Mijn beste vriend is nogal vervelend. Ik leg het uit.
Ik kan erg met hem lachen, we hebben dezelfde interesses m.b.t. muziek, we hebben aan een half woord genoeg om elkaar te bekijken. blabla. erg leuk allemaal.
Feit is echter dat, ondanks dat ik 'm al zo'n acht jaar ken en zo'n 6/7 jaar bevriend ben met 'm, nooit een echte vriendschapsrelatie met 'm heb opgebouwd. Dat ligt deels aan hem, deels aan mij. Tuurlijk was het altijd lachen, en gezellig en blabla. Af en toe kunnen we ook serieus praten over studie, werk en dat soort dingen.
Maar over gevoelens praten gaat nou niet echt. Dat hebben we nooit gedaan en dus zou 't gek zijn als we dat plotseling wel doen. Ik weet dat hij daar ook niet echt behoefte aan heeft (hoe weet ik dat eigenlijk?), maar ik heb daar af en toe wel behoefte aan. Niet zozeer dat ik aan hem alles kwijt wil, maar ik heb inmiddels ook andere vrienden waarbij ik wél over gevoelens e.d. praat en ik merk dat ik dat erg fijn vind.
Deze vriend is hierbij ook niet helemaal communicatief vaardig ontwikkeld. Hij kan geen overleg voeren in de zin van "wat zullen we eens gaan doen?", nee, hij heeft een idee in zijn hoofd en is daar moeilijk van af te brengen.
Bovendien heb ik 't gevoel dat onze vriendschapsrelatie er niet goed door ontwikkeld is. Probleem van mij is dat ik erg moeilijk boos kan worden op mensen. Het is niet zo dat als ik iets vind, ik het er ook uitgooi. Ik krop het op. Nu hoeft dat i.c.m. lieve mensen geen probleem te zijn, maar mijn vriend is de grootste zeikerd op aarde.
Hij heeft altijd wel wat te zeuren, heeft overal kritiek op, kan zich niet of moeilijk in anderen verplaatsen en is zo inflexibel als de pest.
Enige voorbeelden;
- op vakantie in Spanje staat meneer continu te zeiken dat nergens in het metro-station een metro-kaart is te vinden
- op Werchter staan we bij REM te kijken, niet echt interessant verder. Hij zegt dan niet van "hoe laat gaan we terug?", maar zegt zoiets van (wel grappig bedoelt) "IK ga zo alvast bij de hekken staan, want dan kunnen we weg voordat de drukte komt". Vervolgens zeg ik dan "nou, we kunnen ook nog wel even hier blijven staan". Hij berust hier dan met heel veel zichtbare moeite in. Gaat niet gewoon naar REM staan kijken, maar gaat schuin voor me staan. Kijkt continu om zich heen of op z'n horloge, waardoor ik me voor geen meter meer op REM kan concentreren.
- bij U2 staan we in de rij om een poster te kopen, meneer zegt wel 3x dat z'n voeten gaan ontploffen (we overdrijven allebei graag), terwijl ik 't na 1x ook wel weet.
- Als hij iets 'niet goed' vindt (een optredende band bijvoorbeeld) dan is het ook gelijk 'slecht'. of zelfs "sjlècht".
- op Werchter heb ik meerdere optredens gemist, omdat hij andere bands wilde zien. Daar wordt niet over gesproken, maar dat ziet hij als iets logisch "The Game is toch gaaf om te zien?" en als ik zou zeggen dat ik liever naar Bloc Party ga, dan zou hij wel meegaan, maar met de manier waarop (zuchten, totaal niet begrijpen waarom), heb ik dan al teveel problemen om het plan door te zetten. (toegegeven; ook grotendeels een probleem m.b.t. mij)
Hij vindt het schitterend om op zo'n manier door het leven te gaan. Het probleem is dat hij heel vaak in zijn gedrag wordt gemotiveerd, aangezien hij veel positieve feedback hierop krijgt. (als er vrienden van mij hem een dag meemaken, dan vinden ze 'm ontzettend grappig, omdat ie zo uitgesproken is). en aangezien hij ziet dat mensen het waarderen/er om lachen, doet 'ie 't alleen maar meer.
Hij is al niet zo zeker over z'n uiterlijk (hij heeft veel weg van onze houterige premier) en dus probeert hij dat te compenseren met bovenstaand gedrag.
Feit wil dus dat ik dat gedrag ontiegelijk zat ben. Het is een halfuurtje leuk, maar ik ken z'n trucjes zo door en door, en hij is zo onverbiddelijk dat, dat het voor mij dan al geen hol meer aan is.
Thuis wordt hij ook amper gecorrigeerd, want z'n moeder vindt het allemaal best (af en toe: "wat ben je toch onmogelijk", maar dat is het) en zijn vader is exact hetzelfde als hij.
Nu zie ik het dus als taak om mijn taak om hem te wijzen op het feit dat zijn gedrag niet door iedereen wordt gewaardeerd. Dat op deze manier hij nooit een vriendin zal kunnen krijgen (of in elk geval vast kunnen houden), en dat hij mij echt zwaar irriteert hiermee. Dat nooit iets normaal gecommuniceerd kan worden, dat hij nooit eens relativeert en dat hij altijd maar zijn mening als heilig ziet en boven alles wil verkondigen.
Maar ik weet niet goed hoe ik dat moet doen. Ten eerste hebben wij dus nooit geleerd om samen over dat soort dingen te spreken, en ten tweede ben ik dus iemand die confrontaties zoveel mogelijk uit de weg gaat. Dat is zwak, maar toch is het zo.
Hoe kan ik dit dan toch het beste aanpakken? Erover beginnen? Alles eruit gooien? op een rustige manier? of ook gewoon boos worden? vol blijven houden met mijn argumenten, of ook mn eigen fouten toegeven? Erg op 'm inpraten, of alleen mijn eigen gevoel over zijn gedrag uiten?
Het is iets wat ik moet doen, maar het is dus erg onzeker.
Nou goed. Ik hoop dat iemand wil reageren. Reacties als "zijn jullie wel echte vrienden?" en "tegen je vrienden moet je zoiets toch kunnen zeggen, anders ben je geen vrienden" begrijp ik best, maar ik hoop op wat meer feedback.
dank u voor het lezen van het lange, oninteressante, verhaal.
__________________
they really got us by the nezmins
|