Ik weet niet of dit op L&R of hier hoort, het mag verplaatst worden
Een goeie vriendin van me is nu bijna een maand geleden gedumpt door haar vriendje. Hun relatie was nogal moeilijk, vanaf het begin al. Hij had in Zuid-Amerika gereisd en daar een 'vriendin' zitten. Hij heeft er heel goed over na moeten denken voor wie ie wilde gaan, en is uiteindelijk voor die vriendin van me gegaan. Ze hadden veel ruzie in hun relatie omdat ze allebei erg goed zijn in van hele kleine dingen een probleem maken. Zo zouden ze binnenkort elkaar een half jaar niet zien, omdat ze aan de andere kant van de wereld gaan studeren: hij in Azië, zij in Noord-Amerika. Hij had ook veel eigen vrienden en zij maakte zich ongeveer helemaal afhankelijk van hem. Daar kon hij slecht tegen. Na hun zoveelste ruzie heeft ie vrij plotseling gezegd dat het uit was, dat ie nog wel moest nadenken, maar dat ie niet dacht dat het nog goed zou komen. Dat heeft ie later nog bevestigd.
M'n vriendin is er echt helemaal kapot van. Ze is altijd al vrij 'psychologisch' geweest: ze houdt er erg van om over alles te praten en denken. Dat doet ze nu ook over haar relatie. Ze is nu tot de conclusie gekomen dat ze veranderd is en dat hij het geen kans gegeven heeft, maar gewoon zelf besloten heeft ineens te kappen.
Het probleem is nu dat ik er wel voor haar wil zijn, maar dat ik het heel moeilijk vind. Ze huilt eigenlijk altijd als ik haar spreek (zo ongeveer om de dag), nog steeds na bijna een maand, en eet bijna niks. Ze wil nooit gaan slapen, omdat ze niet wakker wil worden. Ze kan het totaal niet van zich af zetten. Ieder gesprek met haar loopt ongeveer wel uit op een huilbui, waarbij ik echt niet meer weet wat ik moet zeggen. Ze is zo goed in het verzinnen van haar eigen theorieën dat ik er geen woord tegenin kan brengen. Eigenlijk ben ik gewoon van mening dat het beter is dat het uit is, omdat er op deze manier echt geen toekomst in zat. Dat vinden wel meer mensen, waarvan sommigen het ook tegen haar gezegd hebben. Maar zij wil dat niet geloven. Bovendien vind ik het ook echt lullig dat ik me er zo over voel, omdat ik een beetje het gevoel heb dat ik aan haar kant moet staan als vriendin. Maar aan de andere kant denk ik dat de waarheid inzien haar misschien meer zal helpen, al heb ik geen idee hoe dat gaat gebeuren.
Mijn vraag is nu dus hoe ik haar moet helpen, want ik weet het echt niet meer