[verhaal] geen titel nog

[Footprint]

ehm ja tis een uitprobeerse. een korte tekstl en tis een uitgemolken onderwerp en best wel cliche, maar ik zou wel wat kritiek kunnen gebruiken
dus wat ik er aan zou kunnen verranderen aan het verhaal
dit is ie dan

Daar sta ik dan, ik zie geen hand voor ogen. Alles is zo ontzettend donker, het is alsof ik in een kamer met zwarte muren sta, zonder raam en zonder een sprankje licht. Er lijkt geen begin of einde te zijn, het is een zwarte oneindigheid. Stap na stap dwaal ik lusteloos rond, mijn benen voelen zwaar en loom, het is een niet te stoppen automatisme ik moet blijven lopen. Het lopen lijkt wel steeds ondraagelijker en langzamer te gaan, de stappen duren lang en de afstand is maar kort. Ondertussen probeer ik met mijn ogen de duisternis te doorboren, te kijken of ik toch niet ergens een sprankje licht zie. Ik kan me nog wel herrineren dat ik ooit in een verlichte omgeving ben geweest maar het lopen gaat vanzelf, het is iets wat ik niet meer tegen kan houden. Wat gelopen is, is gelopen en je kunt niet meer terug, soms kijk ik achterom of ik misschien nog wat licht zie maar het is al zo lang geleden dat ik daar geweest ben. De laatste kilometers is het eigenlijk alleen maar donkerder geworden.
Wanneer ik stil sta hoor ik mijn laatste voetstappen in het niks weggalmen. Ze klonken langzaam en zwaar zoals ze voor me waren. Het is alsof ik een zware last draag, misschien was dat ook wel ik weet het niet meer, ik kan het niet zien en ik weet niet beter. Ik probeer terug te kijken naar iets wat mijn geheugen weer kan opfrissen, iets wat ik herken? Maar alles blijft donker en zwart. Mijn voeten zetten weer een stap en ik kijk weer voor me uit, mijn blik wordt steeds zwakker en ik kan nog maar met moeite vooruit kijken. De duisternis is te vermoeiend, te beklemmend en het licht lijkt wel voor altijd verdwenen.
Dan zie ik in de verte een heel zwak lichtje, tenminste, dat denk ik. Verbeeld ik het me? Is het wel een lichtje? Nee dat kan niet, of toch? Mijn stappen worden groter en ik lijk wel sneller te lopen. Ik heb me niet vergist het lichtje wordt steeds feller en feller. Steeds meer sillouetten verschijnen er om me heen en ik begin wat dingen te herkennen. Ik zie een glimp van de vreugde en een zwakke vorm van een glimlach. Lang geleden dat ik die gezien heb. En deze glimlach zal ik nooit meer vergeten, maar hoe dichterbij ik kom hoe meer ik aarzel, mijn stappen worden zenuwachtig en ongecontroleerd maar kom steeds meer in de buurt van dat licht. Ik kan nu duidelijk zien wat het is, het is een meisje met een kaarsje wat daar staat. Mijn adem stokt in mijn keel en mijn voet lijkt wel te blijven hangen want wat ik nu zie is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Het is iets waarvan ik al lang over gedroomd heb, gehoopt heb ooit te zien en te ontmoeten. Het zo gewilde licht en een ander persoon in mijn anders zo duistere wandelgangen. Het kaarsje geeft mij meer licht en warmte dan ik ooit had kunnen voorstellen en dat kwam waarschijnlijk omdat ik dat gevoel nog nooit echt gekend heb. Het gevoel overvalt me ik weet niet goed wat ik moet doen. Wanneer ik op dezelfde hoogte ben als het meisje kijk ik haar aan en ik voel iets diep in mijn lichaam bewegen, een ritmische en statige kadans, het lijkt alsof er iets binnen in me aan het kloppen is. De eerste paar stappen lopen we zwijgend langs elkaar en ik kijk eens goed om me heen hoe sommige kleuren zich ontvouwen wanneer het kaarslicht zijn werk doet. De eerste woorden die we spreken zijn onzeker en angstig maar wel van groot belang. We besloten samen verder te lopen, er was geen mogelijkheid tot even stoppen. De stappen die ik met haar stapte waren vol met vreugde en vertrouwen, ze werden zekerder en voelde licht en helder, alsof ik nieuwe kracht kreeg en ik tijdelijk kon zweven, als ik haar aankeek leek het wel alsof ik even stil kon staan.
Doordat ik niet meer op de stappen lette en meer om me heen keek, naar haar keek, zag ik niet dat het lichtje langzamer steeds zwakker werd. De afgelegde route leek wel een oneindige weg waarvan ik alleen maar het verlichte deel kan herrineren. De duisternis lijkt allemaal op elkaar en herrineringen lopen in elkaar over, de een nog donkerder als de ander, maar nu had ik echt iets waar ik constant aan dacht. Het meisje had een echte herrinering gemaakt, eentje die ik nooit zou vergeten. Misschien wel mijn laatste verlichte deel van de reis.




Het licht werd steeds zwakker en zwakker en ik merkte het ook dat ik steeds minder ver vooruit kon kijken, het uitzicht werd weer beklemmend en donker. Het meisje keek me aan en ik las de vraagtekens in haar ogen, samen keken we achterom en daar zag ik de verlichte beelden van die stappen die waren geleden. Ik kon ze nog precies voor de geest halen. Het waren er precies éénennegentig, éénennegentig stappen die dat meisje voor mij zo mooi had verlicht.
Ik zet weer een stap en zie meteen dat het lichtje nu echt gedoofd is, de kaars is op en de vlam is uit. Ik weet dat het meisje er is maar ik kan haar niet meer zien. Dat is het enige dat me laat doorlopen, de gedachte dat ook dat meisje nu ergens rondloopt en misschien wel een lichtje nodig heeft en ik hoop er een te vinden.
Ik buk, strik mijn veters en zet een stap vol goede moed, maar wanneer mijn voet neerkomt hoor ik weer die bekende doffe stap. Tot nu toe 1 stap gezet en het is hier kil en klam. Ik kan er maar niet aan wennen maar ik kan niks meer doen als mijn eeuwige herrinering koesteren aan dat meisje met dat licht. De kaars had wat groter moeten zijn het licht langer aanwezig ik dacht dat het er zou blijven, voor altijd. En ik berouw nog steeds dat we op het laatste moment niet elkaars handen gepakt hebben en elkaar blindelings vetrouwden en samen door het donker stapten en samen wachtte op dat nieuwe licht.
Maarja de stappen zullen blijven komen en blijven gaan, en stiekem hoop ik dat het oude lontje weer gaat gloeien en dan zal ik je hopelijk weer terug vinden zodat we onze reis samen af kunnen maken

[Ieke]

Moeilijk om te beoodelen. Op zich vind ik het een mooi verhaal, maar soms wat vaag, kort. Hoe kan ik niet goed beschrijven, ik weet het gewoon niet. (kan ook goed aan min stemming liggen en het moment van lezen, niet nu gelezen )

het is een niet te stoppen automatisme ik moet blijven lopen.
Na automatisme zou ik een komma zetten, vind ik mooier staan, maar dat hoeft ook niet.

[Footprint]

bedankt

kvind zelf ook sommige dingen wat kort en vaag maar kben nog steeds aan het schaven

iig bedankt voor het commentaar

doe je goed stijn
verder hebk van opbouw van verhalen etc geen verstand

[Footprint]

hehe dankje

[Mirza]

Blijf schaven.

Op sommige punten weid je teveel uit en lopen je zinnen niet helemaal lekker, maar het idee van het verhaal zelf vind ik heel mooi. Die verbeelding van de liefde zegmaar.