Hulp gevraagd - Wat doe ik fout?

[Kitten]

Ik wil graag jullie hulp vragen. Ik ben al een tijdje aan het kijken naar mijn manier van schrijven tijdens mijn laatste project. Ik schrijf hierbij aan een langer verhaal, maar ik ben al enige tijd chronisch ontevreden met mijn schrijfstijl.

Het probleem is: ik kom er maar niet achter wat ik fout doe. Ik kijk naar mijn teksten en ik heb het idee dat ik iets heel belangrijks mis.

Daarom wilde ik vragen of jullie eens naar mijn tekst willen kijken, zien of jullie iets opvalt wat echt mist.

Ik heb het trouwens expres niet over spellings- of grammatica fouten (tenzij ze echt enorm zijn). Het stuk hieronder is in 1 keer uit de hand geschreven en niet bekeken op deze fouten. Ze zullen er dus nog veel inzitten. Ik ga niet herzien totdat het verhaal af is.

Alvast bedankt!

The north of the free lands had been a desolate place with its ruins and burned down villages. The swamps and chalk hills had lost its charm and the constant rain had ruined Jadvyga’s sense of humour. When they reached the southern plateaus this got even worse.

Instead of the rolling hills, the landscape became a long, low-lying with many small rivers. Here no villages of note remained. Instead grey-white ruins, overgrown with plants, dotted the landscape. Their huge pillars left over as a reminder of a different era. Many hunters and birds engaged in their eternal struggle for survival, their colourful feathers dotting the ground and their many eggshells crushed underneath their feet. It was hard to think that this wild landscape was ever home to any number of mammals.

Above the valleys, high hills provided excellent vantage points. Considering the wildness of the terrain, it was surprising to find the charred remains of villages on these hills. Blackened tree trunks dotted the hill-sides and some of the older hills showed clear signs of the earth moving down, leaving only bare rock. Had the north been desolate and depressing, the south was simply terrifying.

A welcome distraction was a large herd of wild horses and cattle they spotted from a distance. These animals stopped their grazing as soon as they got within a half a mile. Suddenly they ran, spooked by a few large hunters jumping from the grass. Though they were easily recognisable by the long legs and tails, Jadvyga did not know these particular hunters, as they had long feathers sprouting from their slender heads. As these two-legged predators ran after the herd, they became a magnificent spectacle of colours. The horses continued to run from the hunters, but several bulls detached themselves from the herd, forming a wall of cow meat against them. The hunters were stopped in their tracks and ran from the charging mammals with bird-like calls.

[Roosje]

Ik zie denk ik wel wat je bedoelt. De vinger zou ik niet precies op de zere plek kunnen leggen, maar ik snap wel dat je het idee hebt dat er iets mist. Wie weet heb je iets aan de volgende dingen?

• Je moedertaal is niet Engels maar Nederlands, toch? Waarom schrijf je in het Engels? Het zou kunnen helpen om Nederlands te schrijven. Tenminste, mijn Engels is behoorlijk goed maar ik heb toch alleen de finesses van het Nederlands in de vingers.
• Dat sluit aan bij je minimale gebruik van beeldspraak. De dingen die je opschrijft, zijn niet meer of minder dan dat: dingen die je opschrijft. En dat terwijl literatuur erg gebaat is bij goed schrijven. Zeker in het fragment dat je hier laat zien, waarin een landschap beschreven wordt, moet je de interesse van je lezer vast zien te houden door je schrijfstijl. Metaforen, spreekwoorden/uitdrukkingen en spelen met taal - alliteratie, assonantie, ritme in je zinnen - maken een stuk tekst levendiger en interessanter om te lezen. En dat is makkelijker in je moedertaal.
• Je woordgebruik is niet erg afwisselend. In dit fragment gebruik je driemaal "dotting" of "dotted" en ook het woord "ruin" (of "ruined") komt drie keer voor. Als het nou nog een veelvoorkomend woord als "het" of "is" of "zien" was, was dat niet zo erg, maar nu is het een beetje een overdosis. Probeer naar synoniemen of andere manieren om iets te beschrijven te zoeken.
• Je schrijft behoorlijk korte zinnen. Dit fragment bestaat uit twintig zinnen, waarvan twaalf geen bijzinnen bevatten. Dat maakt het wat staccato.
• Het hele fragment geeft een nogal afstandelijke indruk. Je staat op een heuvel en beschrijft wat je ziet, maar het wordt niet levendig of echt. Ik kan me geen voorstelling maken van het landschap dat je beschrijft. Er zijn ook wat interne tegenstellingen in (die ik hieronder nog wat verder heb uitgewerkt), zoals zwarte boomstronken, wat me doet vermoeden dat er een fikse brand heeft gewoed, maar van brand hoor ik niks meer, alleen maar ruïnes (waar trouwens nog wel pilaren staan), dus hoe het precies zit weet ik niet. Dat betekent dat het lastig is om me in te beelden hoe het is om daar te zijn, om daar rond te lopen. Om het echter te maken, kun je wat meer op de interne consistentie letten én gebruik maken van meer zintuigen. Je beschrijft nu wat je zou zien in die vallei - maar hoe valt het licht er, hoe ruikt het er, welke geluiden hoor je, hoe voelt het? Je probeert dat denk ik te doen in de laatste zin van de derde alinea, "Had the north been desolate and depressing, the south was simply terrifying", maar je maakt iets niet terrifying door te zeggen dat het dat is. Show, don't tell, enzo.
• Ik ben niet overtuigd van de inhoud van dit fragment. Of je daar ook commentaar op wilde, weet ik niet, maar ik doe het toch maar. Je lijkt jezelf tegen te spreken en je grammatica is niet denderend, wat lezen moeilijk maakt. Uit je eerste alinea (ik nummer even de zinnen, want dat verwijst makkelijker): "(1) The north of the free lands had been a desolate place with its ruins and burned down villages. (2) The swamps and chalk hills had lost its charm and the constant rain had ruined Jadvyga’s sense of humour. (3) When they reached the southern plateaus this got even worse." In (2) verwijs je naar "swamps and chalk hills" met "its", wat niet kan, want moerassen en kalkheuvels zijn meervoud, dus moet je "their" gebruiken. En waarom verliest Jadvyga zijn gevoel voor humor door de aanhoudende regen? Dat hij zijn goede humeur verliest, dát geloof ik wel, maar dat hij er geen grapjes meer door kan maken niet. Regen is bij uitstek iets om grapjes over te maken. In (3) gebruik je het persoonlijk voornaamwoord "they", maar wat het ancedent daarvan is, is onduidelijk. De enige optie is, weer, de "swamps and chalk hills", maar die bereikten de zuidelijke plateaus niet, dus dat klinkt weinig waarschijnlijk. Bovendien, zo zeg je, worden er in het zuiden allerlei dingen erger. Erger dan wat? Dan het noorden? Dan Jadvyga's lost sense of humour? Dan moerassen en kalkheuvels en aanhoudende regen? En hoe kan "this" - waarmee je misschien verwijst naar de lost sense of humour, maar misschien ook naar regen of moerassen - erger worden? Moerassen zijn toch moerassen, en als je geen gevoel voor humor meer hebt, kan dat niet echt erger worden - je kunt niet een negatief gevoel voor humor hebben. Dit wordt trouwens ook niet duidelijker uit het vervolg: je noemt alleen maar nog meer ruïnes, en er zijn trouwens ook vogels in het zuiden, die nog kleurrijke veren hebben ook, dus echt afschrikwekkend zal het er niet zijn. Bovendien zijn er jagers, maar dat zijn dan weer geen zoogdieren? Wat zijn het dan wel?

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Edit: jeee wat een lang verhaal. Sorry hè.

[Kitten]

Heel erg bedankt! Dit was inderdaad waar ik naar aan het zoeken was. Ik zou het wel erg fijn vinden om te weten of anderen dit ook zien? Of iets anders nog vinden?

Ik denk dat je me een heel duidelijk lijstje hebt gegeven. Ik ben al een beetje aan het oefenen op een aantal punten die ik 'gevoelsmatig' erbij had. Ik zal nog wel een stukje posten als ik verder ben.

Roosje schreef:

Je moedertaal is niet Engels maar Nederlands, toch? Waarom schrijf je in het Engels? Het zou kunnen helpen om Nederlands te schrijven. Tenminste, mijn Engels is behoorlijk goed maar ik heb toch alleen de finesses van het Nederlands in de vingers.

Ik heb een gruwelijke hekel aan fantasy in het Nederlands. Daarnaast heb ik eigenlijk alleen maar Engels geschreven in het verleden, omdat ik aan Engelse RPGs deed. Ik voel me in het Nederlands altijd een houterige hark bij het beschrijven en de taal is echt 100x saaier.... (bijv. "a vicious goblin" in het Engels wordt "een bloeddoerstig aardmannetje".)

[Vogelvrij]

Heb je ook een stukje dat vanuit een duidelijker perspectief (geen alwetende verteller, bedoel ik) geschreven is? Over dit stukje heeft Roos denk ik al wel alle belangrijke dingen genoemd, maar ik ben benieuwd naar een stuk in je verhaal waarin daadwerkelijk iets gebeurt. Of misschien is dat wel een deel van het probleem: dit zijn vier alinea's, maar eigenlijk gebeurt er niets. Dat hoeft niet per se erg te zijn, maar zelf denk ik dat een landschapsbeschrijving enkel nut heeft als die gegeven wordt op het moment dat het van belang is voor het verhaal. Dat lijkt hier niet het geval te zijn, niet voldoende in elk geval. Ik ben zelf dol op korte zinnen en ik denk dat het ook wel een van de kenmerken van het Engels is dat veel zinnen kort zijn (i.t.t. het Duits bijvoorbeeld), maar je moet inderdaad wel uitkijken dat het niet het ritme van je verhaal verpest. Korte zinnen zorgen er inderdaad voor dat het staccato over kan komen, dat kan mooi zijn, maar dan moet het wel een functie hebben.

Wat is er mis met 'bloeddorstig aardmannetje'? En je kan ook schrijven: het gemene/ achterbakse/ sluwe/ geraffineerde/ uitgekookte/ geslepen/ snode/ slinkse/ stiekeme/ lepe/ gewiekste/ geniepige/ listige/ doortrapte/ gehaaide/ gluiperige/ slechte/ valse/ kwaadwillende/ boze/ gebelgde/ giftige/ nijdige/ vertornde/ kwaadaardige/ venijnige/ verraderlijke aardmannetje, dus hoezo 'saaier'? (bron: interglot) Natuurlijk, smaken verschillen, ik heb juist een gruwelijke hekel aan fantasy in het Engels (ik maak een uitzondering voor Harry Potter, maar de Nederlandse vertaling daarvan is erg goed ), maar ik kan maar moeilijk begrijpen waarom mensen (in het algemeen hoor, dit is niet tegen jou persoonlijk bedoeld) zo'n wrok lijken te koesteren tegen hun moedertaal, terwijl het Nederlands naar mijn idee juist veel rijker is dan het Engels. Maar het is een goed argument om te blijven schrijven in het Engels als je daarin het meest geoefend hebt. Anderzijds kan het ook een leuke uitdaging zijn om te proberen schrijven in het Nederlands en ervoor te zorgen dat je bewering dat fantasy in het Nederlands gruwelijk is teniet te doen

[vlindertje07]

Naar mijn idee loopt het stukje niet echt. Ik vind het lastig om aan te geven hoe dat precies komt, eerlijk gezegd. Ik denk dat het inderdaad meespeelt dat je niet in je 'eigen' taal schrijft. Op zich snap ik wel wat je bedoelt met het verschil tussen Engels en Nederland (ik vind zelf het Engels vaak wat fijnzinniger (ik weet even niet hoe ik dat goed kan uitdrukken)), maar dat verschil wordt teniet gedaan als het Engels niet je moedertaal is, want dan mis je toch dat vermogen om die kleine nuances aan te brengen. Plus dat, wat Roosje ook al zegt, je niet zo veel beeldspraak en stijlfiguren e.d. gebruikt, of bijstellingen, en juist dat kan je heel erg helpen om het een aansprekend, prettig lopend geheel te maken. Dat het taalgebruik je verhaal ondersteunt, zeg maar.
En ik mis soms een beetje de aansluiting tussen twee opeenvolgende zinnen, niet zozeer qua inhoud, als wel qua taal. In bijvoorbeeld deze zin: "Above the valleys, high hills provided excellent vantage points. Considering the wildness of the terrain, it was surprising to find the charred remains of villages on these hills." Los van elkaar klinkt het niet slecht, maar als ik ze achter elkaar lees, vind ik het gevoelsmatig wat haperen. Ik kan er niet precies de vinger op leggen, misschien komt het door de herhaling van het woord 'hills', ik weet het niet..

Overigens vind ik het voor iemand die niet van huis uit Engels spreekt een behoorlijk goede poging! En als je het leuker vind om in het Engels te schrijven, zou ik je vooral aanraden gewoon veel te oefenen, dan kom je denk ik ook een heel eind.

[Geel]

Ik ben eens met wat er gezegd is. Maar ik vraag me af of het niet betere is als je een stukje post waarbij jij denk 'dit is af, hier doe ik niets meer aan!'. Want dan zou misschien zichtbaarder worden of er iets mist in je teksten. Omdat een tekst die fouten bevat (zij het grammaticale fouten of spelfouten) gevoelsmatig slechter leest.

[Kitten]

Geel schreef:

Ik ben eens met wat er gezegd is. Maar ik vraag me af of het niet betere is als je een stukje post waarbij jij denk 'dit is af, hier doe ik niets meer aan!'. Want dan zou misschien zichtbaarder worden of er iets mist in je teksten. Omdat een tekst die fouten bevat (zij het grammaticale fouten of spelfouten) gevoelsmatig slechter leest.

Ik heb hier wel een stukje dat door verschillende mensen is gelezen (dit is echter bij mij geen garantie!). Wel uit een compleet ander verhaal en zo'n 1,5 jaar oud. Ik ben aan het proberen iets in het Engels uit te werken, maar misschien kan het meer inzicht geven om dit eerst te laten zien.

The girl stared at her. Dark brown eyes lined by heavy black-haired eyebrows. Short-cropped unwieldy hair curling up from underneath a small cap. She turned and saw the sleek lines of her face, cheeks almost falling in. The body formless despite the dress; no hips, no breasts. Flesh showing only skin and bone. Yet the girl was not young enough to be a girl. There stood a woman.
Countess Faye of Derby turned away from the overly honest mirror towards her solitary bedroom. She hated seeing herself. A distinct sadness settled over her as she rose from the stool. Time had run out. Her comb made the final adjustment. Then she abandoned everything to the table. Behind her, steward Berry O'Brien entered and coughed. Allowing herself a last breath, she turned to meet him.
“My Lady Faye,” he greeted her.
The small, fat man occupied the entire doorway. He held his hands formally folded in front of his belly. The slight smile on his face clearly chiselled into place. His stumpy legs made almost everything he did look awkward. Still when it came to politics and justice, he knew more than all other men Faye recalled together.
“Good morning,” she could not hide the coldness in her voice.
“Is something wrong, my Lady?”
Of course there was something wrong. Faye gritted her teeth to bite back the comments that waited beyond them.
“No, Steward,” she replied softly. “Early morning, that is all.”
“Very well,” he approached her.
The tablet in his hand held only a few pieces of parchment. On them, lists and lines completed a complex pattern only he fully understood. She knew it held the number of today’s claimants, a summary of their grievances and the particular law the grievance would apply to. If anything could be said about Berry O'Brien it would refer to his lists. He made lists for about everything he did. A feature that would annoy almost anyone who was not in charge of a castle. To Faye they presented the only life line she could cling to.
“Are there many claimants today?” she asked.
“Fifteen, my Lady,” the steward grinned and showed her the tablet.
Faye considered the tablet. The parchments' quality showing an exquisite shine despite its age. Neat lines separated the words. She could read. Yet the lines made no sense to her. It all had this mystical quality of absolute clarity blended with infuriating complexity. If this continued for much longer, she would strange a claimant.
“I see,” she considered the list. “You already arranged everything, I see?”
“It is my job to be prepared thus, my lady,” the steward remained absolutely formal.
“Then let's be quick and efficient about it, shall we?”
The steward nodded. He turned to the doors and opened them again. Walking through, he stood briefly erect and spoke to the crowd that gathered.
“I present Countess Faye of Derby.”

[Vogelvrij]

Ja, dit stuk is wel een stuk aansprekender. Door de dialoog, ik vind de dialoog wel goed. De eerste alinea vind ik wat minder, ook voor de uiterlijke beschrijvingen van personages geldt dat dat alleen nodig is als ze noodzakelijk zijn voor het verhaal. In deze alinea wordt er niet heel veel duidelijk, in de eerste zin staat 'the girl', maar aan het eind blijkt het toch om een vrouw te gaan. Dat kan denk ik wel wat scherper. Ik denk dat je vooral op zulk soort tegenstrijdigheden moet letten en bij elke zin moet bedenken: 'klopt dit, kan dit?' en daarnaast wat minder details te vermelden, tenzij ze het verhaal sterker maken.

[Dasherman]

Vogelvrij schreef:

Ja, dit stuk is wel een stuk aansprekender. Door de dialoog, ik vind de dialoog wel goed. De eerste alinea vind ik wat minder, ook voor de uiterlijke beschrijvingen van personages geldt dat dat alleen nodig is als ze noodzakelijk zijn voor het verhaal. In deze alinea wordt er niet heel veel duidelijk, in de eerste zin staat 'the girl', maar aan het eind blijkt het toch om een vrouw te gaan. Dat kan denk ik wel wat scherper. Ik denk dat je vooral op zulk soort tegenstrijdigheden moet letten en bij elke zin moet bedenken: 'klopt dit, kan dit?' en daarnaast wat minder details te vermelden, tenzij ze het verhaal sterker maken.

Idd, je noemt haar aanvankelijk 'the girl', maar later vertel je dag ze helemaal geen girl is, maar een vrouw. Het is niet verwarrend, maar het leest niet fijn en klinkt nogal tegenstrijdig.