Verhaal: De wraak van de bloedelfen

[snarl]

hoi,
een vriend van me vroeg of zijn verhaal op het forum wilde zetten, hij is benieuwd naar de reacties. ik ook trouwens dus kom maar op

----------------------------------------------------------------------

Eeuwenlang hebben wij Hoogelfen in vrede geleefd in ons wonderlijke thuisland: Quel’Thalas.
In gelukzaligheid beoefenden wij de magie van ons ras, gebonden aan het land en de heilige wateren van ‘Zonnebron’.
Wij waren prietsers, krijgers, wijsgeren, en artiesten en bezaten grote kennis van de wereld om ons heen.
Wij dachten dat niets tussen ons en een vreedzaam voortbestaan kon komen…

Tot de dag dat dood in levende lijve naar het heilige huis van de Hoogelfen kwam.
Nu is alles dat er over is van het aloude, glorieuze Quel’Thalas:

As
Ruïnes
Dood

Wij zijn nu de Bloedelfen
Wij zullen onze wraak hebben

-----------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1 – Twee helften

Tussen de eindeloze rijen van de dennenbomen van de Zilverpijnbossen steeg een rookkolom op naar de hemel. Het was een zwarte, vettige rook en zelfs iemand die verkouden was zou de kenmerkende geur van verbrand vlees erin kunnen herkennen. Aranir veegde het zweet van zijn gezicht. De gigantische hitte die gepaard ging met het oproepen van de vernietigende magie van de bloedmagiër bleef altijd onnatuurlijk lang hangen. De magiër in kwestie stond broedend naar de verkoolde lijken van zijn vijanden te kijken. Tanin Haviksvleugel negeerde de hitte alsof die er niet was, net zoals hij zijn hele omgeving negeerde. Aranir wist dat dit hoogstwaarschijnlijk slechts schijn was. Iemand die niet goed oplette bleef heden ten dage vaak niet al te lang in leven. ‘Tanin!’, riep Aranir, ‘Ik zou het heel erg waarderen als je de volgende keer wacht tot ik het bevel geef.’ Toen de bloedmagiër niet antwoordde maar hem alleen maar indringend aankeek voelde Aranir de woede in zich opborrelen. ‘Bloed en hel!’, grauwde hij, ‘Je hebt bijna drie van mijn soldaten in vlammen doen opgaan.’ In reactie trok Tanin een wenkbrauw op en draaide zich om, om weg te lopen. Toen hij dat zag verdween Aranirs woede als sneeuw voor de zon en werd vervangen door iets anders: verdriet en bitterheid. Hoe was het mogelijk vroeg Aranir zich af, dat een Hoogelf, zo de waarde van het leven, en vooral het leven van zijn medeëlfen, uit het oog kon verliezen. ‘Tanin’, sprak Aranir, nu zachter, ‘Als ik je er nog één keer op moet wijzen dat je voorzichtiger moet zijn blijf je maar achter.’ De bloedmagiër bleef staan en keek Aranir weer recht in zijn ogen. ‘Ik zal niet toestaan dat jouw haat datgene wat er nog over is van ons ras in gevaar brengt.’, vervolgde Aranir. Er verscheen een koud glimlachje op Tanins lippen: ‘Ik hoor je, Aranir, je wil zal geschieden.’ Daarna liep hij weg van het slagveld.

‘Waar denk je dat hij heengaat?’, vroeg Daeron. ‘Ik weet het niet.’, antwoordde Aranir, ‘En eigenlijk geef ik er nu even helemaal niets om!’ De sergeant fronste zijn wenkbrauwen in een gebaar van afkeuring: ‘Als Tanin er niet was geweest zou er ongetwijfeld één van die vervloekte aaseters ontsnapt zijn. Hij heeft ons gered, en het is niet de eerste keer.’ Aranir glimlachte en draaide zich om, om Daeron recht in zijn gezicht te kunnen kijken. Daerons kundig gesmede wapenrusting en wapens waren zoals alles van elfenhande functioneel maar elegant. Een middellang zwaard, een met metalen vleugels versierde helm, een lang schild en een solide maliënkolder waren al eeuwenlang de standaarduitrusting van de infanterie der Hoogelfen. Aranir vroeg zich treurig af of ook dit op den duur verloren zou gaan. ‘Je hebt gelijk, zoals gewoonlijk.’, zei Aranir. ‘Zonder Tanins magie en de hulp van zijn soldaten zouden de ondoden ons al weken geleden vernietigd hebben. Maar toch moeten we blijven onthouden dat zijn weg niet de onze is. Het enige waar hij om geeft is wraak, zelfs ten koste van Elfenlevens. Wij moeten het erfgoed van de Hoogelfen bewaren.’ Op dat laatste legde Aranir de nadruk. ‘Ik weet het.’, mompelde Daeron, “Ik heb wel opgelet toen vrouwe Adariëlle sprak maar…’ Toen faalde Daeron en zijn stem ging over in gemompel. Aranir glimlachte: ‘Ik begrijp het. Soms is het makkelijker om gewoon alles te vergeten. In omstandigheden als deze zal iemand zich sneller fixeren op haat dan zich liefde en schoonheid herinneren.’ Het tweetal werd onderbroken door een jonge boogschutter die gehaast aan kwam snellen. ‘Wat voor nieuws breng je?’, vroeg Daeron, ‘Slecht nieuws neem ik aan?’ De boogschutter knikte: ‘Meer aaseters en…’, ze aarzelde even, ‘Ik zag een gruwel.’ ‘Gruwel!’, gromde Aranir, ‘Slecht nieuws inderdaad. Daeron, verzamel de troepen. We gaan! Tanin zoekt z’n eigen weg maar, dat doet hij anders ook altijd.’ ‘Heer!’, riep één van de soldaten en hij wees naar de lucht, ‘Gargolen, we zijn gezien!’ ‘Hellevuur’, snauwde Daeron, ‘Iedereen, rennen, nu!’ Binnen de kortste keren waren de Elfen tussen de bomen verdwenen.
Tanin Haviksvleugel knielde neer in het struikgewas. Op nauwelijks drie meter afstand waren vijf aaseters druk bezig om het lijk van één van hun soortgenoten van vlees te ontdoen. Met hun al te menselijke klauwen scheurden ze lappen vlees van hun prooi af om die vervolgens in één hap achterover te slaan. Fascinerend vond Tanin het dat, hoeveel ze ook aten, deze wezens altijd honger leken te hebben. ‘Honger’ Het woord echode in Tanins hoofd. Ja, zelf wist hij alles van honger.

Aranir snelde met lange passen tussen de dennenbomen door. Rechts en links van hem, tussen de schaduwen, renden zijn soldaten. Zelfs met hun zware bewapening kwamen de Elfen in het bos verrassend snel vooruit. Achter hen weerklonk het naargeestige gehuil en geschreeuw van de aaseters en tot Aranirs grote zorgen, maar niet tot zijn verassing, kwamen de geluiden steeds dichterbij. “Daeron!”, brulde Aranir. Binnen enkele seconden was de sergeant aan zijn zijde. “Heer?”, vroeg Daeron. Zijn gezicht verried geen spoortje inspanning. “Verzamel de mannen.”, antwoordde Aranir. “Op mijn teken draaien we ons om en vallen we aan. Misschien kunnen we ze uiteen jagen. Dat zou ons de tijd geven om er vandoor te gaan.” Daeron knikte en begon bevelen te schreeuwen. Aranir hoopte dat zijn plan zou werken, anders zouden hij en zijn mannen heel snel voer voor de aaseters zijn.

Een rood waas van haat vervulde Tanins blikveld. Zijn ravenzwarte haar dat tot op zijn schouders reikte plakte tegen zijn slapen. Druppels zweet liepen langs zijn gezicht. Zijn scherpe kin en neus deden hem op een havik lijken, geënt op zijn doel. Rechts van hem vochten twee Bloedelfen rug aan rug tegen een massa aaseters. Voor hem stond een andere Bloedelf het lichaam van zijn gevallen kameraad te verdedigen. Een priester gebruikte zijn helende krachten om de elf weer op de been te krijgen. -“Voor Quel’Thalas, voor wraak!”- De strijdkreet echode over het slagveld. Twee spreukbrekers storten zich in het gevecht. Tanin reikte naar de dodelijke magie die hem eigen was. Vuur vervulde hem, vuur doodde de vijand…

De charge van de Hoogelfen beukte in de massa aaseters als een hamer. Aranirs voorspelling was correct geweest. De vijand, niet voorbereid op zulk fel verzet, vloog alle kanten uit in een poging om te ontsnappen aan de zwaarden en pijlen van de elfen. Aranir bracht zijn zwaard met al zijn kracht neer op de schedel van een aaseter en keek om zich heen. Het gevecht was kort geweest maar bloederig. Overal lagen lijken, gelukkig allemaal aaseters. Het mos was hier en daar eerder rood dan het normale donkergroen. Aranir was net van plan om het bevel tot de terugtocht te geven toen een waarschuwing tussen de bomen weerklonk. ‘Gruwel!’ Voor drie elfen kwam de waarschuwing te laat. Een gigantische bijl kliefde de eerste dwars doormidden. De tweede werd verpletterd onder de gigantische knots van het wezen terwijl de derde opgetild en aan stukken gescheurd werd. Een uiterst kwaadaardige berg aan elkaar genaaide hompen vlees, de beste beschrijving voor een gruwel. Het wezen in kwestie had vier armen was ruim drie meter hoog en twee meter breed en was voor die omvang, gevaarlijk snel. Met twee sprongen stond Aranir oog in oog met het monster. Tijd voor één van hen om te sterven.

Geflankeerd door twee spreukbrekers brandde Tanin zich een pad door een zee van vijanden. Dit gevecht bleef maar voortwoeden. Er moest een einde aan komen, en snel. Hij moest die vervloekte Necromagiër zien te vinden. Als je elke vijand twee keer moest doden bleef je bezig. Magie kende veel verschillende vormen van beoefening. Van de onschuldige magie die je gebruikte om de groei van bepaalde bloemen te bevorderen tot het oproepen van demonen. Necromagie was zonder twijfel de meest weerzinwekkende en Tanin huiverde toen hij de duistere magie recht voor zijn neus in werking zag treden. Een pas gesneuvelde aaseter krijste woordloos toen het vlees van zijn botten verdween en zijn bewustzijn werd teruggesleept naar het lichaam om de wil van de Necromagiër te dienen. Tanin verzengde het geraamte en twee aaseters zonder er verder bij na te denken. Hij glimlachte, nu wist hij waar de Necromagiër zich verborg. Achter de bomen, rechts van hem…

Hoogst irritant, bedacht Aranir terwijl hij voor de derde maal zijn zwaard tot aan het gevest in de gruwel dreef. Deze wezens wisten niet wanneer ze dood moesten gaan. Het bleef maar doorgaan. En juist DAT kwam Aranir op dit ogenblik even heel slecht uit want als ze dit niet snel afmaakten zouden de aaseters de tijd krijgen om hun angst voor elfenstaal te overwinnen en en masse terugkomen. Aranir wist net op tijd weg te duiken om de bijl van de gruwel te ontwijken. Ook de knots miste hem op een haar na. De elf probeerde afstand tussen hemzelf en het beest te scheppen maar vanwege de grote hoeveelheid vergoten bloed was de mossige grond glibberig geworden. Aranir belande met een luide klap ruggelings op de grond. Beangstigend snel was de gruwel bij hem en het hief zijn bijl op om de elf dwars doormidden te slaan. Aranir voelde een lichte spijt toen hij zijn einde zag naderen. Daerons stem bulderde door het bos: ‘Vuur!’ Het geklap van elfenbogen en het doffe tsjok van inslaande pijlen liet Aranir weten dat hij gered was. Zelfs met zeven pijlen in zijn lichaam leek de gruwel te overwegen om door te gaan maar het wezen stortte uiteindelijk toch ter aarde. Zwaar leunend op zijn zwaard hees Aranir zich overeind. Het gevecht was voorbij. ‘Hoeveel?’, vroeg hij aan Daeron. ‘Vijf’, antwoorde deze droevig, ‘Het hadden er veel meer kunnen zijn.’ ‘Vijf teveel.’, gromde Aranir, ‘Kom, we gaan.’ De elfen namen hun doden mee.

Tanin liet het gebroken lichaam van de Necromagiër uit zijn handen vallen. Nu deze eenmaal gestorven was, was het gevecht snel afgelopen. Vandaag was een goede dag geweest, veel vijanden gedood. Tanin glimlachte, wraak was o zo zoet.

[snarl]

wil er aub even iemand dit lezen en bekritiseren..?

dank

[snarl]

alsjeblieft?

[snarl]

nouja, genoeg gesmeekt. maar ik doe het toch nog een keer: alsjeblieft, reageer.

[Flshman]

Uhm, goed. Ik hou niet van dit genre, maar een om hulp roepende mede-forummer kan ik niet weerstaan Je krijgt hem zo

[Flshman]

Allereerst: Begin dialogen op een nieuwe regel!
Dus niet

'Waar denk je dat hij heengaat?’, vroeg Daeron. ‘Ik weet het niet.’, antwoordde Aranir, ‘En eigenlijk geef ik er nu even helemaal niets om!’

maar

"Waar denk je dat hij heengaat?", vroeg Daeron.
"Ik weet het niet", antwoordde Aranir, "En eigenlijk geef ik er nu even helemaal niets om!"

Op deze manier leest hetgeheel wat makkelijker!

Tanin Haviksvleugel negeerde de hitte alsof die er niet was

Lijkt me dubbelop, maar dat kan aan mij liggen.

Aranir wist dat dit hoogstwaarschijnlijk slechts schijn was.

Dit soort zinnen vind ik niet lekker lezen, met dat 'hoogstwaarschijnlijk slechts schijn'

Er zitten nog een hoop andere dingen, zoals bovengenoemde, fouten/vreemde dingen in. Hierdoor is het een niet echt een leuk en makkelijk te lezen verhaal. Wel moet ik zeggen dat de schrijver een leuke fantasie heeft, zoiets bedenken is toch altijd weer wat lastiger!

Ik hoop dat je/hij er iets aan hebt/heeft!

[snarl]

ah. okee. fijn, dank een reactie, fieuw.

ikzelf ben het eigenlijk wel met je eens, afentoe zitten er dubbele dingen in en soms leest het wat ongemakkelijk.

naja, oke.

[Ieke]

Heeft je vriend veel fantasy gelezen? Iig herken ik bepaalde stukjes. Haviksvleugel is een naam uit de boeken van Jordan, vandaar.
Ik heb echt het gevoel alsof ik in het diepe wordt gegooit. Ik kom ergens in een een of andere oorlog uit waar ik niets van begrijp. Het eerste stuk is vrij traag, kan niet echt boeien. Verder is het wel fijn als hij in alinea's zou werken, niet hele stukken achter elkaar zetten. Dat leest ruistiger omdat het een soort hele korte pauze's criëerd.
Goed, heeft het bekende probleem van fantasyverhalen, moeilijk op gang komen, maar nu zal ik wel meer willen weten, het is volgens mij een stukje van een veel groter geheel.
Verder als je een verhaal post is het beter om de titel in de titel van het topic te zetten, dat trekt mensen naar een verhaal. Alleen de titel verhaal spreekt mensen niet zo aan, er staan genoeg verhalen hier.

[snarl]

Ieke schreef op 08-01-2004 @ 11:16:
Heeft je vriend veel fantasy gelezen?

...

Verder als je een verhaal post is het beter om de titel in de titel van het topic te zetten, dat trekt mensen naar een verhaal. Alleen de titel verhaal spreekt mensen niet zo aan, er staan genoeg verhalen hier.

hij leest nogal veel fantasy ja, volgens mij ook niets anders..

en dat van die titel.. jah, stom van me. ik zal het onthouden voor de volgende keer.

[Ieke]

snarl schreef op 08-01-2004 @ 15:03:
hij leest nogal veel fantasy ja, volgens mij ook niets anders..

en dat van die titel.. jah, stom van me. ik zal het onthouden voor de volgende keer.

Die titel kan ik evt nog wel aanpassen als je dat wil.

[Ieke]

Ieke schreef op 08-01-2004 @ 20:13:
Die titel kan ik evt nog wel aanpassen als je dat wil.

Titel aangepast

[morlock]

Hey... Al die karakters en namen komen uit Warcraft III.
Je vriend heeft een goede smaak wat betreft games, maar echt origineel is ie niet.

[Twijg]

Super verhaal, echt geweldig gewoon!!!
Perfecte inleiding, lekker spannend en het wekt nieuwschierigheid, maakt dat je verder wilt lezen.

Wat onduidelijk voor mij was, was het verschil tussen hoogelfen en bloedelfen.
“Ik heb wel opgelet toen vrouwe Adariëlle sprak maar…’ Toen faalde Daeron en zijn stem ging over in gemompel. Aranir glimlachte: ‘Ik begrijp het. Soms is het makkelijker om gewoon alles te vergeten. In omstandigheden als deze zal iemand zich sneller fixeren op haat dan zich liefde en schoonheid herinneren.’
Deze zin begreep ik niet helemaal.
Waarom heeft dearon gefaald?

Het is echt een geweldig verhaal, ik ben fan!
Eindelijk weer eens wat fantasy! Werd wel tijd! Jou verhaal is precies de soort fantasy die ik het liefste lees, dus ik hoop dat je er echt mee door gaat!

[Gothmog]

Ja, ik moet ook toegeven dat ik dit een heel leuk verhaal vond. Ik had dit verhaaltje al gelezen, maar nog niet gereageert. Toen ik weer op deze klikte en keek welk verhaal het ook al weer was, dacht ik meteen, oh die, die was erg goed. Ik vind het vooral mooi, hoe je hebt besloten dat aleeen door de hoofdmagier te vernietigen, de slechterikken tegen te houden. Misschien kun je nog een langer gevecht houden met die hoofdmagier om het allemaal nog wat spannender te maken.

[snarl]

het is niet mijn verhaal maar dat van een vriend. ik vind dat ie maar eens een username aan moet maken en moet gaan reageren *hinthint* want ik kan geen antwoord geven op jullie vragen.

[Twijg]

Oh, hahaha, 'k dacht dat het van jou was!
Heeft je vriend nog meer ervan?
Zeg dan maar dattie het moet posten want dit is echt een geweldig verhaal!
Wil heel graag een vervolg lezen....

[Ewuor]

Ahum, Gegroet

Ik ben degene die dit verhaal heeft geschreven en na al het commentaar gezien te hebben besloot ik toch maar eens te reageren. Allereerst bedankt, ik zal proberen er wat mee te doen.

Inderdaad, mijn manier van schrijven is omslachtig en ik vind het moeilijk een goeie dialoog op papier te zetten maar met wat hulp en oefening moet het lukken. Aan dat omslachtige zal ik wat proberen te doen.

En inderdaad, dit is een Warcraft III verhaal. De bloedelfen hebben mij altijd erg aangesproken. Ik vond het fascinerend hoe een hoog en nobel ras kon vervallen tot een volk dat enkel en alleen om wraak en haat geeft. Lord of the Rings, the Weel of Time en de kronieken van Thomas Covenant heb ik allemaal gelezen dus ook daar ben ik door beïnvloed.

Ik heb ongeveer een idee hoe ik het verhaal verder wil laten gaan maar het is moeilijk om het verloop in het grotere geheel van het Warcraft III verhaal in te passen. Nu ik jullie commentaar heb gelezen zal ik zeker verder gaan en proberen hier en daar iets aan mijn schrijfstijl te doen.

Ewuor

[Gothmog]

je hoeft je verhaal helemaal niet in het grote warkraft verhaal te zetten. Het is juist origineel als je je eigen verhaal bedenkt, of hoeft dat niet voor jou?

[Ewuor]

Ik bedoel dat ik rekening moet houden met het verloop van de Warcraft storyline want die kan ik niet veranderen. Ik kan bijvoorbeeld niet Quel'Thalas laten heroveren en Arthas een kopje kleiner laten maken. Voor de rest ben ik zeker van plan om mijn verhaal zich zoveel mogelijk los van de Warcraft storyline te laten ontwikkelen.