Dichten van Bright Blue

[Bright Blue]

Ja, ik schrijf inderdaad alles gelijk op wat er in me op komt. Een waterval is een mooie vergelijking. Maar achteraf schrap ik ook wel weer heel erg veel.

En over dat korte gedicht, ik ben het helemaal met je eens. De laatste twee zinnen heb ik er ook een beetje achteraan geplakt, daar heb ik het langst over na gedacht maar zijn niet echt gelukt, haha.

[Bright Blue]

Als mijn leven als een snelweg liep,
rechte witte lijnen, we gaan vooruit!
En ongelukken bestonden niet, evenals
onzichtbare kogels door je achterruit.

[Bright Blue]

Je opende het licht verfrommelde stukje papier
en je reactie zei alles. Eerst bewogen je lippen,
je las half hardop voor, voor jezelf. Je neus maakte
een minieme beweging. Zo klein, dat niemand het
gemerkt zou hebben. Je ogen stonden nog steeds
stil. Ze hadden de zwarte inkt niet losgelaten. Het
papiertje trilde en het werd steeds erger. Nu keek
je angstig om je heen, je had niet door dat jouw hand..

[Bright Blue]

De geur smelt achter je tanden
net als de pijn van het verlies.
Niks is immers meer bevrijdend
dan het niezen van een nies.

[Bright Blue]

Het was niets dan
een vaag beeld die
alles kon zijn wat
jij erin zou zien.

[Bright Blue]

Mensen, is er iemand die mijn kunstbende gedicht/verhaal/poezie/creatie wil beoordelen? Dan doe ik hem even in een pm, want ik wil hem niet zo op het forum zetten.

[Bright Blue]

Bedankt voor het enthousiasme waarmee er op gereageerd wordt.

[Em.]

Sorry, mijn nulpunt is weer eens boven mijn enthousiasme gestegen.

[Em.]

Bright Blue schreef:

Als mijn leven als een snelweg liep,
rechte witte lijnen, we gaan vooruit!
En ongelukken bestonden niet, evenals
onzichtbare kogels door je achterruit.

Ik vind 'als mijn leven als een snelweg liep' raar klinken, snelwegen lopen toch helemaal niet? Iets als 'Als mijn leven een snelweg was' zou ik logischer vinden. niet echt een heel creatieve reactie maar ik ben weer eens een melodramatisch puber atm dus ik heb ook niets beters!

Bright Blue schreef:

Je opende het licht verfrommelde stukje papier
en je reactie zei alles. Eerst bewogen je lippen,
je las half hardop voor, voor jezelf. Je neus maakte
een minieme beweging. Zo klein, dat niemand het
gemerkt zou hebben. Je ogen stonden nog steeds
stil. Ze hadden de zwarte inkt niet losgelaten. Het
papiertje trilde en het werd steeds erger. Nu keek
je angstig om je heen, je had niet door dat jouw hand..

Hm. Hier heb ik niet zoveel mee. Ik vind het meer een verhaaltje dan een gedicht. En het einde vind ik eigenlijk helemaal niet spannend en 'oei wat gaat er gebeuren!' maar meer van dat ik geen flauw idee heb waar het heen zou moeten gaan, wat die hand zou moeten doen - behalve misschien saaie dingen als langs een voorhoofd vegen, en niet engere dingen zoals iemand wurgen. Ik heb het idee dat het gewoon een half iets is, door die afkapping, niet dat het een heel spannend open einde is. Het werkt voor mij niet zo goed.

Bright Blue schreef:

De geur smelt achter je tanden
net als de pijn van het verlies.
Niks is immers meer bevrijdend
dan het niezen van een nies.

Ik vind 'de geur smelt achter je tanden' tof gevonden. En het einde is grappig. Ik moest er mijn mondhoeken zelfs een zeer miniem stukje van optrekken, kun je nagaan! /puberdramapuber

Bright Blue schreef:

Het was niets dan
een vaag beeld die
alles kon zijn wat
jij erin zou zien.

Een vaag beeld dát alles kon zijn, niet die, toch?



En nu ga ik broodjes smeren en in bed liggen en naar gedichtjes staren maar niet lezen en muziek luisteren en dan toch alsnog laat gaan slapen en niet vroeg.

[Bright Blue]

Oh super bedankt em!
ook al bedoelde ik misschien meer met mijn laatste post, dat ik had verwacht dat er wel iemand zou reageren op mijn vraag voor mijn kunstbende ding

Maar met je commentaar ben ik erg blij!

[Geel]

Ik wilde het al eerder zeggen, maar nu zeg ik het nu; ik wil je gedicht graag lezen en beoordelen!

[Bright Blue]

Mijn voet slaapt. Hij neemt me mee langs
de getelde schapen, de wolkjes, het hekje,
het gras, stapt in een grote waterplas en
is weer wakker.

[Bright Blue]

Ik zwaai met mijn armen grote bogen over straat.
Zo hoog, dat mijn arm mijn lichaam straks verlaat.
De wereld is van mij, ik draai hem met mijn arm
Ik zweef tot dat hij zich losrukt, en weg vliegt.

[Ratatouille]

Ik wil je gedicht ook graag lezen en beoordelen!

Ik zwaai met mijn armen grote bogen over straat.
Zo hoog, dat mijn arm mijn lichaam straks verlaat.
De wereld is van mij, ik draai hem met mijn arm
Ik zweef tot dat hij zich losrukt, en weg vliegt.

Van deze ben ik niet zo weg, de eerste twee zinnen lopen bijna te goed en de laatste twee zinnen lopen juist niet goed. Ik denk dat je er best wat moois van kan maken, als je de laatste zin anders doet, of de laatste twee zinnen.

Totdat is trouwens aan elkaar, dacht ik. Wegvliegt mag ook aan elkaar.

[Bright Blue]

Je hebt gelijk over de laatste twee zinnen. Ik zit er een beetje mee te worstelen. Ik had hem eerst zo:

De wereld is van mij, ik draai hem met mijn arm.
Ik zweef totdat

ik last krijg van een ondraaglijke kramp.


Maar dat vond ik een beetje anticlimax ofzo.

[Ratatouille]

Ik vind die versie die je eerst had stiekem leuker

[Bright Blue]

Ik las de krant niet meer om het nieuws,
maar om de foto's, die me toespreken.
Maar praat ik tegen jou,
dan spreek je me tegen, in plaats van met.
We leven we langs elkaar en langs de weg
waar we aan grenzen, als ouderwetse
en gedwongen nieuwjaars-wensen.

Zo vrij als zelfgemaakt vuurwerk kon zijn,
zat in gevangen in een productie fout.
Op mijn label stond: niet geschikt voor
mannen, dus werd ik verbannen tot waar
ze niet kwamen, ver op een bootje op zee.
Daar ben ik alleen, zonder jou, samen.

[Bright Blue]

Oud en nieuw

Voor mij is elke dag het begin
van een nieuw jaar.