Voor alle hooggevoelige mensen...

[Egoconstructie]

Hoe ga je er mee om als je gevoel en ervaring van de wereld niet kloppen met wat je om je heen ziet gebeuren in een wereld die vaak zo hard en onverschillig lijkt? En hoe ga je om met het gegeven dat veel mensen vaak ervaringen veel minder lijken te voelen als jij? Raak je emotioneel afgestompt of depressief? Of trek je je er niets van aan en geeft je hooggevoeligheid een extra dimensie aan je eigen wereld?

[JustADreamer]

Ik heb er mee leren leven, het leren accepteren, en er zelfs van leren houden. Hoewel de puberteit wel een regelrechte hel was, en ik heel soms nog die hel weer tegenkom. Het onbegrip, mensen die je voor gek verklaren, je totaaaaal geen kans geven gewoon omdat ze nog niet klaar zijn voor dit niveau van bewustzijn. Mensen die denken dat je een weinig empathisch persoon bent, omdat je je het leed van de wereld gewoon niet meer kán aantrekken voor je eigen veiligheid. Het leed wat anderen elkaar dagelijks aandoen, omdat ze zich niet bewust zijn van de rol die hun ego speelt. Ach het is een rare wereld, maar ik ben in ieder geval blij er deel van uit te mogen maken, en hopelijk maak ik wat mensen wakker op mijn pad.

Aargh, heb ik net een heel lange post getypt, druk ik op afsluiten.
Vanavond in de herhaling dan maar.

Wat is hooggevoeligheid precies? Het klinkt als iets wat met name jongeren claimen te bezitten om interessant te doen (voor hun ego dus).

[Afwezignummer2]

De wereld als hard en onverschillig zien is meer depressief en lijkt me niks met hooggevoeligheid te maken te hebben. Als iemand die hooggevoelig is de wereld heel hard en onverschillig vindt, dan zou hij/zij dat hetzelfde vinden zonder hooggevoeligheid.

Reverend schreef:

Wat is hooggevoeligheid precies? Het klinkt als iets wat met name jongeren claimen te bezitten om interessant te doen (voor hun ego dus).

claustrofobie

[JustADreamer]

Reverend schreef:

Wat is hooggevoeligheid precies? Het klinkt als iets wat met name jongeren claimen te bezitten om interessant te doen (voor hun ego dus).

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogsensitief_persoon

Maar dit had je natuurlijk ook zelf op kunnen zoeken voor je ging oordelen
Zo'n 15 á 20 procent van de bevolking heeft er in meer of mindere mate 'last' van. Dus niet alleen jongeren, maar aangezien jongeren in de puberteit zitten, wat een moeilijke fase in je leven is, hoor je wel vaker dat jongeren er last van hebben. Zij proberen zichzelf te ontdekken, een eigen identiteit op te bouwen en komen er dan achter dat het voor hun totaaaaal anders werkt dan voor leeftijdsgenootjes.

Op een latere leeftijd, na de middelbare school, heb je meer keuzevrijheid in wat je met je leven wilt, en zul je dus ook meer de dingen uitzoeken die bij je passen. Waardoor je minder geconfronteerd word met het feit dat je 'anders' bent.

Voor mij is hooggevoeligheid een verklaring voor waarom ik ben zoals ik ben, maar waarschijnlijk als ik geheel onderzocht word komen de wetenschappers met de briljante term PDD-NOS, wat ongeveer evenveel zegt als: ja wij weten het ook niet hoor, pfff.

[JustADreamer]

Afwezignummer2 schreef:

De wereld als hard en onverschillig zien is meer depressief en lijkt me niks met hooggevoeligheid te maken te hebben. Als iemand die hooggevoelig is de wereld heel hard en onverschillig vindt, dan zou hij/zij dat hetzelfde vinden zonder hooggevoeligheid.

claustrofobie

Het ging mij om het feit dat ík me heb afgesloten voor een deel van de ellende hier op aarde. Omdat bij mij zoiets veel heftiger binnenkomt als ik het toelaat. Als ik me het leed van de hele wereld ga aantrekken functioneer ik totaal niet meer. En dán word ik depressief, omdat ik er dus niets tegen kan doen als een tsunami een compleet land wegspoelt. Terwijl er ook zat is wat ik wél kan doen, en daar focus ik me dan ook liever op.

En natuurlijk is de wereld harstikke hard, we moeten allemaal maar presteren, en vooral beter zijn dan een ander en meer hebben etc. Maar ondertussen lijden ze in Afrika honger, en wij kijken er naar via onze 140 cm flatscreens & supersnelle nieuwe laptops. En als er dan om een bijdrage wordt gevraagd dan geven we die, zodat we het schuldgevoel, wat op de achtergrond aan ons knaagt, weer even stil houden.

[Afwezignummer2]

JustADreamer schreef:

En natuurlijk is de wereld harstikke hard, we moeten allemaal maar presteren, en vooral beter zijn dan een ander en meer hebben etc. Maar ondertussen lijden ze in Afrika honger, en wij kijken er naar via onze 140 cm flatscreens & supersnelle nieuwe laptops. En als er dan om een bijdrage wordt gevraagd dan geven we die, zodat we het schuldgevoel, wat op de achtergrond aan ons knaagt, weer even stil houden.

Als jij zo naar de wereld kijkt gaat jouw leven meer om die van anderen dan om je eigen leven, niet?
Hoort dat ook bij hooggevoeligheid dan?

Ik wil niet lullig doen hoor, maar zulk soort mensen zie je allemaal bij elkaar zwermen als 14 jarige emo's.

[JustADreamer]

Afwezignummer2 schreef:

Als jij zo naar de wereld kijkt gaat jouw leven meer om die van anderen dan om je eigen leven, niet?
Hoort dat ook bij hooggevoeligheid dan?

Ik wil niet lullig doen hoor, maar zulk soort mensen zie je allemaal bij elkaar zwermen als 14 jarige emo's.

'We' in zijn algemeenheid genomen, wij westerse beschaving. Dat ik hier ook een flatscreen heb staan (van m'n vriend), een laptop én een computer heb, en een I-pod en een nieuwe telefoon komt op de een of andere manier zo uit, ik heb er zelf 0 euro aan besteed (behalve dan een abo voor die foon). Mijn identiteit hangt ook niet af van wat ik bezit. Ook hoef ik niet per sé beter te zijn dan een ander, en sterker nog, áls ik ergens beter in ben dan een ander vind ik het niet nodig om dat anderen in te wrijven. Liever help ik een ander om er ook beter in te worden, maar alleen als diegene aangeeft dat zelf te willen.

In mijn leven heb ik een balans gevonden tussen mezelf en anderen. Ik pak voldoende tijd en ruimte voor mezelf, opdat ik de rest van de dag er kan zijn voor anderen. Ik doe de dingen die ik leuk vind, een baan in de horeca en in mijn vrije tijd teken ik vaak. Sterker nog, ik doe níets, maar dan ook níets waar ik zelf niet achter sta of het uiteindelijke nut niet van in zie. Mijn leven gaat dus vooral om mezelf, en wat ik leuk en belangrijk vind, en daarin doe ik graag dingen voor anderen.

Ik kan met mensen van zo'n beetje alle groepen omgaan, mits die mensen zichzelf niet in de vernieling helpen en er daarna zielig over doen en anderen de schulg geven. Emo's zijn dus wel de láátste groep mensen waarmee je mij ziet samenzwermen

[Afwezignummer2]

Fjoew, gelukkig maar. Had het idee gekregen dat zulke mensen echt zo zonder eigen leven leefden, alleen maar letten op wat anderen krijgen/denken/doen.
Gelukkig maar Trouwens, je bent veel beter dan de meeste 21 jarigen die ik ken!

Zijn andere hooggevoeligen ook zo? Of moeten zij die balans nog vinden?

Egoconstructie schreef:

Hoe ga je er mee om als je gevoel en ervaring van de wereld niet kloppen met wat je om je heen ziet gebeuren in een wereld die vaak zo hard en onverschillig lijkt? En hoe ga je om met het gegeven dat veel mensen vaak ervaringen veel minder lijken te voelen als jij? Raak je emotioneel afgestompt of depressief? Of trek je je er niets van aan en geeft je hooggevoeligheid een extra dimensie aan je eigen wereld?

In de omgang met leeftijdsgenoten vind ik het vaak lastig, omdat ik het gevoel heb niet op dezelfde lijn te zitten. Eigenlijk kan ik alleen echt bevriend zijn met mensen die emotioneel hun leeftijd een stuk voorbij zijn of die daadwerkelijk veel ouder zijn dan ik - mijn beste vriend bijvoorbeeld is 60. Ik heb een paar vrienden waar ik diepgaand contact mee heb, voor de rest kan ik weinig mensen langer dan een paar uur om me heen verdragen en ben ik veel alleen. Soms vind ik dat jammer, maar ik heb het gewoon nodig om me af te sluiten. Het scheelt wel dat ik op een kunstacademie zit, daar wemelt het van de (hoog)gevoelige mensen en is het makkelijker om aansluiting te vinden. Mijn artistiek talent kan ik niet los zien van mijn hooggevoeligheid, dus in die zin ben ik er erg dankbaar voor.

Ik kan me vaak kwaad maken om het onrecht in de wereld. Om mensenleed maak ik me eerlijk gezegd niet heel erg druk, het is vooral dierenleed en overschilligheid van mensen ten opzichte van de natuur die me hard raakt. Ook kan ik me zo nu en dan enorm boos maken om de seks-obsessie van de maatschappij. Af en toe is het alsof alles alleen maar om 'neuken' draait en het hele liefdes-/intimiteitsaspect (dat daar in mijn ogen bij zou moeten horen) vergeten wordt. Waar ik het ook regelmatig moeilijk mee heb is de aandachtloze manier waarop veel mensen (lijken te) leven. Ik krijg de indruk dat een heleboel mensen geen oog hebben voor de kleine dingen in het leven en daarmee een hoop geluk mislopen. Dat vind ik jammer om te zien.

Dat is voor mij trouwens wel een voordeel van hooggevoelig zijn: ik kan ontzettend genieten van 'onbenullige' dingen. Als ik een vogel hoor zingen, of als iemand me oprecht vriendelijk gedag zegt, of als ik bijvoorbeeld 's ochtends in de bus zit en uitzicht heb op mistige weilanden en de zon begint op te komen kan dat me intens ontroeren. De keerzijde is dat ik door kleine dingen ook heel makkelijk mijn dag kan laten verpesten en dat als iemand bijvoorbeeld iets negatiefs tegen me zegt (als is het maar een onbekende op een forum) ik daar een jaar later nog last van kan hebben. Er komt veel binnen, maar dat maakt me ook heel kwetsbaar.

Nouja, conclusie: Ik denk zeker dat mijn hooggevoeligheid mijn leven moeilijker en ook eenzamer maakt, maar aan de andere kant des te waardevoller. Ik leef intens en met veel aandacht, en ik geloof dat hoe moeilijker iets is, hoe meer voldoening je er uit kunt halen.

[Afwezignummer2]

Maarr, veel mensen waarderen het toch als degene waarmee ze praten wat ouder en wijzer is? Ik ga liever om met wat ontwikkeldere mensen, gewoon omdat je daar een echt gesprek mee kunt voeren.

[Geel]

Hoe weet je of je hooggevoelig bent of niet?

Want ik herken mezelf in dingen die JustADreamer en Rasmusje zeggen, maar zou niet kunnen zeggen of ik nou hooggevoelig ben of niet..

[JustADreamer]

Een test geschreven door Dr. Elaine Aron, die ook meerdere boeken over dit onderwerp heeft geschreven.

Answer these statements with a "yes" or "no."

I am easily overwhelmed by strong sensory input.
I seem to be aware of subtleties in my environment.
Other people's moods affect me.
I tend to be very sensitive to pain.
I find myself needing to withdraw during busy days,into bed or into a darkened room or any place where I can have some privacy and relief from stimulation.
I am particularly sensitive to the effects of caffeine.
I am easily overwhelmed by things like bright lights, strong smells,coarse fabrics,or sirens close by.
I have a rich,complex inner life.
I am made uncomfortable by loud noises.
I am deeply moved by the arts or music.
My nervous system sometimes feels so frazzled that I just have to go off by myself.
I am conscientious.
I startle easily.
I get rattled when I have a lot to do in a short amount of time.
When people are uncomfortable in a physical environment I tend to know what needs to be done to make it more comfortable (like changing the lighting or the seating).
I am annoyed when people try to get me to do too many things at once.
I try hard to avoid making mistakes or forgetting things.
I make a point to avoid violent movies and TV shows.
I become unpleasantly aroused when a lot is going on around me.
Being very hungry creates a strong reaction in me,disrupting my concentration or mood.
Changes in my life shake me up.
I notice and enjoy delicate or fine scents, tastes, sounds, works of art.
I find it unpleasant to have a lot going on at once.
I make it a high priority to arrange my life to avoid upsetting or overwhelming situations.
I am bothered by intense stimuli, like loud noises or chaotic scenes.
When I must compete or be observed while performing a task, I become so nervous or shaky that I do much worse than I would otherwise.
When I was a child, my parents or teachers seemed to see me as sensitive or shy.

Op iets van 2 of 3 heb ik geen ja gezegd. Ik vind gewelddadige films soms wel grappig, omdat ik er op de een of andere manier afstand van neem ofzo, zodat het niet bij me binnenkomt. Verder kan ik normaal best tegen harde muziek, maar soms ook totaaaaal niet juist, dan lijkt het echt te blijven na-echoën in mijn hoofd. En op mijn werk heb ik er ook geen problemen mee om 100 dingen tegelijk te doen, maar dat doe ik dan uit mezelf, een ander moet het me niet gaan opdringen.

[JustADreamer]

Afwezignummer2 schreef:

Fjoew, gelukkig maar. Had het idee gekregen dat zulke mensen echt zo zonder eigen leven leefden, alleen maar letten op wat anderen krijgen/denken/doen.
Gelukkig maar Trouwens, je bent veel beter dan de meeste 21 jarigen die ik ken!

Zijn andere hooggevoeligen ook zo? Of moeten zij die balans nog vinden?

Ieder individu is natuurlijk weer uniek, maar hooggevoelige mensen die zich hier ook bewust van zijn zijn vaak heel openminded, creatief en houden van diepgang.

Ikzelf ben al van jongs af aan in aanraking gekomen met spiritualiteit. Dingen als meditatie, wierrook, mandala's tekenen, ademhalingstechnieken. Ondertussen volg ik ook een opleiding tot spiritueel werker, waarin ik ook weer een hoop leer zodat ik mezelf niet constant weggeef. Dus ja, ik denk wel dat anderen die balans nog moeten vinden (wat niet betekent dat ook zij hun heil zullen vinden in spiritualiteit, maar daarin vind je wel diepgang en rust en gaat het niet om prestaties). Veel hooggevoeligen rennen nog mee in het tempo van de maatschappij, proberen nog bigger better faster stronger te zijn dan anderen en dat werkt gewoon echt niet voor hooggevoelige mensen. En het feit dat veel hooggevoelige mensen een verkeerd labeltje opgeplakt krijgen gaat ook écht niet helpen. ADHD, pdd-nos, Asperger bijvoorbeeld, en dan krijg je medicijnen of een compleet therapieschema om je toch vooral 'normaal' deel te laten uitmaken van een wereld die zichzelf naar de klote helpt. Thank god dat mijn ouders mij nooit zo ver hebben laten uitpluizen door reguliere artsen/psychologen etc.

[Egoconstructie]

Bedankt voor de reacties, ik herken me in werkelijk alles wat jullie zeggen.

Ik heb er ook altijd veel problemen mee gehad. Ik heb een depressief verleden met chronische vermoeidheid dat nog steeds doorlummelt (vooral in de winter). Ook heb ik altijd slaapproblemen gehad omdat ik dingen maar niet los kan laten. Alle problemen, alle ellende, alle vragen, alle verwarring van iedereen die ik op een dag ontmoet blijven in mij rondspoken. Het resultaat is dat ik eigenlijk niet goed kan functioneren in deze maatschappij. Ik heb een aantal psychologen gehad maar het hele begrip Hoogsensitief persoon lijken ze nergens te snappen (en tja jongens horen niet gevoelig te zijn he...). Wat ze wel snappen is dat je pillen moeten slikken als je je niet goed voelt, maar waar het vandaan komt is ze een raadsel. Dus daar begin ik niet meer aan.
Ook kan ik geen enkele opleiding afmaken. Ik ben op de middelbare school te laag geplaatst dus ik heb nooit ergens voor kunnen gaan wat ik eigenlijk wilde. Maarja waarom zou ik mezelf klaarstomen voor een maatschappij waar ik niet in pas, of waar ik überhaupt in WIL passen; de enige 3 dingen die bij mij uit beroepskeuzetesten kwamen is: Schrijver, kunsthistoricus, en filosoof.

Volgens mijn gevoel zijn we ook gewoon verkeerd bezig in deze maatschappij. Het bewustzijn hier staat me niet aan. Ik kijk naar mijn omgeving als één grote pot verwarring. Als één groot theater waar we allemaal nietsvermoedend in meespelen. Ook vind ik het nieuws een waardeloos programma; een stroom ellende waar we uiteindelijk toch niets mee kunnen. Als we ons nou eens bewuster met ons eigen leven bezig zouden houden...

Gelukkig heb ik ervaren dat het leven veel meer omvat dan slechts een verzameling doelen, verlangens, denkbeelden evolutionaire verklaringen en "stofjes in de hersenen theorieën". Buiten ons chaotische denken heb ik een helderheid gevonden die ligt in het beoefenen van niet-denken. Onder andere door zen-boeddhisme en meditatie. En dat is een geluk geweest, want als ik vast was blijven zitten in de verwarde, koude wereld die niet met mijn gevoel klopt dan was ik gewoon gek geworden en had ik geen reden meer gehad om ook nog maar iets te doen. En dat is eigenlijk het belangrijkste in mijn leven. Dat ik weet dat er helderheid en waarheid ligt onder onze verwarde gedachtes. En om dat verder te ontwikkelen ben ik van plan naar Azië te vertrekken. In Nederland wordt ik gewoon te veel afgeleid. Ik heb wel veel goede vrienden en leuke familie, maar voor de rest heb ik geen reden om te blijven.

[JustADreamer]

Ted Zeff - Overlevingsgids voor hoogsensitieve personen, die zou je eens moeten lezen. Heb hem zelf nog niet helemaal uit, maar herkende me er in en vond er ook best nuttige tips in staan.

Ik snap wel wat je zegt over de maatschappij, en er niet in WILLEN passen, maar, als wij als hooggevoelige mensen ons niet op onze manier mengen in die maatschappij zal de rest zéker nooit wakker geschudt worden En Azië, of vooral China in mijn beleving, daar waar nóg meer prestatiegerichtheid is, alles synchroon moet en je minstens perfect moet zijn. Ik weet niet of je het daar wel gaat vinden eerlijk gezegd. Uiteraard is daar ook het boeddhisme en dergelijke, maar ik denk dat wij niet voor niets geboren worden hier. Langzaamaan worden we ons allemaal steeds bewuster dat we zo niet door kunnen gaan, ik zie al wel een verbetering.

En over beroepskeuzetesten: hoe serieus kunnen wij die nog nemen? Gemaakt voor en door deze maatschappij, die hooggevoeligheid over het algemeen totale aanstellerij vind. Ook ik heb mijn heil gezocht in spiritualiteit, en wil dat uiteindelijk, na mijn opleiding gaan combineren met het runnen van een horecatent. Geen idee hoe nog, maar ik wil het heel graag dus ik vind vast wel een manier Als hooggevoelige mensen zullen we ons van de paden af moeten begeven, nieuwe wegen creëren, meer creativiteit de wereld in helpen... En op zich bevalt die uitdaging mij tegenwoordig wel, mede omdat alles tegenwoordig vanzelf op mijn pad lijkt te komen ofzo...

[Egoconstructie]

Bedankt voor de tip.

Nouja, Azië is erg groot met heel veel verschillende landen en culturen. Ik zie wel, misschien kom ik na een half jaar al weer terug en kan ik alles accepteren voor wat het is. Of misschien blijf ik wel jaren. Ik weet niet of er een reden is dat ik hier geboren ben, of dat je kan spreken van achterliggende redenen in deze wereld. Maar ik vind wel dat mensen vooral hun gevoel moeten volgen als ze zich ergens niet goed bij voelen. Het leven schiet voorbij maar toch zoeken we altijd naar een stabiele toestand in een wereld van verandering. Ik wil niet leven in een stabiele toestand. Als ik post krijg van een pensioenregeling dan schiet ik in de lag en gooi ik het in de prullenbak. Ook krijg ik de kriebels van uitvaartverzekeringen.

Een horecatent is niet niks. Dat zal zeker een uitdaging worden ja. Ik zou de stress denk ik niet aankunnen.

Ja de uitdaging bevalt mij ook. Gelukkig kunnen we op deze leeftijd al wat helderder denken.

Ga niet waar het pad je leidt, maar ga daar waar geen pad is en laat een spoor achter...

[Dysmorphofobist]

Grappig: dus volgens wikipedia ben ik hooggevoelig, omdat ik helemaal gek word als ik bijvoorbeeld watten aanraak, of als ik van dat krakend (doorzichtig) papier laat kraken (dat ze gebruiken voor bijvoorbeeld bloemen). Daarbij heb ik ook een zeer rijk gedachteleven, leeftijdsgenoten die op een totaal ander niveau zitten, ga zo voort...

Interessant, maar om mezelf nu 'trots' in een hokje te gaan stoppen omdat ik enkele symptomen bevat? Wil je zeker weten of je hooggevoelig bent, ga naar je huisarts...

[JustADreamer]

Dysmorphofobist schreef:

Grappig: dus volgens wikipedia ben ik hooggevoelig, omdat ik helemaal gek word als ik bijvoorbeeld watten aanraak, of als ik van dat krakend (doorzichtig) papier laat kraken (dat ze gebruiken voor bijvoorbeeld bloemen). Daarbij heb ik ook een zeer rijk gedachteleven, leeftijdsgenoten die op een totaal ander niveau zitten, ga zo voort...

Interessant, maar om mezelf nu 'trots' in een hokje te gaan stoppen omdat ik enkele symptomen bevat? Wil je zeker weten of je hooggevoelig bent, ga naar je huisarts...

Ik ben naar mijn huisarts geweest vroeger, heb bij doktoren gelopen en bij alternatieve genezers zoals homeopaten. Ik had vroeger astma, was op 7 jarige leeftijd al depressief omdat niemand mij leek te begrijpen, er kwam toen ook uit dat ik hoogbegaafd ben.

Maar weet je, labeltjes zeggen mij niets. Ik ben gewoon wie ik ben, en daar kan ik zoveel labeltjes gaan opplakken: barista, vriendin, huisgenoot, dochter, zus, nicht, kleinkind, bagelaar, serveerster, werknemer, hooggevoelig, creatief etc. Maar geen enkel labeltje kan precies omschrijven wie ik ben. Ik ben al die labeltjes bij elkaar, en dáár ben ik trots op. Ik ben blij met mezelf en hoe ik in de wereld sta, met wat ik voor anderen beteken, en ook met mijn minpunten. Ik accepteer mezelf en neem verantwoordelijkheid voor alles wat ik doe. Ik had ook in een hoekje kunnen gaan zitten huilen omdat ik hooggevoelig ben en mezelf als slachtoffer kunnen gaan zien van de maatschappij, en daar had werkelijk niemand iets mee opgeschoten.

Dat ik weet dat ik hooggevoelig ben geeft mij alleen maar mogelijkheden om er rekening mee te houden, zodat ik zo goed mogelijk kan functioneren. En dáár gaat deze discussie over, niet over dat we ons meer zouden voelen, en daarom 'trots' zijn, nee het gaat puur over zelfacceptatie, en het uitwisselen van onze verhalen.

[JustADreamer]

Egoconstructie schreef:

Bedankt voor de tip.

Nouja, Azië is erg groot met heel veel verschillende landen en culturen. Ik zie wel, misschien kom ik na een half jaar al weer terug en kan ik alles accepteren voor wat het is. Of misschien blijf ik wel jaren. Ik weet niet of er een reden is dat ik hier geboren ben, of dat je kan spreken van achterliggende redenen in deze wereld. Maar ik vind wel dat mensen vooral hun gevoel moeten volgen als ze zich ergens niet goed bij voelen. Het leven schiet voorbij maar toch zoeken we altijd naar een stabiele toestand in een wereld van verandering. Ik wil niet leven in een stabiele toestand. Als ik post krijg van een pensioenregeling dan schiet ik in de lag en gooi ik het in de prullenbak. Ook krijg ik de kriebels van uitvaartverzekeringen.

Een horecatent is niet niks. Dat zal zeker een uitdaging worden ja. Ik zou de stress denk ik niet aankunnen.

Ja de uitdaging bevalt mij ook. Gelukkig kunnen we op deze leeftijd al wat helderder denken.

Ga niet waar het pad je leidt, maar ga daar waar geen pad is en laat een spoor achter...

Er zit ook wel een verschil in stabiel in het leven staan, vanuit jezelf zeg maar, of die stabiliteit in de buitenwereld zoeken, door middel van materiële rotzooi om je heen verzamelen. En ja, dan is alles wat daar verandering in brengt een probleem. Als jij gehecht bent aan je televisie (anders kan je niet meer meepraten over voetbal en zo) en hij gaat stuk dan is dat minstens vergelijkbaar met een tsunami die een compleet land wegspoelt. Voor mij is een televisie hartstikke leuk, ik kan er m'n favo series op kijken en NGC en Discovery vind ik ook leuk, maar mijn hele identiteit ligt niet vast aan die televisie, gaat 'ie stuk dan koop ik zodra ik daar het geld voor heb wel een keer een nieuwe.

Pensioensregelingen en uitvaartverzekeringen vind ik ook dikke onzin, de economische crisis heeft ons hopelijk wel genoeg laten zien hoe goed en verstandig banken en dergelijke met ons geld omgaan. Neuh, ik zorg zelf wel dat ik geld overhoud voor later. En ik doneer mezelf wel aan de wetenschap als ik dood ben, en anders gooien ze me maar in een bananendoos de grond in.

Over die horecatent, op de een of andere manier kan ik die stress dus wel aan, ik had dit ook nooit verwacht vroeger, want toen moest ik er niet aan denken om op een dag met zoveeeeel mensen in aanraking te komen. Ik denk dat het me lukt omdat ik me tegenwoordig heb beschermd tegen het binnendringen van andermans emoties ofzo. Vroeger kon ik van het ene moment opeens van keivrolijk naar knetterdepressief veranderen, en meestal was dat omdat ik dat gevoel van iemand anders oppikte, dat heb ik nu niet meer. Nu merk ik het nog wel als iemand niet lekker in zijn vel zit, maar kan ik er van een afstand naar kijken, en soms zelfs diegene iets beter laten voelen. Een simpele glimlach, een goed gesprek of een lekkere bak koffie doen wonderen
Uiteraard moet ik wel een goed team om me heen hebben wil ik aan m'n eigen horecatent beginnen, want 7 dagen in de week ga ik het niet trekken.

[JustADreamer]

Haha, forget what I said, mijn oh zo stabiele leventje is vandaag bruut overhoop gehaald: ik ben mijn baan kwijt En nu weet ik het dus ook gewoon even niet meer, ik zal het niet vergelijken met een tsunami, en ik weet ook wel dat het goed komt... Maar echt, what the fuck... Díe zag ik even niet aankomen!

[b00mbap]

Egoconstructie schreef:

Raak je emotioneel afgestompt of depressief? Of trek je je er niets van aan en geeft je hooggevoeligheid een extra dimensie aan je eigen wereld?

Het geeft een extra dimensie, maar die is voor mij totaal niet wenselijk. En mijn depressiviteitsklachten zijn er nogsteeds, in combinatie met ontzettend veel angsten voor verschillende dingen, maar ik probeer het af te stompen met overmatig blowen. Verder probeer ik zoveel mogelijk schijt aan dingen te hebben zodat ik er beter mee om kan gaan / er niet mee om hoef te gaan. Op lange termijn geen goed plan, maar het werkt voorlopig positief op m'n gemoedstoestand.

En het aantrekken van wereldleed heb ik inmiddels al 10 jaar achter me gelaten, heb al genoeg dingen om over na te denken zonder dat ik me druk maak om stervende afrikanen.

Verder zou ik mezelf niet hooggevoelig willen noemen, maar dat is nou eenmaal de term die ze hanteren.

[Roosje]

Stiekem geloof ik niet in hooggevoeligheid. Al voldoe ik aan alle symptomen.

[Egoconstructie]

JustADreamer schreef:

Haha, forget what I said, mijn oh zo stabiele leventje is vandaag bruut overhoop gehaald: ik ben mijn baan kwijt En nu weet ik het dus ook gewoon even niet meer, ik zal het niet vergelijken met een tsunami, en ik weet ook wel dat het goed komt... Maar echt, what the fuck... Díe zag ik even niet aankomen!

Ai... en ik neem aan dat je het moeilijk vindt een baan te vinden waar jij je goed bij voelt. Dat heb ik in ieder geval wel.

'Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get' Maar een heleboel wat er in zit vind ik niet lekker.

[Egoconstructie]

b00mbap schreef:

Het geeft een extra dimensie, maar die is voor mij totaal niet wenselijk. En mijn depressiviteitsklachten zijn er nogsteeds, in combinatie met ontzettend veel angsten voor verschillende dingen, maar ik probeer het af te stompen met overmatig blowen. Verder probeer ik zoveel mogelijk schijt aan dingen te hebben zodat ik er beter mee om kan gaan / er niet mee om hoef te gaan. Op lange termijn geen goed plan, maar het werkt voorlopig positief op m'n gemoedstoestand.

En het aantrekken van wereldleed heb ik inmiddels al 10 jaar achter me gelaten, heb al genoeg dingen om over na te denken zonder dat ik me druk maak om stervende afrikanen.

Verder zou ik mezelf niet hooggevoelig willen noemen, maar dat is nou eenmaal de term die ze hanteren.

Denk je er wel eens aan om je vaste omgeving achter te laten? Naar het buitenland ofzo?

[Egoconstructie]

Roosje schreef:

Stiekem geloof ik niet in hooggevoeligheid. Al voldoe ik aan alle symptomen.

Betekent dat dat jij er geen grote problemen van ondervindt in je dagelijks leven?

[Dysmorphofobist]

Egoconstructie schreef:

Ai... en ik neem aan dat je het moeilijk vindt een baan te vinden waar jij je goed bij voelt. Dat heb ik in ieder geval wel.

'Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get' Maar een heleboel wat er in zit vind ik niet lekker.

Maar soms moet je gewoon even doorbijten en minderen banen aannemen, en ondertussen naar betere zoeken (wat je eigenlijk altijd moet doen).

[JustADreamer]

Egoconstructie schreef:

Ai... en ik neem aan dat je het moeilijk vindt een baan te vinden waar jij je goed bij voelt. Dat heb ik in ieder geval wel.

'Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get' Maar een heleboel wat er in zit vind ik niet lekker.

Nee inderdaad, sommige chocola valt echt vies tegen Ik heb inderdaad grote moeite met een baan vinden die ik echt leuk vind, en ik zie ook niet in waarom ik in godsnaam een baan aan zou nemen die ik niet leuk zou vinden? Dat een baan iets minder betaalt is voor mij geen issue als ik het maar naar mijn zin heb, maar ik ga écht geen baan aannemen die voor mij niet goed voelt.

Als ik mezelf niet kan zijn hoeft een baan voor mij echt niet, daarbij vind ik kwaliteit en passie voor wat je doet ook erg belangrijk, als dat in een bedrijf niet staat boven de winst, well forget it.

Och, mocht ik over een maand niets gevonden hebben kan ik altijd nog camgirl worden

[Dysmorphofobist]

Als ik mezelf niet kan zijn hoeft een baan voor mij echt niet, daarbij vind ik kwaliteit en passie voor wat je doet ook erg belangrijk, als dat in een bedrijf niet staat boven de winst, well forget it.

Och, mocht ik over een maand niets gevonden hebben kan ik altijd nog camgirl worden

Prima, zolang je geen uitkering of dergelijks trekt...

[Afwezignummer2]

Roosje schreef:

Stiekem geloof ik niet in hooggevoeligheid. Al voldoe ik aan alle symptomen.

Het is net als een horoscoop lezen, het lijkt allemaal wel te kloppen met wat je doet enzo, maar die van vissen ook bij mij, en die van tweelingen ook bij mij, die van maagd ook bij mij, die van schorpioen ook bij mij!

Rasmusje schreef:

In de omgang met leeftijdsgenoten vind ik het vaak lastig, omdat ik het gevoel heb niet op dezelfde lijn te zitten. Eigenlijk kan ik alleen echt bevriend zijn met mensen die emotioneel hun leeftijd een stuk voorbij zijn of die daadwerkelijk veel ouder zijn dan ik - mijn beste vriend bijvoorbeeld is 60. Ik heb een paar vrienden waar ik diepgaand contact mee heb, voor de rest kan ik weinig mensen langer dan een paar uur om me heen verdragen en ben ik veel alleen. Soms vind ik dat jammer, maar ik heb het gewoon nodig om me af te sluiten. Het scheelt wel dat ik op een kunstacademie zit, daar wemelt het van de (hoog)gevoelige mensen en is het makkelijker om aansluiting te vinden. Mijn artistiek talent kan ik niet los zien van mijn hooggevoeligheid, dus in die zin ben ik er erg dankbaar voor.

Ik kan me vaak kwaad maken om het onrecht in de wereld. Om mensenleed maak ik me eerlijk gezegd niet heel erg druk, het is vooral dierenleed en overschilligheid van mensen ten opzichte van de natuur die me hard raakt. Ook kan ik me zo nu en dan enorm boos maken om de seks-obsessie van de maatschappij. Af en toe is het alsof alles alleen maar om 'neuken' draait en het hele liefdes-/intimiteitsaspect (dat daar in mijn ogen bij zou moeten horen) vergeten wordt. Waar ik het ook regelmatig moeilijk mee heb is de aandachtloze manier waarop veel mensen (lijken te) leven. Ik krijg de indruk dat een heleboel mensen geen oog hebben voor de kleine dingen in het leven en daarmee een hoop geluk mislopen. Dat vind ik jammer om te zien.

Dat is voor mij trouwens wel een voordeel van hooggevoelig zijn: ik kan ontzettend genieten van 'onbenullige' dingen. Als ik een vogel hoor zingen, of als iemand me oprecht vriendelijk gedag zegt, of als ik bijvoorbeeld 's ochtends in de bus zit en uitzicht heb op mistige weilanden en de zon begint op te komen kan dat me intens ontroeren. De keerzijde is dat ik door kleine dingen ook heel makkelijk mijn dag kan laten verpesten en dat als iemand bijvoorbeeld iets negatiefs tegen me zegt (als is het maar een onbekende op een forum) ik daar een jaar later nog last van kan hebben. Er komt veel binnen, maar dat maakt me ook heel kwetsbaar.

Nouja, conclusie: Ik denk zeker dat mijn hooggevoeligheid mijn leven moeilijker en ook eenzamer maakt, maar aan de andere kant des te waardevoller. Ik leef intens en met veel aandacht, en ik geloof dat hoe moeilijker iets is, hoe meer voldoening je er uit kunt halen.

Best heel erg herkenbaar \

[Egoconstructie]

Afwezignummer2 schreef:

Het is net als een horoscoop lezen, het lijkt allemaal wel te kloppen met wat je doet enzo, maar die van vissen ook bij mij, en die van tweelingen ook bij mij, die van maagd ook bij mij, die van schorpioen ook bij mij!

Nee, verkeerde associatie.

[JustADreamer]

Dysmorphofobist schreef:

Prima, zolang je geen uitkering of dergelijks trekt...

Neuh, dan is voor de trein springen nog aanlokkelijker

[Afwezignummer2]

Egoconstructie schreef:

Nee, verkeerde associatie.

Als ik zo de symptomen lees, dan kan je zo alles ervan in jezelf herkennen. Geef ik 't aan 10 anderen, dan zullen zij hetzelfde zien.
http://www.hypnotherapienederland.nl/hsp.htm
Gewoon wat dingen dat een groepje single vrouwen van 40 bij elkaar bracht en om elkaar op te beuren noemden ze het hooggevoeligheid.
Hoe kwam jij erop dat je hooggevoelig was, dan? Vast niet dat een er een hoogleraar anatomie naar je toestapte en vertelde dat je hooggevoelig was.

EDIT: ik heb niks tegen ook maar iemand van jullie persoonlijk, maar alleen tegen die hooggevoeligheidstheorie.

[JustADreamer]

Afwezignummer2 schreef:

Als ik zo de symptomen lees, dan kan je zo alles ervan in jezelf herkennen. Geef ik 't aan 10 anderen, dan zullen zij hetzelfde zien.
http://www.hypnotherapienederland.nl/hsp.htm
Gewoon wat dingen dat een groepje single vrouwen van 40 bij elkaar bracht en om elkaar op te beuren noemden ze het hooggevoeligheid.
Hoe kwam jij erop dat je hooggevoelig was, dan? Vast niet dat een er een hoogleraar anatomie naar je toestapte en vertelde dat je hooggevoelig was.

EDIT: ik heb niks tegen ook maar iemand van jullie persoonlijk, maar alleen tegen die hooggevoeligheidstheorie.

Maar hoe wil je dan verklaren dat er een behoorlijk grote groep (zo'n 20%) mensen niet normaal kan functioneren binnen deze maatschappij, om alle redenen die de hooggevoeligheidstheorie benoemt? Kijk, van mijn part noem je het anders hoor, maar het is niet alsof wij ons aanstellen of niet zouden wíllen deelnemen aan de maatschappij.

En als zo'n grote groep mensen zich kan vinden in die symptomen, dan is er toch duidelijk wel wat aan de hand, en daar kunnen we onze ogen voor sluiten, maar daarvan gaan deze mensen zich niet ineens 'normaal' voelen in de maatschappij. Ik heb al van jongs af aan het besef dat ik anders denk, voel en leef als anderen. Waar anderen veel vriendjes hadden en buiten speelden zat ik thuis boekjes te lezen met m'n moeder. Mijn interesses zijn altijd anders geweest dan die van anderen, vergeleken met mijn leeftijd, maar ook gewoon überhaupt. En nu heeft het bij mij ook deels te maken gehad met een doodzieke moeder dat ik al vroeg nadacht over de dood en het leven en zo, maar ja de zoektocht naar diepgang en zinvol leven is er altijd geweest. En als je daarmee aan komt zetten op een feestje of waar dan ook, dan kijken ze je raar aan. Misschien wel logisch, maar ik wist vroeger écht niet hoe ik het over koetjes en kalfjes moest hebben, en nu ik het wel weet wíl ik het gewoon niet. En dat terwijl ik echt geen antisociaal persoon ben, ik kan heel goed gesprekken met inhoud voeren, uren kletsen tot diep in de nacht, soms ouwehoer ik ook gewoon maar niet om 'interessant' gevonden te worden... Dan ga ik liever voor de stilte...

Maar het feit dat we 'anders' denken, voelen en willen leven zegt natuurlijk niet dat wij niet ook gewoon mensen zijn, niet meer of minder dan een ander. Ik kan op niet-hooggevoelige mensen ook duizentveel labeltjes plakken, net als op hooggevoelige mensen. En als je al die labeltjes vergelijkt dan zie je dat er niet alleen verschillen zijn, maar ook overeenkomsten. Ik kan ook de hooggevoelige mensen in een groep er vrij snel uitpikken, gewoon omdat ik weet waar ik op moet letten, dat betekent niet dat ik het altijd goed heb, maar wel vaak. (net zoiets als dat homo's elkaar vaak herkennen) Dat betekent niet dat ik met hen ook gelijk het beste kan opschieten. Mijn vriendje en mijn beste vriendin zijn niet hooggevoelig, en toch heb ik voor hen gekozen om het meeste van mijn vrije tijd aan te besteden. En mijn bedrijfsleidster is ook niet hooggevoelig, en toch kan ik met haar ook best diepgaande gesprekken voeren. Het ligt er maar net aan of je bepaalde interesses deelt, en soms moet je ook gewoon een beetje moeite doen om het te laten werken, zoals mijn vriend en ik. We weten van elkaar hoe we in elkaar zitten, en daar houden we rekening mee. Hoewel hij me soms ook nog wel eens 'normaal' probeert te maken, as in: me een normale studie die ik niet interessant vind aan proberen te smeren omdat het leuk staat op mijn cv, willen dat ik een baan neem waar ik meer geld mee verdien maar die ik niet leuk vind etc. Maar dat gaat toch nooit gebeuren, en dat weet hij ook, dus dan laat ik hem maar weer proberen, om vervolgens af te sluiten met een 'nee'.

[Egoconstructie]

Afwezignummer2 schreef:

Als ik zo de symptomen lees, dan kan je zo alles ervan in jezelf herkennen. Geef ik 't aan 10 anderen, dan zullen zij hetzelfde zien.
http://www.hypnotherapienederland.nl/hsp.htm
Gewoon wat dingen dat een groepje single vrouwen van 40 bij elkaar bracht en om elkaar op te beuren noemden ze het hooggevoeligheid.
Hoe kwam jij erop dat je hooggevoelig was, dan? Vast niet dat een er een hoogleraar anatomie naar je toestapte en vertelde dat je hooggevoelig was.

EDIT: ik heb niks tegen ook maar iemand van jullie persoonlijk, maar alleen tegen die hooggevoeligheidstheorie.

Punt voor punt: Nee. Mijn vrienden hebben hooguit 2 of 3 punten van de hele lijst waarin ze wat kunnen herkennen. Ik kon bijna wel ja zeggen op de hele lijst.

Dat moeten die vrouwen zelf weten, daar heb ik niets mee te maken.

Hooggevoeligheid is voor zover ik weet niet ondersteund door fysiek bewijs. Maar dat maakt niet uit, want dat hebben we niet nodig. Mensen die bijna-dood ervaringen hebben gehad hoeven niets te weten van "stofjes in de hersenen" theorieën, zij weten wat ze hebben ervaren. Hooggevoelige mensen weten wat ze sinds hun geboorte ervaren: een gevoeligere omgang met de omgeving dan de meeste mensen. Een verschil in verwerking.

Ik weet dat ik hooggevoelig ben omdat de er simpelweg een verschil is. De theorie ondersteund dit en bind mensen als ik samen, zodat we niet als aanstellers worden bestempeld.

Ik herken me in al deze punten, maar volgens mij zegt dat niet zo veel. Het ligt ook heel erg af van mijn buien. Ik bedoel.. Soms zonder ik me af, maar soms heb ik zin in gezelschap. Soms heb ik tijden waarin ik veel nadenk over alles, maar ook tijden waarin ik dat amper doe. En dit zijn slechts twee voorbeelden, maar zo kan ik dat bij ieder punt herhalen.

Ik heb zelf nooit problemen gehad met wie ik ben en hoe 'gevoelig' of 'emotioneel' ik ben. Heb ook nooit de neiging gehad het te veranderen of te verbergen. Stiekem heb ik het gevoel dat mensen het zichzelf soms gewoon te moeilijk maken. Je bent wie je bent, doe wat goed voelt.

[Daboman]

Hebben die punten niet veel overlap met de symptomen die het gevolg zijn van stress? Immers, normaal gesproken herken ik me totaal niet in het beeld, maar ik heb een periode gehad waar ik juist heel goed paste in dat beeld. Dat klopt ook met het beeld van waar de maatschappij zich naartoe beweegt: meer presteren en dus meer stress. Ik zou haast durven beweren dat er een correlatie is tussen hooggevoeligheid en stress. Langdurige stress maakt je immers ook gevoeliger voor prikkels van buitenaf.

[JustADreamer]

Siorin schreef:

Ik herken me in al deze punten, maar volgens mij zegt dat niet zo veel. Het ligt ook heel erg af van mijn buien. Ik bedoel.. Soms zonder ik me af, maar soms heb ik zin in gezelschap. Soms heb ik tijden waarin ik veel nadenk over alles, maar ook tijden waarin ik dat amper doe. En dit zijn slechts twee voorbeelden, maar zo kan ik dat bij ieder punt herhalen.

Ik heb zelf nooit problemen gehad met wie ik ben en hoe 'gevoelig' of 'emotioneel' ik ben. Heb ook nooit de neiging gehad het te veranderen of te verbergen. Stiekem heb ik het gevoel dat mensen het zichzelf soms gewoon te moeilijk maken. Je bent wie je bent, doe wat goed voelt.

Bij mij is het ook afhankelijk van mijn bui, maar ook de mate van rust die ik neem. Ik kan bijvoorbeeld dagenlang knallen op mijn werk, desnoods 46 uur in een week, als ik 's avonds maar op tijd naar bed ga en goed slaap, en niet vergeet gezond te eten. Ik merk dat als ik veel vette ongezonde zooi naar binnen werk (wat meestal weer gebeurt als ik veel en tot laat werk) ik minder kan hebben dan wanneer ik gezonde, lichtverteerbare dingen heb gegeten.

Als ik die test doorlees heb ik veel punten waar ik vroeger heel erg niet tegenkon, en waar ik nu nog soms last van heb. Luide muziek bijvoorbeeld, meestal kan ik het hebben, maar als ik erg onder druk sta, moe ben of op andere manier minder in mijn vel zit dan moet ik er echt niet aan denken.

Ik ben ondertussen ook blij met mezelf en hoe ik ben, en hoef het ook niet meer te verbergen of veranderen, maar dit was vroeger wel anders. Als kind ben je toch vatbaar voor de meningen van anderen, zeker als je al niet zo stevig in je schoenen staat en je eigenlijk al veel verder bent dan je leeftijdsgenootjes. Als ik toen had geweten wat ik nu weet... Pffft, dan zou het zooooo veel makkelijker geweest zijn.

[JustADreamer]

Daboman schreef:

Hebben die punten niet veel overlap met de symptomen die het gevolg zijn van stress? Immers, normaal gesproken herken ik me totaal niet in het beeld, maar ik heb een periode gehad waar ik juist heel goed paste in dat beeld. Dat klopt ook met het beeld van waar de maatschappij zich naartoe beweegt: meer presteren en dus meer stress. Ik zou haast durven beweren dat er een correlatie is tussen hooggevoeligheid en stress. Langdurige stress maakt je immers ook gevoeliger voor prikkels van buitenaf.

Behalve dan dat hooggevoelige mensen dit al hebben vanaf hun geboorte... Als hun moeder ze kleertjes probeert aan te trekken, of ze luide geluiden horen etc. Maar inderdaad, meer stress zorgt dat je minder kan hebben. Maar hooggevoelige mensen hebben dit dus in nog hogere mate én al voordat stress überhaupt een rol kan gaan spelen in je leven (een baby heeft het alleen druk met in zijn broek poepen, eten en slapen).

JustADreamer schreef:

Maar hoe wil je dan verklaren dat er een behoorlijk grote groep (zo'n 20%) mensen niet normaal kan functioneren binnen deze maatschappij, om alle redenen die de hooggevoeligheidstheorie benoemt? Kijk, van mijn part noem je het anders hoor, maar het is niet alsof wij ons aanstellen of niet zouden wíllen deelnemen aan de maatschappij.

En als zo'n grote groep mensen zich kan vinden in die symptomen, dan is er toch duidelijk wel wat aan de hand, en daar kunnen we onze ogen voor sluiten, maar daarvan gaan deze mensen zich niet ineens 'normaal' voelen in de maatschappij.

[...]

Ik heb al van jongs af aan het besef dat ik anders denk, voel en leef als anderen. Waar anderen veel vriendjes hadden en buiten speelden zat ik thuis boekjes te lezen met m'n moeder. Mijn interesses zijn altijd anders geweest dan die van anderen, vergeleken met mijn leeftijd, maar ook gewoon überhaupt.

[...]

Maar het feit dat we 'anders' denken, voelen en willen leven zegt natuurlijk niet dat wij niet ook gewoon mensen zijn, niet meer of minder dan een ander.

Ik vind het interessant dat je twee heel tegenstrijdige dingen zegt. Enerzijds is volgens jou 20% van de (Westerse) mensen hooggevoelig. Dat geloof ik graag, volgens mij heb je inderdaad enorm veel mensen die zich kunnen vinden in die beschrijving. Ik zou zelfs willen stellen dat het goed meer zou kunnen zijn dan 20%. Maar anderzijds leg je alsmaar de nadruk op dat jouw belevingswereld uniek is, anders dan die van anderen, dat 'jullie' het zo moeilijk hebben in de maatschappij. Maar die maatschappij bestaat voor één vijfde uit mensen die precies hetzelfde denken als jij, of zo stel je. Die twee rijmen niet.

Dit is overigens geen kritiek op jou persoonlijk, maar een aanmerking op de gedachtegang van veel mensen die claimen hooggevoelig te zijn.

Egoconstructie schreef:

Hooggevoeligheid is voor zover ik weet niet ondersteund door fysiek bewijs. Maar dat maakt niet uit, want dat hebben we niet nodig. Mensen die bijna-dood ervaringen hebben gehad hoeven niets te weten van "stofjes in de hersenen" theorieën, zij weten wat ze hebben ervaren. Hooggevoelige mensen weten wat ze sinds hun geboorte ervaren: een gevoeligere omgang met de omgeving dan de meeste mensen. Een verschil in verwerking.

Bijnadoodervaringen zijn nou juist één van de dingen die heel makkelijk te verklaren zijn middels stofjes in je hersenen. Als je doodgaat geven je hersenen een soort laatste show weg, door het vrijlaten van alle plezierige stoffen die ze hebben. Daardoor voelt doodgaan op 't einde heel vredig en aangenaam. Bovendien heb je 't gevoel dat je uit je lichaam treedt. Dat heet een dissociatie en bij 't doodgaan wordt het veroorzaakt door één specifiek plekje in de hersenen dat dan geactiveerd wordt. Dit is talloze keren in een gecontroleerde (wetenschappelijke) omgeving nagemaakt; ze namen dan gewoon een proefpersoon en voerden druk uit op die specifieke plaats. De proefpersonen omschreven allemaal precies hetzelfde: uit 't lichaam treden, op zichzelf en de doktoren neerkijken, het gevoel dat je ziel losgekoppeld wordt van je lichaam.

Ik zeg niet per se dat dit betekent dat we geen ziel of psyche of ander innerlijk leven hebben, ofzo. Ik zeg alleen dat je niet kunt ontkennen dat je hersenen een groot onderdeel zijn van hoe je bent. Dus als eenmaal vaststaat dat effect X veroorzaakt wordt door hersendingetje Y dan is er geen reden om jouw subjectieve interpretatie van die gebeurtenis als superieur te zien. Het is alsof een hedendaagse wetenschapper praat met een of andere pottenbakker uit de Klassieke tijd, en hem probeert te vertellen over de zon. "De zon is een grote zwevende bol, en hij bevat allemaal hete stoffen," zegt 'ie. "Soms heb je een eclips, dat is als de maan voor de zon gaat staan." En dan zegt die persoon: "Daar geloof ik niks van, die 'zwevende bol'-theorieën. Ik weet wat ik zie en wat ik voel. De zon is een klein plat oog dat op ons neerkijkt en hij woont in de lucht en als we hem boos gemaakt hebben dan gaat hij midden in de dag opeens weg. Wat een eclips is weet ik niet, dat bestaat niet. Gekke man."

Behalve dan dat die pottenbakker na zo'n gesprek gewoon weer potten gaat bakken, terwijl veel van dat zogenaamd hooggevoelige volk eerder z'n handje gaat ophouden terwijl het klaagt dat de wereld 't zo moeilijk heeft gemaakt voor hun kwetsbare, unieke wezen.

Egoconstructie schreef:

Ook kan ik geen enkele opleiding afmaken. Ik ben op de middelbare school te laag geplaatst dus ik heb nooit ergens voor kunnen gaan wat ik eigenlijk wilde. Maarja waarom zou ik mezelf klaarstomen voor een maatschappij waar ik niet in pas, of waar ik überhaupt in WIL passen; de enige 3 dingen die bij mij uit beroepskeuzetesten kwamen is: Schrijver, kunsthistoricus, en filosoof.

Dat zijn beroepen waarvoor enkel talent niet genoeg is. Je moet er ook hard voor werken, omdat veel mensen die beroepen als aantrekkelijk zien. Er zijn echter nog veel meer mensen die ook wel zo'n beroep zouden willen hebben, maar die er niks voor doen. Zo te horen behoor je momenteel tot deze laatste categorie, want je zegt dat deze beroepen de enige zijn die je echt wil, maar dat het je door je middelbare school onmogelijk is gemaakt om ze te beoefenen. Maar je bent 22. Als je zo graag wil en 't probleem 'm alleen zit in gebrek aan passend onderwijs, waarom heb je nog geen colloquium doctum gedaan aan een universiteit? Dat kan vanaf je 21ste.

Siorin schreef:

Ik herken me in al deze punten, maar volgens mij zegt dat niet zo veel. Het ligt ook heel erg af van mijn buien. [...] Ik heb zelf nooit problemen gehad met wie ik ben en hoe 'gevoelig' of 'emotioneel' ik ben. Heb ook nooit de neiging gehad het te veranderen of te verbergen. Stiekem heb ik het gevoel dat mensen het zichzelf soms gewoon te moeilijk maken. Je bent wie je bent, doe wat goed voelt.

En verder dit. Ik herken me ook in nagenoeg alle punten, op slechts twee kan ik geen volmondig 'ja' zeggen. En de eigenschappen die dat ten gronde liggen maken 't voor mij inderdaad soms lastiger om te functioneren binnen de maatschappij. Temeer omdat ook ik een bepaald soort baan wil, in een vakgebied waarin extreem veel competitie is. Maar ik vind mezelf niet uniek, heb geen illusies over dat ik enorm 'anders' ben dan anderen, en ik voel me al helemaal niet benadeeld. Die eigenschappen zijn zoiets als heel snel verbranden in de zon, ofzo. Het kan heel onhandig zijn en je hebt sneller pijn dan anderen en misschien kun je dan sommige dingen in 't leven niet doen, maar nou en. Iedereen heeft wel wat. Het is heus niet alsof je een reusachtig kruis te dragen hebt als je zoiets hebt, je moet je leven er alleen niet door laten beheersen. Want voor je 't weet zit je te zwelgen in medelijden in plaats van gewoon te doen wat voor jou fijn/mogelijk is. Nou en dat je niet vaak naar 't strand kan, of Egypte nooit zal zien. Je kan je nog altijd insmeren met factor 30, of 's avonds naar 't strand, of naar het bos, of naar de duinen, of naar Scandinavië, of op een stedentrip.

Kortom, het hangt allemaal af van je instelling. Nou zijn er ook mensen voor wie het echt een stuk lastiger ligt, mensen die deze eigenschappen echt heel zwaar hebben. Dat kan, en dat zou ik inderdaad vergelijken met een groter obstakel dan mijn verbranden-in-de-zon-voorbeeld. Maar dan hebben we 't echt over een klein percentage. De rest wil - volgens mij - gewoon graag uniek en getergd zijn. Al zal men dat niet snel toegeven, want toegeven dat je bezig bent met zelfsabotage is best moeilijk. Moeilijker dan blijven wentelen in zelfmedelijden.

Ik moet trouwens ook altijd een beetje lachen om mensen die inderdaad willen verhuizen naar Azië of Tibet of Indië of Afrika of China of noem maar op. Vaak hoor je als reden dat de mensen aldaar een grotere band zouden hebben met de natuur en bewuster zouden leven enzo. Het kan ook goed gaan hoor, daar niet van, want het klopt wel dat daar een heel ander soort maatschappij is dan hier. Voor sommigen is het een uitkomst, dat hangt af van het soort wensen en verwachtingen dat je hebt. Maar verreweg de meesten zullen óf keihard tegen zichzelf aan lopen óf van een koude kermis thuiskomen.

Of beide.

China is bijvoorbeeld de grootste milieuvervuiler van het moment. In veel van die landen wordt afval op straat gesmeten, staan de grote steden vol smog, worden 'consumptiedieren' op een veel pijnlijkere en minder humane manier afgemaakt, en geeft men juist helemaal niks om natuur, omdat er nou eenmaal zoveel van over is daar. In Nederland kun je drie maanden vergaderen om een stukje park van twintig vierkante meter; daar worden gerust duizenden hectaren gekapt omdat er bomen in overvloed zijn. (Of zo lijkt het, want op wereldwijde schaal hebben we wel behoorlijk te kampen met de gevolgen van dergelijk verbruik/gebruik/misbruik van de natuurvoorraden die we hebben. Maar goed.) In Nederland hebben we politieke partijen die zich zorgen maken om 't onverdoofd afknippen van biggenstaartjes, zodat andere varkens er niet aan gaan bijten. In andere landen worden varkens levend in kokend water gedumpt, waar ze een langzame en pijnlijke dood sterven, omdat dat het villen makkelijker maakt. Hier vinden we het dierenmishandeling als iemand een pantoffel naar z'n kat gooit. Daar moet je stenen gooien naar roedels wilde straathonden, om ze op een afstand te houden, want anders peuzelen ze gerust een stukje van je been op.

En ook: in veel van die landen moet je kei- en keihard werken om iets te bereiken. Er is helemaal geen tijd of plaats om op het internet verhalen op te hangen over hooggevoelig zijn en een baan willen die jou persoonlijk aanspreekt, er is geen middelbare school die je de schuld kunt geven van jouw achterlopen, geen sociale huurwoningen, geen vangnet. Je slaagt of je faalt. Er is geen Wajong en geen bijstand. Er is wel veel vervuiling en corruptie en zinloos geweld en dierenmishandeling. En veel mooie natuur, dat is waar. Maar voor de rest mag je in zo'n land blij zijn als je überhaupt werk, eten en onderdak hebt.

Hooggevoeligheid is - bij de meesten - een luxeprobleem.

[Daboman]

Paranoide schreef:

Ik vind het interessant dat je twee heel tegenstrijdige dingen zegt. Enerzijds is volgens jou 20% van de (Westerse) mensen hooggevoelig. Dat geloof ik graag, volgens mij heb je inderdaad enorm veel mensen die zich kunnen vinden in die beschrijving. Ik zou zelfs willen stellen dat het goed meer zou kunnen zijn dan 20%. Maar anderzijds leg je alsmaar de nadruk op dat jouw belevingswereld uniek is, anders dan die van anderen, dat 'jullie' het zo moeilijk hebben in de maatschappij. Maar die maatschappij bestaat voor één vijfde uit mensen die precies hetzelfde denken als jij, of zo stel je. Die twee rijmen niet.

Hier sluit ik me zeer bij aan. Ik denk dat deze groep mensen er baat bij zou hebben, als ze minder claimen dat ze een hoger bewustzijn o.i.d. hebben of er zweverig over doen. Dit valt over het algemeen slecht bij mensen, omdat het arrogant kan overkomen of je stuit op onbegrip. En dat is nou net precies wat ze steeds zeggen; ze stuiten op onbegrip. M.i. ben je gewoon gevoeliger voor prikkels van buitenaf en that's it. Het is heel vervelend, maar volgens mij is dat wel waar het op neer komt.

[Geel]

Paranoide schreef:

Kortom, het hangt allemaal af van je instelling. Nou zijn er ook mensen voor wie het echt een stuk lastiger ligt, mensen die deze eigenschappen echt heel zwaar hebben. Dat kan, en dat zou ik inderdaad vergelijken met een groter obstakel dan mijn verbranden-in-de-zon-voorbeeld. Maar dan hebben we 't echt over een klein percentage. De rest wil - volgens mij - gewoon graag uniek en getergd zijn. Al zal men dat niet snel toegeven, want toegeven dat je bezig bent met zelfsabotage is best moeilijk. Moeilijker dan blijven wentelen in zelfmedelijden.

Het hangt inderdaad af van je instelling. Ik herken me ook in bijna alle punten die JustADreamer citeerde en de punten van de site die Afwezignummer2 gaf.
Je hebt ook gelijk, vind ik, dat veel mensen zichzelf voor de gek willen houden. Het klinkt heel gek, maar ik heb soms van die momenten dat ik zou willen dat me iets ergs overkwam, voor de aandacht. Daar voel ik me ontzettend slecht over (naderhand), maar ik laat het telkens wel gebeuren, voor een tijdje. Ook met de hooggevoeligheiddinges, het is er, maar het hoeft je niet zo te raken. En al helemaal maakt het je geen 'uniek' persoon, iets wat ik ook heel graag wil, op sommige momenten.

[Egoconstructie]

Paranoide schreef:

Ik vind het interessant dat je twee heel tegenstrijdige dingen zegt. Enerzijds is volgens jou 20% van de (Westerse) mensen hooggevoelig. Dat geloof ik graag, volgens mij heb je inderdaad enorm veel mensen die zich kunnen vinden in die beschrijving. Ik zou zelfs willen stellen dat het goed meer zou kunnen zijn dan 20%. Maar anderzijds leg je alsmaar de nadruk op dat jouw belevingswereld uniek is, anders dan die van anderen, dat 'jullie' het zo moeilijk hebben in de maatschappij. Maar die maatschappij bestaat voor één vijfde uit mensen die precies hetzelfde denken als jij, of zo stel je. Die twee rijmen niet.

Dit is overigens geen kritiek op jou persoonlijk, maar een aanmerking op de gedachtegang van veel mensen die claimen hooggevoelig te zijn.

Het gaat in dit topic niet om "veel mensen die iets claimen". Het gaat hier om het uitwisselen van individuele ervaringen. Iedereen heeft unieke ervaringen in het leven, maar dit topic gaat over de mensen wiens zenuwstelsel wat gevoeliger lijkt te zijn, en die een overeenkomst kunnen vinden met mensen met soortgelijke ervaringen.

Paranoide schreef:

Bijnadoodervaringen zijn nou juist één van de dingen die heel makkelijk te verklaren zijn middels stofjes in je hersenen. Als je doodgaat geven je hersenen een soort laatste show weg, door het vrijlaten van alle plezierige stoffen die ze hebben. Daardoor voelt doodgaan op 't einde heel vredig en aangenaam. Bovendien heb je 't gevoel dat je uit je lichaam treedt. Dat heet een dissociatie en bij 't doodgaan wordt het veroorzaakt door één specifiek plekje in de hersenen dat dan geactiveerd wordt. Dit is talloze keren in een gecontroleerde (wetenschappelijke) omgeving nagemaakt; ze namen dan gewoon een proefpersoon en voerden druk uit op die specifieke plaats. De proefpersonen omschreven allemaal precies hetzelfde: uit 't lichaam treden, op zichzelf en de doktoren neerkijken, het gevoel dat je ziel losgekoppeld wordt van je lichaam.

Ik zeg niet per se dat dit betekent dat we geen ziel of psyche of ander innerlijk leven hebben, ofzo. Ik zeg alleen dat je niet kunt ontkennen dat je hersenen een groot onderdeel zijn van hoe je bent. Dus als eenmaal vaststaat dat effect X veroorzaakt wordt door hersendingetje Y dan is er geen reden om jouw subjectieve interpretatie van die gebeurtenis als superieur te zien. Het is alsof een hedendaagse wetenschapper praat met een of andere pottenbakker uit de Klassieke tijd, en hem probeert te vertellen over de zon. "De zon is een grote zwevende bol, en hij bevat allemaal hete stoffen," zegt 'ie. "Soms heb je een eclips, dat is als de maan voor de zon gaat staan." En dan zegt die persoon: "Daar geloof ik niks van, die 'zwevende bol'-theorieën. Ik weet wat ik zie en wat ik voel. De zon is een klein plat oog dat op ons neerkijkt en hij woont in de lucht en als we hem boos gemaakt hebben dan gaat hij midden in de dag opeens weg. Wat een eclips is weet ik niet, dat bestaat niet. Gekke man."

Ja, uitlokkertje van me... Het is een omstreden onderwerp.
Wetenschap houdt zich bezig met het objectieve materiële, het subjectieve geestelijke kan ze eigenlijk niet zo veel over zeggen, omdat ervaringen uniek zijn. Een nabootsing van een ervaring is niet de ervaring zelf. Als je met zo'n onderzoek aan komt bij iemand die zo'n ervaring heeft gehad, iemand die dus totaal geen angst meer heeft voor de dood, dan zal hij of zij je alleen maar met een glimlach aankijken vermoed ik. Wetenschap is te reductionistisch om de werkelijkheid te omvatten. Wetenschap werkt met vastgelegde modellen van de werkelijkheid, maar dat is niet de dynamische werkelijkheid zoals we die elk moment kunnen ervaren. Het is wel interessant hoor, dat onderzoek. Maar ik hecht meer waarde aan anekdotes van mensen in dit geval, want daar heb ik veel over gelezen. Oja en wat ik voel uiteraard. En als dat mij een zweverige boomknuffelende hippie maakt, dat interesseert me dat helemaal niks.

Paranoide schreef:

Behalve dan dat die pottenbakker na zo'n gesprek gewoon weer potten gaat bakken, terwijl veel van dat zogenaamd hooggevoelige volk eerder z'n handje gaat ophouden terwijl het klaagt dat de wereld 't zo moeilijk heeft gemaakt voor hun kwetsbare, unieke wezen.

Ongegronde generalisatie.

Paranoide schreef:

Dat zijn beroepen waarvoor enkel talent niet genoeg is. Je moet er ook hard voor werken, omdat veel mensen die beroepen als aantrekkelijk zien. Er zijn echter nog veel meer mensen die ook wel zo'n beroep zouden willen hebben, maar die er niks voor doen. Zo te horen behoor je momenteel tot deze laatste categorie, want je zegt dat deze beroepen de enige zijn die je echt wil, maar dat het je door je middelbare school onmogelijk is gemaakt om ze te beoefenen. Maar je bent 22. Als je zo graag wil en 't probleem 'm alleen zit in gebrek aan passend onderwijs, waarom heb je nog geen colloquium doctum gedaan aan een universiteit? Dat kan vanaf je 21ste.

Nee, ik wil die beroepen niet doen, maar dat waren gewoon resultaten van die onderzoeken. Meer niet.
Ik ben hier niet op dit topic om te zeuren of om medelijden te vragen, maar om ervaringen uit te wisselen. Op dit moment heb ik dingen niet zo goed op een rijtje, het is vaak chaos in mijn hoofd. Een opleiding zit er nu gewoon even niet meer in. Ik wil het land uit omdat ik helderder wil worden. ik wil ook ellende meemaken, maar ook meer rust ervaren, zodat ik een realistischer perspectief krijg op de wereld.
Maar bedankt voor die colloquium doctum tip.

Paranoide schreef:

En verder dit. Ik herken me ook in nagenoeg alle punten, op slechts twee kan ik geen volmondig 'ja' zeggen. En de eigenschappen die dat ten gronde liggen maken 't voor mij inderdaad soms lastiger om te functioneren binnen de maatschappij. Temeer omdat ook ik een bepaald soort baan wil, in een vakgebied waarin extreem veel competitie is. Maar ik vind mezelf niet uniek, heb geen illusies over dat ik enorm 'anders' ben dan anderen, en ik voel me al helemaal niet benadeeld. Die eigenschappen zijn zoiets als heel snel verbranden in de zon, ofzo. Het kan heel onhandig zijn en je hebt sneller pijn dan anderen en misschien kun je dan sommige dingen in 't leven niet doen, maar nou en. Iedereen heeft wel wat. Het is heus niet alsof je een reusachtig kruis te dragen hebt als je zoiets hebt, je moet je leven er alleen niet door laten beheersen. Want voor je 't weet zit je te zwelgen in medelijden in plaats van gewoon te doen wat voor jou fijn/mogelijk is. Nou en dat je niet vaak naar 't strand kan, of Egypte nooit zal zien. Je kan je nog altijd insmeren met factor 30, of 's avonds naar 't strand, of naar het bos, of naar de duinen, of naar Scandinavië, of op een stedentrip.

Kortom, het hangt allemaal af van je instelling. Nou zijn er ook mensen voor wie het echt een stuk lastiger ligt, mensen die deze eigenschappen echt heel zwaar hebben. Dat kan, en dat zou ik inderdaad vergelijken met een groter obstakel dan mijn verbranden-in-de-zon-voorbeeld. Maar dan hebben we 't echt over een klein percentage. De rest wil - volgens mij - gewoon graag uniek en getergd zijn. Al zal men dat niet snel toegeven, want toegeven dat je bezig bent met zelfsabotage is best moeilijk. Moeilijker dan blijven wentelen in zelfmedelijden.

Generalisatie verpest menig helder perspectief. Maar je hebt wel een paar nuttige punten.
Zo moeten wij ons inderdaad niet laten overheersen door een etiket, omdat het altijd maar een klein deel van ons persoon is. Er valt heel veel te vertellen over heel veel verschillende menselijke eigenschappen, en in dit topic gaat het om een eigenschap dat sommige mensen wat gevoeliger maakt dan anderen, en daarom soortgelijke ervaringen uit kunnen wisselen. We moeten een begrip als hooggevoeligheid ook niet als een kruis met ons meedragen, maar we moeten er wel rekening mee houden als we overbelast dreigen te raken, of als we ons gevoel negeren. Ik voelde me vroeger vaak juist minderwaardig en niet passend in de maatschappij, en soms is dat nog steeds zo. Maar door een begrip als hooggevoeligheid weet ik dat ik soms naar mezelf moet luisteren in plaats van de rest proberen bij te houden. Want dat gaat gewoon niet en dat verschil is een feit.

[velyne]

Ik heb me een hele tijd afgesloten voor mensen. Ik voelde me anders dan andere mensen. Niemand begreep mij.
Ik keek heel anders tegen dingen aan, wat je ook al zei, dat de wereld soms zo onverschillig en hard lijkt. Alsof ze er niet bij nadenken en alles op automatisch piloot gebeurd.

Ik kan het niet accepteren. Word er boos om. Mijn leraren en kennissen/familie weten van mij dat ik soms zomaar boos word. Ze snappen niet waarom. Dus hoe ik ermee omga?

Tja...word er soms depressief door, kan het gewoon niet accepteren, en word kwaad omdat de wereld soms zo hard lijkt.

I seem to be aware of subtleties in my environment.
Other people's moods affect me.
I have a rich,complex inner life.
I am made uncomfortable by loud noises.
I am deeply moved by the arts or music.
I am conscientious.
I get rattled when I have a lot to do in a short amount of time.
When people are uncomfortable in a physical environment I tend to know what needs to be done to make it more comfortable (like changing the lighting or the seating).
I am annoyed when people try to get me to do too many things at once.
I try hard to avoid making mistakes or forgetting things.
I make a point to avoid violent movies and TV shows.
Being very hungry creates a strong reaction in me,disrupting my concentration or mood.
Changes in my life shake me up.
I notice and enjoy delicate or fine scents, tastes, sounds, works of art.
When I was a child, my parents or teachers seemed to see me as sensitive

Ik vind mezelf helemaal niet hooggevoelig, maar deze kloppen allemaal voor mij.

Nou ja ik krijg altijd een beetje de kriebels bij dit label. Natuurlijk zijn sommige mensen gevoeliger dan anderen, en natuurlijk zijn er een aantal heel erg gevoelig, maar nu wordt weer gedaan alsof het een soort type mens is dat heel anders is dan andere mensen. Terwijl alle mensen in meer of mindere mate voldoen aan de 'eisen' van dit soort dingen. Ik herken me bijv. ook wel in wat jij zegt Justadreamer dat je gewoon niet kúnt denken aan alle leed wat er is, dat je je er voor af moet sluiten, omdat je anders niet functioneert. Maar dat geldt echt voor heel erg veel mensen, want bijna iedereen kan er niet goed tegen als je ten volle beseft wat er gebeurt op bepaalde plekken. Ik kan met m'n verstand zeggen dat het goed is als er wat mensen doodgaan want de aarde is al te vol met ons, maar als ik naast iemand zou zitten die sterft van de honger, dan zou dat niet te verdragen zijn, dan wil je die persoon helpen. En dat geldt voor vrijwel iedereen. Hetzelfde geldt als je hier gewoon in Nederland zit maar je je ten volle beseft hoe zo'n situatie is. Maar met zo'n instelling kun je niet zelf doorgaan met je leven, dus iederéén sluit zich daar deels voor af.

[JustADreamer]

Het is ook niet alsof wij een heel ander type mens zijn... Wij worden alleen zo geboren en kijken van jongs af aan al anders tegen de wereld aan. Ik heb bij mijn moeder gezien dat haar wereldbeeld ook ineens veranderde, vergelijkbaar werd met die van hooggevoelige mensen, nadat bij haar kanker was geconstateerd. De dood kwam in zicht, en alle dingen die tot dan toe zo belangrijk leken waren dat ineens niet meer. Ze werd ook gevoeliger voor dingen, omdat ze er meer voor openstond. Met een bal tegen de muur gooien (buiten) dat zat er voor ons niet meer in, want voor m'n moeder leek het of het hele huis op instorten stond. Ook bij mensen in de midlife-crisis zie je soms ineens zo'n ommekeer... Ze beseffen zich dat ze 'oud' worden, kijken terug op hun leven en zien dat ze van hun kinderdromen niets hebben waargemaakt. En proberen dat dan alsnog te doen. Of worden door dat besef zo depressief dat ze juist helemaal niets meer doen.

Hooggevoelige mensen zijn geboren met het besef van eindigheid, denken al van jongs af aan veel na over de dood en het leven en beseffen zich dat de dingen waar de maatschappij belang aan hecht er uiteindelijk allemaal niet toe doen. Iedereen kan die kijk op het leven ontwikkelen, maar dat vraagt wel om dat je diep in jezelf kijkt naar wat je eigenlijk echt wil en wat niet. En er ook de verantwoordelijkheid voor neemt om daar dan ook voor te gaan. En dat is lastig, en confronterend, zeker als de rest van de wereld niet lijkt te willen snappen wat voor jou belangrijk is. En daarbij, waarom zou je gevoeligheid ontwikkelen als je leven goed gaat? Je bent toch happy met al die spullen en je hebt toch zeker niets te klagen? Oke, je leven is wat leeg, maar goed, een nieuwe tv maakt dat wel weer tijdelijk goed... En anders kopen we daarna gewoon een nieuwe auto...

[Soron]

Ik dacht even hier een interessant topic gevonden te hebben, maar ik zie wel weer dat er veel bevooroordeelde mensen zijn die totaal geen kaas hebben gegeten van psychologie en neurologie en wel de klokken hebben horen luiden, maar geen idee hebben waar de klepel hangt. (allemaal heel mooi figuurlijk gezegd).

Lees hier dus veel dingen van mensen die geen idee hebben wat hoogsensitiviteit werkelijk is. Ook lees ik veel zaken waarin sensitiviteit zich in kan uiten, niet wat het werkelijk is. Ook heeft hoogsensitiviteit niks te maken met spiritualiteit en ander "zweverig gedoe" en negatief depressief emo-gedrag. (al zijn HSP's vatbaarder voor depressie, het grootste deel van de HSP's is gewoon gelukkig hoor)

Mensen, lees toch minstens eens de boeken en de wetenschappelijke stukken van Dr Aron om een goed beeld te hebben waar we hier over praten. Het is een neurologische eigenschap die gevolgen kan hebben hoe die persoon zich ontwikkeld door invloeden van buiten- en binnenaf. Sommige mensen vinden het daardoor moeilijk om goed mee te draaien in onze haastige maatschappij. Het is dan soms handig om te weten hoe hier mee om te gaan.