Op het verlaten strand stond 1 witte plastic tuinstoel.
Het was half elf ’s avonds, de lucht onbewolkt en bezaaid met sterren boven zee.
De maan, bijna vol, gaf het strand een schemering die een warm, huiskamerachtig gevoel gaf.
De man was eerst van plan, staande aan de vloedlijn, te gaan mediteren op het geluid van de brekende golven.
Maar die witte stoel stond daar niet toevallig, meende hij…..
Dus nam hij, in zijn winterjas (de nachten kunnen in Portugal toch nog behoorlijk koud zijn om deze tijd van het jaar), plaats op de stoel en grinnikte in zichzelf:
Wat moet het vanaf de boulevard een koddig gezicht zijn, zo’n oudere heer in winterjas op een tuinstoel, ’s avonds laat aan een verlaten strand.
Toen hij plaats nam zakten de 4 poten van de stoel, vanwege zijn overgewicht, een eind in het zand.
Hij begon met mediteren.
Rustig ademhalen op de aankomende en terugtrekkende beweging van de golven.
Als de golven zich opbouwden, ineenstortten en uitstroomden over het zand ademde hij in, als de golven zich terugtrokken ademde hij uit.
Eerst met dichte ogen om zich niet teveel door alles om hem heen af te laten leiden, later met open ogen die echter daarna weer steeds vaker dichtvielen naarmate hij zich door het sonore, bruisende geluid van de zee meer ontspannen en slaperiger voelde worden.
Toen hij later wakker werd voelde zijn zitvlak koud en nat aan.
De witte stoel werd tot aan de zitting overspoelt door de golven.
Hij grinnikte wederom:
Dat moet pas echt een koddig gezicht zijn vanaf de boulevard!
__________________
*ONKRUID VERGAAT NIET* *Doc is de meest drinkende forumbaas* *ik slaap in hetzelfde bed als Iotje* *ik= wanabe WC-ontstopper*
|