Mijn horror vakantie.

[DarkCat]

Ik heb al eerder stukjes gepost over dingen die eventueel 'shockerend' kunnen zijn, maar dan onder een andere naam. Nu toch maar onder mijn eigen naam, dat is wel zo eerlijk. Ik kan niet aansprakelijk worden gesteld voor de eventuele gevolgen..
Mijn verhaal zal waarschijnlijk niet bepaald chronologisch zijn omdat ik me grote delen niet meer herinner, het is een groot zwart gat waar ik nu in aan het graven ben. Sorry dat het lang word, maar t moet gewoon..

Mijn verhaal begint in juli 1999. Ik was 15 en net van school geschopt. Ik dronk, blowde en rookte teveel en experimenteerde ook met andere drugs. Ik had een fout crimineel vriendje. Mijn toekomst was in zekere mate erg onzeker. Ik zou met mijn ouders op vakantie gaan, terwijl ik een enorm slechte verstandhouding met ze had.
De dag dat we weg gingen herinner ik me nog heel goed. Het was zonnig, de kleuren deden pijn aan mijn ogen en ik voelde me onbehagelijk. Ik pakte mijn koffertje op goed geluk. Mijn moeder hield een hele lijst bij met wat ze mee moest nemen. In de trein naar de stad die ik tot op de dag vandaag met heel mijn hart haat, reisde ik achteruit. Dat is bij mij altijd een slecht teken. Ik wil namelijk altijd perse vooruit reizen. Achteruit betekent bij mij dat ik terug wil naar waar ik vandaan kom en mijn rug keer naar waar ik heen ga. Die zomer deed ik dat, terwijl ik nog niet kon weten wat er komen zou.
Aangekomen in Shit Town, zoals ik deze stad die vakantie genoemd heb en nu nog noem, leek alles om me heen zwart te zijn. Ik voelde me niet thuis. Overal mooie meisjes, en ik, met zwarte kringen onder mijn ogen. Ik heb niet meer gerookt die vakantie.
Het hotel zat in de achterbuurt van de stad. Naast mijn hotelkamer hing het uithangbord van een stripclub. Ik miste mijn vrienden, ging de tweede dag al meteen vrolijke kaartjes kopen met een vrolijke tekst, die stiekem neerkwam op: het is vreselijk hier, ik ben bang, kom me godverdomme ophalen. Ik wist niet waarvoor ik bang was. Mijn kamer hield ik angstvallig schoon en opgeruimd. Ik had extreem weinig spullen meegenomen sowieso. Ik sloeg om in een netjes, piekfijn opgemaakt en sexy gekleed meisje. Ondertussen jatte ik wel alle hotelzeepjes en sjampooflesjes die ik tegen kwam. Aan het einde van de vakantie had ik een albert heijn tas vol.
Overdag tekende ik aan mijn bureau in een schriftje, mijn vakantie logboek. Alleen de leuke dingen kwamen erin te staan. Ik heb dat boekje nog. Als ik het lees, ben ik standaard drie dagen ziek. Er staat niks ergs in, maar ik lees tussen de regels door. Slapen kon ik niet. In dat hotelbed heb ik de meest erge nachtmerries gehad. De wereld verging, ik ging dood, etc. Ik sliep maar twee uur per nacht en presteerde het alsnog om te dromen. Om 9 uur stond ik elke dag op om gratis ontbijt te jatten beneden in het hotel. Ik ging ermee naar boven en ging weer een uurtje slapen of tekenen, douchen of buiten wandelen. Ik was doodsbang om buiten te wandelen. Ik was moederziel alleen met twee ouders waarmee ik de eerste helft van de vakantie hoogstens drie woorden gewisseld heb. Smiddags dronk ik mijn ontbijt weg met een halve fles pisang ambon of iets anders zwaar alcoholisch. Savonds ging ik vervolgens naar de dichtstbijzijnde kroeg om nog meer te drinken. Ik had alle voor mij noodzakelijke winkels in de buurt al gevonden: supermarkt, slijterij, kroeg.
Het onheil begon savonds op weg naar de kroeg. Een vieze man greep me beet en vroeg me in gebrekkig frans hoeveel ik kostte. Ik werd kwaad op hem en ging terug naar mijn hotel. Ik glipte uit mijn sexy zomerjurkje en trok mn oude flodderbroek aan. Onderweg terug naar de kroeg voelde ik al die hoerelopers naar me kijken. Hun ogen leken de ogen van beesten. Ik was bang.
Het onheil kan nooit lang wegblijven. De dag erna (ongeveer) wou ik boodschappen gaan doen. Drank en eten, as usual. Onderweg zag ik verderop op het trottoir twee mensen. Eentje lag op ge grond, de ander was hysterisch. Een blik naar de man op de grond was genoeg, hij was dood.. de vrouw probeerde hem overeind te krijgen en het was een afschuwelijk gezicht. Niemand keek naar ze om. Het waren junkies. Ik had ze eerder nog in het winkelcentrum gezien. Ik ben waarschijnlijk eten gaan halen of gaan wandelen, in ieder geval kwam ik een moment later weer terug naar het hotel en zag daar een lijkwagen of een ambulance staan en een brancard-iets met een wit doek over een lichaam. Mijn vermoeden was bevestigd.
Direct de dag erop kwam ik weer terug van boodschappen doen toen er vlak voor het hotel een brommer onder een busje reed. De bestuurder werd letterlijk overreden. Ik voelde niets. Ik bleef staan, als een echte ramptoerist, om vervolgens weer te zien dat de man dood was. Ik ging naar binnen. Die avond heb ik me strontlazeres gezopen in de kroeg aan de overkant, en leerde een groepje portugese jongens kennen. Ik genoot van de aandacht, kreeg gratis bier en had lol. Sommigen spraken engels, anderen frans, anderen duits. Portugees kon ik niet. Uiteindelijk kwam ik in gesprek met de duits-sprekende jongen (hij is later een van de redenen geweest dat ik geen duits in mijn pakket wou). We hadden het over de meest uiteenlopende boeiende onderwerpen. Muziek, politiek, liefde. Voor hoever we elkaar verstonden. Ik ging weer naar huis laat in de nacht, na opnieuw afgesproken te hebben. Ik voelde me eindelijk niet meer zo alleen. Ik miste mijn vriendje thuis, aan de andere kant zei mijn voorgevoel dat ik dat vooral niet moest doen. Achteraf bleek waarom. Die middag erna heb ik mijn koffers gepakt. Na een heftige ruzie met mijn ouders en mijn opgekropte angst en de dingen die ik gezien had wou ik weg. Na een half uur janken kwam ik tot de conclusie dat ik niet ver zou komen zonder al te veel geld en dat als 15 jarig meisje alleen terug reizen naar mijn eigen land ook gevaarlijk kon zijn. Ik bleef. Over alle dingen die ik net noemde, stond niks in mijn dagboekje.
Die avond zou de avond van de hel zijn. Ik wist dat niet. Ik ging naar de kroeg en de jongen was er weer. (Ik heb nu de neiging om te stoppen met schrijven maar ik zal het wel inkorten ik trek dit niet) Hij gaf me bier, liet me de stad zien, kocht eten voor me, was lief. Eenmaal aangeschoten terug in de kroeg wou hij me de bovenverdieping laten zien. In de heilige overtuiging dat daar nog meer kroeg zat, ging ik mee. Niets was minder waar. Boven was zijn appartement, een ranzig kamertje met een uitzicht over Shit Town. Nog voor ik dingen kon vragen deed hij de deur op slot. Ik vroeg waarom. Hij zei dat anders mensen ons gingen storen. Ik wou weg maar ik kon niet. Hij begon mijn kleren ongevraagd uit te trekken, en ik werd apatisch. Ik begon weg te krabbelen maar hij sloeg me met mijn hoofd tegen een tafel. Toen ik bijkwam was hij met me bezig. Het moment erna wat ik me herinner is dat ik mijn kleren probeerde aan te trekken en in elkaar dook. Hij tilde me op en draaide het matras met de bloedvlekken om. En toen kwam het ergste. Hij bood me een blikje frisdrank aan. Ik barstte in janken uit en hij begon me te troosten. Alsof er niks gebeurd was. Ik voelde me een goedkope hoer. Hij liet me denken dat ik het zelf wou.
Terug in het hotel sloot ik me op en douchete ik. De dagen erna luisterde ik red hot chilli peppers grijs op mijn walkman terwijl ik tekende. Ik tekende vormpjes, logo'tjes, allemaal onzin. Dat dat later mijn vak zou worden had ik niet kunnen weten. Ik voel me nu weer schuldig nu ik dit alles schrijf. Ik voel me nog steeds een hoer, een vreselijk persoon als ik hieraan terug denk.
Ik herinner me ook nog dat ik veel in mijn hotelkamer heen en weer liep. Zitten deed pijn. Ik heb amper gehuild. Twee doden, en ik was de derde geworden.
Op de weg terug was ik niet meer mezelf. Ik wilde naar huis, naar mijn vrienden, mijn vriendje, enz. De hele treinreis luisterde ik marilyn manson en exhale the vile van machinehead. Dat laatste nummer bezorgt me nu, twee en half jaar later, nog kippevel. In de taxi in mijn stad straalde de zon naar binnen, maar ik zag alles letterlijk grijs. Ik herkende mijn stad niet meer. Thuisgekomen herkende ik mijn huis niet meer. Na weken in een keurig opgeruimde hotelkamer zag mijn kamer er doodeng uit. Zwarte doeken aan het plafond, rotzooi van maanden oud, lege zakken chips, wietzakjes, lege flessen drank, amper buitenlicht. Ik rukte al doeken van het plafond maar het hielp weinig. Direct erna belde ik mijn vriendje. Hij nam op en meldde dat hij druk bezig was. In tranen vroeg ik hem of ik hem nog zou zien. Hij zei nee. Ik vroeg of hij iemand anders had. Hij zei dat dat best zou kunnen. Ik voelde me vreselijk, want ik had ook iemand anders gehad. Totaal niet mezelf ging ik naar mijn beste vrienden, die waren niet thuis. Op de weg terug stortte ik letterlijk in. Ik kon niet meer lopen. Ik kon helemaal niks meer. Het was 13 augustus 1999 rond 4 uur smiddags. Thuis ben ik in een hoekje van de bank gaan zitten en zei niks meer. Ik had hartkloppingen, dacht dat ik dood ging, en alles om me heen was grijs geworden. Na een week heeft een vriendin me meegenomen naar de dokter, die me direct doorverwees naar het riagg. In totaal ben ik een jaar zwaar depressief geweest, terwijl ik het heel erg probeerde te verbergen. Toen ik mijn ouders na een paar weken vertelde wat er gebeurd was, zei mijn moeder dat het mijn eigen schuld was. Ze haatte mij. En dat neem ik haar tot op de dag van vandaag kwalijk.

Dat is eigenlijk mijn verhaal waar ik me bizar voor schaam en wat ik dus al twee en half jaar bij me draag. Ik vraag me af wat voor reakties hier op komen. Ik heb wel wat dingen expres of per ongeluk weggelaten, omdat ik het niet meer wist of omdat het te erg is om op te schrijven.

Cat

[Era]

Ik heb echt kippevel na het lezen van je verhaal.

Allereerst zou ik het idee er wel uit willen rammen dat het niet jouw schuld is, want er is niets van wat ik hier lees, dat jouw schuld had kunnen zijn.
Je was 15 jaar, en je bent gewoon misbruikt. Je had het moeilijk en de mensen hebben je laten vallen.
Ik vind dat je iedereen mag haten behalve jezelf.

Ik kan je weinig zeggen in deze reply, ik zou je echt het liefst door elkaar willen rammelen en je vertellen dat je niemand nodig hebt, dat het je schuld niet is, dat je gewoon de verkeerde vrienden hebt uitgekozen, en dat de mensne om je heen je slecht hebben behandeld. Maar ik denk dat je dat verstandelijk zelf ook wel weet, alleen het geveol blijft. En dat gevoel kan alleen jij eruit halen, en om eerlijk te zijn heb ik echt geen idee hoe, verwerken is iets wat iedereen zelf moet doen op de een of andere manier.

Maar je mag best geholpen worden, is er niemand waarbij je hulp kunt zoeken? Die je momenteel kunt helpen met verwerken en die je met respect behandeld?

Ik hoop voor je dat alles goedkomt...

[Ilúvatar]

...
bot mischien..en ook ziek mischien.

ik heb het hele stuk gelezen en ik voel er echt niks bij. emotieloos.

[PV]

Knap dat je het op kunt schrijven... durft te schrijven. 'k ben het verder met Era eens, wat er is gebeurd is jouw schuld niet

'k heb eigenlijk niet zoveel te zeggen, ben beetje stil...tis wel iets waarvan ik dacht dat het had gekunt bij jou, zeg maar (beetje kromme zin, maar goed). Ik kan denk ik wel 'goede raad' gaan geven, maar je weet, denk ik, alles zelf ook wel. Probeer er iig zoveel mogelijk over te praten. Mocht je iemand nodig hebbeb, je mag me altijd aanspreken (heb je m'n msn?).

[Marc S]

Mjah, ik heb geen flauw idee hoe ik hierop kan / moet reageren... ik wou dat ik iets zinnigs te melden had, of mijn gevoelens goed zou kunnen verwoorden

Ik heb in de laatste 5 jaar misschien 2 keer gehuild en nu heb ik tranen in mijn ogen :/

Hoeveel shit kan iemand in 1 keer gebeuren?

[Marc S]

DarkCat schreef:
Dat is eigenlijk mijn verhaal waar ik me bizar voor schaam en wat ik dus al twee en half jaar bij me draag. Ik vraag me af wat voor reakties hier op komen. Ik heb wel wat dingen expres of per ongeluk weggelaten, omdat ik het niet meer wist of omdat het te erg is om op te schrijven.

Hmmz, ik wil nog wel even schrijven dat ik het ontzettend knap van je vind dat je het opschrijft. Misschien kun je het nu ook beter afsluiten...

Het klinkt gek misschien, maar eigenlijk zou je het allemaal weer naar boven moeten halen om het te verwerken.

Nu heb ik niet zulke erge dingen meegemaakt, maar het helpt wel. Door het opschrijven van dingen verwerk je veel. Ik kan nu bijvoorbeeld glashelder voor mij zien hoe ik mijn oude hond vasthield toen hij werd afgemaakt... zijn licht schokkende bewegingen, het kwijl dat uit z'n bek liep, alles tot in de kleinste details...

Toen ik dat de eerste paar dagen voor mij zag, ging ik bijna over mijn nek, maar nu kan ik het voor mij zien en erover praten zonder dat het mij al te veel doet.

Na ja, ik hoop dat het in ieder geval oplucht dat je het verhaal aan iemand hebt 'verteld'. Damn, ik wou dat ik meer te melden had

[edit]

Tja, het zien hoe iemand dood op straat ligt. Dat is ook wel een vreemde ervaring op zich. Het is nu bijna 9 jaar geleden, maar bij mij in de buurt werd een oude vrouw met haar fiets helemaal overhoop gereden door iemand die dronken aan het stuur zat... en dat op een zaterdagmiddag :/

Ik zag niet hoe het gebeurde, maar ging met een paar vriendjes van me wel kijken. Ze lag op bijna 30 meter afstand van de auto, wat je wel een idee geeft van de impact. Haar ogen waren nog geopend :/

Het is in ieder geval niet vreemd dat je daar als een ramptoerist bij stond te kijken, ik deed het ook, net zoals velen met mij.

[shania]

Lieve meid, ik ben geschrokken van je verhaal. Ik heb eigenlijk maar weinig toe te voegen bij de ander reacties. In ieder geval heel veel sterkte he meis!!
Liefs Shania
Je mag me altijd mailen, laat nog eens iets van je horen!

[DarkCat]

Het is niet zo dat ik er nog dagelijks mee zit, het heeft op zich allang een plekje gekregen. Proffessionele hulp heb ik allang gehad.
Dat ik instortte na die vakantie, is natuurlijk niet alleen om de dingetjes die tijdens die vakantie gebeurd zijn, maar ook dingen die jaren daarvoor gebeurd zijn en die ik allemaal had weggeduwd. Dit verhaal is maar 1 klein puntje in mijn verleden, ik kan me op zich nog wel ergere dingen bedenken waar ik doorheen gegaan ben. Alleen het schuldgevoel dat ik nog steeds bij dit verhaal heb, zorgt ervoor dat ik het nu opschrijf. Andere dingen uit mijn verleden hoef ik niet zo nodig met een forum te delen of kwijt aan iemand. Bovendien was dat mijn eigen schuld niet.
Wat ik weggelaten heb in het verhaal hierboven, maar wat eigenlijk mijn schuldgevoel beter verklaard, is dat ik later die vakantie nog naar die jongen ben terug gegaan. Omdat ik in de war was, omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest.
Ik heb me compleet laten wasten, en ik was er zelf bij. Ik had zo naar huis kunnen gaan (nah, alhoewel). Ik was gewoon een goedkope, zielloze hoer die het niet meer kon schelen wat er gebeurde. Ik schrik ervan dat ik zo was, ik neem het mezelf kwalijk en voel me nog steeds schuldig als ik een vriend heb.
Dat laatste moet echt over gaan, maar ik denk dat ik daar zelf nog uit moet komen. Proffessionele hulp heb ik inmiddels wel gezien en ik lijdt er niet enorm onder.

Ik ben wel enigszins bang over hoe mensen die dit gelezen hebben, nu tegen me aankijken. Aan de andere kant weten jullie nu wie ik ben. Mijn slechte kant in ieder geval. I'm wasted.

Cat

[kafka]

Ilúvatar schreef:
...
bot mischien..en ook ziek mischien.

ik heb het hele stuk gelezen en ik voel er echt niks bij. emotieloos.

[edit: aansporen tot zelfmoord is strafbaar[/edit]



[Dit bericht is aangepast door dystopia (03-02-2002).]

[Belladonna]

jeetje..
*heeft traantjus in oogjuhs*

kweenie wa ik moet zeggen, alleen dat ik het met Era eens ben, maar daar heb je denk ik nix aan.

*huggie*

succes iig

[Marc S]

DarkCat schreef:
Wat ik weggelaten heb in het verhaal hierboven, maar wat eigenlijk mijn schuldgevoel beter verklaard, is dat ik later die vakantie nog naar die jongen ben terug gegaan. Omdat ik in de war was, omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest.
Ik heb me compleet laten wasten, en ik was er zelf bij. Ik had zo naar huis kunnen gaan (nah, alhoewel). Ik was gewoon een goedkope, zielloze hoer die het niet meer kon schelen wat er gebeurde.

Hmmz, dat is inderdaad vaag. Ik begrijp voor geen meter waarom je terug bent gegaan :/

Ik ben wel enigszins bang over hoe mensen die dit gelezen hebben, nu tegen me aankijken. Aan de andere kant weten jullie nu wie ik ben. Mijn slechte kant in ieder geval. I'm wasted.

Tjah, mijn beeld van jou was al enigzins veranderd toen ik je aan de telefoon had. Nu is het plaatje alleen duidelijker geworden...

Iedereen heeft zijn slechte en goede kanten, geloof me, als ik uitgebreid over mijn slechte kanten ga schrijven hier, kan ik net zo goed stoppen met het forum.

Wat ik niet begrijp is waarom je nu precies weer terug bent gegaan, dat spookt wel door mijn hoofd. Die zogenaamde "aardigheid" van hem was pure manipulatie imo... maar dat zoiets ook echt kan werken (aangezien hij het met geweld deed)? :/

[DarkCat]

Marc S schreef:
Wat ik niet begrijp is waarom je nu precies weer terug bent gegaan, dat spookt wel door mijn hoofd. Die zogenaamde "aardigheid" van hem was pure manipulatie imo... maar dat zoiets ook echt kan werken (aangezien hij het met geweld deed)? :/

T zit heel anders in elkaar, maar ik had het sowieso ook niet neer moeten zetten.

[Marc S]

DarkCat schreef:
T zit heel anders in elkaar, maar ik had het sowieso ook niet neer moeten zetten.

Je kan het beter neerzetten dan het opkroppen...

[klein gek geitje]

ik snap wel waarom je bent terug gegaan.. omdat ik het zelf ook ben gegaan toen ik zoiets (wel in veel mindere maten maar goed) mee maakte...
ik ging terug omdat ik dacht dat hij het vast niet zo bedoelde.. dat hij vast wel aardig was.. niet dus..

maar als ik jou verhaal lees voel ik ook niets. klinkt heel bot.. kan je ook vinden.
ik vind het heel erg maar dan ook heel erg dat je het moest meemaken en als ik kon toveren zou ik het willen veranderen..
het is alleen zelfbescherming omdat ik weet hoe je je kan voelen na zoiets maar het niet wil weten.. ik vind het echt heel erg voor je..
sorry ik snap niet hoe ik dit moet uitleggen
kus
knuvvel
nynke

ps: ik kan nu zeggen je hoeft je er niet voor te schamen maar dat doe je toch ondanks je wel weet dat je er niet heel veel aan kon doen ...
ik snap je wel (K)

[DarkCat]

klein gek geitje schreef:
ik snap wel waarom je bent terug gegaan.. omdat ik het zelf ook ben gegaan toen ik zoiets (wel in veel mindere maten maar goed) mee maakte...
ik ging terug omdat ik dacht dat hij het vast niet zo bedoelde.. dat hij vast wel aardig was.. niet dus..

Ik niet.. ik wou weten of het waar was.. en stiekem hoopte ik dat hij me zou vermoorden of iets in die richting

maar als ik jou verhaal lees voel ik ook niets. klinkt heel bot.. kan je ook vinden.

T maakt mij niks uit.. sorry dat ik zo overdrijf in deze topic.. waarschijnlijk trek ik me dingen erger aan als anderen. Dat ik het er nu na twee en half jaar nog over heb is al stom..

ps: ik kan nu zeggen je hoeft je er niet voor te schamen maar dat doe je toch ondanks je wel weet dat je er niet heel veel aan kon doen ...

Niet heel veel, maar wel deels..?

Yup, t was mn eigen schuld en ik wil eigenlijk niet het zielige slachtoffer uithangen hier. Ik ben slechter als die jongen

[PV]

hey je overdrijft helemaal niet. het is niet niks wat je hebt meegemaakt, t zou eerder gek zijn als je er helemaal niet meer aan dacht.

[Marc S]

DarkCat schreef:
Yup, t was mn eigen schuld en ik wil eigenlijk niet het zielige slachtoffer uithangen hier. Ik ben slechter als die jongen

Ik wil nog even benadrukken dat het niet jouw fout is. Je bent niet slechter als die jongen. Wat hij heeft gedaan is onvergeeflijk. Hij misbruikte zijn persoonlijk overwicht en manipuleerde jou, ten einde gebruik van je te maken.

Je was een meisje van 15, je vertrouwde hem in eerste instantie en hij speelde daarop in. Dat jou wordt verteld dat het je eigen schuld is, is een gebrek aan normen en waarden. Als er iemand de schuldige is hier, dan zijn het jouw ouders in mijn ogen.

Zij horen op te passen, zij horen te weten dat het gevaarlijk daar buiten is. Dat het niet kan dat hun dochtertje van 15 "sexy gekleed" 's avonds rondzwerft in de kroegen

Het is niet jouw schuld, dat weet ik zeker.

[Kazanka]

damn da's egt ut ergste wat ik hier zo'n beetje op 't forum heb gelezen. Ik ga verder nikz hierover zeggen, tot nu toe heb ik bij jouw altijd gedacht aan een toffe meid die bankpasjus kwijtraakt bij de PIN-Automaat en dat hou ik liever zow als je 't niet erg vind!

[Ulfheðin]

Godverdomme, ik heb dus echt wel degelijk gevoel
ik zit hier te janken achter mijn pc, te denken over van alles en nog wat

Ik weet dat dat soort verhalen bestaan, dat die mensen zich ontzettend kut voelen (dat is waarschijnlijk zacht uit gedrukt) maar als ik die verhalen krijg te lezen dan (ik schrik niet ofzo) krijg ik enorm pijnscheuten overal waar mijn ziel mij bezit.

Ik wou dat ik je er overheen kon helpen, maar dat kan waarschijnlijk niemand, een plekje geven fuck wat lul ik nou, ik weet niet niet eens waar ik over praat, hoe kan ik hier nou over mee praten als ik zelf niet zoiets heb meegemaakt heb ik het gevoel

in ieder geval, ik sta achter je. Als je me maar ergens mee nodig hebt dan moet je het me maar zeggen, maar ik denk dat je dat aan jezelf moet overlaten. Ik ga er niet over wie je vertrouwd of niet.

Ik ga er wel over dat ik met je mee voel.. en dat doe ik wel

Dit klinkt mischien allemaal fucking standaard enzo, maar het is allemaal wel van mij. Tom. En ik wou hier gewoon iets van zeggen, voor ik een kutgevoel of iets dergelijks er van krijg (heb ik al, maar dat komt door meerdere zaken)

*knuf*

[Ulfheðin]

Ik ben wel enigszins bang over hoe mensen die dit gelezen hebben, nu tegen me aankijken. Aan de andere kant weten jullie nu wie ik ben. Mijn slechte kant in ieder geval. I'm wasted.> Ik zie je niet anders...

[Anne]

...
Zullen we nog een keer iets afspreken?
Liefs, A

[Kore]

je verhaal raakt me.
ik wordt misselijk van die [edit] censuur [/edit] jongen die jou dat aan heeft gedaan, en ik voel (al kan dat maar gedeeltelijk) met je mee. hoe kun je denken dat jij enige schuld hebt? zelfs het feit dat je zoveel dronk en heb misschien enigzins hebt aangemoedigd (door gewoon alleen lol te maken) is niet omdat je dat gewoon doet, daar heb je redenen voor die ook niet jouw schuld zijn. naar doden kijken kunnen veel mensen niet laten, het is tenslotte deel van het leven. morbide gedachten heeft iedereen, en meestal weer mensen die dingen hebben meegemaakt. je bent slachtoffer, hoe je het ook bekijkt.

veel sterkte.

[Onzekere Derk]

Heel naar. Heel goed inbeeldbaar.

Wat ik hieronder schrijf zijn mijn gedachtenspinsels over wat je hier schreef, dus niet meer dan dat.

Elk mens werkt hetzelfde, maar door het bewustzijn interpreteert iedereen anders.

Wat jou overkomen is, komt natuurlijk met heel veel negatieve emoties/gevoelens. Zo te zien had je daarvoor ook al het nodige meegemaakt. Je krijgt dan snel een instelling van; hoe komt dat?. Ik denk dat je het onbewust telkens meer daar op gevestigd hebt of misschien zelfs wel bewust. Van 'hoe komt dat' naar 'hoe kan dat nou'. Van 'hoe kan dat nou' naar 'hoe is dat in godsnaam mogelijk'. Van 'hoe is dat in godsnaam mogelijk'naar 'WTF, hoe kan mij dat overkomen'.

Tja, dan maak je met zo'n onbewuste (of bewuste) gedachte snel jezelf een slachtoffer.

Je begon het telkens meer te analyseren (zoals ik zei het is mijn gedachtenspinsel). Elk detail beschrijf je voor jezelf op. Elke gevoel dat je dat moment kreeg probeer je voor je te halen. Met die dingen komt snel de interpretatie van 'WTF, hoe kon mij dat gebeuren!'.

Het is een leerzame instelling. Het maakt je wijzer, maar na een verloop van tijd moet je daar toch een ander interpretatie op krijgen. Okee, ik heb fouten gemaakt. Okee, ik was niet mevrouw perfect, maar ik heb ervan geleerd.

Ik wens je heel veel geluk toe.

Derkie

Ps mindcontrol is the keyword for me

[Onzekere Derk]

Sorry, moet nog wat kwijt.

Heel misschien helpt dit:

Het hele verhaal alleen de feiten op schrijven. Dus in totale objectiviteit. Geen enkel subjectieve mening daaraan. Lees het eens door. Probeer het nu nog eens door te lezen, maar dan met een instelling van een wetenschapper. Daarmee bedoel ik: 'Ah, daar heb ik dit en dit van geleerd.' In andere woorden met een positieve instelling.

[edit]
Waarschijnlijk weet je het allemaal al wat ik schrijf. Je lijkt me een heel wijs type.
[/edit]
Succes ermee,

Derkie

[Dit bericht is aangepast door Onzekere Derk (04-02-2002).]