Advertentie | |
|
16-05-2008, 15:27 | |||
Citaat:
Citaat:
__________________
♥ - I miss all the places we never went. -
heddegijdagezeetgehadmindedawerklukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan |
16-05-2008, 18:13 | |
Verwijderd
|
Vannacht, of eigenlijk vanochtend, werd ik om 6:00 uur wakker om aan een paper te werken. De deadline was om 15:00 en ik moest nog beginnen. Maar eerst tekenfilms kijken en in het saaitopic spammen, right? Right. Zo gingen enkele uren voorbij en pas rond 9:00 begon ik. OMG, 9:00! Ja, 9:00. Volgens mijn eigen planning had ik nog vier uur. Om 14:08 vertrok ik, één minuut later dan gewoonlijk en een uur later dan gepland, met een relatief goed verhaal in mijn mailbox, richting de universiteit om het uit te printen. Het zou met een beetje geluk nét op tijd lukken en met een beetje pech zou ik nét te laat zijn. "OMG," dacht ik, "ik ben mijn telefoon vergeten en om tijd te besparen moet ik nog iemand bellen voor die debiele code voor turnitin, ons idiote plagiaatprogramma dat alleen PDF'jes lust!" Zodoende keerde ik terug naar binnen, schopte m'n schoenen uit en rende richting de slaapkamer, pal langs de enorme glazen vaas die op de grond stond. De vaas was het er duidelijk niet mee eens en besloot om te vallen. Een enorm kabaal vulde de kamer, aangezien de vaas zo'n zeventig centimeter van de grond komt. Met de telefoon nog in mijn hand draaide ik me om en stapte zo pardoes in een stuk glas. "GODVERDOMME! Ik bedoel, OMG!" Haastig trok ik het stukje glas uit mijn voet, want hier had ik geen tijd voor. Natuurlijk had ik een herkansing, maar ik was niet voor niets bij de ochtendgloren opgestaan - dat verslag ging gewoon naar de universiteit, goedschiks of kwaadschiks. Ik sprong over de schervenrotzooi, voorzichtig mikkend op een stukje vloer waar geen zichtbare scherven te zien waren, en vervolgde al rennend mijn weg.
De metro kwam op tijd. Dat was een meevaller, aangezien metro's op mijn route weleens willen uitvallen. Soms komen ze ook te vroeg, wat tevens dodelijk zou zijn, aangezien ik net op tijd op het perron was. Er waren geen vertragingen. Ook dat was een meevaller, aangezien er een nieuwe metrolijn in aanbouw is en dit onverwacht vertraging kan opleveren. Zeventien minuten later stapte ik uit bij mijn halte en stompelde mank richting de roltrappen. Bovenaan, in de hal, stond een vrouw met drie kinderen die net een interessant nieuw spel hadden bedacht. Het spel heette 'schreeuw zo hard je kan zodat iedereen er gek van wordt'. Hun hoge kinderstemmetjes zouden een machtig wapen zijn ten tijde van de nazi's en ik keek ze afkeurend aan. De moeder ving mijn blik en keek met alle kracht van haar moederinstinct nijdig terug. Ik trok een wenkbrauw op, lachte sarcastisch en rende weg. Het was een mooi standpunt en bovendien had ik haast. Het was 14:36. Enige minuten later kwam ik hijgend als een hond aan in de studiehal. Zoals verwacht was het druk, maar niet zo druk als gisteren, toen ik anderhalf uur voor een andere deadline een computer probeerde te bemachtigen. Nog achttien minuten had ik, kennelijk was dit voor de meeste studenten iets te gortig. Ik ging achter een tijdelijke pc zitten. Een tijdelijke pc is een pc die je tijdelijk mag gebruiken - deze marge staat duidelijk aangegeven bij iedere tafel. Vijftien minuten had je, niet langer. Na vijftien minuten word je automatisch uitgelogd en gaat alles wat je nog open hebt staan verloren. Maar ik had niet veel langer nodig - langer dan vijftien minuten in de studiehal verkeren zou betekenen dat ik te laat bij de inleverlocatie zou zijn. Bovendien zou de extra tijdsdruk mooi uitkomen, de aftellende timer in de hoek van de monitor zou een blijvende herinnering zijn aan dat ik snel moest zijn. Ik logde dus in, haalde m'n paper uit de mailbox, knutselde nog snel een inhoudsopgave bij elkaar en ramde op print. Hier moet ik bij vertellen dat alle printers in onze studiehal momenteel defect zijn. Allemaal, behalve één. Het was daarom zaak dat ik zo snel mogelijk bij de printer aankwam, aangezien daar een gigantische rij zou kunnen staan waarbij ik zo snel mogelijk mijn plaats zou willen innemen. De printer let niet op wie er als eerste wat verstuurt, het gaat er om wie er het eerste bij de printer staat. Ik rende dus richting de printer en ging achter de drie meisjes voor mij staan. Drie mensen! Dat viel reuzemee. Gisteren stond er een wachtrij van zo'n vijftien man, waarbij ieder verslagen van minstens honderdtachtig bladzijdes wilde printen. Ik was dus al snel aan de beurt en zodra mijn kostbare dertien pagina's uit de printer kwamen rollen rende ik terug naar de computer. "Nog zeven minuten heb je," vertelde de timer me vriendelijk. "OMG, dankjewel, timer! Geen zorgen, ik zal opschieten." Het was tijd voor het tweede onderdeel van de inleverprocedure: turnitin. Hiervoor moest ik een account aanmaken op de site van het plagiaatprogramma, mijn Word-documentje omzetten naar PDF, inloggen op mijn nieuwbakken account en het PDF'je uploaden. Maar voor het account had ik gegevens nodig, de codes die eerder naar alle leerlingen waren gemaild. Ik had al gebeld om te vragen welke codes dat precies waren, maar aangezien ik zeven minuten beschouwde als 'nog ruim de tijd' besloot ik te zoeken naar de codes zodat ik beslist geen fouten kon maken met het overtypen. Gevonden! Nog vijf minuten achter deze pc, dus nog acht minuten voor de deadline. Ik zocht een online PDF-converter en vond die. Yes! De converter ging aan de slag met het maken van mijn PDF'je en ik ging aan de slag met het maken van mijn account. Vliegensvlug typen, het is maar goed dat ik tegen de 500 aanslagen per minuut haal en mijn weg weet met de tab-enter. Enige minuten later had ik mijn account en stond mijn paper veilig en wel in PDF-formaat op mijn pc. Ik keek op de timer. Nog twee minuten voor ik automatisch uitgelogd zou worden. Twee minuten? Tof, dat red ik makkelijk! Daar was de timer het duidelijk niet mee eens, want hij stak zijn tong uit, riep "Ha!" en versprong naar één minuut. "OMG, ÉÉN MINUUT?" Haastig logde ik in en probeerde me wegwijs te maken in het vreemde uploadsysteem. In mijn achterhoofd was de timer bezig met aftellen. 51. 50. 49. 48. Ik vond het uploadknopje, verstopt achter een afbeelding van.. iets. Geen tijd om uit te zoeken wat het was, want ik moest snel zijn. Zonder te kijken naar de tekst klikte ik zo snel mogelijk door alle functies. "Wilt u iets uploaden?" Ja. "Voor welk vak?" Er was er maar één, dat had je zelf ook wel kunnen bedenken, turnitinnetje. Klikkerdeklikkerdeklik - de bekende 'browse'-knop, juist, die ziet er overal hetzelfde uit, dus klikken. Aangeven waar het bestand staat, submit. "Weet u zeker dat dit is wat u wil uploaden?" JEZUS, JA. "Processing." De timer in mijn achterhoofd stond op negen seconden. Ik voelde me net als de mensen die in films een bom moeten ontmantelen terwijl deze op ontploffen staat. YES! Een scherm met een tekst. "Dit is wat u zojuist geüpload hebt. Is het zo goed?" Geen idee, ik moet maar vertrouwen op dat ik het juiste bestand aangeklikt heb, want zodra ik de eerste regel probeer te lezen worden alle vensters automatisch gesloten. Enkele seconden later ben ik uitgelogd en staar ik naar het inlogvenstertje. Het geeft niks, ik was op tijd, dus nu kan ik mijn weg naar mijn faculteit vervolgen om de geprinte versie in te leveren. Maar eerst moet ik een nietmachine, dus ik ren naar de balie. De medewerkers achter de balie praten, ik vang een flard van het gesprek op. "..voor tien procent van je jaarsalaris mag je mijn handtekening." "Ik zou het niet doen," zeg ik, terwijl ik mijn verslag bij elkaar niet. De balie-mensen lachen, maar ik heb alweer gedag gezwaaid en ren weer verder, de trap af, naar buiten, poortje door, hoek om, nog een hoek om, straatje in. Ondertussen voel ik me net Lola uit Lola Rennt, met al dat constante geren. Masha Rennt. Ja? Ja. Maar wel een beetje mank. Gelukkig regent het niet, want mijn verslag houd ik in mijn hand. Nog een hoek om en dan ben ik er - het onderwijssecretariaat van mijn faculteit. Ik zie de doos met de naam van het vak op de balie staan, de klok geeft enkele seconden voor drieën aan. In slow motion loopt er een vrouw naartoe, de handen al uitgestrekt om het te pakken. Ondertussen ren ik door en vlak voordat zij de doos aanraakt neem ik een laatste sprong en gooi het verslag er met volle kracht in. De vrouw kijkt me verbaasd aan. "De deadline is om drie uur," zeg ik. "Ben ik op tijd?" Dan moet ze lachen en knikt. "Ja. Nét." YES! Rennen hoeft niet meer, dus ik strompel naar buiten en leun tegen een muurtje aan. Daar draai ik op mijn gemak een sjekkie en steek 'm op - in mijn haast om het verslag te maken en op tijd af te leveren heb ik geen tijd gehad om te roken. Een tevreden glimlach verschijnt op mijn gezicht - victorie gaat goed samen met nicotine - en dan denk ik: "OMG. Op tijd." |
16-05-2008, 18:56 | |
Verwijderd
|
OMG, mijn muzieksmaak past bij niemand meer!!
Your musical compatibility rating with KazetNagorra is: Very Low You share some artists in common, including The Doors. Your musical compatibility rating with stinkalto is: Low You share some artists in common, including Rise Against, Ska-P, Lagwagon, Mad Caddies, and Reel Big Fish. Your musical compatibility rating with Creative-Spirit is: Very Low You share some artists in common, including Reel Big Fish, Dropkick Murphys, Green Day, Fiction Plane, and Acda en De Munnik. Your musical compatibility rating with manon-ecnelis is: Very Low You share some artists in common, including Acda en De Munnik, The Doors, Dropkick Murphys, The Specials, and Reel Big Fish. Uhu |
17-05-2008, 15:44 | |
OMG ik kan me niet concentreren, en
OMG ik moet nog allemaal artikelen doorspitten, voordat ik antwoord kan geven op de deelvraag, die ik ook nog moet schrijven, en dat allemaal dit weekend, OMG, en OMG ik ben verdrietig en een beetje bozig, maar dat slik ik toch maar in, en OMG nu wil ik verdulleme en potverdrie wel eens weten wie die anoniemerd is die steeds in mn fotoboek snuffelt
__________________
'I adore simple pleasures,' said Lord Henry. 'They are the last refuge of the complex.' - The Picture of Dorian Gray
|
17-05-2008, 17:47 | |
Met het bevrijdingsfestival vond ik een telefoon. Ik wilde de volgende dag de moeder van de eigenaar van de telefoon bellen. Maar op weg naar huis ging de telefoon over. Bleek het een 'belangrijke' politietelefoon te zijn. Of ik hem maar direct naar het bureau wilde brengen, om 2 uur 's nachts. Dus ik die telelfoon brengen. Moest ik nog gegevens achterlaten. Er zou nog wel contact met mij opgenomen worden. Niets laten horen die lui. Daar doe je dan al die moeite voor! En vandaag. Kom ik terug van mijn werk. Ligt er daar OMG een platenbon van OMG €10,-- voor mij klaar OMG gekregen van de politie OMG. OMG.
__________________
Willem was in zijn leven een doorzetter.
|
Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
Mijn eigen boeken Demipet660 | 6 | 04-09-2015 07:41 | |
Liefde & Relatie |
Hopeloze liefde Michiel :33 | 6 | 25-06-2014 11:46 | |
Liefde & Relatie |
verliefd RLL | 5 | 01-08-2012 13:13 | |
Psychologie |
Eetstoornis Anorexia Nervosa - Boulimia Nervosa e-hazeleger | 12 | 18-05-2011 18:09 | |
De Kantine |
Weerwolfspel 69 #3 Verwijderd | 500 | 07-06-2010 21:21 | |
De Kantine |
Jouw dag! #2 TopDrop | 500 | 18-08-2007 21:39 |