Relatie met ouders.

[Malossi]

Hallo,
ik ben een 18 jarig persoon met een leuk sociaal leven.
Ik ga altijd veel uit, in de weekenden, doordeweek naar vrienden.
Heb 2 bijbaantjes, en een studie.
Kortom, ik heb een goede daginvulling en ben weinig thuis.
Maar...
De relatie met mijn ouders is de laatste maanden erg slecht. Ik zie ze weinig tot niet, en als ik ze zie, dan is het commentaar, scheve gezichten, schelden en ruzie, soms tot fysiek geweld aan toe met mijn vader.
Nu is probleem dat ik er ook niet met ze over kan praten.
Zij zeggen; Het is allemaal jouw schuld, je drinkt veel, komt laat thuis, doet weinig voor school, verziekt het huishouden en houd je niet aan regels.
Nu is het zo dat voor school, ik heb er nooit veel voor gedaan, en dat ging altijd goed, totdat er een moeilijke periode kwam, waar ik slecht doorheen kwam. Hier gingen de resultaten ook snel achteruit. Inmiddels is dat allemaal al opgelost, en zijn de resultaten weer goed. Maar nog blijven ze 'zeuren' over school. Bovendien krijg ik de schuld ervan binnenshuis een kutsfeer hangt. Mijn oudste broer woont op zichzelf, maar komt niet meer thuis vanwege de slechte sfeer. MIJN schuld, volgens mijn ouders.
Mijn broertje vindt er ook niets aan, MIJN schuld volgens mijn ouders.
Mijn zusje (4) wordt geregeld afgebekt door mijn ouders omdat ze 'door mij' in een slecht humeur komen, MIJN schuld volgens mijn ouders.
Nu probeer ik gewoon zo weinig mogelijk thuis te zijn, heb een ontzettend goede en leuke vriendengroep, waarbij we altijd en veel samen zijn.
Zodra ik thuis ben, is het hommeles.
Er wordt erg vaak gedreigd dat ze me er wel uit zullen 'schoppen' als het zo doorgaat...
Opzich zou ik ook wel op mijzelf willen wonen, gewoon omdat het thuis niets meer aan is. Ik heb de laatste maanden nooit meer eens een compliment gekregen of een goed woord, alleen maar ruzie's.
Nu is mijn vraag;
Zijn er meer mensen die dit hebben? En hoe gaan zij ermee om?
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Valt zoiets wel op te lossen?

Alvast bedankt.

Op jezelf wonen, het laten rusten en op het juiste tijdstip aankaarten met je ouders wat nu precies het probleem was. Maar daar zal wel wat tijd overheen gaan.

Spectrum schreef:

Op jezelf wonen, het laten rusten en op het juiste tijdstip aankaarten met je ouders wat nu precies het probleem was. Maar daar zal wel wat tijd overheen gaan.

Inderdaad, dat lijkt mij ook de oplossing. Ken het zelf niet maar zag het wel in mindere mate bij een vriendin van me en daarbij heeft uit huis gaan en afstand kunnen nemen enorm geholpen.

Op je zelf wonen inderdaad.

En anders misschien een brief schrijven ofzo. Waarin je alles uitlegd en om reactie van ze vraagt.

[¥iiitt!!]

Hoi!,

Ik kan ook niet zo goed met mijn ouders. En door op mijzelf te gaan wonen, is de band zeker verbeterd. Alleen weet ik niet of jij daar natuurlijk geld genoeg voor krijgt. Misschien is het daarom slim om eens een brief te schrijven met daarin hoe jij je voelt, en waar je dus voor een reactie vraagt. Kan je er dan wel met je vrienden over praten ? En ze hebben ergens ook wel gelijk: je moet ook wat doen in het huishouden, doe eens wat uit jezelf ofzo. En als ze daar niets over zeggen, dan ...

[Gadje]

Ik had ook nooit echt een goede band thuis, maar mijn zusje was altijd heel opstandig en maakte altijd ruzie. Daarom hing er altijd een slechte sfeer. Maar nu ik uit huis ben gaat het een stuk beter, gewoon omdat ik mijn ouders niet iedere dag meer zie. Ik denk dat dat toch wel een goede oplossing is. Maar ik weet niet of dat ook DE oplossing voor jou is, maar als het mogelijk is om uit huis te gaan zou ik het meteen doen.
Het scheelt echt een hele boel gezeik.

Ik wil me toch bij de rest aansluiten. Ook voor mij heeft het geholpen om het huis uit te gaan en een tijdje afstand te nemen.
Maar omdat jij zegt dat je broer ook al het huis uit en en ook niet vaak meer thuis komt, is er wellicht een diepere oorzaak. Door het huis uit te gaan neem je die oorzaak niet weg, maar zit je er minder dicht op.

Misschien kan je eens in een rustig gesprek aan je ouders vragen wat er precies aan je schoolprestaties scheelt, wat hun verdere problemen zijn en welke oplossingen zij zien. Onderbreek ze niet maar laat ze uitspreken. Zo geef je hen de kans om hun hart te luchten. Als ze uitgepraat zijn kan jij per probleem jouw visie erop geven en vertellen wat jouw oplossingen zijn. Probeer een compromis te vinden.
Belangrijk is dat je rustig blijft. Je hoeft het zeker niet eens te zijn met wat zij zeggen, maar jij krijgt later de tijd om je zegje te doen.

Kom je er dan nog niet uit, dan zou ik eens naar een kamertje gaan kijken.

Succes!

[SiemdeCyper]

Ik zou mijn biezen pakken. 'Nah, als jullie me zo graag weg willen hebben, ik ben weg.' Blijft er dan een kutsfeer in huis, moeten ze maar iemand anders de schuld gaan geven.

Maar jij weet totaal niet waar ze het over hebben? Als je heel eerlijk naar jezelf kijkt, heb je dan echt niets gedaan wat hen het recht geeft jou zo te behandelen? Ik wil je nergens van beschuldigen hoor, maar wij kunnen natuurlijk op een forum slecht beoordelen hoe het er bij jou aan toe gaat thuis. Belangrijk is om niet alleen naar hen, maar ook naar jezelf te kijken. Als je echt niets kan vinden bij jezelf dan is het zeker beter om ergens anders je eigen plek te gaan krijgen.

[m!ke]

Malossi schreef:

Hallo,
ik ben een 18 jarig persoon met een leuk sociaal leven.
Ik ga altijd veel uit, in de weekenden, doordeweek naar vrienden.
Heb 2 bijbaantjes, en een studie.
Kortom, ik heb een goede daginvulling en ben weinig thuis.
Maar...
De relatie met mijn ouders is de laatste maanden erg slecht. Ik zie ze weinig tot niet, en als ik ze zie, dan is het commentaar, scheve gezichten, schelden en ruzie, soms tot fysiek geweld aan toe met mijn vader.
Nu is probleem dat ik er ook niet met ze over kan praten.
Zij zeggen; Het is allemaal jouw schuld, je drinkt veel, komt laat thuis, doet weinig voor school, verziekt het huishouden en houd je niet aan regels.
Nu is het zo dat voor school, ik heb er nooit veel voor gedaan, en dat ging altijd goed, totdat er een moeilijke periode kwam, waar ik slecht doorheen kwam. Hier gingen de resultaten ook snel achteruit. Inmiddels is dat allemaal al opgelost, en zijn de resultaten weer goed. Maar nog blijven ze 'zeuren' over school. Bovendien krijg ik de schuld ervan binnenshuis een kutsfeer hangt. Mijn oudste broer woont op zichzelf, maar komt niet meer thuis vanwege de slechte sfeer. MIJN schuld, volgens mijn ouders.
Mijn broertje vindt er ook niets aan, MIJN schuld volgens mijn ouders.
Mijn zusje (4) wordt geregeld afgebekt door mijn ouders omdat ze 'door mij' in een slecht humeur komen, MIJN schuld volgens mijn ouders.
Nu probeer ik gewoon zo weinig mogelijk thuis te zijn, heb een ontzettend goede en leuke vriendengroep, waarbij we altijd en veel samen zijn.
Zodra ik thuis ben, is het hommeles.
Er wordt erg vaak gedreigd dat ze me er wel uit zullen 'schoppen' als het zo doorgaat...
Opzich zou ik ook wel op mijzelf willen wonen, gewoon omdat het thuis niets meer aan is. Ik heb de laatste maanden nooit meer eens een compliment gekregen of een goed woord, alleen maar ruzie's.
Nu is mijn vraag;
Zijn er meer mensen die dit hebben? En hoe gaan zij ermee om?
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Valt zoiets wel op te lossen?

Alvast bedankt.

Ik weet dat ik hier misschien wat laat op reageer ( Sorry daarvoor ) maar bij is het PRECIES hetzelfde gezeik elke dag opnieuw.. Zeflde oorzaak zeggen zij: Schoolprestaties. Ik zit eigenlijk al heel mijn leven verplicht voor mijn ouders in een richting die ik niet graag doe en waar ik echt in suck, waardoor ik vanaf het 2de middelbaar compleet de richting kwijt ben en altijd op het randje er door ben.. Werk me altijd kapot voor examens en als ze niet goedgaan kan ik het festival van die vakantie vergeten. ( Gelukkig is dat nog nooit gebeurd. )

Maar inmiddels is het een stuk verbeterd, Ik heb 0 respect voor mijn vader ( Maar dat is wel een erg lang verhaal en dan zou ik behoorlijk off topic gaan aangezien dit het jouwe is ) maar met mijn moeder ben ik erg 'close'.
Hetgene wat mij geholpen heeft is ( als ik thuis ben ) vragen waarmee ik kan helpen, als is het de auto wassen ofzo dat laat hen zien dat je van goede wil bent en er niet gewoon zit omdat je geen geld hebt om zelfstandig te gaan wonen en aventoe krijg je er nog wat zakgeld bij ook Ik weet wat je meemaakt!
Help wat in het huishouden en wees wat vaker thuis zou ik zo zeggen.
Ouders kunnen echt onredelijk zijn maar soms moet je gewoon toegeven inplaats van te rebelleren dat heb ik van m'n 13 tot 16 geprobeerd en het werpt nauwlijks vruchten af en het schaad het vertrouwen.

Maarja good luck & Ik ben ervan overtuigd dat alles wel tot een goed eind zal komen

op je eigen gaan wonen! eigenlijk is het antwoord wat ik denk al gezegd

[kweenie23]

Ik kan me hier wel in herkennen, al ligt t bij mij net iets anders. Ik ben ook heel vaak niet thuis, eet vaak niet mee en ben weg savonds, maar als ik thuis ben, kunnen mijn ouders alleen maar zeuren. Daar wordt ik echt zo gek van, nooit normaal praten alleen zeuren over hoe slordig ik ben met het huishouden. En das ook echt t enige, maar dan zeuren ze er wel de hele tijd over. Bij ons is het zo dat mijn broertje ontzettende puber is, brutaal is tegen mijn ouders en slecht gaat op school. Mijn ouders weten niet wat ze met hem aanmoeten en daarom doen ze maar heel voorzichtig tegen hem, doen altijd aardig, hij komt met al zijn rotgeintjes weg. Nu schijnt t zo te zijn dat die jongen tegen me opkijkt en zich minderwaardig voelty tegenover mij, dus aan tafel of gwoon in t algemeen is nu de tactiek van me ouders, mij naar beneden halen en hem naar boven. Egt zo boos wordt k daarvan, ik let er wel is op aan tafel voor de grap, er wordt geen aardig woord over mij gezegd. Het is zo dat ik wel wat kan hebben, maar t wordt nu zo iritant, ik denk er ook serieus over na om gwoon weg te gaan.

Ik begrijp goed wat je bedoelt. Je kunt er weinig aan veranderen. Ik zou zeggen: ga zo snel mogelijk op jezelf wonen. Je hebt school, je hebt een paar baantjes, dus het lijkt me dat je op jezelf kunt gaan wonen zonder nog erg afhankelijk van je ouders te zijn, financieel gezien. Als je straks eenmaal op jezelf woont is dat natuuurlijk even wennen, maar zal je denken "hey, dat had ik eerder moeten doen."
Dan kom je gewoon eens per week (oid) naar je ouderlijk huis toe of nodig je ze uit om bij jou te komen en dan kijk je eens hoe dat gaat. Want als je er niet meer woont kun je ook niet meer de schuld van iets krijgen en is het gezellig met elkaar omgaan of niet met elkaar omgaan.
Misschien vind je dat geen oplossing en zou je liever hebben dat ze je gewoon begrijpen en er met je over praten en dat het dan weer goed gaat. Maar ik denk dat dat niet gebeurt en dat je snel de deur uit moet. Het is nu slecht en het kan daardoor alleen maar beter worden.
Succes

[Changshan]

Ik heb in iets mindere mate dezelfde problemen gehad met verder heel toffe ouders. Probleem was gewoon dat onze leefritmes totaal asynchroon liepen, dat geeft vanzelf irritatie. De enige oplossing was dus op kamers gaan, wat ik ook gedaan heb, en sindsdien ben ik supervrolijk als ik weer eens bij ze langskom.

Overigens vond ik het ook totaal niet leuk dat ze (vooral mijn vader) suggesties maakten over dat ik maar snel het huis uit moest e.d., maar dat neemt niet weg dat het inderdaad het best is voor de onderlinge verhoudingen.

Ach, ouders hebben nu eenmaal de vervelende gewoonte onredelijk veel te zeuren over schoolprestaties, te laat naar bed gaan, huishoudelijk gezeik en dat soort dingen.
Ik heb het zelf ook meegemaakt (maar dan zonder fysiek geweld of de dingen die jij beschrijft), en ik werd het ook regelmatig zat.

Wie herkent nou niet de woorden: 'breng nou eens die vieze borden naar beneden!', 'doe eens wat aan school!', 'het is al twee uur, ga slapen!', 'ga het huis maar uit, dan kun je lekker zelf bepalen wat je doet, maar zolang je hier woont...' etc. etc. Het hoort bij het opvoedproces blijkbaar.

Maar ja, als je eenmaal uit huis bent krijgen zij ook eens wat rust (18 jaar lang een kind in huis is ook niet alles ) en dan verbetert de relatie gelijk. Gezellig langsgaan voor een etentje en leuk dingen bespreken met elkaar zal dan tot de orde van de dag behoren, niet in de laatste plaats omdat je dan minder vaak op hun lip zit.

[Iduna]

Van de andere kant bekeken: je zit niet in een hotel. Het is nogal ongezellig als iemand er alleen is om te slapen en eten en dus ook niks doet thuis. Maar het schijnt normaal te zijn dat kinderen niks in huis hoeven te doen, geloof ik. Ik zeg trouwens niet dat het normaal is dat je ouders geweld gebruiken en schreeuwen.

Hoe dan ook, het is wat de rest ook al zei geen slecht idee om het huis uit te gaan. Dan mag je het allemaal zelf weten. En als je weer een keer naar huis gaat, is het misschien wel gezellig.

[***ailá***]

op jezelf gaan is de oplossing. Ik had hetzelfde gelazer, al vanaf mn 13e. Toen dacht ik: SCHOOL is de ontsnappingsweg. Dus daar hebben ze me nooit op kunnen pakken. Ik werkte altijd hard (zodat ik mezelf ook opsloot in mn kamer onder het mom van leren), ik bleef nooit zitten zodat het niet nog langer duurde en nadat ik mn diploma had pakte ik direct mn biezen en vertrok. En dat ging vlekkeloos vanwege de studiefinanciering die ik kreeg, dus financieel kan je dan ook gaan. (baantje erbij zoeken)

Nu moet ik toegeven dat ik ook wel lastig was. Omdat we steeds ruzie hadden weigerde ik om iets te doen in het huishouden (ik had wel een boel taken) Als ze er dan wat van zeiden schoot ik direct uit mn slof van IK MOET LEREN. Je ziet toch dat ik leer? Wil je dat ik een onvoldoende haal? Ik ben bezig een bodem in mn leven te rammen omdat jullie zo graag willen dat ik het huis uitga en dan moet je me daar ook nog weer in gaan blokkeren? Ik was best een beetje vreemde puber.. ook een rotpuber haha

[Vice]

Op jezelf gaan wonen is wel een oplossing. Mis je natuurlijk er geld voor hebt. Sowieso is het verstandig om een tijdje even zonder je ouders te zijn. Wel vraag ik me af of je hier gelijk alle problemen mee oplost. Als ik zo je bericht lees, lijkt het wel of er misschien meer aan de hand is. Toch denk ik dat je dat het beste kunt uitpraten als je je eigen plekje hebt. Misschien kun je samen wat met vrienden regelen zodat je er ieder geval niet alleen voor staat.

N00dles schreef:

Ach, ouders hebben nu eenmaal de vervelende gewoonte onredelijk veel te zeuren over schoolprestaties, te laat naar bed gaan, huishoudelijk gezeik en dat soort dingen.
Ik heb het zelf ook meegemaakt (maar dan zonder fysiek geweld of de dingen die jij beschrijft), en ik werd het ook regelmatig zat.

Wie herkent nou niet de woorden: 'breng nou eens die vieze borden naar beneden!', 'doe eens wat aan school!', 'het is al twee uur, ga slapen!', 'ga het huis maar uit, dan kun je lekker zelf bepalen wat je doet, maar zolang je hier woont...' etc. etc. Het hoort bij het opvoedproces blijkbaar.

Mijn ouders hebben nooit aan dat soort truttigheid gedaan.

[DaStar]

Wahaha klinkt precies zoals het er bij mij thuis aan toe gaat Vooral mijn moeder kent stemmingswisselingen van hier tot Tokyo. En in feite heeft ze ook wel een beetje gelijk, want ik doe ook eenmaal weinig aan school en bijna niks voor het huishouden. Maar ze zeurt mn hele leven al en als ik genoeg aan school doe weet ik zeker dat ze gaat zeiken over het feit dat nooit is met vrienden dingen doe of iets dergelijks...
Mijn tip: ga zo snel mogelijk het huis uit!

[vedetje]

Hmm, mij lijkt het niet DE oplossing om het huis uit te gaan.
Het geeft me wat het idee van 'wegvluchten' van de problemen...

Ik vraag me namelijk af wat je zal doen als je later je gezin hebt en er problemen ontstaan met je vrouw en kinderen. (aannemende dat je die wilt).
Een gezin is een groep, er is een bepaalde rangorde, bepaalde regels en plichten, want anders kan het helemaal niet funcioneren.

En ik kan erin komen dat je ouders het gevoel hebben een hotel voor jou te zijn als jij haast nooit thuis bent en veel met vrienden uitgaat.
Dat ze klagen en lastig doen is natuurlijk niet leuk. Maar, wees eens eerlijk, ligt de schuld hier niet evenzeer bij jou als bij hen?

Bestaat er geen spreekwoord dat zegt dat er maar 1 haan van 't kot kan zijn?
Het is je aanpassen aan de regels of op je eentje gaan wonen.

Ja, nu lijk ik mezelf wel tegen te spreken, maar ik denk dat ik duidelijk heb gemaakt waarom ik denk dat conflicten ontvluchten niet de beste reden is om op je eentje te gaan wonen.

[Changshan]

^ Allemaal leuk en aardig wat je daar zegt, maar je gezin later ontgroei je (hopelijk) niet; je ouders dus écht wel. Op een gegeven moment moet je uitvliegen, en dat moment kun je heel goed aanvoelen als je langer wacht dan nodig. Dit soort conflicten is beter op te lossen als je uit elkaar woont en elkaar niet in de nek hoeft te hijgen.

[vedetje]

Ik ben dan ook helemaal niet tegen op je eigen gaan wonen, integendeel, het lijkt me helemaal niet gezond om tot je 30e bij je ouders te wonen.
Maar iedereen heeft het over 'ga op je eigen gaan wonen en 't is gedaan', en dat doet me erg denken aan problemen ontvluchten.

Ik weet niet of de topicstarter Belg of Nederlander is, maar voor een Belg van 18 is het niet zo evident als voor een Nederlander van 18 om op je eentje te gaan wonen zonder financiële steun van de ouders.

Zowiezo lijkt het me belangerijk dat de topicstarter toch probeert te praten met zijn ouders, en als de conclusie van het gesprek dan is dat het voor beiden gemakkelijker zou zijn als hij op zijn eentje woont, ben ik daar helemaal voorstander van

[Kommunist]

heel herkenbaar, in eigenlijk exact dezelfde situatie gezeten.

ik ben zelf iets ouders als jijen heb afegelopen november een studentenkamer gevonden. ik zie en spreek mijn ouders sinds ik hier woon erg weinig, ik ben neit zown student die elk weekend met een zak vuile was weer naar mammie gaat

maar ja, als we elkaar weer zien ( met verjaardagen en feestdagen ed) is het wel gezellig er is geen ruzie meer
helemaal lekker vind ik t zelf ook weer niet gaan, maar ja, ik ben ook nog geen jaar op mezelf....

ik raad jou ook zeker aan om lekker op jezelf te gaan, n studentenhuisje of mss n appartementje met vrienden ofzo
dan ben je gewoon lekker zelfstandig en kan je contact zoeken wanneer jij dat wil.

succes

[Squitz]

N00dles schreef:

Wie herkent nou niet de woorden: 'breng nou eens die vieze borden naar beneden!', 'doe eens wat aan school!', 'het is al twee uur, ga slapen!', 'ga het huis maar uit, dan kun je lekker zelf bepalen wat je doet, maar zolang je hier woont...' etc. etc. Het hoort bij het opvoedproces blijkbaar.

Wow eng.

Vice schreef:

Mijn ouders hebben nooit aan dat soort truttigheid gedaan.

Hehe, ja, op dat vlak had ik ook wel wat gemakkelijkere ouders gewild (alhoewel het misschien erger klinkt dan het hier staat)

Squitz schreef:

Wow eng.

Mwah, voornamelijk irritant zeurderig soms

hmm, ik heb vanaf mijn 16e praktisch niet meer thuisgewoond, paar jaar uit huis 'geplaatst' en vervolgens op mijn 18e mijn eigen plekje gevonden/gekregen..

Op het moment kan ik het weer heel goed vinden met mijn ouders, de meeste van onze problemen kwamen voort uit mijn gedrag, zijn uitgesproken en onze band is nu hechter dan ooit.

Op jezelf wonen is natuurlijk prima, je bent er op een gegeven moment aan toe, maar zorg ervoor dat het geen vlucht wordt. Ik raad je dus aan eens goed te praten met je ouders, ze zoveel mogelijk tegemoet te komen en ik garandeer je dat de sfeer dan beter wordt. Kan je dat niet opbrengen dan is op jezelf wonen de enige echte oplossing.

Mocht je echter uit huis willen zorg er dan alsjeblieft voor dat je de situatie netjes achter laat en niemand meer enige wrok koestert.

[Squitz]

N00dles schreef:

Mwah, voornamelijk irritant zeurderig soms

Nee, eng omdat het een EXACTE omschrijving is van mijn ouders ..

Squitz schreef:

Nee, eng omdat het een EXACTE omschrijving is van mijn ouders ..

Hehe

[Fingon]

Squitz schreef:

Nee, eng omdat het een EXACTE omschrijving is van mijn ouders ..

Precies de omschrijving van m'n moeder

[Quickz]

Squitz schreef:

Nee, eng omdat het een EXACTE omschrijving is van mijn ouders ..

[$moky]

als je weg gaat is het niet goed en als je thuis blijft ook niet zo zijn ouders