een schaar te laten bloeden! Ik ben de echte gothic!” Het bloed stroomt werkelijk zijn hand uit alsof er een fontein is aangezet, alsof er een gat geboord is in een waterleidingsbuis, alsof er een schaar in een hand is gestoken, alsof een vulkaan een uitbarsting heeft, alsof er een olifant aan het wateren is, alsof hij een tuinslang in zijn hand heeft, maar dat alles, dat eindeloze spuiten van die bloedrode vloeistof lijkt mijn buurman niet te deren. “Anna, je moet nodig wat meer make-up op doen. Dat doen alle meisjes, hoor.” Met liefdevolle bewegingen streelt hij met zijn bebloede hand Anna`s wangen. “Zo, meisje, dat is al beter, meisje. Vandaag is rood de kleur van mijn handen en die van jouw wangen. Wat willen we nog meer?” “Je hebt gelijk! Nu horen we echt bij elkaar; niemand kan tussen ons in komen, wij zijn rood, wij zijn één.” “Nou jongens, hier bloeit iets moois op!” zeg ik grijnzend.
Als de bel is gegaan en ik naar de aula wil om wat te drinken te halen, zie ik mijn zusje Els huilend voor de spiegel staan in de wc. “Je moet ook niet in de spiegel kijken!” zeg ik. Even lacht ze, maar dan zegt ze “Wie is dat enge meisje van net? Ze zegt dat ze bij jou in de klas zit en ze heeft een beugel.” “Het zou toch niet Anna zijn, wat heeft ze gedaan?” “Ze zag mij staan en riep: ‘Het is het zusje van M, niet te geloven! Het is Els!’ Toen schreeuwde ze me zo heel hard in mijn oor en haar gezicht zat onder het bloed. Je hebt monsters in je klas, M, je hebt monsters!” “Nee hoor, dat mens is gek.” Mijn buurman, die er inmiddels bij was gaan staan, was het er mee eens. “Wat kom jij hier eigenlijk doen?” vraag ik. “Mijn handen wassen, anders zien ze me nog aan voor een monster, ik lijk op een monster met dat bloed aan mijn handen.” “Je bent toch ook een monster, jij rode buurman van M?” Het was Anna die dit zei, ze was bij ons komen staan.
“Jazeker, ik ben een monster,” zei mijn buurman. “Ik ben een bloeddorstig moordend monster en ik zal dat nu aantonen.” “Moeten we nu gaan lachen of wat?” vroeg ik. “Huilie! Huilie! Ga maar huilie!” Met zijn zojuist gewassen linkerhand pakte hij uit zijn broekzak een mes. Met zijn andere hand pakte hij uit zijn onderbroek een mes. Twee handen, twee messen. Hij liep naar Anna toe, die inmiddels was weggelopen. Mijn buurman liep achter haar aan en totaal onverwacht stak hij met zijn linkermes in haar linkerzij. Tegelijkertijd en daardoor net zo onverwacht dreef hij het andere mes met zijn rechterhand in haar rechterzij. “Dat kietelt, hè Anna? Dat kietelt! Mijn droom om je binnenste te voelen is hierbij uitgekomen. Kietelt het?” En weer spoot er bloed in het rond, precies zo als ik het eerder heb beschreven. Anna schreeuwde niet, ze zei alleen “Vaarwel. Schrijf over mij. Wie beschreven is, blijft. Laat mij blijven op papier, M.” “t Is me wat hè,” zei mijn buurman. “Ja”, zei ik.
Ik had niet naar school moeten gaan vandaag, dat is wel duidelijk geworden door deze vertelling, niet waar? Anna had gelijk, Anna heeft zo vaak gelijk gehad. Het was een slechte dag. Maar morgen is er weer een dag, een dag met goud in haar mond. Morgen word ik rijk.

* RPS-25: Steen, papier, schaar met 25 gebaren. Zie ook www.rps25.com

Ghe.

[Vogelvrij]

Ik heb het niet gelezen, maar ik vind dat je titel teveel lijkt op het geweldige boek "We noemen haar Anna", dus nu vind ik dat Anna anders moet heten.

Vogelvrij schreef op 27-10-2006 @ 10:25 :
Ik heb het niet gelezen, maar ik vind dat je titel teveel lijkt op het geweldige boek "We noemen haar Anna", dus nu vind ik dat Anna anders moet heten.

Dan heb je geluk. Ik moet meteen aan een boot denken

en

O_o

[homehapero]

uuuhhm oke?

is dit op ware fieten gebaseerd? lijkt wel als je je naam afkort..
je verhaal geeft me een beetje de kriebels

[Broeder]

Maak er een dialoog van. Niet dat het verhaal daar beter van wordt, maar wel leesbaarder en dat is tenminste iets.

Ik vind het echt tof, ondanks de beroerde opmaak.

Begin elke uitspraak op een nieuwe regel ofzo, dan ziet het er al beter uit.

[Anki]

hahahahh okeeee..
Ben ik blij dat ik niet op zo'n school zit

homehapero schreef op 27-10-2006 @ 17:13 :
uuuhhm oke?

is dit op ware fieten gebaseerd? lijkt wel als je je naam afkort..
je verhaal geeft me een beetje de kriebels

Vrijwel alles wat in het verhaal gebeurd, is geïnspireerd op werkelijk gebeurde dingen, de persoon Anna wil echter niet met haar echte naam in het verhaal dus ik weet niet of ik nog uitgebreid ga vertellen waar alles vandaan komt.
Nee ik heb geen moorden meegemaakt, dit is gewoon een doorgeslagen interpretatie van afwijkend gedrag van nabije personen.

En dat naam afkorten, dat is zomaar.

[Roosje]

Moby is gaaf, maar ik ben na anderhalve alinea al opgehouden omdat het me niet boeide. Wat wil je eigenlijk bereiken met dit verhaal?

Vogelvrij schreef op 27-10-2006 @ 10:25 :
Ik heb het niet gelezen, maar ik vind dat je titel teveel lijkt op het geweldige boek "We noemen haar Anna", dus nu vind ik dat Anna anders moet heten.

Offtopic: Niet "We noemen hem Anna"?

[Vogelvrij]

Leonoor schreef op 29-10-2006 @ 14:44 :
Offtopic: Niet "We noemen hem Anna"?

Jawel dus

Vogelvrij schreef op 29-10-2006 @ 14:50 :
Jawel dus

Daarom.

[Maresa]

Waar slaat dit op? Niet onvriendelijk bedoeld. Ik snap niet wat het doel is van dit stuk. Er lijkt geen begin of einde aan te zitten; het lijkt onaf. Ga je er verder mee of is dit het?

Overigens vind ik het verhaal niet zo erg leesbaar. Wat al is genoemd: de opmaak. Zet de dialogen bijvoorbeeld onder elkaar of maak duidelijk wie wat zegt.

Toen ze dat had gezegd liep ik gewoon de klas in, mijn wenkbrauwen optrekkend en ging zitten.

Deze zin klopt niet.

Maresa schreef op 30-10-2006 @ 11:24 :
Waar slaat dit op? Niet onvriendelijk bedoeld. Ik snap niet wat het doel is van dit stuk. Er lijkt geen begin of einde aan te zitten; het lijkt onaf. Ga je er verder mee of is dit het?

Overigens vind ik het verhaal niet zo erg leesbaar. Wat al is genoemd: de opmaak. Zet de dialogen bijvoorbeeld onder elkaar of maak duidelijk wie wat zegt.



Deze zin klopt niet.

Natuurlijk is het af. Anna is dood O_o.

En die opmaak. Zijn jullie te dom om uit de context meteen te halen wie wat zegt? Maargoed dat heb ik vaker gehoord dus dat zal ik voortaan anders doen.

[Maresa]

Niet te dom, zeker niet. In verhalen hoort het echter duidelijk te zijn.

'Natuurlijk is het af' vind ik niet zo natuurlijk. Op mij komt het nu over alsof Anna uit het niets is vermoord. Zomaar. Midden in een school.

En ik zit met een heleboel onbeantwoorde vragen.