Spel IV

[_Sweety_]

O ja, de volgende titel is: ''Mijn onbekende vriend''

[Kitten]

Ik heb nu je stukje sinds je het hebt gepost een paar keer gelezen. Ik heb het idee dat er heel veel potentie in het verhaal zit, maar dat het net precies het punt mist wat het een leuk stukje zou maken. Ik krijg namelijk erg het idee dat je er veel meer om heen hebt bedacht, maar dat je dat niet echt hebt uitgewerkt. Daardoor mist het stukje een beetje de punch die je er wel aan probeert te geven.

Ik kan er echter niet precies de vinger op leggen, en ik wil niet te negatief overkomen. Maar een echte aanwijzing wat er beter kan heb ik ook niet .

[mononoke hime]

Mijn onbekende vriend

"Vroeger hield je nog van mij. We waren zelfs onafscheidelijk en alles wat je voelde of wat je juist niet voelde deelde je met me. Vroeger keek je nog wel eens naar mij. Met je mooie blauwe ogen en je onweerstaanbare glimlach keek je diep in mijn ogen alsof je me wilde zeggen dat je mij altijd op de eerste plaats zette ondanks al die andere vrouwen. Vroeger zou je me nooit alleen hebben gelaten. Je zou op z'n minst een lang SMS-bericht hebben verzonden of een filmpje hebben opgenomen van jezelf om enkel en alleen aan mij te laten zien. Vroeger."

Ze ligt naast me in bed met haar rug naar me toe. Naast haar ligt een andere vrouw en het doet me pijn dat ze nu zelfs waar ik bij ben haar liefde aan andere vrouwen schenkt. Ze liggen naakt in elkaars armen, op het bed is nog slechts een klein plaatsje overgelaten voor mij. Hun handen zijn overal op elkaars lichaam, hun monden zoenen op de meest inti...
Ik sluit mijn ogen en hou mijn handen op mijn oren. Ik doe net alsof het niet bestaat. Alsof ze morgen weer van mij alleen is, in ieder geval op de ogenblikken dat ze bij mij is.

"Je hebt al dagen niet tegen me gesproken. Alles wat ik tegen je zeg negeer je. Dit is niet hoe jij bent, je bent een lieve, attente, innemende vrouw. Mijn maatje, mijn liefde, mijn beste vriend. Je bent als een vreemde geworden. Je reageert zelfs niet meer op mijn naam. Sandra, zo heet ik, vergeet me niet! Toen ik gisteren mijn armen om je heensloeg en je een kus in je nek gaf reageerde je niet eens terwijl je hier altijd rillingen van kreeg. Waarom negeer je me zo totaal? "

Ze staat op van de bank en loopt naar die andere vrouw toe. Ze geeft haar een kus op de mond en slaakt een diepe zucht. Ik zucht ook. De vrouw waarvan ik hou is voor mij nu een onbekende. Ze fluisteren tegen elkaar, zachtjes, zodat ik het niet kan horen. Ik sta zelf op en ga vlak achter ze zitten zodat ik ze wel kan horen.

"Ik hou van je liefste, echt waar, maar Sandra zal ik altijd blijven missen. Waarom is ze toch doodgegaan?"


Volgende titel: De spiegel is gebroken

[Kitten]

Leuk stukje

[flyaway]

Mooi! Ik moest er even over nadenken, volgens mij 'heb ik m door'. Tof

[Vogelvrij]

Vooral heel erg triest en zielig, eigenlijk.. Best een aardig stukje ja.

[Geel]

mononoke hime schreef:

Mijn onbekende vriend

Ik vind het een doordacht en mooi geschreven stuk. Goed gedaan!

[Kitten]

Ik heb gewoon even van me afgeschreven

-----------------------------------------------------------------------
De spiegel is gebroken

Ik loop over straat. Gewoon, maandag morgen, handen in de zak, regenjas tegen de dreigende wolken. Lekker wandelen. Ik kijk om me heen en verbaas me over de leegte van de straat. Iedereen is aan het werk. Ik hoef niet. Ik heb heerlijk vrij. De wind is kil, maar ik heb mijn sjaal om, mijn nek diep weggedoken in mijn winddichte jack. De wind waait door mijn haren, ze wild door elkaar halend. Mijn wangen zijn al rood geworden, en mijn neus koud. Ik adem diep en voel hoe de wereld zich naar mij toetrekt. Als ik uitadem, spreidt hij zich weer.

Eerst over de Brink, door de Kerkstraat, langs het Marktplein en dan de Molenstraat. Die loopt langzaam naar beneden, en om de bocht. Rechts de oude boerderijen, links de oude molen met de dierspeciaalzaak. Een auto passeert me en Tina zwaait vrolijk naar me. Ik zwaai terug en kijk omhoog naar de grote vlucht ganzen die in losse V-formatie over komen vliegen. Driehonderd meter de Molenstraat in, naar links in de Appelgaard. De nieuwbouw huizen zijn saai. Als ik doorloop over de Molenstraat kom ik langs de Abdijhof, met zijn mooie boomgaarden en fraaie houtsnijwerk van Asterix & Obelix, of Jip en Janneke.

Als ik de halve bocht volg, staar ik over de straat. Achter het raam, ze zit er. Ze zit er altijd. Ook zij ziet mij. Haar ogen staren open, haar gezicht ontspannen. Heerlijk vrij. Ze zit op een comfortabele bank, een kop thee in haar hand, haar lange haar vrijelijk vloeiend over de leuning. Haar handen zijn als ivoor gehouwen.

Ik slik, bijna onmerkbaar. Zij slikt ook. Ik haal onbewust mijn hand door mijn haar, en zo gaat ook de hare. Ik lik mijn lippen, ongemakkelijk. Haar tong volgt mijn beweging. Ik staar, en zij staart terug. Ik probeer door de lopen, maar zij staat al naast de bank, langzaam mijn beweging volgend. De wind komt in mijn nek en stuurt een rilling door me heen. Ze rilt mee. Ik voel mijn gevoelens mij meeslepen, en ik kan zien hoe haar lichaam verzacht. Ze snapt me helemaal, de nodigt me uit in haar imitatie. Ik hoef slechts de straat over te steken en bij haar aan te bellen. Ze zal me binnenlaten en de maandag zal om zijn voor ik er erg in heb.

Net als ik wil oversteken zie ik het licht van haar telefoon aan gaan. Ik hoor geen geluid, maar ik zie dat ze zich omdraait om de telefoon te pakken. Nu zie ik slechts mijzelf in de ruit, maar ik ben mezelf niet meer. De spiegel is gebroken.

-------------------------------------------------------------
Volgende titel: Hoe ik mijn onschuld verloor

[flyaway]

Los!

[Kitten]

*benieuwd*

[flyaway]

Lukt niet Als iemand anders wil mag ook hoor

[Kitten]

Neemt iemand dit nog op zich?

[fizzle-fluffy]

Hm, ik dacht dat flyaway het wel nog ging proberen.

[flyaway]

Twee pogingen gedaan, maar ik kom er niet uit Iemand anders mag het proberen hoor!

[Vogelvrij]

Los

Maar alleen omdat ik zin heb om te schrijven en verder niet echt weet wat, want echt, kunnen jullie geen leukere titels bedenken

[Vogelvrij]

Hm, het had natuurlijk in ik-perspectief gemoeten, maar ja. Het was zo al lastig genoeg

Nieuwe titel: Het zeilschip



Hoe ik mijn onschuld verloor

Als hij een brommerhelmfabrikant was geweest, had hij zijn product de naam 'Helmut' gegeven. Deze helm was van het merk Phoenix, wat hij vreselijk onheilspellend vond. Hij was niet van plan geweest om te verrijzen, integendeel. Hij wilde horizontaal reizen, van cirkels had hij meer dan genoeg.

Zijn moeder had hem altijd verteld dat hij lief en beleefd moest zijn. De scherpe kantjes die hij bezat, bijvoorbeeld als hij geen lolly mocht en daardoor afschuwelijk hard begon te krijsen, probeerde ze hardnekkig weg te poetsen door ellenlange preken te houden over hoe belangrijk het was om goed opgevoed te worden. Dat zij hem deze kans bood en dat hij haar met beide handen moest grijpen. “Je hebt geluk, jongen! Duizenden andere kinderen kunnen niet goed opgevoed worden door hun ouders en jij wel. Dus ophouden met huilen, vanavond mag je een pepermuntje.” Hij was erg jaloers geweest op die duizenden andere kinderen, omdat hij vermoedde dat dat precies die kinderen waren die rondrenden met speelgoedzwaartjes en –pistooltjes. Hijzelf had eigenlijk alleen een bal gehad, terwijl hij niet eens van voetballen hield. Zijn moeder vreesde dat hij homo was sinds hij had opgebiecht de buitenspelregel nooit te hebben begrepen. Haar angst was iets minder geworden toen hij was gaan werken om een brommertje te kunnen betalen. Pas later bedacht ze dat het hebben van een brommer ten eerste geen overtuigend bewijs was van iemands seksualiteit en ten tweede dat een brommer zeker deel uitmaakte van het arsenaal van een onopgevoed kind. Maar toen was het al te laat, toen had ze haar zoon al toestemming gegeven en het enige wat ze kon doen, was die toestemming beperken. Op een belofte terugkomen was immers tegen haar principes, dat was niet beleefd. “Je moet wel een helm op”, vertelde ze hem. “En je mag alleen rondjes door de buurt. Onder geen beding de stad uit!”
Als hij zijn ogen sloot, zag hij voor zich hoe de grijze wolkjes van de uitlaat nog te zien waren terwijl hij al kilometers ver was, als de woorden van zijn moeder in zijn oren terwijl ze al sliep.

Vandaag was het dan zo ver. De brommer had hij helemaal zelf van zijn vakkenvulgeld gekocht, zijn moeder had de helm gekocht. “Dag mam!”, riep hij, van opwinding vergetend dat hij die benaming al jaren niet meer gebruikte. Hij zette Phoenix op zijn hoofd en startte de brommer. Het voelde vertrouwd. Als je in gedachte vaak genoeg iets doet, wordt het vanzelf werkelijkheid. Zijn moeder zwaaide. Ergens bloeiden rozen. Als hij zijn best deed, kon hij ze al ruiken.

[fizzle-fluffy]

Ik vind het echt heel erg mooi!

(en mogen we een nieuwe titel?)

[Kitten]

[Vogelvrij]

fizzle-fluffy schreef:

Ik vind het echt heel erg mooi!

(en mogen we een nieuwe titel?)

Dank je en die had ik daarboven al neergezet: Het zeilschip

En Kitten, wat zit jij te lachen?

[flyaway]

Ik vind 'm tof

[Kitten]

Vogelvrij schreef:

En Kitten, wat zit jij te lachen?

Ik vond em leuk, maar moest nodig naar voetbal = haast

[Kitten]

Vinden jullie het ook goed als ik een stukje in het Engels doe? Ik heb namelijk wel een idee, maar ik schrijf 't denk ik makkelijker in het Engels.

[Vogelvrij]

Nou, vooruit dan maar. Omdat jij het bent.

[Kitten]

Los! Ik ga eens kijken of ik een ander type verhaal hier weet te slijten

[Kitten]

Okey. Dit is een beetje anders dan wat er tot nu toe is gepost. Ik heb het een paar keer gecontroleerd, maar er zullen nog wel wat rare zinnen en/of foutjes in zitten.

“All hands to battle stations!” the shouting reached his ears only from the corners of his dream. Then it was ripped apart when the whistle sounded. The sound of the drummer reached his ears at the same time and made him jump from his bunk. He was still partially dressed from the night before, knowing that they were closing in on their prey. From the box next to his bed, he recovered his hat, rapier and his jacket. The buttons were something he would have to do later.

“Mister Calloway!” he shouted to the boatswain as he climbed the stairs. “What’s our status?”

“Caught sight of them at sunrise, sir,” the grey-haired crewman replied with a nod to the sail in the distance. “We have the wind astern now, it turned at midnight. On Lord Burrett orders we’re flying full canvas.”

“Very well, run up the colours. Signal for them to surrender” he turned and took the short stairs to reach the wheel. Finally, after weeks of searching, the end was in their sight. The notorious pirate Brent van Buren, or Beebee as the crew called him and his ship Den Echte Geus had been evading them for weeks. His fifty guns would be no match for the hundred on the H.M.S. Houston, but the Geus had better manoeuvrability and was likely able to rake the Houston from behind if they were allowed time and room to manoeuvre.

For the last three weeks, both ships had been cruising steadily east, back towards Europe. The south-western wind had strongly favoured the Geus. James gritted his teeth at the thought that they were pursuing their own ship. The Geus had been commissioned the H.M.S. Greyhawk three years earlier. It was a fast ship, meant to decrease pirate activity on the Bahama’s. Commander Kimmel, an inexperienced favourite of his Majesty, had been placed in command. He had lost the ship to Beebee in a simple ambush. The pirates left no-one alive and took the ship undamaged.

Now he was out here to set things right. It had been a strenuous journey, running double shifts. James had guessed that the Geus was heading towards the safety of a French or Dutch port. Unable to warn the Royal Navy of the Geus’ approach, the whole chase would come down to them. Now they were finally catching up. The wind strong from the west, the superior sail of the Houston was finally gaining the upper hand. Signalling the ship to surrender was rather useless. All pirates would be hanged if captured, but protocol demanded it.

“Run out the starboard guns and bring us aside on their port,” James commanded as he took his position from Commander Burrett. “Give them running volley on their wheel.”

“Sir,” Burrett protested. “It is not the conduct of a gentleman to target a vessel’s wheel. It’s dangerous.”

“Your objection is noted, mr. Burrett,” James said. “My orders stand. I will not have this man get away from me again. I would rather spread him out over an acre of sea than have him sail to the horizon! Fire the forward guns. Make sure they know we’re not letting them get away.”

“Aye, sir,” Burrett said and moved forward to the guns to give the orders. Moments later, the small forward guns opened fire and water splashes could be seen near the stern of the smaller vessel in front of them. James could not suppress a satisfied grin. Because of the western wind and their northern position, the Geus could not sail north to evade them. The front spinnaker ballooned with the stronger winds that were developing. Overhead, James noticed how dark clouds were starting to gather and the first cold dropped into his neck.

The guns fired again and this time, a cheer went up from the crew. They were running around the deck to take their positions. They were loading and covering muskets, checking cutlasses and readying grappling hooks. One of them scrambled over from the bow while the rain started to fall thicker around them. The ocean’s heave had grown stronger, James noticed. “We hit their rudder, sir!” the crewman shouted enthusiastically. “They cannot escape now!”

“Tell mister Burrett to keep firing until we’re alongside,” James folded his arms behind his back. “And tell mister Calloway to fire on his own accord and as she sails. Marines to the top.”

The crewman nodded and clambered down to relay his orders. By now the rain was falling so densely that only the fire from the cannons told James that the front was still active. It added a dimension to the whole fight. Getting the Houston on the Geus’ side and board her without massive casualties would be extremely difficult. If they overshot the Geus, it would lower the sails and become adrift. Even with serious strafing, the Houston would not capture them anymore. They would repair their rudder and be on their way into Rotterdam, or Vlissingen. They would never capture them.

Luck was on their side this day. Just as the next shots shot from the Houston, musket fire was returned from the Geus. It marked them against the rain and a few shots were returned from the Houston. A silence crept over the ship in the percussion of these shots. In the far, he heard the coarse voice of a first lieutenant call out to hold the fire. Then suddenly the black, smaller shape of the Geus appeared. The swivel guns at the bow fired down onto the bridge of the smaller vessel. Shots were now constantly exchanged and the sound of crying and shouting men briefly filled the air. Then the forward guns of the Houston started to open fire.

James had to hand it to his mate, he had aligned the Houston at point black range of the Geus. The Geus’ deck, a good three meters below their own, was now under fire by the first-level guns, while all the sails on the Houston were released to drop its speed. James allowed himself a glance over the railing and noticed how in the few shots that had been fired, the Geus’ bridge had vanished. There were a few scattered splinters still standing, but the wheel, compass, bell and all the other instruments that made it a ship were gone. Far below, through the planking, James noticed to his horror how a small spark was lit and slowly wound its way over the lower deck

“No boarding! Pile on the canvas! Get us out of here!” James shouted, the orders going down the lines in fast succession. The aft guns silenced any notion James had of sound. His well-trained crew, though he could not see them, were clearly returning the sails to their proper position and the Houston gained speed quickly. Below, he could see the last of the Houston clear the pirate ship.

As if by miracle, the sun broke through and James could briefly appreciate the damage they had done to the former sloop. The whole of the bridge structure had been ripped to shreds by the single continuous volley from the Houston. Pretty much nothing remained of the on-deck crew. A slippery red mass with several bodies strewn around.

The Lord Burrett arrived back on the bridge and looked back. “What made you change your mind? We were ready to board her.”

“Wait for it… “ James said. With an enormous explosion, the Geus exploded. James ducked as splinters started to fly all around him. He could barely suppress his sigh as he rose again. It was rather anti-climatic to see the Geus explode within an hour of engaging her. He had planned to do it himself, but it was still a sad sight. “All hands stand down, get me a casualty report. An extra meal for the whole crew. They worked hard today and we’re nearly in port.”

“As you wish, sir,” Burrett said. “The crows just said they saw land. White rocks, sir. We’re near the Channel. With some luck, we’re in port tomorrow night. Are you alright, sir?”

“Yes, Commander,” James answered and watched how behind the Houston the Geus was now quickly disappearing beneath the waves. Smoking wreckages was still floating in the ocean. He knew he would not have to check for survivors. The water was icy-cold and would kill any men in the water in no time. “They saved us a lot of work there,” he pointed. “I nearly feel gratitude for that.”

“Aye, sir,” Burrett replied and silently gazed together with his captain over the ocean. With the last of the smoke slowly rising towards the sun-lid sky and a gull peacefully flying over their heads.

Volgende titel: "Die leuke jongen van hiernaast" (of) "Dat leuke meisje van hiernaast"

[Vogelvrij]

Maar Kitten, ik vind dat toch enigszins beledigend, door steeds te zeggen dat dat van jou heel anders is, net alsof de rest allemaal min of meer hetzelfde was

De gegeven titel leende zich in elk geval wel voor zo'n soort verhaal. Maar het blijft Engels

[fizzle-fluffy]

Vogelvrij schreef:

Maar Kitten, ik vind dat toch enigszins beledigend, door steeds te zeggen dat dat van jou heel anders is, net alsof de rest allemaal min of meer hetzelfde was

Maar dat is toch ook zo? Die van haar is engels en de rest allemaal nederlands!

[Vogelvrij]

fizzle-fluffy schreef:

Maar dat is toch ook zo? Die van haar is engels en de rest allemaal nederlands!

Ja oké, maar ik geloof toch niet dat hij dat alleen bedoelde (er staat toch een duidelijke M onder zijn naam?)

[Kitten]

Ik bedoelde meer dat veel van de verhalen die ik hier zie nogal beschrijvend zijn. Meer een reflectie op iets dat gebeurd, met weinig dialoog...Terwijl dit meer een actie-verhaal was.

[fizzle-fluffy]

Los trouwens

[fizzle-fluffy]

Die leuke jongen van hiernaast.

‘Kun je me horen?’
‘Ja, ik ben bij je.’
Toen zakte hij weg.

We hadden de hele dag zo leuk gespeeld! Net of we weer kinderen waren. Dat zijn we natuurlijk ook. Maar échte kinderen. Jonge kinderen. Kinderen die nog kunnen en mogen spelen, die zich niet bezig hoeven te houden met de ingewikkelde grotemensenwereld. Waarin liefde aan contracten is gebonden, en schoonheid aan uiterlijk, en taal aan grammaticale regels, en vriendschap aan materiële dingen. Onze vriendschap is gebaseerd op de kinderlijke waarden. Er is een vertrouwen, en dat is er omdat we allebei kind zijn. Het is nergens op gebaseerd dan op een gevoel, en dat hoeft ook niet.

Vanaf het moment dat hij naast me kwam wonen, vond ik hem leuk. Maar niet zoals andere jongens leuk zijn. De breedte van zijn schouders en de kleur van zijn ogen interesseerde me niet. Ik wist zijn naam niet eens. Er was een gevoel van vertrouwen en dat was genoeg. Omdat hij nieuw was in de straat, belde ik aan. Ik had koekjes mee en zijn moeder zette thee. We gingen zitten praten, maar we leken allebei meteen te voelen dat dit niets voor ons was. Wij hadden geen band die gebaseerd was op thee, koekjes en roddelen met elkaars moeder. We gingen de tuin in.

En toen gingen we de tuin uit, het bos in, steeds verder. En we renden. We pakten stokken op, we sloegen ermee tegen bomen. De stokken veranderden in zwaarden en we renden steeds zwaarder door de harnassen en maliënkolders. Maar toen vonden we paarden. En we reden de horizon tegemoet, over de heuvels, en we reden helemaal naar Schotland. En in Schotland bevrijdden we de prinses uit de toren en dronken we thee en aten we gebak bij de koning tot we misselijk waren.

Steeds vaker ontmoetten we elkaar: we wachtten elkaar op in onze tuin, tuurden over de heg of de ander er al was. En de wereld veranderde: de kat werd een dinosaurus, stokken werden wapens, sneeuwballen werden handgranaten, zijn zusje werd een prinses en mijn moeder een draak. In het meertje zat een monster en als we de buurvrouw tegenkwamen moesten we naar de magische boom om het onheil af te zweren. Met poppen spelen deden we niet hoor, we wisten teveel van oorlog! We wisten van tactieken, strategieën, cavalerie, infanterie, bajonetten, geweren, pistolen, granaten, mijnen... ons speelveld was een schaakbord, en wij de stukken.

Vandaag streden we de machtigste slag in de geschiedenis. We streden om de eer van ons land: Ik was een strijdlustige prinses en hij een dappere ridder. Maar hoe slinks onze tactieken ook waren, en hoe sterk onze troepen, uiteindelijk kwamen de legerleiders tegenover elkaar te staan. En we streden, we duelleerden, we vochten voor ons leven. En als kinderen kenden we onze eigen kracht niet. We gingen zo op in ons spel, dat we elkaar echt hard gingen slaan. En toen raakte ik zijn hoofd, bloedde hij, en zakte hij weg.

In de verte hoor ik de ambulance aankomen.

Ik heb de slag gewonnen.





___
nieuwe titel:

De Opstand

[flyaway]

Echt geweldig, mijn complimenten. Leest zo fijn, had het gevoel een heel boek op die manier te willen lezen. Omdat ik het zo super vind, vallen de wat mindere dingetjes ook op.
De eerste alinea is heel mooi illustrerend, maar "De breedte van zijn schouders en de kleur van zijn ogen interesseerde me niet, ik hoefde me niet voor te stellen hoe hij in bed was" uit de tweede alinea vind ik dan niet nodig, het breekt.
"We gingen zitten praten, maar we leken allebei meteen te voelen dat dit niets voor ons was." vind ik te volwassen klinken in de kinderwereld.
"en aten we gebak bij de koning tot we misselijk waren.", dit vind ik nogal cliche staan tussen de verder zo origineel verwoordingen.
Het einde vind ik te relativerend, ben je net fijn weer een kind en dan slaat de realiteit in als een bom. Liever was ik in het sprookje blijven zitten.

Er zit een contrast in waarvan ik niet weet of ik het positief of negatief vind. Eerst is het een kinderwereld en uiteindelijk gebruik je echte oorlogstermen. Het geeft het wat diepgang, misschien zit er een boodschap in.

Zo, dat waren de aanmerkingen. Verder vind ik alles geweldig, jij schrijft zo fijn. Ik vind de alinea's goed ingedeeld, de eerste alinea goed inleidend, het neemt je terug naar vroeger. Daarna wordt de stijl kinderlijker, maar niet simpeler. Geweldig hoe het een sprookjeslandschap word, met voor mij als toppunt 'en mijn moeder een draak'. Heerlijk.

[Vogelvrij]

Kitten schreef:

Ik bedoelde meer dat veel van de verhalen die ik hier zie nogal beschrijvend zijn. Meer een reflectie op iets dat gebeurd, met weinig dialoog...Terwijl dit meer een actie-verhaal was.

Ah, oké Behalve dan het eerste stuk wat ik hier gepost had, want dat is een monoloog. Maar ik snap wel wat je bedoelt. En fizzle, goed gedaan!

[fizzle-fluffy]

Dankjulliewel!
En Flyaway: dat met die grotemensentermen en die oorlogstermen enzo, dat heb ik expres gedaan, om te illustreren dat ze zich wel kind voelen, maar het niet zijn, dat ze eigenlijk teveel van de grotemensenwereld weten.

[MartinV]

flyaway schreef:

"De breedte van zijn schouders en de kleur van zijn ogen interesseerde me niet, ik hoefde me niet voor te stellen hoe hij in bed was" uit de tweede alinea vind ik dan niet nodig, het breekt. .

Ik vind dit juist een hele mooie toevoeging, (behalve het stukje met hoe hij in bed was, dat is wel overbodig) het geeft precies aan wat voor meisje de verteller is. Een echt meisjemeisje.

flyaway schreef:

Het einde vind ik te relativerend, ben je net fijn weer een kind en dan slaat de realiteit in als een bom. Liever was ik in het sprookje blijven zitten.

Dat is de keus van de schrijfster. Komt wel heel opeens natuurlijk, maar was wel te verwachten. Zeker voor wie 'Bridge to Terabithia' heeft gezien of gelezen. De oorlogstermen bouwen ernaar op. En de dialoog gaf het al aan. Alleen.. die snap ik niet helemaal, welke zin ook van de jongen is, ik vind ze allebei raar voor hem om te zeggen op zo'n moment.

Maar heel mooi geschreven inderdaad, heel warm.

[Vogelvrij]

Nou ja, misschien is de zin 'En toen raakte ik zijn hoofd enz' iets te grof vergeleken bij de rest van het stukje. En ik denk dat de twee zinnetjes allebei door het meisje gezegd worden?

[flyaway]

Ok na uitleg begrijp ik het Goede boodschap dan.
Wat Vogelvrij zegt ben ik het wel mee eens, en wat MartinV zegt over dat bed.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

En ik denk dat de twee zinnetjes allebei door het meisje gezegd worden?

Is het niet zo dat het meisje 'Kun je me horen?' zegt en dat de jongen 'Ja, ik ben bij je' zegt? Dat lijkt mij logisch al lijkt me dat wat de jongen zegt iets te volwassen voor een jonge jongensjongen ().

Ik vind het trouwens ook een leuk stukje tekst! Ook op mij komt het heel warm, kinderlijk vermakend over.

[fizzle-fluffy]

Ik heb het stukje over bed weggehaald, ik ben er ook niet zo blij mee. Ik vond het einde een beetje moeilijk. Heeft iemand een suggestie hoe ik dat iets passender kan brengen?

[flyaway]

Misschien kun je dat van de ambulance weghalen, als je schrijft 'ik heb de slag gewonnen' wordt al heel veel duidelijk.
En misschien minder in detail vertellen hoe en dat hij knock-out is, door het te omschrijven als een kind ofzo.

[Vogelvrij]

Nee nee, die zin met die ambulance vind ik juist zo goed! Ik zou alleen die zin ervoor veranderen, maar ik heb even niet een precieze suggestie.

[E. Heu]

Los! Voor 'de opstand'

[E. Heu]

De Opstand

Toen ik wakker werd, kon ik niets zien. Het was donker buiten. Of althans, ik neem aan dat het donker was want omdat het donker was kon ik niet zien of er ramen waren, dus ook niet of het buiten donker was of niet maar het voelde zo, op een of andere manier.

Om me heen voelde ik allemaal lichamen, stil, en de lucht was dik en rook naar tonnen en tonnen goedkope parfum. Niets bewoog. Behalve mijn ingewanden, and die bewogen intensief ook.
Nu ik dit allemaal weer voor me zie, herinner ik me wat ik toen allemaal dacht. Ik dacht dat ik op dat moment pikzwart, latino, geel of wit zou kunnen zijn - en hoe ik dacht hoe prettig die gedachte wel niet was geweest. Het was een beetje rare opstand, in die kamer. Was het wel een kamer? In ieder geval, ik denk dat het mij ook een beetje raar heeft gemaakt. Niets bewoog. Ook de lucht lag stil in de ruimte, geen enkele adem deed 'm bewegen, nee, de lucht hing gewoon in de kamer als een lijkwade over een dood lijkje heen hangt. Ik werd een beetje raar, ja, terwijl ik die lijkwade keer op keer naar binnen zoog en naar buiten spuugde, ja, ik werd een beetje gek.

Ik herinner me nu weer hoe ik me toen begon voor te stellen dat iedereen om me heen dood was, en dit de hemel was. Ik begon me oprecht af te vragen waar Petrus was, met zijn sleutels en zo. En zo voorts. En ik herinnerde me, toen ik daar lag, met die lucht, een citaat van Oscar Wilde: "We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars” en hoe ik toen, terwijl ik naar het plafond keek, me afvroeg of de duisternis ook zou tellen als sterren omdat sterren in het heelal meestal verborgen zijn in de duisternis, maar na een tijdje bedacht ik toen toch dat dat eigenlijk onzin was omdat dit plafond, als je je even de omgeving voor het geestesoog haalt, ja, eigenlijk niets anders kon bevatten dat puur duisternis. Toen voelde ik ineens een beetje spuug omhoogkomen in mijn slokdarm. Beetje zure smaak in mijn mond. Even, ook al was het donker in die kamer, ik kon ruiken, proeven en voelen dat mijn spuug ook zwart was, net als de kamer en eigenlijk alles. Vanbinnen was ik blijkbaar ook zwart.

Ik moet vannacht wel heel dronken zijn geweest.

----
Nieuwe titel: Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was.

[fizzle-fluffy]

He bah, al die 'ik'-titels.

maar goed.

LOS

[fizzle-fluffy]

Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was.

Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was. Soms hul ik mij in een wolk van narcisme, dan bewonder ik enkel mijzelf. Ik tuur in de spiegel naar mijn vlekkeloze huid, mijn glanzende, stevig krullende haar en mijn hagelwitte tanden. Als ik lach, is het als bloed op de sneeuw; mijn donkerrode lippen steken luguber af tegen dat prachtige prodent-gebit. Mijn huid voelt zacht aan, mijn vingers voorzichtig en soepel, mijn haar veerkrachtig. Ik ben prachtig blank in de winter en ik bruin egaal in de zon, zonder snel te verbranden. De vetrolletjes op mijn heupen geven me een extra vrouwelijke uitstraling, mijn lichaam straalt vruchtbaarheid uit.
Mijn hart klopt, mijn ogen zijn prima in staat om kleine kriebeltjes te zien zonder bril, mijn oren werken fantastisch, mijn tanden zijn niet gevoelig wanneer ik warme of koude dranken nuttig, mijn nagels splijten en splinteren niet, mijn lever is niet vervet of corosief, ik heb geen maag- en darmklachten, geen hart- en vaatziekten, geen hersenaandoening waardoor ik moeilijk leer of anders functioneer, geen huidaandoening waardoor ik afstotelijk ben. Ik heb geen schimmelnagels, geen pusogen, geen ontstoken navel, geen knobbeltenen, geen genitale wratten, geen korrelige afscheiding, geen uitstekende neus- of oorharen, geen kale plekken, geen snorharen, geen haakneus, geen grote littekens. Ik mis geen ledemaat, ik loens niet en kijk ook niet scheel – zelfs niet stiekem met één oog, ik peuter niet in mijn neus (niet in publiek in elk geval), ik krab mij niet op vreemde momenten op rare plaatsen.
Ik heb geen last van ongedierte; geen luizen; noch op mijn hoofd, noch tussen mijn benen. Geen vlooien. Geen wurmen. Ik ben nergens allergisch voor: ik rol vrolijk door het pasgemaaide gras, katten mogen bij me op schoot kruipen en de huisstofmijt dwarrelt vrolijk achter de verwarming langs.
Mijn lichaam functioneert geweldig; er mist niets, alles werkt, ik denk, ik voel, ik beweeg, ik leef. Alles is klaar voor de liefde.
Maar toch lijkt het soms, heel af en toe, alsof ik de enige ben die dit ziet. Die ziet hoe áf ik ben, en hoe mooi in mijn eenvoudig mens-zijn. Alsof ik de enige geliefde kon zijn die mij op waarde kon schatten. En dan wou ik, dat ik mijn eigen geliefde was. Dat dat kon.


_________
Nieuwe titel:
Van een vlieg, die vlinder werd.
(je hoeft de titel dus niet letterlijk op te vatten he! Mag wel )

[fizzle-fluffy]

Is mijn titel te moeilijk? Ik vind dit zo'n leuk topic <3 Net als het kettingreactietopic. Het geeft inspiratie.

[Kitten]

fizzle-fluffy schreef:

Is mijn titel te moeilijk? Ik vind dit zo'n leuk topic <3 Net als het kettingreactietopic. Het geeft inspiratie.

Ik kan nu niet zo veel met je titel om eerlijk te zijn. Maar dat kan er ook wel aan liggen dat voor mij Diptera en Lepidoptera nogal verschillende beesten zijn.

[MartinV]

Van een vlieg, die vlinder werd

Met een zucht schoof ik het afgevende brandmateriaal, ook wel krant genoemd, opzij. Het was een hete dag, de zon scheen met al haar kracht. Ik bleef daarom binnen, buiten was het onbegaanbaar. Van het lezen waren mijn ogen loom geworden; ik had besloten om wat anders te gaan doen.

Alle benodigdheden stonden klaar, ik kon direct beginnen. Er is tegenwoordig ook bijna niets nodig om te schrijven. Op mijn bureau stond een spiegeltje; daarin zag ik mijn vingers als de pootjes van een insect over het toetsenbord krioelen. Vol goede moed stuurden mijn hersenen ze aan, in de hoop een mooi stukje te schrijven over alles wat maar leuk is om te lezen.
Na een paar minuten hief ik mijn hoofd op naar het beeldscherm; het was leeg. Verbouwereerd keek ik in het spiegeltje, de vieze pootjes stonden stil. Het gebrek aan inspiratie maakte dat mijn vingers gevoelloos waren geworden, waardoor ik ze niet meer kon aansturen. De kwelling gaf een krampachtig gevoel, het werd moeilijker om adem te halen en mijn hoofd leek ineen te zakken. Ik voelde me opgesloten, vastgebonden aan mijn stoel, verlamd.
Het enige wat ik nog kon doen was denken. Denken over hoe ik uit deze benarde, bezielingloze toestand moest geraken. Ik had een verhaal kunnen verzinnen over kastelen, ridders en jonkvrouwen; over paarden, hoefsmeden en koningen. Of misschien over kloosters, opstanden en brandstapels.
Het behoorde tot de mogelijkheden, maar ik besloot af te wachten. Dat heldere moment van ingeving zou ooit komen, ongetwijfeld. De vraag was alleen wanneer. Over een paar minuten, uren, dagen?
Precies op het moment dat die benauwende gedachte door mijn hoofd schoot was het daar. Ik spreidde mijn vingers uit over het toetsenbord; als een toverspreuk verschenen ze weer in het spiegelglas. Elegant huppelden de pootjes over de knoppen; het stof dat er op had gelegen plakte aan ze vast. Een werkelijk prachtig literair werk zag het levenslicht. Er verscheen een wonderlijke combinatie van letters, woorden, zinnen, zonder dat ik er echt bij nadacht. Dat hoefde ook niet, het ging vanzelf.

Loom richtten mijn ogen zich op het afgevende papier dat op mijn bureau lag. Het spiegeltje toonde een onaangeroerd toetsenbord; mijn handen lagen op mijn schoot. Voor me zag ik een leeg beeldscherm; linksboven knipperde de cursor geduldig. Ik stond op uit mijn stoel, maar bedacht me plotseling. Zo rustig mogelijk nam ik weer plaats, met het doel niet teveel luchttrillingen te veroorzaken. Ik reikte naar de zijkant van mij bureau, greep voorzichtig de krant en trok deze naar me toe. Langzaam maar krachtig draaide ik mijn handen, niet malend om de inkt die ze zou vervuilen.
Toen ik de krant had opgerold sloeg ik met een krachtige beweging het beestje met duizend dromen dood.



__________
Nieuwe titel:
Vergankelijkheid

[fizzle-fluffy]

Je hebt het allitererende uit de titel mooi laten terugkomen in het verhaal! Heel vet gedaan.

[fizzle-fluffy]

Niemand voor vergankelijkheid? Dat is toch niet zo'n moeilijke titel