Verhalenwedstrijd: Lena

[Ieke]

Lena

Vertwijfeld streek ze met een hand door haar donkere haar en probeerde het een beetje in model te krijgen. Maar zoals altijd mislukte dat faliekant, net als de meeste dingen die ze probeerde. Meestal… meestal ging alles mis.
Het was koud in het portiek. Ze probeerde nonchalant tegen de muur te leunen om de eventuele voorbijgangers niet te laten merken dat ze hier echt wat aan het doen was. Maar er was niemand om haar op te merken. Iedereen was binnen op deze Sinterklaasavond.
Het was te laat, dat wist ze maar al te goed. Eigenlijk had ze hier een jaar geleden moeten staan. Maar toen stond ze er niet.
Door een kier in de gordijnen kon ze nog net de mensen in de kamer zien. Het waren er drie. Een al wat oudere man was bezig met de tafel te dekken voor het avondeten. Toen hij bewoog, en er licht op zijn tengere gestalte viel, zag ze dat hij grijzer was dan vroeger.
De vrouw kwam uit de keuken gelopen en zette een ovenschotel op tafel. Ook zij was grijs geworden, maar het gaf haar alleen maar meer waardigheid in plaats van dat ze er ouder door leek. Plotseling voelde ze weer dezelfde angst. Het was lang geleden.
Ze schudde even met haar hoofd. Ze dwaalde af. Er moest nog iemand zijn: een klein meisje, dat vandaag drie jaar, twee maanden en vijfentwintig dagen oud was geworden. Ze had haar al minstens anderhalf jaar niet gezien, maar ze durfde haar nog steeds niet op te zoeken. Vanavond zou ze echter wel moeten. Dit was écht haar allerlaatste kans.
Een klein meisje kwam uit de keuken lopen en keek op naar de oudere man. Hij lachte, tilde haar op en slingerde haar rond. De uitdrukking op haar gezicht maakte geen twijfel mogelijk: het kleine meisje was gelukkig.
Ze zag dat het meisje gegroeid was. Ze leek niet meer een klein kind, maar begon al echt een meisje te worden, met haar donkerblauwe jurkje en de witte strik in haar haar.
Het gezin was aan de eettafel gaan zitten en maakte zich op voor het avondeten. Ze zag hoe het kleine meisje devoot haar handen vouwde en haar hoofd boog. Het hele tafereeltje kwam zo verschrikkelijk vanzelfsprekend over dat het haar pijn deed.
Want ze vond het allerminst vanzelfsprekend. Sterker nog, de situatie daar was zo abnormaal als het maar kon. Zij had daar moeten zitten, naast het meisje, zij had haar eten moeten opscheppen en haar drinken moeten inschenken, zij had met haar Sinterklaascadeautjes moeten uitpakken en zij had haar in het rond moeten slingeren, zodat ze het uitgilde van de pret en gelukkig zou zijn.
Zij, Lena, had daar moeten zitten. Naast haar dochter.
Maar ze zat er niet. In plaats van dat ze haar had opgevoed, stond ze hier, in de kou, op Sinterklaasavond te kijken hoe het kleine meisje met de mensen die zij als ouders beschouwde, haar leven leidde. Lena trok haar jas nog dichter om haar heen en huiverde. Achteraf zou ze alles anders hebben gedaan. Maar die gedachte troostte haar niet.
Het gezin was klaar met eten en ze deden nog een gebed. Daarna rende het meisje van tafel en liet zichzelf op de bank vallen. Haar ogen glommen en ze lachte. Ook al was nog maar drie jaar, twee maanden en vijfentwintig dagen oud, Lena wist dat ze vreselijk zenuwachtig was voor Sinterklaasavond. Ze had immers vorig jaar ook al in het portiek aan de overkant gestaan. En toen was het kleine meisje ook al zenuwachtig en energiek geweest. Net als nu.
Ze zag de oudere man naar buiten komen en schoof nog een stukje achteruit. Hij hoefde niet te weten dat ze hier was. Straks misschien, als ze de moed verzameld had.
Ze zag hoe de Sinterklaascadeautjes buiten gezet werden en voelde een vage herkenning. Dit was en bleef het huis waar ook zij jaren gewoond had.
Lena beet op haar lip en trok haar jas nog dichter om haar heen. Niet dat dat hielp tegen de kou, want haar jas was zodanig versleten dat ze de wind er dwars door heen voelde blazen. Ze moest nodig een nieuwe kopen, maar ze had de wilskracht niet om geld te bewaren. Ze gaf het liever aan andere dingen uit – als ze het al had.
Het liep tegen negenen en het kleine meisje was klaar met cadeautjes uitpakken. Ze rende naar het raam en drukte haar gezicht ertegenaan, zodat er vuile vlekken op kwamen. De oudere man trok haar weg van het raam en deed de gordijnen dicht.
Lena zuchtte diep. Het had nou geen zin meer om hier te blijven staan. Ze kon nu toch niks meer zien.
Innerlijk voerde haar geweten een gevecht met haar verstand, terwijl ondertussen een gevoel van onmacht en angst zich van haar meester maakte. Ze wist, dat als ze nu aanbelde, ze de hoon van haar ouders over haar heen kreeg. En dat haar dochter haar waarschijnlijk niet meer zou herkennen, klein als ze was toen ze haar achter had gelaten.
Maar ze wist ook, dat als ze nu niet ging, een leven zonder het kleine meisje mogelijkheid was die alleen maar groter werd. Sterker nog, ze wist bijna zeker dat als ze nu niks deed, dat de enige mogelijkheid was…
Lena stak haar handen in haar zakken en probeerde zo nonchalant mogelijk de straat over te steken, zodat de buren, mochten die toevallig naar buiten kijken, niet zouden kunnen weten wat ze ging doen. Niet dat die op dit tijdstip naar buiten zouden kijken. Dat was niet burgerlijk. En de mensen die in deze buurt woonden, deden er alles aan om maar zo burgerlijk mogelijk te zijn. Ze grinnikte. Ze hadden flink wat met haar te stellen gehad. Ze waren ongetwijfeld niet blij geweest als ze wisten dat ze weer terug was.
Ze bleef staan op de stoep voor haar ouderlijk huis. Ex-huis, hield ze zichzelf voor, want per slot van rekening woonde ze nu ergens anders. Nergens. Ze schudde haar hoofd. Geen tijd voor filosofische overpeinzingen nu, actie was wat ze nodig had.
Uit haar jaszak pakte ze het cadeautje wat ze vorig jaar ook al had willen geven. En het jaar daarvoor. Maar nooit had ze de moed kunnen opbrengen om de hoon, de minachting en de woede van hen daarbinnen te trotseren… Het was alsof iemand haar recht in haar gezicht had geslagen. Als zij nog niet eens de moed had om haar ouders te trotseren, voor haar bloedeigen dochter verdomme, wat was ze dan voor moeder? Was het kleine meisje niet veel beter af zonder haar?
De tranen, die vervloekte tranen die ze niet had willen huilen, liepen langs haar wangen en vormden zwarte strepen mascara. En de tweestrijd die ze hele avond al had gevoeld, maakte plaats voor een zo mogelijk nog vreselijker gevoel.
Ze had gefaald. Ze had haar hele leven niets anders gedaan dan falen en ze wist het. Ze hoorde hier niet, in de chique buurt waar ze was opgegroeid. Ze was hier nooit gewenst geweest en dat zou ze ook nooit worden. Hoe kon ze ooit die illusie hebben gehad? Haar hele leven zou toch maar één grote teleurstelling worden.
Ze veegde haar tranen weg en schudde haar haar naar achteren. Het was nou wel genoeg geweest. Ze had genoeg de mislukkeling gespeeld. Dat zou haar niet weer overkomen.
Ze zocht in haar zakken en vond een zwarte stift. Met grote halen en bibberige letters schreef ze op de muur. Al haar woede en al haar verdriet uitte ze in die drie woorden, die ze eigenlijk liever had willen zeggen, maar wat ze nooit van haar leven zou durven.

De oudere man kwam op het geschreeuw van zijn vrouw gehaast de trap af rennen. Hij wilde haar troosten, vragen stellen. Maar zijn stem verzwakte toen hij de zwarte letters op de muur zag.
STERRE, HET SPIJT ME!
“Lena.” Het was geen vraag, geen verwijt, maar slechts een constatering. Hij liet zijn hoofd hangen en zag daardoor het knuffelbeertje op de grond staan. Met gouden letters had iemand ‘Sterre’ op zijn buik geborduurd.
“Papa, wat is er?” vroeg het kleine meisje dat zojuist naar buiten was gekomen. “Wat staat daar op de muur?”
“Niks, lieverd,” zei de oudere man. “Gewoon iemand die dacht dat ze leuk was.”
“Wie zou nou zoiets doen?” vroeg het kleine meisje verbaasd. De oude man haalde zijn schouders op.
“Alleen slechte mensen doen dat, Sterre. Alleen slechte mensen.”